1
00:00:12,180 --> 00:00:14,348
‎เช้าฤดูใบไม้ร่วงที่แสนสดใส

2
00:00:14,432 --> 00:00:18,978
‎ฉันต้องไปประชุมคณะทำงานในเพนตากอน

3
00:00:20,313 --> 00:00:23,441
‎เพนตากอนเป็นอาคารที่ใหญ่มาก มันมหึมา

4
00:00:23,524 --> 00:00:27,361
‎เรารู้ว่ามันเป็นหนึ่งในอาคารสำนักงาน
‎ที่ใหญ่ที่สุดในโลก

5
00:00:27,945 --> 00:00:30,573
‎มันมีห้าฝั่ง ห้าวงแหวนซ้อน ห้าชั้น

6
00:00:30,656 --> 00:00:35,787
‎ตอนนั้นฉันทำงานอยู่ที่ชั้นสองของวงแหวนอี

7
00:00:35,870 --> 00:00:38,831
‎ซึ่งเป็นวงแหวนชั้นนอกสุดของเพนตากอน

8
00:00:38,915 --> 00:00:42,043
‎ฉันบอกกับสามี "ฉันสายแล้ว ฉันต้องรีบไป

9
00:00:42,126 --> 00:00:44,003
‎ฉันมีประชุมตอนเก้าโมงเช้า"

10
00:00:44,087 --> 00:00:47,632
‎แล้วฉันก็จูบทุกคน และพูดว่า
‎"เจอกันตอนกลับบ้านนะ"

11
00:00:50,134 --> 00:00:55,348
‎ตอนนั้นพวกเรา
‎ที่ประชุมทีมงานกันอยู่น่าจะมี 16 คน

12
00:00:56,015 --> 00:00:57,433
‎แล้วพอมันเกิดขึ้น

13
00:00:57,517 --> 00:01:01,896
‎ฉันก็ได้ยินเสียงที่ดังที่สุดที่เคยได้ยินมาในชีวิต

14
00:01:01,979 --> 00:01:03,231
‎แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท

15
00:01:10,071 --> 00:01:11,114
‎(9.37 นาฬิกา)

16
00:01:11,197 --> 00:01:15,284
‎(51 นาทีหลังการโจมตีเวิลด์เทรดครั้งแรก)

17
00:01:15,368 --> 00:01:17,370
‎ในห้องมันมืดมาก

18
00:01:18,538 --> 00:01:21,082
‎จนอาจมองมือตัวเองที่อยู่ตรงหน้าไม่เห็น

19
00:01:21,707 --> 00:01:24,836
‎ฉันรู้ว่าฉันอยู่ทางด้านขวามือของโต๊ะ

20
00:01:25,336 --> 00:01:28,881
‎แต่ตอนได้สติอีกครั้ง
‎ฉันก็อยู่ทางซ้ายมือของโต๊ะแล้ว

21
00:01:28,965 --> 00:01:33,344
‎ฉันโดนแรงระเบิดซัดไปที่อีกฝั่งหรือเปล่าก็ไม่รู้

22
00:01:33,427 --> 00:01:36,055
‎แต่นั่นไม่ใช่ที่ที่ฉันนั่ง

23
00:01:36,139 --> 00:01:38,266
‎ที่ของฉันอยู่ทางขวามือของโต๊ะ

24
00:01:39,433 --> 00:01:42,061
‎ให้ตายเถอะครับ

25
00:01:42,145 --> 00:01:45,022
‎ที่เราเห็นคือภาพสดจากวอชิงตัน

26
00:01:45,106 --> 00:01:47,942
‎มีควันพวยพุ่งออกมาจากเพนตากอน

27
00:01:49,360 --> 00:01:50,361
‎ณ ตอนนั้น

28
00:01:50,444 --> 00:01:53,239
‎ความคิดฉันสั่งฉันว่า "ฉันต้องรีบออกไปจากที่นี่"

29
00:01:54,448 --> 00:01:55,867
‎เพลิงได้ปะทุ

30
00:01:55,950 --> 00:01:59,412
‎ห่างไปไกลเท่าที่สายตาเรามองเห็น
‎จากตรงกลางซึ่งเป็นจุดที่เครื่องตก

31
00:01:59,495 --> 00:02:00,955
‎ฉันเริ่มคลาน

32
00:02:01,455 --> 00:02:05,293
‎ตอนที่ฉันคลานออกไปจากประตู
‎มีคนดึงกางเกงฉัน

33
00:02:05,376 --> 00:02:08,045
‎ฉันถามว่า "นั่นใคร" เธอตอบว่า "โลอิส"

34
00:02:08,129 --> 00:02:11,048
‎ฉันพูดว่า "มาเร็ว โลอิส
‎ฉันอยู่นี่ อยู่กับฉันนะ ฉันอยู่นี่แล้ว"

35
00:02:11,132 --> 00:02:14,218
‎ฉันไม่รู้ว่าด้านหลังโลอิสมีคนอื่นอีก

36
00:02:14,719 --> 00:02:17,263
‎ระหว่างที่ฉันคลานไปตามทางในเพนตากอน

37
00:02:17,346 --> 00:02:18,723
‎ฉันก็เจอคอกทำงาน

38
00:02:19,223 --> 00:02:23,060
‎ฉันมุดเข้าไปใต้คอกทำงาน
‎แล้วฉันก็บอกว่า "เราต้องถอย"

39
00:02:23,144 --> 00:02:26,272
‎และระหว่างที่คลานอยู่
‎เธอก็หยุดและพูดว่า "ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว"

40
00:02:26,898 --> 00:02:30,651
‎และฉันก็พูดว่า "โลอิส คุณต้องไหว
‎ฉันต้องพาคุณออกไปจากอาคารนี้"

41
00:02:33,571 --> 00:02:34,405
‎ขอโทษค่ะ

42
00:02:38,075 --> 00:02:38,951
‎ขอโทษ

43
00:02:41,245 --> 00:02:42,788
‎ฉันพูดว่า "ฉันทิ้งคุณไว้ที่นี่ไม่ได้"

44
00:02:42,872 --> 00:02:45,833
‎"ฉันจะไปบอกลูกๆ คุณว่า
‎ฉันทิ้งคุณไว้ในอาคารไม่ได้"

45
00:02:47,960 --> 00:02:49,712
‎เธอบอกว่า "ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว"

46
00:02:49,795 --> 00:02:52,673
‎เธอบอกว่าถุงน่องของเธอติดเข้าไปในเนื้อขา

47
00:02:52,757 --> 00:02:54,508
‎เพราะพื้นมันร้อนมาก

48
00:02:55,134 --> 00:02:57,511
‎ฉันเลยบอกว่า "ขึ้นหลังฉันมา ฉันจะแบกคุณเอง"

49
00:02:58,888 --> 00:03:01,891
‎มีชั่วขณะหนึ่งที่ฉันอยากจะยอมแพ้

50
00:03:03,684 --> 00:03:07,230
‎แต่ฉันรู้ว่าฉันทำไม่ได้
‎เพราะฉันมีคนเหล่านี้ตามมาด้วย

51
00:03:08,356 --> 00:03:11,525
‎แล้วฉันก็คิด "พระเจ้า ได้โปรดเถอะ
‎ช่วยพาลูกออกไปจากที่นี่"

52
00:03:11,609 --> 00:03:13,653
‎ในหัวฉันคิดอยู่แค่เรื่องเดียว

53
00:03:13,736 --> 00:03:16,489
‎"ฉันพาคนเหล่านี้มาตรงนี้ เราจะตายกันหมด"

54
00:03:22,912 --> 00:03:25,498
‎ตอนนั้นที่ตรงนั้นมีทหารหนุ่ม มีฉัน แล้วก็ผู้พัน

55
00:03:25,581 --> 00:03:28,042
‎เราช่วยกันพังหน้าต่าง

56
00:03:28,918 --> 00:03:30,711
‎หน้าต่างเปิดออก

57
00:03:31,837 --> 00:03:34,590
‎แล้วพอมองลงไป ฉันก็เห็นพวกเขาข้างล่าง

58
00:03:34,674 --> 00:03:36,550
‎พวกเขาบอกว่า "โดดเลย เรารอรับเอง"

59
00:03:39,011 --> 00:03:40,930
‎จากนั้น ทหารหนุ่มที่อยู่กับเรา

60
00:03:41,013 --> 00:03:42,932
‎ฉันกับผู้พันหย่อนเขาลงไปทางหน้าต่าง

61
00:03:43,015 --> 00:03:45,101
‎เขาโดนไฟคลอกหนักมาก

62
00:03:45,184 --> 00:03:47,603
‎เราหย่อนตัวเขาลงไปเป็นคนแรก

63
00:03:48,396 --> 00:03:52,316
‎จากนั้นก็ผู้หญิงคนนั้น โลอิส
‎เราหย่อนเธอตามลงไป

64
00:03:52,400 --> 00:03:55,111
‎ข้างหลังเธอยังมีผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

65
00:03:55,194 --> 00:03:56,862
‎เธอเดินมาที่หน้าต่างและเธอก็…

66
00:03:56,946 --> 00:03:59,949
‎เธอจ้องตาฉันเขม็งแล้วก็บอกว่า "ผู้พัน ฉันกลัว"

67
00:04:00,032 --> 00:04:02,576
‎ฉันบอกว่า "แต่ฉันต้องพาคุณออกไปจากที่นี่"

68
00:04:02,660 --> 00:04:04,912
‎เธอบอกว่า "ฉันทำไม่ได้"
‎ฉันเลยบอกว่า "คุณทำได้"

69
00:04:04,996 --> 00:04:10,293
‎ฉันต้องแงะนิ้วเธอจากขอบหน้าต่าง
‎เพื่อให้เธอหล่นลงไป

70
00:04:12,169 --> 00:04:13,546
‎พวกเขารับเธอไว้

71
00:04:13,629 --> 00:04:16,298
‎จากนั้นที่หน้าต่างก็เหลือแค่ฉันกับผู้พัน

72
00:04:16,923 --> 00:04:19,634
‎เขาบอกว่า "โอเค ได้เวลาไปแล้ว"

73
00:04:20,094 --> 00:04:22,513
‎ฉันบอกเขาว่า "ท่านคะ ลองเงียบก่อน

74
00:04:22,596 --> 00:04:26,392
‎เผื่อจะได้ยินเสียงใครอีก
‎เราจะได้กลับเข้าไปช่วยพวกเขา"

75
00:04:26,475 --> 00:04:28,853
‎เขากับฉันนั่งลงที่หน้าต่าง

76
00:04:28,936 --> 00:04:32,481
‎และมันก็เงียบมาก เงียบจนไม่ได้ยินอะไรเลย

77
00:04:38,112 --> 00:04:40,406
‎เขากับฉันเริ่มตะเบ็งและส่งเสียงร้อง

78
00:04:40,489 --> 00:04:44,160
‎พวกเราทุบหน้าต่าง แต่ก็ไม่มีใครโผล่มา

79
00:04:47,246 --> 00:04:50,166
‎ณ ตอนนั้นเขาก็ออกคำสั่งกับฉัน

80
00:04:50,666 --> 00:04:55,004
‎เขาบอกว่า
‎"ผู้พัน คุณต้องกระโดดจากหน้าต่างเดี๋ยวนี้"

81
00:04:55,504 --> 00:05:00,384
‎ตั้งแต่ฉันเป็นทหารมา
‎นี่คือคำสั่งเดียวที่ฉันไม่อยากทำตาม

82
00:05:01,052 --> 00:05:03,095
‎ฉันรู้ว่ายังมีคนอยู่ในนั้น

83
00:05:05,056 --> 00:05:06,432
‎แต่ฉันก็ต้องทำ

84
00:05:09,268 --> 00:05:12,980
‎แล้วพอฉันกระโดดออกนอกหน้าต่าง

85
00:05:13,064 --> 00:05:14,982
‎ฉันก็ร่วงลงไป

86
00:05:15,483 --> 00:05:19,153
‎จากนั้นฉันก็ไม่รู้อีกแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

87
00:05:20,279 --> 00:05:22,073
‎ฉันสำลักควันหนัก

88
00:05:22,156 --> 00:05:26,035
‎หลังฉันมีรอยไหม้ แขนขาก็ด้วย

89
00:05:26,535 --> 00:05:30,414
‎พยาบาลและคนอื่นๆ เล่าเรื่องต่อจากนั้นให้ฉันฟัง

90
00:05:32,291 --> 00:05:35,878
‎พยาบาลคนหนึ่ง เธอบอกว่า
‎"เรานึกว่าคุณจะไม่รอด"

91
00:05:35,961 --> 00:05:38,547
‎ฉันหมดสติไป

92
00:05:38,631 --> 00:05:42,093
‎เธอบอกว่า "เราพาคุณไปยังจุดคัดกรอง

93
00:05:42,176 --> 00:05:44,303
‎ด้านนอกเพนตากอน"

94
00:05:44,387 --> 00:05:46,472
‎และเธอก็บอกว่า

95
00:05:46,555 --> 00:05:49,725
‎"คนคนนี้ต้องไม่รอดแน่
‎เราต้องพาเธอไปโรงพยาบาล"

96
00:05:51,936 --> 00:05:55,022
‎ฉันถูกส่งขึ้นรถกระบะที่ผ่านมา

97
00:05:55,106 --> 00:05:58,442
‎พวกเขาโบกรถกระบะจากนั้นก็วางฉันไว้ที่ท้ายรถ

98
00:05:58,526 --> 00:05:59,568
‎รถที่ผ่านทางมาเหรอ

99
00:05:59,652 --> 00:06:03,447
‎รถกระบะที่บังเอิญขับผ่านเพนตากอน

100
00:06:03,531 --> 00:06:06,117
‎พวกเขาโบกรถคันนั้นและเอาฉันไว้ที่ท้ายกระบะ

101
00:06:06,200 --> 00:06:08,577
‎พยาบาลขึ้นรถกระบะมากับฉันด้วย

102
00:06:08,661 --> 00:06:12,456
‎พวกเขาทำซีพีอาร์ให้ฉันต่อไป

103
00:06:13,165 --> 00:06:15,501
‎จากนั้นฉันก็ลืมตาขึ้น

104
00:06:15,584 --> 00:06:17,503
‎และมันก็จบลงแค่นั้น

105
00:06:24,885 --> 00:06:26,971
‎(ซีรีส์สารคดีจาก NETFLIX)

106
00:07:07,428 --> 00:07:11,557
‎(ภาค 2 แดนอันตราย)

107
00:07:15,227 --> 00:07:17,855
‎รายงานเรื่องขนาดของเครื่องบินยังขัดแย้งกันอยู่

108
00:07:17,938 --> 00:07:20,232
‎ผู้เห็นเหตุการณ์บอกเราว่ามันเป็นเครื่องบินเล็ก

109
00:07:20,316 --> 00:07:23,903
‎เขาเหมือนจะเห็นมันตอนที่ข้ามถนนสตรีท 14

110
00:07:23,986 --> 00:07:27,156
‎(9.28 นาฬิกา
‎เก้านาทีก่อนการโจมตีเพนตากอน)

111
00:07:27,656 --> 00:07:28,532
‎ยูไนเต็ด 93

112
00:07:28,616 --> 00:07:31,535
‎สิ่งกีดขวางอยู่ทางทิศหนึ่งนาฬิกา
‎ห่างไปทางตะวันออก 12 ไมล์ 370

113
00:07:31,619 --> 00:07:33,746
‎ไม่พบสิ่งกีดขวาง
‎เรากำลังมองหา นี่ยูไนเต็ด 93

114
00:07:33,829 --> 00:07:35,998
‎- เฮ่
‎- เฮ่

115
00:07:36,790 --> 00:07:39,084
‎เฮ่ ใครก็ได้

116
00:07:39,168 --> 00:07:40,586
‎มีใครเรียกคลีฟแลนด์ไหม

117
00:07:44,507 --> 00:07:47,885
‎ยูไนเต็ด 93 เติมน้ำมันเต็มถัง

118
00:07:47,968 --> 00:07:49,678
‎มันมุ่งหน้าไปซานฟรานซิสโก

119
00:07:49,762 --> 00:07:52,264
‎มันขึ้นบินล่าช้า และมันขึ้นบิน

120
00:07:52,348 --> 00:07:55,976
‎ก่อนอเมริกันเที่ยวบิน 11
‎จะพุ่งชนนอร์ธทาวเวอร์ไม่กี่นาที

121
00:07:56,810 --> 00:07:59,271
‎เมย์เดย์ ออกไปจากในนี้นะ

122
00:07:59,355 --> 00:08:01,941
‎เราจะตายกันหมด

123
00:08:03,817 --> 00:08:05,236
‎เจอยูไนเต็ด 93 ไหม

124
00:08:05,319 --> 00:08:07,821
‎ยูไนเต็ด 93 อยู่ทางใต้ของชาร์ดอน
‎มันกำลังลดระดับลง

125
00:08:07,905 --> 00:08:09,823
‎- อะไรนะ
‎- เหมือนมันกำลังลดระดับ

126
00:08:09,907 --> 00:08:12,409
‎ผมไม่คิดอย่างนั้น
‎ยูไนเต็ด 93 รักษาระดับที่ 350

127
00:08:12,493 --> 00:08:13,994
‎ยูไนเต็ด 93 นี่คลีฟแลนด์

128
00:08:15,329 --> 00:08:18,040
‎ยูไนเต็ด 93 นี่คลีฟแลนด์
‎ถ้าได้ยินเราให้ตอบด้วย

129
00:08:19,625 --> 00:08:24,713
‎ผู้ก่อการร้ายได้ส่งสัญญาณวิทยุมา

130
00:08:24,797 --> 00:08:27,007
‎และพวกเขาคงคิดว่าตัวเอง

131
00:08:27,091 --> 00:08:29,969
‎กำลังประกาศเข้าไปในห้องผู้โดยสาร

132
00:08:30,052 --> 00:08:33,222
‎แต่สัญญาณมันถูกส่งมา
‎ที่ศูนย์ควบคุมจราจรทางอากาศ

133
00:08:34,181 --> 00:08:35,015
‎(9.32 นาฬิกา)

134
00:08:35,099 --> 00:08:36,433
‎(คาดว่าเป็นเสียง: ไซอัด จาร์ราห์)

135
00:08:36,517 --> 00:08:39,102
‎นั่งอยู่กับที่ อย่าลุกไปไหน

136
00:08:39,186 --> 00:08:41,897
‎เราวางระเบิดไว้บนเครื่อง…

137
00:08:41,981 --> 00:08:43,524
‎(9.32 นาฬิกา)

138
00:08:43,606 --> 00:08:44,858
‎(เพนซิลเวเนีย)

139
00:08:44,942 --> 00:08:46,694
‎(วอชิงตัน ดีซี)

140
00:08:46,777 --> 00:08:51,031
‎เราได้รับรายงานว่า
‎มีการอพยพผู้คนในทำเนียบแล้ว

141
00:08:51,115 --> 00:08:55,369
‎เรายังไม่รู้แน่ชัดว่าอะไร
‎คือแรงจูงใจในการลงมือ

142
00:08:55,452 --> 00:08:57,496
‎เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นไม่ถึงชั่วโมง

143
00:08:57,580 --> 00:09:01,542
‎หลังการโจมตีตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์
‎ในนิวยอร์กสองครั้งซ้อน

144
00:09:03,085 --> 00:09:05,004
‎ความคืบหน้าสำคัญของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

145
00:09:05,087 --> 00:09:10,467
‎ตอนนี้องค์การบริหารการบินแห่งชาติ
‎ได้สั่งปิดน่านฟ้าทั่วประเทศแล้ว

146
00:09:10,551 --> 00:09:13,846
‎การก่อการร้ายครั้งนี้
‎ทำให้การเดินทางทางอากาศ

147
00:09:13,929 --> 00:09:15,639
‎ของประเทศนี้กลายเป็นอัมพาต

148
00:09:15,723 --> 00:09:17,099
‎ที่สนามบินกำลังอพยพ

149
00:09:17,182 --> 00:09:18,350
‎- ทุกคนต้องกลับบ้าน
‎- ได้

150
00:09:19,560 --> 00:09:22,104
‎อาจจะมีเครื่องบินที่ถูกผู้ก่อการร้ายจี้

151
00:09:22,187 --> 00:09:24,857
‎กำลังมุ่งหน้าไปยังตึกที่เป็นที่รู้จักอีกก็เป็นได้

152
00:09:24,940 --> 00:09:26,775
‎ใครจะไปรู้ อาจจะในเมืองอื่นๆ

153
00:09:28,068 --> 00:09:30,362
‎เราได้รับรายงานจากทางอาคารรัฐสภา

154
00:09:30,446 --> 00:09:32,948
‎ที่อาคารกระทรวงการคลังมีการอพยพแล้ว

155
00:09:33,449 --> 00:09:35,701
‎ภายหลังเราได้ทราบว่าเที่ยวบิน 93 เอง

156
00:09:35,784 --> 00:09:38,454
‎ก็กำลังมุ่งหน้ามาที่ทำเนียบขาว
‎หรือไม่ก็อาคารรัฐสภา

157
00:09:38,537 --> 00:09:40,914
‎หลายคนเชื่อว่าน่าจะเป็นอาคารรัฐสภา

158
00:09:42,791 --> 00:09:46,420
‎ตำรวจรัฐสภาตะโกนบอกว่า "รีบอพยพ"

159
00:09:47,004 --> 00:09:48,631
‎เราวิ่งออกจากอาคารรัฐสภา

160
00:09:48,714 --> 00:09:52,134
‎และฉันถามรปภ.ว่าต้องไปที่ไหน

161
00:09:52,217 --> 00:09:54,261
‎พวกเขาตอบว่า "วิ่งไปก่อน"

162
00:09:55,721 --> 00:10:01,810
‎พอฉันเหลียวหลังกลับ
‎ฉันก็เห็นควันพวยพุ่งออกมาจากเพนตากอน

163
00:10:06,649 --> 00:10:09,985
‎(เอ็น 591 ยูไนเต็ดแอร์ไลน์
‎"ยูไนเต็ด 93")

164
00:10:13,322 --> 00:10:14,657
‎ที่รัก คุณอยู่ไหม

165
00:10:16,116 --> 00:10:17,785
‎แจ็ค รับสายหน่อย ที่รัก

166
00:10:17,868 --> 00:10:19,912
‎(เสียงจาก:
‎ผดส.ยูไนเต็ดแอร์ไลน์เที่ยวบิน 93)

167
00:10:19,995 --> 00:10:22,206
‎โอเค ฉันแค่อยากบอกว่าฉันรักคุณ

168
00:10:22,289 --> 00:10:24,792
‎เรามีปัญหานิดหน่อยบนเครื่องบิน

169
00:10:27,252 --> 00:10:28,420
‎ฉันอยากบอกคุณว่าฉันรักคุณ

170
00:10:28,504 --> 00:10:31,757
‎บอกลูกๆ ฉันให้ทีนะว่าฉันรักพวกเขามาก

171
00:10:31,840 --> 00:10:33,759
‎และฉันขอโทษจริงๆ ที่รัก

172
00:10:33,842 --> 00:10:36,970
‎ฉันหวังว่าจะได้เห็นหน้าคุณอีกครั้งนะ ที่รัก

173
00:10:38,222 --> 00:10:39,598
‎บนเที่ยวบิน 93

174
00:10:39,682 --> 00:10:42,768
‎ผู้โดยสารที่สามารถโทรศัพท์

175
00:10:42,851 --> 00:10:44,978
‎ถึงคนที่พวกเขารักซึ่งอยู่ข้างล่าง

176
00:10:45,062 --> 00:10:48,649
‎รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเที่ยวบินอื่นๆ

177
00:10:50,859 --> 00:10:56,323
‎และกลุ่มผู้โดยสารผู้กล้า
‎ก็ตัดสินใจบุกเข้าไปในห้องนักบิน

178
00:10:56,532 --> 00:10:58,784
‎(โซเมอร์เซ็ต เคาน์ตี)

179
00:10:58,867 --> 00:11:02,037
‎เครื่องลำนั้นตกที่
‎โซเมอร์เซ็ต เคาน์ตี เพนซิลเวเนีย

180
00:11:02,121 --> 00:11:03,163
‎ใกล้กับแชงค์สวิลล์

181
00:11:05,040 --> 00:11:06,709
‎คน 40 คนบนเครื่องเสียชีวิต

182
00:11:07,626 --> 00:11:08,669
‎(10.15 นาฬิกา)

183
00:11:08,752 --> 00:11:11,088
‎ยูไนเต็ด 93 มีข่าวมันไหม

184
00:11:11,171 --> 00:11:12,381
‎ครับ มันลงมาแล้ว

185
00:11:12,464 --> 00:11:13,924
‎- ลงมาเหรอ
‎- ใช่

186
00:11:14,007 --> 00:11:17,428
‎- ลงจอดเมื่อไหร่ เราได้ข้อมูล…
‎- มันไม่ได้ลงจอด

187
00:11:17,511 --> 00:11:21,140
‎- อ้อ ตกเหรอ
‎- ใช่ ทางตะวันออกเฉียงเหนือจากแคมป์เดวิด

188
00:11:21,640 --> 00:11:24,143
‎- ตะวันออกเฉียงเหนือจากแคมป์เดวิด
‎- ตามรายงานล่าสุด

189
00:11:24,226 --> 00:11:25,853
‎พวกเขายังไม่รู้ตำแหน่งแน่ชัด

190
00:11:30,190 --> 00:11:34,445
‎ฉันระลึกถึงคนบนเที่ยวบิน 93 อยู่เสมอ

191
00:11:34,528 --> 00:11:38,073
‎เพราะพวกเขาคือคนที่นำเครื่องดิ่งลง
‎และช่วยชีวิตผู้คนไว้จำนวนมาก

192
00:11:38,157 --> 00:11:39,450
‎รวมถึงฉันด้วย

193
00:11:40,534 --> 00:11:43,287
‎บนเที่ยวบิน 93 มีคนที่ชื่อแวนด้า กรีน

194
00:11:43,370 --> 00:11:46,665
‎เธอเป็นญาติกับหัวหน้าคณะทำงานของฉัน
‎ซานเดร สวอนสัน

195
00:11:47,750 --> 00:11:49,376
‎เรื่องนี้กระทบใจฉันเป็นการส่วนตัว

196
00:11:49,460 --> 00:11:52,963
‎เพราะแวนด้าคือหนึ่งในลูกเรือที่มีส่วนร่วม

197
00:11:53,046 --> 00:11:56,550
‎ในการทำให้เครื่องลำนั้นมาไม่ถึงอาคารรัฐสภา

198
00:11:57,760 --> 00:12:02,139
‎มันเป็นช่วงเวลาที่น่าเศร้า
‎และเป็นส่วนตัวอย่างที่สุด

199
00:12:03,390 --> 00:12:04,933
‎พวกเขาเป็นวีรบุรุษ วีรสตรี

200
00:12:05,017 --> 00:12:09,646
‎มรดกและชีวิตของคนเหล่านั้น
‎คือสิ่งที่ฉันระลึกถึงในทุกๆ วัน

201
00:12:18,405 --> 00:12:23,827
‎รายละเอียดของเหตุการณ์กำลังเข้ามาเรื่อยๆ

202
00:12:24,661 --> 00:12:27,372
‎ฉันต้องบอกว่า ตลอด 30 ปีที่เป็นนักข่าวมา

203
00:12:27,456 --> 00:12:30,709
‎ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

204
00:12:30,793 --> 00:12:34,129
‎ฉันไม่เคยรายงานสถานการณ์ระดับนี้มาก่อน

205
00:12:35,547 --> 00:12:36,465
‎นี่คือสิ่งที่เรารู้

206
00:12:36,548 --> 00:12:38,801
‎เมื่อเช้า ก่อนเก้าโมง เขตเวลาตะวันออก

207
00:12:38,884 --> 00:12:41,762
‎เครื่องบินลำหนึ่งพุ่งเข้าชนหนึ่งในตึกแฝด

208
00:12:41,845 --> 00:12:43,180
‎ของเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์

209
00:12:43,263 --> 00:12:44,389
‎ไม่กี่นาทีต่อมา

210
00:12:44,473 --> 00:12:47,935
‎เครื่องบินอีกลำก็พุ่งเข้าชนอีกตึกหนึ่ง

211
00:12:48,018 --> 00:12:50,854
‎ตึกสูงระฟ้าทั้งคู่ลุกเป็นไฟ

212
00:12:53,440 --> 00:12:54,566
‎- ไม่จริง
‎- เร็วเข้า

213
00:12:55,359 --> 00:12:56,819
‎เรารีบไปกันดีกว่า

214
00:12:56,902 --> 00:13:00,948
‎เอาล่ะ เราอยู่ในบันได "บี"
‎อาคารสอง บนชั้นที่ 48

215
00:13:01,031 --> 00:13:02,115
‎(เสียงจาก: พนง.ดับเพลิงรัฐ)

216
00:13:02,199 --> 00:13:04,284
‎เมย์เดย์

217
00:13:04,368 --> 00:13:06,286
‎(เซาธ์ทาวเวอร์)

218
00:13:06,370 --> 00:13:07,538
‎นั่นเสียงใคร

219
00:13:09,248 --> 00:13:13,252
‎เสียงวิทยุดังขึ้น "เมย์เดย์ รีบออกไปจากตึก"

220
00:13:13,836 --> 00:13:17,339
‎แล้วจู่ๆ นอร์ธทาวเวอร์ก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรง

221
00:13:18,590 --> 00:13:20,133
‎เกิดเสียงดังกึกก้อง

222
00:13:20,217 --> 00:13:21,718
‎จุดที่เราอยู่สั่นสะเทือน

223
00:13:21,802 --> 00:13:24,263
‎เสียงนั้นดังเหมือนฟ้าผ่า 20 ครั้งพร้อมกัน

224
00:13:25,347 --> 00:13:28,559
‎มันเป็นเสียงที่แปลกและน่ากลัว

225
00:13:28,642 --> 00:13:31,436
‎(นอร์ธทาวเวอร์)

226
00:13:31,937 --> 00:13:34,898
‎ผมจำได้ว่าแผ่นฝ้าเพดานเหนือหัวเราหล่นลงมา

227
00:13:34,982 --> 00:13:37,943
‎และควันก็ลอยเข้ามายังจุดที่เราอยู่

228
00:13:39,862 --> 00:13:43,407
‎เราไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เราวิ่งสุดฝีเท้า

229
00:13:43,907 --> 00:13:45,951
‎ควันหนาแน่นไปทั่วทุกที่

230
00:13:46,034 --> 00:13:47,661
‎และมันก็หนามาก

231
00:13:47,744 --> 00:13:50,247
‎ในระดับที่ผมอาจมองไม่เห็นคุณเลยด้วย

232
00:13:51,039 --> 00:13:53,125
‎(เซาธ์ทาวเวอร์)

233
00:13:53,208 --> 00:13:57,337
‎ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าเซาธ์ทาวเวอร์กำลังถล่ม

234
00:13:57,421 --> 00:13:58,589
‎(9.59 นาฬิกา)

235
00:13:58,672 --> 00:14:02,301
‎(หนึ่งชั่วโมง 13 นาทีหลังการโจมตีครั้งแรก)

236
00:14:06,013 --> 00:14:07,097
‎พระเจ้าช่วย

237
00:14:13,437 --> 00:14:14,271
‎เวรแล้ว

238
00:14:15,397 --> 00:14:16,398
‎หนีกันเถอะ

239
00:14:17,608 --> 00:14:18,442
‎บ้าเอ๊ย

240
00:14:28,702 --> 00:14:31,538
‎มันเกิดการระเบิดครั้งใหญ่

241
00:14:31,622 --> 00:14:35,667
‎เราเห็นควันที่ล้นทะลักออกมา

242
00:14:36,793 --> 00:14:40,130
‎และผมก็มองไม่เห็นอาคารที่สองอีก

243
00:14:41,632 --> 00:14:43,675
‎หวังว่าผมจะรอดนะ

244
00:14:43,759 --> 00:14:45,135
‎มันกำลังพุ่งมาทางผม

245
00:14:46,470 --> 00:14:48,931
‎มันมาแล้ว ผมจะหลบหลังรถ

246
00:14:54,853 --> 00:14:57,940
‎มันถล่มลงมาก่อน ถึงแม้ว่าจะโดนพุ่งชนทีหลัง

247
00:14:59,942 --> 00:15:02,361
‎ผมเริ่มวิ่ง แล้วทันใดนั้น

248
00:15:02,444 --> 00:15:06,990
‎กลุ่มควันสีขาวก้อนยักษ์
‎ก็ท่วมตัวผมอย่างกับฝูงตั๊กแตน

249
00:15:21,338 --> 00:15:24,049
‎ผมมองอะไรไม่เห็น แล้วก็ล้มลง

250
00:15:25,384 --> 00:15:26,802
‎ผมนอนอยู่ตรงนั้น

251
00:15:28,679 --> 00:15:30,973
‎ไม่ได้ยินอะไรเลย มองไม่เห็นอะไรเลย

252
00:15:35,227 --> 00:15:37,270
‎ผมจำได้ว่าผู้คนวิ่งไปตามถนนลิเบอร์ตี

253
00:15:37,354 --> 00:15:40,857
‎ที่ถนนลิเบอร์ตีเมื่อเลี้ยวเข้าเมเดนเลน
‎ก็จะเป็นที่ตั้งของสำนักงานเรา

254
00:15:40,941 --> 00:15:43,026
‎พวกเขาวิ่งมาตามถนนลิเบอร์ตี

255
00:15:46,029 --> 00:15:48,824
‎และกลุ่มเมฆขมุกขมัวนี่ก็ตามพวกเขามา

256
00:15:49,366 --> 00:15:51,034
‎และมันก็เหมือนมีปาก

257
00:15:51,118 --> 00:15:55,205
‎เมฆนั่นท่วมตัวพวกเขา
‎ดูแล้วเหมือนมันกลืนพวกเขาเข้าไป

258
00:15:57,708 --> 00:15:58,583
‎วิ่งไปเรื่อยๆ

259
00:16:01,461 --> 00:16:03,714
‎บ้าฉิบ อย่าเพิ่งหยุด

260
00:16:08,051 --> 00:16:10,053
‎- แอนโธนี โอเคไหม
‎- อือ

261
00:16:10,554 --> 00:16:13,306
‎ฉันขอเข้าไปด้วยเถอะ พระเจ้าช่วย

262
00:16:14,057 --> 00:16:16,059
‎พระเจ้าช่วย

263
00:16:16,643 --> 00:16:17,477
‎ระวัง

264
00:16:19,396 --> 00:16:21,440
‎คุณเห็นเมฆมันทะลักมาทางคุณ

265
00:16:21,523 --> 00:16:24,109
‎และในหัวคุณก็มีแต่คำว่า "ฉิบหาย"

266
00:16:24,985 --> 00:16:26,987
‎(แชนเนลโฟร์)

267
00:16:27,070 --> 00:16:30,866
‎ผมถอย และพอถอยไปถึงประตูออฟฟิศ

268
00:16:30,949 --> 00:16:33,618
‎กลุ่มเมฆก็ปะทะกับอาคาร
‎และอาคารก็เริ่มสั่นสะเทือน

269
00:16:34,119 --> 00:16:35,537
‎เราได้ยินเสียงกระจกแตก

270
00:16:35,620 --> 00:16:36,580
‎ให้ตายเถอะ

271
00:16:43,795 --> 00:16:47,466
‎ทุกคนกรีดร้อง สถานการณ์มันโกลาหล

272
00:16:50,469 --> 00:16:53,138
‎แล้วผมก็นึกได้ว่า
‎ผมไม่รู้ว่าทีมนอกเครื่องแบบของผมอยู่ที่ไหน

273
00:16:54,639 --> 00:16:57,309
‎พวกเขาไม่ติดต่อมาเลยตั้งแต่ตึกโดนชน

274
00:16:58,018 --> 00:17:00,854
‎ผมยืนมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วก็คิดว่า

275
00:17:00,937 --> 00:17:04,149
‎"ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ไหน ต้องมีคนตายแน่ๆ"

276
00:17:04,649 --> 00:17:09,404
‎ผมจะไปบอกแม่ บอกเมีย
‎บอกลูกๆ ของพวกเขายังไงดี

277
00:17:09,487 --> 00:17:12,574
‎เพราะผมคือคนที่ให้พวกเขาไปเจอกับเรื่องนี้

278
00:17:12,657 --> 00:17:13,992
‎และตอนนี้พวกเขาก็ตายแล้ว

279
00:17:14,075 --> 00:17:17,746
‎ผมอาจเพิ่งไปปาร์ตี้บาร์บีคิวสุดสัปดาห์
‎ที่บ้านของพวกเขามาก็ได้

280
00:17:21,750 --> 00:17:22,793
‎ตอนที่นอนอยู่ตรงนั้น

281
00:17:22,876 --> 00:17:26,545
‎ผมเหมือนจะเห็นลำแสงพุ่งผ่านกลุ่มควันเข้ามา

282
00:17:27,046 --> 00:17:31,510
‎ผมบอกกับตัวเอง
‎"บางทีฉันอาจตายไปแล้ว พระเจ้าเลยมารับ"

283
00:17:34,471 --> 00:17:37,307
‎แต่ทันใด ควันก็แหวกออกเหมือนทะเลแดง

284
00:17:37,390 --> 00:17:42,771
‎ตอนนั้นเองที่ผมได้ยิน
‎เสียงคนกรีดร้องว่า "ช่วยด้วย"

285
00:17:43,605 --> 00:17:47,442
‎เฮ่ย ไมค์ๆ ทางนี้

286
00:17:55,325 --> 00:17:56,993
‎ผมได้เช็ดหน้าเช็ดตา

287
00:17:57,494 --> 00:17:58,537
‎ผมมึนงง

288
00:18:09,214 --> 00:18:13,426
‎มีคนสองคนที่อยู่ในอาการผวา
‎เราเลยลากพวกเขามากับเราด้วย

289
00:18:13,510 --> 00:18:17,889
‎พวกเขาเปื้อนเขม่าจากหัวจรดเท้า

290
00:18:20,600 --> 00:18:22,811
‎ในที่สุดเราก็มาถึงร้านหนังสือบอร์เดอร์ส

291
00:18:22,894 --> 00:18:27,566
‎เราใช้ขวานพังเข้าไปในร้าน
‎เพื่อออกมายังถนนเชิร์ช

292
00:18:34,990 --> 00:18:36,783
‎พอผมมองเห็นท้องฟ้า

293
00:18:36,867 --> 00:18:38,618
‎ผมเหลียวกลับไป

294
00:18:39,619 --> 00:18:42,873
‎และผมก็ไม่เห็นเซาธ์ทาวเวอร์แล้ว

295
00:18:43,999 --> 00:18:45,750
‎และตอนนั้นแหละ

296
00:18:45,834 --> 00:18:48,795
‎ที่ผมเริ่มเข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

297
00:18:48,879 --> 00:18:52,299
‎เมื่อ 15 หรือ 10 นาทีก่อนหน้า

298
00:18:54,301 --> 00:18:57,554
‎ผมรู้ว่ามีคนตาย

299
00:18:58,263 --> 00:19:02,225
‎ผมภาวนาขอให้เก้าคนที่ผมดูแล

300
00:19:03,393 --> 00:19:05,061
‎ไม่ตาย

301
00:19:07,105 --> 00:19:09,524
‎อาคารของผมยังตั้งอยู่ นอร์ธทาวเวอร์

302
00:19:10,150 --> 00:19:13,153
‎มันมีรูใหญ่ยักษ์กินพื้นที่หลายชั้น

303
00:19:13,653 --> 00:19:16,156
‎และมีเพลิงกับควันพวยพุ่งออกมา

304
00:19:19,993 --> 00:19:22,746
‎ผมได้รับสัญญาณเมย์เดย์แจ้งให้ออกจากอาคาร

305
00:19:22,829 --> 00:19:26,625
‎ผมรู้ทันทีว่าในอาคารกลายเป็นพื้นที่อันตราย

306
00:19:27,751 --> 00:19:31,213
‎ผมไม่รู้ว่าอันตรายอะไรแต่ผมรู้ว่าเราต้องออกไป

307
00:19:31,296 --> 00:19:33,798
‎และจะไม่มีใครตอบวิทยุอีกแล้ว

308
00:19:35,133 --> 00:19:38,595
‎ที่ชั้น 19 นักดับเพลิงคนหนึ่งหยุดเราไว้

309
00:19:39,387 --> 00:19:40,805
‎เขาโผล่มาจากโถงแล้วบอกว่า

310
00:19:40,889 --> 00:19:43,934
‎"ที่สุดโถงมีพลเรือนกลุ่มหนึ่ง"

311
00:19:44,017 --> 00:19:46,186
‎"พวกเขาไม่ยอมไป ช่วยพาพวกเขาไปที"

312
00:19:46,269 --> 00:19:48,021
‎เอาล่ะ ทอมมี่ ฟังให้ดีๆ

313
00:19:48,104 --> 00:19:51,191
‎ผมกำลังส่งคนเจ็บลงไปหาคุณที่ชั้น 40

314
00:19:51,274 --> 00:19:53,777
‎คุณต้องพาพวกเขาไปที่ลิฟต์

315
00:19:53,860 --> 00:19:56,529
‎มีคนราวๆ 10 ถึง 15 คนกำลังไปหาคุณ

316
00:19:56,613 --> 00:19:57,822
‎ได้ ตกลง

317
00:19:58,782 --> 00:20:00,784
‎พลเรือนสิบคนกำลังลงมา

318
00:20:02,244 --> 00:20:07,874
‎มีคนบางคนที่ยอมเสียสละอย่างยิ่งใหญ่และบอกว่า

319
00:20:07,958 --> 00:20:12,045
‎"ฉันจะรั้งอยู่ก่อนเพื่อให้แน่ใจ
‎ว่าทุกคนเริ่มออกไปกันแล้ว"

320
00:20:16,049 --> 00:20:18,927
‎ผมได้ปฏิญาณตนไว้ และผมเชื่อในคำปฏิญาณ

321
00:20:19,010 --> 00:20:24,182
‎ผมปฏิญาณว่าจะช่วยเหลือผู้คน
‎ต่อให้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม

322
00:20:25,809 --> 00:20:27,686
‎มันเป็นเรื่องใหม่สำหรับเราทุกคน

323
00:20:28,311 --> 00:20:29,646
‎มันไม่มีมาตรการสำหรับเรื่องนี้

324
00:20:31,064 --> 00:20:32,607
‎เราเข้าไปที่โถง

325
00:20:32,691 --> 00:20:35,026
‎ตอนนั้นไฟดับหมดแล้ว

326
00:20:35,110 --> 00:20:38,905
‎แต่ไฟฉุกเฉินยังทำงาน
‎เราเลยยังพอมองเห็นบ้าง

327
00:20:39,531 --> 00:20:41,658
‎ผมเห็นชายร่างใหญ่คนนี้ที่พื้น

328
00:20:42,284 --> 00:20:45,370
‎ผมบอกเจ้าหน้าที่ว่าให้จับขาเขาไว้

329
00:20:45,453 --> 00:20:47,706
‎เราจะจับแขนแล้วลากเขาลงไป

330
00:20:47,789 --> 00:20:48,707
‎เราทำอย่างนั้น

331
00:20:48,790 --> 00:20:50,709
‎เราลากเขาลงบันไดสามชั้น

332
00:20:50,792 --> 00:20:52,168
‎มาที่ล็อบบี้

333
00:20:53,128 --> 00:20:55,463
‎แล้วพอลงมาถึง ก็มีบางคนบอกว่าเดี๋ยวก่อน

334
00:20:55,547 --> 00:20:56,923
‎มีคนกระโดดลงมา

335
00:21:09,978 --> 00:21:12,439
‎มีคนหล่น มีคนหล่นลงมา

336
00:21:13,148 --> 00:21:15,275
‎- พระเจ้าช่วย
‎- พระเจ้าช่วย

337
00:21:26,328 --> 00:21:30,206
‎คนที่ติดอยู่ที่ชั้นบนไม่มีทางเลือก…

338
00:21:32,000 --> 00:21:36,421
‎พวกเขาต้องโดดไม่งั้นก็จะโดนไฟคลอกตาย
‎เพราะพวกเขาไม่มีทางให้ลงมา

339
00:21:42,260 --> 00:21:45,972
‎มันทำให้ผมปวดใจ
‎มันฝังใจผม คุณไม่มีทางเข้าใจ

340
00:21:52,228 --> 00:21:55,106
‎พอเราออกมาที่ลานด้านหน้า
‎ทุกอย่างขาวโพลนไปหมด

341
00:21:55,190 --> 00:21:58,443
‎เรามองเห็นได้
‎แค่ในระยะ 10 หรือ 15 ฟุตเท่านั้น

342
00:21:59,611 --> 00:22:02,864
‎ถ้าจะให้เปรียบเทียบ มันเหมือนเดินฝ่าพายุหิมะ

343
00:22:04,991 --> 00:22:08,244
‎แล้วเราก็ได้ยินเสียงดังสนั่น

344
00:22:14,834 --> 00:22:16,169
‎เสียงครืนครันดังลั่น

345
00:22:16,252 --> 00:22:20,256
‎แล้วในแวบแรกผมก็นึกไปว่า
‎มีเครื่องบินอีกลำกำลังพุ่งตรงมา

346
00:22:21,591 --> 00:22:24,511
‎ผมวิ่งไปได้สองก้าวแล้วทุกอย่างก็มืดสนิท

347
00:22:25,303 --> 00:22:28,973
‎ควันหนาสีดำท่วมตัวผม

348
00:22:29,724 --> 00:22:35,146
‎(10.28 นาฬิกา)

349
00:22:42,028 --> 00:22:42,946
‎พระเจ้า

350
00:22:48,535 --> 00:22:49,786
‎ผมพูดอะไรไม่ออกเลย

351
00:22:53,373 --> 00:22:57,043
‎ผมเดินไปอีกสองก้าว
‎แล้วก็ทิ้งตัวนอนคู้เหมือนตัวอ่อนในครรภ์

352
00:22:57,127 --> 00:22:58,711
‎ในตอนนั้น

353
00:22:58,795 --> 00:23:01,297
‎ผมคิดว่าหลังกลุ่มควันน่าจะมีเพลิงลุกท่วม

354
00:23:01,798 --> 00:23:04,384
‎ผมเลยทำใจยอมจำนนต่อชีวิต

355
00:23:04,467 --> 00:23:06,302
‎ผมคิดว่าจุดจบมาถึงแล้ว

356
00:23:07,345 --> 00:23:10,849
‎ผมนึกเร็วๆ ในหัว นึกบอกลาครอบครัวตัวเอง

357
00:23:11,766 --> 00:23:15,145
‎ผมน่าจะเปล่งเสียงออกมาด้วย ผมบอกลาเมีย

358
00:23:17,730 --> 00:23:20,650
‎แล้วผมก็สวด ผมสวดภาวนา

359
00:23:20,733 --> 00:23:22,527
‎ขอให้มันจบเร็วและไม่เจ็บปวด

360
00:23:24,863 --> 00:23:27,782
‎หายนะที่สุดขอบแมนฮัตตัน

361
00:23:37,292 --> 00:23:41,171
‎แล้วจากนั้นผมก็คิด
‎"หาโทรศัพท์ ต้องหาโทรศัพท์"

362
00:23:41,254 --> 00:23:43,798
‎แล้วในที่สุดผมก็เจอโทรศัพท์ที่ใช้การได้

363
00:23:43,882 --> 00:23:47,135
‎ที่สถานีรถไฟใต้ดินร้างตรงถนนคาแนล

364
00:23:47,218 --> 00:23:48,761
‎แล้วผมก็โทรหาเมียผม

365
00:23:49,262 --> 00:23:52,849
‎(สตีเฟนและโรสแมรี เคิร์น
‎เวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ ปี 1982)

366
00:23:52,932 --> 00:23:54,476
‎จำได้ว่าน้ำตาผมทะลัก

367
00:23:57,270 --> 00:23:59,814
‎และผมคิดว่าที่ปลายสายก็คงไม่ต่างกัน

368
00:24:00,690 --> 00:24:04,694
‎เราน่าจะไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยอยู่พักหนึ่ง

369
00:24:04,777 --> 00:24:07,614
‎ผมแค่โทรไปเพื่อไม่ให้เราขาดการติดต่อ

370
00:24:07,697 --> 00:24:09,574
‎มันสำคัญมาก

371
00:24:29,969 --> 00:24:32,722
‎ขี้เถ้าพวกนี้หล่นลงมาสู่พื้น

372
00:24:32,805 --> 00:24:34,599
‎มันเกือบจะเหมือนหิมะ

373
00:24:34,682 --> 00:24:36,935
‎มันสัมผัสพื้นอย่างแผ่วเบาแบบนั้น

374
00:24:37,018 --> 00:24:40,563
‎แล้วมันก็มีคนเดินไปเดินมาอย่างมึนงง

375
00:24:44,817 --> 00:24:47,237
‎ถ้าจะให้ผมนึกหาคำเปรียบเทียบล่ะก็

376
00:24:47,320 --> 00:24:49,697
‎พวกเขาเหมือนออกมาจากซีรีส์เดอะวอล์กกิงเดด

377
00:24:50,573 --> 00:24:53,993
‎เพราะถ้าผมถามว่าพวกเขาเป็นใคร
‎และพวกเขากำลังจะไปไหน

378
00:24:54,077 --> 00:24:55,870
‎พวกเขาส่วนใหญ่คงบอกผมไม่ได้

379
00:24:57,372 --> 00:25:02,043
‎(เอบีซีเซเว่น นิวยอร์ก)

380
00:25:02,126 --> 00:25:04,671
‎ผมหายใจลำบากมาก

381
00:25:05,463 --> 00:25:08,633
‎ฝุ่นเถ้าพวกนั้นถูกสูดลงไปในลำคอผม

382
00:25:09,759 --> 00:25:13,096
‎มันเหมือนกับมีคนยัดถุงเท้าลงไปในคอผม

383
00:25:15,098 --> 00:25:18,851
‎ในที่สุดพวกเราก็ไปเจอกับ
‎หัวหน้ากองรักษาความปลอดภัย

384
00:25:18,935 --> 00:25:21,688
‎ซึ่งบอกกับเราว่าไม่มีอะไรให้เราทำอีกแล้ว

385
00:25:21,771 --> 00:25:23,648
‎เขาบอกเราว่า "ทั้งสองอาคารถล่มแล้ว"

386
00:25:23,731 --> 00:25:26,442
‎เขาบอกว่า "คุณรอดออกมาได้"

387
00:25:30,446 --> 00:25:33,199
‎อาคารศุลกากร
‎ที่เวิลด์เทรดเซ็นเตอร์นัมเบอร์ซิกซ์

388
00:25:33,283 --> 00:25:35,994
‎มันมีส่วนที่ยื่นออกมา และผมอยู่ในส่วนตรงนั้น

389
00:25:36,077 --> 00:25:40,456
‎ฉะนั้นถึงช่วงกลางของอาคารจะถล่ม
‎แต่ปลายทั้งสองด้านก็ยังตั้งอยู่

390
00:25:40,540 --> 00:25:42,625
‎และผมก็อยู่ข้างใต้นั้นฝั่งหนึ่ง

391
00:25:43,751 --> 00:25:47,380
‎ผมได้รู้ว่ามีตำรวจสองคน
‎ที่ตามหลังเรามาเสียชีวิต

392
00:25:58,224 --> 00:26:02,145
‎ขอบเขตของหายนะครั้งนี้
‎มันเกินกว่าจะประมาณได้

393
00:26:07,483 --> 00:26:10,236
‎มีบาร์แห่งหนึ่ง ในนั้นมีคนจำนวนมาก

394
00:26:10,320 --> 00:26:12,363
‎พวกเขานั่งดูข่าวกันอยู่

395
00:26:12,447 --> 00:26:14,282
‎เราพยายามแทรกตัวเข้าไป

396
00:26:14,365 --> 00:26:17,327
‎และเราก็เห็นประธานาธิบดีจอร์จ บุชกำลังพูดอยู่

397
00:26:17,410 --> 00:26:19,746
‎พวกเขาโชว์ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้เราดู

398
00:26:19,829 --> 00:26:22,206
‎ภาพเครื่องบินชนตึกเวิลด์เทรด

399
00:26:24,667 --> 00:26:27,462
‎คุณเพิ่งรู้ว่ามันคือเครื่องบินในตอนนั้นเหรอ

400
00:26:27,545 --> 00:26:28,546
‎เพิ่งรู้เลย

401
00:26:29,255 --> 00:26:31,215
‎ผมไม่รู้มาก่อน ผมไม่เห็นมัน

402
00:26:32,175 --> 00:26:33,593
‎ไม่รู้ว่ามันคืออะไร

403
00:26:35,678 --> 00:26:36,721
‎(12.36 นาฬิกา)

404
00:26:37,639 --> 00:26:39,891
‎(8.55 นาฬิกา)

405
00:26:40,350 --> 00:26:42,310
‎(ซาราโซตา ฟลอริดา)

406
00:26:44,562 --> 00:26:48,691
‎เราเปลี่ยนแผนไปที่
‎โรงเรียนประถมเอ็มม่า อี บุ๊กเกอร์

407
00:26:48,775 --> 00:26:51,653
‎ประธานาธิบดีจะไปพบปะกับเด็กๆ ประถมสอง

408
00:26:51,736 --> 00:26:54,322
‎เพื่ออ่านหนังสือกับพวกเขาและกล่าวสุนทรพจน์

409
00:26:54,405 --> 00:26:56,616
‎เรื่องนโยบายการให้เด็กๆ เข้าถึงการศึกษา

410
00:26:57,241 --> 00:26:59,285
‎ผมยืนอยู่ที่ประตูทางเข้าห้องเรียน

411
00:26:59,369 --> 00:27:02,872
‎ซึ่งประธานาธิบดีกับครูใหญ่จะเข้าไป

412
00:27:02,955 --> 00:27:05,583
‎ผมอยู่กับท่านประธานาธิบดีและครูใหญ่

413
00:27:05,667 --> 00:27:08,086
‎แล้วนาวาเอกเด็บ โลเวอร์ 

414
00:27:08,169 --> 00:27:10,463
‎ผอ.ของห้องสถานการณ์ประจำทำเนียบ

415
00:27:10,546 --> 00:27:13,216
‎และเป็นรักษาการฝ่ายกิจการ
‎ความมั่นคงแห่งชาติประจำทริป

416
00:27:13,299 --> 00:27:14,717
‎ก็มาหาประธานาธิบดีแล้วบอกว่า

417
00:27:14,801 --> 00:27:18,471
‎"ท่านคะ ดูเหมือนจะมี
‎เครื่องบินเล็กขนาดสองเครื่องยนต์

418
00:27:18,554 --> 00:27:21,683
‎พุ่งเข้าชนอาคารหนึ่ง
‎ของเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์ในนิวยอร์ก"

419
00:27:21,766 --> 00:27:25,228
‎ทั้งประธานาธิบดี ครูใหญ่ แล้วก็ผม
‎ต่างมีปฏิกิริยาเดียวกัน

420
00:27:25,311 --> 00:27:26,729
‎"เป็นอุบัติเหตุที่เลวร้ายจัง"

421
00:27:26,813 --> 00:27:29,273
‎"นักบินคงหัวใจวายแน่ๆ เลย"

422
00:27:29,357 --> 00:27:30,191
‎อรุณสวัสดิ์

423
00:27:31,818 --> 00:27:35,988
‎หลังจากนั้นครูใหญ่ของโรงเรียนก็เปิดประตูห้อง

424
00:27:36,072 --> 00:27:39,075
‎แล้วเธอกับประธานาธิบดีก็เดินเข้าไป

425
00:27:39,826 --> 00:27:41,744
‎มันเป็นเวลาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น

426
00:27:41,828 --> 00:27:44,455
‎เพราะกัปตันโลเวอร์กลับมาหาผมและบอกผมว่า

427
00:27:44,539 --> 00:27:45,415
‎"พระเจ้าช่วย

428
00:27:45,498 --> 00:27:49,335
‎มีเครื่องบินอีกลำพุ่งชนเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์"

429
00:27:49,419 --> 00:27:51,421
‎คำนี้อ่านว่า เตรียมตัว

430
00:27:51,504 --> 00:27:53,005
‎- "วิ่ง"
‎- ใช่ "วิ่ง"

431
00:27:53,089 --> 00:27:55,591
‎ผมคิดว่าผมจะบอกท่านยังไงดี

432
00:27:55,675 --> 00:27:59,178
‎แล้วผมก็เปิดประตูห้องก่อนก้าวเข้าไปข้างใน

433
00:28:00,722 --> 00:28:04,142
‎ขณะที่เด็กนักเรียนก้มหยิบหนังสือใต้โต๊ะ

434
00:28:04,225 --> 00:28:08,312
‎ผมก็เดินตรงเข้าไปหาท่านประธานาธิบดี

435
00:28:08,980 --> 00:28:10,273
‎ท่านไม่ทันเห็นผม

436
00:28:10,356 --> 00:28:12,984
‎ผมโน้มตัวลงไปกระซิบที่หูขวาของท่าน

437
00:28:13,067 --> 00:28:17,655
‎"เครื่องบินลำที่สองพุ่งชนอาคารที่สองแล้ว"

438
00:28:17,739 --> 00:28:20,324
‎"อเมริกาถูกโจมตี"

439
00:28:37,341 --> 00:28:39,927
‎เรามาถึงลานบินซาราโซตา

440
00:28:40,011 --> 00:28:42,472
‎ประตูเปิด เราลงจากลีมูซีน

441
00:28:42,555 --> 00:28:46,726
‎และผมก็ตกใจกับการทำผิดระเบียบอย่างโจ่งแจ้ง

442
00:28:46,809 --> 00:28:50,271
‎แอร์ฟอร์ซวันติดเครื่องไว้รออยู่แล้ว

443
00:28:50,897 --> 00:28:53,691
‎ตามระเบียบ คุณห้ามติดเครื่องยนต์

444
00:28:53,775 --> 00:28:56,110
‎จนกว่าประธานาธิบดีจะขึ้นเครื่องอย่างปลอดภัย

445
00:28:56,611 --> 00:28:59,197
‎แต่เครื่องลำนี้เริ่มวิ่งไปตามทางวิ่ง

446
00:28:59,280 --> 00:29:03,701
‎ก่อนประตูจะปิด
‎และก่อนประธานาธิบดีจะนั่งที่ด้วยซ้ำ

447
00:29:03,785 --> 00:29:08,164
‎(9.56 นาฬิกา)

448
00:29:11,125 --> 00:29:16,798
‎นั่นน่าจะเป็นเครื่องแอร์ฟอร์ซ
‎ไม่ก็เครื่องบินทัพเรือ เครื่องบินรบ

449
00:29:16,881 --> 00:29:21,511
‎มันกำลังลาดตระเวน
‎ในพื้นที่ที่ถือเป็น "เขตห้ามบิน"

450
00:29:21,594 --> 00:29:24,180
‎เครื่องบินทุกลำได้รับคำสั่งให้ลงจอด

451
00:29:25,765 --> 00:29:28,851
‎ท่านประธานาธิบดีได้รับสาย
‎จากรองประธานาธิบดีชีนีย์

452
00:29:28,935 --> 00:29:32,355
‎ที่โทรมาถามว่าท่านจะอนุมัติ
‎ให้เครื่องบินรบของเรา

453
00:29:32,438 --> 00:29:34,565
‎ยิงเครื่องบินพาณิชย์หรือไม่

454
00:29:34,649 --> 00:29:37,985
‎หากพวกเขาไม่ทำตามสิ่งที่ควรทำ

455
00:29:38,486 --> 00:29:41,656
‎(ดิก ชีนีย์ รองประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา)

456
00:29:41,739 --> 00:29:42,573
‎(10.31 นาฬิกา)

457
00:29:42,657 --> 00:29:43,908
‎รองประธานาธิบดีมีคำสั่ง

458
00:29:43,991 --> 00:29:46,369
‎รองประธาธิบดีสั่งให้เราเข้าสกัดเส้นทาง

459
00:29:46,869 --> 00:29:50,456
‎และยิงเครื่องบินลำไหนก็ตาม
‎ที่ไม่ตอบกลับ ตามคอนอาร์ ซีซี

460
00:29:52,625 --> 00:29:57,672
‎ตอนที่เรารู้ว่าเที่ยวบิน 93
‎ตกที่แชงค์สวิลล์ เพนซิลเวเนีย

461
00:29:57,755 --> 00:30:01,008
‎ตอนนั้นคือหลังจากที่
‎ท่านประธานาธิบดีมีคำสั่งอนุมัติไม่นาน

462
00:30:01,092 --> 00:30:04,595
‎ผมยอมรับ พวกเราบางคนสงสัย
‎"เราเป็นคนยิงมันตกหรือเปล่า"

463
00:30:04,679 --> 00:30:06,013
‎แต่เราเปล่า

464
00:30:07,014 --> 00:30:11,185
‎เราได้ยินเสียงแห่งความสับสนของสงคราม
‎มันไม่เพียงบดบังสายตาเรา

465
00:30:11,269 --> 00:30:13,229
‎ความสับสนมันอยู่ในเสียง

466
00:30:13,813 --> 00:30:17,024
‎บนแอร์ฟอร์ซวัน
‎ท่านประธานาธิบดีกระสับกระส่ายมาก

467
00:30:17,108 --> 00:30:19,151
‎เพราะท่านอยากไปวอชิงตัน ดีซี

468
00:30:19,235 --> 00:30:20,570
‎ผมบอกว่า "ท่านประธานาธิบดี

469
00:30:20,653 --> 00:30:22,697
‎นั่นไม่ใช่การตัดสินใจที่เข้าท่าในตอนนี้"

470
00:30:22,780 --> 00:30:25,783
‎ผมไปคุยกับนักบิน ไปคุยกับเจ้าหน้าที่หน่วยลับ

471
00:30:25,867 --> 00:30:27,994
‎พวกเขาไม่ได้เตรียมตัวกลับไปยังดีซี

472
00:30:28,911 --> 00:30:31,581
‎เราโชคดีที่ในทริปมีเสธ.ทหารสองคนมาด้วย

473
00:30:31,664 --> 00:30:35,293
‎ผมบอกไปว่า "ผมขอตัวเลือก
‎ผมอยากพาประธานาธิบดีไปยังที่ปลอดภัย

474
00:30:35,376 --> 00:30:37,962
‎ที่ที่เราสามารถตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อ"

475
00:30:38,045 --> 00:30:41,090
‎ในที่สุดเราก็ลงจอดที่ฐานทัพอากาศบาร์กสเดล

476
00:30:41,591 --> 00:30:45,595
‎เราตกใจที่มีเครื่องบินรบบินมาประชิด

477
00:30:45,678 --> 00:30:47,263
‎เพื่อนำเราลงสู่พื้น

478
00:30:47,346 --> 00:30:50,850
‎มันชิดจนเราเห็นใบหน้านักบินได้เลย

479
00:30:52,018 --> 00:30:54,395
‎ผมอยากขอให้ชาวอเมริกันมาร่วมขอบคุณ

480
00:30:56,022 --> 00:30:57,481
‎ไปพร้อมกับผม

481
00:30:58,232 --> 00:31:01,903
‎ขอบคุณคนที่สู้สุดชีวิต

482
00:31:01,986 --> 00:31:04,280
‎เพื่อช่วยเหลือประชาชนร่วมชาติ

483
00:31:05,239 --> 00:31:09,869
‎และขอให้ทุกคนร่วมสวดภาวนา
‎แก่เหยื่อและครอบครัวไปกับผม

484
00:31:10,620 --> 00:31:15,291
‎จากนั้นเราก็ออกจากฐานทัพอากาศบาร์กสเดล
‎ไปยังฐานทัพออฟฟัตต์ในเนแบรสกา

485
00:31:16,459 --> 00:31:18,210
‎และเมื่อเราไปถึงเนแบรสกา

486
00:31:18,294 --> 00:31:21,964
‎เราก็ลอดอุโมงค์ใต้ดินลึก
‎เพื่อเข้าสู่กองบัญชาการยุทธศาสตร์กองทัพอากาศ

487
00:31:22,048 --> 00:31:24,675
‎ในห้องนั้นมันเต็มไปด้วยทีวีจอแบน

488
00:31:24,759 --> 00:31:27,803
‎แล้วก็มีพวกนายพลกับพวกพลเรือเอกกำลังคุยกัน

489
00:31:27,887 --> 00:31:31,265
‎พร้อมฟังการสื่อสารทั้งหมด
‎ขององค์การบริหารการบินและกองทัพ

490
00:31:31,349 --> 00:31:33,559
‎ท่านประธานาธิบดีทำให้พวกเขาปั่นป่วน

491
00:31:33,643 --> 00:31:36,938
‎เพราะเจ้าหน้าที่เหล่านั้นไม่รู้ว่า
‎ควรจะยืนหรือนั่งลง

492
00:31:38,940 --> 00:31:41,192
‎เราไปที่อีกห้องแล้วติดต่อกลับไปยังวอชิงตัน ดีซี

493
00:31:41,275 --> 00:31:42,693
‎ผ่านทางระบบวิดีโอ

494
00:31:42,777 --> 00:31:46,989
‎เพื่อประชุมกับจอร์จ เทเน็ต
‎ดอนัลด์ รัมส์เฟลด์และดิก ชีนีย์

495
00:31:47,823 --> 00:31:49,784
‎มันทำให้เราเข้าใจมากขึ้น

496
00:31:49,867 --> 00:31:53,829
‎ว่าเกิดอะไรที่วอชิงตัน ดีซี
‎ซึ่งเกี่ยวข้องกับฐานทัพอากาศแอนดรูส์

497
00:31:54,288 --> 00:31:55,831
‎(16.33 นาฬิกา)

498
00:31:55,915 --> 00:32:00,795
‎ต่อมาเราก็ขึ้นแอร์ฟอร์ซวัน
‎แล้วก็บินกลับไปยังวอชิงตัน ดีซี

499
00:32:01,796 --> 00:32:06,884
‎และขณะที่เราโน้มตัวเหนือโซฟา
‎มองออกไปนอกหน้าต่างแอร์ฟอร์ซวัน

500
00:32:06,968 --> 00:32:09,095
‎ขณะที่เราเข้าสู่ฐานทัพอากาศแอนดรูส์

501
00:32:09,178 --> 00:32:12,473
‎เราก็มองเห็นควันที่พวยพุ่งออกจากเพนตากอน

502
00:32:13,474 --> 00:32:15,226
‎ท่านประธานาธิบดีอยู่ข้างๆ ผม

503
00:32:15,309 --> 00:32:17,937
‎ท่านพูดว่า
‎"นั่นคือโฉมหน้าของสงครามในศตวรรษที่ 21"

504
00:32:18,604 --> 00:32:22,733
‎(18.54 นาฬิกา)

505
00:32:24,652 --> 00:32:27,321
‎ผมรู้สึกว่าผมจำเป็นต้องอยู่ประจำตำแหน่ง

506
00:32:27,405 --> 00:32:29,657
‎ตอนที่ท่านประธานาธิบดีกลับมาในค่ำวันนั้น

507
00:32:30,074 --> 00:32:32,868
‎(แคเรน ฮิวจ์ส
‎ผอ.ฝ่ายสื่อสารทำเนียบขาว)

508
00:32:34,829 --> 00:32:36,580
‎บุชลงจากเฮลิคอปเตอร์

509
00:32:37,081 --> 00:32:40,334
‎แล้วเดินมาหาแคเรนกับผม
‎เราทักทายเขาแต่เขาไม่พูดอะไรเลย

510
00:32:40,418 --> 00:32:44,130
‎เขาแค่พยักหน้า
‎แล้วเดินผ่านเราเข้าสู่ห้องทำงานรูปไข่

511
00:32:44,213 --> 00:32:46,340
‎ซึ่งถูกเตรียมให้พร้อมสำหรับออกแถลงการณ์

512
00:32:46,424 --> 00:32:48,134
‎ผ่านโทรทัศน์ทั่วประเทศในคืนนั้น

513
00:32:49,301 --> 00:32:53,305
‎ผู้ก่อการร้ายสั่นคลอนฐานราก
‎ของอาคารที่ใหญ่ที่สุดของเราได้

514
00:32:53,931 --> 00:32:56,726
‎แต่พวกเขาไม่อาจแตะต้องรากฐานของอเมริกา

515
00:32:57,435 --> 00:32:59,186
‎การกระทำนี้อาจทำให้โลหะสะเทือน

516
00:32:59,687 --> 00:33:02,648
‎แต่พวกเขาไม่อาจทำลายความมุ่งมั่น
‎ที่แข็งดั่งเหล็กของชนอเมริกันได้

517
00:33:04,734 --> 00:33:07,153
‎เขาพูดชัดเจนว่าเราจะตอบโต้

518
00:33:07,236 --> 00:33:08,821
‎เราจะไม่ทนกับเรื่องนี้

519
00:33:08,904 --> 00:33:11,699
‎และในใจท่านประธานาธิบดีก็รู้ดี

520
00:33:11,782 --> 00:33:13,868
‎ว่ามันหมายถึงการใช้กำลังทางทหาร

521
00:33:16,203 --> 00:33:18,497
‎ตอนนั้นอัลเบอร์โต กอนซาเลซ ที่ปรึกษาทำเนียบ

522
00:33:18,581 --> 00:33:21,584
‎เริ่มตรวจสอบข้อปัญหาทั้งหมด

523
00:33:21,667 --> 00:33:24,920
‎ที่เราต้องคำนึงถึงหากจะเปิดสงครามแล้ว

524
00:33:25,963 --> 00:33:29,425
‎เรารู้ว่ามันเป็นการก่อการร้าย
‎และเรารู้ว่ามันเป็นฝีมืออัลกออิดะฮ์

525
00:33:33,888 --> 00:33:37,558
‎(อุซามะฮ์ บิน ลาดิน)

526
00:33:37,641 --> 00:33:40,811
‎ในที่ประชุมสภาความมั่นคงแห่งชาติ
‎ผมซึ่งเป็นที่ปรึกษาทำเนียบ

527
00:33:40,895 --> 00:33:42,396
‎จะได้เข้าไปนั่งประชุมด้วยทุกครั้ง

528
00:33:42,480 --> 00:33:47,026
‎มันมีการคุยกันเรื่องที่อัลกออิดะฮ์
‎ตั้งใจจะทำอะไรบางอย่าง

529
00:33:50,780 --> 00:33:53,949
‎เรารู้ทันทีว่านี่คือสงคราม

530
00:33:55,534 --> 00:33:57,703
‎มันจะไม่ใช่เรื่องของการบังคับใช้กฎหมาย

531
00:33:57,787 --> 00:34:01,415
‎เราจะไม่ใช้แค่กำลังตำรวจหรือเอฟบีไอ
‎ในการตอบโต้กับเรื่องนี้

532
00:34:01,499 --> 00:34:02,958
‎ในการสืบสวนเรื่องนี้

533
00:34:03,042 --> 00:34:06,837
‎เราจะใช้ทั้งกำลังทหาร เอฟบีไอและตำรวจ

534
00:34:06,921 --> 00:34:08,380
‎(21.00 นาฬิกา)

535
00:34:08,923 --> 00:34:10,883
‎เราจะงัดอำนาจทั้งหมดที่เรามีมาใช้

536
00:34:10,965 --> 00:34:13,135
‎เราจะใช้อำนาจทางเศรษฐกิจ

537
00:34:13,219 --> 00:34:15,762
‎จะใช้ความสัมพันธ์ที่เรามี
‎กับประเทศต่างๆ ทั่วโลก

538
00:34:15,846 --> 00:34:17,681
‎เราจะตอบโต้กลับไปแบบนั้น

539
00:34:21,811 --> 00:34:25,106
‎พระเจ้าคุ้มครองอเมริกา

540
00:34:25,189 --> 00:34:29,610
‎บ้านแสนสุขของข้า

541
00:34:29,693 --> 00:34:32,238
‎เราไปยังบันไดรัฐสภา

542
00:34:32,320 --> 00:34:35,407
‎ยืนอยู่ด้วยกัน
‎แล้วร้องเพลง "ก็อด เบลส อเมริกา"

543
00:34:35,490 --> 00:34:40,329
‎ประชาชนรู้สึกถึงความเป็นหนึ่งเดียวกัน
‎และต่างก็อยากไปที่นั่น

544
00:34:43,082 --> 00:34:48,671
‎ประเทศเราปกคลุมไปด้วยความกลัว
‎ความโศกเศร้า ความเสียใจและความโกรธ

545
00:34:49,463 --> 00:34:54,175
‎มันเป็นช่วงเวลาที่ความรู้สึกซับซ้อนหลายๆ อย่าง

546
00:34:54,260 --> 00:34:55,803
‎เกิดขึ้นพร้อมๆ กัน

547
00:34:55,885 --> 00:34:58,806
‎มันผันผวนแปรปรวนไปหมดเลย

548
00:34:59,473 --> 00:35:02,935
‎แน่นอน กับครอบครัวและคนรอบข้าง
‎ของผู้สูญเสียอันเป็นที่รัก

549
00:35:03,018 --> 00:35:05,646
‎ความอาลัยและความเศร้ามันเข้มข้น

550
00:35:06,147 --> 00:35:10,901
‎และความกลัว
‎การไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนั้น มันก็เห็นได้ชัด

551
00:35:11,527 --> 00:35:14,780
‎ที่อาคารรัฐสภา
‎พวกเราไม่แน่ใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น

552
00:35:14,864 --> 00:35:16,282
‎และอะไรจะตามมา

553
00:35:16,365 --> 00:35:18,659
‎ความกลัวนั้นอยู่ในใจทุกคน

554
00:35:19,994 --> 00:35:23,664
‎แล้วก็มีความโกรธ
‎ไม่รู้ว่าโกรธใครหรืออะไร แต่โกรธ

555
00:35:23,747 --> 00:35:27,751
‎ทุกคนโกรธ รวมถึงฉันด้วย
‎โกรธใครก็ตามที่เป็นคนทำเรื่องนี้

556
00:35:27,835 --> 00:35:31,005
‎พวกเขาควรถูกพิพากษา

557
00:35:32,298 --> 00:35:36,719
‎เราโศกเศร้า เราเสียใจ
‎เราโกรธ เราเจ็บปวดมาก

558
00:35:40,389 --> 00:35:47,062
‎(สามวันหลังการโจมตี)

559
00:35:49,148 --> 00:35:53,152
‎วันนี้อเมริกาได้คุกเข่าลง

560
00:35:53,944 --> 00:35:57,364
‎เพื่อสวดภาวนาให้กับผู้คนที่เสียชีวิตที่นี่

561
00:35:57,448 --> 00:35:58,657
‎เราไม่ได้ยิน

562
00:35:59,450 --> 00:36:00,826
‎ผมได้ยินคุณ

563
00:36:06,999 --> 00:36:10,711
‎ผมได้ยิน และโลกทั้งใบได้ยินเสียงคุณ

564
00:36:10,794 --> 00:36:12,087
‎และคน…

565
00:36:15,591 --> 00:36:18,385
‎และคนที่ถล่มตึกนี้

566
00:36:18,886 --> 00:36:20,554
‎จะได้ยินเสียงเราในไม่ช้า

567
00:36:27,436 --> 00:36:30,272
‎คำที่ใช้อธิบายอารมณ์ของเขา
‎ได้ดีที่สุดก็คือ "แน่วแน่"

568
00:36:30,356 --> 00:36:32,066
‎เขามีหน้าที่ต้องทำ

569
00:36:32,149 --> 00:36:35,611
‎เขารู้ว่าเขาถูกเลือก
‎ให้เป็นประธานาธิบดีเพื่อช่วงเวลานี้

570
00:36:38,489 --> 00:36:42,243
‎นี่คือศัตรูที่ทำร้ายประชาชนผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสา

571
00:36:42,326 --> 00:36:43,661
‎แล้วมันก็วิ่งไปซ่อน

572
00:36:46,080 --> 00:36:48,207
‎แต่มันไม่มีทางมุดหัวเข้ารูไปตลอดได้แน่

573
00:36:51,669 --> 00:36:54,880
‎ท่านประธานาธิบดีเข้าใจดี
‎ว่าเรื่องนี้อาจไม่มีทางเกิดขึ้น

574
00:36:54,964 --> 00:36:56,382
‎หากไม่ใช่ว่า

575
00:36:56,465 --> 00:37:00,135
‎ที่อัฟกานิสถาน พวกตอลิบานให้ที่หลบภัย

576
00:37:00,219 --> 00:37:04,556
‎แก่กลุ่มอัลกออิดะฮ์
‎สำหรับวางแผนโจมตีจนประสบผล

577
00:37:05,349 --> 00:37:08,060
‎และท่านประธานาธิบดีก็ตัดสินใจเร็วมาก

578
00:37:08,143 --> 00:37:10,938
‎ว่าเราไม่เพียงแต่จะไล่ล่าตัวการของการโจมตี

579
00:37:11,021 --> 00:37:15,276
‎แต่เรายังจะจัดการผู้ที่ให้ที่หลบภัย
‎และมีส่วนช่วยวางแผน

580
00:37:15,359 --> 00:37:18,487
‎ทำให้คนเหล่านี้มีโอกาสดำเนินการโจมตี

581
00:37:19,029 --> 00:37:20,990
‎เราเชื่อว่าเพื่อที่จะทำลาย

582
00:37:21,073 --> 00:37:24,076
‎หรืออย่างน้อยก็ลดศักยภาพของอัลกออิดะฮ์

583
00:37:24,159 --> 00:37:27,329
‎มันจำเป็นมากที่เราต้องเล่นงานตอลิบาน

584
00:37:27,871 --> 00:37:30,749
‎(จับเป็นหรือตาย
‎อุซามะฮ์ บิน ลาดิน)

585
00:37:31,834 --> 00:37:34,420
‎ในหลายๆ แง่ สิ่งที่ฉันได้ยินคือการแก้แค้น

586
00:37:34,503 --> 00:37:36,005
‎มันคือความโกรธและการแก้แค้น

587
00:37:37,506 --> 00:37:40,050
‎(อิสรภาพจักได้รับการปกป้อง)

588
00:37:40,134 --> 00:37:41,176
‎แก้แค้น

589
00:37:41,260 --> 00:37:42,720
‎ฉันอยากจะเอาคืน

590
00:37:42,803 --> 00:37:44,305
‎พวกเขารู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง

591
00:37:44,388 --> 00:37:47,391
‎พวกเขารู้ว่าประเทศไหนที่สนับสนุนคนพวกนี้

592
00:37:47,474 --> 00:37:51,645
‎พวกเขาต้องบดขยี้พวกมันให้ราบ นี่มันบ้าชัดๆ

593
00:37:51,729 --> 00:37:53,480
‎ผมคิดว่าเราควรระเบิดพวกมันคืน

594
00:37:53,981 --> 00:37:54,898
‎จริงๆ นะ

595
00:37:54,982 --> 00:37:59,320
‎ศัตรูต้องถูกกำจัด เราห้ามเจรจากับศัตรู

596
00:37:59,403 --> 00:38:00,654
‎เราจะไม่ยอมถูกข่มขู่

597
00:38:00,738 --> 00:38:02,990
‎เราเป็นชาติอันดับหนึ่ง ทำอะไรสักอย่างเถอะ

598
00:38:03,073 --> 00:38:04,199
‎เราอยากตอบโต้

599
00:38:04,283 --> 00:38:06,869
‎จะให้คนที่โจมตีอเมริกาแบบนี้ลอยนวลไม่ได้

600
00:38:06,952 --> 00:38:09,496
‎นอกจากผู้ที่ให้ที่หลบภัยแก่ผู้ก่อการร้าย

601
00:38:09,580 --> 00:38:11,707
‎ใครก็ตามที่ช่วยเหลือ

602
00:38:11,790 --> 00:38:16,253
‎หรืออำนวยความสะดวกให้ในทางใดทางหนึ่ง

603
00:38:17,796 --> 00:38:20,716
‎จะต้องเผชิญกับโทสะของชาติเรา

604
00:38:20,799 --> 00:38:23,385
‎นี่คือการเปิดศึกกับการก่อการร้ายใช่ไหม

605
00:38:23,469 --> 00:38:26,388
‎ผมเชื่อว่าใช่ ขอให้มันเป็นแบบนั้น

606
00:38:26,472 --> 00:38:30,225
‎หมดเวลาเจรจาแล้ว ถึงเวลาเริ่มลงมือ

607
00:38:35,773 --> 00:38:37,608
‎ในฐานะทนายประจำทำเนียบขาว

608
00:38:37,691 --> 00:38:41,236
‎ซึ่งทำงานร่วมกับจอห์น แอชครอฟต์
‎และเหล่าทนายสังกัดกระทรวงยุติธรรม

609
00:38:41,320 --> 00:38:43,197
‎เราย่อมต้องถูกประธานาธิบดีถาม

610
00:38:43,280 --> 00:38:45,699
‎"เพื่อปกป้องอเมริกา ผมทำอะไรได้บ้าง"

611
00:38:45,783 --> 00:38:48,202
‎"เพื่อป้องกันตัวเอง ผมทำอะไรได้บ้าง"

612
00:38:48,285 --> 00:38:50,829
‎"เพื่อตอบโต้การโจมตี ผมทำอะไรได้บ้าง"

613
00:38:50,913 --> 00:38:53,082
‎"เพื่อโจมตีและเพื่อลงโทษ

614
00:38:53,165 --> 00:38:56,293
‎ผู้ที่รับผิดชอบการโจมตี ผมทำอะไรได้บ้าง"

615
00:38:56,877 --> 00:38:59,838
‎เรารีบตรวจสอบอำนาจ
‎ที่ประธานาธิบดีมีในภาวะฉุกเฉิน

616
00:38:59,922 --> 00:39:03,258
‎ตามที่ระเบียบกำหนด
‎รวมทั้งตรวจสอบอำนาจตามรัฐธรรมนูญ

617
00:39:03,342 --> 00:39:04,718
‎ในฐานะจอมทัพ

618
00:39:04,802 --> 00:39:07,596
‎ซึ่งให้อำนาจที่มีขอบเขตกว้างมาก
‎แก่ท่านประธานาธิบดี

619
00:39:07,679 --> 00:39:09,723
‎เมื่อต้องป้องกันตัวเอง

620
00:39:09,807 --> 00:39:12,142
‎หลังจากการโจมตีประเทศในวันนั้น

621
00:39:13,769 --> 00:39:17,231
‎ท่านประธานาธิบดีรู้ว่า
‎เขาจะต้องตอบโต้ด้วยกำลังทหาร

622
00:39:17,815 --> 00:39:21,443
‎คำถามก็คือเราต้องให้สภาสูงเห็นชอบหรือไม่

623
00:39:22,194 --> 00:39:26,490
‎เรื่องนี้อยู่นอกเหนือโครงสร้างสงครามปกติ

624
00:39:27,032 --> 00:39:29,993
‎เราสามารถประกาศสงคราม
‎กับกลุ่มก่อการร้ายได้หรือไม่

625
00:39:30,077 --> 00:39:34,039
‎วอชิงตันเข้าใจหรือไม่ว่ามันหมายความว่ายังไง

626
00:39:34,123 --> 00:39:35,624
‎ในทางสถาบัน

627
00:39:35,707 --> 00:39:40,295
‎เพื่อเปิดศึกกับผู้ก่อการร้าย
‎เราต้องผ่านสภาคองเกรสหรือไม่

628
00:39:41,296 --> 00:39:44,383
‎ท่านประธานาธิบดีอยากให้สภาเห็นชอบ

629
00:39:44,466 --> 00:39:47,094
‎แล้วมันก็มีการถกเถียงกันว่า
‎"มันหมายความว่ายังไง"

630
00:39:47,177 --> 00:39:50,764
‎ท่านสามารถแย้งได้ว่า
‎ท่านไม่ต้องพึ่งการเห็นชอบของสภา

631
00:39:50,848 --> 00:39:54,393
‎แต่ท่านอยากให้พวกเขาเห็นชอบ
‎เราเลยต้องสร้างอะไรขึ้นมา

632
00:39:54,476 --> 00:39:56,937
‎เพื่อให้สภาคองเกรสมีโอกาสได้ตอบสนอง

633
00:39:57,020 --> 00:39:58,647
‎ทั้งสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา

634
00:39:58,730 --> 00:40:01,650
‎มันเป็นการใช้อำนาจบังคับ

635
00:40:03,277 --> 00:40:06,280
‎ความรู้สึกโดยรวมก็คือมติอนุมัติการใช้กำลังทหาร

636
00:40:06,363 --> 00:40:11,618
‎บ่งบอกถึงการสนับสนุนโดยสภา
‎ทั้งในทางการเมืองและการเงิน

637
00:40:12,744 --> 00:40:16,331
‎และมันจะช่วยค้ำจุนทั้งยังสนับสนุน
‎อำนาจตามรัฐธรรมนูญของประธานาธิบดี

638
00:40:16,415 --> 00:40:17,416
‎ในฐานะจอมทัพ

639
00:40:17,499 --> 00:40:18,500
‎(มติร่วม)

640
00:40:18,584 --> 00:40:20,169
‎(กม. 107-40 มติอนุมัติการใช้กำลังทหาร)

641
00:40:20,252 --> 00:40:23,046
‎ผมตัดสินใจให้ทิม ฟลานาแกนซึ่งอยู่รองจากผม

642
00:40:23,130 --> 00:40:25,382
‎เป็นคนคุมการร่างมติอนุมัติการใช้กำลังทหาร

643
00:40:25,466 --> 00:40:27,718
‎โดยทำงานร่วมกับผู้ช่วยของสภาคองเกรส

644
00:40:28,385 --> 00:40:31,221
‎การยอมรับว่าประธานาธิบดี
‎มีอำนาจตามรัฐธรรมนูญ

645
00:40:31,305 --> 00:40:35,017
‎ที่จะใช้กำลังทหารในฐานะจอมทัพ
‎คือสิ่งที่เราให้ความสำคัญ

646
00:40:35,851 --> 00:40:38,729
‎มันกินความกว้างพอให้เราเล่นงานอัลกออิดะฮ์

647
00:40:38,812 --> 00:40:41,523
‎และผู้ที่ช่วยเหลือหรือให้ที่พักพิงแก่อัลกออิดะฮ์

648
00:40:41,607 --> 00:40:43,192
‎ในการดำเนินการโจมตีได้

649
00:40:44,651 --> 00:40:47,362
‎มันเป็นการมอบอำนาจที่กินความกว้างมาก

650
00:40:48,155 --> 00:40:51,158
‎วันนี้ผู้นำสภาคองเกรส
‎เดินทางไปดูซากของเพนตากอน

651
00:40:51,241 --> 00:40:54,453
‎และได้ให้สัตย์ปฏิญาณว่า
‎ประธานาธิบดีจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ

652
00:40:54,536 --> 00:40:57,414
‎แต่ลับหลังแล้ว มีสมาชิกเดโมแครต
‎และริพับลิกันบางคนคัดค้าน

653
00:40:57,498 --> 00:41:01,210
‎ร่างมติที่เรียกร้องอำนาจเบ็ดเสร็จ
‎ให้กับประธานาธิบดีฉบับนี้

654
00:41:01,293 --> 00:41:05,589
‎ร่างมติจากทำเนียบขาวฉบับนี้
‎อนุมัติให้ใช้กำลังทางทหาร

655
00:41:05,672 --> 00:41:08,550
‎กับใครก็ตามที่มีส่วนในการวางแผน
‎มอบอำนาจ ให้ที่พักพิง

656
00:41:08,634 --> 00:41:10,719
‎กระทำและมีส่วนช่วยในการโจมตี

657
00:41:10,802 --> 00:41:14,264
‎เพื่อยับยั้งและป้องกัน
‎การก่อการร้ายที่จะมีขึ้นในอนาคต

658
00:41:16,391 --> 00:41:18,560
‎สมาชิกสภาคองเกรสหลายคนมีความรู้สึกว่า

659
00:41:18,644 --> 00:41:22,356
‎"เราจะทำยังไงดี เราต้องทำแบบไหน
‎การตอบสนองที่เหมาะสมเป็นยังไง"

660
00:41:22,439 --> 00:41:27,694
‎เราได้รับร่างมติอนุมัติ
‎การใช้กำลังทหารจากทางรัฐบาล

661
00:41:27,778 --> 00:41:33,075
‎และหลังจาก 11 กันยาก็มีการหารือ
‎เกี่ยวกับคำสั่งดังกล่าวหลายครั้ง

662
00:41:34,701 --> 00:41:38,872
‎เอยูเอ็มเอฟหรือมติอนุมัติการใช้กำลังทหาร

663
00:41:38,956 --> 00:41:41,333
‎เนื้อหาของมันมีทั้งหมด 60 คำ

664
00:41:41,416 --> 00:41:45,629
‎และมันบอกแค่
‎"อนุมัติให้ประธานาธิบดีใช้กำลังทหาร"

665
00:41:46,129 --> 00:41:48,257
‎มันไม่ได้ระบุว่าที่ไหน เมื่อไหร่ อย่างไร

666
00:41:48,340 --> 00:41:53,720
‎มันบอกแค่ว่า "ต่อชาติ องค์กร กองกำลัง

667
00:41:53,804 --> 00:41:57,015
‎หรือบุคคลที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ 11 กันยา"

668
00:41:58,809 --> 00:42:00,936
‎ถ้าประธานาธิบดีคิดว่าเราควรเปิดสงคราม

669
00:42:01,019 --> 00:42:04,565
‎ก็ส่งมตินั่นมาให้สภาสิ
‎เราจะได้ถกเถียงกัน จะได้อภิปรายมัน

670
00:42:04,648 --> 00:42:08,151
‎และถ้าเราคิดว่ามันสมเหตุสมผล
‎และเราควรจะทำแบบนั้น

671
00:42:08,235 --> 00:42:12,114
‎ถ้าการเปิดสงครามจะสร้างประโยชน์
‎ด้านความมั่นคงให้กับสหรัฐได้

672
00:42:12,197 --> 00:42:13,448
‎สภาก็จะโหวตให้

673
00:42:13,532 --> 00:42:16,159
‎แต่เอยูเอ็มเอฟมันกว้างเกินไป

674
00:42:17,077 --> 00:42:19,705
‎มันไม่ได้พูดถึงอัลกออิดะฮ์เลย

675
00:42:20,497 --> 00:42:24,126
‎ฉันพูดแบบนี้ทุกครั้งในการประชุม
‎พูดว่า "ไม่ได้ มันกว้างเกินไป"

676
00:42:24,209 --> 00:42:27,671
‎แต่สมาชิกหลายคนพูดว่า "ก็จริง แต่เราต้องทำ"

677
00:42:28,297 --> 00:42:31,091
‎และฉันก็บอกว่า
‎"นี่มันเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญของเรา

678
00:42:31,174 --> 00:42:34,386
‎เราจะมอบอำนาจให้ประธานาธิบดีส่งเดชไม่ได้"

679
00:42:35,053 --> 00:42:37,514
‎การหารือนั้นเกิดขึ้นในระหว่าง

680
00:42:37,598 --> 00:42:41,226
‎การเตรียมพิธีรำลึกที่อาสนวิหารแห่งชาติ

681
00:42:42,144 --> 00:42:44,563
‎ฉันไม่มีวันลืมมันแน่ วันนั้นฝนตก

682
00:42:47,816 --> 00:42:49,568
‎ฉันไปที่อาสนวิหาร

683
00:42:49,651 --> 00:42:53,989
‎และประมุขของอาสนวิหาร
‎สาธุคุณนาธาน แบ็กซ์เตอร์

684
00:42:54,573 --> 00:42:55,949
‎ขณะที่กล่าวคำรำลึก เขาบอกว่า

685
00:42:56,033 --> 00:42:59,119
‎"เมื่อเราลงมือ จงอย่าให้เรากลายเป็น
‎ความชั่วร้ายซึ่งเราเดียดฉันท์"

686
00:42:59,995 --> 00:43:03,540
‎ตอนนั้นเองที่ฉันตัดสินใจได้

687
00:43:04,958 --> 00:43:08,253
‎ฉันไม่อาจมอบอำนาจ
‎การใช้กำลังทหารที่มีขอบเขตกว้างมาก

688
00:43:08,337 --> 00:43:09,921
‎ให้กับประธานาธิบดีไม่ว่าคนใด

689
00:43:14,635 --> 00:43:17,220
‎(14 กันยายน ปี 2001
‎เวลา 14.44 นาฬิกา)

690
00:43:17,304 --> 00:43:19,890
‎วันนี้ผมลุกขึ้นเพื่อสนับสนุนในมตินี้

691
00:43:20,599 --> 00:43:24,436
‎สังคมอารยะมุ่งหวังให้
‎การใช้ความรุนแรงจบลงมาช้านาน

692
00:43:24,519 --> 00:43:28,148
‎แต่ผู้ที่กระทำการก่อการร้าย
‎และรัฐที่ให้ที่พักพิงแก่พวกเขา

693
00:43:28,231 --> 00:43:30,984
‎คือศัตรูของสังคมอารยะ

694
00:43:31,068 --> 00:43:33,945
‎พวกเขาเข้าใจเพียงแค่การใช้กำลัง

695
00:43:34,029 --> 00:43:37,491
‎ฉะนั้นนี่จึงเป็นเวลา
‎ที่เราต้องพูดด้วยภาษาของพวกเขา

696
00:43:37,991 --> 00:43:42,204
‎มติเบื้องหน้าเรานี้ให้อำนาจประธานาธิบดี

697
00:43:42,704 --> 00:43:46,917
‎ในการใช้กำลังทหารของอเมริกา
‎อย่างเต็มแสนยานุภาพในต่างแดน

698
00:43:47,000 --> 00:43:48,835
‎เราจะไปหาพวกแก

699
00:43:49,544 --> 00:43:52,172
‎พร้อมกับโทสะแห่งนรก

700
00:43:54,675 --> 00:43:56,927
‎ฉันเป็นเพียงคนเดียวในสภาสูง

701
00:43:57,010 --> 00:44:00,722
‎ที่โหวต "ไม่รับ" มติอนุมัติการใช้กำลังทหาร

702
00:44:00,806 --> 00:44:02,516
‎ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ 11 กันยา

703
00:44:03,016 --> 00:44:04,601
‎ไม่มีส.ว.คนอื่นเลยเหรอ

704
00:44:04,685 --> 00:44:06,144
‎ไม่มีส.ว.คนอื่นเลย

705
00:44:07,062 --> 00:44:10,899
‎ท่านส.ว.หญิงจากแคลิฟอร์เนีย
‎มีเวลาในการพูดหนึ่งนาทีครึ่ง

706
00:44:11,400 --> 00:44:15,862
‎ท่านประธานสภาและสมาชิก
‎วันนี้ดิฉันลุกขึ้นด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง

707
00:44:16,571 --> 00:44:19,658
‎ใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า
‎ต่อครอบครัวและผู้ที่เป็นที่รัก

708
00:44:19,741 --> 00:44:22,119
‎ซึ่งบาดเจ็บและล้มตายในสัปดาห์นี้

709
00:44:22,619 --> 00:44:27,165
‎คงมีแต่คนโง่เง่าที่สุดและใจดำที่สุด
‎ที่ไม่เข้าใจความโศกเศร้า

710
00:44:27,249 --> 00:44:31,253
‎ซึ่งเกาะกุมจิตใจประชาชนของเรา
‎และคนอีกหลายล้านคนทั่วโลก

711
00:44:32,921 --> 00:44:35,298
‎วันที่ 11 กันยายนเปลี่ยนโลก

712
00:44:36,007 --> 00:44:38,176
‎ความกลัวจากเบื้องลึกที่สุดได้มาหลอกหลอนเรา

713
00:44:39,010 --> 00:44:40,512
‎กระนั้นฉันก็เชื่อว่า

714
00:44:41,179 --> 00:44:47,018
‎การใช้กำลังทหารจะไม่อาจยับยั้ง
‎การก่อการร้ายสากลในภายภาคหน้า

715
00:44:47,102 --> 00:44:48,645
‎ที่พุ่งเป้ามาที่อเมริกาได้

716
00:44:52,065 --> 00:44:55,193
‎ตอนที่ฉันกลับมาถึงออฟฟิศ จดหมายขู่ฆ่าแล้วก็…

717
00:44:55,277 --> 00:44:57,612
‎คุณไม่อยากรู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น

718
00:44:57,696 --> 00:44:59,239
‎แต่เอาเป็นว่า

719
00:44:59,322 --> 00:45:02,743
‎มีอีเมลกว่า 60,000 ฉบับ
‎สายโทรศัพท์และจดหมายเข้ามา

720
00:45:02,826 --> 00:45:07,664
‎และครึ่งหนึ่งในนั้นคือคำขู่ฆ่า

721
00:45:07,748 --> 00:45:11,001
‎ข้อความมุ่งร้าย คนเรียกฉันด้วยสารพัดชื่อ

722
00:45:11,084 --> 00:45:15,255
‎คนทรยศ ผู้ก่อการกบฏ ฉันควรถูกแขวนคอ

723
00:45:27,100 --> 00:45:30,937
‎เป็นปกติที่เราจะเกิดความรู้สึก
‎มันเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติมนุษย์

724
00:45:31,730 --> 00:45:35,484
‎แต่เราต้องทำให้มันสมดุล
‎ด้วยการคิดอย่างมีเหตุผล

725
00:45:35,567 --> 00:45:36,651
‎(กรมตำรวจนิวยอร์ก)

726
00:45:36,735 --> 00:45:41,281
‎เราจะต้องไม่ตัดสินใจอย่างไร้เหตุผล

727
00:45:41,364 --> 00:45:43,867
‎ในยามที่อารมณ์รุนแรง

728
00:45:48,330 --> 00:45:50,916
‎หลายคนมองว่าการพูดว่าไม่เห็นด้วย

729
00:45:50,999 --> 00:45:55,629
‎เท่ากับเป็นการกบฏ
‎ในยามที่มีภัยคุกคามความมั่นคงของชาติ

730
00:45:55,712 --> 00:46:00,175
‎แต่ฉันจะบอกว่า "เดี๋ยวก่อน
‎นั่นคือเวลาที่ต้องมีใครสักคนพูดคำว่าไม่"

731
00:46:00,258 --> 00:46:02,427
‎นั่นคือเวลาที่คุณจะอยากให้นักการเมืองที่คุณเลือก

732
00:46:02,511 --> 00:46:05,013
‎อยู่เหนือความโกรธแค้น

733
00:46:05,096 --> 00:46:08,183
‎และคิดอย่างมีเหตุผลก่อนจะตอบสนอง

734
00:46:08,266 --> 00:46:11,645
‎คุณไม่อาจส่งกำลังเหล่านี้
‎ไปเผชิญอันตรายได้ตลอด

735
00:46:15,524 --> 00:46:19,486
‎ท่านประธานาธิบดีเตรียมแผน
‎ที่จะทำสงครามครอบคลุมทุกรูปแบบ

736
00:46:21,238 --> 00:46:26,368
‎ทหารอาวุโสนายหนึ่งบอกเอบีซีนิวส์ว่า
‎พวกเขาจะส่งกำลังภาคพื้นเข้าไปด้วยซ้ำ

737
00:46:30,163 --> 00:46:31,498
‎ในวันที่ 14 กันยายน

738
00:46:31,581 --> 00:46:33,917
‎เช้าตรู่วันนั้นขณะที่อยู่ในห้องทำงานรูปไข่

739
00:46:34,000 --> 00:46:37,587
‎เมื่อทุกคนออกไปกันหมดแล้ว
‎ท่านประธานาธิบดีเดินมาหาผมและบอกว่า

740
00:46:37,671 --> 00:46:42,300
‎"แอนดี้ ผมอยากประชุมสภาสงคราม
‎ที่แคมป์เดวิดในวันพรุ่งนี้"

741
00:46:42,384 --> 00:46:45,846
‎(เฟรเดอริก เคาน์ตี แมริแลนด์)

742
00:46:48,515 --> 00:46:52,519
‎คนสำคัญล้วนอยู่ที่นั่น มีทั้งฝ่ายกฎหมาย

743
00:46:53,228 --> 00:46:55,939
‎ผอ.เอฟบีไอ กระทรวงกลาโหม แน่ล่ะ

744
00:46:56,022 --> 00:46:58,441
‎กระทรวงต่างประเทศ รองประธานาธิบดี

745
00:46:59,776 --> 00:47:03,446
‎เห็นได้ชัดเลยว่าเราพร้อมจะทำสงครามแล้ว

746
00:47:05,156 --> 00:47:06,950
‎แต่เราหมายถึงทำอะไรกันล่ะ

747
00:47:07,033 --> 00:47:09,911
‎ประธานาธิบดีบอกว่า
‎"ผมไม่อยากส่งขีปนาวุธร่อนราคาล้านดอลลาร์

748
00:47:09,995 --> 00:47:11,621
‎ไปถล่มเต็นท์ราคาห้าดอลลาร์"

749
00:47:11,705 --> 00:47:14,374
‎"นั่นไม่ใช่การตอบโต้ที่เราต้องการ"

750
00:47:14,457 --> 00:47:17,669
‎เราคุยกันอย่างคร่ำเคร่งว่าสงครามจะเป็นยังไง

751
00:47:20,088 --> 00:47:22,632
‎ประธานาธิบดีได้ชักชวนผู้นำทุกคนจากทั่วโลก

752
00:47:22,716 --> 00:47:26,261
‎เขาบอกว่า "คุณต้องเลือกว่า
‎จะอยู่ข้างเราหรือศัตรู"

753
00:47:26,928 --> 00:47:29,347
‎ถ้าคุณไม่อยู่ข้างเรา คุณก็คือศัตรูของเรา

754
00:47:30,223 --> 00:47:36,479
‎ภายใต้น้ำตา มีความมุ่งมั่นที่จริงจังของอเมริกา

755
00:47:37,564 --> 00:47:38,690
‎ที่จะพิชิตสงครามนี้

756
00:47:39,691 --> 00:47:40,817
‎และเราจะชนะ

757
00:47:42,027 --> 00:47:44,738
‎(วันที่ 20 กันยายน ปี 2001)

758
00:47:44,821 --> 00:47:48,450
‎คนอเมริกันถามว่า "ใครโจมตีประเทศเรา"

759
00:47:48,950 --> 00:47:50,952
‎หลักฐานที่เรารวบรวมมาได้

760
00:47:51,036 --> 00:47:55,248
‎ล้วนชี้ไปยังองค์กรก่อการร้าย
‎ที่รวมตัวกันอย่างหลวมๆ

761
00:47:55,874 --> 00:47:57,292
‎ซึ่งชื่อว่าอัลกออิดะฮ์

762
00:47:59,711 --> 00:48:02,964
‎ผู้นำของอัลกออิดะฮ์
‎มีอิทธิพลอย่างมากในอัฟกานิสถาน

763
00:48:03,465 --> 00:48:08,094
‎และสนับสนุนระบอบตอลิบาน
‎ในการควบคุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของประเทศ

764
00:48:09,387 --> 00:48:12,599
‎ที่อัฟกานิสถาน เราจะเห็นวิสัยทัศน์
‎ที่อัลกออิดะฮ์มีให้กับโลกใบนี้

765
00:48:15,185 --> 00:48:18,647
‎ทุกคนมั่นใจว่า
‎เราจะประสบความสำเร็จในสงครามนี้

766
00:48:18,730 --> 00:48:22,525
‎เรื่องนั้นไม่ต้องสงสัย
‎แต่คำถามคือมันจะใช้เวลานานเท่าไร

767
00:48:30,742 --> 00:48:34,454
‎อัฟกานิสถานเป็นความท้าทาย
‎ที่ซับซ้อนอย่างมากสำหรับกองทัพสหรัฐ

768
00:48:35,038 --> 00:48:39,000
‎มันเป็นประเทศไม่ติดทะเล
‎ที่อยู่ห่างออกไปครึ่งโลก

769
00:48:39,876 --> 00:48:41,795
‎ในทางภูมิศาสตร์ มันจึงเป็นโจทย์ที่ยากมาก

770
00:48:41,878 --> 00:48:45,173
‎ครึ่งประเทศมีแนวเทือกเขาสูงชันล้อมไว้

771
00:48:46,341 --> 00:48:49,886
‎พรมแดนของมันติดกับ
‎ประเทศที่มีความสัมพันธ์ตึงเครียด

772
00:48:49,970 --> 00:48:52,555
‎กับสหรัฐอเมริกา ถ้าเกิดว่ามีน่ะนะ

773
00:48:53,306 --> 00:48:55,809
‎ทั้งปากีสถาน อิหร่าน

774
00:48:55,892 --> 00:48:59,938
‎อดีตสาธารณรัฐโซเวียตอย่างทาจิกิสถาน จีน

775
00:49:00,897 --> 00:49:04,484
‎ดังนั้นเราจะส่งกองทหารเข้าไปยังไง

776
00:49:05,610 --> 00:49:08,571
‎วิธีเดียวที่ป้องกันการก่อการร้ายได้คือบุกโจมตี

777
00:49:09,656 --> 00:49:12,409
‎เราจะต้องเปิดศึกตรงๆ กับพวกมัน

778
00:49:13,451 --> 00:49:14,869
‎แล้วเราจะใช้วิธีไหน

779
00:49:14,953 --> 00:49:18,456
‎เราจะใช้วิธีการตามแบบแผนไม่ได้

780
00:49:18,540 --> 00:49:21,209
‎เราจะต้องใช้วิธีการที่นอกขนบ

781
00:49:29,300 --> 00:49:32,637
‎และเราก็มีกองกำลังภาคพื้น

782
00:49:32,721 --> 00:49:36,391
‎ซึ่งกระเหี้ยนกระหือรือ
‎อยากทำลายประเทศของอัลกออิดะฮ์

783
00:49:36,474 --> 00:49:38,476
‎และทำลายประเทศของตอลิบาน

784
00:49:40,228 --> 00:49:45,233
‎เรื่องที่เริ่มจะแน่นอนแล้วที่เพนตากอนและซีไอเอ

785
00:49:45,316 --> 00:49:50,321
‎คือแผนที่จะใช้งาน
‎กองกำลังต่อต้านชาวอัฟกานิสถาน…

786
00:49:52,157 --> 00:49:54,117
‎ซึ่งเรียกกันว่าแนวร่วมฝ่ายเหนือ

787
00:49:56,786 --> 00:50:01,374
‎(แคมป์ฝึกแนวร่วมฝ่ายเหนือ)

788
00:50:03,334 --> 00:50:05,086
‎ผู้นำของขบวนการ

789
00:50:05,170 --> 00:50:08,882
‎คือนักสู้ผู้กล้าที่เคยรบ
‎กับโซเวียตซึ่งเข้ามายึดครอง

790
00:50:08,965 --> 00:50:10,884
‎เขาชื่ออาหมัด ชาห์ มาซูด

791
00:50:11,885 --> 00:50:15,889
‎ผู้ติดตามของมาซูดยกย่องเขา
‎แต่มันก็มีเหตุผลที่ดีอยู่

792
00:50:16,431 --> 00:50:19,476
‎เขาเป็นผู้บัญชาการที่น่าสะพรึงในสนามรบ

793
00:50:20,435 --> 00:50:25,190
‎เขาสามารถยันกับพวกตอลิบานได้
‎ในหลายพื้นที่ของอัฟกานิสถานตอนเหนือ

794
00:50:27,275 --> 00:50:28,359
‎(อาหมัด เซีย มาซูด)

795
00:50:28,443 --> 00:50:31,738
‎(อดีตรองประธานาธิบดีอัฟกานิสถาน
‎น้องชายของอาหมัด ชาห์ มาซูด)

796
00:50:32,822 --> 00:50:38,536
‎การทำงานกับพี่ชายคุณเป็นยังไงบ้าง

797
00:50:39,412 --> 00:50:43,041
‎ผมรู้สึกว่าพี่เป็นวีรบุรุษที่แท้จริง

798
00:50:43,792 --> 00:50:49,380
‎เขาวางตัวมีเกียรติเสมอ
‎และเขาก็มอบความมั่นใจให้กับผู้คน

799
00:50:49,464 --> 00:50:55,261
‎เขาเหมือนกับแชมเปี้ยนที่ไม่มีวันแพ้

800
00:50:56,721 --> 00:51:01,935
‎พี่ผมเป็นคนที่รู้ว่าอะไรถูกและอะไรผิด

801
00:51:02,644 --> 00:51:05,396
‎เขาเป็นคนเคร่งศาสนามาก

802
00:51:06,356 --> 00:51:09,567
‎เขาคิดเรื่องการปลดปล่อยอัฟกานิสถานอยู่เสมอ

803
00:51:12,112 --> 00:51:16,407
‎ในยุคของตอลิบาน ผู้คนยากจนเป็นวงกว้าง

804
00:51:16,491 --> 00:51:18,409
‎และพวกเขาเข้าไม่ถึงการศึกษา

805
00:51:18,493 --> 00:51:22,455
‎ผู้คนเข้าไม่ถึงสาธารณสุข เข้าไม่ถึงเศรษฐกิจ

806
00:51:22,539 --> 00:51:24,374
‎มันไม่มีการบริหารปกครองอะไรเลย

807
00:51:27,252 --> 00:51:29,504
‎สิ่งเดียวที่พวกนั้นทำคือกดขี่ประชาชน

808
00:51:30,255 --> 00:51:32,799
‎พวกนั้นตีความศาสนาผิดอย่างสิ้นเชิง

809
00:51:35,176 --> 00:51:38,555
‎พวกนั้นเอาแต่พูดว่าผู้หญิงต้องถูกกดหัว

810
00:51:38,638 --> 00:51:41,141
‎จะปล่อยให้พวกเธอพูดไม่ได้

811
00:51:41,641 --> 00:51:44,269
‎มันคือระบอบเผด็จการศาสนา

812
00:51:45,186 --> 00:51:49,607
‎เหตุนี้ อัฟกานิสถานจึงเดินเข้าสู่วิกฤต

813
00:51:49,691 --> 00:51:52,652
‎มันกลายเป็นศูนย์กลางของการก่อการร้ายสากล

814
00:51:53,319 --> 00:51:55,905
‎และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
‎ศูนย์กลางการค้ายาเสพติด

815
00:51:58,158 --> 00:52:00,618
‎พี่ชายของผมกับผู้คนบางส่วนในภาคเหนือ

816
00:52:00,702 --> 00:52:06,166
‎จึงได้ตั้งกลุ่มแนวร่วมเพื่อต่อกรกับตอลิบานขึ้นมา

817
00:52:10,420 --> 00:52:13,089
‎(วันที่ 11 กันยายน
‎ปี 2001)

818
00:52:14,424 --> 00:52:15,884
‎(วันที่เก้า กันยายน
‎ปี 2001)

819
00:52:19,971 --> 00:52:22,765
‎ก่อนการโจมตีวันที่ 11 กันยาไม่กี่วัน

820
00:52:22,849 --> 00:52:27,103
‎นักรบพลีชีพของอัลกออิดะฮ์สองคน
‎ปลอมตัวเป็นนักข่าวตะวันตก

821
00:52:27,187 --> 00:52:29,272
‎ไปสัมภาษณ์มาซูด

822
00:52:32,358 --> 00:52:35,987
‎และในกล้องวิดีโอของพวกเขาก็มีระเบิดอยู่

823
00:52:36,529 --> 00:52:38,531
‎มาซูดถูกลอบสังหาร

824
00:52:41,201 --> 00:52:44,162
‎มันเป็นการลงมือที่ฉลาดมาก
‎ของอุซามะฮ์ บิน ลาดิน

825
00:52:44,245 --> 00:52:48,583
‎และผู้นำกลุ่มอัลกออิดะฮ์ในการกำจัดศัตรูตัวฉกาจ

826
00:52:49,083 --> 00:52:52,253
‎ซึ่งเป็นภัยคุกคามสำคัญในสนามรบของตอลิบาน

827
00:52:52,337 --> 00:52:54,130
‎และรัฐบาลของมุลลาร์ โอมาร์

828
00:52:54,214 --> 00:52:58,551
‎พวกเขารู้ว่าถ้าพวกอเมริกาจะโจมตีอัฟกานิสถาน

829
00:52:58,635 --> 00:53:03,223
‎คนอย่างมาซูดจะเป็นพันธมิตรสำคัญ

830
00:53:07,936 --> 00:53:10,730
‎พวกอัลกออิดะฮ์รวมถึงตอลิบาน

831
00:53:10,813 --> 00:53:13,274
‎เชื่อว่าอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด

832
00:53:13,358 --> 00:53:16,694
‎ในการเปลี่ยนอัฟกานิสถาน
‎ให้เป็นศูนย์กลางการก่อการร้ายสากล

833
00:53:16,778 --> 00:53:19,697
‎คือพี่ชายผม อามีร์ ซาฮิบ อาหมัด ชาห์ มาซูด

834
00:53:19,781 --> 00:53:23,076
‎ดังนั้นพวกเขาตัดสินใจกำจัดพี่ผมออกไปให้พ้นทาง

835
00:53:28,915 --> 00:53:31,167
‎ในปี 2001 วันที่ 11 กันยายน

836
00:53:31,251 --> 00:53:34,504
‎พื้นที่ราว 90 เปอร์เซ็นต์ของอัฟกานิสถาน
‎ถูกควบคุมโดยตอลิบาน

837
00:53:34,587 --> 00:53:38,007
‎พื้นที่ที่เหลืออยู่จึงมีแค่ส่วนเล็กๆ สิบเปอร์เซ็นต์

838
00:53:38,091 --> 00:53:39,801
‎ทางตอนเหนือของอัฟกานิสถานเท่านั้น

839
00:53:39,884 --> 00:53:41,094
‎(นิวยอร์กไทมส์)

840
00:53:41,177 --> 00:53:43,179
‎ดังนั้นตอนที่เกิดการโจมตีขึ้น

841
00:53:43,263 --> 00:53:45,807
‎บก.ของผมที่นิวยอร์กไทมส์จึงบอกกับผมว่า

842
00:53:45,890 --> 00:53:48,643
‎"รีบไปหาฝ่ายกบฏ
‎ทางตอนเหนือของอัฟกานิสถาน"

843
00:53:48,726 --> 00:53:50,728
‎"ผมไม่รู้จะไปยังไง" "หาทางให้ได้"

844
00:53:50,812 --> 00:53:53,022
‎ผมเลยบินไปทาจิกิสถาน

845
00:53:53,690 --> 00:53:58,444
‎แล้วก็ข้ามเข้าสู่อาณาเขตเล็กๆ
‎ในการควบคุมของแนวร่วมฝ่ายเหนือ

846
00:53:58,945 --> 00:54:00,822
‎ที่นั่นมีแนวหน้าอยู่

847
00:54:00,905 --> 00:54:03,533
‎มันเหมือนแนวปะทะแบบในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง

848
00:54:04,409 --> 00:54:07,996
‎พอมองข้ามแนวหน้าไป 300 หลา
‎เราก็จะเห็นพวกตอลิบาน

849
00:54:08,496 --> 00:54:10,290
‎พวกเขานั่งอยู่ในสนามเพลาะ

850
00:54:14,377 --> 00:54:15,837
‎จากนั้นบี 52 ก็มา

851
00:54:18,214 --> 00:54:21,509
‎ผมเช่ากระท่อมโคลนหลังหนึ่งพักอาศัย

852
00:54:21,592 --> 00:54:24,429
‎มันดีกว่าหลังอื่นๆ ในเมืองเพราะมีหน้าต่าง

853
00:54:24,512 --> 00:54:27,640
‎ตอนนั้นน่าจะสักตีห้าได้มั้ง

854
00:54:27,724 --> 00:54:32,186
‎เสียงหน้าต่างสั่นสะเทือนก็ทำเอาผมตื่น

855
00:54:32,270 --> 00:54:34,522
‎มันสั่นอย่างกับเกิดแผ่นดินไหว

856
00:54:34,605 --> 00:54:39,110
‎ผมนึกว่าเกิดแผ่นดินไหว
‎เพราะมันเป็นพื้นที่ที่เกิดแผ่นดินไหวประจำ

857
00:54:39,193 --> 00:54:40,403
‎แต่มันเป็นเพราะระเบิด

858
00:54:44,824 --> 00:54:47,452
‎ผมมองออกไปที่สนามเพลาะของตอลิบาน

859
00:54:47,535 --> 00:54:52,665
‎และเห็นบี 52 ทิ้งระเบิดปูพรม
‎ตลอดแนวเส้นขอบฟ้า

860
00:54:52,749 --> 00:54:56,711
‎เราเห็นวงกลมสีดำขนาดมหึมา

861
00:54:57,920 --> 00:55:03,343
‎บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยทางเมฆ
‎ของบี 52 พาดผ่านไปมา

862
00:55:03,426 --> 00:55:05,636
‎จนดูเหมือนศิลปะยุคสมัยใหม่

863
00:55:06,137 --> 00:55:10,016
‎พวกเขาน่าจะบินวนเป็นเวลานานมาก
‎และทิ้งระเบิด 2,000 ปอนด์

864
00:55:13,394 --> 00:55:15,772
‎พวกเขาทิ้งระเบิดแบบนั้นทุกวันเป็นเวลาหลายวัน

865
00:55:15,855 --> 00:55:18,358
‎กระทั่งทำลายแนวของตอลิบานได้ในที่สุด

866
00:55:20,026 --> 00:55:21,235
‎(วันที่ 13 พฤศจิกายน ปี 2001)

867
00:55:21,903 --> 00:55:26,824
‎(แนวร่วมฝ่ายเหนือเข้ายึดกรุงคาบูล
‎วันที่ 13 พฤศจิกายน ปี 2001)

868
00:55:26,908 --> 00:55:30,286
‎ตอลิบานขนอาวุธเล็กของพวกเขาขึ้นรถบรรทุก

869
00:55:30,370 --> 00:55:33,164
‎และมุ่งลงใต้เพื่อไปยัง
‎ฐานที่มั่นทางจิตวิญญาณ กันดาฮาร์

870
00:55:37,460 --> 00:55:41,714
‎ระบอบตอลิบานไปตั้งหลักที่กันดาฮาร์

871
00:55:41,798 --> 00:55:44,008
‎ที่ที่พวกเขาจะสู้จนหยดสุดท้าย

872
00:55:44,092 --> 00:55:48,179
‎(กันดาฮาร์ อัฟกานิสถาน)

873
00:55:48,262 --> 00:55:49,806
‎เดือนธันวาคม ปี 2001

874
00:55:49,889 --> 00:55:52,517
‎สหรัฐอเมริกาคิดว่าพวกเขา
‎ได้ต้อนบิน ลาดินจนมุม

875
00:55:52,600 --> 00:55:53,976
‎ในเทือกเขาโทราโบรา

876
00:55:55,436 --> 00:55:59,732
‎ข่าวกรองถูกส่งไปยัง
‎กองกำลังอเมริกาและอัฟกานิสถาน

877
00:55:59,816 --> 00:56:03,069
‎แต่เพราะอะไรไม่รู้ อเมริกากลับไม่ส่ง

878
00:56:03,152 --> 00:56:06,322
‎หน่วยปฏิบัติการพิเศษกองใหญ่

879
00:56:06,406 --> 00:56:09,617
‎ไปจับกุมหรือฆ่าบิน ลาดิน

880
00:56:10,201 --> 00:56:13,621
‎หน้าที่ตกเป็นของกลุ่มนักรบอัฟกานิสถานชั้นเลว

881
00:56:13,704 --> 00:56:15,957
‎โดยมีชาวอเมริกันจำนวนหยิบมือเป็นที่ปรึกษา

882
00:56:16,791 --> 00:56:18,835
‎มันเป็นการตัดสินใจที่น่าพิศวง

883
00:56:20,128 --> 00:56:25,133
‎มันอธิบายไม่ได้ในหลายๆ แง่
‎ที่เมื่อจอมวางแผนการโจมตี 11 กันยา

884
00:56:25,216 --> 00:56:31,514
‎และผู้นำของกลุ่มอัลกออิดะฮ์
‎อยู่ใกล้เงื้อมือของกองทัพสหรัฐแค่เอื้อม

885
00:56:31,597 --> 00:56:35,852
‎เรากลับไม่ส่งกำลังที่ใหญ่ขึ้นไปไล่ล่าพวกเขา

886
00:56:39,689 --> 00:56:41,566
‎มันไม่มีภารกิจไหนสำคัญกว่านั้นแล้ว

887
00:56:41,649 --> 00:56:46,863
‎การล่าตัวอุซามะฮ์ บิน ลาดิน
‎เป็นปฏิบัติการตามล่าที่สำคัญที่สุดในโลก

888
00:56:47,738 --> 00:56:51,909
‎เขาคือเป้าหมายอันดับหนึ่ง
‎เป็นคนที่โลกต้องการตัวที่สุด

889
00:56:52,994 --> 00:56:56,372
‎เราใช้ชีวิตโดยตระหนักอยู่ตลอดเวลา
‎ว่ามันอาจเกิดขึ้นอีกก็ได้

890
00:56:56,456 --> 00:56:59,876
‎เราอาจต้องเผชิญกับการโจมตีที่คล้ายคลึงกันอีก

891
00:57:01,878 --> 00:57:04,172
‎มีคนบอกว่าเขาอยู่ในถ้ำ

892
00:57:04,714 --> 00:57:06,132
‎มีคนบอกว่าเขาตายแล้ว

893
00:57:07,008 --> 00:57:09,051
‎มีคนบอกว่าเขาอยู่ในปากีสถาน

894
00:57:09,135 --> 00:57:12,805
‎แต่ที่ผมรู้มีแค่เขากำลังหนีเท่านั้น

895
00:58:18,287 --> 00:58:23,209
‎คำบรรยายโดย วรพล ถาวรวรานนท์