1
00:00:19,958 --> 00:00:22,961
สำหรับผม การซึมเศร้าเหมือน…

2
00:00:24,462 --> 00:00:27,215
อยู่ในส่วนที่มืดที่สุด หนาวที่สุด…

3
00:00:28,216 --> 00:00:32,136
ของทะเล โดยมี น้ำหนักร้อยปอนด์ผูกติดไว้ที่ข้อเท้า

4
00:00:33,012 --> 00:00:35,682
และผมพยายามที่จะว่ายขึ้นไป…

5
00:00:36,683 --> 00:00:41,145
แต่ตัวผมกลับดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ

6
00:00:41,229 --> 00:00:43,064
ลึกลงไปเรื่อยๆ

7
00:00:44,399 --> 00:00:45,775
ด้วยความกระวนกระวาย

8
00:00:45,859 --> 00:00:47,026
คือ…

9
00:00:47,527 --> 00:00:50,029
นอกจากความกระวนกระวาย ยังมีความหงุดหงุด ความโกรธ

10
00:00:54,450 --> 00:00:55,660
ความเกรี้ยวกราด

11
00:00:56,160 --> 00:00:59,873
ทุกความรู้สึกที่ผมกดไว้

12
00:00:59,956 --> 00:01:01,457
จะผุดขึ้นมา

13
00:01:02,083 --> 00:01:04,293
ตอนที่ผมกำลังถูกฉุดลงไป

14
00:01:04,376 --> 00:01:05,628
ประมาณนั้น และ…

15
00:01:06,671 --> 00:01:10,258
จะรู้สึกหนาวเหน็บ มืดมิด และโดดเดี่ยว

16
00:01:10,341 --> 00:01:14,345
และความรู้สึกจะกัดกินเราตรงนั้น

17
00:01:14,429 --> 00:01:17,682
จนกว่าจะคิดออกว่าจะทำให้ตัวเอง หลุดจากโซ่ที่ล่ามไว้นี้อย่างไร

18
00:01:17,765 --> 00:01:22,770
แล้วค่อยๆ ว่ายขึ้นไป รู้สึกว่าความกดดันคลายลง

19
00:01:23,271 --> 00:01:25,356
และสูดอากาศหายใจได้

20
00:01:29,986 --> 00:01:33,448
อาการจะมาๆ ไปๆ ผมมีอาการแบบนี้ตอนเรียนมหาวิทยาลัย

21
00:01:33,531 --> 00:01:35,617
แต่ผมบอกตัวเองเสมอ

22
00:01:35,700 --> 00:01:37,368
ว่าตัวผมเพ้อ

23
00:01:37,452 --> 00:01:40,914
ผมจะอ้างเหตุผลคณานับ

24
00:01:40,997 --> 00:01:42,498
เพื่อที่จะไม่ต้องเผชิญกับความจริง

25
00:01:42,582 --> 00:01:47,879
(เดอมาร์)

26
00:01:50,381 --> 00:01:52,217
ผมเติบโตที่เมืองคอมป์ตัน รัฐแคลิฟอร์เนีย

27
00:01:53,426 --> 00:01:54,886
บ้านเราไม่ได้มีฐานะ

28
00:01:54,969 --> 00:02:01,059
แต่คุณพ่อคุณแม่ของผม ปกป้องและสนับสนุนผมเต็มที่

29
00:02:02,310 --> 00:02:06,898
ผมเห็นคุณแม่เสียพี่น้องผู้ชายทุกคน จากการใช้ความรุนแรงของแก๊งต่างๆ

30
00:02:07,440 --> 00:02:09,901
เห็นเพื่อนฝูง สมาชิกในครอบครัว

31
00:02:09,984 --> 00:02:12,529
เสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย

32
00:02:13,530 --> 00:02:15,615
จำได้ว่าครั้งหนึ่งมีรถ ขับมาเทียบช้าๆ

33
00:02:15,698 --> 00:02:19,410
แล้วเราต้องก้มไปหลับหลังรถ เพราะพวกเขายิงมา

34
00:02:20,119 --> 00:02:21,454
แม้กระทั่งถึงทุกวันนี้

35
00:02:22,080 --> 00:02:23,790
เมื่อมีรถค่อยๆ ขับมา…

36
00:02:24,958 --> 00:02:27,669
ผมจะรู้สึกกังวลแบบ "นี่ใคร"

37
00:02:29,212 --> 00:02:31,047
เหตุการณ์นั้นส่งผลอย่างมาก

38
00:02:31,130 --> 00:02:34,509
ผลักให้ผมวิ่งหาอะไร…

39
00:02:35,593 --> 00:02:36,928
ที่ทำให้ผมหลีกหนีได้

40
00:02:37,011 --> 00:02:38,596
(คอมป์ตัน)

41
00:02:38,680 --> 00:02:40,682
ซึ่งบาสเกตบอลคือสิ่งนั้นเสมอ

42
00:02:40,765 --> 00:02:41,975
โอ้ เดอโรซาน

43
00:02:42,058 --> 00:02:44,394
เป็นหนึ่งสิ่งที่ผมรู้สึกว่า

44
00:02:44,477 --> 00:02:47,313
ผมอยู่ห่างไกลจากทุกสิ่งทุกอย่าง ผมสามารถเป็นตัวเองได้

45
00:02:47,397 --> 00:02:48,606
จบอย่างสวยงาม

46
00:02:48,690 --> 00:02:51,109
ผมพยายามใช้เป็นมุมสงบของผม

47
00:02:51,192 --> 00:02:55,780
แต่ไม่เผชิญความจริง ของสิ่งที่เป็นอยู่ในเวลานั้น

48
00:02:55,864 --> 00:02:59,284
ตัวเลือกที่เก้าใน NBA Draft ปี 2009

49
00:02:59,367 --> 00:03:01,619
ทีมโตรอนโตแรปเตอร์สเลือก

50
00:03:01,703 --> 00:03:05,123
เดอมาร์ เดอโรซาน จากมหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียใต้

51
00:03:09,377 --> 00:03:12,463
บิยอมโบกัน เดอโรซานยิงและลง

52
00:03:14,924 --> 00:03:17,594
ได้ลูกไป โอ้ ลงอย่างสวยงาม

53
00:03:17,677 --> 00:03:19,345
เดอโรซานด้วยสแลมดังก์

54
00:03:19,429 --> 00:03:20,680
สแลมดังก์สุดยอด

55
00:03:21,764 --> 00:03:24,058
ทีมรวมดาวเด่นเป็นอย่างนี้ครับ คุณผู้ชม

56
00:03:24,559 --> 00:03:28,897
ชีวิตเรากำลังดี เป็นดาวเด่น ชนะรวด

57
00:03:28,980 --> 00:03:32,066
เราอยู่ในทีวี ได้รับความสนใจมากมาย

58
00:03:32,150 --> 00:03:33,902
จนเรารู้สึกขึ้นมา

59
00:03:35,028 --> 00:03:38,740
เราเก็บความเจ็บปวดไว้มากมาย ในหลายปีที่ผ่านมา

60
00:03:38,823 --> 00:03:42,994
มุมมืดมิดที่ผมอยู่ จะผุดขึ้นมาบ่อยขึ้น

61
00:03:43,077 --> 00:03:47,248
แทนที่จะมาเป็นครั้งครา กลายเป็นมาทุกสองสามวัน

62
00:03:47,332 --> 00:03:49,751
จากนั้นสองสามวันติดจนเป็นสัปดาห์

63
00:03:50,752 --> 00:03:53,421
บ่อยมากจนผมต้อง…

64
00:03:53,922 --> 00:03:56,382
ต้องไตร่ตรองและเผชิญหน้ากับมัน

65
00:03:56,883 --> 00:03:58,176
(เดอมาร์ เดอโรซาน โรคซึมเศร้าควบคุมผม…)

66
00:03:58,259 --> 00:03:59,385
ผมทวีตข้อความนั้น

67
00:04:00,345 --> 00:04:03,890
ในเวลานั้น ผมรู้สึกอยากที่จะระบาย

68
00:04:04,891 --> 00:04:07,393
แล้วผมก็ไปนอน แต่พอตื่นขึ้นมา…

69
00:04:07,477 --> 00:04:09,854
(เดอมาร์ เดอโรซานเปิดเผย ถึงการต่อสู้กับโรคซึมเศร้า)

70
00:04:09,938 --> 00:04:11,523
หลังจากนั้น ผมถูกบังคับให้เผชิญหน้า

71
00:04:11,606 --> 00:04:13,024
(พูดคุยถึงโรคซึมเศร้า ความทุกข์ ที่ต้องเจอ: "เราต่างเป็นมนุษย์")

72
00:04:13,107 --> 00:04:15,568
ผมรู้จักหลายคนที่อายที่จะพูดถึง

73
00:04:15,652 --> 00:04:18,737
นักกีฬาไม่เคยพูดถึง แต่คุณพูด

74
00:04:19,864 --> 00:04:20,865
(พูดถึงการต่อสู้ กับโรคซึมเศร้า ภาวะวิตกกังวล)

75
00:04:20,949 --> 00:04:22,951
ผู้เล่นใน NBA หลายคน ได้แบ่งปันปัญหาสุขภาพจิตที่ตัวเองมี

76
00:04:23,034 --> 00:04:24,869
ใน NBA โรคซึมเศร้า เกิดขึ้นบ่อยกว่าที่เราคิดหรือไม่

77
00:04:24,953 --> 00:04:27,121
สุขภาพจิตใน NBA ทางลีกควรทำอย่างไร

78
00:04:27,205 --> 00:04:28,831
(เดอมาร์ เดอโรซานจากทีม Raptors เปิดเผยถึงอาการซึมเศร้า)

79
00:04:28,915 --> 00:04:31,251
ดิฉันอยากพูดถึงสิ่งที่เควิน เลิฟ ลงใน The Players' Tribune…

80
00:04:31,334 --> 00:04:32,544
(ทุกคนมีปัญหาของตัวเอง)

81
00:04:32,627 --> 00:04:35,588
ซึ่งเขาเปิดเผยเรื่องการต่อสู้ กับภาวะซึมเศร้าและอาการแพนิกของเขา

82
00:04:35,672 --> 00:04:37,340
เขาพูดได้ดี ตอนที่เขาบอกว่าเดอมาร์ เดอโรซาน…

83
00:04:37,423 --> 00:04:38,633
(เควิน เลิฟ, เดอมาร์ เดอโรซาน เปิดอกเรื่องสุขภาพจิต)

84
00:04:38,716 --> 00:04:40,510
- เหมือนเปิดประตูให้เขา - เดอมาร์ ใช่

85
00:04:40,593 --> 00:04:42,178
(ทวีตของเดอมาร์ เดอโรซาน ได้รับการสนับสนุนจากโซเชียลมีเดีย)

86
00:04:42,262 --> 00:04:43,471
สิ่งที่เดอมาร์ เดอโรซานทำ

87
00:04:43,555 --> 00:04:45,932
เขาตัดสินใจที่จะเปิดเผยต่อสาธารณะ เกี่ยวกับโรคซึมเศร้าและวิตกกังวล

88
00:04:46,015 --> 00:04:47,350
ทำให้เกิดคลื่นความเปลี่ยนแปลง

89
00:04:47,433 --> 00:04:49,978
แน่นอนว่าใน NBA และผมว่าในกีฬาอาชีพทุกกีฬา

90
00:04:50,061 --> 00:04:51,145
(อดัม ซิลเวอร์ ประธาน NBA)

91
00:04:51,229 --> 00:04:53,147
เพราะทำให้ผู้เล่นรู้สึกสบายใจ

92
00:04:53,231 --> 00:04:55,441
ที่จะออกมาพูดในเรื่องที่สำคัญ

93
00:04:57,402 --> 00:04:59,529
มีรายงานว่า NBA กำลังดู…

94
00:04:59,612 --> 00:05:00,613
(NBA ความมหัศจรรย์เกิดขึ้นที่นี่)

95
00:05:00,697 --> 00:05:03,908
ปรับโฉมนโยบายด้านสุขภาพจิต สำหรับฤดูกาล 2019-2020

96
00:05:03,992 --> 00:05:05,368
จากข้อมูลในเว็บไซต์ The Athletic

97
00:05:05,451 --> 00:05:07,871
ทางลีกจะเริ่มโครงการ ด้านสุขภาพจิตในเร็ววันนี้

98
00:05:07,954 --> 00:05:10,290
ที่ทั้ง 30 ทีมจะต้องปฏิบัติตาม

99
00:05:12,125 --> 00:05:16,129
เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เวลาที่อยู่แต่กับการเล่นกีฬา

100
00:05:16,212 --> 00:05:20,216
นั่นคือการเก็บกดความรู้สึก ต่อสิ่งที่เกิดขึ้นในสังคมเรา

101
00:05:20,300 --> 00:05:23,136
และผมใช้เวลา…

102
00:05:24,137 --> 00:05:26,681
เกือบจะอายุ 30 กว่าผมจะรู้ตัว

103
00:05:29,058 --> 00:05:33,938
นักกีฬาอาชีพเหล่านี้ ประสบกับปัญหาต่างๆ

104
00:05:34,022 --> 00:05:38,234
ที่ทุกคนในช่วงเวลานั้นประสบ โดยมีชื่อเสียงเพิ่มเข้ามา…

105
00:05:38,318 --> 00:05:39,527
(ดร. คอรีย์ เยเกอร์ นักจิตบำบัดทีม - ดีทรอยต์ พิสตอนส์)

106
00:05:39,611 --> 00:05:40,778
และความสำเร็จด้านการเงิน

107
00:05:40,862 --> 00:05:43,948
ท่ามกลางรายละเอียดอื่นๆ ที่มาพร้อมกับการเป็น

108
00:05:44,032 --> 00:05:45,950
นักกีฬาที่โด่งดัง

109
00:05:46,034 --> 00:05:48,203
แต่โลกไม่ได้มองอย่างนั้น

110
00:05:48,286 --> 00:05:50,872
โลกมองว่า "เฮ้ย คุณมีชื่อเสียงขนาดนี้

111
00:05:50,955 --> 00:05:54,042
มีเงินมากขนาดนี้ ปัญหาของคุณไม่ได้มีอยู่จริง"

112
00:05:54,125 --> 00:05:58,504
แต่นั่นไม่ใช่ความจริง ความเป็นมนุษย์ยังมี

113
00:05:59,964 --> 00:06:02,634
"การไปพบนักบำบัด หรือการดูแลสุขภาพจิต

114
00:06:02,717 --> 00:06:04,719
แสดงถึงความอ่อนแอของฉัน"

115
00:06:05,220 --> 00:06:07,305
นักกีฬาอาชีพจะรู้สึกว่า

116
00:06:07,388 --> 00:06:10,225
"คู่ต่อสู้ของฉัน จะจับได้ถึงความอ่อนแอนั้น

117
00:06:10,308 --> 00:06:14,729
และบางทีคนที่จะตัดสินใจ เรื่องสัญญาจ้างฉบับต่อไปของฉัน

118
00:06:14,812 --> 00:06:16,689
จะจับได้ถึงความอ่อนแอนั้น"

119
00:06:18,983 --> 00:06:22,278
และตอนนี้ ในชุมชน ชาวอเมริกันเชื้อสายแอฟริกา

120
00:06:22,362 --> 00:06:23,863
เราไม่ต้องการคนนอก

121
00:06:24,489 --> 00:06:28,326
นั่นสะท้อนปมที่มีมานมนาน ในชุมชนของเรา

122
00:06:28,409 --> 00:06:30,286
ว่าคนนอกอาจไม่ช่วยเรา

123
00:06:30,787 --> 00:06:33,873
ดังนั้นเก็บเอาไว้ อย่าบอกเรื่องแบบนี้กับใคร

124
00:06:33,957 --> 00:06:37,460
จริงๆ เราไม่อยากแม้แต่จะพูดคุย กับคนในครอบครัวของเรา

125
00:06:37,544 --> 00:06:40,713
เราจะพูดว่า "เด็กคนนั้นทุกข์ใจ ทุกข์ใจมานานหลายปี"

126
00:06:40,797 --> 00:06:42,799
ความทุกข์นั้นคือปัญหาสุขภาพจิต

127
00:06:42,882 --> 00:06:45,802
ปัญหาสุขภาพจิตที่ไม่ได้รับการดูแล

128
00:06:46,844 --> 00:06:49,556
ผมเป็นหัวหน้าโค้ช ที่โตรอนโตเป็นเวลาเจ็ดปี

129
00:06:49,639 --> 00:06:52,725
และรู้จักเดอมาร์จาก… น่าจะเป็นปีที่สองที่เขาเข้า NBA

130
00:06:52,809 --> 00:06:55,645
หรืออาจเป็นปีที่สาม ได้เห็นเขาเติบโต

131
00:06:55,728 --> 00:07:00,066
เบรนดากับผมและลูกๆ อยู่ลอสแอนเจลิส ผมกำลังโค้ชเกมรวมดาวเด่น

132
00:07:00,149 --> 00:07:01,359
(ดเวน เคซีย์ หัวหน้าโค้ช ทีมดีทรอยต์ พิสตอนส์)

133
00:07:01,442 --> 00:07:04,779
ผมตื่นมาเห็นทวีตที่เขาเขียน ว่าเขากำลังมีปัญหา

134
00:07:04,863 --> 00:07:07,490
กับบางสถานการณ์ อาการซึมเศร้า

135
00:07:07,574 --> 00:07:10,660
นั่นทำให้ผมตกใจ เพราะเราดูไม่ออกเลย

136
00:07:11,244 --> 00:07:14,747
ในแง่ส่วนตัว ตอนที่เราได้ยินว่าเขามีปัญหา

137
00:07:14,831 --> 00:07:17,041
เรารู้สึกว่าเราละเลยเขา

138
00:07:17,125 --> 00:07:20,003
เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ ของเราไม่ดีพอ

139
00:07:20,086 --> 00:07:22,046
ที่จะทำให้เขารู้สึกสบายใจ ที่จะพูดกับเรา

140
00:07:22,130 --> 00:07:23,131
(เบรนดา เคซีย์ ภรรยาของดเวน)

141
00:07:23,214 --> 00:07:27,218
ดิฉันเลยรู้สึกว่า "โห เราแย่จริงๆ"

142
00:07:27,719 --> 00:07:29,637
แต่คุณเบรนดา ผมว่า

143
00:07:29,721 --> 00:07:34,017
กลไกการรับมือ เพื่อที่จะปกปิดเรื่องนี้ทำงานหนัก

144
00:07:34,100 --> 00:07:35,977
- ค่ะ - และผมว่าส่วนหนึ่ง

145
00:07:36,060 --> 00:07:40,064
สำหรับบุคคลหนึ่ง บุคคลนั้นจะพูดว่า "ฉันไม่ควรมีปัญหานี้

146
00:07:40,148 --> 00:07:42,400
ฉันไม่ควรพูดออกไป"

147
00:07:42,483 --> 00:07:46,029
แต่ผมภูมิใจในตัวเขามาก ที่เขาทำให้เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ

148
00:07:46,112 --> 00:07:48,698
ที่เราสามารถพูดคุยกันได้

149
00:07:48,781 --> 00:07:52,827
ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่รู้เรื่องอะไร

150
00:07:52,911 --> 00:07:55,079
และผมไม่มีคุณสมบัติ หรือมีเครื่องมือเพียงพอ

151
00:07:55,163 --> 00:07:57,832
ที่เข้าไปในส่วนนั้น ของชีวิตชายหนุ่มคนหนึ่ง

152
00:07:57,916 --> 00:07:59,667
เอาเลย ดีเจ

153
00:07:59,751 --> 00:08:03,046
นั่นคือเหตุผล ที่พอผมได้งานนี้ที่ดีทรอยต์

154
00:08:03,129 --> 00:08:06,049
การมีคนอย่างดร. เยเกอร์ อยู่ในทีมของเรา

155
00:08:06,132 --> 00:08:08,134
เป็นหนึ่งในสิ่งแรกๆ ที่ผมขอ

156
00:08:08,218 --> 00:08:10,803
คือคนที่สามารถรับมือกับเรื่องแบบนี้ อย่างมืออาชีพ

157
00:08:11,596 --> 00:08:14,682
บอกผมหน่อยว่าตอนนี้ จิตใจคุณเป็นอย่างไร

158
00:08:14,766 --> 00:08:18,269
คุณกลับมาจากการบาดเจ็บ ที่ทำให้คุณหยุดเล่น…

159
00:08:18,770 --> 00:08:22,398
คำไม่กี่คำแรก ที่เราเลือกพูดกับคนคนหนึ่ง

160
00:08:22,482 --> 00:08:23,483
เป็นสิ่งสำคัญ

161
00:08:23,566 --> 00:08:27,862
หลายคนเป็นนักบำบัดสมัครเล่น หรือนักจิตวิทยาสมัครเล่น

162
00:08:27,946 --> 00:08:30,114
"ฉันว่าเด็กคนนี้กำลังมี ภาวะวิตกกังวล

163
00:08:30,198 --> 00:08:31,950
และอาจมีโรคซึมเศร้าด้วย"

164
00:08:32,450 --> 00:08:34,118
แต่ช้าก่อน

165
00:08:34,202 --> 00:08:37,038
ไหนลองบอกมาว่าอาการซึมเศร้า กับความเศร้าต่างกันอย่างไร

166
00:08:37,121 --> 00:08:38,665
คนไม่ได้รู้จริง

167
00:08:38,748 --> 00:08:41,876
อะไรคือความแตกต่าง ระหว่างภาวะวิตกกังวลกับความกังวล

168
00:08:41,959 --> 00:08:43,545
คนไม่ค่อยรู้

169
00:08:43,628 --> 00:08:46,464
ดังนั้นเราไม่ต้องอธิบาย แบบทางการแพทย์

170
00:08:47,090 --> 00:08:49,175
ผมว่านั่นเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้เล่น

171
00:08:49,884 --> 00:08:53,555
คำอธิบายที่ดีที่สุดที่ผมให้ได้ เกี่ยวกับการบำบัดของผม

172
00:08:54,138 --> 00:08:56,015
คือเป็นการสนทนา

173
00:08:56,099 --> 00:08:58,142
ไม่มีใครต่อต้านการสนทนา

174
00:08:58,768 --> 00:09:00,478
เมื่อเช้าเป็นอย่างไรบ้าง

175
00:09:00,562 --> 00:09:02,480
ดีมาก ทุกคนทำได้ดี

176
00:09:02,564 --> 00:09:03,565
- เหรอครับ - ครับ

177
00:09:04,315 --> 00:09:06,109
โครีย์ดีมาก

178
00:09:06,192 --> 00:09:08,820
ตอนที่เขาเข้ามาปีที่แล้ว…

179
00:09:08,903 --> 00:09:10,113
(แลงสตัน กัลโลเวย์ ผู้เล่นทีมดีทรอยต์ พิสตอนส์)

180
00:09:10,196 --> 00:09:12,365
ทำให้โล่งอกมาก เพราะเราจะได้เห็นสมาชิกทีม

181
00:09:12,448 --> 00:09:14,325
เริ่มเปิดใจกับเขา

182
00:09:15,201 --> 00:09:17,203
คนที่หน้าตาเหมือนเรา คนที่…

183
00:09:17,787 --> 00:09:21,374
เป็นมิตร สามารถคุยได้ทุกเรื่อง

184
00:09:21,457 --> 00:09:24,794
เวลาผมมีปัญหา ผมมาคุยกับคุณ ผมรู้คุณแก้ให้ไม่ได้

185
00:09:24,878 --> 00:09:26,421
- อืม ใช่ - แต่ช่วยระบาย…

186
00:09:26,504 --> 00:09:29,299
- ระบายความเครียดได้มาก - ความกดดันใช่ไหม

187
00:09:30,216 --> 00:09:32,760
และนั่นทำให้เขาพิเศษ เพราะ…

188
00:09:32,844 --> 00:09:37,056
เขาไม่ได้อยากได้อะไรจากเรา แต่เขาต้องการให้เรามีทุกอย่าง

189
00:09:37,140 --> 00:09:39,976
เขาอยากให้เราเป็นตัวเราที่ดีที่สุด

190
00:09:43,146 --> 00:09:46,482
สามปีที่ผ่านมานี้…

191
00:09:46,566 --> 00:09:51,154
ผมว่าเป็นสามปี ที่หนักที่สุดในชีวิตผม

192
00:09:52,530 --> 00:09:54,616
ปัจจัยความเครียดมีมากเหลือเกิน

193
00:09:55,408 --> 00:09:57,327
เวลาที่ทุกอย่างในสนามกำลังไปได้ดี…

194
00:09:58,328 --> 00:09:59,370
ชีวิตก็จะดี

195
00:10:00,038 --> 00:10:01,956
แต่เมื่อบาสเกตบอลพลิกผัน

196
00:10:02,040 --> 00:10:07,253
หรือมีสิ่งที่เราควบคุมไม่ได้ นั่นมีผลกระทบต่อเรา เราสั่นคลอน

197
00:10:07,921 --> 00:10:11,132
ด้วยความที่เป็น NBA ทุกคนจับจ้องอยู่ตลอดเวลา

198
00:10:11,216 --> 00:10:12,217
(ซาบรีนา กัลโลเวย์ ภรรยาของแลงสตัน)

199
00:10:12,300 --> 00:10:15,094
มีโซเชียลมีเดีย จะมีทวีตอยู่เสมอ

200
00:10:15,178 --> 00:10:16,304
มีรูปในอินสตาแกรม

201
00:10:16,387 --> 00:10:19,766
มีข่าวลือว่าจะมีการแลกตัวกัน

202
00:10:19,849 --> 00:10:21,392
จะมีคนถูกตัดออก

203
00:10:21,893 --> 00:10:24,187
พ่อแม่ของเขาเริ่มแก่ตัวขึ้น ตัวเขาเองเป็นพ่อคนแล้ว

204
00:10:24,771 --> 00:10:26,189
มีแรงกดดันอยู่ตลอด

205
00:10:27,315 --> 00:10:29,150
ตอนที่เดอมาร์ บอกว่าเขาเป็นโรคซึมเศร้า

206
00:10:29,234 --> 00:10:31,361
นั่นทำให้โลก NBA สั่นคลอน

207
00:10:31,903 --> 00:10:34,280
เพราะคนในลีกส่วนใหญ่ ไม่รู้จะคิดอย่างไร

208
00:10:35,073 --> 00:10:36,241
นั่นแปลว่าเขาอ่อนแอหรือเปล่า

209
00:10:36,324 --> 00:10:38,910
นั่นแปลว่าเขาแข็งแกร่งหรือเปล่า ที่กล้าออกมาพูด

210
00:10:39,661 --> 00:10:44,082
มีความหมายกับเราอย่างไรในภายภาคหน้า

211
00:10:45,166 --> 00:10:47,168
พร้อมยัง ยิ้ม

212
00:10:49,921 --> 00:10:50,797
ไปกัน

213
00:10:50,880 --> 00:10:52,632
เวลาที่เรา พูดถึงสุขภาพจิต

214
00:10:52,715 --> 00:10:55,927
เราพูดกันตอนที่อยู่ในขั้นวิกฤตแล้ว

215
00:10:56,427 --> 00:11:00,515
ดิฉันว่าจะมีพลังกว่ามาก เมื่อเรารู้ตัว

216
00:11:00,598 --> 00:11:02,517
และจัดการเลย

217
00:11:02,600 --> 00:11:06,354
เพื่อที่เวลามีวิกฤตเกิดขึ้น

218
00:11:06,437 --> 00:11:08,815
เราได้รับการฝึกมา เตรียมตัวแล้ว และเราพร้อม

219
00:11:10,650 --> 00:11:12,777
ข่าวด่วน ในบ่ายวันอาทิตย์นี้

220
00:11:12,861 --> 00:11:14,362
(โคบี ไบรอันต์เสียชีวิตจาก เหตุเฮลิคอปเตอร์ตกในวัย 41 ปี)

221
00:11:14,445 --> 00:11:17,115
แชมเปี้ยน NBA ห้าสมัย โคบี ไบรอันต์ อดีตผู้เล่นทรงคุณค่าของลีก

222
00:11:17,198 --> 00:11:21,327
เสียชีวิตเมื่อบ่ายวันนี้ ในลอสแอนเจลิสในเหตุเฮลิคอปเตอร์ตก

223
00:11:21,411 --> 00:11:23,162
ตอนนี้รายงานข่าวเพิ่งจะเริ่มเข้ามา

224
00:11:23,246 --> 00:11:25,957
ในผู้เสียชีวิตหลายราย โคบี ไบรอันต์ อยู่ในเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น

225
00:11:26,040 --> 00:11:27,041
(โคบี ไบรอันต์ เสียชีวิตในอุบัติเหตุ)

226
00:11:27,125 --> 00:11:28,960
พวกเขาตัดสินใจ ว่าฝ่ายใดก็ตามที่ได้บอลก่อน

227
00:11:29,043 --> 00:11:32,964
ในกรณีนี้คือโตรอนโต พวกเขาจะปล่อยให้เวลายิงหมดลงไป

228
00:11:33,047 --> 00:11:37,927
เพราะหมายเลข 24 เพื่อเป็นเกียรติกับโคบี ไบรอันต์

229
00:11:43,266 --> 00:11:44,934
ผมมีนัดแข่งวันนั้น

230
00:11:45,018 --> 00:11:48,813
เป็นการแข่งขันที่ยากที่สุดในชีวิต

231
00:11:48,897 --> 00:11:49,981
โห…

232
00:11:51,316 --> 00:11:52,400
คือคำพูด…

233
00:11:52,984 --> 00:11:54,485
ไม่มีคำพูดที่อธิบายได้

234
00:12:01,326 --> 00:12:04,370
การตายของโคบีส่งผลกระทบต่อทุกคน

235
00:12:04,454 --> 00:12:07,749
แต่โดยเฉพาะผู้เล่นเหล่านี้ ที่อยู่ใน NBA

236
00:12:13,296 --> 00:12:15,632
บ่อยครั้ง ด้วยความเศร้าโศก และการสูญเสีย

237
00:12:15,715 --> 00:12:19,093
สิ่งที่เรามักทำคือถอยห่างจากมัน เพราะเราไม่รู้ต้องทำอย่างไร

238
00:12:19,844 --> 00:12:22,305
งานของผมคือการเอนตัวเข้าหา

239
00:12:22,388 --> 00:12:26,351
และสนับสนุนในทางที่แต่ละคนต้องการ

240
00:12:26,434 --> 00:12:28,102
(การไว้อาลัยกับโคบี ไบรอันต์: พิสตอนส์ใส่เสื้อหมายเลข 8 กับ 24)

241
00:12:28,186 --> 00:12:30,104
ในขณะที่เรา ไว้อาลัยชีวิตของโคบี ไบรอันต์…

242
00:12:30,188 --> 00:12:33,107
ผมอยากพูดคุยสั้นๆ

243
00:12:33,191 --> 00:12:37,278
ว่าทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง รู้สึกอย่างไรกันบ้าง

244
00:12:37,362 --> 00:12:42,116
การจัดการความเศร้าโศก เป็นประสบการณ์เฉพาะบุคคล

245
00:12:42,575 --> 00:12:43,785
สิ่งที่ผมทำ

246
00:12:43,868 --> 00:12:47,121
จะแตกต่างและไม่เหมือนกับที่คุณทำ

247
00:12:47,205 --> 00:12:48,373
ครับ

248
00:12:48,456 --> 00:12:52,210
ผมจะถามคนตลอดเวลาว่าถ้าเรา จัดการความเศร้าโศกต่างกัน แบบไหนถูก

249
00:12:52,293 --> 00:12:53,461
ทุกวิธีถูก

250
00:12:53,545 --> 00:12:56,005
- โอเคครับ - วิธีของเรา รูปแบบของเรา

251
00:12:56,089 --> 00:12:58,174
ครับ ผมว่าเรื่องนี้สำคัญมาก

252
00:12:58,258 --> 00:12:59,968
แค่สามารถพูดคุยได้

253
00:13:01,344 --> 00:13:04,847
ผมว่าน่าจะผ่านไปสองสามชั่วโมง

254
00:13:07,183 --> 00:13:10,812
ผมพบว่าตัวเองยังนั่งอยู่ที่เดิม

255
00:13:10,895 --> 00:13:11,896
ผมไม่ได้ขยับไปไหน

256
00:13:11,980 --> 00:13:15,400
คนที่คุณเคยเล่นด้วย คนที่คุณรู้จักตั้งแต่เด็ก

257
00:13:15,483 --> 00:13:16,484
ไอดอลที่…

258
00:13:17,485 --> 00:13:18,736
กระทบกระเทือนใจเรามาก

259
00:13:18,820 --> 00:13:22,407
เหมือนเป็นแผลเปิดที่เรา ไม่สามารถรักษาได้

260
00:13:23,074 --> 00:13:24,284
(เจ.ดี. ดูบัวส์ ผู้ช่วยโค้ช - ดีทรอยต์ พิสตอนส์)

261
00:13:24,367 --> 00:13:26,369
ตอนที่ผมได้ข่าว สิ่งแรกที่ผมพูดคือ…

262
00:13:26,452 --> 00:13:29,539
ปฏิกิริยาของผมคือ "โคบีตายไม่ได้ หมายความว่าไง"

263
00:13:29,622 --> 00:13:31,583
- ใช่ - ใช่

264
00:13:31,666 --> 00:13:33,042
- หนักมาก - ครับ

265
00:13:33,126 --> 00:13:35,044
ความไร้เทียมทานของเขา

266
00:13:35,128 --> 00:13:36,129
- แบบ… - ใช่

267
00:13:36,212 --> 00:13:38,548
- เขาเหนือมนุษย์ ทำไม… - ครับ

268
00:13:38,631 --> 00:13:40,592
- โคบีไม่ไปไหน - ครับ

269
00:13:40,675 --> 00:13:43,136
การได้มีโอกาสเล่นฝ่ายตรงข้ามกับโคบี

270
00:13:43,219 --> 00:13:45,263
ผมรู้สึกว่า "ตั้งสติ นี่เรื่องจริง"

271
00:13:45,346 --> 00:13:47,348
แบบว่าเอาละ ไอดอลผมอยู่ตรงนี้

272
00:13:47,432 --> 00:13:49,893
- ตำนานยืนอยู่ตรงนี้ - ใช่ๆ

273
00:13:49,976 --> 00:13:52,353
คิดว่ามีการแย่งบอลไปมาสักพักหนึ่ง แล้วอยู่ดีๆ ผมไปมองเขา

274
00:13:52,437 --> 00:13:55,064
ผมก็แบบ "อ้าวเฮ้ย" แบบ "ผมมัวแต่มองโคบี"

275
00:13:55,648 --> 00:13:57,650
ผมรู้ว่าทุกคนที่บ้านดูอยู่

276
00:13:57,734 --> 00:13:59,736
- ทุกคนดูอยู่ ใช่ - ทั้งลีกดูอยู่

277
00:13:59,819 --> 00:14:01,029
- ลูกๆ คุณด้วย - ใช่ พวกเขาดูอยู่

278
00:14:01,112 --> 00:14:03,740
พวกเขาคงแบบ "ถ้าไม่หยุด ทุกอย่างจบแน่

279
00:14:03,823 --> 00:14:05,867
กลับบ้านเราจะล้อคุณไม่หยุด"

280
00:14:05,950 --> 00:14:06,951
แล้ว…

281
00:14:07,035 --> 00:14:09,412
ผมขอลายเซ็นเขาบนรองเท้าผมหลังเกมจบ

282
00:14:09,954 --> 00:14:12,457
เขาก็พูดว่า "สู้ต่อไปพวก สู้ต่อไป"

283
00:14:12,540 --> 00:14:14,667
แต่คุณได้เก็บไว้ตลอดไป

284
00:14:14,751 --> 00:14:15,752
- ความทรงจำเหล่านั้น - ครับ

285
00:14:15,835 --> 00:14:17,337
ไม่มีใครเอาไปได้

286
00:14:17,962 --> 00:14:19,631
ดูซจะนั่งอยู่ข้างๆ เรา

287
00:14:19,714 --> 00:14:23,259
ตอนที่เขาอายุ 12 หรือ 14 พูดว่า "พ่อ พ่อได้แข่งกับโคบีเหรอ"

288
00:14:23,343 --> 00:14:25,261
- ใช่ครับ - คุณได้เล่าเรื่องนี้

289
00:14:25,345 --> 00:14:27,430
- เจ๋งมากๆ ใช่ - ใช่ เจ๋งมาก

290
00:14:27,513 --> 00:14:31,226
เมื่อมองมาในฐานะพ่อคน

291
00:14:31,309 --> 00:14:33,895
ผมรู้สึกทะนุถนอมลูกชายผม มากขึ้นไปอีก

292
00:14:33,978 --> 00:14:36,773
- ครับ - เพราะวันพรุ่งนี้ไม่แน่นอน

293
00:14:38,024 --> 00:14:40,026
ทำให้ผมได้เห็นมุมมอง

294
00:14:40,610 --> 00:14:42,862
ที่ใหญ่กว่าแค่เรื่องลูกบอลมาก

295
00:14:42,946 --> 00:14:45,740
ลูกบอลลูกนี้จะหยุดเด้ง

296
00:14:49,577 --> 00:14:55,291
บ่อยครั้งเราไม่ใช้เวลา ที่จะสร้างพื้นที่ที่จะเข้าใจกัน

297
00:14:55,375 --> 00:14:59,754
ผมว่างานนี้ทำให้ผมมีเวลา

298
00:14:59,837 --> 00:15:02,549
การเดินทางไปกับทีม การอยู่ใกล้ชิด

299
00:15:02,632 --> 00:15:07,887
ทำให้ผมมีโอกาสได้พูดคุยในเชิงลึก

300
00:15:07,971 --> 00:15:09,305
และสร้างความเชื่อมั่น

301
00:15:10,390 --> 00:15:15,687
ผมเลยคิดว่าความสำเร็จคือ การทำงานด้านนี้ต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ

302
00:15:16,271 --> 00:15:20,108
เพื่อให้มีการพูดคุยที่สำคัญมาก

303
00:15:20,191 --> 00:15:23,278
เกี่ยวกับการสร้างเสริมสุขภาพจิต

304
00:15:24,654 --> 00:15:26,739
แต่อันดับแรกเราต้องมีความเข้าใจ

305
00:15:27,156 --> 00:15:31,160
(แอมบาร์)

306
00:15:33,997 --> 00:15:37,417
ดิฉันอายุ 17 ปี ตอนที่ไปซีราคิวส์

307
00:15:38,209 --> 00:15:42,297
ดิฉันกังวลมาก แต่ก็ตื่นเต้นมาก

308
00:15:42,797 --> 00:15:45,466
ดิฉันรู้ว่าเป็นการตัดสินใจ ที่ดีในตอนนั้น

309
00:15:47,552 --> 00:15:50,555
ปีแรกของดิฉันที่ซีราคิวส์ดีมาก

310
00:15:51,055 --> 00:15:54,517
มีเพื่อน งานอดิเรก เกรดดี คลาสน่าสนใจ

311
00:15:55,101 --> 00:15:56,102
(มหาวิทยาลัยซีราคิวส์)

312
00:15:56,185 --> 00:15:58,688
ดิฉันเข้าร่วมทุกกิจกรรมที่มี

313
00:16:00,106 --> 00:16:03,818
แต่ในฤดูร้อนปี 2016

314
00:16:03,902 --> 00:16:06,905
ดิฉันเพิ่งกลับจากการเรียนเมืองนอก…

315
00:16:07,989 --> 00:16:10,825
และคุณพ่อเสียชีวิตจากหัวใจวาย

316
00:16:15,038 --> 00:16:17,248
พอดิฉันได้ข่าว ดิฉันไม่เชื่อ

317
00:16:20,793 --> 00:16:25,381
ดิฉันแข็งทื่อไปเลย ไม่คุยกับใคร

318
00:16:27,175 --> 00:16:32,388
แต่อยู่ในโลกตัวเอง ในความหวาดระแวง ของตัวเอง ดิฉันไม่เชื่อ

319
00:16:33,848 --> 00:16:35,350
ดิฉันนึกว่าเป็นมุกตลก

320
00:16:38,269 --> 00:16:42,190
พองานศพมาถึง ดิฉันไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น

321
00:16:43,399 --> 00:16:47,070
เพราะดิฉันรู้สึกว่าทุกคน กำลังทำให้ดิฉันเป็นตัวตลก

322
00:16:48,863 --> 00:16:50,865
ทุกคนร่วมมือหลอกดิฉัน

323
00:16:50,949 --> 00:16:52,992
ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ทุกคนหลอกดิฉัน

324
00:16:53,076 --> 00:16:57,288
และดิฉันไม่สนุกด้วย เพราะดิฉันเป็นฝ่ายที่ถูกหลอก

325
00:16:59,082 --> 00:17:02,835
ดิฉันรู้สึกว่ามีอย่างอื่นเกิดขึ้น ก่อนที่คุณพ่อเสียชีวิต

326
00:17:02,919 --> 00:17:04,754
และดิฉันคิดว่าการเสียชีวิตของคุณพ่อ

327
00:17:05,754 --> 00:17:08,966
เร่งทุกอย่างให้เผยออกมา

328
00:17:10,717 --> 00:17:14,681
ดิฉันเริ่มปลีกตัว เริ่มไม่คุยกับใคร

329
00:17:16,432 --> 00:17:21,145
และเป็นช่วงเวลานี้เลย ที่ดิฉันเริ่มได้ยินเสียงเสียงหนึ่ง

330
00:17:22,272 --> 00:17:23,313
และ…

331
00:17:25,148 --> 00:17:26,192
ดิฉันคิดว่าเป็นเรื่องจริง

332
00:17:30,196 --> 00:17:33,032
เสียงนี้บอกความคิดของดิฉัน

333
00:17:34,701 --> 00:17:36,452
ความไม่มั่นใจทั้งหมด

334
00:17:39,539 --> 00:17:42,917
มีความเห็นในทุกสิ่งที่ดิฉันทำ ทุกสิ่งที่ดิฉันคิด

335
00:17:44,377 --> 00:17:48,590
และดิฉันคิดว่าผู้คน ร่วมมือกับเสียงนั้น

336
00:17:49,382 --> 00:17:50,800
เพื่อล้อเลียนดิฉัน

337
00:17:51,509 --> 00:17:55,221
มีความห่างระหว่างโลกความเป็นจริง กับความคิดของเรา

338
00:17:57,015 --> 00:18:01,102
ทำให้ยากต่อการแยกแยะชีวิตจริง ออกจากความหวาดระแวงของดิฉัน

339
00:18:02,854 --> 00:18:04,814
ก่อนทุกอย่างจะเริ่ม…

340
00:18:05,231 --> 00:18:09,736
แอมบาร์เป็นคนฉลาด กระตือรือร้น

341
00:18:10,528 --> 00:18:14,407
เรามาที่นี่ มาที่ประเทศนี้ เพื่อเข้าโรงเรียน

342
00:18:14,741 --> 00:18:19,787
ครูเดินมาหาดิฉันและบอกว่า "เด็กคนนี้เก่งมาก"

343
00:18:19,871 --> 00:18:20,872
(แอนนี มาร์ติเนซ แม่ของแอมบาร์)

344
00:18:22,540 --> 00:18:26,836
ตอนที่คุณพ่อของเธอเสียชีวิตกะทันหัน

345
00:18:27,295 --> 00:18:30,340
ทุกอย่างเปลี่ยนไป

346
00:18:30,882 --> 00:18:34,636
เธอกลับบ้านจากการหยุดพักผ่อน และอยู่ที่นั่น ในบ้านของดิฉัน

347
00:18:34,719 --> 00:18:37,639
ดิฉันจำลูกไม่ได้เลย

348
00:18:38,264 --> 00:18:39,474
ดิฉันต้องการความช่วยเหลือ

349
00:18:40,266 --> 00:18:42,936
ดิฉันไม่เชื่อใครเลย ที่อยากช่วยเหลือดิฉันตอนนั้น

350
00:18:43,019 --> 00:18:45,438
ดิฉันรู้สึกว่าทุกคนคิดร้ายกับดิฉัน

351
00:18:48,358 --> 00:18:51,194
ดิฉันจำวันนั้นได้ ดิฉันอยู่ที่บ้านตัวเองและรู้สึก

352
00:18:51,277 --> 00:18:54,155
"ฉันต้องไปแล้ว ฉันต้องไป ฉันต้องออกจากที่นี่"

353
00:18:54,239 --> 00:18:57,992
ดิฉันทนสารซ่อนเร้น ที่ได้รับตลอดเวลาไม่ได้

354
00:18:58,076 --> 00:19:01,037
ดิฉันทนความคิดตัวเองไม่ได้

355
00:19:01,120 --> 00:19:02,830
เสียงที่อยู่ในหัวตลอด

356
00:19:02,914 --> 00:19:05,917
หรือการวิจารณ์ที่ไม่หยุด ในทุกสิ่งที่ดิฉันทำ

357
00:19:06,000 --> 00:19:10,296
ดิฉันทนไม่ได้ ดิฉันอยากตาย

358
00:19:15,677 --> 00:19:20,598
คุณแม่เรียกรถพยาบาล ดิฉันต้องนอนที่โรงพยาบาล

359
00:19:22,684 --> 00:19:25,019
เธอไม่ยอมให้ดิฉันโดนตัว

360
00:19:25,395 --> 00:19:28,606
ดิฉันอยากจะกอดเธอและพูดว่า "แอมบาร์ แม่อยู่นี่กับลูก"

361
00:19:33,444 --> 00:19:36,281
ดิฉันได้รับ การวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท

362
00:19:38,992 --> 00:19:42,620
พวกเขาให้ภาพที่แย่ที่สุดกับดิฉัน

363
00:19:42,996 --> 00:19:45,665
ว่าเธอจะเรียนไม่จบ

364
00:19:45,748 --> 00:19:47,792
สถิติบอกว่าเด็กๆ

365
00:19:47,876 --> 00:19:52,755
ในวัยนั้นจะเรียนไม่จบ ไม่สามารถหางานทำ

366
00:19:52,839 --> 00:19:56,384
เพราะขาดสมาธิ จะทำงานแต่ละที่ได้ไม่นาน

367
00:19:56,843 --> 00:19:59,596
พวกเขาไม่สามารถมีชีวิตที่ปกติ

368
00:20:00,638 --> 00:20:01,639
และ…

369
00:20:01,973 --> 00:20:03,766
พวกเขามักจะฆ่าตัวตาย

370
00:20:04,809 --> 00:20:06,144
ตั้งแต่อายุยังน้อย

371
00:20:07,020 --> 00:20:08,521
นั่นคือสิ่งที่หมอบอกดิฉัน

372
00:20:11,191 --> 00:20:14,402
การให้คำวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท

373
00:20:14,485 --> 00:20:16,821
และพยากรณ์ความวินาศ

374
00:20:16,905 --> 00:20:17,906
ต้องหยุด

375
00:20:17,989 --> 00:20:18,990
(แพทริเซีย อี. ดีแกน ปริญญาดุษฎีบัณฑิต)

376
00:20:19,073 --> 00:20:20,116
(ผู้นำทางความคิด ในการฟื้นฟูสุขภาพจิต)

377
00:20:20,200 --> 00:20:22,619
นั่นไม่เป็นความจริง เป็นความเชื่อผิดๆ ทางการแพทย์

378
00:20:24,913 --> 00:20:26,915
มีสารเชิงลบมากมาย

379
00:20:26,998 --> 00:20:30,627
ที่เกิดจากระบบสุขภาพจิต และจากวัฒนธรรมของเรา

380
00:20:30,710 --> 00:20:34,714
เกี่ยวกับคนที่ได้รับการวินิจฉัย ว่าเป็นโรคจิตเภท

381
00:20:35,381 --> 00:20:38,051
ยังมีข้อมูลอีกมากที่เราไม่รู้

382
00:20:38,134 --> 00:20:41,763
บางคนอาจเถียงว่าเป็นโรค ที่เกิดจากสารเคมีในสมอง

383
00:20:41,846 --> 00:20:45,183
บางคนอาจเถียงว่าเป็นโรค ที่ติดต่อทางพันธุกรรม

384
00:20:45,266 --> 00:20:48,811
ปัจจัยที่เอี่ยวเข้ามา คือปัญหาเรื่องบาดแผลทางใจ

385
00:20:50,104 --> 00:20:54,359
แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเราแน่ๆ คือมนุษย์คนหนึ่งที่ทุกข์ทรมาน

386
00:20:54,442 --> 00:20:58,071
การดูแลคนด้วยการให้เกียรติ

387
00:20:58,863 --> 00:21:04,285
ด้วยความเมตตาและใส่ใจ เป็นสิ่งแรกที่ต้องทำ

388
00:21:05,537 --> 00:21:09,207
ตอนที่ดิฉันนอนโรงพยาบาล ดิฉันพบกับนักจิตแพทย์

389
00:21:09,290 --> 00:21:10,959
นักบำบัด พยาบาล

390
00:21:11,834 --> 00:21:14,546
สำหรับโรคจิตเภท อาการจะเริ่มปรากฏ

391
00:21:14,629 --> 00:21:17,131
ในผู้ใหญ่ที่มีอายุ 16 ถึง 30 ปี

392
00:21:17,840 --> 00:21:20,927
เราทำงานกันในรูปแบบการร่วมตัดสินใจ ซึ่งประกอบด้วย

393
00:21:21,010 --> 00:21:23,930
จิตแพทย์ที่ให้ยา ตัวดิฉัน ผู้ให้การรักษาหลัก

394
00:21:24,013 --> 00:21:25,098
(แอนเจลา วอเตอร์ฟอลล์, MSW นักบำบัดของแอมบาร์)

395
00:21:25,181 --> 00:21:26,307
นอกจากนี้เรามีพยาบาล

396
00:21:26,391 --> 00:21:29,018
ตามด้วยผู้เชี่ยวชาญการจ้างงานที่ให้ ความช่วยเหลือด้านการศึกษาที่แบบ

397
00:21:29,102 --> 00:21:31,187
"เฮ้ มาร่วมทีมกับเรา เรามาหาหนทางกัน

398
00:21:31,271 --> 00:21:33,857
ถ้าการศึกษาสำคัญ เรามาหาวิธี ที่คุณจะไปเรียนได้

399
00:21:33,940 --> 00:21:36,484
และอาศัยอยู่ที่บ้าน ระหว่างที่คุณปรับตัว

400
00:21:37,277 --> 00:21:39,028
กับประสบการณ์ของคุณ และสิ่งที่เกิดขึ้น"

401
00:21:39,737 --> 00:21:44,117
ในช่วงหกเดือนแรกนั้น เธอประสบกับอาการมากมาย

402
00:21:44,701 --> 00:21:47,120
เธอเข้ามาทำเซสชันกับดิฉัน

403
00:21:47,203 --> 00:21:50,707
เราติดตามผลกับคุณแม่และพูดว่า "เรารู้สึกกังวลมาก

404
00:21:51,374 --> 00:21:53,251
เธอบอกว่าเธอไม่มีแผน

405
00:21:53,334 --> 00:21:56,588
เธอบอกว่าเธอจะไม่ทำร้ายตัวเอง แต่เราเป็นกังวล"

406
00:21:56,671 --> 00:21:59,424
ฉันแค่อยากได้ความสงบ

407
00:22:00,300 --> 00:22:04,554
และโรคนี้ที่ฉันมี

408
00:22:05,305 --> 00:22:07,015
ทำให้ฉันไม่ได้รับความสงบนั้น

409
00:22:07,765 --> 00:22:10,518
ฉันไม่สามารถสงบใจได้

410
00:22:10,602 --> 00:22:14,063
เมื่อมีเสียงหนึ่ง ที่ติดตามฉันไปทุกที่

411
00:22:14,147 --> 00:22:15,940
เสียงนี้ดังขึ้นเรื่อยๆ

412
00:22:16,024 --> 00:22:17,650
มีเสียงต่างๆ อยู่ทุกที่

413
00:22:17,734 --> 00:22:20,820
แล้วฉันจะมีหนทางที่จะ…

414
00:22:21,821 --> 00:22:22,947
รู้สึกโอเคได้อย่างไร

415
00:22:23,031 --> 00:22:24,532
ฉันไม่เข้าใจ

416
00:22:27,202 --> 00:22:29,871
ตอนที่อยู่บ้านคุณแม่ ดิฉันไม่มีความสุขเลย

417
00:22:29,954 --> 00:22:32,248
คุณแม่ไม่รู้วิธีรับมือ กับคนไข้โรคจิตเภท

418
00:22:32,332 --> 00:22:36,044
ดิฉันไม่โทษคุณแม่ แต่ดิฉันซึมเศร้าอย่างมาก

419
00:22:36,753 --> 00:22:38,963
บางวันดิฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าเป็นวันอะไร

420
00:22:39,047 --> 00:22:42,217
ดิฉันจะนอนเป็นส่วนใหญ่

421
00:22:43,635 --> 00:22:48,223
ดิฉันเกิดอาการคลั่ง และพยายามที่จะฆ่าตัวตายวันนั้น

422
00:22:52,393 --> 00:22:56,064
ดิฉันไม่พอใจที่มันไม่ได้ผล ว่าไม่มีอะไร…

423
00:22:56,731 --> 00:22:58,858
ว่าดิฉันยังต้องตื่นมาเจอสภาพนี้

424
00:22:58,942 --> 00:23:01,027
ว่าดิฉันยังต้องตื่นมาเจอกับเสียงนี้

425
00:23:05,865 --> 00:23:07,617
โดยส่วนตัว รู้สึกว่า…

426
00:23:08,952 --> 00:23:11,287
ขอโทษ… ดิฉันทำหน้าที่ตัวเองไม่ดี

427
00:23:11,371 --> 00:23:12,830
ดิฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

428
00:23:14,207 --> 00:23:18,503
ดิฉันใช้เวลาสักพักให้แอนเจลา… ให้รู้สึกว่าแอนเจลาอยู่ข้างดิฉัน

429
00:23:18,586 --> 00:23:22,131
เพราะดิฉันรู้สึกว่าทุกคน อยู่ข้างเสียงในหัวนั้น

430
00:23:22,215 --> 00:23:24,801
เสียงในหัวต้องการให้ดิฉันอับอาย

431
00:23:24,884 --> 00:23:27,804
และอยากให้ดิฉันเศร้า อยากให้ดิฉันรู้สึก…

432
00:23:29,055 --> 00:23:30,139
ว่าถูกโจมตี

433
00:23:31,558 --> 00:23:33,726
หลังจากเข้าโรงพยาบาลเป็นครั้งที่สอง

434
00:23:34,561 --> 00:23:38,273
ดิฉันตัดสินใจว่าโอเค ดิฉันเป็นโรคจิตเภทจริงๆ

435
00:23:39,274 --> 00:23:42,277
และจะยอมให้คนพวกนี้ ช่วยเหลือฉัน

436
00:23:44,529 --> 00:23:48,783
แต่ดิฉันใช้เวลานานมาก กว่าจะยอมรับการวินิจฉัย

437
00:23:51,452 --> 00:23:55,373
สิ่งที่ยังยากสำหรับดิฉัน คือไม่มี "ที่อื่น"

438
00:23:55,456 --> 00:23:57,792
ดิฉันไม่มีที่อื่นที่ต้องอยู่

439
00:23:57,876 --> 00:24:00,545
หรือสิ่งอื่นที่ต้องทำหรือไป

440
00:24:01,421 --> 00:24:02,672
นี่คือชีวิตของดิฉัน

441
00:24:04,424 --> 00:24:07,427
วันหนึ่งดิฉันโทรหาคุณแม่ พร้อมร้องไห้

442
00:24:12,098 --> 00:24:14,100
พูดว่า "แม่ นี่คือครั้งสุดท้าย

443
00:24:14,684 --> 00:24:18,021
แม่ นี่คือครั้งสุดท้าย หนูจะรักษาตัวให้ดีขึ้น

444
00:24:18,563 --> 00:24:19,856
หนูจะ…

445
00:24:21,274 --> 00:24:22,275
หนูพอแล้ว"

446
00:24:23,234 --> 00:24:25,695
เราเฉลิมฉลองชีวิตลูก

447
00:24:26,946 --> 00:24:28,239
ที่…

448
00:24:29,407 --> 00:24:30,533
ลูกมีชีวิตอยู่

449
00:24:33,786 --> 00:24:36,998
ปีนี้ รูปนี้ ดิฉันรู้สึกว่า…

450
00:24:38,166 --> 00:24:40,585
ดิฉันทำงานหนักมาก เพื่อที่จะได้รอยยิ้มนี้มา

451
00:24:44,464 --> 00:24:46,382
หลังจากที่เธอให้คำมั่นนั้น

452
00:24:46,466 --> 00:24:49,552
วิธีที่เราใช้เพื่อให้แอมบาร์ อยู่กับแผนการบำบัด

453
00:24:49,636 --> 00:24:52,722
คือเรามุ่งความสนใจไปที่สิ่งที่สำคัญ สำหรับผู้ใหญ่อายุน้อย

454
00:24:52,805 --> 00:24:56,142
การรู้สึกว่าตัวเอง "ปกติ" ไม่ว่านั่นคืออะไรสำหรับคนนั้น

455
00:24:56,559 --> 00:24:57,685
การไปโรงเรียน

456
00:24:58,269 --> 00:25:01,689
ความสัมพันธ์ การมีงานทำ ความรู้สึกว่ามีความคืบหน้า

457
00:25:01,773 --> 00:25:03,608
การตั้งเป้าหมายและการทำตามเป้าหมาย

458
00:25:04,734 --> 00:25:07,278
วิธีที่ดิฉันจะจัดการ กับอาการของตัวเองในหลายปีจากนี้

459
00:25:07,362 --> 00:25:11,074
สำคัญในการกำหนดว่าดิฉัน จะใช้ชีวิตที่เหลือ

460
00:25:11,157 --> 00:25:13,535
เข้าออกโรงพยาบาลจิตเวชหรือไม่

461
00:25:13,618 --> 00:25:15,912
หรือว่าจะสามารถมีชีวิต ที่ปกติและประสบความสำเร็จ

462
00:25:15,995 --> 00:25:18,957
เหมือนคนอีกหลายๆ คนที่ได้รับ การวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท

463
00:25:19,541 --> 00:25:22,418
ดิฉันอยากได้อิสรภาพมาตลอด

464
00:25:27,006 --> 00:25:29,801
นี่คือวันแรกของการย้ายบ้าน

465
00:25:29,884 --> 00:25:31,052
- จริงเหรอ - จริง

466
00:25:31,135 --> 00:25:33,054
- วันนี้เอามาหมดนี่เลยเหรอ - ใช่

467
00:25:33,137 --> 00:25:34,722
ขนมาหนักมาก

468
00:25:35,223 --> 00:25:40,311
ไม่น่าเชื่อเลย ห้องของตัวเอง พื้นที่ของตัวเอง เป็นก้าวใหญ่เลย

469
00:25:40,395 --> 00:25:42,772
มุมมนี้ดูรกๆ หน่อย

470
00:25:42,856 --> 00:25:45,900
และมีเสื้อผ้าบนเตียง ระเกะระกะไปหมด ต้องขอโทษด้วย

471
00:25:45,984 --> 00:25:47,068
แต่นี่เลย

472
00:25:49,112 --> 00:25:50,780
ตอนแรกดิฉัน…

473
00:25:51,781 --> 00:25:54,158
ดิฉันโกรธมาก

474
00:25:54,742 --> 00:25:57,078
เกรี้ยวกราดเลย

475
00:25:57,745 --> 00:25:59,414
ในวัฒนธรรมของดิฉัน…

476
00:26:00,790 --> 00:26:04,377
แม่กับลูกสาวจะอยู่ด้วยกันเสมอ…

477
00:26:04,460 --> 00:26:06,671
- ตลอดไป - ตลอดไป

478
00:26:09,007 --> 00:26:11,509
เชื่อมั่นในตัวหนู คือแค่…

479
00:26:12,218 --> 00:26:14,554
เข้าใจหน่อยว่าหนู…

480
00:26:14,637 --> 00:26:17,640
ต้องการอิสรภาพนั้นขนาดไหน

481
00:26:18,016 --> 00:26:21,144
นั่นทำให้แม่รู้สึกภูมิใจมาก

482
00:26:21,644 --> 00:26:23,938
ลูกก็รู้

483
00:26:24,522 --> 00:26:25,523
ขอบคุณค่ะ

484
00:26:28,651 --> 00:26:32,280
แอมบาร์ยังคงคิด เรื่องการฆ่าตัวตายเป็นครั้งคราว

485
00:26:32,363 --> 00:26:35,450
ไม่ได้กระทำการ ไม่ได้วางแผน ไม่มีอะไรแบบนั้น แต่ความคิดยังอยู่

486
00:26:35,533 --> 00:26:39,537
"อาจจะง่ายกว่า ถ้าเช้านี้ฉันไม่ตื่นขึ้นมา"

487
00:26:40,872 --> 00:26:43,791
มีสิ่งกระตุ้นบางอย่าง และดิฉันจะมีวันที่แย่บ้าง

488
00:26:43,875 --> 00:26:47,503
วันที่แบบว่า "วันนี้แย่จังเลย วันนี้อยากร้องไห้"

489
00:26:47,587 --> 00:26:49,714
นั่นไม่ได้หมายความว่า ดิฉันจะต้องเข้าห้องฉุกเฉิน

490
00:26:50,548 --> 00:26:54,344
โรคจิตเภท อาจฟังดูน่ากลัว แต่ดูแอมบาร์สิ

491
00:26:54,427 --> 00:26:57,180
เธอมีงานประจำ เธอกำลังเรียนปริญญาโท

492
00:26:57,263 --> 00:26:58,723
เธอจะเรียนต่อไม่จบสิ้น

493
00:26:59,390 --> 00:27:02,769
โรคจิตเภทหน้าตาเป็นแบบนี้

494
00:27:03,269 --> 00:27:04,103
(เรียงความ เกี่ยวกับ)

495
00:27:04,187 --> 00:27:07,398
ส่วนใหญ่แล้ว สิ่งที่อยู่ในหัวดิฉันไม่มีความหมาย

496
00:27:07,482 --> 00:27:11,277
แต่พอดิฉันนั่งลง แล้วเขียนออกมา จะรู้สึกว่า

497
00:27:11,361 --> 00:27:13,029
"โอเค อันนี้ดูมีเหตุผล"

498
00:27:13,696 --> 00:27:16,699
การฟื้นตัวขณะที่เรียนรู้ ไม่ใช่เหตุการณ์ครั้งเดียว

499
00:27:16,783 --> 00:27:19,494
แต่เป็นเส้นทางต่อเนื่อง ที่ยาวนานและเหน็ดเหนื่อย

500
00:27:23,790 --> 00:27:27,710
ความสงบคือการยอมรับ ว่าดิฉันจะต้องอยู่กับมันทุกวัน

501
00:27:29,212 --> 00:27:33,508
ไม่ได้ต่อสู้กับมัน แต่เดินอยู่เคียงข้างกันไป

502
00:27:34,676 --> 00:27:37,637
เป็นไปได้ที่จะมี ชีวิตที่เต็มอิ่มและมีความหมาย

503
00:27:37,720 --> 00:27:41,057
หลังจากได้รับการวินิจฉัย ว่าเป็นโรคทางจิตร้ายแรง

504
00:27:42,392 --> 00:27:45,019
ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่ได้รับ การวินิจฉัยว่าเป็นโรคจิตเภท

505
00:27:45,103 --> 00:27:46,729
ตอนที่ดิฉันยังเป็นวัยรุ่น

506
00:27:46,813 --> 00:27:50,024
ดิฉันฟื้นฟูตัวเอง

507
00:27:50,108 --> 00:27:53,069
ได้รับปริญญาเอกด้านจิตวิทยาคลินิก

508
00:27:53,987 --> 00:27:57,657
แต่การที่สามารถลุกขึ้นมาตอนเช้า และไปทำงานเป็นยาอันทรงพลัง

509
00:27:58,241 --> 00:28:00,577
การที่สามารถไปรับประทาน อาหารกลางวันกับเพื่อน

510
00:28:00,660 --> 00:28:02,662
เป็นยาอันทรงพลังส่วนตัว

511
00:28:03,329 --> 00:28:07,417
ยาส่วนตัวเป็นสิ่งที่เราทำ เพื่อให้สุขภาพดี

512
00:28:12,463 --> 00:28:15,466
ทุกครั้งที่ทำได้ ผมอยากทำ ความเข้าใจมากขึ้นกับสิ่งที่เกิดขึ้น

513
00:28:15,550 --> 00:28:19,262
และเหตุผลที่ระบบประสาทของผม มีปฏิกิริยาแบบนี้

514
00:28:19,345 --> 00:28:23,725
เมื่อสี่ปีที่แล้ว หลังจากที่ได้เจอกับเมแกน…

515
00:28:23,808 --> 00:28:28,021
- ครับ - คุณได้เริ่มกระบวนการ

516
00:28:28,104 --> 00:28:29,647
ของการทำความเข้าใจ

517
00:28:29,731 --> 00:28:31,649
- คุณไม่เคยลองทำมาก่อน - ไม่ครับ

518
00:28:31,733 --> 00:28:36,571
และผมตระหนักโดยเร็วว่า ถ้าความสัมพันธ์นี้จะไปรอด

519
00:28:36,654 --> 00:28:40,325
ผมจะต้องจัดการกับอดีตของผม

520
00:28:40,408 --> 00:28:42,076
เพราะในนั้นมีความโกรธ

521
00:28:42,160 --> 00:28:45,288
ไม่ใช่โกรธเธอ เป็นความโกรธเฉยๆ

522
00:28:45,371 --> 00:28:47,373
และเธอตระหนัก เธอมองเห็น

523
00:28:49,751 --> 00:28:51,294
แล้วผมต้องแก้ไขอย่างไร

524
00:28:52,545 --> 00:28:54,797
เราจะต้องกลับไปยังอดีต

525
00:28:54,881 --> 00:28:57,842
กลับไปยังจุดที่เกิดบาดแผลทางใจนั้น จัดการ ทำความเข้าใจ…

526
00:28:57,926 --> 00:28:58,927
(แฮร์รี)

527
00:28:59,010 --> 00:29:00,261
แล้วเดินหน้าต่อไป

528
00:29:01,262 --> 00:29:04,515
หลังได้รับการบำบัดมาสี่ปีครึ่งแล้ว

529
00:29:04,599 --> 00:29:05,934
ตอนนี้ห้าปีแล้ว…

530
00:29:07,435 --> 00:29:09,270
สำหรับผม เป็นเรื่องของการป้องกัน

531
00:29:09,854 --> 00:29:11,814
นั่นไม่ได้แปลว่าจะต้องพูด กับนักบำบัดทุกวัน

532
00:29:11,898 --> 00:29:13,691
แต่การมีคนที่สามารถชี้แนะเรา

533
00:29:13,775 --> 00:29:17,570
และสร้างความตระหนักรู้ในชีวิตเราเอง เวลาที่เรารู้สึกเจ็บปวด

534
00:29:17,654 --> 00:29:18,905
และทำอย่างไรให้ออกจากภาวะนั้น

535
00:29:18,988 --> 00:29:23,409
และมีเครื่องมืออะไรบ้าง ที่เราสามารถใช้ได้ในแต่ละวัน

536
00:29:23,493 --> 00:29:26,287
เพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่พอก เป็นสิ่งที่ใหญ่กว่า

537
00:29:27,956 --> 00:29:30,583
EMDR เป็นสิ่งที่ผมอยากลองมาตลอด

538
00:29:30,667 --> 00:29:35,296
และนั่นเป็นรูปแบบหนึ่งในหลายรูปแบบ ของการเยียวยาหรือการรักษา

539
00:29:35,380 --> 00:29:37,924
ที่ผมยินดีที่จะทดลองใช้

540
00:29:38,508 --> 00:29:42,971
ผมคงไม่เปิดใจที่จะลองถ้าผม ไม่ได้ให้ความร่วมมือกับการบำบัด

541
00:29:43,054 --> 00:29:44,472
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา

542
00:29:45,765 --> 00:29:50,770
EMDR เป็นรูปแบบใหม่ของการบำบัด ที่รับรู้ถึงบาดแผลทางใจ

543
00:29:50,853 --> 00:29:52,230
(ซันยา โอ๊คลีย์ นักจิตบำบัดและผู้ให้คำปรึกษา EMDR)

544
00:29:52,313 --> 00:29:55,900
การบำบัดแบบรับรู้บาดแผลทางใจคือ เราตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนไข้

545
00:29:55,984 --> 00:29:57,026
เมื่อคนไข้มาหาเรา

546
00:29:57,110 --> 00:29:59,612
เราไม่ได้เพียงแต่ดูอาการ แต่เรากำลังคิดว่า

547
00:29:59,696 --> 00:30:03,575
"เหตุการณ์อะไรในชีวิต ที่อาจทำให้เกิดอาการเหล่านั้น"

548
00:30:04,158 --> 00:30:07,161
เป็นการบำบัดสำหรับอาการที่รุนแรง

549
00:30:07,245 --> 00:30:13,585
EMDR ย่อมาจาก Eye Movement Desensitization Reprocessing

550
00:30:14,878 --> 00:30:20,758
ลักษณะเฉพาะของ EDMR คือเรากำลังกระตุ้นสองทาง

551
00:30:20,842 --> 00:30:24,929
โดยให้คนไข้เคลื่อนไหวลูกตา

552
00:30:25,013 --> 00:30:28,516
หรือเคาะตัวเขา หรือเคาะตัวเอง

553
00:30:30,143 --> 00:30:31,644
สิ่งที่ EMDR ทำ

554
00:30:31,728 --> 00:30:36,316
คือการจับคู่ความทรงจำ ของบาดแผลทางใจนั้น

555
00:30:36,399 --> 00:30:40,278
กับความทรงจำของการรู้สึกปลอดภัย

556
00:30:40,695 --> 00:30:43,323
คุณอยากที่จะสามารถนึกถึงเหตุการณ์ ที่สร้างบาดแผลทางใจนั้น

557
00:30:43,406 --> 00:30:45,408
โดยที่ไม่เกิดความทุกข์ทางอารมณ์…

558
00:30:45,491 --> 00:30:46,492
(ดร. บรูซ เพอร์รี นักวิชาการอาวุโส ChildTrauma Academy)

559
00:30:46,576 --> 00:30:48,161
ที่เกี่ยวโยงกับเหตุการณ์นั้น

560
00:30:48,244 --> 00:30:50,371
คุณจะให้บุคคลนั้น คิดเรื่องไม่ดีนั้น

561
00:30:50,455 --> 00:30:54,626
ไปพร้อมกับการทำกิจกรรม การเข้าจังหวะที่เป็นแบบแผนซ้ำๆ

562
00:30:54,709 --> 00:30:58,922
จนทำให้เกิดปฏิกิริยาใหม่ สำหรับความทรงจำนั้น

563
00:31:00,048 --> 00:31:02,008
- สวัสดีครับ ซันยา - สวัสดีค่ะ

564
00:31:02,091 --> 00:31:03,426
สบายดีไหมครับ

565
00:31:03,509 --> 00:31:05,053
สบายดีค่ะ ดีมาก

566
00:31:05,136 --> 00:31:10,725
คุณรู้สึกอย่างไรถ้าเรา จะรับมือกับอีกความทรงจำหนึ่งวันนี้

567
00:31:10,808 --> 00:31:12,727
ได้เลยครับ เริ่มตรงไหนดีครับ

568
00:31:13,519 --> 00:31:16,689
คุณบอกว่ามีความทรงจำ ประมาณสี่หรือห้าความทรงจำ

569
00:31:16,773 --> 00:31:19,984
ที่ค่อนข้างรบกวนจิตใจคุณ

570
00:31:20,610 --> 00:31:25,114
และดิฉันสงสัย… อันแรกคือตอนเดินทาง ทางเครื่องบินมาที่สหราชอาณาจักร

571
00:31:25,949 --> 00:31:30,119
ในชีวิตส่วนใหญ่ของผม ผมจะรู้สึกกังวล เป็นห่วง

572
00:31:30,203 --> 00:31:33,748
จะเครียดและเกร็งนิดหน่อยทุกครั้ง ที่บินกลับไปที่สหราชอาณาจักร

573
00:31:33,831 --> 00:31:35,542
ทุกครั้งที่บินกลับไปที่ลอนดอน

574
00:31:36,167 --> 00:31:40,004
และ… ผมไม่เคยเข้าใจว่าทำไม

575
00:31:40,088 --> 00:31:42,465
ผมรู้ตัวอยู่ แต่ตอนเด็กผมไม่รู้ตัว

576
00:31:42,549 --> 00:31:44,759
แต่หลังจากที่ผมทำการบำบัด ผมเริ่มรู้ตัว

577
00:31:44,842 --> 00:31:46,761
จะถามตัวเองว่า "ทำไมถึงรู้สึกไม่สบายใจอย่างนี้"

578
00:31:46,844 --> 00:31:50,723
และแน่นอนว่าโชคร้ายที่ลอนดอน เป็นสิ่งกระตุ้นสำหรับผม

579
00:31:50,807 --> 00:31:53,768
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณแม่ และเพราะสิ่งที่ผมประสบและเห็น

580
00:31:53,851 --> 00:31:55,311
มีการเดินทางครั้งไหนโดยเฉพาะไหม

581
00:31:55,395 --> 00:31:58,523
หรือเกิดขึ้นทุกครั้ง เหมือนกันทุกครั้งไหม

582
00:31:59,274 --> 00:32:00,358
เกิดขึ้นทุกครั้ง

583
00:32:00,441 --> 00:32:02,861
คุณจำครั้งแรกที่เกิดขึ้นได้ไหม

584
00:32:03,611 --> 00:32:05,113
ไม่ได้ จำไม่ได้ ว่าครั้งแรกคือเมื่อไร

585
00:32:05,196 --> 00:32:06,573
ผมจำได้แต่ว่า…

586
00:32:08,491 --> 00:32:10,660
ความรู้สึกนั้น เหมือนจะเป็นภาวะวิตกกังวล

587
00:32:10,743 --> 00:32:12,871
ความรู้สึกโหวงๆ ว่างเปล่า…

588
00:32:12,954 --> 00:32:16,165
เกือบจะเป็นความกังวลของ…

589
00:32:19,127 --> 00:32:20,378
หรือจะเป็นความกลัว

590
00:32:21,963 --> 00:32:23,715
ทุกอย่างจะรู้สึกตึงเครียด

591
00:32:23,798 --> 00:32:27,719
และทันทีที่คุณเริ่มเกิด ความรู้สึกเหล่านี้ในร่างกาย

592
00:32:27,802 --> 00:32:30,555
คุณมีความคิดลบๆ อะไร เกี่ยวกับตัวเอง

593
00:32:30,972 --> 00:32:32,807
การถูกล่า

594
00:32:33,600 --> 00:32:35,184
และการที่ไม่… ความรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์

595
00:32:35,268 --> 00:32:38,229
และการไม่รู้ว่าเรา ไม่สามารถทำอะไรได้

596
00:32:38,313 --> 00:32:39,731
ไม่มีทางหนีรอด

597
00:32:40,607 --> 00:32:44,110
ไม่มีทางหลีกเลี่ยงสิ่งนี้

598
00:32:44,194 --> 00:32:46,571
เอาเป็นว่าผมไร้ประโยชน์

599
00:32:46,654 --> 00:32:48,698
- ค่ะ - ผมไร้ประโยชน์ ผมไร้ประโยชน์

600
00:32:49,282 --> 00:32:53,328
เมื่อคุณนึกย้อนถึงช่วงเวลานั้น และรู้สึกว่า "ฉันไร้ประโยชน์"

601
00:32:53,411 --> 00:32:56,372
ตอนนี้คุณอยากที่จะเชื่อ ว่าตัวเองเป็นอย่างไร

602
00:32:59,334 --> 00:33:02,253
ผมไม่ได้ไร้ประโยชน์ เป็น…

603
00:33:03,004 --> 00:33:05,632
เป็นเพียงเวลาชั่วครู่

604
00:33:05,715 --> 00:33:09,802
และเราใช้ชีวิตอยู่กับความจริง ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว

605
00:33:09,886 --> 00:33:11,471
ไม่มีอะไรที่ต้องเป็นกังวล

606
00:33:11,554 --> 00:33:13,723
ลองสังเกตว่ามีความรู้สึกอะไร เกิดขึ้นในเวลานี้

607
00:33:14,974 --> 00:33:17,810
ความรู้สึกที่มีคือความเศร้า

608
00:33:17,894 --> 00:33:20,855
โอเค แล้วคุณรู้สึก ในส่วนไหนของร่างกาย

609
00:33:24,359 --> 00:33:25,360
ตรงนี้

610
00:33:25,443 --> 00:33:28,530
โอเคค่ะ เราจะทำกระบวนการเดียว กับที่ทำครั้งที่แล้ว

611
00:33:28,613 --> 00:33:30,448
เราจะไขว้มือ

612
00:33:31,366 --> 00:33:34,953
กลับไปที่ภาพนั้น ความคิดลบๆ เหล่านั้น

613
00:33:35,036 --> 00:33:38,456
ฉันไร้ประโยชน์ และสังเกต ว่าความรู้สึกเกิดตรงไหนในร่างกาย

614
00:33:38,957 --> 00:33:40,792
สังเกตว่าเกิดอะไรขึ้น

615
00:33:46,297 --> 00:33:48,174
อาการนี้เริ่มตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น

616
00:33:50,843 --> 00:33:53,513
เป็นครั้งแรกๆ ที่ผมออกจากสหราชอาณาจักร

617
00:33:53,596 --> 00:33:56,975
เพื่อหนีทุกอย่าง เกี่ยวกับการเสียชีวิตของคุณแม่

618
00:33:57,058 --> 00:33:59,811
เพื่อไปทวีปแอฟริกา

619
00:34:00,728 --> 00:34:03,356
ผมคิดว่าผมอยู่ที่นั่น อย่างน้อยสองสัปดาห์

620
00:34:03,439 --> 00:34:05,859
ซึ่งเป็นการเยียวยาอย่างมาก

621
00:34:05,942 --> 00:34:07,694
ผมรู้สึกเป็นอิสระมาก

622
00:34:07,777 --> 00:34:10,863
เป็นความรู้สึกของการหลีกหนี ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

623
00:34:10,947 --> 00:34:15,618
แล้วพอกลับมาที่สหราชอาณาจักร

624
00:34:15,702 --> 00:34:18,412
การรู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไร

625
00:34:18,997 --> 00:34:22,584
และการรู้ว่าผม หลบหนีไม่ได้นั้นน่ากลัว

626
00:34:35,805 --> 00:34:37,682
คุณสังเกตอะไร

627
00:34:38,766 --> 00:34:41,269
รู้สึก…

628
00:34:41,352 --> 00:34:44,022
นี่คงเป็นส่วนของบาดแผลทางใจ

629
00:34:44,104 --> 00:34:48,318
เหมือนกับว่าความรู้สึก และช่วงเวลาในอดีต

630
00:34:48,401 --> 00:34:50,612
เชื่อมโยงกับปัจจุบันอย่างมาก

631
00:34:52,488 --> 00:34:54,115
เอาละ ไปตามความรู้สึกนั้น

632
00:34:56,075 --> 00:34:59,579
ปล่อยความรู้สึก ความหวั่นไหว ทุกอย่างที่รู้สึก

633
00:34:59,662 --> 00:35:01,080
ความทรงจำอื่นๆ

634
00:35:01,164 --> 00:35:03,124
ไม่ว่าอะไรจะโผล่มานั้นดี

635
00:35:09,839 --> 00:35:13,051
ทุกอย่างกลับมา… กลับไปที่…

636
00:35:19,599 --> 00:35:23,811
บาดแผลทางใจ…

637
00:35:24,812 --> 00:35:26,064
อิงกับภูมิศาสตร์

638
00:35:27,065 --> 00:35:29,025
โอเค ไปตามนั้น

639
00:35:29,108 --> 00:35:30,568
แค่สังเกต

640
00:35:41,454 --> 00:35:45,625
สิ่งที่ดีคือ… ไม่รู้ว่าเป็นความตั้งใจหรือเปล่า

641
00:35:45,708 --> 00:35:48,753
แต่เหมือนเป็นการเคลียร์ ฮาร์ดไดรฟ์ของผม

642
00:35:48,836 --> 00:35:52,382
ทุกครั้งที่มีอะไรเข้ามา… ว๊าบ

643
00:35:52,465 --> 00:35:54,092
ผ่านแล้วผ่านเลย ว๊าบ

644
00:35:54,175 --> 00:35:57,220
เยี่ยมค่ะ นั่นเป็นเป้าหมายเหมือนกัน เยี่ยม

645
00:35:57,303 --> 00:36:00,598
ตอนนี้เราจะกลับไปที่จุดเริ่มต้น

646
00:36:01,307 --> 00:36:03,351
ตอนที่คุณอยู่ในเครื่องบิน

647
00:36:04,102 --> 00:36:06,521
ภาพแรกนั้น รัดเข็มขัดอยู่

648
00:36:07,230 --> 00:36:10,358
ลองกลับไป และดูว่าตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร

649
00:36:13,236 --> 00:36:15,613
สงบและมีพลัง

650
00:36:15,697 --> 00:36:17,407
มีพลังเพราะความสงบ

651
00:36:19,075 --> 00:36:23,037
แม้ว่า EMDR แนะนำ

652
00:36:23,121 --> 00:36:25,123
สำหรับประสบการณ์ที่รุนแรง

653
00:36:25,206 --> 00:36:29,085
เหตุการณ์ใหญ่ๆ อย่างสึนามิหรือสงคราม

654
00:36:29,168 --> 00:36:31,754
ส่วนใหญ่แล้ว เรากำลังบำบัด

655
00:36:31,838 --> 00:36:38,428
ผู้ใหญ่ที่มีความทรงจำหรือประสบการณ์ ในวัยเด็กที่ไม่ดี

656
00:36:38,511 --> 00:36:43,016
หรือประสบการณ์ชีวิต ที่ไม่ได้รับการบันทึกอย่างถูกต้อง

657
00:36:43,474 --> 00:36:47,979
เรากำลังบำบัดเด็ก แม้ว่าคน ที่อยู่ในห้องเป็นผู้ใหญ่วัย 50 ปี

658
00:36:57,363 --> 00:36:59,866
หนึ่งในบทเรียน ที่ใหญ่ที่สุดที่ผมได้เรียนรู้

659
00:36:59,949 --> 00:37:02,243
คือบางครั้งเราต้องกลับไป

660
00:37:02,327 --> 00:37:05,205
และจัดการกับสถานการณ์ ที่ไม่สบายใจมากๆ

661
00:37:05,288 --> 00:37:08,249
และความสามารถที่จะประมวลเหตุการณ์ เพื่อที่จะเยียวยาตัวเอง

662
00:37:09,792 --> 00:37:14,672
สำหรับผม การบำบัด ทำให้ผมสามารถรับมือได้ทุกอย่าง

663
00:37:16,257 --> 00:37:19,344
นั่นคือเหตุผลที่ผมอยู่ตรงนี้วันนี้ เหตุผลที่ภรรยาผมอยู่ตรงนี้วันนี้

664
00:37:21,638 --> 00:37:24,641
ความรู้สึกว่าถูกกักขัง ภายในครอบครัวเป็น…

665
00:37:26,017 --> 00:37:27,894
ไม่มีตัวเลือกให้ออก

666
00:37:27,977 --> 00:37:31,981
ในที่สุด ตอนที่ผม ทำการตัดสินใจนั้นสำหรับครอบครัว

667
00:37:32,065 --> 00:37:34,025
มีคนบอกผมว่าผมทำไม่ได้

668
00:37:34,108 --> 00:37:37,612
ผมก็แบบ "แล้วจะต้องแย่จนถึงจุดไหน จนกว่าผมจะทำได้"

669
00:37:39,113 --> 00:37:41,574
เธอจะจบชีวิตตัวเอง

670
00:37:44,786 --> 00:37:46,371
ไม่ควรมีวันที่ไปถึงจุดนั้น

671
00:37:50,375 --> 00:37:51,918
ผมเสียดายอะไรไหม

672
00:37:52,502 --> 00:37:57,173
เสียดาย เสียดายที่ผม ไม่ได้ยืนกรานมากกว่านี้

673
00:37:57,257 --> 00:38:01,636
ในช่วงแรกๆ ของความสัมพันธ์ กับภรรยาผม ในการพูดถึงการเหยียดผิว

674
00:38:04,013 --> 00:38:06,224
ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอย

675
00:38:09,102 --> 00:38:13,273
คุณแม่ถูกไล่ต้อนจนเสียชีวิต ในขณะที่เธออยู่ในความสัมพันธ์

676
00:38:13,356 --> 00:38:15,400
กับคนที่ไม่ใช่คนผิวขาว

677
00:38:16,150 --> 00:38:18,027
แล้วดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น

678
00:38:18,111 --> 00:38:19,904
ถ้าอยากพูดถึงประวัติศาสตร์ซ้ำรอย

679
00:38:19,988 --> 00:38:22,156
พวกเขาจะไม่หยุดจนกว่าเธอตาย

680
00:38:25,159 --> 00:38:27,787
เป็นอะไรที่สะเทือนใจมาก

681
00:38:29,956 --> 00:38:32,041
ที่ผมอาจสูญเสียผู้หญิงอีกคนในชีวิต

682
00:38:33,334 --> 00:38:37,088
รายชื่อยิ่งยาวขึ้นเรื่อยๆ

683
00:38:38,590 --> 00:38:41,426
และทุกอย่างกลับมาที่คนเดิมๆ รูปแบบธุรกิจแบบเดิมๆ

684
00:38:41,509 --> 00:38:43,136
วงการเดิมๆ

685
00:38:45,221 --> 00:38:47,056
คุณพ่อเคยบอกกับผมสมัยผมเป็นเด็ก

686
00:38:47,140 --> 00:38:48,892
บอกกับทั้งวิลเลียมกับผม

687
00:38:48,975 --> 00:38:51,895
"สมัยพ่อก็เป็นอย่างนั้น ลูกก็ต้องเจอแบบเดียวกัน"

688
00:38:54,022 --> 00:38:55,565
ซึ่งไม่มีเหตุผลเลย

689
00:38:56,065 --> 00:39:00,111
เพียงเพราะเราทุกข์ ไม่ได้หมายความลูกเราต้องทุกข์

690
00:39:00,195 --> 00:39:01,446
ที่จริงคือตรงกันข้ามเลย

691
00:39:01,529 --> 00:39:04,407
ถ้าเราทุกข์ เราต้องทำทุกอย่างเพื่อให้มั่นใจ

692
00:39:04,490 --> 00:39:07,452
ว่าไม่ว่าประสบการณ์ร้ายๆ อะไร ที่เราเจอ

693
00:39:07,535 --> 00:39:09,704
เราจะแก้ไขสำหรับลูก

694
00:39:12,624 --> 00:39:15,877
เราเลือกให้สุขภาพจิต มาเป็นอันดับหนึ่ง

695
00:39:17,503 --> 00:39:20,173
นั่นคือสิ่งที่เราทำ และนั่นคือสิ่งที่เราจะทำต่อไป

696
00:39:23,134 --> 00:39:25,511
ทุกอย่างเป็นเรื่อง ของการทำลายวงจรไม่ใช่เหรอ

697
00:39:28,014 --> 00:39:31,476
ทุกอย่างเป็นเรื่องของการไม่ทำให้ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยไม่ใช่เหรอ

698
00:39:33,811 --> 00:39:37,732
ความเจ็บปวดและความทุกข์ใดๆ ที่เกิดกับเรา เราไม่ต้องส่งต่อ

699
00:39:46,991 --> 00:39:51,079
เหตุการณ์ที่สร้าง บาดแผลทางใจในเด็กนั้นต่างจากผู้ใหญ่

700
00:39:52,080 --> 00:39:54,457
เหมือนเรามีพายุ

701
00:39:55,416 --> 00:39:58,419
ผู้ใหญ่มีรากฐานที่แข็งแรง มีรากที่ดี…

702
00:39:58,503 --> 00:39:59,712
(ดร. เอสซาม ดาออด นักจิตวิทยาเด็ก ผู้ร่วมก่อตั้ง Humanity Crew)

703
00:39:59,796 --> 00:40:01,631
และเหตุการณ์สะเทือนใจนั้น กระทบแค่กิ่งไม้

704
00:40:01,714 --> 00:40:04,050
ผมไม่ได้บอกว่าไม่ใช่ปัญหา เป็นปัญหาใหญ่ทีเดียว

705
00:40:04,133 --> 00:40:08,096
แต่ผู้ใหญ่จะก้าวผ่านได้ พวกเขาอาจมีปัญหาต่างๆ

706
00:40:10,014 --> 00:40:14,143
แต่สำหรับเด็ก เด็กเป็นพุ่มไม้ ไม่ได้แข็งแรง

707
00:40:14,227 --> 00:40:18,398
และหากเราไม่เข้าไปช่วย พอเติบโตขึ้น รากที่มี

708
00:40:18,481 --> 00:40:21,109
จะไม่สามารถรับมือกับพายุใดๆ

709
00:40:21,192 --> 00:40:23,403
แม้แต่สายลมที่แผ่วเบา

710
00:40:23,486 --> 00:40:26,406
จะทำร้ายพวกเขาในอนาคต

711
00:40:27,282 --> 00:40:32,662
ดังนั้นจึงสำคัญที่จะมุ่งเน้น บาดแผลทางใจของเด็กก่อน

712
00:40:32,745 --> 00:40:38,334
เพราะโอกาสที่จะเยียวยา และฟื้นฟูนั้นมีมาก

713
00:40:40,712 --> 00:40:43,923
(เกาะซาโมส ประเทศกรีซ)

714
00:40:50,847 --> 00:40:53,808
ฟอว์ซี นี่ฟอว์ซี

715
00:40:55,143 --> 00:40:58,730
(ฟอว์ซี)

716
00:41:00,148 --> 00:41:01,149
ได้สิ

717
00:41:02,567 --> 00:41:04,903
- อ้าว เพิ่งตื่นเหรอ - ใช่

718
00:41:13,411 --> 00:41:16,789
ตอนที่เรามาครั้งแรก เราขึ้นบกตรงนั้น

719
00:41:16,873 --> 00:41:18,666
แล้วหนูล่ะ หนูขึ้นที่ไหน

720
00:41:18,750 --> 00:41:20,501
ผมไม่ได้ขึ้นที่นี่

721
00:41:20,585 --> 00:41:24,297
ผมมาจากหลังภูเขาลูกนั้น และเราขึ้นที่ชายหาดนั้น

722
00:41:24,380 --> 00:41:28,218
สามชั่วโมงหลังจากที่เรามาถึง ชาวกรีกเริ่มร้องเรียนเกี่ยวกับเรา

723
00:41:28,301 --> 00:41:30,345
และตำรวจก็มาเอาตัวเราไป

724
00:41:31,179 --> 00:41:36,976
พอเราน้ำมันหมดกลางทะเล เราหาทางกลับไปได้

725
00:41:37,060 --> 00:41:39,437
พวกหนูพยายามมาทางทะเล หนึ่งหรือสองครั้ง

726
00:41:39,520 --> 00:41:41,481
สามครั้งครับ

727
00:41:41,564 --> 00:41:44,651
เข้าใจไหม ถ้ามีเด็ก ที่อ่อนในด้านใดด้านหนึ่ง

728
00:41:44,734 --> 00:41:49,572
เด็กผู้ชายชาวกรีก ที่กลัวอะไรสักอย่าง

729
00:41:49,656 --> 00:41:50,698
หนูช่วยเขาได้

730
00:41:50,782 --> 00:41:53,993
บอกเขาไปว่า "ผมชื่อฟอว์ซี และผมมาจากซีเรีย

731
00:41:54,077 --> 00:41:57,789
ผมมีชีวิตรอดจากสงคราม และข้ามทะเลมาได้

732
00:41:57,872 --> 00:42:02,293
หลังพยายามเดินทาง ด้วยเรือลำเล็กสุดอันตรายถึงสามครั้ง

733
00:42:02,877 --> 00:42:09,133
พวกหนูไม่ควรลืมสิ่งนี้ พวกหนูเป็นฮีโรที่ข้ามทะเลมา

734
00:42:09,217 --> 00:42:11,010
นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญมากๆ

735
00:42:11,094 --> 00:42:14,597
วันนี้เราจะหาให้เจอ

736
00:42:20,520 --> 00:42:24,190
(เกาะเลสบอส ประเทศกรีซ ตุลาคม ปี 2015)

737
00:42:30,446 --> 00:42:31,489
ในปี 2015

738
00:42:31,573 --> 00:42:36,327
ผมเป็นพยานในวิกฤตการณ์ผู้ลี้ภัย ที่แย่ที่สุดครั้งหนึ่งที่เคยมีมา

739
00:42:42,292 --> 00:42:46,087
จากเรือสองหรือสามลำ กลายเป็น 30 กลายเป็น 100

740
00:42:46,170 --> 00:42:49,883
และคนเกือบสองแสนห้าหมื่นคนมาถึง

741
00:42:53,428 --> 00:42:56,431
ผมแทบจะเป็นหมอเพียงคนเดียวบนหาด

742
00:42:56,514 --> 00:42:59,100
ทำการผายปอด ผู้คนพึ่งพิง…

743
00:42:59,183 --> 00:43:01,060
ทุกคนมองมาที่ผมผู้เป็นหมอที่มา

744
00:43:01,144 --> 00:43:03,229
พวกเขาคิด "เฮ้ คุณอยู่ไหน มารับรองการตายด้วย"

745
00:43:03,313 --> 00:43:05,231
ได้เท่านี้ ไม่สามารถทำได้มากกว่านี้

746
00:43:05,315 --> 00:43:07,483
- โอเค - ต้องรักษาเกียรติเขา

747
00:43:07,567 --> 00:43:09,819
ได้เท่านี้

748
00:43:10,695 --> 00:43:14,616
ผมคิดว่าน่าจะทำการผายปอด สำเร็จ 21 ครั้ง ไม่สำเร็จหกครั้ง

749
00:43:16,034 --> 00:43:20,747
สิบ, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19…

750
00:43:22,707 --> 00:43:25,168
21, 22, 23, 24, 25…

751
00:43:25,251 --> 00:43:28,421
ใช่ๆ ใช่

752
00:43:32,091 --> 00:43:34,010
ไม่ใช่เพียงร่างกาย ที่ทุกข์จากบาดแผลทางใจ

753
00:43:34,093 --> 00:43:36,930
ไม่ใช่เพียงร่างกาย ที่ต้องการหมอผ่าตัด

754
00:43:37,013 --> 00:43:41,684
แต่จิตใจเองได้ผ่านการเดินทาง และต้องการการรักษา

755
00:43:45,271 --> 00:43:48,650
เราใช้เวลากัน 21 วัน

756
00:43:48,733 --> 00:43:52,820
ผมและภรรยาคนสวยและฉลาดของผม

757
00:43:52,904 --> 00:43:55,031
มารีอา เพื่อสร้าง Humanity Crew

758
00:43:55,114 --> 00:43:57,492
และตั้งแต่นั้นมา นี่คืองานของเรา

759
00:43:57,575 --> 00:44:00,370
เรามุ่งเน้นการเดินทางของจิต

760
00:44:00,453 --> 00:44:05,208
เพื่อเชื่อมโยงชีวิตกลับไปยัง จิตวิญญาณและจิตใจที่พวกเขาละทิ้งมา

761
00:44:07,544 --> 00:44:10,838
ผมจะวางไพ่รูปต่างๆ

762
00:44:10,922 --> 00:44:17,845
เลือกไพ่ที่หนูมีความรู้สึกร่วม เลือกใบนั้นเลย

763
00:44:20,181 --> 00:44:23,434
ไพ่ที่ทำให้หนูระลึกถึง ความทรงจำดีๆ ที่หนูเคยสัมผัส

764
00:44:23,518 --> 00:44:29,065
ระลึกถึงสิ่งที่อยู่ในเวลานั้น อย่างเสียงและกลิ่น

765
00:44:29,148 --> 00:44:31,734
ความทรงจำ ชื่อ

766
00:44:31,818 --> 00:44:32,777
อะไรก็ได้

767
00:44:32,861 --> 00:44:35,530
เอาละ เรามาวางไพ่ไว้ตรงหน้า

768
00:44:35,613 --> 00:44:39,534
แต่ละคนเอากระดาษไปหนึ่งแผ่น

769
00:44:40,076 --> 00:44:41,244
แปะไพ่ไว้ตรงไหนก็ได้ของกระดาษ

770
00:44:41,828 --> 00:44:44,747
จากนั้นเริ่มวาดรูปรอบๆ ไพ่

771
00:44:44,831 --> 00:44:49,377
สิ่งที่หนูรู้สึกว่าทำให้ ความทรงจำเหล่านี้สมบูรณ์

772
00:44:56,134 --> 00:45:00,430
เลือกอะไรกันบ้าง วาดอะไรกันบ้าง เล่าให้เราฟังหน่อย ใครอยากเริ่ม

773
00:45:00,513 --> 00:45:02,932
ตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นอนุบาล

774
00:45:03,016 --> 00:45:06,477
พวกเขาจะพาเราเดินไปที่สวนสนุก

775
00:45:06,561 --> 00:45:09,939
ให้เรากินน้ำหวานกับขนม

776
00:45:10,023 --> 00:45:11,191
โห

777
00:45:11,274 --> 00:45:12,609
ฟอว์ซีล่ะ

778
00:45:12,692 --> 00:45:18,406
ผมนึกถึงตอนที่อยู่ซีเรียเล่นหมากรุก กับลูกพี่ลูกน้อง คุณป้า คุณแม่

779
00:45:18,489 --> 00:45:20,617
หัวเราะและมีความสุข

780
00:45:20,909 --> 00:45:25,663
สิ่งที่ทำให้เราแตกต่าง คือเรามีทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีใช่ไหม

781
00:45:25,747 --> 00:45:28,541
ข้างในเรามีทั้งความสุขและความเศร้า

782
00:45:28,625 --> 00:45:31,461
และเราต้องควบคุมความรู้สึกเหล่านั้น

783
00:45:31,544 --> 00:45:36,341
เราต้องไล่ความเศร้าออกไป และเก็บความสุขไว้

784
00:45:36,424 --> 00:45:37,508
ถูกต้อง

785
00:45:37,592 --> 00:45:40,386
ถ้าจะไล่ความเศร้าออกไป เราต้องพูดคุยถึงความเศร้านั้น

786
00:45:40,470 --> 00:45:44,557
เหมือนถ่านที่คุอยู่ข้างในตัวเรา และเราไม่รู้ว่าจะดับอย่างไร

787
00:45:44,641 --> 00:45:49,938
เราต้องพูดออกมา เพื่อให้ออกมาให้หมด

788
00:45:50,021 --> 00:45:53,566
เราจะได้ราดน้ำเย็นให้ทั่ว

789
00:45:54,067 --> 00:45:58,071
อย่างที่เห็น เราจะใช้ไพ่ ที่ทำให้เรานึกถึงสิ่งที่ไม่สบายใจ

790
00:45:58,154 --> 00:46:00,156
ที่เกิดขึ้นในชีวิตของเรา

791
00:46:00,240 --> 00:46:03,618
สิ่งที่เจ็บปวด สิ่งที่เศร้า สิ่งที่โหดร้าย

792
00:46:04,077 --> 00:46:07,038
สิ่งที่เราต้องการดับ

793
00:46:07,121 --> 00:46:09,374
เมื่อเห็นไพ่ที่ทำให้นึกถึง

794
00:46:09,457 --> 00:46:12,961
ประสบการณ์ที่ไม่สบายใจที่ได้เจอ

795
00:46:19,133 --> 00:46:24,222
ฟอว์ซี มองดูรูปวาดนี้

796
00:46:24,305 --> 00:46:30,436
จากนั้นจินตนาการถึงร่างกายหนู บอกเราหน่อยว่าหนูรู้สึกอย่างไร

797
00:46:30,895 --> 00:46:36,693
ผมรู้สึกเศร้าตอนที่อยู่ซีเรีย และเห็นเครื่องบินทิ้งระเบิดลงอิดลิบ

798
00:46:36,776 --> 00:46:41,948
ครั้งหนึ่งมีเครื่องบินทิ้งระเบิดมา ทำให้หน้าต่างเราพัง

799
00:46:42,782 --> 00:46:46,077
หยุดและหายใจลึกๆ

800
00:46:54,711 --> 00:46:58,131
นี่คือความทรงจำ ที่ทุกข์ที่สุดเท่าที่จำได้ใช่ไหม

801
00:46:58,214 --> 00:47:02,552
ตอนที่ทุกข์ที่สุด คือการระเบิดครั้งสุดท้าย

802
00:47:03,261 --> 00:47:09,684
คนส่วนใหญ่ตายจากการทิ้งระเบิด ที่เริ่มทุกครึ่งชั่วโมง

803
00:47:09,767 --> 00:47:12,478
มีคนที่รู้จักตายไหม

804
00:47:12,562 --> 00:47:16,524
พี่ชายผมตายตอนที่ระเบิดลง ที่สนามเด็กเล่น

805
00:47:16,608 --> 00:47:18,234
คุณป้าผมตายด้วย

806
00:47:18,318 --> 00:47:20,528
ขอให้อัลลอฮ์ทรงเมตตาเธอ

807
00:47:22,780 --> 00:47:25,533
สิ่งที่ฟอว์ซีกลัว ที่จะพูดถึงมากที่สุดคืออะไร

808
00:47:25,617 --> 00:47:29,245
สิ่งที่ผมกลัวจะพูดถึงที่สุด คือตอนที่พี่ชายผมตาย

809
00:47:29,871 --> 00:47:32,457
อยากคุยกับอาสองคนภายหลังไหม

810
00:47:33,625 --> 00:47:38,338
ผมจะพูดไม่ออก เพราะถ้าผมพูด ผมจะร้องไห้

811
00:47:38,421 --> 00:47:40,006
นั่นไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดี

812
00:47:41,090 --> 00:47:45,887
ตอนที่หนูเล่าเรื่องหนู ให้ฟัง อาร้องไห้

813
00:47:45,970 --> 00:47:47,764
ผมรู้สึกได้ว่าคุณอาจะร้องไห้

814
00:47:47,847 --> 00:47:50,642
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเรา ถ้าเราร้องไห้

815
00:47:50,725 --> 00:47:52,936
ไว้เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้

816
00:47:53,019 --> 00:47:53,853
ดีเลย

817
00:47:55,980 --> 00:47:58,399
ฟอว์ซี ไม่ต้องกลัวนะ

818
00:47:58,483 --> 00:48:01,277
ยัลลา อาบูด หนูเป็นเป็นฮีโร

819
00:48:02,946 --> 00:48:07,659
อย่าลืมข้อนี้ พวกเขามีพื้นที่ ที่ปลอดภัย เราเองก็มี

820
00:48:08,326 --> 00:48:12,121
พรุ่งนี้จะเป็นวันที่ยาวนานสำหรับเรา และเรามีธุระอื่นๆ อีกมาก

821
00:48:12,705 --> 00:48:15,667
ดังนั้นเป็นเรื่องสำคัญ ที่เราจะต้องทำความเข้าใจ

822
00:48:15,750 --> 00:48:20,088
สิ่งที่คุณรู้สึกตอนนี้คืออะไร

823
00:48:26,761 --> 00:48:31,182
สิ่งที่คุณรู้สึก สิ่งที่นั่งในใจคุณคืออะไร

824
00:48:35,812 --> 00:48:38,982
บางทีเราควรหยุดทำงาน

825
00:48:40,024 --> 00:48:42,527
คุณรู้ว่าเราหยุดไม่ได้

826
00:48:42,610 --> 00:48:45,572
เอสซาม เรารู้ว่าเราหยุดงานนี้ไม่ได้

827
00:48:45,655 --> 00:48:48,825
ถ้าเราไม่ทำงานนี้ ใครจะทำ

828
00:48:54,747 --> 00:48:58,710
คิดว่าเด็กผู้ชายเหล่านี้ มีพื้นที่ปลอดภัยในชีวิตไหม

829
00:48:59,252 --> 00:49:01,212
เราเองก็มี

830
00:49:01,296 --> 00:49:04,465
ผมเองก็พยายามหาของตัวเอง

831
00:49:19,981 --> 00:49:24,068
ถ้าเรามองเด็กๆ เรามีโอกาสครั้งใหญ่

832
00:49:24,152 --> 00:49:28,364
ไม่เพียงแต่บรรเทาทุกข์ หรือมอบมุมมองใหม่

833
00:49:28,448 --> 00:49:30,408
แต่เรามีโอกาส ที่จะเปลี่ยนแปลงทุกข์นั้น

834
00:49:34,579 --> 00:49:35,788
เรานั่งตรงไหนดี

835
00:49:35,872 --> 00:49:37,248
เหมือนเมื่อวานก็ได้

836
00:49:37,332 --> 00:49:38,833
อยากนั่งตรงนี้ไหม

837
00:49:39,417 --> 00:49:40,919
ตรงนี้

838
00:49:44,756 --> 00:49:46,466
โอเค ตอนนี้อยู่กับผมหรือเปล่า

839
00:49:46,549 --> 00:49:47,967
ครับ

840
00:49:48,468 --> 00:49:50,511
หรือว่าอยู่กับผมแค่นิดหน่อย

841
00:49:50,595 --> 00:49:51,471
เปล่าครับ

842
00:49:51,554 --> 00:49:52,513
กลัวไหม

843
00:49:52,597 --> 00:49:54,474
ไม่ค่อยครับ

844
00:49:54,557 --> 00:49:56,434
กลัวว่าเราจะพูดคุยถึงเรื่อง

845
00:49:56,517 --> 00:49:57,894
ที่หนูกลัวที่จะพูดถึงไหม

846
00:49:57,977 --> 00:50:00,688
เรื่องเดียวที่ผมไม่ชอบพูดถึง คือเรื่องการทิ้งระเบิด

847
00:50:00,772 --> 00:50:06,903
นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องเอาชนะมัน หนูมีความสุขอยู่มากมาย

848
00:50:06,986 --> 00:50:10,990
หนูยิ้มตลอด เราเอาชนะได้ทุกอย่าง

849
00:50:12,242 --> 00:50:14,244
นี่ไง

850
00:50:14,911 --> 00:50:17,622
หนูไม่อยากพูดถึงพี่ชายหนู

851
00:50:17,705 --> 00:50:21,251
ตอนที่เราพูดถึงเรื่อง ที่หนูโดนระเบิดใช่ไหม

852
00:50:23,419 --> 00:50:25,338
เพราะผมกลัวเรื่องนั้น

853
00:50:25,421 --> 00:50:28,174
เรื่องราวเป็นอย่างไร จำอะไรได้บ้าง

854
00:50:29,008 --> 00:50:32,845
ผมกลัวเรื่องนั้น เพราะพี่ชายของผมถูกฆ่า

855
00:50:32,929 --> 00:50:34,597
ผมไม่เห็นหัวของเขา

856
00:50:38,851 --> 00:50:41,020
เขาถูกระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

857
00:50:41,104 --> 00:50:42,605
หนูไปยังจุดที่เขาอยู่หรือเปล่า

858
00:50:43,523 --> 00:50:44,983
หนูอยู่กับพี่ชาย ที่สนามเด็กเล่นหรือเปล่า

859
00:50:45,066 --> 00:50:46,192
เปล่าครับ

860
00:50:46,276 --> 00:50:50,905
ตอนที่พี่โดนระเบิด เพื่อนๆ ของพี่ ที่เล่นบอลอยู่กับพี่เป็นคนบอกเรา

861
00:50:50,989 --> 00:50:55,326
ผมวิ่งไปหาพี่ แต่ไม่เห็นร่างของพี่ ผมไม่เห็นอะไรของพี่เหลืออยู่เลย

862
00:51:00,248 --> 00:51:06,880
หนูเศร้าขนาดไหนถ้าศูนย์คือไม่เท่าไร และสิบคือเศร้าที่สุด

863
00:51:07,338 --> 00:51:11,259
เจ็ดจากสิบ เจ็ดครับ

864
00:51:15,388 --> 00:51:18,892
ถ้าเรา อยากช่วยคนหนึ่งเยียวยาบาดแผลทางใจ

865
00:51:18,975 --> 00:51:21,185
เราต้องทำทุกสิ่งที่ทำได้

866
00:51:21,269 --> 00:51:26,733
ที่จะแทรกแซงให้ใกล้ ตำแหน่งของบาดแผลทางใจ

867
00:51:26,816 --> 00:51:28,693
และช่วงเวลาที่เกิดขึ้นให้มากที่สุด

868
00:51:29,360 --> 00:51:30,945
แต่ถ้าไม่ได้ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

869
00:51:31,029 --> 00:51:35,366
สำหรับฟอว์ซี สิ่งที่เขาพูดถึง เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่ซีเรีย

870
00:51:35,450 --> 00:51:38,328
การใช้ไพ่และจินตนาการ

871
00:51:38,411 --> 00:51:41,581
จะพาพวกเขากลับไปยังช่วงเวลาเหล่านี้

872
00:51:41,664 --> 00:51:45,251
และนำพาไปสู่พื้นที่ที่ปลอดภัย ที่เขารู้สึกสงบ

873
00:51:47,003 --> 00:51:50,173
อีกครั้ง หายใจ แล้วมอง

874
00:51:52,342 --> 00:51:54,719
หายใจเข้าลึกๆ

875
00:51:57,263 --> 00:52:03,811
มีเหตุการณ์หรือภาพที่หนู อาจบอกตัวเองว่าไม่เคยเห็นไหม

876
00:52:04,687 --> 00:52:07,440
ผมพยายามที่จะลืมพี่ชาย แต่ทำไม่ได้

877
00:52:09,609 --> 00:52:12,862
หมายความว่าอย่างไร "ผมพยายามที่จะลืมพี่ชาย"

878
00:52:12,946 --> 00:52:15,990
เวลาที่ผมพูดว่า "ผมพยายามที่จะลืมพี่ชาย"

879
00:52:16,074 --> 00:52:19,452
นั่นเป็นเพราะเวลานึกถึง ผมจะร้องไห้และจะเศร้า

880
00:52:21,454 --> 00:52:24,290
เราเอาภาพนี้ออกไปได้ไหม เพราะผมกำลังจะร้องไห้

881
00:52:24,374 --> 00:52:25,333
อะไรนะ

882
00:52:25,416 --> 00:52:26,876
ผมกำลังจะร้องไห้

883
00:52:26,960 --> 00:52:28,503
ทำไมร้องไม่ได้

884
00:52:29,546 --> 00:52:32,966
หนูเห็นอะไรตอนที่ไปสนามเด็กเล่น

885
00:52:33,049 --> 00:52:36,469
หลังเกิดเหตุระเบิดกับคุณแม่

886
00:52:37,679 --> 00:52:42,267
ผมเหรอ ผมรู้สึกว่าข้างใน หัวใจหยุดเต้น

887
00:52:45,895 --> 00:52:51,526
คุณแม่ร้องไห้จนพิการ ไม่สามารถขยับขาได้

888
00:52:58,157 --> 00:53:00,702
ไม่ต้องกลัวการพูดคุยหรือร้องไห้

889
00:53:01,369 --> 00:53:03,788
ข้างในตัวหนูคือสงคราม

890
00:53:04,330 --> 00:53:08,001
สงครามระหว่างความทรงจำที่ดี กับความทรงจำที่ไม่ดี

891
00:53:08,251 --> 00:53:11,963
สิ่งที่จะกำหนดว่าฟอว์ซี จะเป็นใครในปีหน้านี้

892
00:53:12,046 --> 00:53:13,631
สิบหรือยี่สิบปีจากนี้

893
00:53:13,715 --> 00:53:15,800
คือฝ่ายที่ชนะในศึกนี้

894
00:53:15,884 --> 00:53:18,636
ดังนั้น เพื่อให้เราชนะ

895
00:53:18,720 --> 00:53:23,141
เราต้องต่อสู้กับมัน

896
00:53:23,224 --> 00:53:24,809
ครับ

897
00:53:25,685 --> 00:53:27,562
อยากลองทำอะไรที่น่าตื่นเต้นไหม

898
00:53:27,645 --> 00:53:28,855
ครับ

899
00:53:30,023 --> 00:53:34,319
นี่คือหนู จริงๆ นะ อามองหนูแบบนี้

900
00:53:34,402 --> 00:53:41,117
อาอยากให้หนูวาดหรือระบายสีฮีโร

901
00:53:41,201 --> 00:53:44,204
นี่คือฟอว์ซี

902
00:53:44,287 --> 00:53:46,164
เพราะฟอว์ซีคือฮีโร

903
00:53:46,247 --> 00:53:50,293
หนูแข็งแกร่งกว่าซูเปอร์แมน และสไปเดอร์แมน

904
00:53:50,376 --> 00:53:54,005
หนูคือซูเปอร์ฟอว์ซี

905
00:53:54,088 --> 00:53:57,342
ซูเปอร์ฟอว์ซีแต่งตัวไม่เหมือนคนอื่น

906
00:53:57,800 --> 00:54:02,805
หนูคิดว่าคุณสมบัติอะไรบ้าง ที่ทำให้หนูเป็นฮีโร

907
00:54:02,889 --> 00:54:07,477
สำหรับผม ความกล้าหาญเป็นสิ่งเดียว ที่ให้พลังกับผม

908
00:54:07,560 --> 00:54:11,773
สมองและความคิดของผม

909
00:54:12,857 --> 00:54:16,611
เป็นการป้องกันแบบง่ายๆ

910
00:54:16,694 --> 00:54:19,280
ง่ายกว่ามากที่จะป้องกัน แทนที่จะรักษาภายหลัง

911
00:54:19,364 --> 00:54:22,200
ผมจะเรียกเขาว่าซูเปอร์ฟอว์ซี

912
00:54:22,283 --> 00:54:23,284
ซูเปอร์ฟอว์ซี

913
00:54:24,035 --> 00:54:26,329
เราเพียงต้องอยู่ในที่ที่ถูก

914
00:54:26,412 --> 00:54:29,249
และใช้โอกาส จากประสบการณ์ที่สะเทือนใจนี้

915
00:54:29,332 --> 00:54:31,084
เพื่อเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ดี

916
00:54:32,252 --> 00:54:33,753
เราเรียกว่า "ชั่วโมงทอง"

917
00:54:34,587 --> 00:54:36,965
ผมอยากนำความรู้สึกใดๆ ที่อยู่ลึกๆ ในตัวเราออกมา

918
00:54:37,048 --> 00:54:38,967
อยากเอาอะไรออกมาอีก

919
00:54:39,050 --> 00:54:43,721
อยากเอาความโกรธข้างในออกมา

920
00:54:45,723 --> 00:54:49,894
ฟอว์ซีกับพี่น้อง และเพื่อนๆ ของเขาเป็นฮีโร

921
00:54:49,978 --> 00:54:52,438
ผมเชื่อจริงๆ ว่าพวกเขาเป็นฮีโร

922
00:54:53,481 --> 00:54:58,987
หน้าที่ของเราคือการช่วยพวกเขา ทำความเข้าใจกับความสะเทือนใจ

923
00:54:59,070 --> 00:55:01,197
พยายามหาความทรงจำดีๆ

924
00:55:01,281 --> 00:55:03,408
และนำกลับมา

925
00:56:34,541 --> 00:56:36,543
คำบรรยายโดย ธัญญา ศรีธัญญลักษณา