1
00:00:30,755 --> 00:00:31,630
ดี

2
00:00:32,588 --> 00:00:35,755
ตอนนี้เรามาอยู่ในกระท่อมเขียนหนังสือ

3
00:00:36,713 --> 00:00:38,921
ผมอยู่ในกระท่อมนี้มา 30 ปีแล้ว

4
00:00:39,005 --> 00:00:41,338
(เรื่องเล่าหรรษาของเฮนรี่ ชูการ์
โดยโรอัลด์ ดาห์ล)

5
00:00:41,421 --> 00:00:42,921
เรื่องสำคัญ ก่อนจะเริ่ม

6
00:00:43,005 --> 00:00:47,463
ผมต้องเตรียมสิ่งของที่จะต้องใช้ไว้รอบตัว

7
00:00:48,088 --> 00:00:52,213
แน่นอนต้องมีบุหรี่ มีกาแฟ มีช็อกโกแลต

8
00:00:53,963 --> 00:00:57,880
และต้องเหลาดินสอให้แหลมก่อนจะเริ่มเขียน

9
00:00:59,921 --> 00:01:03,463
ผมใช้ดินสอทั้งหมดหกแท่ง
แล้วก็จะทำความสะอาดกระดานรองเขียน

10
00:01:05,671 --> 00:01:07,088
ดูสิว่ามีขี้ยางลบเยอะไปหมด

11
00:01:08,838 --> 00:01:09,671
เอ้า

12
00:01:11,963 --> 00:01:13,880
เมื่อสิ้นพิธีก็เห็นจะเริ่มได้

13
00:01:17,130 --> 00:01:20,713
ปกติแล้วจะต้องแก้งานเก่าเล็กน้อย

14
00:01:23,463 --> 00:01:24,296
ใช่

15
00:01:29,546 --> 00:01:30,380
มัน…

16
00:01:34,255 --> 00:01:38,046
เฮนรี่ ชูการ์อายุ 41 ปีเต็ม โสดและรวย

17
00:01:38,671 --> 00:01:41,630
เขารวยเพราะมีคุณพ่อร่ำรวยที่ตายไปแล้ว

18
00:01:41,713 --> 00:01:45,796
โสดเพราะเขาเห็นแก่ตัว
เกินกว่าจะแบ่งทรัพย์สมบัติกับภรรยา

19
00:01:45,880 --> 00:01:47,588
เขาสูง 188 เซนติเมตร

20
00:01:47,671 --> 00:01:50,296
และไม่ได้หล่อเหลาขนาดที่ตัวเองคิด

21
00:01:50,380 --> 00:01:52,963
เขาใส่ใจลงรายละเอียด
กับเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายมาก

22
00:01:53,046 --> 00:01:55,255
ตัดสูทกับช่างตัดสูทหรูราคาแพงระยับ

23
00:01:55,338 --> 00:01:58,671
ตัดเสื้อเชิ้ตกับช่างเสื้อ
และตัดรองเท้าบูตกับช่างรองเท้า

24
00:01:58,755 --> 00:02:01,588
ช่างตัดผมจะเล็มทรงผมให้เขาทุกๆ สิบวัน

25
00:02:01,671 --> 00:02:04,463
ในช่วงเดียวกันนั้นเขาจะทำเล็บไปด้วย

26
00:02:04,546 --> 00:02:06,088
เขาขับรถยนต์เฟอร์รารี่

27
00:02:06,171 --> 00:02:08,671
ซึ่งราคาเกือบเท่ากับกระท่อมชนบทสักหลัง

28
00:02:10,296 --> 00:02:11,588
เพื่อนทุกคนของเขาร่ำรวย

29
00:02:11,671 --> 00:02:14,005
และเกิดมาทั้งชีวิต
เขาไม่เคยต้องทำงานแม้แต่วันเดียว

30
00:02:15,005 --> 00:02:19,505
เราจะพบคนอย่างเฮนรี่ ชูการ์
ใช้ชีวิตล่องลอยเป็นสาหร่ายทั่วโลก

31
00:02:19,588 --> 00:02:23,296
จะเรียกว่าเป็นคนชั่วก็คงไม่ใช่
แต่เรียกเป็นคนดีก็ไม่ได้อีก

32
00:02:24,463 --> 00:02:26,421
คนพวกนี้เป็นแค่ของประดับโลก

33
00:02:28,380 --> 00:02:30,630
แต่แน่นอน พวกคนรวยแบบเฮนรี่ทุกคน

34
00:02:30,713 --> 00:02:34,880
มีนิสัยประหลาดอย่างหนึ่งเหมือนกัน
คือปรารถนายิ่งยวดที่จะให้ตัวเองรวยขึ้น

35
00:02:35,796 --> 00:02:38,630
เงินสิบล้านไม่เคยพอ 20 ล้านก็ไม่พอ

36
00:02:38,713 --> 00:02:41,588
ทุกคนล้วนเป็นทุกข์
กับการโหยหาอยากได้เงินเพิ่มไม่รู้จักพอ

37
00:02:41,671 --> 00:02:45,255
และผวานักหากเช้าวันหนึ่งจะตื่นขึ้นมา
โดยพบว่าไม่เหลือเงินในธนาคารแล้ว

38
00:02:45,338 --> 00:02:48,588
คนพวกนี้จะใช้วิธีมากมายหลายหลาก
ในการเพิ่มมูลค่าสมบัติที่มี

39
00:02:48,671 --> 00:02:51,338
บ้างก็ซื้อหุ้นลงกองทุน
แล้วนั่งดูมูลค่าขึ้นลง

40
00:02:51,421 --> 00:02:56,338
บ้างซื้อที่ดิน งานศิลป์หรือเพชรนิลจินดา
บ้างก็เล่นการพนัน รูเลตต์ แบล็คแจ็ค เล่นม้า

41
00:02:56,421 --> 00:02:58,421
แต่ก็มีบ้างบางคนที่พนันมันเสียทุกอย่าง

42
00:02:58,505 --> 00:03:02,546
เฮนรี่ ชูการ์เป็นหนึ่งในพวกนั้น
แถมยังไม่ยั่นหากจะต้องโกงใครเสียด้วย

43
00:03:03,463 --> 00:03:04,463
สุดสัปดาห์ในฤดูร้อนหนึ่ง

44
00:03:04,546 --> 00:03:08,171
เฮนรี่ขับรถจากลอนดอนไปยังบ้านชนบท
เพื่อไปอยู่กับเซอร์วิลเลียม ดับเบิ้ลยู

45
00:03:08,255 --> 00:03:10,588
บ้านหลังนั้นงามเหลือใจ
ภูมิทัศน์รอบด้านก็สวยไม่แพ้กัน

46
00:03:10,671 --> 00:03:14,171
แต่เมื่อวันเสาร์ที่เฮนรี่ไปถึงนั้น
คฤหาสน์กลับโดนฝนกระหน่ำ

47
00:03:14,255 --> 00:03:17,463
ทั้งเจ้าบ้านและแขกคนอื่นๆ
ฆ่าเวลาช่วงบ่ายนั้นด้วยการเล่นเกม

48
00:03:17,546 --> 00:03:21,713
ขณะที่เฮนรี่ได้แต่นั่งบึ้งตึง
มองเม็ดฝนสาดกระทบหน้าต่าง

49
00:03:21,796 --> 00:03:25,046
เฮนรี่เดินเตร่ออกจากห้องนั่งเล่น
เข้าไปยังโถงด้านหน้า

50
00:03:25,130 --> 00:03:29,380
เขาเดินไร้จุดหมายไปทั่วบ้าน
สุดท้ายก็ไปถึงห้องหนังสือโดยไม่รู้ตัว

51
00:03:32,255 --> 00:03:35,921
คุณพ่อเซอร์วิลเลียมคือนักสะสมหนังสือคนสำคัญ
ดังนั้นผนังทั้งสี่ของห้องมหึมานี้

52
00:03:36,005 --> 00:03:39,296
จึงเต็มไปด้วยหนังสือปกหนังโบราณงดงาม
เรียงรายตั้งแต่พื้นจรดเพดาน

53
00:03:39,380 --> 00:03:40,713
เฮนรี่ ชูการ์ไม่สนใจหรอก

54
00:03:40,796 --> 00:03:44,171
เขาอ่านแต่นิยายนักสืบหรือเรื่องสยองขวัญ
ในนี้หาอะไรแบบนั้นไม่ได้

55
00:03:44,255 --> 00:03:45,338
เขาเกือบกลับออกไปแล้ว

56
00:03:45,421 --> 00:03:48,505
เมื่อสายตาสะดุด
หยุดอยู่กับสิ่งที่โดดเด่นจากเล่มอื่นๆ

57
00:03:48,588 --> 00:03:50,463
หนังสือเล่มบางจนเขาคงไม่ทันสังเกต

58
00:03:50,546 --> 00:03:53,546
หากมันไม่ได้แหลมโผล่ออกมา
จากหนังสือที่ขนาบทั้งสองด้าน

59
00:03:53,630 --> 00:03:55,171
เขาหยิบเล่มนั้นออกมาจากชั้น

60
00:03:55,255 --> 00:03:56,296
อันที่จริงมันเป็นเพียง

61
00:03:56,380 --> 00:03:59,171
สมุดแบบฝึกหัดปกแข็ง
แบบที่เด็กๆ ใช้กันในโรงเรียน

62
00:03:59,255 --> 00:04:01,838
ปกเป็นสีน้ำเงินเข้ม แต่ไม่มีอะไรเขียนไว้บนนั้น

63
00:04:01,921 --> 00:04:05,755
ที่หน้าแรกมีลายมือเขียนด้วยหมึกสีดำ
เป็นตัวพิมพ์ใหญ่ ตัวบรรจงชัดเจน

64
00:04:05,838 --> 00:04:07,088
(รายงานเรื่องอิมแดด ข่าน)

65
00:04:07,171 --> 00:04:10,171
(ชายผู้มองเห็นได้โดยไม่ต้องใช้ตา
โดยคุณหมอแซต.แซต. แชตเตอร์จี)

66
00:04:10,255 --> 00:04:12,421
แปลกจริง ประหลาดจัง นี่อะไรกัน

67
00:04:13,296 --> 00:04:16,755
เขาทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้เท้าแขน
และเริ่มอ่านตั้งแต่หน้าแรก

68
00:04:16,838 --> 00:04:20,713
เรื่องต่อไปนี้คือสิ่งที่เฮนรี่
ได้อ่านจากสมุดแบบฝึกหัดสีน้ำเงินบางๆ เล่มนั้น

69
00:04:24,963 --> 00:04:28,921
ผมชื่อแซต.แซต. แชตเตอร์จี หัวหน้าศัลยแพทย์
ที่โรงพยาบาลลอร์ดส์แอนด์เลดี้ส์ กรุงกัลกัตตา

70
00:04:29,005 --> 00:04:31,088
เช้าวันที่ 2 ธันวาคม 1935

71
00:04:31,171 --> 00:04:33,296
ขณะที่ผมนั่งจิบชาในห้องพักแพทย์

72
00:04:33,380 --> 00:04:36,921
โดยมีแพทย์อีกสามท่านนั่งอยู่กับผม
นพ.มาร์แชลล์ นพ.มิตรา และนพ.แมคฟาร์เลน

73
00:04:37,005 --> 00:04:38,505
จู่ๆ มีเสียงเคาะประตู

74
00:04:38,588 --> 00:04:39,755
"เชิญเข้ามาได้" ผมตอบ

75
00:04:41,463 --> 00:04:44,755
ขออนุญาตครับ
ผมมีเรื่องอยากให้พวกท่านช่วยสักหน่อย

76
00:04:44,838 --> 00:04:46,505
"นี่เป็นห้องพักส่วนตัว" ผมตอบ

77
00:04:46,588 --> 00:04:48,755
ผมทราบ ขออภัยจริงๆ ที่บุกเข้ามาแบบนี้

78
00:04:48,838 --> 00:04:51,796
แต่ผมคิดว่าผมมีสิ่งน่าสนใจมาให้ทุกท่านได้ชม

79
00:04:51,880 --> 00:04:54,213
เราทั้งสี่รู้สึกรำคาญไม่ใช่น้อย
จึงไม่ได้ตอบว่ากระไร

80
00:04:55,213 --> 00:04:59,380
ทุกท่าน ผมเป็นคนที่สามารถมองเห็นทุกสิ่ง
โดยไม่ต้องใช้ดวงตา

81
00:05:00,171 --> 00:05:01,671
เขาเป็นชายร่างเล็ก อายุราว 60

82
00:05:01,755 --> 00:05:05,380
หนวดขาวโพลน
แต่มีขนหูสีดำหยาบๆ ประหลาดยาวออกมานอกหู

83
00:05:05,463 --> 00:05:08,296
คุณจะพันผ้าพันแผลแบบไหนก็ได้
รอบศีรษะผมสัก 50 รอบ

84
00:05:08,380 --> 00:05:10,505
แต่ผมก็จะสามารถอ่านหนังสือให้ฟังได้

85
00:05:10,588 --> 00:05:14,171
เขาพูดอย่างจริงจังที่สุด
จนกระทั่งผมรู้สึกเริ่มอยากรู้อยากเห็น

86
00:05:14,255 --> 00:05:15,255
เชิญเข้ามาครับ

87
00:05:22,171 --> 00:05:25,796
เอาละ คุณหมอมาร์แชลล์ชูกี่นิ้ว

88
00:05:25,880 --> 00:05:27,296
- เจ็ด
- "ลองใหม่" ผมตอบ

89
00:05:27,380 --> 00:05:28,755
- เก้า
- "ลองใหม่" ผมตอบ

90
00:05:28,838 --> 00:05:29,838
- สาม
- ลองใหม่…

91
00:05:29,921 --> 00:05:31,296
- สามอีกครั้ง
- ลองใหม่

92
00:05:32,255 --> 00:05:33,171
ไม่ได้ชูนิ้วเลย

93
00:05:35,463 --> 00:05:36,338
คุณเล่นกลอะไร

94
00:05:36,421 --> 00:05:40,338
ไม่ได้มีกลอะไร นี่เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน
ที่ผมสามารถทำได้หลังจากฝึกมาหลายปี

95
00:05:40,421 --> 00:05:41,713
ฝึกแบบไหนกัน

96
00:05:41,796 --> 00:05:44,213
ขออภัยครับ แต่นั่นเป็นเรื่องส่วนตัว

97
00:05:45,130 --> 00:05:46,296
แล้วจะให้เราช่วยอะไร

98
00:05:46,380 --> 00:05:49,338
ผมทำงานในคณะละครเร่
เราเพิ่งมาถึงกัลกัตตากันวันนี้

99
00:05:49,421 --> 00:05:52,796
คืนนี้จะเปิดการแสดงรอบแรก
ที่รอยัลพาเลซฮอลล์

100
00:05:52,880 --> 00:05:54,380
ในสูจิบัตรเขียนชื่อผมไว้ว่า

101
00:05:54,463 --> 00:05:56,713
อิมแดด ข่าน
ชายผู้มองเห็นได้โดยไม่ต้องใช้ตา

102
00:05:56,796 --> 00:05:58,755
ทุกครั้งที่คณะของเราไปถึงเมืองใหม่

103
00:05:58,838 --> 00:06:00,255
ผมจะไปที่โรงพยาบาลใหญ่ที่สุด

104
00:06:00,338 --> 00:06:03,796
ขอให้คุณหมอที่นั่นพันผ้าปิดตาผม
อย่างแน่นหนาแบบมืออาชีพที่สุด

105
00:06:03,880 --> 00:06:06,130
จำเป็นมากที่งานนี้ต้องเป็นหน้าที่ของหมอ

106
00:06:06,213 --> 00:06:08,213
ไม่อย่างนั้นคนอาจคิดว่าผมหลอกเขา

107
00:06:08,296 --> 00:06:11,046
จากนั้นผมจะเดินออกไป
และทำเรื่องอันตรายให้คนเห็น

108
00:06:11,130 --> 00:06:12,338
ผมมองหน้าแพทย์ทั้งสามท่าน

109
00:06:12,421 --> 00:06:15,463
นพ.มิตราและนพ.แมคฟาร์เลน
ต้องกลับไปดูแลคนไข้ เชิญเลย

110
00:06:15,546 --> 00:06:18,546
- แต่คุณหมอมาร์แชลล์กล่าวว่า…
- ลองก็ได้ มาทำให้มันถูกต้อง

111
00:06:18,630 --> 00:06:20,713
จนแน่ใจที่สุดว่าเขาจะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

112
00:06:20,796 --> 00:06:23,213
ขอบพระคุณมากครับ
อยากทำอะไรเชิญได้เลย

113
00:06:23,296 --> 00:06:25,005
"ก่อนจะพันผ้าให้เขา" ผมบอก

114
00:06:25,088 --> 00:06:27,255
"หาอะไรนุ่มๆ แต่แน่นหนา
มาปิดเบ้าตาเสียก่อน"

115
00:06:27,338 --> 00:06:29,505
- แป้งขนมปัง
- เยี่ยม ไปที่ห้องขนมโรงพยาบาล

116
00:06:29,588 --> 00:06:31,380
ระหว่างที่ผมพาไปปิดเปลือกตาที่ห้องตรวจ

117
00:06:31,463 --> 00:06:33,921
ผมพาอิมแดด ข่านเดินตามทางเดินยาว
สู่ห้องตรวจคนไข้

118
00:06:34,005 --> 00:06:35,255
"นอนบนเตียงครับ" ผมบอก

119
00:06:35,338 --> 00:06:37,671
ผมหยิบขวดน้ำยาคอลโลเดียนเล็กๆ ออกมาจากตู้

120
00:06:37,755 --> 00:06:39,921
ผมจะใช้น้ำยานี้เป็นกาวเชื่อมเปลือกตาบนล่าง

121
00:06:40,005 --> 00:06:41,296
แล้วจะล้างออกยังไง

122
00:06:41,380 --> 00:06:44,838
แค่ค่อยๆ ใช้แอลกอฮอล์เช็ดใต้ขนตา
สารจะละลายไปเอง

123
00:06:44,921 --> 00:06:47,588
หลับตาไว้ก่อนระหว่างที่รอให้สารแข็งตัว

124
00:06:47,671 --> 00:06:48,630
ผ่านไปสองนาทีแล้ว

125
00:06:48,713 --> 00:06:51,046
"ลองลืมตา" ผมบอก แน่นอน เขาทำไม่ได้

126
00:06:51,130 --> 00:06:55,005
ผมรับแป้งขนมปังจากคุณหมอมาร์แชลล์หนึ่งก้อน
มาโบกปิดทับตาของอิมแดด ข่าน

127
00:06:55,088 --> 00:06:56,338
ผมปิดเข้าไปทั้งเบ้าตา

128
00:06:56,421 --> 00:06:59,005
และปล่อยให้แป้งทับออกมาถึงผิวรอบๆ

129
00:06:59,088 --> 00:07:00,796
ผมทำแบบเดียวกันกับตาอีกข้าง

130
00:07:00,880 --> 00:07:02,588
ก่อนจะรีดขอบแป้งอย่างแรง

131
00:07:02,671 --> 00:07:04,171
"ไม่กดเจ็บเกินไปใช่ไหม" ผมถาม

132
00:07:04,255 --> 00:07:05,421
ไม่เลยครับ ขอบคุณ

133
00:07:05,505 --> 00:07:07,296
"คุณพันผ้า" ผมบอกคุณหมอมาร์แชลล์

134
00:07:07,380 --> 00:07:09,005
นิ้วของผมเหนียวหนับไปหมด

135
00:07:09,088 --> 00:07:11,838
ยินดี เราจะวางนี่ก่อน

136
00:07:11,921 --> 00:07:15,338
คุณหมอมาร์แชลล์วางก้อนสำลีหนา
บนเบ้าตาที่มีแป้งขนมปังปิดอยู่แล้วของอิมแดด

137
00:07:15,421 --> 00:07:16,380
มันติดหนับตรงนั้น

138
00:07:16,463 --> 00:07:17,421
ลุกขึ้นนั่งครับ

139
00:07:18,130 --> 00:07:21,421
คุณหมอมาร์แชลล์พันผ้าพันแผลกว้างสามนิ้ว
รอบทั้งใบหน้าและศีรษะของเขา

140
00:07:21,505 --> 00:07:23,838
รบกวนเหลือจมูกไว้ให้ผมหายใจด้วย

141
00:07:23,921 --> 00:07:24,755
ได้สิ

142
00:07:25,755 --> 00:07:28,505
ขออภัย อาจจะแน่นสักหน่อย

143
00:07:31,171 --> 00:07:32,171
เป็นอย่างไรบ้าง

144
00:07:32,255 --> 00:07:33,255
"เยี่ยมมาก" ผมตอบ

145
00:07:33,338 --> 00:07:35,713
ดูเหมือนชายที่เพิ่งผ่านการผ่าสมองมาอย่างหนัก

146
00:07:35,796 --> 00:07:36,671
รู้สึกเป็นอย่างไร

147
00:07:36,755 --> 00:07:37,838
รู้สึกดีมากๆ

148
00:07:37,921 --> 00:07:40,921
ผมต้องชื่นชมคุณหมอทั้งสอง
ที่ทำการอย่างละเอียดถี่ถ้วนเช่นนี้

149
00:07:41,005 --> 00:07:44,171
อิมแดด ข่านลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปที่ประตู

150
00:07:51,296 --> 00:07:54,463
อุบ๊ะ! เห็นหรือเปล่า
เขาวางมือบนลูกบิดประตูแม่นแท้ๆ!

151
00:07:54,546 --> 00:07:55,963
คุณหมอมาร์แชลล์หยุดยิ้มได้แล้ว

152
00:07:56,546 --> 00:07:59,588
อิมแดดเดินไปตามทางเดินอย่างปกติที่สุด
ติดจะเดินเร็วเสียด้วยซ้ำ

153
00:07:59,671 --> 00:08:03,005
คุณหมอมาร์แชลล์กับผมเดินทิ้งระยะห้าเมตร
น่าตกใจจริงๆ ที่เห็นชายผู้นี้

154
00:08:03,088 --> 00:08:06,005
ทั้งที่ศีรษะพันผ้าไว้เป็นก้อนใหญ่
กลับเดินอย่างสบายใจ…

155
00:08:06,088 --> 00:08:07,171
"เขาเห็น!" ผมร้อง

156
00:08:07,255 --> 00:08:09,880
"เขาเห็นรถเข็น! เรื่องนี้ไม่น่าเชื่อจริงๆ!"

157
00:08:09,963 --> 00:08:11,338
คุณหมอมาร์แชลล์ไม่ได้ตอบ

158
00:08:11,421 --> 00:08:14,171
สีหน้าของเขาเคร่งเกร็งด้วยตกใจจนอึ้ง

159
00:08:14,255 --> 00:08:16,713
อิมแดด ข่านเดินลงบันไดโดยไร้ปัญหาใดๆ

160
00:08:16,796 --> 00:08:18,213
เขาไม่จับราวบันไดด้วยซ้ำ

161
00:08:18,296 --> 00:08:21,171
มีคนเดินสวนขึ้นมาหลายคน
ดูปฏิกิริยาพวกเขาสิ

162
00:08:21,880 --> 00:08:25,755
เมื่อไปถึงตีนบันได
เขาเลี้ยวมุ่งหน้าออกประตูไปสู่ถนน

163
00:08:25,838 --> 00:08:28,171
นพ.มาร์แชลล์กับผมยังตามไปติดๆ

164
00:08:28,255 --> 00:08:31,588
ที่รออยู่ลานหน้าโรงพยาบาล
ฝูงเด็กเท้าเปล่า 100 คนตะโกนโผเข้ามา

165
00:08:31,671 --> 00:08:33,171
หาคนไข้หัวขาวโพลนของเรา

166
00:08:33,255 --> 00:08:35,505
เขาทักทายเด็กๆ ด้วยการชูมือเหนือศีรษะ

167
00:08:35,588 --> 00:08:38,838
เขาเดินตรงไปยังจักรยานคันหนึ่ง
ขึ้นขี่วนเป็นเลขแปดทั่วลานนั้น

168
00:08:38,921 --> 00:08:41,713
เด็กๆ เท้าเปล่าพากันวิ่งตามอย่างเฮฮา
หัวเราะร่าไปตลอดทาง

169
00:08:41,796 --> 00:08:44,588
ก่อนที่เขาจะปั่นตรงออกไปสู่ท้องถนนแสนวุ่นวาย

170
00:08:44,671 --> 00:08:47,921
เจอรถยนต์ที่บีบแตรเซ็งแซ่
แล่นวนเวียนรอบเขาทุกทิศทาง

171
00:08:48,005 --> 00:08:49,630
เขาขี่จักรยานได้อย่างไร้ที่ติ

172
00:08:49,713 --> 00:08:51,713
เราจับตามองเขาอยู่พักหนึ่ง

173
00:08:51,796 --> 00:08:53,755
ก่อนที่เขาจะเลี้ยวลับมุมถนนไป

174
00:08:53,838 --> 00:08:57,380
- "ผมไม่อยากจะเชื่อ" คุณหมอมาร์แชลล์กล่าว
- ผมไม่อาจทำใจเชื่อได้

175
00:08:57,463 --> 00:08:58,963
"ผมก็ไม่อยากเชื่อ" ผมตอบ

176
00:08:59,046 --> 00:09:01,255
ผมว่าเราเพิ่งได้พบปาฏิหาริย์

177
00:09:01,338 --> 00:09:03,880
ตลอดช่วงต่อจากนั้นผมวุ่นอยู่กับคนไข้ทั้งวัน

178
00:09:03,963 --> 00:09:06,546
เวลาหกโมงเย็น ผมกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง

179
00:09:06,630 --> 00:09:08,005
ผมอาบน้ำเย็นอยู่นาน

180
00:09:08,088 --> 00:09:11,505
ดื่มเหล้าวิสกี้โซดาที่ระเบียง
โดยมีเพียงผ้าขนหนูพันเอวไว้

181
00:09:11,588 --> 00:09:14,505
เมื่อถึงเวลาอีกสิบนาทีหนึ่งทุ่ม
ผมจึงไปถึงรอยัลพาเลซฮอลล์

182
00:09:14,588 --> 00:09:16,005
การแสดงของเขายาวสองชั่วโมง

183
00:09:16,088 --> 00:09:19,463
ผมก็ประหลาดใจที่สนุกกับมัน
ทั้งนักโยนของ หมองู ครูเล่นไฟ

184
00:09:19,546 --> 00:09:22,588
นักกลืนดาบที่แทงดาบปลายแหลมยาวเมตรกว่า
ลงคอไปจนถึงกระเพาะ

185
00:09:22,671 --> 00:09:24,463
สุดท้าย เมื่อสิ้นเสียงประกาศจากทรัมเป็ต

186
00:09:24,546 --> 00:09:27,005
อิมแดด ข่านสหายเราก็ออกมาแสดงช่วงของตน

187
00:09:27,088 --> 00:09:30,046
เขาเรียกผู้ชมคนหนึ่งขึ้นไปบนเวที
เพื่อปิดตาเขาด้วยผ้าหนึ่งผืน

188
00:09:30,130 --> 00:09:32,255
ก่อนเขาจะปามีดปักรอบร่างเด็กชายหนึ่งคน

189
00:09:32,338 --> 00:09:34,546
และใช้ปืนลูกโม่ยิงกระป๋องจนกระเด็นจากหัวเด็ก

190
00:09:34,630 --> 00:09:38,463
จากนั้น สุดท้าย มีคนเอาถังเหล็กมา
ครอบศีรษะที่พันผ้าไว้แล้วอีกที

191
00:09:38,546 --> 00:09:42,296
เด็กผู้ช่วยหยิบเข็มส่งให้อิมแดด ข่าน
และส่งด้ายให้ถืออีกมือหนึ่ง

192
00:09:42,380 --> 00:09:44,713
เขาเอาแว่นขยายขนาดมหึมามาตั้งตรงหน้า

193
00:09:44,796 --> 00:09:46,380
และด้วยความแม่นยำไม่ผิดเพี้ยน

194
00:09:46,463 --> 00:09:49,463
เขาก็สอดด้ายเข้ารูเข็มได้สำเร็จเรียบร้อย

195
00:09:54,213 --> 00:09:55,213
ผมทั้งอึ้ง ทึ่งและเหวอ

196
00:09:57,588 --> 00:10:00,130
เมื่อเข้าไปหลังเวที
ผมพบอิมแดด ข่านนั่งสงบบนม้านั่งไม้

197
00:10:00,213 --> 00:10:01,630
ขณะล้างเครื่องสำอางออก

198
00:10:01,713 --> 00:10:03,421
คุณหมอ คุณกำลังสงสัยใช่ไหม

199
00:10:03,505 --> 00:10:04,671
"สงสัยที่สุด" ผมตอบ

200
00:10:04,755 --> 00:10:08,588
อีกครั้งที่ผมสังเกตเห็นขนหูสีดำหยาบๆ ประหลาด
ที่ยาวออกมานอกหูเขา

201
00:10:08,671 --> 00:10:10,921
ผมไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้จากคนอื่นเลย

202
00:10:11,005 --> 00:10:13,463
ผมมีข้อเสนอ ผมไม่ใช่นักเขียนอาชีพ

203
00:10:13,546 --> 00:10:15,880
แต่ถ้าคุณยอมเล่าที่มาของพลังพิเศษ

204
00:10:15,963 --> 00:10:18,838
จนมองเห็นได้โดยไม่ใช้ดวงตา
ผมจะจดบันทึกให้ตรงเท่าที่ทำได้

205
00:10:18,921 --> 00:10:21,838
ก่อนจะพิมพ์ดีดและพยายามส่งไปตีพิมพ์
ในวารสารการแพทย์อังกฤษ

206
00:10:21,921 --> 00:10:23,130
หรือในนิตยสารชื่อดังสักแห่ง

207
00:10:23,213 --> 00:10:25,380
นั่นจะช่วยคุณได้ไหม ถ้าคุณจะเป็นที่รู้จักมากขึ้น

208
00:10:25,463 --> 00:10:27,421
- นั่นจะช่วยผมได้มาก
- ยอดเยี่ยม

209
00:10:27,505 --> 00:10:30,338
ผมมีภาษาชวเลขส่วนตัว
เอาไว้จดประวัติการแพทย์ของคนไข้

210
00:10:30,421 --> 00:10:33,505
ผมเชื่อว่าได้จดทุกอย่างที่อิมแดดพูดในคืนนั้น
แม่นยำแบบคำต่อคำ

211
00:10:33,588 --> 00:10:35,755
สิ่งที่ผมบันทึกต่อจากนี้ เป็นตามที่เขาว่าไว้แท้ๆ

212
00:10:37,046 --> 00:10:39,588
(ทุกคำที่อิมแดด ข่านบอกผมเมื่อคืนนั้น)

213
00:10:39,671 --> 00:10:40,546
((คำต่อคำ))

214
00:10:42,713 --> 00:10:45,796
ผมเกิดที่แคว้นแคชเมียร์เมื่อปี 1873

215
00:10:45,880 --> 00:10:48,921
คุณพ่อเป็นพนักงานตรวจตั๋วของการรถไฟแห่งชาติ

216
00:10:49,005 --> 00:10:52,296
วันหนึ่งมีนักมายากลมาแสดงที่โรงเรียนเรา

217
00:10:52,380 --> 00:10:53,838
ผมติดใจดั่งต้องมนตร์

218
00:10:53,921 --> 00:10:55,838
สองสัปดาห์ต่อมา ผมรวบรวมเงินเก็บทั้งหมด

219
00:10:55,921 --> 00:10:58,380
หนีออกจากบ้านไปอยู่กับคณะละครเร่

220
00:10:58,463 --> 00:11:01,713
นั่นคือปี 1886 ผมอายุ 13 ปี

221
00:11:01,796 --> 00:11:02,796
สามปีเต็มหลังจากนั้น

222
00:11:02,880 --> 00:11:05,505
ผมเดินทางกับคณะละครไปทั่วแคว้นปัญจาบ

223
00:11:05,588 --> 00:11:08,130
เมื่อจบปีที่สาม ผมกลายเป็นดาวเด่นที่สุดของคณะ

224
00:11:08,213 --> 00:11:10,671
ผมพยายามเก็บเงินตลอดเวลา

225
00:11:10,755 --> 00:11:14,546
ซึ่งสุดท้ายก็รวบรวมได้กว่า 3,000 รูปี

226
00:11:14,630 --> 00:11:17,630
ขณะเดียวกันนั้น ผมก็ได้ยิน
ตำนานของโยคีชื่อดังแสนเก่งกล้า

227
00:11:17,713 --> 00:11:19,963
ผู้ฝึกจนได้พลังลอยตนอันหาตัวจับยาก

228
00:11:20,046 --> 00:11:21,671
ว่ากันว่าเมื่อเขานั่งภาวนา

229
00:11:21,755 --> 00:11:25,213
ทั้งร่างของเขาจะลอยขึ้นจากพื้น
ลอยอยู่บนอากาศได้ถึงเกือบ 50 เซนติเมตร

230
00:11:25,296 --> 00:11:27,255
อย่างน้อยนั่นก็จะเป็นกลการแสดงที่ยอดมาก

231
00:11:28,380 --> 00:11:29,213
หนวดล่ะ

232
00:11:31,671 --> 00:11:33,005
ผมลาออกจากคณะละคร

233
00:11:33,088 --> 00:11:36,380
มุ่งหน้าไปยังเมืองเล็กๆ ที่ชายฝั่งแม่น้ำคงคา

234
00:11:36,463 --> 00:11:38,380
ซึ่งลือกันว่าจะพบโยคีผู้นั้นได้

235
00:11:38,463 --> 00:11:40,838
วันหนึ่งผมแอบได้ยินผู้พเนจรพูดถึงฤๅษีตนหนึ่ง

236
00:11:40,921 --> 00:11:44,588
ที่เขาบังเอิญพบอยู่ป่าลึกดงดิบที่สุด
ไม่ไกลจากที่นั่น ตามลำพัง

237
00:11:44,671 --> 00:11:45,963
แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับผม

238
00:11:46,046 --> 00:11:48,171
ผมพุ่งออกไปจ้างม้าและเกวียน

239
00:11:49,088 --> 00:11:50,713
ขณะที่ต่อรองกับคนขับเกวียน

240
00:11:50,796 --> 00:11:53,296
ชายคนหนึ่งปรากฏตัว
บอกว่าเขากำลังจะไปในทางเดียวกัน

241
00:11:53,380 --> 00:11:56,296
เสนอให้เราไปด้วยกัน แบ่งค่าเกวียนคนละครึ่ง

242
00:11:56,380 --> 00:11:59,171
แหม ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้!

243
00:11:59,255 --> 00:12:00,546
ขณะที่คุยกับเพื่อนร่วมทาง

244
00:12:00,630 --> 00:12:03,630
ผมจึงได้รู้ว่า
เขาเองเป็นศิษย์ของโยคีเก่งกล้าผู้นั้น

245
00:12:03,713 --> 00:12:06,546
และขณะนี้ก็กำลังเดินทางไปเยี่ยมอาจารย์

246
00:12:06,630 --> 00:12:07,463
ผมโพล่งออกไป

247
00:12:07,546 --> 00:12:10,421
"นี่คือคนที่ผมตามหาอยู่
ขอร้อง พาผมไปหาเขาได้ไหม"

248
00:12:10,505 --> 00:12:13,296
เพื่อนร่วมทางมองหน้าผมนิ่งนาน

249
00:12:13,380 --> 00:12:15,463
"เป็นไปไม่ได้" เขาตอบ

250
00:12:15,546 --> 00:12:18,755
ตั้งแต่ตอนนั้น เขาไม่ยอมตอบคำถามผมอีกเลย

251
00:12:18,838 --> 00:12:21,421
แต่ผมก็ยังแอบรู้เกร็ดเล็กๆ จนได้

252
00:12:21,505 --> 00:12:24,630
ว่าโยคีเก่งกล้านั้นจะนั่งสมาธิช่วงไหนของวัน

253
00:12:24,713 --> 00:12:28,963
เพื่อนร่วมทางให้สัญญาณหยุดเกวียน
ลงจากเกวียนแล้วจากไป

254
00:12:29,046 --> 00:12:31,630
ผมแสร้งทำเป็นเดินหน้าต่อ แต่เมื่อหลบพ้นมุมถนน

255
00:12:31,713 --> 00:12:33,880
ผมก็โดดลงและแอบเดินย้อนกลับไปตามทาง

256
00:12:33,963 --> 00:12:36,755
ชายผู้นั้นหายตัวเข้าป่าไปแล้ว

257
00:12:36,838 --> 00:12:38,755
ผมได้ยินเสียงสวบสาบในพงหญ้า

258
00:12:38,838 --> 00:12:41,130
"ถ้านั่นไม่ใช่เขา" ผมคิด "คงจะเป็นเสือ

259
00:12:41,213 --> 00:12:43,755
และฉันก็กำลังจะถูกโผขย้ำ เหวี่ยงขยี้

260
00:12:43,838 --> 00:12:46,588
และเคี้ยวขยำจนกลายเป็นเศษเนื้อเลือดสาด"

261
00:12:47,963 --> 00:12:48,838
แต่ก็เป็นเขานั่นเอง

262
00:12:51,130 --> 00:12:54,588
ป่ารกนั้นไม่มีแม้แต่ทางสัตว์รางๆ
ให้ชายคนนั้นเดินไปได้

263
00:12:54,671 --> 00:12:56,963
เขาแทรกตัวไประหว่างต้นไผ่สูง

264
00:12:57,046 --> 00:12:58,796
และพืชพันธุ์หลากหลายในดงทึบ

265
00:12:58,880 --> 00:13:02,838
ผมย่องตามเขาไปอย่างเงียบกริบ
ทิ้งระยะห่างอย่างน้อย 90 กว่าเมตร

266
00:13:02,921 --> 00:13:05,921
เมื่อใดที่ไม่เห็นตัวเขา ซึ่งก็แทบจะตลอดเวลา

267
00:13:06,005 --> 00:13:08,463
ผมยังสามารถตามเสียงฝีเท้าของเขาไปได้

268
00:13:08,546 --> 00:13:11,755
ผมเล่นตามรอยเท้าผู้นำ
อย่างเคร่งเครียดอยู่ครึ่งชั่วโมง

269
00:13:11,838 --> 00:13:14,671
แต่แล้วจู่ๆ ผมก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าคนข้างหน้า

270
00:13:14,755 --> 00:13:16,630
ผมหยุดเงี่ยหูฟัง

271
00:13:16,713 --> 00:13:18,588
ทันใดนั้น เมื่อผ่านสุมทุมพุ่มไม้รกชัฏไป

272
00:13:18,671 --> 00:13:21,171
ผมก็เห็นลานโล่งๆ กับกระท่อมเล็กๆ สองหลัง

273
00:13:21,255 --> 00:13:22,463
หัวใจผมลิงโลด

274
00:13:22,546 --> 00:13:24,838
ข้างกระท่อมหลังใกล้ที่สุดมีบ่อน้ำ

275
00:13:24,921 --> 00:13:26,921
พร้อมกับพรมเจริญสติ และด้านบน

276
00:13:27,005 --> 00:13:31,213
เป็นต้นเบาบับมหึมา กิ่งก้านสาขาหนางดงาม

277
00:13:31,296 --> 00:13:33,588
ตลอดช่วงเที่ยงอันร้อนผ่าว ผมก็เฝ้ารอ

278
00:13:33,671 --> 00:13:36,505
ตลอดช่วงบ่ายอันร้อนอ้าว ผมก็เฝ้ารอ

279
00:13:36,588 --> 00:13:37,963
เมื่อใกล้เวลาห้าโมง

280
00:13:38,046 --> 00:13:41,421
ผมค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มใบ

281
00:13:41,505 --> 00:13:43,630
ในที่สุด ท่านโยคีเก่งกล้าก็ออกมาจากกระท่อม

282
00:13:43,713 --> 00:13:45,546
นั่งขัดสมาธิบนพรม

283
00:13:45,630 --> 00:13:48,213
ทุกความเคลื่อนไหวของเขาเยือกเย็นอ่อนโยน

284
00:13:48,296 --> 00:13:50,796
เขาวางมือคว่ำไว้บนเข่า

285
00:13:50,880 --> 00:13:53,046
และหายใจเข้าออกยาวๆ ทางจมูก

286
00:13:53,130 --> 00:13:56,880
แค่นั้นผมก็เห็นแล้วว่ามีแสงสว่างเรืองรองรอบตัว

287
00:13:56,963 --> 00:14:00,296
เขานิ่งงันอยู่ในท่านั้นถึง 14 นาที

288
00:14:00,380 --> 00:14:04,005
และแล้ว ขณะที่จับตามองอยู่นั่น
ผมก็เห็นอย่างชัดเจน

289
00:14:04,088 --> 00:14:06,171
ร่างของเขาค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้น

290
00:14:07,671 --> 00:14:11,338
จาก 30 ซม. 38 ซม. 45 ซม. 50 ซม.

291
00:14:12,088 --> 00:14:14,171
จนสุดที่ลอยเหนือพรมเจริญสติ 60 ซม.

292
00:14:14,255 --> 00:14:15,963
ผมพูดกับตัวเองที่ยังอยู่บนต้นไม้ว่า

293
00:14:16,046 --> 00:14:19,130
"เบื้องหน้าเจ้านี้คือชายผู้นั่งอยู่กลางอากาศ"

294
00:14:20,463 --> 00:14:24,421
ผมจับเวลาได้ 46 นาที
ที่ร่างของเขาลอยอยู่อย่างนั้น

295
00:14:24,505 --> 00:14:26,713
จากนั้นเขาจึงค่อยๆ ลดตัวลงมาสู่พื้น

296
00:14:26,796 --> 00:14:29,338
จนบั้นท้ายของเขากลับมาพักกับพรมอีกครั้ง

297
00:14:29,421 --> 00:14:31,921
ผมปีนลงมาจากต้นไม้และวิ่งตรงเข้าไป

298
00:14:32,005 --> 00:14:34,296
โยคีเก่งกล้ากำลังล้างมือเท้า

299
00:14:34,380 --> 00:14:36,588
"อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" เขาถามเสียงแข็ง

300
00:14:36,671 --> 00:14:39,213
จู่ๆ เขาก็หยิบอิฐขึ้นมาหนึ่งก้อน ปาใส่ผมสุดแรง

301
00:14:39,296 --> 00:14:41,796
จนกระทั่งอิฐหักเป็นสองท่อนเมื่อชนขาผมใต้เข่า

302
00:14:41,880 --> 00:14:44,005
ตอนนี้ยังมีแผลเป็นอยู่เลยนะ จะเปิดให้ดู

303
00:14:46,921 --> 00:14:48,713
ที่จริงแล้วนี่เป็นเรื่องโชคดี

304
00:14:48,796 --> 00:14:51,796
เพราะโยคีเก่งกล้านั้น
ไม่ได้ตั้งใจจะหัวร้อนจนปาอิฐ

305
00:14:51,880 --> 00:14:56,255
ผู้เฒ่าคนนั้นทั้งอับอาย เสียใจ
และผิดหวังในตัวเองอย่างยิ่ง

306
00:14:56,338 --> 00:14:59,630
เขาอธิบายว่าแม้เขาจะไม่สามารถรับผมเป็นศิษย์

307
00:14:59,713 --> 00:15:02,546
แต่เขาก็ยังจะให้คำสอนอย่างไม่เป็นทางการ

308
00:15:02,630 --> 00:15:04,713
เพื่อเป็นการไถ่โทษที่เล่นงานผม

309
00:15:04,796 --> 00:15:07,130
ทั้งที่ผมก็สมควรโดนเล่นงานนะ จะว่าไป

310
00:15:07,213 --> 00:15:09,046
นี่คือปี 1890

311
00:15:09,130 --> 00:15:11,046
ขณะนั้นผมอายุเกือบ 17 ปี

312
00:15:13,005 --> 00:15:15,255
ทีนี้ คำสอนของโยคีเก่งกล้าคืออะไร

313
00:15:15,338 --> 00:15:16,880
นี่อย่างไร

314
00:15:16,963 --> 00:15:18,463
จิตของเรากระจัดกระเจิง

315
00:15:18,546 --> 00:15:21,546
จิตนำเรื่องเป็นพันๆ สิ่งมาใส่ใจพร้อมกัน

316
00:15:21,630 --> 00:15:24,255
สิ่งที่มองเห็นอยู่รอบตัว สิ่งที่ได้ยิน สิ่งที่ได้กลิ่น

317
00:15:24,338 --> 00:15:27,213
สิ่งที่เราคิดถึง สิ่งที่เราพยายามไม่คิด

318
00:15:27,296 --> 00:15:29,255
คุณต้องพยายามหัดตั้งสมาธิจนกระทั่ง

319
00:15:29,338 --> 00:15:32,921
สามารถเพ่งจิตนึกภาพสิ่งหนึ่ง
เพียงสิ่งเดียวเท่านั้นโดยไม่มีสิ่งอื่นรบกวน

320
00:15:33,005 --> 00:15:35,963
ถ้าพยายามมากพอ คุณจะตั้งสมาธิ
กำหนดจิตและสติสัมปชัญญะได้

321
00:15:36,046 --> 00:15:37,463
ไปกับวัตถุใดก็ตามที่อยากเพ่ง

322
00:15:37,546 --> 00:15:39,463
เป็นเวลาประมาณสามนาทีครึ่ง

323
00:15:39,546 --> 00:15:42,630
เรื่องนั้นจะสำเร็จได้
หากตั้งใจฝึกทุกวันอย่างหนักเป็นเวลา 20 ปี

324
00:15:42,713 --> 00:15:44,296
"ยี่สิบปี!" ผมอุทาน

325
00:15:44,380 --> 00:15:46,088
ยี่สิบปี หรืออาจจะนานกว่านั้น

326
00:15:46,171 --> 00:15:48,880
ยี่สิบปีคือระยะเวลาปกติ
ถ้ามีความสามารถจะทำได้ตั้งแต่ต้น

327
00:15:48,963 --> 00:15:50,546
กว่าจะฝึกเสร็จผมก็แก่!

328
00:15:50,630 --> 00:15:53,421
เวลาที่ใช้แตกต่างกันไป บางคนใช้แค่สิบปี
บางคนต้องฝึกสามสิบปี

329
00:15:53,505 --> 00:15:56,338
แต่ในกรณีที่พบได้ยากมากๆ
จะมีมนุษย์แสนพิเศษ

330
00:15:56,421 --> 00:15:59,255
ที่พัฒนาพลังนี้ได้ในเวลาเพียงหนึ่งหรือสองปี

331
00:15:59,338 --> 00:16:01,255
แต่นั่นคือหนึ่งในพันล้าน ไม่ใช่คุณแน่ๆ

332
00:16:01,338 --> 00:16:03,630
มันยากขนาดนั้นจริงๆ เหรอ
ที่จะกำหนดจิตทำสมาธิ…

333
00:16:03,713 --> 00:16:08,171
เกือบเป็นไปไม่ได้ ลองดูสิ
หลับตาแล้วคิดถึงอะไรสักอย่าง

334
00:16:08,255 --> 00:16:11,296
คิดถึงสิ่งเพียงสิ่งเดียว
นึกภาพนั้นไว้ นึกให้เห็นอยู่ตรงหน้า

335
00:16:11,380 --> 00:16:13,463
เพียงไม่กี่วินาที ใจเราจะลอยไปที่อื่น

336
00:16:13,546 --> 00:16:16,546
จะมีความคิดอื่นๆ ผุดขึ้นมา
สมาธิแน่วแน่ยากมากจริงๆ

337
00:16:16,630 --> 00:16:18,630
นั่นคือคำของท่านโยคีเฒ่าผู้เก่งกล้าทรงปัญญา

338
00:16:20,713 --> 00:16:23,505
เมื่อนั้นผมจึงเริ่มฝึก

339
00:16:24,088 --> 00:16:25,463
ช่วงเย็นของแต่ละวัน ผมจะนั่ง

340
00:16:25,546 --> 00:16:28,921
หลับตา นึกภาพคนหนึ่งคนที่ผมรักที่สุดในโลก

341
00:16:29,005 --> 00:16:32,338
ซึ่งเป็นภาพของพี่ชายผม
ผู้เสียไปเมื่ออายุสิบขวบจากโรคเลือด

342
00:16:32,421 --> 00:16:36,213
ผมเพ่งจิตไปที่หน้าของเขา
แต่ทันทีที่ใจของผมก็เริ่มลอยไปที่อื่น

343
00:16:36,296 --> 00:16:39,171
ผมต้องหยุดการฝึก พักไปหลายนาที

344
00:16:39,255 --> 00:16:40,463
ก่อนที่จะเริ่มใหม่

345
00:16:40,546 --> 00:16:42,296
ต้องฝึกทุกวันเป็นเวลาห้าปี

346
00:16:42,380 --> 00:16:45,213
ผมถึงสามารถตั้งจิตมั่น
เพ่งไปที่ใบหน้าของพี่ชายเพียงอย่างเดียว

347
00:16:45,296 --> 00:16:46,755
เป็นเวลาหนึ่งนาทีครึ่ง

348
00:16:46,838 --> 00:16:48,171
การฝึกของผมเริ่มก้าวหน้าแล้ว

349
00:16:51,796 --> 00:16:52,630
ระหว่างนั้น

350
00:16:52,713 --> 00:16:55,838
ผมก็เริ่มได้เงินเป็นกอบเป็นกำ
จากการแสดงมายากลเสกของจากอากาศ

351
00:16:55,921 --> 00:16:58,046
ผมเก่งเรื่องเล่นกลมือไวอยู่แล้ว

352
00:16:58,130 --> 00:17:00,713
แต่ผมก็ยังฝึกต่อไปไม่มีหยุด

353
00:17:00,796 --> 00:17:04,588
ทุกค่ำ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ไหน
ผมจะหาจุดเงียบๆ นั่งลง

354
00:17:04,671 --> 00:17:07,338
ตั้งสมาธิเพ่งจิตคิดถึงหน้าพี่ชาย

355
00:17:07,421 --> 00:17:10,588
บางครั้งผมจะจุดเทียน
และเริ่มจ้องเปลวเทียนตรงหน้า

356
00:17:10,671 --> 00:17:14,046
เปลวเทียน อย่างที่ทุกคนรู้ แบ่งออกเป็นสามส่วน

357
00:17:14,130 --> 00:17:16,546
ส่วนสีเหลืองด้านบนสุด สีแดงก่ำด้านในเข้ามา

358
00:17:16,630 --> 00:17:17,880
และสีดำด้านในสุด

359
00:17:17,963 --> 00:17:20,838
ผมวางเทียนห่างจากใบหน้าเป็นระยะ 40 ซม.

360
00:17:20,921 --> 00:17:22,463
กะให้สูงตรงกับสายตาพอดี

361
00:17:22,546 --> 00:17:25,713
เพื่อที่ผมจะไม่ต้องขยับกล้ามเนื้อลูกตาแม้แต่น้อย

362
00:17:25,796 --> 00:17:26,921
ในการมองขึ้นหรือลง

363
00:17:27,005 --> 00:17:31,046
ผมจ้องส่วนสีดำใจกลางเทียน
จนทุกอย่างรอบตัวค่อยๆ เลือนหายไป

364
00:17:31,130 --> 00:17:32,463
จากนั้นผมหลับตา

365
00:17:32,546 --> 00:17:35,005
และเริ่มเพ่งสมาธิคิดถึงหน้าของพี่ชาย

366
00:17:35,921 --> 00:17:40,755
จนถึงปี 1907 เมื่อผมอายุ 34 ปี
ผมสามารถเพ่งสมาธิได้สามนาที

367
00:17:40,838 --> 00:17:43,130
โดยที่ใจไม่ลอยไปที่ใดทั้งนั้น

368
00:17:43,213 --> 00:17:46,463
ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง
ที่ผมเริ่มรับรู้ถึงความสามารถพิเศษใหม่

369
00:17:46,546 --> 00:17:48,296
เป็นความรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย

370
00:17:48,380 --> 00:17:51,380
ในทุกครั้งที่หลับตาและเพ่งมองอะไร

371
00:17:51,463 --> 00:17:52,755
ด้วยความตั้งใจมั่น

372
00:17:52,838 --> 00:17:55,546
ผมจะเห็นขอบร่างของสิ่งที่มองอยู่นั้น

373
00:17:55,630 --> 00:17:57,588
ผมหวนคิดถึงสิ่งที่โยคีผู้นั้นกล่าวเอาไว้

374
00:17:57,671 --> 00:18:01,255
"รู้กันว่าคนมีฤทธิ์หลายคนที่ฝึกเพ่งสมาธิจนแก่กล้า

375
00:18:01,338 --> 00:18:04,005
จะสามารถมองเห็นโดยไม่ต้องใช้ดวงตา"

376
00:18:04,088 --> 00:18:08,421
แต่ละคืนหลังจากที่ฝึกกับเปลวเทียนแล้ว

377
00:18:08,505 --> 00:18:11,338
ผมจะดื่มกาแฟหนึ่งแก้วแล้วเอาผ้ามาปิดตาตัวเอง

378
00:18:11,421 --> 00:18:13,880
นั่งบนเก้าอี้ พยายามเพ่งให้เห็นโดยไม่ใช้ดวงตา

379
00:18:13,963 --> 00:18:16,130
ผมเริ่มโดยใช้ไพ่สำรับหนึ่ง

380
00:18:16,213 --> 00:18:18,338
ผมเพ่งหลังไพ่ เดาว่าเป็นไพ่อะไร

381
00:18:18,421 --> 00:18:20,588
และผมเดาได้ถูกถึงร้อยละ 60 ตั้งแต่ต้น

382
00:18:20,671 --> 00:18:22,838
หลังจากนั้นผมก็ซื้อแผนที่และแผนการเดินเรือ

383
00:18:22,921 --> 00:18:24,630
มาปักหมุดไว้รอบห้อง

384
00:18:24,713 --> 00:18:29,088
ผมใช้เวลาเป็นชั่วโมงๆ จ้องมันทั้งที่ปิดตาอยู่
พยายามอ่านตัวหนังสือจิ๋วๆ ชื่อสถานที่หรือแม่น้ำ

385
00:18:29,171 --> 00:18:33,296
ทุกคืนในช่วงแปดปีต่อจากนั้น
ผมฝึกแบบนั้นต่อไปเรื่อยๆ

386
00:18:33,380 --> 00:18:36,005
เมื่อถึงปี 1915 ผมสามารถอ่านหนังสือได้ทั้งเล่ม

387
00:18:36,088 --> 00:18:37,963
ทั้งปกหน้ายันปกหลังโดยมีผ้าผูกตาเอาไว้

388
00:18:38,046 --> 00:18:39,296
ผมทำได้แล้ว!

389
00:18:39,380 --> 00:18:41,296
ในที่สุดผมก็ได้พลังนี้มา

390
00:18:42,838 --> 00:18:45,546
อย่างที่คุณทราบ
นี่กลายเป็นการแสดงกลหลักบนเวทีของผม

391
00:18:45,630 --> 00:18:48,796
ผู้ชมชอบใจกันมาก
แต่ไม่มีใครเชื่อว่าทำได้จริง ตอนนี้ก็ยังไม่เชื่อ

392
00:18:48,880 --> 00:18:52,338
แม้แต่เหล่าหมออย่างคุณ
ที่ช่วยปิดตาผมในระดับมืออาชีพที่สุด

393
00:18:52,421 --> 00:18:55,380
ยังไม่ยอมเชื่อว่า
จะมีใครมองเห็นโดยไม่ต้องใช้ดวงตา

394
00:18:55,463 --> 00:18:58,713
เขาลืมกันว่าเรามีวิธีอื่นที่จะส่งภาพไปยังสมองได้

395
00:18:58,796 --> 00:19:00,213
อิมแดด ข่านเงียบไป

396
00:19:00,296 --> 00:19:01,213
เขาเหนื่อยแล้ว

397
00:19:01,296 --> 00:19:02,671
"วิธีอะไร" ผมถาม

398
00:19:04,755 --> 00:19:06,338
ตอบตามตรง ผมก็ไม่ทราบ

399
00:19:08,088 --> 00:19:10,963
เราใช้ส่วนอื่นของร่างกายมองแทน

400
00:19:11,046 --> 00:19:11,963
ส่วนไหน

401
00:19:22,130 --> 00:19:23,671
คืนนั้นผมไม่ได้นอน

402
00:19:23,755 --> 00:19:26,838
ชายผู้นี้จะต้องทำให้นักวิทยาศาสตร์ทั้งโลก
ต้องตกตะลึงอึ้งเหวอตีลังกาคิด

403
00:19:26,921 --> 00:19:28,880
เขาต้องเป็นคนที่มีค่าที่สุดในโลก

404
00:19:28,963 --> 00:19:32,630
ผมต้องหาให้ได้ว่าเขาทำได้อย่างไร
ทั้งทางชีววิทยา เคมีวิทยา หรือมนตราวิทยา

405
00:19:32,713 --> 00:19:35,380
ถึงได้ส่งภาพไปยังสมองได้โดยไม่ใช้ดวงตา

406
00:19:35,463 --> 00:19:38,838
เมื่อนั้นคนตาบอดอาจกลับมามองเห็น
คนหูหนวกอาจได้ยิน และอื่นๆ อีกมากมาย

407
00:19:38,921 --> 00:19:41,546
"เราไม่อาจเพิกเฉยต่อชายมหัศจรรย์ผู้นี้" ผมคิด

408
00:19:41,630 --> 00:19:45,338
ผมเริ่มถอดคำที่อิมแดด ข่านเล่าให้ฟังในค่ำนั้น
อย่างละเอียดลออที่สุด

409
00:19:45,421 --> 00:19:47,421
ผมเขียนตลอดห้าชั่วโมงไม่หยุด

410
00:19:50,130 --> 00:19:53,588
แปดโมงเช้าวันต่อมา ถึงเวลาไปโรงพยาบาล
ผมเขียนส่วนสำคัญที่สุดเสร็จแล้ว

411
00:19:53,671 --> 00:19:55,046
ส่วนที่คุณเพิ่งได้อ่านผ่านตาไป

412
00:19:55,130 --> 00:19:57,963
ผมไม่ได้พบคุณหมอมาร์แชลล์
จนกระทั่งถึงเวลาที่เราพักดื่มชากัน

413
00:19:58,046 --> 00:20:00,296
ผมเล่าให้เขาฟังเท่าที่เล่าได้ในช่วงพักแค่สิบนาที

414
00:20:00,380 --> 00:20:02,921
"คืนนี้ผมจะกลับไปโรงละคร" ผมพูด
เราจะเสียเขาไปไม่ได้

415
00:20:03,005 --> 00:20:04,296
ผมจะไปกับคุณ

416
00:20:04,380 --> 00:20:06,880
เมื่ออีกสิบห้านาทีหนึ่งทุ่ม
เราขับรถไปที่รอยัลพาเลซฮอลล์

417
00:20:06,963 --> 00:20:09,463
ผมจอดรถแล้วเราสองคนเดินไปที่โรงละคร

418
00:20:09,546 --> 00:20:11,255
"มีอะไรไม่ชอบมาพากล" ผมพูด

419
00:20:11,338 --> 00:20:13,630
หน้าโรงไม่มีฝูงชน ประตูปิดตาย

420
00:20:13,713 --> 00:20:17,671
แผ่นป้ายโฆษณาการแสดงยังติดอยู่
แต่มีคนใช้หมึกดำทาทับลงไปว่า…

421
00:20:17,755 --> 00:20:19,838
"การแสดงคืนนี้ยกเลิก"

422
00:20:20,880 --> 00:20:24,213
ผมถามยามเฒ่าที่เฝ้าข้างประตูปิดตายนั้น
"เกิดอะไรขึ้น"

423
00:20:24,296 --> 00:20:25,588
มีคนตาย

424
00:20:25,671 --> 00:20:26,505
"ใครกัน"

425
00:20:26,588 --> 00:20:27,963
แต่แน่นอน ผมทราบดีแก่ใจ

426
00:20:28,046 --> 00:20:29,921
ชายผู้มองเห็นได้โดยไม่ต้องใช้ตา

427
00:20:30,671 --> 00:20:32,213
"ตายอย่างไร" ผมร้อง

428
00:20:32,296 --> 00:20:34,255
เขาเข้านอนและไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย

429
00:20:35,213 --> 00:20:36,380
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอ

430
00:20:39,755 --> 00:20:41,421
เราสองคนเดินกลับไปที่รถช้าๆ

431
00:20:46,130 --> 00:20:48,505
ผมรู้สึกโศกเศร้าและโกรธจนแทบไม่อาจทน

432
00:20:48,588 --> 00:20:50,588
ผมไม่น่ายอมละสายตาจากชายผู้นั้น

433
00:20:50,671 --> 00:20:52,505
ควรให้เขาไปนอนที่เตียงผม ดูแลเขาให้ดี

434
00:20:52,588 --> 00:20:54,005
อิมแดด ข่านเป็นผู้สร้างปาฏิหาริย์

435
00:20:54,088 --> 00:20:58,338
เขาสามารถสื่อสารกับพลังปริศนา
เหนือที่คนธรรมดาอย่างเราจะเอื้อมถึงได้

436
00:20:58,421 --> 00:21:00,088
แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว

437
00:21:00,171 --> 00:21:01,838
"ก็จบแค่นั้น" คุณหมอมาร์แชลล์กล่าว

438
00:21:02,630 --> 00:21:03,546
ก็จบแค่นั้น

439
00:21:04,505 --> 00:21:05,505
"ใช่" ผมตอบ

440
00:21:06,838 --> 00:21:07,755
"ก็จบแค่นั้น"

441
00:21:12,630 --> 00:21:15,088
นี่คือบันทึกที่เขียนอย่างถูกต้อง
ตามความจริงที่เกิดขึ้น

442
00:21:15,171 --> 00:21:17,296
เกี่ยวกับช่วงสองคราวที่ผมได้พบกับอิมแดด ข่าน

443
00:21:20,421 --> 00:21:21,630
แม่เหวย

444
00:21:22,713 --> 00:21:24,796
นั่นน่าสนใจที่สุด

445
00:21:26,171 --> 00:21:28,338
นี่เป็นข้อมูลชั้นยอดมาก

446
00:21:29,921 --> 00:21:31,338
เรื่องนี้อาจเปลี่ยนชีวิตฉันได้

447
00:21:51,130 --> 00:21:53,546
ข้อมูลที่เฮนรี่พูดถึงอยู่นั้น

448
00:21:53,630 --> 00:21:57,338
คือการที่อิมแดด ข่านฝึกตนให้อ่านค่าหน้าไพ่

449
00:21:57,421 --> 00:21:58,838
จากหลังไพ่ได้

450
00:21:58,921 --> 00:22:01,546
และอย่างที่กล่าวเอาไว้ว่า
เขาเป็นนักพนันใจคดอยู่แล้ว

451
00:22:01,630 --> 00:22:05,088
เฮนรี่จึงคิดได้ทันทีว่า
เขาอาจได้เงินเป็นกอบเป็นกำ

452
00:22:05,171 --> 00:22:07,505
เขาลงไปที่ห้องพักพ่อบ้านของคฤหาสน์

453
00:22:07,588 --> 00:22:10,130
ขอเทียนหนึ่งเล่ม เชิงเทียนและไม้บรรทัด

454
00:22:10,213 --> 00:22:12,046
นำทุกอย่างกลับไปห้องนอน ลงกลอนประตู

455
00:22:12,130 --> 00:22:14,046
ปิดม่านและปิดไฟทั้งหมด

456
00:22:14,130 --> 00:22:16,630
ตั้งเทียนบนโต๊ะเครื่องแป้ง ลากเก้าอี้มา

457
00:22:16,713 --> 00:22:20,088
เขาพอใจอย่างยิ่งที่สังเกตเห็นว่า
สายตาของเขาอยู่ระดับเดียวกับไส้เทียน

458
00:22:20,171 --> 00:22:24,005
เขาใช้ไม้บรรทัดวัดระยะให้ใบหน้า
อยู่ห่างจากเทียน 40 ซม.พอดี

459
00:22:24,088 --> 00:22:25,546
ตามที่เขียนไว้ในสมุด

460
00:22:25,630 --> 00:22:29,130
อิมแดด ข่านตั้งจิตคิดถึงหน้าคนที่เขารักที่สุด

461
00:22:29,213 --> 00:22:31,671
ซึ่งในกรณีของเขาคือพี่ชายที่เสียไป

462
00:22:31,755 --> 00:22:33,463
เฮนรี่ไม่มีพี่ชาย

463
00:22:34,046 --> 00:22:36,963
เขาจึงตัดสินใจจะนึกภาพหน้าตัวเอง

464
00:22:43,755 --> 00:22:46,880
ขณะที่เฮนรี่จ้องเข้าไป
ยังส่วนดำจิ๋วที่ใจกลางเทียน

465
00:22:46,963 --> 00:22:48,588
กลับเกิดเรื่องมหัศจรรย์ขึ้น

466
00:22:48,671 --> 00:22:51,796
จิตของเขากลับว่างโล่งอย่างที่สุด
สมองของเขาหยุดคิดพล่าน

467
00:22:51,880 --> 00:22:55,088
และพร้อมกันนั้น
เขารู้สึกราวกับร่างของเขาถูกโอบล้อมไว้

468
00:22:55,171 --> 00:22:56,005
อย่างมั่นคงอบอุ่น

469
00:22:56,088 --> 00:22:58,713
ภายในพื้นที่สีดำจิ๋วแห่งความว่างเปล่าอันลุกโชน

470
00:22:59,296 --> 00:23:01,505
ต้องยอมรับว่าความรู้สึกนั้นคงอยู่ได้แค่ 15 วินาที

471
00:23:01,588 --> 00:23:03,796
แต่ตั้งแต่นั้น ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนหรือทำสิ่งใดอยู่

472
00:23:03,880 --> 00:23:07,296
เขาตั้งใจหาเวลาฝึกกับแสงเทียนวันละห้าครั้ง

473
00:23:07,380 --> 00:23:11,046
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทุ่มเททำ
อย่างกระตือรือร้นจากใจจริง

474
00:23:11,130 --> 00:23:14,088
และความคืบหน้าที่เห็นก็ชัดเจนน่าทึ่ง

475
00:23:14,171 --> 00:23:15,171
ผ่านไปหกเดือน

476
00:23:15,255 --> 00:23:18,630
เขาสามารถเพ่งสมาธิกับภาพใบหน้าตัวเอง
ได้นานถึงสามนาทีเป็นอย่างต่ำ

477
00:23:18,713 --> 00:23:21,546
โดยไม่มีความคิดอื่นใดเล็ดลอดเข้ามาในใจ

478
00:23:21,630 --> 00:23:23,171
"ฉันเองสินะ" เฮนรี่คิด

479
00:23:23,255 --> 00:23:25,380
"ฉันคือคนเดียวในพันล้านคนที่มีพรสวรรค์

480
00:23:25,463 --> 00:23:27,796
จนฝึกได้พลังโยคีอย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ"

481
00:23:28,338 --> 00:23:32,171
ก่อนจะจบช่วงปีแรก
เขาเพ่งสมาธิได้ถึงห้านาทีครึ่ง

482
00:23:32,255 --> 00:23:33,380
ถึงเวลาแล้ว

483
00:23:36,838 --> 00:23:37,838
(16 กันยายน 1959)

484
00:23:37,921 --> 00:23:40,046
ห้องนั่งเล่น
แฟลตกลางลอนดอนของเฮนรี่ เที่ยงคืน

485
00:23:40,130 --> 00:23:42,088
เฮนรี่ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นด้วยนี่เป็นครั้งแรก

486
00:23:42,171 --> 00:23:44,296
ที่เขาวางสำรับไพ่คว่ำไว้ตรงหน้าเขา

487
00:23:44,380 --> 00:23:46,046
และเพ่งสมาธิกับไพ่ใบบนสุด

488
00:23:46,130 --> 00:23:49,838
ในตอนแรกนั้นเขามองเห็นเพียงแต่
ลวดลายเส้นสายสีแดงที่หลังไพ่

489
00:23:49,921 --> 00:23:52,755
นั่นอาจเป็นลายหลังไพ่ป๊อก
ซึ่งเห็นกันชินตาที่สุดในโลก

490
00:23:52,838 --> 00:23:56,380
แล้วเขาก็เบี่ยงสมาธิจากลายไปยังอีกด้านของไพ่

491
00:23:56,463 --> 00:24:00,505
เขาเพ่งจิตอย่างแรงไปยังสิ่งที่มองไม่เห็น
ซึ่งอยู่ใต้ไพ่ใบนั้น

492
00:24:00,588 --> 00:24:03,421
เวลาผ่านไป 30 วินาที จนหนึ่ง สอง สามนาที

493
00:24:03,505 --> 00:24:04,921
เฮนรี่ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย

494
00:24:05,005 --> 00:24:07,505
สมาธิที่ฝึกขั้นสูงได้นั้นแน่วแน่อย่างที่สุด

495
00:24:07,588 --> 00:24:09,505
เขานึกภาพอีกด้านหนึ่งของไพ่

496
00:24:09,588 --> 00:24:12,005
ไม่อนุญาตให้มีความคิดอื่นใดเกิดขึ้นในใจ

497
00:24:12,088 --> 00:24:14,380
ระหว่างช่วงนาทีที่สี่จึงเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง

498
00:24:14,463 --> 00:24:16,338
เกิดช้าๆ เกิดอย่างขลัง แต่เกิดชัดเจน

499
00:24:16,421 --> 00:24:20,130
ก้อนสีดำชัดกลายเป็นโพดำ
เส้นหยึกหยึยกลายเป็นเลขห้า

500
00:24:20,213 --> 00:24:21,713
ห้าโพดำ

501
00:24:21,796 --> 00:24:25,005
มือของเขาสั่นสะท้าน
เอื้อมไปจับไพ่ใบนั้น แล้วพลิก

502
00:24:26,046 --> 00:24:27,255
"สำเร็จแล้ว" เขาพูด

503
00:24:28,338 --> 00:24:29,546
เฮนรี่หมกมุ่นขึ้นมาทันที

504
00:24:29,630 --> 00:24:32,296
เขาไม่ออกจากบ้าน
นอกจากออกไปซื้ออาหารเครื่องดื่ม

505
00:24:32,380 --> 00:24:34,255
วันทั้งวันและมักจะยาวไปจนถึงดึกดื่น

506
00:24:34,338 --> 00:24:36,588
เขาจะโน้มตัวอยู่กับไพ่พร้อมนาฬิกาจับเวลาในมือ

507
00:24:36,671 --> 00:24:38,755
พยายามลดเวลาไปทีละวินาที

508
00:24:38,838 --> 00:24:41,796
ในหนึ่งเดือน เขาอ่านไพ่ได้ในหนึ่งนาทีครึ่ง
หกเดือน เหลือ 20 วินาที

509
00:24:41,880 --> 00:24:43,713
อีกเจ็ดเดือน แค่สิบวินาทีเท่านั้น

510
00:24:43,796 --> 00:24:45,005
เป้าหมายอยู่ที่ห้าวินาที

511
00:24:45,088 --> 00:24:47,713
เพราะรู้ว่าหากอ่านไพ่ไม่ได้
ในเวลาอย่างมากห้าวินาที

512
00:24:47,796 --> 00:24:49,880
เขาจะไม่สามารถโกงกาสิโนได้สำเร็จ

513
00:24:49,963 --> 00:24:53,921
แต่ยิ่งเขาฝึกจนเข้าใกล้
เป้าหมายก็ยิ่งดูจะไปถึงได้ยากเย็นขึ้นทุกที

514
00:24:54,005 --> 00:24:56,171
ใช้เวลาสี่สัปดาห์ กว่าจะลดจากสิบเป็นเก้าวินาที

515
00:24:56,255 --> 00:24:58,088
อีกห้าสัปดาห์จากเก้าเป็นแปดวินาที

516
00:24:58,171 --> 00:24:59,796
ถึงจุดนี้เขาไม่อนาทรกับความลำบาก

517
00:24:59,880 --> 00:25:02,380
เขาฝึกได้ครั้งละ 12 ชั่วโมงรวดโดยไม่มีปัญหา

518
00:25:02,463 --> 00:25:04,796
เขามั่นใจอย่างยิ่งว่าจะต้องทำให้ถึงเป้าจนได้

519
00:25:04,880 --> 00:25:07,338
แต่สองวินาทีสุดท้ายคือจุดที่ยากที่สุด
ใช้เวลาถึง 11 เดือน

520
00:25:07,421 --> 00:25:09,046
แต่แล้วบ่ายแก่ๆ ของเสาร์วันหนึ่ง…

521
00:25:16,713 --> 00:25:20,588
ห้าวินาที
เฮนรี่เปิดไพ่ทั้งสำรับ จับเวลากับไพ่ทุกใบ

522
00:25:20,671 --> 00:25:24,463
ห้าวินาที

523
00:25:25,505 --> 00:25:27,838
รวมแล้วใช้เวลาไปนานแค่ไหน
กว่าจะมาถึงจุดนี้น่ะหรือ

524
00:25:28,671 --> 00:25:31,671
พยายามไม่หยุดพัก ทั้งหมดสามปีกับอีกสามเดือน

525
00:25:33,213 --> 00:25:35,630
ในกรุงลอนดอน
มีกาสิโนถูกกฎหมายมากกว่า 100 แห่ง

526
00:25:35,713 --> 00:25:39,755
เฮนรี่เป็นสมาชิกกาสิโนอย่างต่ำสิบแห่ง
ลอร์ดสเฮาส์เป็นที่โปรดของเขา

527
00:25:39,838 --> 00:25:42,963
นี่เป็นกาสิโนหรูที่สุดในแผ่นดิน
ตั้งอยู่ในคฤหาสน์ยุคจอร์เจียนหลังงาม

528
00:25:43,046 --> 00:25:44,171
สายัณห์สวัสดิ์ครับ คุณชูการ์

529
00:25:44,255 --> 00:25:46,921
เป็นคำจากชายซึ่งมีหน้าที่จดจำใบหน้าคนไม่รู้ลืม

530
00:25:47,005 --> 00:25:50,130
เฮนรี่เดินลงบันไดหรูไปจนถึงห้องแลกเงิน

531
00:25:50,213 --> 00:25:52,255
เขาเขียนเช็คมูลค่า 10,000 ปอนด์

532
00:25:52,338 --> 00:25:56,421
เหล่าหญิงร่างอวบเดินวนรอบโต๊ะรูเลตต์
ราวกับแม่ไก่อ้วนวนรอบกรวยอาหาร

533
00:25:56,505 --> 00:25:59,463
ชายหน้าแดงก่ำปากคาบซิการ์นั่งนับชิป

534
00:25:59,546 --> 00:26:01,130
ดวงตาเป็นประกายด้วยความโลภ

535
00:26:02,546 --> 00:26:04,546
แปลก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของเฮนรี่

536
00:26:04,630 --> 00:26:07,588
เขามองแล้วรู้สึกรังเกียจเหล่าคนรวยสันดานเสีย
ขออภัยที่พูดตรง

537
00:26:07,671 --> 00:26:10,505
เฮนรี่มองหาที่นั่งว่าง
ทางซ้ายของเจ้ามือเมื่อมองจากกล้อง

538
00:26:10,588 --> 00:26:12,171
ที่โต๊ะแบล็คแจ็คโต๊ะไหนก็ได้

539
00:26:12,255 --> 00:26:15,255
เจ้ามือรับแผ่นชิปของเฮนรี่
แล้วสอดเข้าไปในช่องบนโต๊ะ

540
00:26:15,338 --> 00:26:18,463
เขาเป็นหนุ่ม… น้อย ดวงตาดำขลับกับผิวสีซีด

541
00:26:18,546 --> 00:26:20,796
เขาไม่เคยยิ้ม จะพูดก็ต่อเมื่อจำเป็นเท่านั้น

542
00:26:20,880 --> 00:26:23,588
มือของเขาเรียวมาก
นิ้วทุกนิ้วเป็นดั่งเครื่องคำนวณ

543
00:26:23,671 --> 00:26:26,880
เขาหยิบชิปมูลค่า 25 ปอนด์ออกมาวางเป็นตั้ง

544
00:26:26,963 --> 00:26:29,713
เขาไม่จำเป็นต้องนับ
นิ้วของเขาไม่เคยคำนวณผิด

545
00:26:29,796 --> 00:26:31,255
เขาเลื่อนชิปตั้งนั้นมาให้เฮนรี่

546
00:26:31,338 --> 00:26:32,713
เมื่อเฮนรี่รับชิปมาเรียง

547
00:26:32,796 --> 00:26:34,880
เขาเหลือบไปมองไพ่ใบบนสุดของที่จ่ายไพ่

548
00:26:34,963 --> 00:26:38,380
เพียงห้าวินาทีเขาอ่านได้ว่านั่นคือไพ่สิบ
เขาลงชิปแปดอัน คือ 200 ปอนด์

549
00:26:38,463 --> 00:26:40,588
เดิมพันสูงสุดที่ลงได้
ในเกมแบล็คแจ็คที่ลอร์ดสเฮาส์

550
00:26:40,671 --> 00:26:43,088
เจ้าไพ่แจกไพ่สิบมาให้เขา ใบที่สองเป็นไพ่เก้า

551
00:26:43,171 --> 00:26:44,338
รวมแล้วเท่ากับ 19

552
00:26:44,421 --> 00:26:45,421
ถ้าได้ 19 เท่ากับตัน

553
00:26:45,505 --> 00:26:49,088
ได้แค่นั่งเฉยๆ และหวังว่าเจ้ามือ
จะไม่ได้ไพ่รวม 20 หรือ 21 ทำได้แค่นั้น

554
00:26:49,171 --> 00:26:51,713
- แต่เมื่อเจ้ามือวนกลับมาหาเฮนรี่ เขาว่า…
- สิบเก้า

555
00:26:51,796 --> 00:26:54,338
และผ่านไปยังนักพนันคนอื่น
"เดี๋ยวก่อน" เฮนรี่เรียกไว้

556
00:26:54,421 --> 00:26:55,963
เจ้ามือชะงัก หันกลับมาหาเฮนรี่

557
00:26:56,046 --> 00:26:58,338
เขาเลิกคิ้ว มองด้วยตาดำขลับเยือกเย็น

558
00:26:58,421 --> 00:27:00,588
- ได้ 19 แล้วยังจั่วอีกรึ
- เขาถามสั้นๆ

559
00:27:00,671 --> 00:27:04,213
มีไพ่เพียงสองค่าเท่านั้น
ที่จะไม่ทำให้มือ 19 เสีย คือไพ่เอซและสอง

560
00:27:04,296 --> 00:27:08,255
มีแต่คนโง่บัดซบถึงจะเสี่ยงจั่วเพิ่มเมื่อได้ 19
โดยเฉพาะเมื่อมีเดิมพันบนโต๊ะ 200 ปอนด์

561
00:27:08,338 --> 00:27:11,380
ไพ่ใบต่อไปที่จะจั่วออกมายังวางนิ่งให้เห็นชัด
เจ้ามือไม่ได้แตะต้อง

562
00:27:11,463 --> 00:27:14,838
"ครับ" เฮนรี่ตอบ "จั่วอีกใบ"
เจ้ามือยักไหล่และจั่วให้

563
00:27:14,921 --> 00:27:18,088
ไพ่สองดอกจิกวางลงมาตรงหน้าเฮนรี่
เคียงข้างไพ่สิบและเก้าที่มี

564
00:27:18,171 --> 00:27:19,713
- ยี่สิบเอ็ด
- เจ้ามือพูดเรียบๆ

565
00:27:19,796 --> 00:27:21,755
เขาเหลือบดวงตาดำขลับขึ้นมองหน้าเฮนรี่

566
00:27:21,838 --> 00:27:24,505
และคงสายตาไว้อย่างนั้น
เงียบงัน เฝ้าจับตา ฉงน

567
00:27:25,671 --> 00:27:29,213
เฮนรี่รบกวนจิตใจเขาอย่างหนัก
แทบไม่เคยหรืออาจไม่เคยเห็นใครจั่วเมื่อได้ 19

568
00:27:29,296 --> 00:27:31,505
แต่ชายคนนี้จั่วต่ออย่างเยือกเย็นและมั่นใจ

569
00:27:31,588 --> 00:27:33,755
จนชวนให้ฉงนสนเท่ห์ยิ่งนัก แถมยังชนะในมือนั้น

570
00:27:33,838 --> 00:27:37,171
เฮนรี่เห็นสายตาที่เจ้ามือมองเขา
จึงรู้ตัวว่าเขาพลาดเรื่องง่ายๆ เสียแล้ว

571
00:27:37,255 --> 00:27:39,505
เขาทำจนคนพากันสนใจ "ขออภัยด้วยครับ"

572
00:27:39,588 --> 00:27:41,005
เขาต้องไม่ทำแบบนั้นอีก

573
00:27:41,088 --> 00:27:44,130
เขาต้องระวังตัวให้จงหนัก
หรือถึงกับยอมเสียบ้างเป็นบางครั้ง

574
00:27:44,213 --> 00:27:45,255
เขาเล่นต่อไป

575
00:27:45,338 --> 00:27:47,046
เฮนรี่ได้เปรียบเจ้ามืออย่างมาก

576
00:27:47,130 --> 00:27:49,588
จนแค่จะเล่นให้ได้แค่พอสมเหตุสมผลยังยาก

577
00:27:49,671 --> 00:27:51,296
หนึ่งชั่วโมง เขาได้ 30,000 ปอนด์

578
00:27:51,380 --> 00:27:52,421
เขาหยุดตรงนั้น

579
00:27:52,505 --> 00:27:54,921
ถ้าเล่นต่อเขาอาจได้หนึ่งล้านได้ง่ายๆ

580
00:27:55,005 --> 00:27:56,213
ขอบคุณครับ

581
00:27:56,296 --> 00:27:58,963
ตอนนี้เฮนรี่มั่นใจมากว่าเขาสามารถปั่นเงินได้

582
00:27:59,046 --> 00:28:01,463
เร็วกว่าใครผู้ไหนในโลกใบนี้

583
00:28:03,671 --> 00:28:04,505
น่าสนใจ

584
00:28:09,046 --> 00:28:11,338
หากนี่เป็นเรื่องเล่าที่สมมติขึ้น
แทนที่จะเป็นเรื่องจริง

585
00:28:11,421 --> 00:28:12,838
มาถึงจุดนี้เราอาจจำเป็น

586
00:28:12,921 --> 00:28:15,588
ต้องคิดตอนจบที่หักมุมน่าตื่นเต้น

587
00:28:15,671 --> 00:28:17,255
เรื่องที่จะเร้าใจไม่ธรรมดา

588
00:28:17,338 --> 00:28:20,421
ตัวอย่างเช่น
อาจให้เฮนรี่กลับบ้านแล้วเริ่มนับเงิน

589
00:28:20,505 --> 00:28:23,338
ระหว่างที่นับนั้น จู่ๆ เขาอาจรู้สึกไม่สบายตัว

590
00:28:23,421 --> 00:28:24,880
เขาปวดแปลบที่กลางอก

591
00:28:25,880 --> 00:28:28,338
เขาตัดสินใจเข้านอน ถอดเสื้อผ้า

592
00:28:28,421 --> 00:28:30,255
เดินเปลือยไปหน้าตู้เพื่อจะใส่ชุดนอน

593
00:28:30,338 --> 00:28:33,463
ขณะที่ผ่านกระจกยาวเต็มตัวที่ติดผนัง เขาชะงัก

594
00:28:33,546 --> 00:28:36,546
และด้วยติดเป็นนิสัยแล้ว
เขาจึงเพ่งสมาธิโดยอัตโนมัติ

595
00:28:36,630 --> 00:28:38,838
ทันใดนั้น เขามองทะลุผิวของตนเองไปได้

596
00:28:38,921 --> 00:28:41,255
เหมือนเครื่องเอกซเรย์ แต่เยี่ยมกว่า
เพราะเห็นทุกสิ่ง

597
00:28:41,338 --> 00:28:43,671
เส้นเลือดใหญ่ เส้นเลือดน้อย
เลือดที่สูบฉีดอยู่ในตัว

598
00:28:43,755 --> 00:28:46,546
ตับ ไต ไส้พุง เขาเห็นหัวใจตัวเองเต้น

599
00:28:46,630 --> 00:28:48,713
เขามองเข้าไปในทรวงอกถึงจุดที่ปวด

600
00:28:48,796 --> 00:28:52,963
และเห็นก้อนทะมึนในเส้นเลือดใหญ่
แล่นเข้าสู่หัวใจทางด้านขวา

601
00:28:53,046 --> 00:28:55,921
เป็นก้อนเลือดคั่ง
ตอนแรก ก้อนเลือดนั้นเหมือนจะอยู่นิ่ง

602
00:28:56,005 --> 00:28:59,088
แต่แล้วมันก็ขยับ
ขยับเพียงเล็กน้อย อาจจะแค่หนึ่งมิลลิเมตร

603
00:28:59,171 --> 00:29:01,713
เลือดยังสูบฉีดผ่านจุดคั่งนั้นและดันตัวผ่านไป

604
00:29:01,796 --> 00:29:03,088
ก้อนเลือดคั่งขยับอีกครั้ง

605
00:29:03,171 --> 00:29:06,171
มันกระชากขึ้นไปประมาณครึ่งนิ้ว
เฮนรี่มองด้วยความหวาดผวา

606
00:29:06,255 --> 00:29:09,671
เขารู้แล้วว่าก้อนเลือดคั่งใหญ่ที่หลุดออกมา
กำลังเคลื่อนอยู่ในเส้นเลือดใหญ่

607
00:29:09,755 --> 00:29:11,130
สุดท้ายจะแล่นไปถึงหัวใจ

608
00:29:11,213 --> 00:29:12,505
เขากำลังจะตาย

609
00:29:12,588 --> 00:29:15,380
นั่นไม่ใช่ตอนจบที่แย่นักสำหรับเรื่องสมมติ
แต่นี่ไม่ใช่เรื่องสมมติ

610
00:29:15,463 --> 00:29:16,421
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง

611
00:29:16,505 --> 00:29:19,338
เรื่องเดียวที่ไม่จริงคือชื่อของเฮนรี่
ซึ่งชื่อจริงไม่ใช่เฮนรี่ ชูการ์

612
00:29:19,421 --> 00:29:22,755
เราต้องเก็บชื่อของเขาไว้เป็นความลับ
แม้แต่ตอนนี้ก็ยังต้องปิดเอาไว้

613
00:29:22,838 --> 00:29:24,880
นอกจากนั้นแล้ว นี่เป็นเรื่องจริง

614
00:29:24,963 --> 00:29:28,005
และเพราะว่าเป็นเรื่องจริง
เรื่องนี้จึงต้องมีตอนจบของจริง

615
00:29:28,088 --> 00:29:29,588
เรื่องจริงที่เกิดขึ้นเป็นดังนี้

616
00:29:33,921 --> 00:29:36,880
เฮนรี่เดินเล่นอยู่หนึ่งชั่วโมง
ค่ำนั้นอากาศเย็นเป็นใจ

617
00:29:36,963 --> 00:29:38,588
เมืองยังตื่นตาใส

618
00:29:38,671 --> 00:29:42,046
เขาสัมผัสม้วนธนบัตรหนาปึก
ในกระเป๋าเสื้อสูทของเขาได้

619
00:29:42,130 --> 00:29:43,505
เขาตบมันดูเบาๆ

620
00:29:43,588 --> 00:29:45,713
ได้เงินมากทีเดียวกับการทำงานแค่ชั่วโมงเดียว

621
00:29:45,796 --> 00:29:47,796
แต่เขาก็กลับฉงนฉงาย

622
00:29:47,880 --> 00:29:51,588
เขาไม่อาจเข้าใจว่าทำไม
จึงไม่ได้ตื่นเต้นดีใจอะไรกับความสำเร็จครั้งนี้

623
00:29:51,671 --> 00:29:54,338
หากเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน
ก่อนจะเริ่มฝึกวิชาโยคี

624
00:29:54,421 --> 00:29:56,046
เขาคงตื่นเต้นเป็นบ้าไปแล้ว

625
00:29:56,130 --> 00:29:58,671
คงจะต้องพุ่งไปฉลองที่ไนท์คลับสักแห่ง

626
00:29:58,755 --> 00:30:00,755
แต่เฮนรี่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้น

627
00:30:00,838 --> 00:30:02,088
เขารู้สึกเศร้า

628
00:30:02,171 --> 00:30:04,921
ทุกครั้งที่วางเดิมพัน เขารู้แน่ว่าตนจะชนะ

629
00:30:05,005 --> 00:30:08,088
ไม่มีความเสี่ยงเร้าอารมณ์ ไม่ได้ลุ้น ไม่อันตราย

630
00:30:08,171 --> 00:30:11,088
เขารู้ว่าสามารถเดินทาง
ไปหาเงินเป็นล้านๆ ได้ทั่วโลก

631
00:30:11,171 --> 00:30:12,755
แต่มันจะสนุกตรงไหน

632
00:30:12,838 --> 00:30:15,005
อีกประเด็นหนึ่งคือ จะเป็นไปได้หรือไม่

633
00:30:15,088 --> 00:30:17,171
ที่กระบวนการฝึกพลังโยคีที่ผ่านมาทั้งหมด

634
00:30:17,255 --> 00:30:20,838
ได้เปลี่ยนมุมมองชีวิตของเขาไปโดยสิ้นเชิง

635
00:30:20,921 --> 00:30:22,046
นั่นก็เป็นไปได้ทีเดียว

636
00:30:22,755 --> 00:30:25,463
เช้าวันต่อมา เฮนรี่ตื่นสาย ลุกจากเตียง

637
00:30:25,546 --> 00:30:28,171
เห็นเงินฟ่อนใหญ่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง

638
00:30:28,255 --> 00:30:30,213
แต่เขากลับไม่ต้องการเงินนั้น

639
00:30:54,505 --> 00:30:55,338
เอ๊ะ

640
00:30:55,421 --> 00:30:58,880
อรุณสวัสดิ์ครับ ให้คุณ! เป็นของขวัญ

641
00:30:58,963 --> 00:30:59,796
นี่…

642
00:31:01,005 --> 00:31:01,838
อะไรนะ

643
00:31:02,630 --> 00:31:03,963
เก็บใส่กระเป๋าไปเลย

644
00:31:05,463 --> 00:31:06,296
ก็ได้

645
00:31:15,213 --> 00:31:16,255
อะไรกัน

646
00:31:16,338 --> 00:31:17,171
เงินไงคุณ

647
00:31:17,255 --> 00:31:18,088
เก็บไว้เลย

648
00:31:24,588 --> 00:31:25,421
นี่!

649
00:31:28,880 --> 00:31:29,713
เก็บเร็ว…

650
00:32:04,546 --> 00:32:05,713
กริ่งประตูดัง

651
00:32:05,796 --> 00:32:07,546
คิดว่าทำอะไรอยู่กันแน่

652
00:32:07,630 --> 00:32:10,213
ขออภัยที่คนมามุงเยอะ ผมแค่คิดจะแจกเงิน

653
00:32:10,296 --> 00:32:12,755
- คุณกำลังก่อจลาจล!
- แค่แจกเงินนิดๆ หน่อยๆ

654
00:32:12,838 --> 00:32:15,005
ขออภัย ผมจะไม่ทำแล้ว เดี๋ยวคนก็พากันกลับเอง

655
00:32:15,088 --> 00:32:18,005
ตำรวจนายนั้นยกมือที่เท้าเอวขึ้นมาให้เห็น
ธนบัตร 50 ปอนด์

656
00:32:18,088 --> 00:32:21,338
- คุณก็ได้ไปเหมือนกัน
- นี่คือหลักฐาน ไปได้เงินมาจากไหน

657
00:32:21,421 --> 00:32:24,171
เล่นพนันได้จากโต๊ะแบล็คแจ็ค
เมื่อคืนผมโชคดีเอามากๆ

658
00:32:24,255 --> 00:32:26,880
เฮนรี่บอกชื่อกาสิโน ตำรวจจดลงไป

659
00:32:26,963 --> 00:32:28,338
ไปถามดูได้ เขาจะยืนยันให้

660
00:32:28,421 --> 00:32:30,255
ตำรวจลดสมุดในมือ ผมไม่สน

661
00:32:30,338 --> 00:32:31,963
- ไม่สนรึ
- ไม่สนแม้แต่น้อย

662
00:32:32,046 --> 00:32:33,588
อันที่จริง ผมเชื่อเรื่องของคุณ

663
00:32:33,671 --> 00:32:36,546
แต่นั่นก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่คุณจะทำแบบนั้นได้

664
00:32:36,630 --> 00:32:38,963
ผมไม่ได้ทำเรื่องผิดกฎหมายไม่ใช่รึ

665
00:32:39,796 --> 00:32:40,713
ผิดกฎหมายรึ

666
00:32:41,463 --> 00:32:42,588
โง่บัดซบ!

667
00:32:43,338 --> 00:32:46,713
ถ้าดวงดีพอที่จะเล่นพนัน
ได้เงินเป็นกอบเป็นกำแบบนั้น

668
00:32:46,796 --> 00:32:49,755
และอยากจะแจกจ่ายให้คน
อย่าเที่ยวโปรยจากหน้าต่างห้อง

669
00:32:49,838 --> 00:32:53,963
ต้องเอาไปให้ในที่ซึ่งจะสร้างประโยชน์
เช่นโรงพยาบาลหรือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

670
00:32:54,046 --> 00:32:56,130
มีโรงพยาบาลหรือสถานเด็กกำพร้าทั่วประเทศ

671
00:32:56,213 --> 00:32:59,255
ซึ่งมีเงินแทบจะไม่พอ
จะซื้อของขวัญคริสต์มาสให้เด็กๆ ด้วยซ้ำ

672
00:32:59,338 --> 00:33:01,213
แต่กลับมีคนรวยเอาแต่ใจไร้สมองอย่างคุณ

673
00:33:01,296 --> 00:33:03,671
ที่ชีวิตนี้ไม่เคยต้องลำบากแม้แต่น้อย

674
00:33:03,755 --> 00:33:06,671
เที่ยวโปรยเงินไปกลางถนน!

675
00:33:06,755 --> 00:33:09,671
เมื่อสิ้นคำ ตำรวจผู้นั้นก็เดินปึงปังลงบันได
ปิดกระแทกประตูหน้าตึก

676
00:33:09,755 --> 00:33:10,671
เฮนรี่ไม่ขยับ

677
00:33:10,755 --> 00:33:13,421
ทั้งคำร้อนและอารมณ์โมโหร้ายที่เขาพูด

678
00:33:13,505 --> 00:33:14,755
แทงใจเขาอย่างลึกล้ำ

679
00:33:14,838 --> 00:33:16,380
เขาอายตัวเองอย่างที่สุด

680
00:33:16,463 --> 00:33:17,713
เป็นความรู้สึกเลวร้ายมาก

681
00:33:23,921 --> 00:33:25,005
แต่แล้ว ในขณะเดียวกัน

682
00:33:25,088 --> 00:33:28,505
เฮนรี่ก็รู้สึกวูบวาบดั่งมีกระแสไฟแรง
แล่นเร้าผ่านไปทั่วร่าง

683
00:33:28,588 --> 00:33:32,213
แล้วเขาก็เริ่มได้แนวคิดยอดเยี่ยมแสนบรรเจิด
ที่จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

684
00:33:32,296 --> 00:33:33,796
เขาเดินกลับไปกลับมา

685
00:33:33,880 --> 00:33:36,921
คิดทบทวนถึงรายละเอียดจุดต่างๆ
ที่จะทำให้แนวคิดบรรเจิดนี้เป็นจริงได้

686
00:33:37,005 --> 00:33:39,338
หนึ่ง ฉันจะเล่นพนันให้ได้เงินก้อนใหญ่

687
00:33:39,421 --> 00:33:42,421
ในทุกวันของชีวิตตั้งแต่นี้ต่อไป

688
00:33:42,505 --> 00:33:46,255
สอง ฉันจะไม่เข้ากาสิโนเดิมซ้ำ
เกินหนึ่งครั้งในรอบหกเดือน

689
00:33:46,338 --> 00:33:49,005
สาม เล่นแต่ละครั้งฉันห้ามได้เงินมากเกินไป

690
00:33:49,088 --> 00:33:51,338
คืนละ 50,000 ปอนด์ จำกัดไว้แค่นั้น

691
00:33:51,421 --> 00:33:55,171
สี่ ได้ 50,000 ปอนด์ต่อคืน ปีละ 365 วัน

692
00:33:55,255 --> 00:33:57,921
นั่นเท่ากับ 18.25 ล้าน

693
00:33:58,005 --> 00:33:59,171
ห้า ฉันจะย้ายไปเรื่อยๆ

694
00:33:59,255 --> 00:34:01,796
จะไม่อยู่ในเมืองไหนนานกว่าสามคืน

695
00:34:01,880 --> 00:34:03,963
ลอนดอน มอนเตคาร์โล คานส์ บียาริตส์

696
00:34:04,046 --> 00:34:07,088
โดวิลล์ ลาสเวกัส
เม็กซิโกซิตี บัวโนสไอเรส นาสเซา

697
00:34:07,171 --> 00:34:11,421
หก ฉันจะนำเงินที่ได้ไปตั้งโรงพยาบาล
และสถานเด็กกำพร้าทั่วโลก

698
00:34:11,505 --> 00:34:13,796
ฉันเข้าใจ ถ้าเป็นฝัน
ก็เป็นละครน้ำเน่าเคล้าน้ำตา

699
00:34:13,880 --> 00:34:16,088
แต่ถ้าเป็นความจริง ฉันคิดว่าทำให้เกิดขึ้นได้

700
00:34:16,171 --> 00:34:20,213
ฉันไม่คิดว่ามันน้ำเน่าเลยนะ
มันจะเป็นเรื่องอัศจรรย์ลึกล้ำเกินบรรยาย

701
00:34:20,296 --> 00:34:23,880
เจ็ด ฉันต้องมีคู่คิด
คนที่จะทำงานนั่งโต๊ะคอยรับเงิน

702
00:34:23,963 --> 00:34:25,546
ก่อนจะส่งต่อไปให้จุดที่จำเป็น

703
00:34:25,630 --> 00:34:28,796
คนที่ฉันสามารถไว้ใจเชื่อมั่นได้ตลอดกาล
โดยไม่ต้องมีข้อกังขาใดๆ ทั้งสิ้น

704
00:34:28,880 --> 00:34:32,046
จอห์น วินสตันทำบัญชีให้เฮนรี่
และก่อนหน้านี้ก็ทำให้คุณพ่อของเขา

705
00:34:32,130 --> 00:34:34,713
คุณพ่อของจอห์นก็เป็นนักบัญชีของคุณปู่เฮนรี่

706
00:34:34,796 --> 00:34:36,713
คุณอาจกลายเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในโลก

707
00:34:38,838 --> 00:34:41,005
ผมไม่อยากเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดในโลก

708
00:34:43,588 --> 00:34:46,255
ผมทำงานจากอังกฤษไม่ได้
สรรพากรจะรีดภาษีหมด

709
00:34:46,338 --> 00:34:48,421
ผมต้องย้ายไปสวิตเซอร์แลนด์ แต่ย้ายพรุ่งนี้ไม่ได้

710
00:34:48,505 --> 00:34:51,130
ผมไม่ใช่คนตัวเปล่า
ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรอย่างคุณ

711
00:34:51,213 --> 00:34:54,005
ผมต้องไปคุยกับภรรยาและลูก ลาออกกับหุ้นส่วน

712
00:34:54,088 --> 00:34:56,546
ต้องขายบ้าน หาบ้านใหม่ที่สวิตเซอร์แลนด์

713
00:34:56,630 --> 00:34:58,921
พาลูกๆ ไปลาออกจากโรงเรียน
ทุกเรื่องใช้เวลา

714
00:34:59,005 --> 00:35:02,130
หนึ่งปีต่อมา เฮนรี่ส่งเงินมามากกว่า 120 ล้าน

715
00:35:02,213 --> 00:35:04,005
ให้จอห์น วินสตันที่โลซานน์

716
00:35:04,088 --> 00:35:05,713
เงินจะถูกส่งมาสัปดาห์ละห้าวัน

717
00:35:05,796 --> 00:35:08,255
ส่งมายังบริษัทสวิสชื่อวินสตัน ชูการ์จำกัด

718
00:35:08,338 --> 00:35:11,255
นอกจากจอห์นกับเฮนรี่แล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าเงินมาจากไหน

719
00:35:11,338 --> 00:35:12,713
หรือจะเอาเงินไปทำอะไร

720
00:35:12,796 --> 00:35:14,463
เงินที่เข้าในวันจันทร์เป็นก้อนใหญ่ที่สุด

721
00:35:14,546 --> 00:35:17,130
เพราะนั่นรวมเงินที่เล่นได้
ของทั้งวันศุกร์ เสาร์และอาทิตย์

722
00:35:17,213 --> 00:35:18,338
เมื่อธนาคารไม่เปิดทำการ

723
00:35:18,421 --> 00:35:20,046
เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วไม่น่าเชื่อ

724
00:35:20,130 --> 00:35:22,755
เปลี่ยนชื่อแปลงตัวตนหลายครั้งในสัปดาห์เดียว

725
00:35:22,838 --> 00:35:25,421
บ่อยครั้ง เบาะแสเดียวที่จอห์นจะรู้
ว่าเฮนรี่ไปอยู่ที่ไหน

726
00:35:25,505 --> 00:35:29,255
คือที่อยู่ของธนาคารต้นทางที่โอนเงินเข้ามา
ช่างอัศจรรย์ลึกล้ำเกินบรรยาย

727
00:35:49,546 --> 00:35:52,963
เฮนรี่ตายเมื่อปีที่แล้ว เมื่ออายุรวม 63 ปี
จากโรคลิ่มเลือดอุดตันในปอด

728
00:35:53,046 --> 00:35:56,171
เขาเห็นลางล่วงหน้า แทบจะเห็นได้จริง
แต่เขาก็ไปอย่างสบายใจ

729
00:35:56,255 --> 00:35:58,838
เขาทำตามแผนที่วางไว้ได้กว่า 20 ปี

730
00:35:58,921 --> 00:36:01,463
ทำเงินได้ทั้งหมด 644 ล้านปอนด์

731
00:36:01,546 --> 00:36:03,046
เขาสร้างโรงพยาบาลเด็ก

732
00:36:03,130 --> 00:36:06,213
และสถานเด็กกำพร้าที่มั่นคงไว้
ทั้งหมด 21 แห่งทั่วโลก

733
00:36:06,296 --> 00:36:10,338
บริหารและลงทุนจากโลซานน์
โดยจอห์น วินสตันและลูกน้องทั้งหลาย

734
00:36:10,421 --> 00:36:11,671
งานของเขาเสร็จเรียบร้อย

735
00:36:16,130 --> 00:36:20,213
ทีนี้ ผมรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร
เป็นคำถามที่ดี ผมจะบอกให้

736
00:36:20,296 --> 00:36:23,796
ไม่นานหลังจากเฮนรี่ตาย
จอห์น วินสตันโทรศัพท์มาหาจากสวิตเซอร์แลนด์

737
00:36:23,880 --> 00:36:25,296
เขาแนะนำตัวเองเพียงแค่ว่า

738
00:36:25,380 --> 00:36:28,755
เป็นผู้บริหารบริษัทที่เรียกตัวเองว่า
วินสตัน ชูการ์จำกัด

739
00:36:28,838 --> 00:36:31,005
และขอให้ผมไปหาเขาที่โลซานน์

740
00:36:31,088 --> 00:36:34,005
เพราะอยากให้ช่วยเขียน
ประวัติอย่างย่อขององค์กร

741
00:36:34,630 --> 00:36:36,255
ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเลือกผม

742
00:36:36,338 --> 00:36:39,130
อาจมีรายชื่อนักเขียนยาวเป็นหางว่าว
แล้วปาเป้าเลือกเอาก็ได้

743
00:36:39,213 --> 00:36:41,380
เขาพร้อมจ่ายอย่างงาม เขาบอก และเสริมว่า

744
00:36:41,463 --> 00:36:43,588
"ชายคนสำคัญเพิ่งจากเราไปไม่นาน

745
00:36:43,671 --> 00:36:45,296
เขาชื่อเฮนรี่ ชูการ์

746
00:36:45,380 --> 00:36:49,130
ผมคิดว่าคนควรจะได้รู้บ้างว่า
เขาสร้างอะไรไว้ให้โลกนี้"

747
00:36:49,213 --> 00:36:50,213
ด้วยความเขลาของผม

748
00:36:50,296 --> 00:36:53,005
ผมถามเขาว่าเรื่องราวนี้น่าสนใจพอ

749
00:36:53,088 --> 00:36:54,546
ที่จะมาเขียนลงหนังสือพิมพ์ได้หรือ

750
00:36:54,630 --> 00:36:58,046
นั่นกวนใจจอห์น วินสตันอย่างหนัก
จนแทบเรียกได้ว่าทำให้เขาขุ่นเคืองใจ

751
00:36:58,630 --> 00:37:00,088
ในเวลาห้านาทีที่คุยโทรศัพท์กัน

752
00:37:00,171 --> 00:37:03,046
เขาเล่าถึงอาชีพลับของเฮนรี่ ชูการ์

753
00:37:03,130 --> 00:37:04,546
ซึ่งไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป

754
00:37:04,630 --> 00:37:08,088
เฮนรี่ตายไปแล้ว
เขาจะไม่ได้ก้าวเท้าเข้ากาสิโนไหนอีก

755
00:37:08,171 --> 00:37:10,088
"ผมจะไป" ผมตอบ

756
00:37:10,171 --> 00:37:13,005
ที่โลซานน์ ผมพบจอห์น วินสตันในวัย 70 กว่าปี

757
00:37:13,088 --> 00:37:14,296
พร้อมกับแม็กซ์ เองเกลแมน

758
00:37:14,380 --> 00:37:17,296
ช่างแต่งหน้าชื่อก้องที่เดินทางไปทั่วโลกกับเฮนรี่

759
00:37:17,380 --> 00:37:20,171
เพื่อแต่งหน้าตบตาคนอย่างอลังการ
ปกปิดตัวตนแท้จริงของเขา

760
00:37:20,255 --> 00:37:24,338
ทั้งคู่ใจสลายจากการตายของเฮนรี่
แม็กซ์เสียใจยิ่งกว่าจอห์น วินสตันเสียอีก

761
00:37:24,421 --> 00:37:26,630
ผมรักเขา เขาเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มาก

762
00:37:26,713 --> 00:37:29,671
จอห์น วินสตันอวดสมุดแบบฝึกหัดสีน้ำเงินต้นฉบับ

763
00:37:29,755 --> 00:37:32,671
ของแซต.แซต. แชตเตอร์จี
ที่กรุงกัลกัตตาเมื่อปี 1935

764
00:37:32,755 --> 00:37:34,838
และผมได้ลอกเนื้อหามาคำต่อคำ

765
00:37:34,921 --> 00:37:36,380
"คำถามสุดท้าย" ผมพูด

766
00:37:36,463 --> 00:37:40,088
"คุณเรียกเขาว่าเฮนรี่ ชูการ์
แต่คุณก็บอกว่านั่นไม่ใช่ชื่อจริงของเขา

767
00:37:40,171 --> 00:37:43,380
ไม่อยากให้ผมเขียนหรือว่า
ที่จริงแล้วเขาเป็นใครกันแน่"

768
00:37:43,463 --> 00:37:44,755
- ไม่
- จอห์น วินสตันตอบ

769
00:37:44,838 --> 00:37:47,213
แม็กซ์กับผมสัญญาไว้ว่า
จะไม่เผยตัวตนเขาให้ใครรู้ทั้งสิ้น

770
00:37:47,296 --> 00:37:49,755
แต่ผมว่าไม่ช้าก็เร็วข่าวก็คงรั่ว

771
00:37:49,838 --> 00:37:51,838
เพราะที่จริงเขามาจากตระกูลดังของอังกฤษ

772
00:37:51,921 --> 00:37:54,505
แต่ผมจะขอบคุณมาก
หากคุณไม่คิดจะไปตามหา

773
00:37:54,588 --> 00:37:56,796
เพียงเขียนถึงเขาว่าเป็นคุณเฮนรี่ ชูการ์ก็พอ

774
00:37:58,838 --> 00:38:00,296
และผมก็ได้ทำไปตามนั้น

775
00:38:07,796 --> 00:38:11,588
(โรอัลด์ ดาห์ลเขียน
"เรื่องเล่าหรรษาของเฮนรี่ ชูการ์")

776
00:38:11,671 --> 00:38:15,921
(ในกระท่อมเขียนงานที่บ้านยิปซี
เมืองเกรทมิสเซนเดน บักกิงแฮมเชอร์)

777
00:38:16,005 --> 00:38:18,421
(ระหว่างเดือนกุมภาพันธ์ถึงธันวาคม ปี 1976)

778
00:39:20,421 --> 00:39:25,421
คำบรรยายโดย ปัทมวรรณ บูรณมาตร์