1
00:00:11,761 --> 00:00:14,806
(วันที่ 3 ตุลาคม 1993)

2
00:00:14,889 --> 00:00:17,767
‎(เวลา 16:50 น.)

3
00:00:17,851 --> 00:00:20,520
มีกองกำลังตอบโต้บนพื้นดินเยอะมาก

4
00:00:20,603 --> 00:00:23,314
ผมมองไม่เห็นพวกเขาบนพื้นดินเลย

5
00:00:28,194 --> 00:00:30,947
(จุดตกสอง)

6
00:00:36,995 --> 00:00:39,164
ใครที่เคยถูกกระแทกจนสลบมาก่อน

7
00:00:39,247 --> 00:00:43,251
คงรู้สึกแบบเดียวกันตอนฟื้นขึ้นมา

8
00:00:43,334 --> 00:00:46,546
เหมือนกับว่าคุณเพิ่งตื่นจากการหลับลึกมากๆ

9
00:00:48,214 --> 00:00:50,175
ตอนแรกจะสับสน

10
00:00:50,258 --> 00:00:52,510
แล้วทุกอย่างจะค่อยๆ ชัดเจนขึ้น

11
00:00:52,594 --> 00:00:55,346
และคุณก็จะรู้ว่านี่คือเรื่องจริง

12
00:00:55,430 --> 00:00:56,556
‎(ไมค์ ดูแรนต์ นักบินกองทัพบกสหรัฐฯ)

13
00:00:56,639 --> 00:00:58,975
น่าเสียดายที่ความจริงมันไม่สวยงาม

14
00:01:02,270 --> 00:01:04,189
ผมได้รับบาดเจ็บหนัก

15
00:01:05,273 --> 00:01:10,361
หลังของผมเจ็บมากจนทนไม่ไหวเลย

16
00:01:12,697 --> 00:01:14,574
ขาผมไม่รู้สึก

17
00:01:18,536 --> 00:01:20,246
ต่อไปที่ผมรู้

18
00:01:20,330 --> 00:01:23,875
คือแรนดี้ ชูการ์ตกับแกรี่ กอร์ดอน
ยืนอยู่ตรงประตูห้องนักบิน

19
00:01:24,959 --> 00:01:26,628
‎แรนดี้ บังเอาไว้

20
00:01:26,711 --> 00:01:28,922
ผมโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก

21
00:01:29,005 --> 00:01:31,007
‎รอก่อนๆ

22
00:01:31,090 --> 00:01:32,967
พวกเขาเป็นหน่วยรบเดลตาเลยนะ

23
00:01:33,051 --> 00:01:35,261
ถ้าคุณจะสู้กับใคร คุณต้องให้พวกเขามาช่วย

24
00:01:37,889 --> 00:01:41,351
พวกเขาวางผมลงกับพื้น
และอ้อมไปที่ด้านหน้าเฮลิคอปเตอร์

25
00:01:41,434 --> 00:01:44,437
ผมได้ยินแกรี่พูดว่า “เวรเอ๊ย ฉันถูกยิง”

26
00:01:45,647 --> 00:01:46,981
‎ฉันถูกยิง

27
00:01:47,065 --> 00:01:49,734
ตอนนั้นผมรู้เลยว่านี่ไม่ใช่หน่วยช่วยเหลือ

28
00:01:49,818 --> 00:01:51,110
มีกันแค่สองคนเอง

29
00:01:51,194 --> 00:01:53,404
เราจำนวนน้อยกว่ามาก

30
00:01:53,488 --> 00:01:56,157
ผมไม่มั่นใจว่าเราจะยื้อได้อีกนานนัก

31
00:01:59,869 --> 00:02:01,996
แล้วผมก็ได้ยินเสียงบางคน

32
00:02:02,080 --> 00:02:03,873
เสียงไม่เหมือนพวกเราเลย

33
00:02:03,957 --> 00:02:06,751
ผมรู้แค่ว่าความตายกำลังมาเยือน

34
00:02:09,796 --> 00:02:12,048
เราวิ่งไปที่จุดตก

35
00:02:12,132 --> 00:02:16,553
เราหวังว่าจะได้ประจันหน้าพวกอเมริกัน

36
00:02:16,636 --> 00:02:17,804
เราโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

37
00:02:18,972 --> 00:02:20,890
เราแค่อยากมีโอกาสเข้าถึงพวกเขา

38
00:02:21,891 --> 00:02:24,310
ผมอยู่ในกุล่มคนแรกๆ ที่ไปถึงจุดตก

39
00:02:24,394 --> 00:02:26,020
เรานึกว่าพวกเขาตายหมดแล้ว

40
00:02:27,856 --> 00:02:29,440
จากนั้นเราก็เห็นคนบาดเจ็บหนึ่งคน

41
00:02:29,941 --> 00:02:34,612
เขาใส่เครื่องแบบนาวิกโยธินสหรัฐฯ

42
00:02:38,616 --> 00:02:40,160
พวกเขารุมถอดอุปกรณ์ผมออกหมด

43
00:02:41,327 --> 00:02:44,122
พวกเขาทำให้จมูก โหนกแก้มผมหัก เบ้าตาแตก

44
00:02:45,540 --> 00:02:49,335
เขารู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป
ทิ้งระเบิดพวกเรา ฆ่าญาติพี่น้องเรา

45
00:02:50,628 --> 00:02:53,965
มีคนกระชากป้ายชื่อออกจากคอผม

46
00:02:54,048 --> 00:02:56,718
บอกว่า “แกตายในโซมาเลียแน่ ไอ้หน่วยจู่โจม”

47
00:02:58,970 --> 00:03:01,598
เขาเอาของนิ่มๆ ตีใส่ผม

48
00:03:01,681 --> 00:03:06,519
มันเป็นแขนของคนบนเฮลิคอปเตอร์

49
00:03:08,187 --> 00:03:09,939
และผมไม่อยากจะเชื่อเลย

50
00:03:11,024 --> 00:03:14,193
ผมนึกในใจว่าไม่รอดแน่

51
00:03:14,277 --> 00:03:15,737
คราวนี้ตายแน่

52
00:03:17,822 --> 00:03:21,159
เขาร้องว่า “ช่วยด้วยๆ”

53
00:03:22,994 --> 00:03:25,788
มีเด็กโซมาลีคนหนึ่งจะไปยิงเขา

54
00:03:26,956 --> 00:03:29,626
ผมคว้าปืนมาจากมือเด็กนั่น

55
00:03:32,712 --> 00:03:34,088
ผมช่วยเขาไว้

56
00:03:37,717 --> 00:03:41,429
ผมโดนหิ้วตัวขึ้นและโยนใส่หลังรถกระบะ

57
00:03:42,055 --> 00:03:44,224
‎แต่ผมยังมีชีวิตอยู่

58
00:03:46,142 --> 00:03:49,145
การที่เราไว้ชีวิตเขา
แสดงให้เห็นว่าเราดีกว่าพวกอเมริกัน

59
00:03:53,399 --> 00:03:55,735
(กะบัดบาอ์ดีดะ)

60
00:03:55,818 --> 00:04:01,491
(ฝ่าสมรภูมิแบล็ค ฮอว์ค ดาวน์)

61
00:04:02,492 --> 00:04:05,620
(จุดตกหนึ่ง)

62
00:04:08,248 --> 00:04:10,250
‎เจ็บหน่อยนะ โอเคไหม

63
00:04:10,333 --> 00:04:12,502
พวกเรากำลังแข็งใจรอหน่วยช่วยเหลือ

64
00:04:12,585 --> 00:04:16,422
อยู่ใกล้บริเวณที่แบล็กฮอว์กลำแรกตก

65
00:04:17,131 --> 00:04:18,675
สิบโทเจมี่ สมิธ

66
00:04:18,758 --> 00:04:20,969
เขาบาดเจ็บ และต้องรีบได้รับการรักษา

67
00:04:21,052 --> 00:04:22,262
‎เจมี่อาการสาหัส

68
00:04:22,345 --> 00:04:24,555
เรากำลังรอกองกำลังตอบโต้ภาคพื้นดิน

69
00:04:24,639 --> 00:04:27,642
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า
เราต้องการให้พวกเขามาที่นี่ให้เร็วที่สุด

70
00:04:28,351 --> 00:04:29,936
ทั้งหมดที่เรารู้

71
00:04:30,019 --> 00:04:31,229
คือพวกเขากำลังรวบรวม

72
00:04:31,312 --> 00:04:33,815
‎ขบวนรถหุ้มเกราะเพื่อที่จะมาช่วยเรา

73
00:04:33,898 --> 00:04:35,108
(จุดตกหนึ่ง)

74
00:04:35,191 --> 00:04:36,442
(จุดตกสอง)

75
00:04:36,526 --> 00:04:38,027
(ขบวนรถช่วยเหลือ)

76
00:04:38,903 --> 00:04:41,489
(ขบวนรถช่วยเหลือ)

77
00:04:42,073 --> 00:04:44,826
ผมมีคนบาดเจ็บเร่งด่วนที่จุดตกทางเหนือ

78
00:04:47,453 --> 00:04:51,082
เรากลับไปที่เมืองเพื่อปฏิบัติการช่วยเหลือ

79
00:04:51,958 --> 00:04:55,586
มีหลายทีมของเรา
หลบอยู่แถวจุดตกที่หนึ่งของแบล็กฮอว์ก

80
00:04:55,670 --> 00:04:57,380
‎ฉันจะไม่…

81
00:04:57,463 --> 00:04:59,257
พอเรากลับเข้าไปในเมือง

82
00:04:59,340 --> 00:05:01,676
ก็โดนยิงใส่แทบจะทันที

83
00:05:05,138 --> 00:05:07,640
เริ่มปะทะกัน วุ่นวายไปหมด

84
00:05:13,980 --> 00:05:19,569
หน่วยที่ผมอยู่บังเอิญเจอรถคันหนึ่งที่กำลังผ่านมา

85
00:05:20,653 --> 00:05:23,948
พวกเรายิงใส่กัน

86
00:05:28,161 --> 00:05:30,913
เรายิงโดนและทำให้ขบวนรถเสียหาย

87
00:05:36,419 --> 00:05:37,712
ผมใส่เสื้อกันกระสุนอยู่

88
00:05:37,795 --> 00:05:40,757
ถ้าผมโดนยิงตรงนี้ ก็ไม่ตายหรอก

89
00:05:40,840 --> 00:05:42,258
เกราะจะหยุดกระสุนไว้

90
00:05:42,341 --> 00:05:46,179
ถ้าโดนที่แขนหรือขา ส่วนใหญ่น่าจะรอด

91
00:05:46,262 --> 00:05:49,807
อาจจะเสียสักข้างสองข้าง แต่ไม่เป็นไร

92
00:05:49,891 --> 00:05:55,480
ผมกลัวโดนยิงที่คอหรือหว่างขามากกว่า

93
00:05:57,106 --> 00:05:59,609
และจากระยะไกลทางซ้ายมือเรา

94
00:05:59,692 --> 00:06:03,446
คุณจะเห็นกองไฟส่องสว่าง

95
00:06:03,529 --> 00:06:06,908
เราคิดว่า “โชคดีนะที่เราไม่ไปตรงนั้น”

96
00:06:07,575 --> 00:06:10,995
แล้วเราก็เลี้ยว เราเริ่มตรงไปทางนั้นเลย

97
00:06:11,079 --> 00:06:14,832
เราคิดว่า
“เวรแล้ว เราหาเรื่องมาเจออะไรเนี่ย”

98
00:06:14,916 --> 00:06:21,506
(ขบวนรถช่วยเหลือ)

99
00:06:21,589 --> 00:06:23,424
(จุดตกหนึ่ง)

100
00:06:23,508 --> 00:06:25,343
(จุดตกสอง)

101
00:06:25,426 --> 00:06:27,512
(บ้านของไซโด)

102
00:06:29,013 --> 00:06:30,723
เราได้ยินเสียงรถ

103
00:06:34,477 --> 00:06:37,063
ฉันพยายามจะป้อนนมลูก

104
00:06:38,397 --> 00:06:39,941
แต่เธอไม่ยอมกิน

105
00:06:40,983 --> 00:06:43,611
สถานการณ์เราแย่มาก

106
00:06:45,154 --> 00:06:50,993
ทหารโซมาลีกำลังยิงบ้านเราอยู่

107
00:06:51,077 --> 00:06:56,332
พวกเขาอยากฆ่าพวกอเมริกัน

108
00:06:58,626 --> 00:07:01,462
ทหารโซมาลีโจมตีเราจากทุกทิศทาง

109
00:07:01,546 --> 00:07:03,422
ผมเริ่มยิงผ่านบานเกล็ดไม้ออกไป

110
00:07:07,593 --> 00:07:09,762
คำถามหลักคือ “ใครจะมาถึงก่อน

111
00:07:09,846 --> 00:07:11,472
ขบวนรถจะมาถึงตัวเราก่อน

112
00:07:11,556 --> 00:07:13,558
หรือพวกโซมาลีจะถึงก่อน”

113
00:07:15,726 --> 00:07:17,061
กระสุนเราจะหมด

114
00:07:17,812 --> 00:07:19,564
ไม่มีน้ำ อุปกรณ์ทางการแพทย์ไม่เหลือ

115
00:07:20,440 --> 00:07:21,649
ผมคิด “จบแล้วสินะ”

116
00:07:21,732 --> 00:07:24,861
ฉันคิดว่าเราจะตายและเกิดกลัวขึ้นมา

117
00:07:29,282 --> 00:07:31,742
ถ้าเขาโถมทหารอาสาสมัครเข้ามาหาเรามากพอ

118
00:07:31,826 --> 00:07:34,912
ต้องมีสักจุดหนึ่งที่เราต้านไม่ไหว

119
00:07:34,996 --> 00:07:39,292
ผมคิดว่า “พวกเขาจะบุกเข้ามาหาเราตอนไหน”

120
00:07:39,375 --> 00:07:40,293
‎(แรนดี้ รามาเกลีย
‎หน่วยจู่โจมกองทัพบกสหรัฐฯ)

121
00:07:40,376 --> 00:07:43,296
ผมเลิกคิดแล้วว่าผมจะรอดออกไป

122
00:07:44,088 --> 00:07:45,840
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องกังวลอีก

123
00:07:45,923 --> 00:07:47,842
คุณรู้จุดจบตัวเองอยู่แล้ว

124
00:07:47,925 --> 00:07:50,178
ผมคิดแล้วว่า “ยังไงผมก็ตายคืนนี้”

125
00:07:50,761 --> 00:07:52,346
‎ขบวนรถอยู่ไหน

126
00:07:52,430 --> 00:07:56,142
ผมทำทุกวิถีทางแล้วที่จะพาขบวนรถไปหาพวกคุณ

127
00:07:56,225 --> 00:07:57,602
เรากำลังคุยผ่านวิทยุ

128
00:07:57,685 --> 00:08:01,481
เพื่อพยายามสอบถามว่า
หน่วยช่วยเหลืออยู่ไหนและตอนนี้เกิดอะไรขึ้น

129
00:08:01,564 --> 00:08:03,065
รายงานสถานะมาได้ไหม

130
00:08:03,149 --> 00:08:05,067
อุปกรณ์ทางการแพทย์เราจะหมดแล้ว

131
00:08:05,151 --> 00:08:07,612
แบบว่า “ไม่ต้องมาบอกนะว่ากำลังมา

132
00:08:07,695 --> 00:08:08,779
ไม่ต้องพูดเลยว่ากำลังมา”

133
00:08:12,533 --> 00:08:15,077
เราพยายามช่วยให้สิบโทสมิธรู้สึกสบายใจ

134
00:08:15,870 --> 00:08:17,622
เรารู้ว่าเขากลัว

135
00:08:17,705 --> 00:08:19,248
เขารู้ว่าเขากำลังจะแย่

136
00:08:21,792 --> 00:08:24,045
เราพยายามต่อไปเพื่อกด

137
00:08:24,128 --> 00:08:26,506
เส้นเลือดแดงไว้ให้ได้มากที่สุด

138
00:08:29,967 --> 00:08:33,513
จนกระทั่งผมวิทยุไป

139
00:08:35,181 --> 00:08:37,183
แต่ผมพูดแค่ว่า “สายไปแล้ว”

140
00:08:38,017 --> 00:08:40,478
“เขา… ไม่อยู่กับเราแล้ว”

141
00:08:45,900 --> 00:08:47,902
ผมขอหยุดแป๊บนึงนะครับ

142
00:08:57,995 --> 00:08:59,705
เรามีคนเจ็บบนถนน

143
00:09:00,581 --> 00:09:04,627
มีคนเจ็บอยู่ในบ้านหลายหลัง

144
00:09:05,711 --> 00:09:06,879
ผู้คนกำลังล้มตาย

145
00:09:07,421 --> 00:09:08,839
ตอนหัวหน้าทีมเข้ามา

146
00:09:08,923 --> 00:09:10,800
ผมถามว่า “คิดว่าเราจะรอดไหม”

147
00:09:12,134 --> 00:09:14,345
เขาหยุดคิดครู่หนึ่ง

148
00:09:14,428 --> 00:09:16,472
และมองมาที่ผม เขาไม่ได้หยุดคิดนาน

149
00:09:16,556 --> 00:09:18,015
เขาตอบว่า “ฉันไม่รู้”

150
00:09:20,017 --> 00:09:23,145
ผมรู้ว่าศึกนี้จะจบลงไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง

151
00:09:23,980 --> 00:09:26,274
ไม่ว่าเราพยายามฝ่าออกไปจากเมือง

152
00:09:26,357 --> 00:09:27,650
หรือไม่ก็เสร็จพวกมัน

153
00:09:36,367 --> 00:09:38,160
ผมยังได้ยินเสียงสู้รบกันอยู่

154
00:09:39,870 --> 00:09:41,372
‎พวกคุณฆ่าเด็กทำไม

155
00:09:41,455 --> 00:09:43,791
ผมอยู่ในห้องค่อนข้างเล็ก

156
00:09:43,874 --> 00:09:46,711
และมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอก

157
00:09:46,794 --> 00:09:51,382
จนกระทั่งมีคนมาสอบปากคำผม

158
00:09:51,465 --> 00:09:52,341
‎มาที่นี่ทำไม

159
00:09:52,425 --> 00:09:55,428
พวกเขาล่ามโซ่ผมไว้และปล่อยให้อยู่คนเดียว

160
00:09:55,511 --> 00:09:59,682
ตอนนั้นเองที่ผมเริ่มประเมินสภาพตัวเอง

161
00:10:00,641 --> 00:10:04,520
ได้ดูขาตัวเองอีกรอบ
แล้วเห็นว่ามันเละขนาดไหน

162
00:10:04,604 --> 00:10:06,480
มันบวมมาก

163
00:10:06,564 --> 00:10:10,067
‎จนทำให้ผ้าของกางเกงลายพรางยืดขยาย

164
00:10:10,151 --> 00:10:11,611
ทั้งที่กางเกงมันโคร่งอยู่แล้ว

165
00:10:13,529 --> 00:10:15,781
ผมได้ยินเสียงขบวนรถภาคพื้น

166
00:10:16,532 --> 00:10:19,035
เหมือนว่ากำลังตรงมาที่ผม

167
00:10:19,702 --> 00:10:21,370
ในใจผมคิดว่า

168
00:10:21,454 --> 00:10:22,747
“เอาละ พวกเขาตามตัวผมเจอ

169
00:10:22,830 --> 00:10:24,582
มีคนมาช่วยแล้ว

170
00:10:24,665 --> 00:10:26,459
กำลังจะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสักที”

171
00:10:27,877 --> 00:10:30,796
เสียงรถใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ

172
00:10:30,880 --> 00:10:32,757
อีกเดี๋ยวทุกอย่างจะจบแล้ว

173
00:10:38,220 --> 00:10:39,805
ผมส่งสัญญาณให้พวกเขาไม่ได้

174
00:10:41,515 --> 00:10:42,642
แล้วทันใดนั้น

175
00:10:42,725 --> 00:10:48,105
พวกเขาก็แล่นผ่านไปและเริ่มห่างผมไปเรื่อยๆ

176
00:10:48,189 --> 00:10:50,983
‎“ไม่นะ พวกเขาไม่รู้ว่าฉันอยู่ไหน”

177
00:10:55,363 --> 00:10:58,574
ตอนนี้เรากำลังไปที่จุดตกอยู่

178
00:11:00,785 --> 00:11:04,080
พวกเราขับไปเรื่อยๆ
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราจะไปไหน

179
00:11:04,163 --> 00:11:06,624
ทำไมถึงเลี้ยวซ้าย
ทำไมถึงเลี้ยวขวา เรากำลังไปไหน

180
00:11:06,707 --> 00:11:07,833
ผมไม่รู้เลย

181
00:11:08,709 --> 00:11:09,835
‎(เวลา 1:55 น.)

182
00:11:09,919 --> 00:11:12,630
ในที่สุด เราก็ถึงจุดตก

183
00:11:12,713 --> 00:11:16,550
(จุดตกหนึ่ง)

184
00:11:16,634 --> 00:11:18,469
ผมมองออกไปทางประตูและสังเกตเห็น

185
00:11:18,552 --> 00:11:20,638
‎มีคนอยู่ทั้งสองฝั่งของถนน

186
00:11:20,721 --> 00:11:22,264
‎ไปๆ

187
00:11:23,849 --> 00:11:25,643
“เอาละ ขบวนรถมาแล้วใช่ไหม”

188
00:11:25,726 --> 00:11:27,103
“ขบวนรถมาแล้ว”

189
00:11:27,186 --> 00:11:28,062
รู้สึกดีเลยครับ

190
00:11:31,607 --> 00:11:33,067
เป็นความรู้สึกว่า

191
00:11:33,150 --> 00:11:35,444
‎“คนที่ใหญ่กว่าหน่วยของพวกเรามาถึงแล้ว”

192
00:11:35,528 --> 00:11:37,863
เป็นความรู้สึกโล่งอก

193
00:11:43,744 --> 00:11:48,416
ฉันรู้สึกราวกับว่าทีมช่วยเหลือมาช่วยฉัน

194
00:11:50,292 --> 00:11:56,048
ฉันดีใจมากที่ความทรมานจะจบลงสักที

195
00:11:57,466 --> 00:12:00,845
ทุกคนเริ่มรู้สึกว่าทุกอย่างกำลังจะจบลง

196
00:12:00,928 --> 00:12:02,930
แต่แล้วก็เกิดความล่าช้า

197
00:12:04,432 --> 00:12:08,978
พวกเขากำลังพยายามพาคนกลุ่มสุดท้าย

198
00:12:09,061 --> 00:12:12,565
ที่ติดและตายอยู่ในเฮลิคอปเตอร์ไปด้วย

199
00:12:13,774 --> 00:12:18,112
บอกได้เลยว่ามีคนเริ่มคิดกันว่า

200
00:12:18,195 --> 00:12:20,614
“เราจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน”

201
00:12:20,698 --> 00:12:23,492
และ “เมื่อพระอาทิตย์ขึ้นแล้วจะเป็นยังไง”

202
00:12:25,161 --> 00:12:26,495
เราต้องไปแล้ว

203
00:12:26,579 --> 00:12:28,372
เวลาเป็นสิ่งสำคัญ

204
00:12:31,125 --> 00:12:34,420
เรานำศพของสิบโทสมิธขึ้นรถหุ้มเกราะ

205
00:12:34,503 --> 00:12:35,963
แล้วก็เอาคนเจ็บขึ้นไป

206
00:12:37,590 --> 00:12:38,591
‎ไปกันดีกว่า

207
00:12:38,674 --> 00:12:39,884
มีมุกตลกของทหารที่ว่า

208
00:12:39,967 --> 00:12:41,510
“รถคันนี้จะจุได้กี่คน”

209
00:12:41,594 --> 00:12:43,012
“อ๋อ ได้อีกคน” เพิ่มได้อีกคนหนึ่งเสมอ

210
00:12:44,472 --> 00:12:47,766
เราเอาศพไว้บนหลังคารถ คนเจ็บไว้หลังรถ

211
00:12:47,850 --> 00:12:49,393
ได้เวลาออกจากที่นี่แล้ว

212
00:12:50,603 --> 00:12:55,232
ผมเปิดประตู ดึงสลักออกแล้วเปิดประตู
ข้างในแน่นไปหมด

213
00:12:55,316 --> 00:12:56,775
แน่นสุดๆ

214
00:12:56,859 --> 00:12:58,194
ไม่มีที่ให้พวกเราเลย

215
00:12:59,487 --> 00:13:00,946
รถคันนั้นเพิ่มอีกคนไม่ได้แล้ว

216
00:13:01,030 --> 00:13:02,031
พวกเขาปิดประตู

217
00:13:02,114 --> 00:13:03,574
พอปิดแล้วผมก็แบบ “เอ่อ…”

218
00:13:04,658 --> 00:13:08,329
มีคนบอกให้เราวิ่งกลับไประยะทางแปดกิโลเมตร

219
00:13:09,163 --> 00:13:10,331
ต้องล้อเล่นแน่ๆ

220
00:13:10,414 --> 00:13:11,749
เยี่ยมสุดๆ เอาอีกแล้วไง

221
00:13:11,832 --> 00:13:13,125
เราโดนเล่นอีกแล้ว

222
00:13:13,792 --> 00:13:14,752
จริงเหรอ

223
00:13:16,170 --> 00:13:18,506
เริ่มกลับมายิงกันอีกรอบหนึ่ง

224
00:13:18,589 --> 00:13:19,423
‎ล้อเล่นหรือเปล่า

225
00:13:20,674 --> 00:13:24,094
ผมคิดได้แต่ว่า “ซวยแล้ว

226
00:13:24,887 --> 00:13:26,472
ฉันต้องวิ่งฝ่าไป”

227
00:13:27,014 --> 00:13:28,265
‎เวร

228
00:13:28,349 --> 00:13:32,019
คนที่ออกไปเดินบนถนนเท่ากับรนหาที่ตาย

229
00:13:40,110 --> 00:13:42,571
ฉันหนีออกมาจากโรงเรียนเพราะมีการต่อสู้

230
00:13:43,989 --> 00:13:48,577
ตอนนั้นฉันเท้าเปล่า

231
00:13:50,120 --> 00:13:51,747
มีเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งบินมาที่ฉัน

232
00:13:54,875 --> 00:13:57,962
เฮลิคอปเตอร์ไม่หายไปไหนนาน

233
00:13:58,045 --> 00:14:02,132
คอยบินอยู่เหนือหัวเราไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง

234
00:14:02,216 --> 00:14:04,885
บางครั้งก็บินต่ำมาก

235
00:14:06,345 --> 00:14:10,558
พวกเขายิงสุ่มไปทั่ว
ไม่รู้หรอกว่าตัวเองยิงใส่อะไรอยู่

236
00:14:14,520 --> 00:14:18,357
ตอนเฮลิคอปเตอร์บินต่ำ ฉันจะหาที่หลบ

237
00:14:18,440 --> 00:14:21,235
ฉันคิดในใจว่าเขาแอบตามฉันอยู่

238
00:14:22,903 --> 00:14:27,116
จากนั้นก็จะบินไปที่อื่น แล้วกลับมายิงต่อ

239
00:14:41,046 --> 00:14:46,969
ฉันกลับไปที่บ้านและตรวจดูทุกห้อง

240
00:14:48,679 --> 00:14:51,849
ฉันพบว่าบ้านว่างเปล่า

241
00:14:59,899 --> 00:15:02,568
ฉันมั่นใจว่าครอบครัวฉันตายหมด

242
00:15:12,870 --> 00:15:15,873
หลังออกจากบ้าน ฉันก็เริ่มสิ้นหวัง

243
00:15:18,250 --> 00:15:20,169
เพราะฉันหาแม่ไม่เจอ

244
00:15:26,592 --> 00:15:32,514
ตอนออกไปข้างนอก ฉันไม่ได้หวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ

245
00:15:34,183 --> 00:15:39,521
ฉันอยากนั่งร้องไห้อยู่ข้างนอก
จนกระทั่งเฮลิคอปเตอร์มาฆ่าฉัน

246
00:15:39,605 --> 00:15:40,773
เหมือนที่ทำกับคนอื่น

247
00:15:43,776 --> 00:15:46,946
ฉันหมดหวังกับชีวิต

248
00:15:47,029 --> 00:15:50,783
ฉันบอกกับตัวเองว่า จะตายวันนี้

249
00:16:02,419 --> 00:16:04,630
‎(เวลา 5:42 น.)

250
00:16:04,713 --> 00:16:06,090
พวกเขายิงกันทั้งคืน

251
00:16:06,173 --> 00:16:09,677
พระอาทิตย์กำลังขึ้น
เมื่อรวมกับทุกอย่างแล้วผมก็คิดว่า

252
00:16:09,760 --> 00:16:11,637
“ให้ตายสิ เอาอีกแล้ว

253
00:16:11,720 --> 00:16:14,390
จะมีเรื่องเกิดขึ้นอีกแน่”

254
00:16:18,686 --> 00:16:19,979
มีการตัดสินใจไปแล้ว

255
00:16:20,062 --> 00:16:22,773
“นี่ รถหุ้มเกราะเต็มแล้ว”

256
00:16:22,856 --> 00:16:24,566
และแผนการคือให้เรา

257
00:16:24,650 --> 00:16:28,070
‎เดินไปด้วยอยู่ข้างรถหุ้มเกราะ

258
00:16:28,779 --> 00:16:31,240
‎ไปๆ

259
00:16:32,116 --> 00:16:33,617
สิ่งที่พวกคุณต้องทำก็คือ

260
00:16:33,701 --> 00:16:35,369
เดินไปตามถนน

261
00:16:35,452 --> 00:16:37,538
โดยมีรถหุ้มเกราะ

262
00:16:37,621 --> 00:16:38,747
ขับอยู่ข้างๆ คุณ

263
00:16:42,668 --> 00:16:46,338
ใช้รถเป็นกำบังหลบศัตรู

264
00:16:52,886 --> 00:16:54,346
‎ไปๆ

265
00:16:54,430 --> 00:16:57,141
พอเราไปถึงทางแยกแรก

266
00:16:57,224 --> 00:17:01,437
ขบวนรถไม่หยุดเพื่อคุ้มกันให้เรา
พวกเขาไปต่อเลย

267
00:17:07,026 --> 00:17:09,445
รถหุ้มเกราะพวกนั้นแล่นไปเหมือนกับว่า

268
00:17:09,528 --> 00:17:11,030
“นายไม่ต้องกลัวกระสุนหรอก

269
00:17:11,113 --> 00:17:12,489
เราต่างหากที่ต้องกลัว” แล่นไปเลย

270
00:17:14,783 --> 00:17:15,743
แล้วมันก็เป็นเหมือนเดิม

271
00:17:15,826 --> 00:17:17,703
“แผนนี้เละไม่เป็นท่าอย่างไว”

272
00:17:21,081 --> 00:17:23,542
ผมกลับไปถนนเส้นเดียวกับเมื่อวาน

273
00:17:23,625 --> 00:17:26,462
เดินกลับไปทางเดิม แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

274
00:17:26,545 --> 00:17:29,131
เดินตามรถ แล้วรถก็ทำให้ทุกคนรู้ว่าเรามาแล้ว

275
00:17:29,214 --> 00:17:30,382
“อ้าว ฉันได้ยินเสียงรถ ไหนดูซิ

276
00:17:30,466 --> 00:17:33,093
มีคนเดินอยู่ข้างๆ นี่ ยิงพวกเขาแทนดีกว่า”

277
00:17:35,095 --> 00:17:37,347
อารมณ์ประมาณว่า
“เราจะโดนแบบนี้อีกเรื่อยๆ ใช่ไหม”

278
00:17:38,348 --> 00:17:42,102
ผมต้องต่อสู้ไปตลอดทาง

279
00:17:42,186 --> 00:17:43,979
ผมไม่เคยหยุดยิง

280
00:17:46,315 --> 00:17:49,068
ทุกครั้งที่เรายิง

281
00:17:49,693 --> 00:17:52,321
หรือฆ่าฝั่งนั้นได้

282
00:17:52,404 --> 00:17:53,697
ชัยชนะจะเริ่มใกล้เข้ามา

283
00:17:56,658 --> 00:17:58,285
เราฝ่าไปถึงทางแยกหนึ่ง

284
00:17:58,368 --> 00:18:01,580
ตอนผมเคลื่อนตัวไปตามกำแพง

285
00:18:02,414 --> 00:18:04,500
ผมรู้สึกเหมือนมีคนเดินมาตีข้างหลังผม

286
00:18:06,418 --> 00:18:07,753
‎ด้วยไม้เบสบอล

287
00:18:11,507 --> 00:18:13,550
‎ผมได้ยินเสียงว่า “บ้าเอ๊ย”

288
00:18:13,634 --> 00:18:15,594
ผมมองไปอีกฝั่งของถนน
แล้วเจอแรนดี้ รามาเกลีย

289
00:18:15,677 --> 00:18:16,595
‎ไป

290
00:18:16,678 --> 00:18:18,138
‎เขาบอกว่า “ฉันถูกยิง”

291
00:18:19,807 --> 00:18:24,937
ผมเอามือล้วง
เข้าไปในเสื้อเกราะเพื่อหารูกระสุนทะลุ

292
00:18:25,938 --> 00:18:27,564
ไม่เจอรูกระสุนทะลุ

293
00:18:28,232 --> 00:18:30,901
ต่อมาผมคิดว่าเริ่มได้ยินเสียงของเหลวไหล

294
00:18:30,984 --> 00:18:32,152
‎ตอนที่ผมหายใจ

295
00:18:32,236 --> 00:18:36,156
หมอในหน่วยตะโกนถามข้ามถนนมาว่า
“เป็นอะไรหรือเปล่า”

296
00:18:36,949 --> 00:18:38,283
ผมบอกไปว่า

297
00:18:38,367 --> 00:18:41,662
“ฉันไม่เป็นอะไร” ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าจริงไหม

298
00:18:41,745 --> 00:18:44,915
แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้คือผมวิ่งต่อได้

299
00:18:46,625 --> 00:18:49,253
จะบาดเจ็บหรือไม่ คุณต้องเดินหน้าต่อไป สู้ต่อไป

300
00:18:53,090 --> 00:18:57,052
คุณฟื้นจากความตายไม่ได้

301
00:18:57,136 --> 00:18:59,721
แต่ถ้าบาดเจ็บ ก็ยังมีหวังอยู่

302
00:19:00,597 --> 00:19:01,974
คุณยังไม่ตาย

303
00:19:04,935 --> 00:19:07,271
ผมถูกยิงตรงนี้

304
00:19:07,354 --> 00:19:09,022
เดี๋ยวผมจะให้ดู

305
00:19:09,106 --> 00:19:10,941
‎มีรูอยู่ตรงนี้

306
00:19:11,608 --> 00:19:18,490
โดนยิงก็ไม่เห็นเป็นไร
ความเจ็บปวดไม่ใช่เรื่องใหญ่

307
00:19:18,574 --> 00:19:23,745
ยังไงเราก็ต้องยิงเขา ไม่ก็ถูกยิง

308
00:19:25,414 --> 00:19:27,457
เราวิ่งต่อไปเรื่อยๆ

309
00:19:31,295 --> 00:19:32,212
ในที่สุด

310
00:19:32,963 --> 00:19:36,341
‎เราก็ไปถึงรถหุ้มเกราะที่ถูกส่งมาช่วยเรา

311
00:19:36,425 --> 00:19:39,595
มีคนโดดลงมา คว้าตัวผมแล้วยัดเข้ารถฮัมวี

312
00:19:42,222 --> 00:19:43,307
แล้วก็ขับออกไป

313
00:19:44,099 --> 00:19:47,853
เราเป็นกลุ่มสุดท้ายจริงๆ ที่ได้หนีพ้นจากถนน

314
00:19:49,021 --> 00:19:51,356
หนึ่งในช่วงเวลาที่น่ากลัวที่สุดในศึกนั้น

315
00:19:51,440 --> 00:19:52,983
คือตอนที่เราอยู่บนรถหุ้มเกราะ

316
00:19:55,110 --> 00:19:57,571
ผมอยู่ตรงท้ายรถและยิงใส่ทุกคนที่ยิงเรา

317
00:19:58,614 --> 00:20:01,450
เรามุ่งหน้ากลับไปที่ฐาน

318
00:20:10,626 --> 00:20:14,004
การขับออกจากเมือง
สำหรับผมมันแตกต่างออกไปมาก

319
00:20:14,087 --> 00:20:16,089
เมื่อเทียบกับเมื่อวาน

320
00:20:17,049 --> 00:20:19,051
อย่างเดียวที่เปลี่ยนไป

321
00:20:19,134 --> 00:20:21,845
จากเมื่อวานคือมุมมองของผม

322
00:20:21,929 --> 00:20:25,933
วันนี้ทุกอย่างดูน่าเกลียดไปหมด

323
00:20:43,242 --> 00:20:46,495
ซากบ้านหล่นมาทับบนตัวฉัน

324
00:20:47,412 --> 00:20:50,874
ฉันติดอยู่ใต้ซาก

325
00:20:50,958 --> 00:20:52,668
ฉันถ่มเลือดออกจากปาก

326
00:21:00,133 --> 00:21:01,969
ลูกสาวฉันที่ชื่ออิเฟราะฮ์พูดว่า

327
00:21:02,052 --> 00:21:04,763
“แม่คะ หนูมองไม่เห็น ตาหนูเลือดออก

328
00:21:05,597 --> 00:21:09,393
น้องไม่ขยับเลย”

329
00:21:12,312 --> 00:21:14,189
ตาเธอเลือดออก

330
00:21:14,815 --> 00:21:17,442
ฉันถามว่า “ลูกมองไม่เห็นแล้วเหรอ”

331
00:21:17,985 --> 00:21:19,486
เธอตอบว่าไม่ แล้วฉันก็ร้องไห้ฟูมฟาย

332
00:21:22,698 --> 00:21:25,409
ฉันถามว่า “พวกผู้ชายอยู่ไหน”
มีคนบอกว่าพวกเขาตายแล้ว

333
00:21:27,452 --> 00:21:33,125
ลูกชายคนโต ลูกชายคนรอง สามีฉัน ตายหมด

334
00:21:34,084 --> 00:21:38,130
อีกสี่คนได้รับบาดเจ็บ

335
00:21:42,509 --> 00:21:44,052
อิเฟราะฮ์ถามว่า “พ่ออยู่ไหน”

336
00:21:45,637 --> 00:21:47,180
ฉันตอบว่า “เขาตายแล้ว

337
00:21:48,473 --> 00:21:49,891
พวกอเมริกันฆ่าเขา”

338
00:21:51,310 --> 00:21:55,480
เธอบอกว่า
“พวกอเมริกันควรถูกฆ่า และควักลูกตาออกซะ”

339
00:22:02,237 --> 00:22:04,990
‎(เวลา 6:20 น.)

340
00:22:10,454 --> 00:22:14,416
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่

341
00:22:14,499 --> 00:22:17,127
ผมกลัวว่าจะเสี่ยงชีวิต

342
00:22:17,919 --> 00:22:21,840
แต่ผมรู้ว่าผมต้องกลับไปที่นั่น

343
00:22:26,762 --> 00:22:27,721
‎(นิสสัน)

344
00:22:27,804 --> 00:22:31,016
ยังมีการต่อสู้กันอยู่

345
00:22:31,099 --> 00:22:32,851
หรือที่นั่นปลอดภัยแล้ว

346
00:22:32,934 --> 00:22:34,436
ผมต้องไปดู

347
00:22:35,437 --> 00:22:38,815
(จุดตกหนึ่ง)

348
00:22:43,737 --> 00:22:46,406
ผมลงจากจักรยาน

349
00:22:46,490 --> 00:22:47,866
ควักกล้องออกมา

350
00:22:47,949 --> 00:22:49,576
และกดถ่าย

351
00:22:58,126 --> 00:23:00,170
พระอัลลอฮ์ผู้ยิ่งใหญ่

352
00:23:00,879 --> 00:23:05,342
ทุกคนพยายามโผล่มาอยู่หน้ากล้องและพูด…

353
00:23:08,512 --> 00:23:09,846
เล่าว่าเกิดอะไรขึ้น

354
00:23:10,806 --> 00:23:12,349
และพวกเขามีความสุข

355
00:23:18,313 --> 00:23:19,731
พระอัลลอฮ์ผู้ยิ่งใหญ่

356
00:23:21,233 --> 00:23:24,444
พวกเขากระโดดไปมาบนซากเฮลิคอปเตอร์

357
00:23:25,570 --> 00:23:27,739
ทุกคนร้องดีใจและพูดว่า

358
00:23:27,823 --> 00:23:29,658
“เราชนะพวกอเมริกัน”

359
00:23:29,741 --> 00:23:31,743
อเมริกาไสหัวไป

360
00:23:31,827 --> 00:23:33,036
‎ดูตรงนี้สิ

361
00:23:33,120 --> 00:23:34,079
‎ตรงนี้มีอีกสองคน

362
00:23:35,163 --> 00:23:38,416
เห็นไหม เห็นกระสุนผมไหม

363
00:23:39,126 --> 00:23:41,169
‎อเมริกาจงพินาศ

364
00:23:42,379 --> 00:23:43,880
พวกเขาบอกว่า “เราชนะ

365
00:23:43,964 --> 00:23:45,799
เราได้รับชัยชนะ”

366
00:23:45,882 --> 00:23:47,300
ใช่ครับ

367
00:23:49,386 --> 00:23:53,223
‎(แซดเอ 9340 องค์การสหประชาชาติ)

368
00:23:57,644 --> 00:24:00,355
‎ถ้าแกเป็นหน่วยจู่โจม เราจะกระทืบแก

369
00:24:00,438 --> 00:24:02,774
ถ้าแกเป็นหน่วยจู่โจม เราจะกระทืบแก

370
00:24:02,858 --> 00:24:06,903
อเมริกันออกไป ออกไปซะ

371
00:24:15,412 --> 00:24:16,538
ตอนผมบันทึกภาพอยู่

372
00:24:17,122 --> 00:24:19,749
ผมได้ยินผู้หญิงคนหนึ่งพูดว่า

373
00:24:20,876 --> 00:24:21,877
“ดูสิ”

374
00:24:28,133 --> 00:24:31,511
พอผมมองไปก็ได้รู้ว่า

375
00:24:31,595 --> 00:24:33,430
เป็นศพของชาวอเมริกัน

376
00:24:34,848 --> 00:24:36,224
ทหารอเมริกัน

377
00:24:44,024 --> 00:24:46,985
ตอนเห็นศพรายนี้ ผมรู้สึกสะเทือนใจ

378
00:24:53,408 --> 00:24:56,328
พวกเขาโกรธจัด

379
00:24:56,411 --> 00:24:59,414
และบางครั้งก็เหยียบย่ำศพด้วย

380
00:25:01,958 --> 00:25:05,170
คุณพูดอะไรไม่ออกเลย

381
00:25:05,253 --> 00:25:08,673
ผมอยากออกไปจากที่นั่น

382
00:25:08,757 --> 00:25:11,051
แต่ผมต้องทำหน้าที่ตัวเอง

383
00:25:15,889 --> 00:25:17,682
มันไม่ถูกต้อว

384
00:25:17,766 --> 00:25:22,145
คุณควรจะเคารพคนตาย ถึงแม้จะเป็นศัตรู

385
00:25:24,397 --> 00:25:26,524
‎(เนชันแนล อี-180)

386
00:25:31,154 --> 00:25:32,864
เป้าหมายของผม

387
00:25:32,948 --> 00:25:36,034
‎คือให้ทั้งโลกเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นที่โซมาเลีย

388
00:25:36,117 --> 00:25:37,410
‎(เล่น)

389
00:25:37,494 --> 00:25:39,955
ผมไปสนามบินตอนเช้า

390
00:25:41,873 --> 00:25:45,835
จะมีเที่ยวบินไปไนโรบีทุกเช้า

391
00:25:46,795 --> 00:25:48,380
ผมส่งเทปไปสามม้วน

392
00:25:49,339 --> 00:25:51,258
และได้ออกอากาศในวันนั้นเลย

393
00:25:52,634 --> 00:25:55,804
ผมรู้ว่าวิดีโอนี้จะเปลี่ยนทุกอย่าง

394
00:25:57,472 --> 00:26:00,809
(ฐานปฏิบัติการหน่วยจู่โจมเฉพาะกิจ)

395
00:26:01,685 --> 00:26:03,520
ในที่สุดเราก็ถึงโรงเก็บเครื่องบิน

396
00:26:04,479 --> 00:26:08,441
เราวางอุปกรณ์ลง และจู่ๆ ทุกคนก็วิ่งกรู

397
00:26:08,525 --> 00:26:12,487
ไปที่โทรทัศน์
ตรงมุมด้านหลังของโรงเก็บเครื่องบิน

398
00:26:15,365 --> 00:26:17,117
สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่รับชม ดิฉันแอนเจล่า โรบินสัน

399
00:26:17,200 --> 00:26:18,785
และผมมอร์ริส โจนส์

400
00:26:18,868 --> 00:26:20,829
ราคาที่ต้องจ่ายของสหรัฐฯ

401
00:26:20,912 --> 00:26:23,415
ในการบรรเทาทุกข์ที่โซมาเลียพุ่งสูงขึ้น

402
00:26:23,498 --> 00:26:26,251
มีคนมุงอยู่ประมาณ 50 ถึง 75 คน

403
00:26:27,002 --> 00:26:29,587
เราเลยไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

404
00:26:29,671 --> 00:26:31,006
ทางเราขอเตือนว่า

405
00:26:31,089 --> 00:26:34,009
ภาพที่จะฉายในรายงานต่อไปนี้รุนแรงอย่างมาก

406
00:26:34,092 --> 00:26:39,097
และในทีวีฉายภาพ
ทหารอเมริกันคนหนึ่งถูกลากไปตามถนน

407
00:26:44,102 --> 00:26:47,188
พวกนั้นเอาเชือกลากเขาและหยุดเพื่อกระทืบศพ

408
00:26:51,318 --> 00:26:53,153
ไม่มีใครอยากเชื่อ

409
00:26:53,236 --> 00:26:54,904
มีคนตะคอกใส่ทีวี

410
00:26:55,488 --> 00:26:56,740
“เชี่ยอะไรวะเนี่ย”

411
00:26:56,823 --> 00:26:59,951
อีกนิดก็จะเหมือนละครสัตว์แล้ว

412
00:27:00,035 --> 00:27:01,786
ผมไม่อยากจะเชื่อเลย

413
00:27:04,414 --> 00:27:09,252
ชาวโซมาลียังกระโดดฉลอง
บนซากเฮลิคอปเตอร์ที่ถูกยิงตกอีกด้วย

414
00:27:09,336 --> 00:27:11,379
ไม่ใช่แค่คนทั่วโลกได้เห็นเท่านั้น

415
00:27:12,255 --> 00:27:17,135
และคนพวกนี้กำลังฉลองกับศพมนุษย์อีกด้วย

416
00:27:17,802 --> 00:27:20,138
แถมยังเป็น… เพื่อนเราเอง

417
00:27:20,221 --> 00:27:21,556
พวกพ้องเรา

418
00:27:25,060 --> 00:27:27,604
มันน่าขยะแขยงมาก

419
00:27:28,229 --> 00:27:32,150
และทำให้ผมนึกได้ว่า
ครอบครัวพวกเขาอาจมาเห็นเข้า

420
00:27:38,490 --> 00:27:40,158
ตอนฉันแต่งงานกับแกรี่

421
00:27:40,241 --> 00:27:42,202
‎ฉันไม่รู้เลยว่าหน่วยของเขาคืออะไร

422
00:27:42,285 --> 00:27:45,747
รู้แค่ว่ามันเป็นหน่วยรบพิเศษบางอย่าง

423
00:27:47,499 --> 00:27:50,835
ภรรยาไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องพวกนั้น

424
00:27:51,544 --> 00:27:54,255
ก่อนเขาจะไปโซมาเลีย

425
00:27:54,339 --> 00:27:56,508
‎ฉันไม่รู้เลยว่าเขาจะไปไหน

426
00:27:57,801 --> 00:28:00,053
เขาไม่ได้บอกว่าไปไหน จะไปทำ

427
00:28:00,136 --> 00:28:01,596
ภารกิจหรืออะไรทำนองนั้นไหม

428
00:28:01,679 --> 00:28:04,516
เขาบอกแค่ “ผมต้องเดินทางนะ”

429
00:28:07,560 --> 00:28:09,479
สองสามเดือนต่อมา

430
00:28:10,397 --> 00:28:13,525
‎ฉันได้รับแจ้งว่า
‎เขาสูญหายระหว่างปฏิบัติหน้าที่ในโซมาเลีย

431
00:28:14,818 --> 00:28:17,195
ฉันพยายามจินตนาการว่าโซมาเลียเป็นยังไง

432
00:28:18,113 --> 00:28:22,242
คุณเคยได้ยินคำว่า
สูญหายระหว่างปฏิบัติหน้าที่ช่วงสงครามเวียดนาม

433
00:28:22,867 --> 00:28:24,327
มันไม่มีเหตุผลเลย

434
00:28:24,411 --> 00:28:26,121
ไม่สมเหตุสมผล

435
00:28:29,791 --> 00:28:33,837
จากนั้นฉันก็เปิดทีวี และเห็นข่าว

436
00:28:34,462 --> 00:28:37,632
ฉันเห็นศพถูกลากไปตามถนน

437
00:28:39,592 --> 00:28:44,013
ฉันไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่า

438
00:28:44,889 --> 00:28:47,726
ทำไมมนุษย์ถึง

439
00:28:48,893 --> 00:28:49,811
‎โหดร้ายขนาดนี้

440
00:28:53,565 --> 00:28:57,861
แล้วฉันก็ดูทีวีต่อ

441
00:28:58,611 --> 00:29:00,989
แล้วมันก็กลายเป็น…

442
00:29:02,782 --> 00:29:06,870
ภารกิจของฉันเพื่อมองดูว่าเป็นศพเขาหรือเปล่า

443
00:29:12,208 --> 00:29:14,753
ผมไม่เข้าใจว่าคนหายไปไปได้ยังไง

444
00:29:15,712 --> 00:29:17,046
หมายถึงตอนนั้นนะ

445
00:29:17,130 --> 00:29:19,841
ผมรู้ว่าใครบนรถของผมอยู่ที่นี่บ้าง

446
00:29:19,924 --> 00:29:22,135
มีคนหายหรือเปล่า พวกเขาอยู่ไหน

447
00:29:22,218 --> 00:29:24,137
คำถามผุดขึ้นมา “แล้วอยู่ไหนล่ะ

448
00:29:24,220 --> 00:29:25,722
ที่ไหน พวกเขาอยู่ไหน”

449
00:29:25,805 --> 00:29:26,848
“พวกเขาไปตรงนี้

450
00:29:26,931 --> 00:29:27,807
ได้ข่าวจากพวกเขาไหม”

451
00:29:28,892 --> 00:29:29,726
“กริซตายแล้ว”

452
00:29:29,809 --> 00:29:30,685
“อ๋อ โอเค”

453
00:29:30,769 --> 00:29:32,228
“ฉันเห็นเอิร์ลบาดเจ็บ เขาเป็นไงบ้าง”

454
00:29:32,312 --> 00:29:33,396
“ไม่ๆ เอิร์ลตายแล้ว

455
00:29:33,480 --> 00:29:34,355
เขาตายคาที่

456
00:29:34,439 --> 00:29:36,357
โดนยิงที่หัวแล้วตายคาที่”

457
00:29:36,441 --> 00:29:37,317
ผมไม่รู้เลย

458
00:29:38,860 --> 00:29:41,613
มีคนได้รับการรักษาอยู่ในโรงพยาบาลอีกเพียบ

459
00:29:42,572 --> 00:29:44,115
บาดเจ็บประมาณร้อยคนได้

460
00:29:44,949 --> 00:29:46,201
มันเป็นความรู้สึกว่า

461
00:29:46,284 --> 00:29:48,870
“นี่มันแย่กว่าที่คิดไว้เสียอีก”

462
00:29:48,953 --> 00:29:52,081
บนรถเต็มไปด้วยเลือด ทราย
และกลิ่นน้ำยาฟอกขาว

463
00:29:58,379 --> 00:30:00,215
มีรูกระสุนอยู่ทุกที่

464
00:30:02,717 --> 00:30:06,429
ผมได้ยินว่ามีชิ้นส่วนศพถูกส่งในถุงขยะมาให้เรา

465
00:30:09,182 --> 00:30:10,266
มันทำให้คุณโกรธ

466
00:30:10,850 --> 00:30:14,187
คุณฉุนจัด และสงสัยว่าคนเราจะทำแบบนี้ไปทำไม

467
00:30:15,271 --> 00:30:16,314
ผมโกรธมาก

468
00:30:19,192 --> 00:30:23,404
ผมว่าตอนนั้นพวกเราแทบจะสติหลุด

469
00:30:26,407 --> 00:30:27,283
ที่โรงเก็บเครื่องบิน

470
00:30:27,367 --> 00:30:30,411
พวกเขารวมเชลยที่จับมาในภารกิจแรกเริ่ม

471
00:30:31,579 --> 00:30:34,958
แล้วจับใส่เข้าไปในตู้คอนเทนเนอร์

472
00:30:35,041 --> 00:30:37,335
เอาเป้าหมายคนสำคัญคนหนึ่ง

473
00:30:38,044 --> 00:30:42,590
แยกไปไว้ในห้องอื่น และบอกให้ผมเฝ้าเขาไว้

474
00:30:44,884 --> 00:30:48,513
ผมยังนึกหน้าเขาออกอยู่เลย
เคราหงอก ผมหงอก

475
00:30:49,138 --> 00:30:50,265
ชายแก่

476
00:30:51,140 --> 00:30:52,350
ท่าทางอ่อนแอมาก

477
00:30:55,854 --> 00:30:57,021
ผมแค่จ้องเขา

478
00:30:57,105 --> 00:30:59,190
เป็นการพบกันที่ประหลาดที่สุดเท่าที่จะคิดได้เลย

479
00:30:59,274 --> 00:31:02,193
ผมด่าเขาไม่ได้ เขาด่าผมไม่ได้

480
00:31:02,277 --> 00:31:03,319
เราแค่จ้องกัน

481
00:31:03,403 --> 00:31:04,779
เรารู้ว่าไม่ชอบขี้หน้ากัน

482
00:31:04,863 --> 00:31:06,656
เขาสงสัยว่าผมจะฆ่าเขาไหม

483
00:31:07,407 --> 00:31:08,616
ผมเองก็สงสัยว่าผมจะฆ่าเขาไหม

484
00:31:10,368 --> 00:31:12,412
สิ่งแรกที่ผมนึกได้คือแทงเขา

485
00:31:12,996 --> 00:31:15,290
ความคิดนั้นค่อยๆ เข้ามาในหัว “แทงมันเลย”

486
00:31:16,040 --> 00:31:18,376
พูดง่ายๆ ว่าผมกำลังวางแผนฆ่าเขาอยู่

487
00:31:20,628 --> 00:31:22,171
ผมอยากฆ่าเขาจริงๆ

488
00:31:31,598 --> 00:31:35,226
วันนั้นผู้ชายที่อยู่ในห้องโชคดีเป็นบ้า

489
00:31:36,144 --> 00:31:37,395
เพราะผมน่าจะฆ่าเขาซะ

490
00:31:42,734 --> 00:31:45,153
พวกเรากำลังตกใจจากข่าวที่ได้ดู

491
00:31:47,113 --> 00:31:49,324
แล้วก็เริ่มระบุตัวว่าใครหายไปบ้าง

492
00:31:49,407 --> 00:31:50,909
มีแกรี่ แรนดี้ และดูแรนต์

493
00:31:51,910 --> 00:31:53,286
เราแค่อยากรู้ว่า

494
00:31:53,369 --> 00:31:54,913
“พวกเขายังรอดอยู่ไหม”

495
00:32:02,712 --> 00:32:04,672
ผมอยู่ในห้องทำงาน

496
00:32:05,715 --> 00:32:07,926
กำลังตัดต่อวิดีโออยู่

497
00:32:09,302 --> 00:32:13,640
คนรู้จักผมที่ติดต่อกับไอดิดมาหาที่ประตู

498
00:32:14,557 --> 00:32:19,103
เขาบอก “อาเหม็ด มีทหารอเมริกันคนหนึ่ง

499
00:32:19,687 --> 00:32:21,397
เขายังไม่ตายและถูกขังอยู่

500
00:32:22,482 --> 00:32:25,902
ไปถ่ายวิดิโอกับฉันหน่อยได้ไหม”

501
00:32:26,653 --> 00:32:28,237
ผมตอบว่า “ได้สิ”

502
00:32:30,490 --> 00:32:34,702
นักข่าวต่างประเทศไม่มีอำนาจพอ

503
00:32:34,786 --> 00:32:36,287
แต่ผมทำได้

504
00:32:37,330 --> 00:32:38,414
ผมทำได้

505
00:32:39,040 --> 00:32:41,709
ผมหยิบกล้อง แล้วไปกับเขา

506
00:32:44,045 --> 00:32:46,673
‎(เวลา 17:30 น.)

507
00:32:48,466 --> 00:32:50,718
ผมกลัวว่าจะเสี่ยงชีวิต

508
00:32:54,555 --> 00:32:57,141
เราเข้าไปในบ้าน

509
00:32:57,225 --> 00:33:04,065
และผมเห็นผู้ชายผิวขาวคนหนึ่ง… นั่งอยู่

510
00:33:04,148 --> 00:33:07,360
ดูจากสีหน้าแล้ว เขาคงกลัว

511
00:33:10,905 --> 00:33:12,073
อยู่กองทัพไหน

512
00:33:12,156 --> 00:33:13,574
กองทัพบกสหรัฐฯ

513
00:33:15,076 --> 00:33:17,453
- เป็นหน่วยจู่โจมหรือ
- ไม่

514
00:33:18,955 --> 00:33:20,415
ผมไม่ใช่หน่วยจู่โจม

515
00:33:21,499 --> 00:33:24,043
เขาใส่เสื้อออกสีเขียว

516
00:33:24,669 --> 00:33:26,504
ตาเบิกโพลง

517
00:33:27,797 --> 00:33:31,175
นายดาบกองชั้นสาม ไมค์ ดูแรนต์

518
00:33:33,678 --> 00:33:35,096
พวกเขาพยุงให้ผมนั่ง

519
00:33:35,179 --> 00:33:38,808
โดยที่ผมต้องผ่อนน้ำหนักจากกระดูกสันหลัง

520
00:33:38,891 --> 00:33:42,020
แต่ผมก็ยังทรมานกับความเจ็บปวด

521
00:33:46,649 --> 00:33:49,485
คนที่มากับผมกำลังถามคำถาม

522
00:33:51,446 --> 00:33:52,864
มาจากไหน

523
00:33:53,614 --> 00:33:54,949
สหรัฐอเมริกา

524
00:33:57,326 --> 00:33:59,120
ผมติดอยู่ในกับดักนี้

525
00:33:59,203 --> 00:34:00,288
จะพูดอะไรดี

526
00:34:00,371 --> 00:34:01,956
จะตอบอะไรดีไหม

527
00:34:02,540 --> 00:34:06,544
ไม่คุ้มหรอกที่จะตาย… ถ้าเลี่ยงคำพูดที่ว่า

528
00:34:06,627 --> 00:34:07,754
“ผมเป็นนักบินแบล็กฮอว์ก”

529
00:34:09,630 --> 00:34:10,882
ผมเป็นนักบินแบล็กฮอว์ก

530
00:34:12,258 --> 00:34:15,303
“คุณอยู่กองทัพอะไร เกิดที่ไหน”

531
00:34:15,386 --> 00:34:16,637
สหรัฐฯ

532
00:34:16,721 --> 00:34:22,769
นี่คือกลุ่มคนที่มีเป้าหมายชัดเจน

533
00:34:23,352 --> 00:34:27,648
เพื่อให้ผมพูดอะไร
ที่มีประโยชน์ทางการเมืองกับพวกเขา

534
00:34:29,317 --> 00:34:32,111
พวกเขาพยายามบงการผม

535
00:34:32,195 --> 00:34:34,739
ให้พูดสิ่งที่ผมไม่อยากพูด

536
00:34:35,865 --> 00:34:40,411
คิดว่าปฏิบัติการนี้เป็นยังไง

537
00:34:42,080 --> 00:34:43,247
‎ปฏิบัติการนี้…

538
00:34:44,457 --> 00:34:45,750
ผมตอบไปว่า

539
00:34:45,833 --> 00:34:48,169
ผมเป็นทหาร ผมทำตามคำสั่ง

540
00:34:48,252 --> 00:34:50,046
และเขาก็ถามคำถามต่อไป

541
00:34:50,129 --> 00:34:52,465
แล้วก็ถามต่อไปเรื่อยๆ

542
00:34:52,548 --> 00:34:54,133
พวกเขาถามว่า

543
00:34:54,217 --> 00:34:56,594
“คุณได้ฆ่าคนบริสุทธิ์ไหม”

544
00:34:58,846 --> 00:35:01,557
เห็นๆ อยู่ว่าพวกเขาต้องการให้ผมพูดอะไร

545
00:35:01,641 --> 00:35:02,850
พวกเขาอยากให้ผมพูดว่า

546
00:35:02,934 --> 00:35:04,435
“ใช่แล้ว พวกอเมริกันมาที่นี่

547
00:35:04,519 --> 00:35:06,479
ฆ่าชาวโซมาลีบริสุทธิ์

548
00:35:06,562 --> 00:35:08,064
และเรามาเพื่อยึดครองประเทศนี้”

549
00:35:08,147 --> 00:35:09,357
ไม่จริงเลยสักเรื่อง

550
00:35:09,982 --> 00:35:11,901
ผมเลยไม่พูดแบบนั้น

551
00:35:11,984 --> 00:35:17,573
แต่ผมจะพูดยังไงให้หลุดพ้นจากตรงนี้ได้

552
00:35:19,117 --> 00:35:21,369
คนบริสุทธิ์ต้องตายไม่ใช่เรื่องที่ดี

553
00:35:23,037 --> 00:35:26,082
หลังจากคำพูดสุดท้ายออกจากปากผม

554
00:35:26,916 --> 00:35:29,085
พวกเขาปิดกล้องและเดินออกไป

555
00:35:32,588 --> 00:35:35,007
ผมแค่พยายามทำหน้าที่ผม

556
00:35:35,758 --> 00:35:36,926
เพื่อเอาไปออกอากาศ

557
00:35:37,635 --> 00:35:42,140
แต่เทปของผมเปลี่ยนแปลงทั้งโลก

558
00:35:42,223 --> 00:35:43,182
สวัสดีครับ

559
00:35:43,266 --> 00:35:45,977
คืนนี้ ที่ไหนสักแห่งในโซมาเลีย
ทหารอเมริกันหนึ่งคน

560
00:35:46,060 --> 00:35:48,604
หรืออาจจะหลายคนกำลังถูกจับเป็นตัวประกัน

561
00:35:48,688 --> 00:35:50,648
เชลยที่หวาดกลัวและหน้าเปื้อนเลือด

562
00:35:50,731 --> 00:35:53,359
ถูกถ่ายวิดีโอสอบปากคำโดยคนที่จับกุมเขาไว้

563
00:35:54,026 --> 00:35:55,528
ผมเป็นนักบินแบล็กฮอว์ก

564
00:35:55,611 --> 00:35:58,531
เราได้ยื่นคำเตือนเด็ดขาดไปว่า

565
00:35:58,614 --> 00:36:00,408
ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

566
00:36:01,242 --> 00:36:04,745
สหรัฐอเมริกาจะพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจัง

567
00:36:04,829 --> 00:36:06,497
และจะดำเนินการตามความเหมาะสม

568
00:36:07,540 --> 00:36:10,084
ฉันจำได้ว่าตอนเห็นไมเคิล

569
00:36:10,168 --> 00:36:12,420
‎ฉันนึกถึงภรรยาเขาเป็นอย่างแรก

570
00:36:14,797 --> 00:36:17,216
และคิดว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกยังไง

571
00:36:19,093 --> 00:36:22,805
ฉันออกแถลงการณ์นี้
และหวังว่ามันจะไปถึงสามีฉัน

572
00:36:22,889 --> 00:36:25,933
ฉันอยากให้เขารู้ว่าฉันกับโจอี้สบายดี

573
00:36:27,143 --> 00:36:30,396
โจอี้กำลังรอให้คุณกลับมาก่อนที่เขาจะเดินได้

574
00:36:30,479 --> 00:36:33,107
เขาอยากให้พ่อเห็นเขาเดินครั้งแรก

575
00:36:34,275 --> 00:36:35,735
ดูแลตัวเองดีๆ นะ

576
00:36:35,818 --> 00:36:37,069
ไม่ต้องห่วงเรา

577
00:36:37,737 --> 00:36:38,988
เราจะไม่เป็นอะไร

578
00:36:40,656 --> 00:36:44,160
เธอจะกังวลมากขนาดไหน

579
00:36:44,744 --> 00:36:47,788
อะไรจะเกิดขึ้นกับเขา บาดแผลทางจิตใจ

580
00:36:47,872 --> 00:36:50,082
หรืออะไรก็ตามที่เขาโดน

581
00:36:50,166 --> 00:36:55,254
และฉัน… คิดว่า…

582
00:36:58,216 --> 00:37:01,510
“เขาอาจจะยังไม่ตาย แกรี่อาจจะยังไม่ตาย”

583
00:37:07,934 --> 00:37:10,895
(วันที่ 10 ตุลาคม)

584
00:37:11,604 --> 00:37:14,482
ตอนนั้นฉันอยู่บ้าน เราได้ยินเสียงรถจอด

585
00:37:14,565 --> 00:37:17,360
ฉันจำได้ว่าหันไปเจอกับ

586
00:37:17,443 --> 00:37:21,239
ผู้ชายสองคนในเครื่องแบบลงมาจากรถ

587
00:37:21,322 --> 00:37:25,493
ฉันรู้ทันทีว่าพวกเขาเอาข่าวมาบอก

588
00:37:26,077 --> 00:37:28,204
ฉันจำได้ว่าหันหน้าหนีอย่างไว

589
00:37:28,287 --> 00:37:30,248
เหมือนกับว่าถ้าฉันไม่สนใจมัน

590
00:37:30,331 --> 00:37:32,750
แปลว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง

591
00:37:32,833 --> 00:37:34,377
มันไม่ได้เกิดขึ้น

592
00:37:38,923 --> 00:37:41,634
พวกเขานั่งลงคุยกับฉันและบอกว่า…

593
00:37:43,302 --> 00:37:45,429
พวกเขากู้ศพแกรี่ได้แล้ว

594
00:37:47,682 --> 00:37:51,894
แล้วฉันก็… ทุบเขา

595
00:37:51,978 --> 00:37:54,563
‎ทุบเข้าที่อกหลายรอบ

596
00:37:54,647 --> 00:37:57,608
อ้อนวอนว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง

597
00:38:00,069 --> 00:38:02,989
มองมาทางแม่สิ สวัสดีหน่อย

598
00:38:03,072 --> 00:38:05,408
เอียน ลูกจะเอาหนอนใส่เบ็ดตกปลาพ่อเหรอจ๊ะ

599
00:38:06,033 --> 00:38:07,118
ครับ

600
00:38:08,202 --> 00:38:09,745
‎เรียบร้อยแล้ว

601
00:38:10,496 --> 00:38:11,664
‎พ่อกับลูกชาย

602
00:38:12,456 --> 00:38:13,749
เอาละ

603
00:38:13,833 --> 00:38:15,084
ไปกันอีกแล้ว

604
00:38:17,586 --> 00:38:21,841
คุณจะบอกเด็กน้อยที่เพิ่งหกขวบยังไง

605
00:38:22,842 --> 00:38:25,886
จะอธิบายเรื่องแบบนี้ยังไง

606
00:38:25,970 --> 00:38:27,138
หมุนเข้ามาเลยเอียน

607
00:38:27,221 --> 00:38:29,307
เร็วเข้า ลูกตกได้ตัวหนึ่งแล้ว

608
00:38:30,641 --> 00:38:34,478
ว้าว เอามาให้แม่ดูหน่อยสิ

609
00:38:36,105 --> 00:38:37,315
‎ว้าว

610
00:38:37,398 --> 00:38:39,859
ไม่มีอะไรที่คุณทำได้ในฐานะแม่…

611
00:38:40,735 --> 00:38:44,697
ที่จะทำให้ความเจ็บปวดนั้นหายไป

612
00:38:50,578 --> 00:38:52,538
ฉันคิดว่าตัวเองคงสบายใจบ้าง

613
00:38:53,873 --> 00:38:58,252
ถ้าคิดว่าแกรี่ตายเพื่อช่วยชีวิตไมเคิล ดูแรนต์

614
00:39:00,921 --> 00:39:05,176
ตอนที่เรารู้ว่าไมค์ยังไม่ตายและถูกจับอยู่

615
00:39:06,093 --> 00:39:08,637
สิ่งเดียวที่ผมคิดคือ “ถ้าเราจะทำอะไรสักอย่าง

616
00:39:08,721 --> 00:39:11,891
เราจะไม่จับไอดิด เราจะไปช่วยไมค์ ดูแรนต์

617
00:39:11,974 --> 00:39:13,809
ไม่ว่าจะวิธีใดก็ตาม”

618
00:39:13,893 --> 00:39:15,478
เราเริ่มคิดว่า

619
00:39:15,561 --> 00:39:17,021
“โอเค เราจะไปช่วยเขาไหม”

620
00:39:17,104 --> 00:39:18,939
มีหลายคนพร้อมที่จะโดดขึ้นรถ

621
00:39:19,023 --> 00:39:21,984
และขับกลับไปที่นั่น ขับรถตามหาเขา

622
00:39:22,860 --> 00:39:25,237
เราได้รับคำสั่งแค่ว่า “อยู่เฉยๆ

623
00:39:25,321 --> 00:39:26,572
ห้ามทำอะไรทั้งนั้น”

624
00:39:26,655 --> 00:39:27,615
สวัสดีครับ ทุกท่าน

625
00:39:27,698 --> 00:39:30,785
มีรายงานถึงความเป็นไปได้
ที่จะเสนอให้หยุดยิงในโซมาเลีย

626
00:39:30,868 --> 00:39:32,703
ผู้นำทหาร โมฮาเหม็ด ฟาราห์ ไอดิด

627
00:39:32,787 --> 00:39:35,664
ดูเหมือนจะยอมรับร่างสัญญาสงบศึกจากสหรัฐฯ

628
00:39:37,708 --> 00:39:40,711
ผู้แทนพิเศษของสหรัฐฯ โรเบิร์ต โอกลีย์
ใช้เวลาเกือบทั้งวัน

629
00:39:40,795 --> 00:39:42,880
ในฐานขององค์การสหประชาชาติที่โมกาดิชู

630
00:39:42,963 --> 00:39:46,217
เพื่อค้นหาข้อยุติ
ทางการเมืองต่อวิกฤตการณ์ในโซมาเลีย

631
00:39:46,759 --> 00:39:50,763
แหล่งข่าวแจ้งว่าโอกลีย์เข้าพบแกนนำ
ในกลุ่มของผู้นำทหาร โมฮาเหม็ด ฟาราห์ ไอดิด

632
00:39:50,846 --> 00:39:53,307
และอาจเป็นจุดเริ่มต้นของข้อตกลง

633
00:39:53,391 --> 00:39:56,227
สหรัฐฯ จะยุติความพยายามจับกุมไอดิด

634
00:39:56,310 --> 00:40:00,022
แลกกับการปล่อยตัว
นักบินเฮลิคอปเตอร์ ไมเคิล ดูแรนต์

635
00:40:02,400 --> 00:40:03,609
(วันที่ 14 ตุลาคม)

636
00:40:03,692 --> 00:40:05,486
ผมตื่นมาวันนั้น

637
00:40:05,569 --> 00:40:08,697
คุณรู้สึกได้ถึงความวุ่นวายนิดหน่อย

638
00:40:08,781 --> 00:40:11,492
ทุกอย่างเปลี่ยนไป

639
00:40:12,159 --> 00:40:14,745
จากนั้นมีแพทย์ของกาชาดเข้ามา

640
00:40:14,829 --> 00:40:18,124
แล้วฉีดมอร์ฟีนให้ผม ตอนนั้นเอง

641
00:40:18,207 --> 00:40:21,168
ผมเริ่มได้สติ และผมเริ่มเชื่อว่า

642
00:40:21,252 --> 00:40:22,753
“โอเค นี่น่าจะเป็นเรื่องจริงนะ”

643
00:40:26,340 --> 00:40:28,467
แล้วพวกเขาก็หามผมขึ้นเปล

644
00:40:30,428 --> 00:40:33,097
ออกไปตรงถนน มีกล้องถ่ายเต็มไปหมด

645
00:40:34,557 --> 00:40:36,559
พวกเขาเอาผมขึ้นหลังรถ

646
00:40:38,644 --> 00:40:41,105
เราขับออกไป ผมเกือบไหลลงจากหลังรถ

647
00:40:41,188 --> 00:40:42,898
เพราะพวกเขาออกตัวไวเกินไป

648
00:40:42,982 --> 00:40:44,692
นายดาบกองทัพบก ไมเคิล ดูแรนต์

649
00:40:44,775 --> 00:40:47,528
ได้รับการปล่อยตัว
หลังจากถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ 11 วัน

650
00:40:47,611 --> 00:40:49,363
นักบินชาวอเมริกันคนนี้กระดูกหักหลายส่วน

651
00:40:49,447 --> 00:40:51,615
แต่คนร้ายชาวโซมาลีไม่อาจข่มขวัญเขาได้

652
00:40:52,533 --> 00:40:54,702
ในที่สุดเขาก็ถึงฐานขององค์การสหประชาชาติ

653
00:40:59,290 --> 00:41:01,625
อิสรภาพไม่เคยหอมหวานเท่านี้มาก่อน

654
00:41:01,709 --> 00:41:02,710
ไชโยๆ

655
00:41:04,670 --> 00:41:06,881
พอคุณเข้าไปในฐาน

656
00:41:06,964 --> 00:41:09,175
และเห็นหน้าคนที่คุ้นเคย

657
00:41:09,258 --> 00:41:13,971
คุณรู้ว่า “นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา
ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ฉันออกมาได้แล้ว”

658
00:41:14,680 --> 00:41:18,684
การต้อนรับเยี่ยงวีรบุรุษ
สำหรับนักบินเฮลิคอปเตอร์ ไมค์ ดูแรนต์

659
00:41:19,685 --> 00:41:22,062
คืนนี้ ไมเคิล ดูแรนต์จะเดินทางกลับบ้าน

660
00:41:22,855 --> 00:41:25,316
พวกเราดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่นายดาบกองดูแรนต์

661
00:41:25,399 --> 00:41:27,026
จะได้กลับไปหาครอบครัว

662
00:41:27,109 --> 00:41:28,986
และได้รักษาตัวจากบาดแผล

663
00:41:32,239 --> 00:41:34,742
จากนั้นก็แวะไปที่วอชิงตัน ดีซี

664
00:41:35,409 --> 00:41:37,828
ผมได้รับเหรียญเพอร์เพิลฮาร์ตที่นั่น

665
00:41:40,080 --> 00:41:41,415
มันน่าตื้นตันมาก

666
00:41:41,499 --> 00:41:42,500
ที่มีคนออกมาเยอะแยะ

667
00:41:42,583 --> 00:41:44,919
และฉลองที่ผมได้รับการปล่อยตัว

668
00:41:47,421 --> 00:41:50,841
รู้สึกอย่างโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคุณรู้ว่า

669
00:41:50,925 --> 00:41:53,844
เรื่องแย่ๆ นี้มันจบสำหรับผมกับครอบครัวแล้ว

670
00:41:53,928 --> 00:41:57,973
คำถามเดียวที่ผมยังมีอยู่คือ
“จะเกิดอะไรขึ้นกับภารกิจ”

671
00:42:02,228 --> 00:42:04,104
เรานั่งล้อมวงกันและคาดเดาว่า

672
00:42:04,188 --> 00:42:06,106
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

673
00:42:06,190 --> 00:42:07,399
“เราจะทำอะไร

674
00:42:07,483 --> 00:42:08,609
ดำเนินภารกิจต่อหรือเปล่า”

675
00:42:09,401 --> 00:42:11,862
ตอนนั้นเองที่ประธานาธิบดีคลินตัน

676
00:42:11,946 --> 00:42:13,405
สั่งยกเลิกภารกิจ

677
00:42:14,448 --> 00:42:18,536
เป็นเรื่องสำคัญยิ่ง
ที่เราจะต้องยุติภารกิจในโซมาเลีย

678
00:42:18,619 --> 00:42:21,705
แต่เราจะยุติด้วย
จุดประสงค์อันแน่วแน่และหนักแน่น

679
00:42:23,832 --> 00:42:26,168
บิล คลินตันตัดสินใจ

680
00:42:26,252 --> 00:42:31,048
ถอนทหารออกจากโซมาเลีย

681
00:42:31,131 --> 00:42:33,884
และขอให้นายพลไอดิดหยุดยิง

682
00:42:37,137 --> 00:42:41,141
ทหารอเมริกันในโซมาเลียกำลังเก็บของกลับบ้าน

683
00:42:41,225 --> 00:42:44,478
ทหารอเมริกันกลุ่มสุดท้าย
ออกจากโซมาเลียไปวันนี้

684
00:42:44,562 --> 00:42:46,814
เกือบ 16 เดือนหลังจากที่พวกเขาบุกหาด

685
00:42:46,897 --> 00:42:50,568
เครื่องบินลำสุดท้าย
บรรทุกทหาร 120 นายตรงไปที่เดลาแวร์

686
00:42:53,487 --> 00:42:58,409
พวกเราที่ยังสู้ไหวไม่อยากกลับ

687
00:42:59,159 --> 00:43:00,619
เราอยากจะอยู่ต่อ

688
00:43:03,664 --> 00:43:06,584
เพื่อนๆ ผมตาย และตอนนี้คุณจะถอนกำลัง

689
00:43:06,667 --> 00:43:08,043
พวกเขาตายเปล่า

690
00:43:08,919 --> 00:43:11,880
พวกเราเสียเวลา ตายไปแบบเปล่าประโยชน์

691
00:43:11,964 --> 00:43:12,965
ผมเดือดดาลมาก

692
00:43:13,882 --> 00:43:15,175
โมโห

693
00:43:15,259 --> 00:43:16,719
โมโหๆๆ

694
00:43:20,431 --> 00:43:23,309
สิ่งที่เกิดขึ้นกับคนของเรากวนใจผม

695
00:43:23,392 --> 00:43:24,977
เราควรจะสู้ต่อ

696
00:43:25,060 --> 00:43:26,520
(เดวิด ดีเมอร์ หน่วยจู่โจมกองทัพบกสหรัฐฯ)

697
00:43:45,247 --> 00:43:48,876
แต่เราไม่ได้มีอำนาจตัดสินใจเรื่องอื่น

698
00:43:50,586 --> 00:43:52,546
เราเลยต้องยอมทำตาม

699
00:43:55,174 --> 00:43:56,342
ใช่

700
00:43:58,761 --> 00:43:59,803
ขอโทษครับ

701
00:44:07,478 --> 00:44:09,188
เรื่องนั้นกวนใจผมนิดหน่อย

702
00:44:09,271 --> 00:44:10,522
ที่เราออกไปแบบนั้น

703
00:44:10,606 --> 00:44:14,151
แต่ก็อย่างว่า คุณต้องเดินหน้าต่อไป

704
00:44:14,234 --> 00:44:16,320
คุณต้องเดินหน้าต่อไป

705
00:44:18,989 --> 00:44:19,990
ดำเนินต่อไป

706
00:44:22,993 --> 00:44:27,164
(วันที่ 3 ตุลาคม 1993
ทหารอเมริกันเสียชีวิต 18 ราย)

707
00:44:27,247 --> 00:44:29,416
(และบาดเจ็บอีก 84 ราย)

708
00:44:30,793 --> 00:44:32,795
(จำนวนชาวโซมาลีที่เสียชีวิตยังไม่แน่ชัด)

709
00:44:32,878 --> 00:44:35,047
(มีการคาดคะเนไว้ที่ 300 ถึง 500 คน)

710
00:44:35,130 --> 00:44:37,883
(และได้รับบาดเจ็บอีกหนึ่งพันคน)

711
00:44:42,930 --> 00:44:46,850
สหรัฐอเมริกาที่อ้างตัวว่าเป็นมหาอำนาจ

712
00:44:47,976 --> 00:44:50,771
ควรจะรู้สึกละอายใจ

713
00:44:51,522 --> 00:44:56,026
ที่เน้นว่าเสียทหารไปประมาณ 20 คน

714
00:44:56,777 --> 00:45:00,948
วันที่ 3 ตุลาคม
พวกเขาฆ่าชาวโซมาลีทุกคนที่เห็น

715
00:45:06,870 --> 00:45:10,749
วันที่ 3 ตุลาคมถือว่า
เป็นวันที่น่าสลดสำหรับพวกอเมริกัน

716
00:45:10,833 --> 00:45:12,584
แต่สำหรับเรา มันคือช่วงเวลาอันมืดมิด

717
00:45:14,128 --> 00:45:18,006
พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมก็เริ่มปวดหัว

718
00:45:18,090 --> 00:45:22,761
เหลือไว้แต่ความแค้น และความทรงจำที่เจ็บปวด

719
00:45:22,845 --> 00:45:25,055
ผมไม่อยากเห็นคนอเมริกัน

720
00:45:30,936 --> 00:45:33,772
สิ่งที่ผมเห็นมันทำให้ใจสลายครับ

721
00:45:34,523 --> 00:45:36,442
มันกระทบจิตใจผมอย่างยิ่ง

722
00:45:37,734 --> 00:45:44,533
เมื่อผมเห็นเรื่องเลวร้ายทั้งหมด
ในวันที่ 3 ตุลาคม

723
00:45:45,117 --> 00:45:46,660
วันที่ 4 ตุลาคม…

724
00:45:47,411 --> 00:45:51,039
สิ่งที่ผมเห็นด้วยตากับกล้องตัวเอง

725
00:45:52,249 --> 00:45:55,794
หลังจากนั้น ผมเลิกถ่ายวิดีโอไปเลย

726
00:45:57,087 --> 00:45:59,089
มันเลวร้ายเกินไป

727
00:46:11,185 --> 00:46:15,689
ตายก็อีกเรื่องหนึ่ง
แต่การที่ลูกสาวฉันตาบอดทำฉันปวดใจมาก

728
00:46:18,901 --> 00:46:22,112
คนตายก็ตายไป
แต่ไม่มีอะไรแย่ไปกว่าเสียดวงตาแล้ว

729
00:46:22,779 --> 00:46:25,032
(บินติ อะดัน)

730
00:46:25,115 --> 00:46:28,160
พอฉันเห็นอิเฟราะฮ์ น้ำตาก็ไหล

731
00:46:29,077 --> 00:46:31,705
เธอเดินล้มไปเรื่อย ตรงนั้นตรงนี้

732
00:46:33,165 --> 00:46:34,249
ขอบพระคุณอัลลอฮ์

733
00:46:37,377 --> 00:46:38,504
เธอเป็นแค่เด็ก

734
00:46:46,136 --> 00:46:49,139
นี่ไง ถือให้ตรงๆ สิจ๊ะ

735
00:46:49,223 --> 00:46:53,393
อุ๊ย ปลาอะไรกันเนี่ย

736
00:46:55,854 --> 00:46:59,191
เอียน ลูกชายฉัน หน้าเขาเหมือนแกรี่พ่อเขามาก

737
00:47:00,526 --> 00:47:02,319
สายตาเขาดูอ่อนโยน

738
00:47:03,237 --> 00:47:07,491
วันหนึ่งเขาโทรมาบอก “แม่ครับ”

739
00:47:07,574 --> 00:47:10,327
เขาบอกว่า “ผมคิดจะสมัครเข้าหน่วยจู่โจม”

740
00:47:10,827 --> 00:47:13,413
ฉันคิดว่า “โธ่ นึกแล้วว่าสักวันต้องเป็นแบบนี้”

741
00:47:15,207 --> 00:47:17,709
เขาเจริญรอยตามพ่อ

742
00:47:24,675 --> 00:47:25,509
ทำใจยากค่ะ

743
00:47:25,592 --> 00:47:27,219
ตอนเขาบอกครั้งแรก

744
00:47:27,302 --> 00:47:28,762
ฉันพยายามปลอบตัวเองเสมอว่า

745
00:47:28,845 --> 00:47:31,098
“ไม่เกิดขึ้นกับฉันซ้ำสองหรอก

746
00:47:31,848 --> 00:47:32,933
ไม่มีทาง”

747
00:47:33,725 --> 00:47:37,521
เขาเกือบ…

748
00:47:37,604 --> 00:47:41,400
เขาเกือบไม่รอดสองสามครั้ง

749
00:47:42,025 --> 00:47:43,443
และฉันแค่ต้องเชื่อว่า

750
00:47:43,527 --> 00:47:47,281
พ่อเขาคอยคุ้มครองอยู่แน่ๆ

751
00:47:53,912 --> 00:47:55,330
เธอเป็นเด็กที่งดงาม

752
00:47:56,832 --> 00:48:02,212
เธอสูดควันและฝุ่นเข้าไป
จากจรวดและตอนที่เฮลิคอปเตอร์ตก

753
00:48:02,296 --> 00:48:05,924
ทารกแรกเกิดทนรับของพวกนี้ไม่ได้หรอก

754
00:48:06,008 --> 00:48:09,970
เธอป่วยหนัก จนฉันคิดว่าเธอจะไม่รอด

755
00:48:12,639 --> 00:48:18,228
ขอบพระคุณอัลลอฮ์
ท่านทรงช่วยเธอไว้ และตอนนี้เธอสวยมาก

756
00:48:21,189 --> 00:48:22,941
อะมีนาเป็นชื่อของยายเธอ

757
00:48:25,152 --> 00:48:28,155
เธอเกิดในวันที่เราสู้รบกับหน่วยจู่โจม

758
00:48:31,116 --> 00:48:33,452
เราเลยตั้งชื่อเธอว่าหน่วยจู่โจมอะมีนา

759
00:48:46,214 --> 00:48:49,843
ตอนฉันไม่เจอใครที่บ้าน ฉันขวัญผวา

760
00:48:53,680 --> 00:48:56,600
ฉันคิดว่าเหลือแค่ฉันคนเดียว

761
00:49:02,731 --> 00:49:08,195
ตอนฉันเจอแม่ ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นแม่

762
00:49:11,406 --> 00:49:15,077
แต่พอฉันเห็นว่าเป็นแม่ เรากอดกัน

763
00:49:16,370 --> 00:49:18,413
ฉันโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

764
00:49:19,039 --> 00:49:21,833
ฉันดีใจมากตอนที่แม่มาตามหาฉัน

765
00:49:21,917 --> 00:49:23,669
และบอกว่าทุกคนปลอดภัยดี

766
00:49:27,047 --> 00:49:32,678
การได้เจอแม่อีกครั้งเป็นอะไรที่วิเศษมาก

767
00:49:40,727 --> 00:49:43,313
พวกเขาอยากให้คุณไปรบ
พวกเขาก็เลยสอนคุณสู้รบ

768
00:49:44,106 --> 00:49:46,525
แต่พวกเขาไม่ได้สอนให้รับมือเรื่องหลังจากนั้น

769
00:49:47,734 --> 00:49:50,153
และแน่นอนว่าตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่ได้สอนผม

770
00:49:51,321 --> 00:49:54,616
มันไม่ปกติ ไม่ดีต่อจิตใจ
และมันจะติดตัวคุณตลอดไป

771
00:49:59,162 --> 00:50:00,455
“จงอย่าฆ่าคน”

772
00:50:01,081 --> 00:50:01,998
แต่ผมเคยฆ่าคน

773
00:50:02,833 --> 00:50:05,001
ถ้าคุณยังไม่หยุดคิดถึงคนที่คุณฆ่า

774
00:50:05,752 --> 00:50:07,087
มันก็จะกัดกินคุณจนตาย

775
00:50:13,176 --> 00:50:15,679
ผมเคยไปประจำการมาหลายที่

776
00:50:15,762 --> 00:50:17,305
สิ่งที่ผมได้เห็น

777
00:50:18,306 --> 00:50:20,976
ตลอดการเป็นทหารของผม

778
00:50:21,059 --> 00:50:24,187
ไม่มีอะไรใกล้เคียงกับสิ่งที่ผมเห็น

779
00:50:24,271 --> 00:50:26,398
ที่โมกาดิชูเมื่อปี 1993

780
00:50:32,738 --> 00:50:36,116
‎ผมเคยเจอบางคนที่อ้างว่าเคยรบที่โซมาเลีย

781
00:50:36,199 --> 00:50:38,368
หลังจากคุยกับพวกเขาได้ครู่หนึ่ง ผมรู้เลยว่า

782
00:50:38,452 --> 00:50:40,162
ไม่มีทางที่พวกเขาจะเคยรบที่โซมาเลีย

783
00:50:40,245 --> 00:50:41,621
‎อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปกับเรา

784
00:50:41,705 --> 00:50:43,915
มีเพียงแค่คนกลุ่มเล็กๆ

785
00:50:43,999 --> 00:50:47,294
คนกลุ่มเล็กๆ แล้วก็…

786
00:50:48,295 --> 00:50:51,673
มีไม่กี่คนที่สามารถบอกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นวันนั้น

787
00:50:59,681 --> 00:51:02,434
สำหรับพวกเขา มันเป็นแค่สนามรบ
แต่สำหรับฉัน มันคือบ้าน

788
00:51:08,398 --> 00:51:10,609
เป้าหมายและสิ่งสำคัญสำหรับผม

789
00:51:12,027 --> 00:51:14,529
คือการบันทึกประวัติศาสตร์

790
00:51:14,613 --> 00:51:17,365
เราต้องให้ลูกหลานดูว่าเกิดอะไรขึ้น

791
00:51:21,787 --> 00:51:24,790
พวกอเมริกันมาที่นี่เพื่อสู้รบ

792
00:51:25,707 --> 00:51:29,085
และพวกเขาก็ตกเป็นเหยื่อของสงครามเสียเอง

793
00:51:29,836 --> 00:51:32,047
คุณก็เห็นอยู่ พวกเขาก็ด้วย

794
00:51:34,883 --> 00:51:36,802
คุณต้องรู้จักแยกแยะในหัว

795
00:51:36,885 --> 00:51:39,638
ไม่รู้สิครับ วันหนึ่งผมอาจจะสติแตกก็ได้

796
00:51:39,721 --> 00:51:44,100
ผมไม่รู้เลย แต่มันเป็นหน้าที่ของผม

797
00:51:46,645 --> 00:51:48,522
ผมชอบนึกย้อนถึงวันนั้น

798
00:51:48,605 --> 00:51:50,941
ผมแค่กำลังคุ้มกันเพื่อนผมอยู่

799
00:51:52,234 --> 00:51:54,820
มันเป็นเหตุการณ์สุขปนเศร้าในชีวิตผม

800
00:51:55,570 --> 00:51:57,948
มีบางอย่างที่คุณภูมิใจมากๆ

801
00:51:58,740 --> 00:52:02,619
แต่ก็ยังมีความเศร้าปนอยู่ระดับหนึ่ง

802
00:52:04,830 --> 00:52:09,918
และผมก็รู้ว่า
บางสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตจะไม่มีข้อสรุป

803
00:52:11,127 --> 00:52:13,505
คุณต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน

804
00:52:22,097 --> 00:52:26,852
(ปี 1995 โมฮาเหม็ด ฟาราห์ ไอดิด
แต่งตั้งตัวเองเป็นประธานาธิบดีของโซมาเลีย)

805
00:52:28,937 --> 00:52:33,525
(กลุ่มต่อต้านหลายกลุ่ม
ไม่ยอมรับเขาเป็นประธานาธิบดี)

806
00:52:34,317 --> 00:52:39,072
(ในปีถัดมา เขาถูกยิงเสียชีวิต
จากการปะทะกับคู่แข่งทางการเมือง)

807
00:52:40,073 --> 00:52:44,828
(สงครามกลางเมืองในโซมาเลีย
ยังดำเนินต่อเนื่องมาจนถึงทุกวันนี้)

808
00:52:45,495 --> 00:52:47,205
‎(ซีรีส์นี้สร้างจากความทรงจำของชาวอเมริกัน)

809
00:52:47,289 --> 00:52:48,456
‎(และชาวโซมาเลียกลุ่มหนึ่ง)

810
00:52:48,540 --> 00:52:50,292
‎(มีอีกหลายเรื่องราว
‎ที่ยังไม่ได้บอกเล่าจากทั้งสองฝ่าย)

811
00:52:50,375 --> 00:52:52,794
‎(รวมทั้งคนในกองกำลังข้ามชาติ
‎ที่องค์การสหประชาชาติส่งเข้าไปในโซมาเลีย)

812
00:54:30,100 --> 00:54:32,978
‎คำบรรยายโดย ณัฐวีร์ ศราภัยวิฑิต