1
00:00:08,071 --> 00:00:10,532
เรายังอยู่ในระยะแรกๆ

2
00:00:10,615 --> 00:00:15,328
ของการพยายามทำความเข้าใจ สิ่งที่เรียกว่าสุขภาพจิต

3
00:00:15,411 --> 00:00:18,164
ไม่ว่าจะมีเชื้อชาติ วัฒนธรรม หรือชนชั้นใด

4
00:00:18,248 --> 00:00:20,583
ปัญหาสุขภาพจิต เป็นปัญหาสุขภาพระดับสากล

5
00:00:21,251 --> 00:00:22,919
ดิฉันเป็นทุกข์กับโรคย้ำคิดย้ำทำ

6
00:00:23,002 --> 00:00:25,213
ผมสามารถลุกขึ้นแต่งตัว และอยู่ท่ามกลางคนมีระดับ

7
00:00:25,296 --> 00:00:29,092
ทั้งที่ข้างในรู้สึกปวดร้าวมาก

8
00:00:29,801 --> 00:00:32,219
ทุกคนคิดว่าเราป่วยแล้วเราก็หาย

9
00:00:32,302 --> 00:00:34,097
แต่ไม่ใช่แบบนั้นเลย

10
00:00:34,180 --> 00:00:37,767
ผมไม่คิดว่า จะมีใครที่ไม่มีสมาชิกครอบครัว

11
00:00:37,850 --> 00:00:42,856
สักคนที่ไม่ได้ทุกข์ทรมาน จากอาการซึมเศร้า วิตกกังวล

12
00:00:42,939 --> 00:00:44,816
โรคซึมเศร้าควบคุมผม…

13
00:00:44,899 --> 00:00:47,861
ข่าวดีคือไม่มีคำว่าสาย สำหรับการเยียวยา

14
00:00:50,321 --> 00:00:53,867
คนที่ทุกข์ใจสามารถมาแบบทุกข์ๆ

15
00:00:55,910 --> 00:00:57,745
เรามีโอกาสที่ยิ่งใหญ่

16
00:00:57,829 --> 00:01:00,164
เราเพียงต้องอยู่ถูกที่

17
00:01:01,541 --> 00:01:03,918
ทุกคนมีความทุกข์ที่แบกไว้

18
00:01:04,002 --> 00:01:06,212
ทุกคนมีเรื่องเล่า

19
00:01:12,135 --> 00:01:14,596
หลายคนทั่วโลก

20
00:01:14,679 --> 00:01:20,226
ประสบกับความเจ็บปวด ทางจิตใจ ทางจิตวิทยา ทางอารมณ์

21
00:01:20,310 --> 00:01:21,311
ใช่

22
00:01:21,394 --> 00:01:23,062
ที่พวกเขาอาจไม่รู้ตัว

23
00:01:23,146 --> 00:01:29,569
โดยเฉพาะเมื่อปีนี้ได้แสดงให้เราเห็น

24
00:01:29,652 --> 00:01:32,447
ด้วยกระจกบานใหญ่ ที่สะท้อนความเป็นมนุษย์ของเรา…

25
00:01:32,530 --> 00:01:34,282
- ครับ - ว่าเราเป็นใคร

26
00:01:34,365 --> 00:01:39,913
ปัญหาใดก็ตามที่คุณมี ก่อนโควิด-19

27
00:01:39,996 --> 00:01:43,124
ปัญหานั้นทวีคุณ

28
00:01:43,208 --> 00:01:45,668
- ครับ - ดิฉันเลยคิดว่าสำหรับหลายคน

29
00:01:45,752 --> 00:01:49,839
ความโดดเดี่ยวและความเหงา กลายเป็นปัญหาใหญ่

30
00:01:50,423 --> 00:01:55,970
เหมือนมีกระจกสะท้อนความเศร้าโศก

31
00:01:56,054 --> 00:01:59,265
เพราะความเศร้าโศก ไม่ใช่แค่การสูญเสียใครสักคน

32
00:01:59,349 --> 00:02:03,019
ความเศร้าโศกคือการสูญเสีย อะไรก็ตามที่สำคัญ

33
00:02:03,102 --> 00:02:08,148
เด็กๆ เศร้าโศกที่ไม่ได้ฉลอง การเรียนจบมัธยมศึกษา

34
00:02:08,232 --> 00:02:09,526
ที่วาดฝันมาตั้งนาน

35
00:02:09,609 --> 00:02:12,153
- การอยู่กับเพื่อนๆ - การอยู่กับเพื่อนๆ

36
00:02:12,237 --> 00:02:15,365
การไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่เคยใช้

37
00:02:15,448 --> 00:02:20,828
ดังนั้นปีนี้ได้หล่อหลอมตัวเรา ด้านวัฒนธรรม

38
00:02:20,912 --> 00:02:24,040
ในทางที่หลายคนอาจยังไม่อาจยอมรับได้

39
00:02:24,123 --> 00:02:26,668
ในช่วงแรกๆ มีบางคนพูดว่า โควิดเป็นตัวสร้างความเท่าเทียม

40
00:02:26,751 --> 00:02:28,962
- ผมไม่เห็นด้วยเลย - ไม่ได้สร้างความเท่าเทียม

41
00:02:29,045 --> 00:02:31,256
ผู้คนที่เคยทุกข์ยาก ตอนนี้ทุกข์ยากหนักกว่าเดิม

42
00:02:31,339 --> 00:02:33,675
- จริงมาก - มีหนึ่งสิ่ง

43
00:02:33,758 --> 00:02:35,260
ที่ทุกคนทั่วโลกน่าจะเห็นตรงกัน

44
00:02:35,343 --> 00:02:39,556
คือทุกคนสัมผัสประสบการณ์ ของสิ่งเดียวกันในรูปแบบที่ต่างกันไป

45
00:02:39,639 --> 00:02:44,561
จริงค่ะ ดังนั้นผลกระทบ ที่โควิด-19 มีต่อผู้คน…

46
00:02:45,770 --> 00:02:48,273
จะแสดงออกมาในรูปแบบ…

47
00:02:49,899 --> 00:02:51,401
ที่เราไม่เคยคาดคิดมาก่อน

48
00:02:51,484 --> 00:02:54,529
ถ้าเราพยายาม ที่จะควบคุมและจัดการอยู่แล้ว

49
00:02:54,612 --> 00:02:56,239
ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องนี้

50
00:02:56,322 --> 00:03:01,452
ปีนี้พิสูจน์ให้เห็นว่าผู้คน 99.9% หรือไม่ก็ 100%

51
00:03:01,536 --> 00:03:05,582
- ได้ประสบกับบาดแผลทางใจ… - บาดแผลทางใจรูปแบบหนึ่ง

52
00:03:05,665 --> 00:03:06,958
- รูปแบบหนึ่งอย่างเป็นทางการ - ใช่

53
00:03:07,041 --> 00:03:09,002
หรือความเศร้าโศก หรือความสูญเสีย

54
00:03:09,085 --> 00:03:11,546
- ค่ะ - ผมได้ยินคนพูดว่า

55
00:03:11,629 --> 00:03:15,383
"ความเจ็บปวดที่ไม่ได้ถูกเปลี่ยน จะถูกส่งต่อ"

56
00:03:15,466 --> 00:03:17,385
นั่นคือการแสดงออก ใช่ไหมครับ

57
00:03:17,468 --> 00:03:22,724
ผู้คนที่เจ็บปวด เจ็บปวดอย่างเข้าใจได้

58
00:03:22,807 --> 00:03:24,976
จากการเลี้ยงดู จากสภาพแวดล้อม

59
00:03:25,059 --> 00:03:27,520
สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา สิ่งที่ประสบ สิ่งที่เห็น

60
00:03:27,604 --> 00:03:31,399
ไม่ว่าจะเป็นอะไร ถ้าเรา ไม่เปลี่ยนสิ่งนั้น ไม่ทำความเข้าใจ

61
00:03:31,482 --> 00:03:34,652
ความเจ็บปวดนั้น จะแสดงออกเป็นอาการต่างๆ

62
00:03:34,736 --> 00:03:36,487
ที่ควบคุมไม่ได้และไม่รู้จะมาเมื่อใด

63
00:03:36,571 --> 00:03:39,699
เป็นสิ่งที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข และกัดกินเราอยู่ข้างใน

64
00:03:39,782 --> 00:03:42,827
แต่เราไม่รู้ตัว และนี่คือ…

65
00:03:42,911 --> 00:03:45,830
ผมเป็นคนหนึ่งเลยที่รู้ตัว

66
00:03:45,914 --> 00:03:50,418
ตอนแรกผมกลัวตอนที่ไปรับ การบำบัดครั้งแรก กลัวจะสูญเสีย…

67
00:03:50,501 --> 00:03:52,045
คุณเริ่มการบำบัดเมื่อไร

68
00:03:52,128 --> 00:03:55,465
- สี่ปีที่แล้ว - สี่ปียังผ่านมาไม่นานมาก

69
00:03:55,548 --> 00:03:57,091
ใช่ แต่การบำบัดสี่ปี

70
00:03:57,175 --> 00:04:02,013
สำหรับคนคนหนึ่งที่ไม่เคยคิด ว่าตัวเองจะต้องการหรือยอมไปบำบัด

71
00:04:02,096 --> 00:04:04,098
นับเป็นเวลาที่นานอยู่

72
00:04:04,182 --> 00:04:07,977
ผมไม่ได้อยู่ในสภาพแวดล้อม ที่ส่งเสริมให้พูดถึงเรื่องนี้

73
00:04:08,061 --> 00:04:09,812
เรื่องนี้ถูกทับไว้

74
00:04:09,896 --> 00:04:12,315
แล้วอะไรทำให้คุณ คิดว่าคุณต้องไปบำบัด

75
00:04:14,192 --> 00:04:16,653
อดีต เพื่อรักษาตัวเองจากอดีต

76
00:04:20,031 --> 00:04:24,661
(แฮร์รี)

77
00:04:26,996 --> 00:04:30,208
เป็นเวลาหลายต่อหลายปี ที่ผมไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย

78
00:04:32,293 --> 00:04:35,046
ไม่ได้จดจ่ออยู่กับเรื่องนี้ ไม่ได้รับรู้

79
00:04:45,598 --> 00:04:47,642
ผมอยากเป็นคนปกติมาตลอด

80
00:04:47,725 --> 00:04:48,893
(โรงเรียนเวเธอร์บี)

81
00:04:48,977 --> 00:04:53,106
ไม่ใช่ "เจ้าชายแฮร์รี" เป็นแค่ "แฮร์รี"

82
00:04:55,024 --> 00:04:56,818
เป็นชีวิตที่งุนงง

83
00:04:59,654 --> 00:05:01,698
แต่โชคร้ายที่พอผมนึกถึงคุณแม่

84
00:05:01,781 --> 00:05:05,743
ความคิดแรกจะเหมือนเดิมเสมอ ซ้ำแล้วซ้ำอีก

85
00:05:10,123 --> 00:05:13,167
รัดเข็มขัดอยู่ในรถ

86
00:05:13,251 --> 00:05:15,378
พร้อมกับพี่ชายที่อยู่ในรถเช่นกัน

87
00:05:15,461 --> 00:05:21,301
คุณแม่เป็นคนขับ ถูกไล่ด้วยมอเตอร์ไซค์สาม สี่ ห้าคัน

88
00:05:21,384 --> 00:05:23,511
ปาปารัสซีตามติด

89
00:05:23,595 --> 00:05:26,556
แล้วคุณแม่ไม่เคยขับได้เพราะน้ำตา

90
00:05:26,639 --> 00:05:28,558
ไม่มีเกราะป้องกัน

91
00:05:31,102 --> 00:05:34,314
หนึ่งในความรู้สึกที่ผมมีมาตลอด คือความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้

92
00:05:34,397 --> 00:05:39,319
อายุน้อยไป เป็นผู้ชาย แต่อายุน้อยไป ที่จะช่วยผู้หญิงคนหนึ่ง

93
00:05:39,402 --> 00:05:40,862
ในกรณีนี้คือคุณแม่ของคุณ

94
00:05:42,197 --> 00:05:43,615
และเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกๆ วัน

95
00:05:56,044 --> 00:05:58,338
- พอได้แล้วค่ะ ขอบคุณ - ครับ

96
00:05:58,421 --> 00:06:00,173
ขอรูปดีๆ สักรูปได้ไหมครับ

97
00:06:13,686 --> 00:06:15,563
ทุกวันจนถึงวันที่คุณแม่เสียชีวิต

98
00:06:15,647 --> 00:06:18,191
เรายังคงตามติดความคืบหน้านอกปารีส…

99
00:06:18,274 --> 00:06:19,275
(31 สิงหาคม 1997)

100
00:06:19,359 --> 00:06:21,778
ที่เจ้าหญิงไดอานาได้รับบาดเจ็บสาหัส ในอุบัติเหตุรถยนต์

101
00:06:21,861 --> 00:06:23,947
สหายของพระองค์ โดดี อัล-ฟาเยด เสียชีวิตแล้ว

102
00:06:24,030 --> 00:06:26,241
อาจมีปาปารัสซี เกี่ยวข้องกับอุบัติครั้งนี้

103
00:06:26,324 --> 00:06:28,368
ช่างภาพที่ติดตามองค์หญิง

104
00:06:28,451 --> 00:06:30,745
ตามการรายงานบางแห่ง คืออยู่บนมอเตอร์ไซค์

105
00:06:30,828 --> 00:06:32,914
ที่อาจส่งผล ให้เกิดอุบัติเหตุดังกล่าว

106
00:06:34,123 --> 00:06:36,501
เมื่อผมถูกพรากแม่ไป ตอนอายุ 12

107
00:06:36,584 --> 00:06:38,670
ก่อนวันเกิดครบ 13 ปีของผม

108
00:06:38,753 --> 00:06:40,588
ผมไม่ต้องการชีวิตนั้น

109
00:06:42,715 --> 00:06:48,638
การต้องเศร้าโศกจากการตายของคุณแม่ ไปพร้อมกับโลก

110
00:06:51,307 --> 00:06:53,059
สำหรับผม สิ่งที่ผมจำได้ขึ้นใจที่สุด

111
00:06:53,142 --> 00:06:56,855
คือเสียงเกือกม้าบนคอนกรีต

112
00:06:56,938 --> 00:06:59,649
ตามถนนเดอะมอลล์ ถนนอิฐแดง

113
00:06:59,732 --> 00:07:01,860
ในตอนนั้น เราทั้งคู่ช็อก

114
00:07:05,363 --> 00:07:08,241
เหมือนผมไม่ได้อยู่ในร่างของตัวเอง

115
00:07:08,324 --> 00:07:11,160
แค่ทำไปตามที่ทุกคนคาดหวังให้ทำ

116
00:07:12,328 --> 00:07:18,293
แสดงความรู้สึกเพียงหนึ่งในสิบ ที่คนอื่นแสดง

117
00:07:18,960 --> 00:07:20,670
ชาร์ลส์ ชาร์ลส์

118
00:07:20,753 --> 00:07:23,339
ผมพูดว่า "นี่คือแม่ผม คุณไม่เคยเจอเธอด้วยซ้ำ"

119
00:07:23,423 --> 00:07:25,633
วิลเลียม วิลเลียม

120
00:07:25,717 --> 00:07:27,427
อย่างที่คุณว่า…

121
00:07:27,510 --> 00:07:29,721
ดิฉันพยายามจะไม่น้ำตาไหล

122
00:07:29,804 --> 00:07:32,015
แต่ระหว่างที่คุณพูด ดิฉันคิดอยู่

123
00:07:32,098 --> 00:07:35,476
พวกเราที่ชื่นชม และรักคุณแม่ของคุณอยู่ห่างๆ

124
00:07:35,560 --> 00:07:40,690
น่าจะได้ประมวลเหตุการณ์การจากไป ของเธอมากกว่าคุณ

125
00:07:40,773 --> 00:07:41,941
แน่นอนครับ

126
00:07:42,734 --> 00:07:45,653
ผมโกรธมาก กับสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณแม่

127
00:07:45,737 --> 00:07:50,074
และการที่ความยุติธรรมไม่ได้เกิดขึ้น

128
00:07:50,158 --> 00:07:52,076
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจากเหตุการณ์นั้น

129
00:07:53,620 --> 00:07:56,289
กลุ่มคนที่ไล่ล่าคุณแม่ เข้าไปในอุโมงค์นั้น

130
00:07:56,372 --> 00:08:00,543
เป็นกลุ่มคนเดียวกับที่ถ่ายภาพคุณแม่ นอนเสียชีวิตอยู่หลังรถคันนั้น

131
00:08:01,294 --> 00:08:05,882
ในช่วงที่มีอารมณ์โกรธ ฉันอยากจะไปบุกร้านขายของชำทุกร้าน

132
00:08:05,965 --> 00:08:09,135
บุกนิตยสารที่โหดร้ายทั้งหมดนั่น และเผาทิ้งให้หมด

133
00:08:09,219 --> 00:08:10,511
(ความโกรธเกรี้ยว กับภาพของไดอานาที่ใกล้เสียชีวิต)

134
00:08:10,595 --> 00:08:12,680
(ควรละอายแก่ใจ)

135
00:08:12,764 --> 00:08:14,432
ผมไม่อยากนึกถึงคุณแม่

136
00:08:14,515 --> 00:08:16,142
เพราะถ้าผมนึกถึงคุณแม่

137
00:08:16,226 --> 00:08:19,604
ผมจะถูกย้ำเตือนว่าผม เอาคุณแม่กลับมาไม่ได้

138
00:08:19,687 --> 00:08:22,440
รังแต่จะทำให้ผมเศร้า การนึกถึงเรื่องเศร้ามีประโยชน์อะไร

139
00:08:22,524 --> 00:08:24,150
มีประโยชน์อะไรในการนึกถึง

140
00:08:24,234 --> 00:08:26,736
คนที่เราสูญเสียไป และไม่มีวันได้กลับคืนมา

141
00:08:26,819 --> 00:08:30,198
ผมเลยตัดสินใจที่จะไม่พูดถึง

142
00:08:30,281 --> 00:08:33,993
- มีใครรอบตัวคุณพูดถึงไหมคะ - ไม่มีใครพูดถึงเลย

143
00:08:38,248 --> 00:08:40,333
วางแผนมาเรียบร้อยแล้วสินะ

144
00:08:41,041 --> 00:08:44,963
หลังจากเหตุการณ์นั้น ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี

145
00:08:45,046 --> 00:08:47,840
ผมเอาหัวมุดดิน นิ้วอุดหู และใช้ชีวิตต่อไป

146
00:08:47,924 --> 00:08:49,842
ถ้ามีใครถามว่า… ผมเคยพูดแล้ว

147
00:08:49,926 --> 00:08:52,637
ถ้าใครถามว่า "สบายดีไหม" ผมจะตอบว่า "สบายดี"

148
00:08:52,720 --> 00:08:56,057
ไม่ได้สุข ไม่ได้ทุกข์ แค่สบายดี คำว่า "สบายดี" เป็นคำตอบที่ง่าย

149
00:08:58,351 --> 00:09:01,771
แต่จริงๆ จิตใจของผมวุ่นวายไปหมด

150
00:09:01,855 --> 00:09:05,358
ทุกครั้งที่ผมใส่สูทผูกเนคไท และต้องทำตามหน้าที่

151
00:09:05,441 --> 00:09:08,403
ผมจะบอกตัวเองว่า "เอาละ ปั้นหน้าได้"

152
00:09:08,486 --> 00:09:10,196
มองกระจก "เอาละ ไปได้"

153
00:09:10,280 --> 00:09:12,824
ก่อนที่ผมจะออกจากบ้าน เหงื่อผมไหลเต็มตัว ใจผมเต้น…

154
00:09:12,907 --> 00:09:18,496
ผมอยู่ในภาวะการตอบสนองแบบสู้หรือหนี อาการแพนิก ภาวะวิตกกังวลรุนแรง

155
00:09:18,580 --> 00:09:23,042
ช่วงอายุประมาณ 28 ถึง 32

156
00:09:23,126 --> 00:09:25,587
เป็นช่วงชีวิต ที่เหมือนตกอยู่ในฝันร้าย

157
00:09:27,130 --> 00:09:30,508
ผมตื่นตระหนกทุกครั้งที่ต้องขึ้นรถ

158
00:09:30,592 --> 00:09:32,760
และทุกครั้งที่ผมเห็นกล้อง

159
00:09:33,219 --> 00:09:34,429
ความรู้สึกเป็นอย่างไร

160
00:09:34,512 --> 00:09:35,972
ผมจะเริ่มเหงื่อตก

161
00:09:36,055 --> 00:09:37,932
จะรู้สึกเหมือนอุณหภูมิร่างกาย

162
00:09:38,016 --> 00:09:40,643
อุ่นกว่าคนอื่นในห้องสองหรือสามองศา

163
00:09:41,811 --> 00:09:44,689
ผมจะบอกตัวเองว่าหน้าผมแดงก่ำ

164
00:09:44,772 --> 00:09:47,150
และทุกคนเห็นว่าผมรู้สึกอย่างไร

165
00:09:47,233 --> 00:09:49,777
แต่จะไม่มีใครรู้ว่าทำไม ผมเลยรู้สึกอับอาย

166
00:09:49,861 --> 00:09:51,404
ความคิดนี้จะหลอกหลอน

167
00:09:51,487 --> 00:09:54,073
จะรู้สึกว่าทุกคนกำลังจ้องเราอยู่

168
00:09:54,157 --> 00:09:58,369
เหงื่อหยดเดียว จะรู้สึกเหมือนมีเหงื่อท่วมหน้า

169
00:10:00,747 --> 00:10:03,291
เหงื่อออกไม่หยุด ในหัวก็จะคิดตลอดว่า

170
00:10:03,374 --> 00:10:06,461
"น่าอายจริงๆ พวกเขาจะคิดยังไงกับเรา

171
00:10:06,544 --> 00:10:09,297
พวกเขาไม่รู้เลย เราบอกเขาไม่ได้"

172
00:10:10,798 --> 00:10:13,718
และทุกที่ที่ไป ทุกครั้งที่เจอใคร

173
00:10:13,801 --> 00:10:16,221
เหมือนผมกำลังถูกดูดพลังไป

174
00:10:16,304 --> 00:10:17,847
ซึมซับอารมณ์ความรู้สึกของผู้อื่น

175
00:10:17,931 --> 00:10:20,808
สุดท้ายผมจะพบ คนที่เหงื่อตกยิ่งกว่าผม

176
00:10:20,892 --> 00:10:23,311
แล้วผมจะหยุดเพื่อพูดคุยกับเขา

177
00:10:23,394 --> 00:10:26,397
ทุกอย่างจะสงบลง แล้วผมจะไปต่อได้

178
00:10:27,649 --> 00:10:29,984
ผมยอมดื่มแอลกอฮอล์ ผมยอมเสพยา

179
00:10:30,068 --> 00:10:33,988
ผมยอมที่จะทำอะไรก็ตามที่ทำให้รู้สึก

180
00:10:34,072 --> 00:10:36,491
ถึงความรู้สึกต่างๆ น้อยลง

181
00:10:36,574 --> 00:10:42,539
แต่ผมค่อยๆ ตระหนักว่าเอาละ ผมไม่ได้ดื่มตั้งแต่จันทร์ถึงศุกร์

182
00:10:42,622 --> 00:10:45,917
แต่ผมน่าจะดื่ม เท่ากับการดื่มทั้งสัปดาห์

183
00:10:46,000 --> 00:10:48,545
ในหนึ่งวัน อาจเป็นคืนวันศุกร์หรือวันเสาร์

184
00:10:48,628 --> 00:10:51,673
ผมจะพบว่าตัวเองดื่ม ไม่ใช่เพราะสนุกกับการดื่ม

185
00:10:51,756 --> 00:10:53,716
แต่เพราะพยายามที่จะปกปิดบางอย่าง

186
00:10:53,800 --> 00:10:56,886
ตอนนั้นคุณรู้ตัวไหมคะ

187
00:10:56,970 --> 00:10:59,097
ว่าคุณพยายามจะปกปิดอะไรอยู่

188
00:10:59,180 --> 00:11:01,224
ไม่ครับ ไม่รู้ตัวเลย

189
00:11:02,850 --> 00:11:07,188
นั่นเป็นวิธีที่สมองของผมบอก ว่าผมกำลังต่อสู้อยู่

190
00:11:08,314 --> 00:11:10,859
แต่ผมไม่เคยรู้ ผมจะรู้ได้อย่างไร

191
00:11:13,111 --> 00:11:16,030
ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต คือช่วงสิบปีในกองทัพ

192
00:11:16,990 --> 00:11:18,157
อย่างไม่ต้องสงสัย

193
00:11:19,200 --> 00:11:22,203
เพราะผมได้ใส่เครื่องแบบ เหมือนคนอื่นๆ

194
00:11:23,037 --> 00:11:25,039
ผมต้องฝึกแบบเดียวกับคนอื่นๆ

195
00:11:25,123 --> 00:11:27,584
ผมเริ่มจากไม่มีอะไรเลย เหมือนกับคนอื่นๆ

196
00:11:27,667 --> 00:11:31,296
ไม่มีการปฏิบัติพิเศษ เนื่องด้วยสถานะของผม

197
00:11:32,380 --> 00:11:33,756
นั่นไง

198
00:11:33,840 --> 00:11:36,134
นั่นเป็นที่ที่ผม รู้สึกเป็นคนปกติมากที่สุด

199
00:11:36,217 --> 00:11:39,762
ในช่วงที่ผมหนุ่มๆ ช่วงที่ผมรู้สึกดีที่สุด

200
00:11:39,846 --> 00:11:43,099
คือตอนที่อยู่อัฟกานิสถาน อยู่ห่างไกลสื่อ

201
00:11:45,727 --> 00:11:50,481
แต่ผมจะต้องจัดการกับความหลังของผม เพราะที่นั่นมีความโกรธ

202
00:11:54,485 --> 00:11:58,489
ช่วงอายุ 20 ปลายๆ ผมเริ่มตั้งคำถาม

203
00:11:58,573 --> 00:12:00,241
"เราควรอยู่ตรงนี้จริงๆ เหรอ"

204
00:12:01,826 --> 00:12:05,788
นั่นเป็นช่วงที่ผมเริ่มรู้สึกว่า "เราจะหนีเรื่องนี้ไปตลอดไม่ได้"

205
00:12:06,623 --> 00:12:10,460
สมาชิกในครอบครัวพูดว่า "แค่เล่นตามเกมแล้วชีวิตจะง่ายขึ้น"

206
00:12:11,544 --> 00:12:15,465
แต่ผมมีลักษณะเหมือนคุณแม่ ในตัวผมเยอะ

207
00:12:17,050 --> 00:12:22,430
ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนนอกระบบ

208
00:12:22,513 --> 00:12:24,224
แต่ยังติดอยู่ตรงนั้น

209
00:12:26,976 --> 00:12:29,520
วิธีเดียวที่จะปลดปล่อยตัวเอง และแหกออกมา

210
00:12:29,604 --> 00:12:31,105
คือการพูดความจริง

211
00:12:31,189 --> 00:12:36,861
(ราชาด)

212
00:12:36,945 --> 00:12:39,197
ผมเป็นเชฟมาทั้งชีวิต

213
00:12:40,490 --> 00:12:43,243
ตั้งแต่เด็ก ทุกคนรู้ว่าผมจะเป็นเชฟ

214
00:12:44,369 --> 00:12:47,413
ทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง ผมคือเชฟราชาด ผมก่อตั้ง Black Food Collective

215
00:12:47,497 --> 00:12:51,626
ผมเริ่ม Black Food Collective ในปี 2017 งานแรกของเราคือ AfroTech

216
00:12:52,293 --> 00:12:55,630
ทุกคนมาช่วยพวกเขา ขนของลงจากรถไได้ไหมครับ

217
00:12:55,713 --> 00:12:57,257
- การประชุมเป็นไงบ้างวันนี้ - ดีค่ะ

218
00:12:57,340 --> 00:12:58,925
คนต่อแถวตรงนี้ไม่ดี

219
00:12:59,008 --> 00:13:00,885
หนึ่งอย่างที่หายไปในอุตสาหกรรมอาหาร

220
00:13:00,969 --> 00:13:02,345
คือธุรกิจอาหารของคนผิวดำ

221
00:13:02,428 --> 00:13:04,722
ผมเชฟราชาด ผมเป็นผู้จัดงานนี้ครับ

222
00:13:04,806 --> 00:13:06,182
(แชมเปี้ยน Chopped เชฟราชาด)

223
00:13:06,266 --> 00:13:09,894
อาหารสามารถดึงคน จากทุกวิถีชีวิตมาที่โต๊ะอาหาร

224
00:13:09,978 --> 00:13:11,855
- นี่เลยพ่อหนุ่ม - ขอบคุณครับ ขอบคุณ

225
00:13:11,938 --> 00:13:16,609
คนชอบพูดว่า "ถ้าคุณไม่เป็นเชฟ ก็ต้องเป็นนักเทศน์"

226
00:13:16,693 --> 00:13:19,487
ภารกิจของเราคือการสร้าง ธุรกิจเหล่านี้และส่งเสริมให้เติบโต

227
00:13:19,571 --> 00:13:21,906
โดยการแสดงให้เห็นว่าพวกเขา สามารถสร้างความมั่งคั่งได้

228
00:13:21,990 --> 00:13:24,075
จากภายในชุมชนและครอบครัว

229
00:13:24,158 --> 00:13:25,702
เพื่อให้ยั่งยืนไปตลอดชีวิต

230
00:13:27,287 --> 00:13:30,081
ทุกครั้งที่ผมอยู่กับผู้คน และพูดสิ่งต่างๆ

231
00:13:30,164 --> 00:13:33,334
ผู้คนจะพูดว่า "โอ้โห สิ่งที่คุณพูดมีพลังจังเลย"

232
00:13:34,711 --> 00:13:37,005
ผมจะตอบว่า "นั่นไม่ใช่ผม"

233
00:13:39,382 --> 00:13:41,092
นั่นไม่ใช่ราชาด

234
00:13:43,595 --> 00:13:45,847
ผมเรียนรู้วิธีใส่หน้ากากมาดีมาก

235
00:13:45,930 --> 00:13:49,017
ผมสามารถลุกขึ้นแต่งตัว และอยู่ท่ามกลางคนมีระดับ

236
00:13:49,100 --> 00:13:53,313
และปั้นหน้ายิ้ม และอารมณ์ดี

237
00:13:53,396 --> 00:13:57,734
ทั้งที่ข้างในรู้สึกปวดร้าวมาก

238
00:13:59,777 --> 00:14:04,490
สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ในวัยเด็ก ส่งผลต่อชีวิตอย่างมาก

239
00:14:04,574 --> 00:14:08,119
ตอนที่ผมเด็กมากๆ มีตำรวจมาบุกบ้านเรา

240
00:14:08,203 --> 00:14:10,788
และคุณพ่อถูกจับเข้าคุก

241
00:14:12,332 --> 00:14:15,043
ผมจำได้ว่าไปเยี่ยมเขาในคุก

242
00:14:15,960 --> 00:14:19,047
พอโตขึ้น ผมได้เห็นอะไรหลายอย่าง

243
00:14:19,130 --> 00:14:21,049
ผมมีเพื่อนที่ติดยาเสพติด

244
00:14:21,132 --> 00:14:23,468
ผมมีเพื่อนที่เดินไปเดินมา พูดแต่กับตัวเอง

245
00:14:23,551 --> 00:14:24,552
ผมมี…

246
00:14:25,637 --> 00:14:29,891
คนเหล่านี้ ผู้ชายผิวดำเหล่านี้ ที่ผมรู้จัก

247
00:14:29,974 --> 00:14:32,810
ทั้งโตกว่าและเด็กกว่า ที่เผชิญกับ…

248
00:14:34,562 --> 00:14:36,731
หรือไม่เผชิญกับอะไรเลย

249
00:14:38,650 --> 00:14:40,652
เวลาที่ผมมองพวกเขา…

250
00:14:44,489 --> 00:14:47,867
เวลาที่มองพวกเขา ผมเห็นตัวเอง

251
00:14:54,332 --> 00:14:58,086
ประชากรทั่วไปมีภาพลบๆ

252
00:14:58,169 --> 00:14:59,170
(เสียงของดร. บรูซ เพอร์รี)

253
00:14:59,254 --> 00:15:00,296
(นักวิชาการอาวุโส ChildTrauma Academy)

254
00:15:00,380 --> 00:15:02,215
เกี่ยวกับผู้ที่มีปัญหาด้านสุขภาพจิต

255
00:15:02,298 --> 00:15:08,054
และสิ่งที่ตลกร้ายก็คือผมไม่คิดว่า จะมีใครที่ไม่มีสมาชิกครอบครัว

256
00:15:08,137 --> 00:15:10,390
สักคนที่ไม่ได้ทุกข์ทรมาน

257
00:15:10,473 --> 00:15:14,102
จากอาการซึมเศร้า วิตกกังวล การใช้ และพึ่งยาในทางที่ผิด บาดแผลทางใจ

258
00:15:14,185 --> 00:15:18,731
ถ้านับสี่อย่างนี้ ก็คงกระทบ 80% ของประชากรแล้ว

259
00:15:19,607 --> 00:15:22,277
ผู้คนจะไม่ลังเลใจเลย

260
00:15:22,360 --> 00:15:26,114
ที่จะพูดว่าลูกตัวเองเป็นมะเร็ง และจะไปรับการรักษา

261
00:15:26,197 --> 00:15:28,825
แต่พวกเขาอายที่จะพูดว่า "ลูกของฉันเป็นโรคซึมเศร้า

262
00:15:28,908 --> 00:15:30,827
และต้องไปรับการรักษา"

263
00:15:31,327 --> 00:15:34,080
ผมเลยคิดว่าสังคมเรา ยังต้องพัฒนาอีกมาก

264
00:15:35,582 --> 00:15:37,375
ผมถูกสร้าง ให้รู้สึกไม่ปลอดภัย

265
00:15:37,458 --> 00:15:40,712
ที่จะออกมาพูดความจริงเรื่องนี้

266
00:15:41,421 --> 00:15:43,590
"เงียบๆ ไว้" "อย่าพูดแบบนั้น" "ไม่ ใจเย็นก่อน"

267
00:15:43,673 --> 00:15:45,550
"ไม่ได้ นายพูดมากไป"

268
00:15:47,135 --> 00:15:52,056
หลังเผชิญกับโรคซึมเศร้าและวิตกกังวล ผมสูญเสียความรักในการทำอาหาร

269
00:15:52,140 --> 00:15:53,850
หายไปเลย

270
00:15:53,933 --> 00:15:54,851
(Chopped)

271
00:15:54,934 --> 00:15:56,519
ในปี 2018 ผมชนะรายการ Chopped

272
00:15:57,270 --> 00:15:59,814
เชฟราชาด อาร์มสเตด คุณคือแชมเปี้ยนรายการ Chopped

273
00:16:00,398 --> 00:16:05,195
ดื่มด่ำกับชัยชนะสักครู่ก่อนรับ เงินรางวัล 10,000 เหรียญเข้าธนาคาร

274
00:16:05,278 --> 00:16:06,571
ขอบคุณ

275
00:16:06,654 --> 00:16:09,240
ผมไม่ได้ดูรายการ Chopped ตอนที่มีผมแข่งด้วยซ้ำ

276
00:16:09,324 --> 00:16:13,578
ผมจำได้ว่าช่วงที่ทำรายการนั้น ผมประสบกับความเจ็บปวดแค่ไหน

277
00:16:14,537 --> 00:16:18,291
ภายในหนึ่งปี ชีวิตผมทั้งชีวิต เปลี่ยนไปเลย

278
00:16:18,374 --> 00:16:23,254
ผมหย่า ปิดกิจการร้านอาหารสองแห่ง ไม่มีรถ

279
00:16:23,338 --> 00:16:24,797
เครดิตร่วง

280
00:16:24,881 --> 00:16:28,092
ผมพูดจากมุมมองของชายผิวดำ

281
00:16:28,176 --> 00:16:31,930
เราพยายามทำหลายอย่างที่ถูกต้อง

282
00:16:32,013 --> 00:16:34,265
ที่เราได้รับการสั่งสอนมาว่าควรทำ

283
00:16:34,349 --> 00:16:37,018
ควรเป็นอย่างไร ควรปฏิบัติตัวอย่างไร

284
00:16:37,101 --> 00:16:39,270
ควรใช้ชีวิตอย่างไร

285
00:16:39,354 --> 00:16:42,482
โดยไม่รู้ว่ามีคลื่นใต้น้ำ

286
00:16:42,565 --> 00:16:45,276
สถานที่เช่ารถบอกผม ว่าผมตรงตามคำบรรยายลักษณะ

287
00:16:45,360 --> 00:16:47,403
ของผู้ชายที่ใช้บัตรเครดิตปลอม

288
00:16:48,154 --> 00:16:50,865
ผมถูกกักขังไว้สักครู่ เพราะผมเป็นคนผิวดำ

289
00:16:50,949 --> 00:16:53,201
ผู้ชายคนนี้จอดรถผิดกฎหมาย โพสต์ในเฟซบุ๊กเลย

290
00:16:53,284 --> 00:16:55,495
ผมจอดรถสองวินาที ไม่ต้องโพสต์ในเฟซบุ๊ก

291
00:16:55,578 --> 00:16:58,164
นี่เป็นการป้องกันตัวของผม เพราะการที่คุณโทรเรียกตำรวจ

292
00:16:58,248 --> 00:17:00,625
การที่คุณเรียกตำรวจจับคน

293
00:17:00,708 --> 00:17:03,086
เพราะเขาจอดรถ เป็นเวลาสองวินาทีนั้นน่ารังเกียจ

294
00:17:03,169 --> 00:17:06,004
- ใช่ พอมีหนึ่งคนแล้วต่อมาจะเป็นฝูง - โดยเฉพาะเมื่อ…

295
00:17:06,089 --> 00:17:08,383
จนบางครั้งทำให้เรา อยากจะยอมแพ้

296
00:17:09,133 --> 00:17:12,387
ทำให้เราอยากจะสู้ให้มากกว่าเดิม

297
00:17:13,388 --> 00:17:16,265
แต่ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่เราต้อง…

298
00:17:16,349 --> 00:17:19,851
เราต้องมองให้เห็นความหวัง ในความมืดมิดนี้

299
00:17:22,938 --> 00:17:24,440
ในชุมชนคนดำ

300
00:17:25,274 --> 00:17:29,779
เราถูกสอนให้เข้าโบสถ์ ปรึกษากับพระเจ้า

301
00:17:30,613 --> 00:17:32,323
แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น

302
00:17:34,158 --> 00:17:37,954
การบำบัดเป็นสิ่งต้องห้ามในชุมชนคนดำ

303
00:17:38,037 --> 00:17:39,122
เราไม่ทำกัน

304
00:17:40,790 --> 00:17:42,375
ผมเลยต้องเก็บทุกอย่างไว้

305
00:17:43,877 --> 00:17:46,462
ตอนนี้ผมเป็นโรคซึมเศร้าและวิตกกังวล

306
00:17:47,714 --> 00:17:49,465
บางครั้งผมคิดอยากฆ่าตัวตาย

307
00:17:50,341 --> 00:17:52,844
เป็นความรู้สึกที่หนักที่สุดในชีวิต

308
00:17:53,469 --> 00:17:55,305
เหมือนมีตุ้มน้ำหนักรั้งอยู่

309
00:17:55,930 --> 00:17:58,933
เพราะผมพยายามใช้ชีวิต ให้เป็นปกติ

310
00:17:59,559 --> 00:18:00,977
ผมเป็นแบบนี้

311
00:18:01,060 --> 00:18:03,730
"โอเคๆ แค่ไปต่อ ไปต่อเลย ไปต่อ ไปต่อ"

312
00:18:04,480 --> 00:18:06,316
ความทรงจำวัยเด็กผุดขึ้นมา

313
00:18:07,066 --> 00:18:09,527
และความกลัวครอบงำผม

314
00:18:11,529 --> 00:18:15,200
แต่ผมต้องเดินต่อไป เพราะถ้าไม่เดินต่อไป

315
00:18:15,283 --> 00:18:16,868
ผมจะทำอะไร

316
00:18:18,161 --> 00:18:20,413
ผมรู้สึกเหมือนหนูแฮมสเตอร์ ที่วิ่งอยู่บนล้อ

317
00:18:21,664 --> 00:18:23,750
ได้แต่ไป ไป ไป แต่จริงๆ ไม่ได้ไปไหนเลย

318
00:18:30,882 --> 00:18:33,593
ผมไม่รู้ว่าการไปบำบัด จะน่ากลัวอย่างนี้

319
00:18:35,929 --> 00:18:38,389
มีหลายพันหลายล้านอย่าง ที่อยู่ในหัวผมตอนนี้

320
00:18:38,473 --> 00:18:39,474
แค่…

321
00:18:41,768 --> 00:18:44,437
แค่เมื่อเช้านี้จะลุกออกจากเตียง ยังยากมาก

322
00:18:44,520 --> 00:18:47,106
เป็นวันหนึ่งๆ ที่การลุกขึ้นมา เป็นเรื่องยากสำหรับผม

323
00:18:47,190 --> 00:18:50,527
การที่จะตื่นขึ้น และก้าวเท้าหนึ่งข้างหน้าเท้าอีกข้าง

324
00:18:51,611 --> 00:18:54,030
เพราะทุกอย่างบอกเรา

325
00:18:54,113 --> 00:18:56,199
"เลื่อนนัดไปเลย ทำอย่างนี้สิ ทำอย่างนั้นสิ

326
00:18:56,282 --> 00:18:59,911
น่าจะทำอย่างนี้และไม่ต้องลุก เราควรพักผ่อน"

327
00:18:59,994 --> 00:19:01,663
และความคิดดีๆ แบบนั้น

328
00:19:02,163 --> 00:19:04,916
แต่… ผมต้องปล่อยผ่าน

329
00:19:07,794 --> 00:19:10,880
ผมเรียนรู้ว่าเมื่อเราพูดถึงบางอย่าง เราให้ชีวิตกับสิ่งเหล่านั้น

330
00:19:10,964 --> 00:19:14,259
สิ่งที่บางครั้งผมพยายามไม่พูดถึง

331
00:19:14,342 --> 00:19:15,802
และพยายามไม่เล่าให้ใครฟัง

332
00:19:18,304 --> 00:19:19,722
ในการบำบัด เราต้องเล่าถึงสิ่งเหล่านั้น

333
00:19:19,806 --> 00:19:21,975
ถ้าอยากให้ได้ผลจริงๆ

334
00:19:22,809 --> 00:19:24,394
ผมเลยไม่สบายตัว

335
00:19:30,650 --> 00:19:33,111
ผมรู้สึกว่าหนักอยู่

336
00:19:33,194 --> 00:19:34,404
แต่ก็…

337
00:19:35,738 --> 00:19:37,365
บางอย่างที่ผม…

338
00:19:37,448 --> 00:19:40,535
บางสถานการณ์ที่ผมเล่าให้เธอฟัง เธอก็แบบ…

339
00:19:42,161 --> 00:19:43,204
"โห

340
00:19:43,288 --> 00:19:46,958
นั่นเป็นสัญญาณเตือนที่ใหญ่มาก"

341
00:19:50,003 --> 00:19:52,171
มีการย้อนหลายความรู้สึก

342
00:19:53,006 --> 00:19:54,007
โห

343
00:19:58,344 --> 00:20:02,140
ถึงจุดที่ว่าถ้าผม ไม่ซื่อสัตย์กับตัวเอง

344
00:20:02,223 --> 00:20:05,560
ถ้าผมไม่รู้สึกถึงทุกอย่าง ที่กำลังเผชิญอยู่ตอนนี้

345
00:20:05,643 --> 00:20:09,105
ถ้าผมพยายามที่จะโกหกหรือปิดบัง

346
00:20:09,189 --> 00:20:11,566
สถานการณ์นี้จะเริ่มอันตราย

347
00:20:11,649 --> 00:20:13,067
ต้องถอดหน้ากากนั้นออก

348
00:20:13,151 --> 00:20:16,779
นั่นเป็นหนทางเดียวที่ผมจะหลุดพ้นได้ ผมต้องถอดหน้ากากออก

349
00:20:19,657 --> 00:20:21,659
สุขภาพสมองของคุณสำคัญมากพอกัน

350
00:20:21,743 --> 00:20:23,161
กับส่วนอื่นๆ ในร่างกายคุณ

351
00:20:24,078 --> 00:20:25,830
การที่จะฝึกสมองเหมือนเป็นกล้ามเนื้อ

352
00:20:25,914 --> 00:20:28,458
ผมรู้ว่าสมองไม่ใช่กล้ามเนื้อ แต่การที่สามารถฝึกสมอง…

353
00:20:28,541 --> 00:20:31,419
มากพอๆ กับที่เราใส่ใจ สุขภาพทางกายของเรา…

354
00:20:31,502 --> 00:20:33,254
- ค่ะ - เราจึงควรใส่ใจ…

355
00:20:33,338 --> 00:20:34,547
ใส่ใจสุขภาพจิตของเรา

356
00:20:34,631 --> 00:20:38,384
ทั้งสองไม่ได้แยกกัน เรารู้อยู่ ทั้งสองเชื่อมโยงกัน

357
00:20:38,468 --> 00:20:40,845
แต่ในสังคมทั่วโลก

358
00:20:40,929 --> 00:20:43,348
ด้วยภาพลบๆ และทุกอย่าง ที่ถูกเชื่อมโยง

359
00:20:43,431 --> 00:20:47,936
สุขภาพจิตถูกละเลย แต่เป็นอาการบาดเจ็บที่มองไม่เห็น

360
00:20:48,019 --> 00:20:51,314
และสิ่งที่เรามองไม่เห็น และสิ่งที่เราไม่เข้าใจ

361
00:20:51,397 --> 00:20:52,398
เรามักกลัว

362
00:20:53,483 --> 00:20:57,570
และเป็นเรื่องยาก ที่จะพูดถึงอะไรสักอย่าง

363
00:20:57,654 --> 00:21:00,949
ที่หลายคนไม่รู้สึก

364
00:21:02,200 --> 00:21:04,661
แบบนั้น แบบนั้น แย็บเลย

365
00:21:06,746 --> 00:21:08,665
อย่างนั้น อย่างนั้น ต่ำไว้

366
00:21:09,791 --> 00:21:11,167
คอมโบ คางต่ำ คางต่ำ

367
00:21:11,251 --> 00:21:14,212
ดิฉันเหลือเวลาอีกหกเดือน ก่อนแข่งโอลิมปิก

368
00:21:14,295 --> 00:21:16,172
ตอนนี้ดิฉันอยู่ในอันดับสามของโลก

369
00:21:16,256 --> 00:21:19,008
และทุกคนคาดหวังให้ดิฉัน…

370
00:21:19,092 --> 00:21:21,302
ไม่เพียงแต่ไปโตเกียว แต่ให้คว้าเหรียญทองด้วย

371
00:21:23,137 --> 00:21:25,348
การได้ดูเธอในสังเวียน เธอสามารถยืนทั้งนัด

372
00:21:25,431 --> 00:21:27,600
แล้วปล่อยไปหนึ่งหมัดและชนะไปเลย

373
00:21:28,560 --> 00:21:30,436
ผมรู้สึกว่านั่นคือผลงานชิ้นเอก

374
00:21:30,520 --> 00:21:32,272
(เวอร์จิเนีย ฟุคส์ คริสตินา ครูซ)

375
00:21:32,355 --> 00:21:33,690
แชมเปี้ยน…

376
00:21:33,773 --> 00:21:37,694
เวอร์จิเนีย ฟุคส์

377
00:21:41,281 --> 00:21:42,282
(จินนี)

378
00:21:44,492 --> 00:21:47,245
ตอนที่ดิฉันเป็นเด็ก ชอบพูดว่า "ฉันไม่มีโรค"

379
00:21:47,328 --> 00:21:48,663
แบบ "ฉันไม่ป่วย"

380
00:21:49,706 --> 00:21:51,040
มือสูงหน่อย

381
00:21:52,709 --> 00:21:54,711
ช่วงมัธยมต้น ดิฉันเป็นโรคกลัวอ้วน

382
00:21:54,794 --> 00:21:59,299
เริ่มจากการควบคุมอาหาร แล้วเริ่มหนักข้อมากขึ้น

383
00:21:59,382 --> 00:22:01,050
และดิฉันชอบผลลัพธ์ที่ได้

384
00:22:03,011 --> 00:22:05,638
จนดิฉันน้ำหนักลดมาก

385
00:22:05,722 --> 00:22:08,308
จนแพทย์และคุณพ่อคุณแม่ กังวลว่าดิฉันจะไปถึงจุด

386
00:22:08,391 --> 00:22:11,603
ที่จะฆ่าตัวตายหรืออดข้าวตาย

387
00:22:11,686 --> 00:22:13,438
พวกเขาเลยส่งดิฉัน ไปรักษาแบบผู้ป่วยใน

388
00:22:15,023 --> 00:22:17,942
แพทย์ที่นั่นค้นพบว่า

389
00:22:18,026 --> 00:22:21,029
สิ่งที่ทำให้เกิดโรคกลัวอ้วนจริงๆ

390
00:22:21,112 --> 00:22:24,866
คือโรคที่เรียกว่าโรคย้ำคิดย้ำทำ

391
00:22:27,035 --> 00:22:28,703
(โคโลราโด สปริงส์ โอลิมปิกซิตี สหรัฐอเมริกา)

392
00:22:28,786 --> 00:22:30,622
(บ้านมวยที่ภาคภูมิ แห่งสหรัฐอเมริกา)

393
00:22:36,669 --> 00:22:40,048
ตอนที่อยู่โคโลราโด สปริงส์ ดิฉันมีห้องของตัวเอง

394
00:22:40,131 --> 00:22:42,300
บางครั้งห้องนี้แทบจะเป็นเหมือนคุก

395
00:22:42,383 --> 00:22:43,718
(ทำความสะอาดรองเท้าต่อยมวย)

396
00:22:43,801 --> 00:22:45,386
(ฟัน ทำความสะอาด)

397
00:22:45,470 --> 00:22:48,014
เหมือนโรคย้ำคิดย้ำทำ สามารถทำงานได้เต็มที่

398
00:22:48,097 --> 00:22:49,515
ไม่มีคนอื่นอยู่

399
00:22:51,517 --> 00:22:56,314
แล้วดิฉันจะทำความสะอาดอยู่อย่างนั้น จนถึงตีห้า

400
00:22:58,274 --> 00:23:00,026
ดิฉันต้องใช้รองเท้าต่อยมวยในการซ้อม

401
00:23:00,109 --> 00:23:02,278
แต่ดิฉันใส่ไม่ได้หากไม่สะอาด

402
00:23:03,029 --> 00:23:06,783
ดิฉันซักรองเท้าบ่อย เพราะในหัวของดิฉัน

403
00:23:07,492 --> 00:23:09,494
พื้นรองเท้าสกปรกมาก

404
00:23:11,454 --> 00:23:14,165
ดิฉันจึงเกลียด ความรู้สึกของการสวมรองเท้าที่สกปรก

405
00:23:15,750 --> 00:23:16,751
ให้ตายสิ

406
00:23:17,377 --> 00:23:18,378
แล้ว…

407
00:23:19,879 --> 00:23:21,548
รองเท้าโดนแขนดิฉัน

408
00:23:21,631 --> 00:23:23,716
ดิฉันเลยต้องไปล้างมือ

409
00:23:23,800 --> 00:23:25,802
วงจรอุบาทว์เป็นอย่างนี้

410
00:23:25,885 --> 00:23:28,721
เวลาที่ทำความสะอาดอะไร ดิฉันจะสัมผัสความสกปรก

411
00:23:29,556 --> 00:23:31,391
แล้วต้องไปล้างตัวเอง

412
00:23:37,564 --> 00:23:40,400
โอเค ต้องใช้สบู่

413
00:23:50,368 --> 00:23:52,120
ตอนแรกนึกว่าจะใช้เวลาสิบนาที แต่…

414
00:23:52,203 --> 00:23:54,497
ดิฉันจะบอกตัวเองอีกครั้ง เวลาที่เป็นอย่างนี้

415
00:23:54,581 --> 00:23:56,082
จากนั้นทุกอย่างเปลี่ยน

416
00:24:01,087 --> 00:24:06,009
หลายครั้งที่สบู่ต้องตกมาบนมือ ในลักษณะหนึ่ง ไม่งั้น…

417
00:24:07,510 --> 00:24:10,471
ไม่งั้นจะไม่รู้สึกสะอาด อย่างที่อยากให้เป็น

418
00:24:14,100 --> 00:24:16,853
ดิฉันรู้สึกเหมือนต้องใช้สบู่สองชนิด จึงจะสะอาด

419
00:24:17,729 --> 00:24:20,481
ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไม แต่สมองบอกดิฉันอย่างนั้น

420
00:24:21,733 --> 00:24:23,234
ตรงนี้คือจุดที่รองเท้าโดนตัวดิฉัน

421
00:24:24,152 --> 00:24:26,362
โดนตรงข้อมือ ดิฉันเลยพยายามทำให้สบู่

422
00:24:26,446 --> 00:24:29,282
ตกลงมาที่ข้อมือตรงที่รองเท้าสัมผัส

423
00:24:33,494 --> 00:24:34,787
คือ…

424
00:24:34,871 --> 00:24:37,498
โรคย้ำคิดย้ำทำจะรู้สึกเหมือนกับดัก

425
00:24:37,582 --> 00:24:39,417
พยายามบอกตัวเองให้ "หยุด" แต่หยุดไม่ได้

426
00:24:39,500 --> 00:24:41,920
เหมือนถูกกักขังในวงจร ของการทำความสะอาด

427
00:24:42,712 --> 00:24:44,631
แม้ว่าอยากจะหลุดจากวงจร อยากจะหยุด…

428
00:24:45,465 --> 00:24:46,466
เกือบได้แล้ว

429
00:24:46,549 --> 00:24:50,136
สมองของดิฉันจะสั่งว่า "ไม่ ทำอีก ไม่ ทำอีก"

430
00:24:50,845 --> 00:24:54,015
สำหรับดิฉัน ถ้าดิฉันไม่ล้างมือ ด้วยวิธีที่ถูกต้อง

431
00:24:54,641 --> 00:24:57,936
จะเกิดความรู้สึกไม่สบายตัวมากๆ

432
00:24:58,436 --> 00:25:01,523
สมองเราจะมึนๆ กล้ามเนื้อเราจะเกร็ง

433
00:25:02,857 --> 00:25:05,151
แล้วจะคิดอะไรไม่ออกเลย

434
00:25:05,568 --> 00:25:06,861
และอาการนั้นไม่หายไป

435
00:25:09,697 --> 00:25:12,200
ดิฉันซ่อนมาเกือบทั้งชีวิต

436
00:25:12,283 --> 00:25:16,621
และนั่นทำให้ดิฉัน รู้สึกไม่มั่นใจมากยิ่งขึ้น

437
00:25:17,455 --> 00:25:18,665
ดิฉันไม่ชอบตัวเอง

438
00:25:20,124 --> 00:25:22,293
เพราะด้วยความที่ซ่อนไว้นาน ทำให้คิดว่าคนจะตัดสินดิฉัน

439
00:25:22,377 --> 00:25:24,212
และคิดว่าดิฉันเป็นคนประหลาด

440
00:25:25,964 --> 00:25:28,716
การได้พูดถึงทำให้ดิฉัน เข้าใจอาการตัวเองมากขึ้น

441
00:25:28,800 --> 00:25:30,718
เวลาที่บอกคน พวกเขาจะถาม "ทำไมถึงทำอย่างนั้น"

442
00:25:30,802 --> 00:25:32,804
ทำให้ดิฉันคิดว่า "เออ ฉันทำทำไม"

443
00:25:32,887 --> 00:25:36,766
ดิฉันเลยต้องนึกถึงเหตุผลที่ทำ แล้วพอเข้าใจเหตุผล ดิฉันจะรู้สึกว่า

444
00:25:36,849 --> 00:25:37,934
"โอเค"

445
00:25:38,017 --> 00:25:39,602
- ได้ - เห็นนั่นไหม

446
00:25:40,144 --> 00:25:42,981
เห็นไหมว่าตัวเองทำอะไร เห็นไหมว่าตัวเองทำอะไร

447
00:25:43,064 --> 00:25:45,567
ดิฉันไม่ชอบให้ผ้าพันมือโดนพื้น

448
00:25:46,359 --> 00:25:48,653
เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ จะไม่สนใจ จะรู้สึกว่า…

449
00:25:48,736 --> 00:25:50,488
พันมือไป ทุกอย่างลากพื้น

450
00:25:50,572 --> 00:25:52,949
ส่วนดิฉันจะรู้สึกว่า "เฮ้ย ไม่ได้ เฮ้ย ไม่ได้"

451
00:25:53,032 --> 00:25:56,536
หรือเวลาที่เดอร์วินถอดผ้าพันมือออก เราต้องระวังไม่ให้ผ้านั้นแตะพื้น

452
00:25:56,619 --> 00:25:59,747
สุดท้ายเขาก็ได้เรียนรู้ เขาจะวางไว้บนบ่า

453
00:25:59,831 --> 00:26:02,834
เขาใช้เวลาสักพักกว่าจะเรียนรู้ แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว

454
00:26:03,376 --> 00:26:06,254
พื้นเหมือนลาวา การปนเปื้อนเหมือนลาวา

455
00:26:06,337 --> 00:26:08,131
ดิฉันจะพูดแบบนั้น

456
00:26:10,174 --> 00:26:14,095
แล้วโรคย้ำคิดย้ำทำที่ดิฉันเป็น หลายคนที่กลัวการปนเปื้อน

457
00:26:14,178 --> 00:26:17,891
อาจกลัวป่วย กลัวตาย

458
00:26:17,974 --> 00:26:19,392
นั่นไม่ใช่ความกลัว ของดิฉันเสียทีเดียว

459
00:26:19,475 --> 00:26:21,477
ดิฉันไม่ได้กังวลว่า "โอ้ เลือดเธออยู่ในปากฉัน

460
00:26:21,561 --> 00:26:23,146
ฉันจะติดโรค ป่วย และตาย"

461
00:26:23,229 --> 00:26:24,647
นั่นไม่ใช่สิ่งที่ดิฉันห่วง

462
00:26:24,731 --> 00:26:26,608
ความกลัวของดิฉัน

463
00:26:26,691 --> 00:26:31,112
คือความรู้สึกสกปรกขยะแขยงที่ทำให้ ดิฉันรู้สึกว่าเป็นคนสกปรก ขยะแขยง

464
00:26:33,781 --> 00:26:36,409
โรคย้ำคิดย้ำทำเป็นความคิดที่วนซ้ำ

465
00:26:36,492 --> 00:26:38,494
ที่สร้างความทุกข์ ความวิตกกังวล หรือความกลัว…

466
00:26:38,578 --> 00:26:40,496
(เสียงดร. แอนเจลา สมิธ นักจิตวิทยาคลินิก)

467
00:26:40,580 --> 00:26:44,667
และพฤติกรรมวนซ้ำ ที่มุ่งลดความทุกข์นั้น

468
00:26:46,377 --> 00:26:48,630
โรคย้ำคิดย้ำทำมีหลายแบบ

469
00:26:48,713 --> 00:26:52,133
คนส่วนใหญ่จะคุ้นชิน กับการเรียงและความสมดุล

470
00:26:52,217 --> 00:26:54,302
หรือความต้องการให้ทุกอย่างลงตัว

471
00:26:54,928 --> 00:26:58,848
ส่วนโรคย้ำคิดย้ำทำในแง่การปนเปื้อน ความกลัวคือความขยะแขยง

472
00:27:04,354 --> 00:27:07,607
ตวามรู้สึกขยะแขยงนั้นแย่มาก

473
00:27:07,690 --> 00:27:10,235
รู้สึกทนไม่ได้ และจะคงอยู่ตลอดไป

474
00:27:10,318 --> 00:27:15,740
และสิ่งที่ทำมีจุดมุ่งหมาย เพื่อกำจัดความรู้สึกไม่สบายใจนั้น

475
00:27:20,245 --> 00:27:22,872
ที่ผ่านมาดิฉันสามารถควบคุม

476
00:27:22,956 --> 00:27:25,792
ไม่ให้โรคย้ำคิดย้ำทำ ส่งผลต่อการต่อยมวย

477
00:27:26,626 --> 00:27:29,295
แต่เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ไม่เหมือนเดิม

478
00:27:30,630 --> 00:27:33,424
สามวันติดที่นอนแค่สองชั่วโมง

479
00:27:34,133 --> 00:27:36,844
ดิฉันอาจอยู่ที่ยิม แล้วมีอะไรมาแตะโดนผิว

480
00:27:36,928 --> 00:27:38,846
ดิฉันจะต้องไปล้าง แต่…

481
00:27:38,930 --> 00:27:40,932
ดิฉันจะล้างจุดเล็กๆ จุดนั้น

482
00:27:41,015 --> 00:27:43,726
จุดที่แตะพื้นแค่สองวินาที

483
00:27:43,810 --> 00:27:46,020
ดิฉันล้างจุดเล็กๆ จุดนั้น ประมาณ 30 นาทีได้

484
00:27:46,104 --> 00:27:48,439
จากนั้นก็จะไปซักผ้า

485
00:27:48,523 --> 00:27:50,191
แต่เมื่อซักแล้วจะรู้สึกว่ายังไม่ดี

486
00:27:50,275 --> 00:27:52,318
เลยต้องกลับไปซักซ้ำสองสามรอบ

487
00:27:52,402 --> 00:27:53,903
อาการเริ่มรุนแรงขึ้นจากจุดนั้น

488
00:27:54,529 --> 00:27:58,741
การต้องเข้าไปอาบน้ำ เริ่มแย่ลง แย่ลง และแย่ลง

489
00:27:58,825 --> 00:28:00,076
ตอนนี้ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม

490
00:28:00,743 --> 00:28:02,996
จากที่เคยใช้ฟองน้ำเดียว สำหรับการอาบน้ำหนึ่งครั้ง

491
00:28:03,079 --> 00:28:05,623
ตอนนี้ดิฉันใช้ฟองน้ำสิบอัน สำหรับการอาบน้ำหนึ่งครั้ง

492
00:28:05,707 --> 00:28:07,292
สบู่ห้าก้อน สำหรับการอาบน้ำหนึ่งครั้ง

493
00:28:07,375 --> 00:28:10,128
ดิฉันจะใช้ครีมอาบน้ำ ที่เป็นขวดขนาดใหญ่

494
00:28:10,211 --> 00:28:12,005
ดิฉันใช้หมดสองขวด ในการอาบน้ำหนึ่งครั้ง

495
00:28:12,088 --> 00:28:15,216
ดิฉันไม่รับประทานอาหารด้วย เพราะไม่มีเวลาไปที่โรงอาหาร

496
00:28:15,300 --> 00:28:17,594
ดิฉันจะต้องอาบน้ำก่อนซ้อมครั้งต่อไป

497
00:28:18,469 --> 00:28:21,681
ดิฉันพยายามมากที่จะหาความรู้สึกนั้น จนในระหว่างที่ทำ

498
00:28:21,764 --> 00:28:24,350
กล้ามเนื้อดิฉันเกร็ง แล้วรู้สึก…

499
00:28:24,434 --> 00:28:27,103
หายใจแรงจนเกือบเหมือนการออกกำลังกาย

500
00:28:27,186 --> 00:28:31,524
เหมือนดิฉันออกกำลังกาย 24 ชั่วโมง ตลอดเจ็ดวันไม่หยุด นอนชั่วโมงเดียว

501
00:28:32,901 --> 00:28:33,985
พอนอนไม่หลับสามวันติด

502
00:28:34,068 --> 00:28:36,321
เราจะมีอาการเพ้อ จะคิดอะไรไม่ออก

503
00:28:36,404 --> 00:28:40,283
พอถึงคืนที่สาม ดิฉันติดอยู่ในห้วงนั้น

504
00:28:41,784 --> 00:28:43,870
ดิฉันทำแบบนั้นไม่หยุด และไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

505
00:28:43,953 --> 00:28:45,914
ความรู้สึกของการต้องทำความสะอาด ไม่เปลี่ยนไป

506
00:28:45,997 --> 00:28:48,625
ดิฉันเริ่มหงุดหงิดกับตัวเองมาก

507
00:28:48,708 --> 00:28:50,793
รู้สึกแบบว่า "หยุดสักที" ตะคอกตัวเอง

508
00:28:50,877 --> 00:28:53,254
ร้องไห้ รู้สึกแบบว่า "ให้ตายสิ ทำไมหยุดไม่ได้"

509
00:28:53,338 --> 00:28:55,965
และเดินวนไปวนมา

510
00:28:56,466 --> 00:28:57,717
เอาแน่เอานอนไม่ได้

511
00:28:57,800 --> 00:29:01,221
ดิฉันไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ดิฉันติดอยู่ในกับดักนี้

512
00:29:01,304 --> 00:29:04,224
บอกตัวเองว่าตอนนี้คงต่อยมวยไม่ได้ เข้าสังคมไม่ได้

513
00:29:04,307 --> 00:29:06,893
แบบว่า "ตอนนี้เรา จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้"

514
00:29:06,976 --> 00:29:09,187
เพราะถ้าพยายามลุกขึ้นมาใช้ชีวิต

515
00:29:09,270 --> 00:29:11,272
เราจะติดอยู่ในกับดักวังวนนั้น และออกมาไม่ได้

516
00:29:12,649 --> 00:29:16,402
ดิฉันเหนื่อยล้ามาก ตอนนี้ก็จะร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร

517
00:29:16,903 --> 00:29:18,905
เหมือนกับลงไปกองที่พื้น

518
00:29:19,739 --> 00:29:23,409
เป็นจุดที่ดิฉันรู้สึกว่า "ฉันต้องไปรับความช่วยเหลือจริงจัง

519
00:29:23,493 --> 00:29:27,205
และควรทำตอนนี้ก่อนที่จะสายเกินไป"

520
00:29:33,044 --> 00:29:35,213
คุณได้ยินคำอะไรบ้าง

521
00:29:35,296 --> 00:29:39,175
เมื่อเป็นเรื่องภาพลบๆ เกี่ยวกับสุขภาพจิต

522
00:29:39,259 --> 00:29:40,426
- เป็นบ้า - เป็นบ้า

523
00:29:40,510 --> 00:29:41,928
- สติแตก - สติแตก

524
00:29:42,011 --> 00:29:43,846
- ควบคุมตัวเองไม่ได้ - โรคจิต

525
00:29:43,930 --> 00:29:45,515
ใช่ บ้าคลั่ง

526
00:29:45,598 --> 00:29:49,352
- ครับ - ภาพลบๆ ของ…

527
00:29:50,728 --> 00:29:53,648
การถูกจัดว่าเป็น "คนนอกกลุ่ม"

528
00:29:53,731 --> 00:29:56,651
คือที่สุดแล้วดิฉันว่า เมื่อเป็นเรื่องของสุขภาพจิต

529
00:29:56,734 --> 00:29:58,778
ดูสิว่าเป็นเวลากี่ปี

530
00:29:58,862 --> 00:30:01,197
ที่ผู้คนพยายามซ่อนอาการนี้ จากครอบครัวตัวเอง

531
00:30:01,281 --> 00:30:03,449
และไม่อยากให้ใครรู้

532
00:30:03,533 --> 00:30:05,368
ถ้าคุณพ่อคุณแม่ของเราไม่อยากพูดถึง

533
00:30:05,451 --> 00:30:06,995
และเพื่อนๆ เราไม่สามารถย้ำเตือนเรา

534
00:30:07,078 --> 00:30:09,372
ไม่มีเหตุผลที่เราจะคิดว่า "เดี๋ยวก่อน

535
00:30:09,455 --> 00:30:11,624
ฉันอาจเป็นผลจากการเลี้ยงดู"

536
00:30:11,708 --> 00:30:16,087
ค่ะ และทุกคนที่มีความลับ

537
00:30:16,170 --> 00:30:18,464
อยู่ด้วยความอับอาย ปล่อยให้…

538
00:30:19,382 --> 00:30:23,803
ให้ความเงียบสร้างภาพลบๆ ให้เราเอง

539
00:30:24,345 --> 00:30:27,682
และทำลายกำแพงความอับอายนั้นเอง

540
00:30:28,266 --> 00:30:30,935
เราจะตระหนักว่าเมื่อเรา แบ่งปันเรื่องราว

541
00:30:31,519 --> 00:30:35,023
นั่นไม่เพียงแต่ทำให้ผู้คน มองเราในมุมที่ต่างออกไป

542
00:30:35,106 --> 00:30:36,774
แต่ตัวเราจะมองตัวเองต่างไปด้วย

543
00:30:36,858 --> 00:30:38,776
สุดท้ายเราจะได้ช่วยคนอีกมากมาย

544
00:30:38,860 --> 00:30:40,987
ดิฉันจะชอบจังหวะ "อ๋อ" เหล่านั้นมาก

545
00:30:41,070 --> 00:30:43,948
และความสามารถที่จะแบ่งปันเรื่องราว

546
00:30:44,032 --> 00:30:47,994
ที่ช่วยให้ผู้คนเห็นตัวเอง ในอีกคนหนึ่ง

547
00:30:48,077 --> 00:30:51,706
และทุกครั้งที่ดิฉัน เห็นคนอย่างเลดี้กาก้า

548
00:30:51,789 --> 00:30:53,791
ออกมาพูดถึงเรื่องแบบนี้

549
00:30:53,875 --> 00:30:57,337
ดิฉันรู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่ดีเยี่ยม เพราะเปิดโอกาสให้ผู้คนได้พูดว่า

550
00:30:57,420 --> 00:31:02,050
"คุณด้วยเหรอ แม้จะมี และสัมผัสกับทุกสิ่งทุกอย่าง"

551
00:31:02,133 --> 00:31:06,221
นั่นคือเป้าหมาย คือการให้คนนำเรื่องนี้ออกสู่สาธารณะ

552
00:31:06,721 --> 00:31:12,602
ขอต้อนรับหนึ่งเดียวผู้นี้ เลดี้กาก้า

553
00:31:18,233 --> 00:31:21,653
ตอนที่ดิฉันพบคุณโอปราห์ และเราได้คุยกัน…

554
00:31:21,736 --> 00:31:22,737
(#Oprahs2020VisionTour)

555
00:31:22,820 --> 00:31:24,322
สุขภาพจิตเป็นวิกฤต

556
00:31:25,281 --> 00:31:27,992
การใช้ยาช่วยคุณใช่ไหมคะ

557
00:31:28,076 --> 00:31:30,078
การใช้ยาช่วยดิฉันอย่างใหญ่หลวง คือ…

558
00:31:30,161 --> 00:31:33,873
และหลังจากนั้น เธอกลับมาในห้องกับดิฉัน

559
00:31:33,957 --> 00:31:37,794
คุณเปิดเผยมาก ซื่อสัตย์มาก จริงใจมาก…

560
00:31:37,877 --> 00:31:40,213
เราทั้งคู่ร้องไห้และกอดกัน

561
00:31:41,172 --> 00:31:45,009
ดิฉันรู้สึกว่าดิฉัน อยู่กับคนที่ปลอดภัย

562
00:31:46,261 --> 00:31:50,265
ดิฉันมีช่วงเวลาที่ในหัวโกลาหลมาก

563
00:31:50,348 --> 00:31:52,308
ซึ่งทุกวันนี้ยังต้องระวังอยู่

564
00:31:52,392 --> 00:31:53,393
แล้ว…

565
00:31:54,269 --> 00:31:58,189
ดิฉันพยายามที่จะใช้ประสบการณ์นั้น มอบบางอย่างกับสังคม

566
00:31:58,273 --> 00:31:59,524
ไม่ใช่แค่…

567
00:32:00,233 --> 00:32:02,402
ไม่รู้สิ ปิดบังไว้ และทำเป็นว่าไม่มีอะไร

568
00:32:03,236 --> 00:32:05,238
Can't read my, can't read my

569
00:32:05,321 --> 00:32:08,950
No, he can't read my poker face

570
00:32:09,033 --> 00:32:10,869
She's got me like nobody

571
00:32:13,037 --> 00:32:16,791
(สเตฟานี)

572
00:32:17,792 --> 00:32:19,377
ดิฉันคิดว่าสุขภาพจิตดิฉัน

573
00:32:19,460 --> 00:32:21,546
มีปัญหาตอนที่ดิฉันยังเด็ก

574
00:32:21,629 --> 00:32:23,798
ตอนเด็กดิฉันเคยกรีดตัวเอง

575
00:32:25,466 --> 00:32:30,138
ดิฉันมีประสบการณ์กับการถูกละเมิด…

576
00:32:31,139 --> 00:32:34,893
และเป็นเรื่องยากที่จะให้ดิฉันอธิบาย

577
00:32:35,518 --> 00:32:38,646
ในทางที่ดิฉันรู้สึกว่าปลอดภัย สำหรับการให้เยาวชนฟัง

578
00:32:38,730 --> 00:32:42,442
หรือแม้แต่การให้คนที่มีอายุมากกว่า ฟังว่าทำไมใครจะอยากกรีดตัวเอง

579
00:32:43,568 --> 00:32:47,030
เชื่อว่าความรู้สึกเหล่านั้น สำหรับดิฉัน

580
00:32:47,113 --> 00:32:51,117
มาจากความจำเป็น ในการแสดงความเจ็บปวดที่อยู่ข้างใน

581
00:32:51,201 --> 00:32:52,577
Listen

582
00:32:52,660 --> 00:32:54,746
(ร้าน The Bitter End 20 มกราคม 2006)

583
00:32:54,829 --> 00:32:58,833
I've got the sickest ambition

584
00:33:02,253 --> 00:33:04,505
ตอนดิฉันอายุ 19 ปี…

585
00:33:04,589 --> 00:33:05,673
(สเตฟานี แสดงสด)

586
00:33:05,757 --> 00:33:09,969
และทำงานอยู่ในวงการแล้ว

587
00:33:10,678 --> 00:33:12,847
มีโปรดิวเซอร์คนหนึ่งบอกดิฉันว่า…

588
00:33:14,474 --> 00:33:15,808
"ถอดเสื้อผ้า"

589
00:33:17,644 --> 00:33:18,978
ดิฉันบอกว่าไม่

590
00:33:20,897 --> 00:33:22,106
แล้วก็เดินออก

591
00:33:23,399 --> 00:33:24,400
แล้ว…

592
00:33:25,735 --> 00:33:28,905
พวกเขาบอกว่าจะเผา เพลงของดิฉันทิ้งทั้งหมด

593
00:33:31,658 --> 00:33:32,951
แล้วพวกเขาไม่หยุด…

594
00:33:37,705 --> 00:33:41,125
พวกเขาไม่หยุดขอ แล้วดิฉันก็ตัวแข็ง แล้ว…

595
00:33:46,047 --> 00:33:48,007
ดิฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ

596
00:33:54,722 --> 00:33:56,766
และดิฉันจะไม่พูดชื่อเขา

597
00:33:58,685 --> 00:34:00,478
ดิฉันเข้าใจการเคลื่อนไหว Me Too

598
00:34:00,562 --> 00:34:04,899
ดิฉันเข้าใจว่าบางคนรู้สึกโอเค ในการทำอย่างนั้น

599
00:34:04,983 --> 00:34:06,317
แต่ดิฉันไม่

600
00:34:08,111 --> 00:34:11,030
ดิฉันไม่อยากพบหน้าคนคนนั้นอีกแล้ว

601
00:34:11,113 --> 00:34:12,448
(เลดี้กาก้าเปิดเผยว่าเป็น โรคเครียดหลังผ่านเหตุการณ์ร้ายแรง)

602
00:34:12,532 --> 00:34:13,950
(หลังผ่านเหตุการณ์ การถูกละเมิดทางเพศสมัยวัยรุ่น)

603
00:34:14,033 --> 00:34:17,120
ระบบนี้เลวร้ายและอันตรายมาก

604
00:34:17,202 --> 00:34:18,454
("ดิฉันได้รับบาดแผลทางใจ จากหลายทาง…)

605
00:34:18,537 --> 00:34:19,789
(แต่รอดมาได้ และเดินหน้าต่อไป")

606
00:34:19,872 --> 00:34:22,876
ดิฉันไปที่โรงพยาบาล พวกเขาพาจิตแพทย์เข้ามา

607
00:34:23,459 --> 00:34:25,545
ดิฉันพูดว่า "เรียกแพทย์จริงๆ ให้ที"

608
00:34:27,296 --> 00:34:30,925
ดิฉันพูดว่า "เอาจิตแพทย์มาทำไม ร่างกายฉันไม่รู้สึกเลย"

609
00:34:31,008 --> 00:34:33,928
ดิฉันเริ่มด้วยอาการปวดทั้งตัว

610
00:34:34,012 --> 00:34:35,680
ตามด้วยตัวชา

611
00:34:37,390 --> 00:34:43,354
จากนั้นก็ป่วยเป็นเวลาหลายสัปดาห์ หลายต่อหลายสัปดาห์หลังจากนั้น

612
00:34:43,438 --> 00:34:47,233
แล้วดิฉันตระหนักว่า เป็นความเจ็บปวดเดียวกับที่รู้สึก

613
00:34:47,901 --> 00:34:51,821
ตอนที่คนที่ข่มขืนดิฉันมาส่ง ตัวดิฉันที่ตั้งครรภ์ที่หัวมุมถนน

614
00:34:52,947 --> 00:34:54,574
ของบ้านพ่อแม่ของดิฉัน

615
00:34:55,700 --> 00:34:57,118
เพราะดิฉันอาเจียน

616
00:34:58,203 --> 00:34:59,287
และป่วย

617
00:35:00,413 --> 00:35:01,748
เพราะดิฉันถูกละเมิด

618
00:35:01,831 --> 00:35:04,250
ดิฉันถูกขังในสตูดิโอ เป็นเวลาหลายเดือน

619
00:35:09,881 --> 00:35:12,425
(เลดี้กาก้าบรรยายถึงอาการของ โรคเครียดหลังผ่านเหตุการณ์ร้ายแรง:)

620
00:35:12,508 --> 00:35:14,093
("มีอาการกระตุกไปทั้งตัว")

621
00:35:14,177 --> 00:35:15,929
ดิฉันอยาก…

622
00:35:16,512 --> 00:35:21,309
บอกทุกคนที่ดูอยู่ ว่าน้ำตาของดิฉันแห้งแล้ว

623
00:35:21,392 --> 00:35:23,269
และดิฉันเดินหน้าต่อไป เห็นไหม

624
00:35:23,353 --> 00:35:24,687
แบบ…

625
00:35:24,771 --> 00:35:26,481
ลืมตาไว้ ดิฉันถูกสอนให้ทำแบบนี้

626
00:35:26,564 --> 00:35:29,442
กดไหล่ลง ลืมตา

627
00:35:29,526 --> 00:35:30,777
ช่วยสร้างความสมดุลของร่างกาย

628
00:35:32,111 --> 00:35:36,032
ดิฉันรู้ว่าตัวเองอยุ่ที่ไหน อยู่ที่ชั้นใต้ดินของออฟฟิศของดิฉัน

629
00:35:37,534 --> 00:35:38,535
และ…

630
00:35:39,494 --> 00:35:41,913
เราสามารถลุกขึ้นได้

631
00:35:41,996 --> 00:35:43,331
แต่เวลาที่…

632
00:35:43,831 --> 00:35:45,667
เวลาที่อาการนั้นกลับมา

633
00:35:47,085 --> 00:35:49,754
มันสามารถเปลี่ยนเราได้

634
00:35:49,837 --> 00:35:53,174
ดิฉันมีอาการทางจิตใจกำเริบหนัก

635
00:35:53,716 --> 00:35:56,761
เป็นเวลาสองสามปี

636
00:35:56,844 --> 00:35:59,681
ไม่เป็นผู้หญิงคนเดิม

637
00:36:02,350 --> 00:36:03,560
(เลดี้กาก้ายกเลิกการทัวร์คอนเสิร์ต JOANNE ทั่วโลกที่เหลือ)

638
00:36:03,643 --> 00:36:04,686
(เนื่องจาก "อาการปวดสาหัส")

639
00:36:04,769 --> 00:36:06,771
อาการปวดที่ดิฉันรู้สึก…

640
00:36:06,855 --> 00:36:08,314
(เลดี้กาก้ายกเลิกการทัวร์ เนื่องจากอาการปวดไฟโบรมัยอัลเจีย)

641
00:36:08,398 --> 00:36:10,400
คือความรู้สึกเดียวที่รู้สึก หลังจากที่โดนข่มขืน

642
00:36:10,984 --> 00:36:13,820
ดิฉันได้รับการตรวจ MRI และการสแกนหลายครั้ง

643
00:36:13,903 --> 00:36:15,738
แต่ไม่พบอะไรเลย

644
00:36:16,281 --> 00:36:17,282
แต่…

645
00:36:18,867 --> 00:36:20,368
ร่างกายของเราจำได้

646
00:36:22,996 --> 00:36:24,998
ดิฉันไม่รู้สึกอะไรเลย

647
00:36:25,623 --> 00:36:28,710
(รถรับส่งลูกค้า)

648
00:36:28,793 --> 00:36:30,628
ดิฉันแยกออกจากร่างกายตัวเอง

649
00:36:32,630 --> 00:36:34,716
เหมือนสมองเราหลุดไปเลย

650
00:36:36,301 --> 00:36:38,845
และเราไม่รู้ว่าทำไมคนอื่น ไม่ตื่นตระหนกกัน

651
00:36:38,928 --> 00:36:43,099
แต่ตัวเราเกิดอาการพารานอยด์ขั้นสุด

652
00:36:45,977 --> 00:36:48,271
เราเกิดความรู้สึกจริงๆ

653
00:36:48,354 --> 00:36:51,482
รู้สึกว่ามีเมฆดำ

654
00:36:51,566 --> 00:36:54,444
ที่ตามเราไปทุกที่

655
00:36:54,527 --> 00:36:57,530
คอยบอกเราว่าเราไร้ค่าและสมควรตาย

656
00:36:57,614 --> 00:37:02,327
ดิฉันเคยกรีดร้อง และโยนตัวเองเข้ากำแพง

657
00:37:03,161 --> 00:37:05,038
แล้วรู้ไหมว่าทำไมเรา ไม่ควรกรีดตัวเอง

658
00:37:05,121 --> 00:37:07,248
รู้ไหมว่าทำไมเรา ไม่ควรโยนตัวเองเข้ากำแพง

659
00:37:07,332 --> 00:37:09,250
รู้ไหมว่าทำไมเราไม่ควรทำร้ายตัวเอง

660
00:37:09,334 --> 00:37:11,169
เพราะเราจะรู้สึกแย่กว่าเดิม

661
00:37:11,669 --> 00:37:13,796
เราคิดว่าเราจะรู้สึกดีขึ้น

662
00:37:13,880 --> 00:37:16,633
เพราะเรากำลังแสดงให้คนเห็นว่า "นี่ดู ฉันเจ็บปวด"

663
00:37:16,716 --> 00:37:17,717
มันไม่ช่วยอะไร

664
00:37:18,259 --> 00:37:22,680
ดิฉันจะบอกผู้คนเสมอว่า "บอกใครสักคน อย่าแสดงให้ใครดู"

665
00:37:23,806 --> 00:37:29,437
และเหตุผลที่ดิฉันเชื่อว่าทำให้ดิฉัน กรีดตัวเองเมื่อไม่นานนี้

666
00:37:29,520 --> 00:37:33,650
เป็นเพราะกระบวนการ ของการฟื้นฟูสุขภาพจิต

667
00:37:33,733 --> 00:37:37,320
เป็นการพัฒนา

668
00:37:38,530 --> 00:37:39,822
ที่ช้า

669
00:37:40,323 --> 00:37:41,324
และ…

670
00:37:42,909 --> 00:37:46,329
แม้ว่าดิฉันจะมีหกเดือนที่เยี่ยมยอด…

671
00:37:48,122 --> 00:37:53,711
แค่การถูกกระตุ้นหนึ่งครั้ง ก็เพียงพอที่จะทำให้…

672
00:37:55,213 --> 00:37:56,297
รู้สึกแย่

673
00:37:57,048 --> 00:37:59,425
คำว่า "รู้สึกแย่" ของดิฉัน

674
00:37:59,509 --> 00:38:04,264
คือความอยากที่จะกรีด คิดถึงการตาย การสงสัยว่าตัวเองจะทำไหม

675
00:38:06,766 --> 00:38:08,393
ดิฉันได้เรียนรู้วิธีต่างๆ

676
00:38:08,893 --> 00:38:10,562
ที่จะดึงตัวเองออกมาจากตรงนั้น

677
00:38:13,481 --> 00:38:16,651
ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนอย่างช้าๆ ใช้เวลาสองปีครึ่ง

678
00:38:17,443 --> 00:38:19,445
ช่วงนั้นคุณทำอะไรอยู่

679
00:38:19,529 --> 00:38:21,281
ดิฉันได้รางวัลออสการ์

680
00:38:22,574 --> 00:38:24,117
- เยี่ยม - ไม่มีใครรู้

681
00:38:24,200 --> 00:38:26,160
เลดี้กาก้า, มาร์ก รอนสัน…

682
00:38:26,244 --> 00:38:28,872
แอนโธนี รอสโซมานโด และแอนดริว ไวเอ็ตต์

683
00:38:30,498 --> 00:38:32,000
ขอบคุณมากๆ

684
00:38:33,167 --> 00:38:36,713
ขอบคุณทางอะคาเดมีมากๆ สำหรับเกียรตินี้

685
00:38:37,255 --> 00:38:40,049
ทุกคนที่อยู่บ้านตอนนี้ ที่กำลังทุกข์ทรมานใจ

686
00:38:40,133 --> 00:38:42,343
ดิฉันอยากจะบอกว่าอันดับแรก เป็นเรื่องสำคัญมาก

687
00:38:42,427 --> 00:38:45,597
ที่เราควรมีคนรายล้อม อย่างน้อยหนึ่งคนที่ให้ค่าเรา

688
00:38:45,680 --> 00:38:49,100
คำว่า "ให้ค่า" ในที่นี้ หมายถึงคนที่เชื่อในตัวเรา

689
00:38:49,183 --> 00:38:52,687
ที่ใส่ใจเรา และบอกเรา ว่าความเจ็บปวดของเรานั้นสำคัญ

690
00:38:52,770 --> 00:38:54,147
และมีอยู่จริง

691
00:38:55,690 --> 00:38:56,858
จากนั้นดิฉันจะบอกว่า

692
00:38:56,941 --> 00:39:00,028
มีวิธีที่จะสร้างสมดุลในตัวเรา

693
00:39:01,738 --> 00:39:03,114
- สวัสดี - สวัสดี

694
00:39:03,198 --> 00:39:04,574
สบายดีไหม

695
00:39:04,657 --> 00:39:07,076
- สวัสดี สบายดีไหม - สบายดีไหม

696
00:39:07,827 --> 00:39:09,204
ถ้าดิฉันตั้งใจ

697
00:39:09,287 --> 00:39:11,956
และบอกตัวเองว่า "โอเค ฉันจะตื่นขึ้น

698
00:39:12,040 --> 00:39:15,376
ฉันจะทำการบำบัด หรือการฝึกสติ หรือฝึกความรู้สึกขอบคุณ

699
00:39:15,460 --> 00:39:17,629
ฉันจะเคลื่อนไหวร่างกาย ฉันจะกินอาหาร

700
00:39:17,712 --> 00:39:20,298
และจะทำในสิ่งที่ฉัน รู้ว่าดีกับตัวฉัน"

701
00:39:20,381 --> 00:39:22,342
ดิฉันจะเล่นเปียโน จะร้องเพลงสักพัก

702
00:39:22,425 --> 00:39:25,136
จะแปรงฟัน จะอาบน้ำให้ได้

703
00:39:25,220 --> 00:39:27,138
อย่างมีสติ ทุกอย่าง

704
00:39:27,222 --> 00:39:29,724
ถ้าดิฉันทำทักษะเหล่านี้ ติดต่อกันมากพอ

705
00:39:29,807 --> 00:39:33,394
ถ้าดิฉันไปเรื่อยๆ และบอกตัวเองว่า "สเตฟานี กล้าหาญไว้"

706
00:39:33,478 --> 00:39:35,480
จะต้องกล้าหาญกว่านี้ การหายใจเป็นสิ่งที่กล้าหาญ

707
00:39:35,563 --> 00:39:37,273
การเดินต่อเป็นสิ่งที่กล้าหาญ

708
00:39:37,357 --> 00:39:41,277
ดิฉันก็ทำไป แล้วรู้ตัวอีกที ดิฉันยืนอยู่ในสวนหลังบ้าน

709
00:39:41,361 --> 00:39:45,073
และบอกตัวเองว่า "โอเค ฉันกลับมาแล้ว"

710
00:39:46,324 --> 00:39:47,659
ดิฉันเชื่อใน…

711
00:39:48,660 --> 00:39:50,203
การกินอาหารตลอดทั้งวัน

712
00:39:50,286 --> 00:39:53,373
ดิฉันว่าเป็นเรื่องสำคัญมาก สำหรับสมอง

713
00:39:53,957 --> 00:39:55,708
ดิฉันก็จะมองว่าการกิน

714
00:39:57,168 --> 00:39:58,169
เป็นทักษะอย่างหนึ่ง

715
00:40:01,130 --> 00:40:02,131
สารอาหาร

716
00:40:03,841 --> 00:40:06,803
สารอาหาร ขณะที่เทซอสพริก ลงบนบร็อกโคลีเพิ่ม

717
00:40:07,804 --> 00:40:11,266
ยังเป็นสารอาหารไหม ถ้าบร็อกโคลีของเราหน้าตา…

718
00:40:12,267 --> 00:40:13,518
แบบนี้

719
00:40:14,727 --> 00:40:16,479
ดิฉันเทซอสพริกใส่ทุกอย่าง

720
00:40:17,230 --> 00:40:18,314
ไม่ใช่เรื่องปกติ

721
00:40:19,691 --> 00:40:22,527
สิ่งที่น่าสนใจ คือเส้นทางที่ดิฉันเดิน

722
00:40:22,610 --> 00:40:26,030
ความรู้สึกของการอยากกรีดตัวเอง

723
00:40:26,114 --> 00:40:29,576
และความรู้สึกว่าไม่อยากทำ อยู่ใกล้กันมาก

724
00:40:31,661 --> 00:40:33,746
ทุกคนคิดว่าต้องเป็นเส้นตรง

725
00:40:33,830 --> 00:40:36,207
และเป็นแค่…

726
00:40:36,291 --> 00:40:39,335
เหมือนทุกคนติดเชื้อไวรัส ที่ทำให้เราป่วย แล้วเราก็หาย

727
00:40:39,419 --> 00:40:40,837
แต่ไม่ใช่แบบนั้นเลย

728
00:40:40,920 --> 00:40:42,714
ไม่ใช่แบบนั้นเลย

729
00:40:42,797 --> 00:40:45,300
และดิฉันคิดว่านั่นทำให้ผู้คนติดกับ

730
00:40:45,383 --> 00:40:49,012
ติดกับเพราะพวกเขาจะรู้สึกเคืองใจมาก

731
00:40:49,095 --> 00:40:50,805
ดิฉันก็เหมือนกัน เราจะเคืองตัวเองมาก

732
00:40:50,889 --> 00:40:53,766
"ทำไมฉันไม่ดีขึ้น ฉันเป็นอะไร"

733
00:40:54,642 --> 00:40:58,605
แล้วรู้อะไรไหม คุณไม่ได้เป็นอะไร

734
00:40:58,688 --> 00:41:01,566
แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำงานไม่ปกติ

735
00:41:02,066 --> 00:41:04,402
และนั่นเป็นสิ่งที่เราต้องใส่ใจ

736
00:41:04,485 --> 00:41:06,487
และไม่ใช่เรื่องง่าย

737
00:41:08,781 --> 00:41:12,493
(ราชาด)

738
00:41:12,577 --> 00:41:15,330
ปีนี้เป็นปีที่น่าสนใจ

739
00:41:16,039 --> 00:41:18,291
ผมหย่ากับภรรยา สูญเสียธุรกิจที่ทำ

740
00:41:18,374 --> 00:41:19,459
ผ่านโควิด

741
00:41:21,544 --> 00:41:23,546
การเริ่มจากการนอนบนโซฟาของคุณป้า…

742
00:41:23,630 --> 00:41:25,173
(พระเจ้าทั้งหลาย #ข้าคือราชา ตั้งแต่ปี 1987)

743
00:41:25,256 --> 00:41:26,257
(I Am The Darker Brother)

744
00:41:26,341 --> 00:41:28,760
และการที่ต้องกลายเป็นคนไร้บ้าน หมดตัว ไม่มีเงิน

745
00:41:28,843 --> 00:41:31,721
จนถึงความพยายามที่จะ…

746
00:41:31,804 --> 00:41:35,350
ตอนนี้ผมมีบ้านของตัวเองแล้ว และกลับมาดูแลตัวเองได้อีกครั้ง

747
00:41:35,433 --> 00:41:37,268
ทำให้ผมรู้สึกขอบคุณมากๆ

748
00:41:38,061 --> 00:41:41,314
ผมต้องกลับมาที่โอ๊คแลนด์ เพราะต้องกลับมาทำงาน

749
00:41:41,397 --> 00:41:42,607
(หนังสือสูตรอาหาร Down to Earth ของซารา รอว์ลส์)

750
00:41:42,690 --> 00:41:45,026
เราทำอาหารให้คน ประมาณ 750 คนต่อสัปดาห์

751
00:41:46,277 --> 00:41:50,114
การบำบัดค่อนข้างยาก เพราะมีช่วงหนึ่งที่ผมมีเงินไม่พอ

752
00:41:50,198 --> 00:41:55,203
ผมเลยต้องหาวิธีต่างๆ ให้สามารถรักษาตัวให้ดีขึ้น

753
00:41:55,286 --> 00:41:59,749
และการช่วย Black Food Collective การช่วยธุรกิจเหล่านี้

754
00:41:59,832 --> 00:42:04,837
มีบทบาทอย่างมาก ในกระบวนการรักษาตัวของผม

755
00:42:06,172 --> 00:42:09,092
และการขุดคุ้ยเรื่องราวต่างๆ

756
00:42:09,175 --> 00:42:11,678
เป็นรถไฟเหาะด้านอารมณ์สุดๆ

757
00:42:12,470 --> 00:42:16,057
ผมต้องขุดคุ้ยเรื่อง ที่ผมไม่อยากเผชิญขึ้นมา

758
00:42:17,183 --> 00:42:21,020
ผมกลับบ้านในช่วงแรกๆ ของการกักตัว

759
00:42:21,104 --> 00:42:24,023
ผมไม่รู้จะสื่อสาร หรือบอกกับครอบครัวยังไง

760
00:42:24,107 --> 00:42:28,194
ว่าอาการซึมเศร้า และความวิตกกังวลนั้นแย่ขนาดไหน

761
00:42:28,278 --> 00:42:32,031
เพราะบางครั้งผม ไม่สามารถหาคำมาอธิบายได้

762
00:42:32,115 --> 00:42:36,160
ผมอยากพูด แต่หาคำมาอธิบายไม่ได้

763
00:42:36,244 --> 00:42:39,330
เพื่อให้พวกเขาเข้าใจ สิ่งที่ผมพยายามจะสื่อ

764
00:42:39,414 --> 00:42:44,752
แต่พวกเขาก็พยายามเจาะเข้ามา ในโลกเล็กๆ ของผม

765
00:42:44,836 --> 00:42:48,006
ซึ่งผมดีใจที่พวกเขาทำอย่างนั้น เพราะบางครั้งผม

766
00:42:48,506 --> 00:42:52,969
จะหมกมุ่นอยู่กับโลกน้อยๆ ของผม จนไม่เห็นโลกภายนอก

767
00:43:00,351 --> 00:43:01,811
จะอุ่นน้ำมันเลยไหม

768
00:43:01,895 --> 00:43:03,813
- ถ้าเรามีมันจากไก่ทอดก็คงดี - แม่ทำเป็น

769
00:43:03,897 --> 00:43:05,440
- ต้องทำแบบนี้ - ไม่

770
00:43:05,523 --> 00:43:07,901
ไม่เคยกินมาก่อนเหรอ เห็นไหม

771
00:43:07,984 --> 00:43:09,777
- ขี้เกียจ ขี้เกียจ - ไม่รู้สิ

772
00:43:09,861 --> 00:43:10,862
จริงเหรอ

773
00:43:11,446 --> 00:43:12,906
- เขาว่าไงนะ - ลูกต้องสอนแม่

774
00:43:12,989 --> 00:43:16,367
วิธีทำบาร์บีคิว โดยที่ไม่รมควันแม่ไปด้วย

775
00:43:18,036 --> 00:43:21,581
ตั้งแต่เด็กจนโต คุณพ่อกับคุณแม่ เป็นกำลังใจเดียวของผม

776
00:43:23,541 --> 00:43:26,336
คุณแม่ของผมเป็นคนเดียว จากพี่น้องทั้งหมดที่แต่งงาน

777
00:43:26,836 --> 00:43:29,839
คุณแม่ผ่านอะไรมามาก ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นอาจจะล้มไปแล้ว

778
00:43:31,090 --> 00:43:33,801
ดูนั่นสิ ใช่ๆ ใช่

779
00:43:34,552 --> 00:43:36,888
ราชาดเป็นคนอ่อนไหว และชอบพบปะผู้คน

780
00:43:37,430 --> 00:43:39,390
เขาจะเป็นผู้นำตลอด

781
00:43:39,474 --> 00:43:40,475
แม้แต่ตอนเด็กๆ

782
00:43:40,558 --> 00:43:42,435
เขาจะเป็นจ่าฝูงเสมอ

783
00:43:42,518 --> 00:43:44,479
บางครั้งเขาอาจจะเงียบหน่อย

784
00:43:45,813 --> 00:43:47,315
ไม่ค่อยพูด

785
00:43:47,899 --> 00:43:52,487
ตอนที่เขาเล็กๆ แล้วโตมา ดิฉันเห็นนิดหน่อยช่วงเป็นวัยรุ่น

786
00:43:52,570 --> 00:43:56,699
แต่เห็นชัดเจนมากๆ หลังเขาแต่งงาน

787
00:43:56,783 --> 00:43:59,619
นั่นเป็นตอนที่ดิฉัน เห็นทุกอย่างเกิดขึ้น

788
00:44:00,370 --> 00:44:03,164
และแย่จริงๆ เป็นช่วงเวลาที่มืดมิด

789
00:44:03,665 --> 00:44:04,958
เป็นช่วงเวลาที่มืดมิด

790
00:44:05,041 --> 00:44:09,128
ไม่ว่าเขาจะแสร้งหรือแสดงอะไร เพราะดิฉันรู้จักลูกชายดี

791
00:44:10,672 --> 00:44:13,258
เขาทุกข์ทรมานอยู่ เขาเป็นทุกข์มาก

792
00:44:13,841 --> 00:44:17,428
เหมือนชีวิตกระเจิงเลย

793
00:44:17,845 --> 00:44:20,390
กระเจิงจนทำให้ผม

794
00:44:20,974 --> 00:44:24,435
อยู่จุดนั้น ติดอยู่อย่างนั้น

795
00:44:25,061 --> 00:44:28,898
ความวิตกกังวลจะคูณห้า

796
00:44:28,982 --> 00:44:30,817
ทุกวันเลย ผมเลยไม่สามารถ…

797
00:44:31,276 --> 00:44:33,778
ไม่สามารถนั่งนิ่งๆ และปล่อยให้อาการกำเริบ

798
00:44:33,862 --> 00:44:36,030
ผมต้องไปต่อขณะที่อาการกำเริบ

799
00:44:36,114 --> 00:44:38,783
จะต้องไปต่อ ขณะที่อาการซึมเศร้ากำเริบ

800
00:44:38,867 --> 00:44:42,078
บางครั้งเราไม่มีคำพูด

801
00:44:42,161 --> 00:44:45,582
หรือหาคำพูดที่ต้องการสื่อสารไม่ได้

802
00:44:45,665 --> 00:44:46,666
ใช่

803
00:44:46,749 --> 00:44:49,544
ในช่วงที่แย่มากๆ

804
00:44:50,169 --> 00:44:52,297
เหมือนผมอยู่ในคุกเลย

805
00:44:58,761 --> 00:45:00,263
และผมออกมาไม่ได้

806
00:45:03,474 --> 00:45:04,809
- ใช่ - เข้าใจ

807
00:45:06,144 --> 00:45:08,563
- ใช่ - รู้สึกได้ รู้สึกได้

808
00:45:08,646 --> 00:45:10,899
- ใช่ เรารู้สึกได้ เรารู้ - รู้สึกได้

809
00:45:12,442 --> 00:45:15,612
และดูออกว่าสถานการณ์เริ่มจะแย่

810
00:45:16,821 --> 00:45:20,241
ช่วงที่เขาเกิดอาการแรกๆ ดิฉันไม่ค่อยได้อยู่

811
00:45:20,325 --> 00:45:22,285
ดิฉันจะพูดคุยกับเขา…

812
00:45:23,369 --> 00:45:25,788
แต่ไม่ได้คุยอะไรมาก

813
00:45:25,872 --> 00:45:28,499
เพราะอยากให้พื้นที่เขา อยากให้เขารู้ว่าเราโอเค

814
00:45:28,583 --> 00:45:29,792
และลูกต้อง…

815
00:45:29,876 --> 00:45:31,961
เป็นลูกผู้ชาย ต้องทำสิ่งที่ต้องทำ

816
00:45:32,045 --> 00:45:34,047
ส่วนเราเป็นกำลังเสริม

817
00:45:34,130 --> 00:45:37,383
แต่ผมไม่อยากให้ คุณพ่อคุณแม่รู้สึกว่า…

818
00:45:38,468 --> 00:45:40,303
การกระทำใดๆ ของคุณพ่อคุณแม่…

819
00:45:41,471 --> 00:45:44,807
นั้นผิด หรือไม่อยากให้รู้สึกผิด เกี่ยวกับเรื่องใดๆ เพราะ…

820
00:45:46,476 --> 00:45:48,853
ไม่เกี่ยวเลย คุณพ่อคุณแม่ไม่เกี่ยว

821
00:45:48,937 --> 00:45:51,523
แต่เป็นทุกอย่างนอกเหนือจากนั้น ทุกคนที่อยู่รายล้อม

822
00:45:51,606 --> 00:45:55,485
ที่ถาโถมเข้ามาทำให้ทุกอย่างแย่ลง

823
00:45:57,111 --> 00:45:59,489
การพบตัวเองในบางสถานการณ์

824
00:45:59,572 --> 00:46:04,994
และในช่วงนั้นไม่ได้ตระหนักว่าทุกคน

825
00:46:05,078 --> 00:46:08,039
ไม่ได้ตระหนักว่าหลายอย่าง ที่เกิดขึ้น

826
00:46:08,748 --> 00:46:12,001
ส่งผลมากต่อทุกคน

827
00:46:12,085 --> 00:46:14,587
- ส่งผลมาก - พ่อรู้ว่าส่งผล

828
00:46:15,838 --> 00:46:18,424
แต่ตอนนี้เราอยู่ตรงนี้แล้ว

829
00:46:19,509 --> 00:46:21,511
พ่อรักลูกนะ

830
00:46:22,387 --> 00:46:25,682
ไม่ว่าเรื่องอะไร พ่ออยู่นี่

831
00:46:29,978 --> 00:46:33,773
ครอบครัวเป็นส่วนสำคัญ ในการรักษาตัวของคนส่วนใหญ่

832
00:46:34,315 --> 00:46:36,442
ครอบครัวที่มีความรัก และสามารถเรียนรู้…

833
00:46:36,526 --> 00:46:38,152
(เสียงของเคน ดักเวิร์ธ หัวหน้าฝ่ายการแพทย์)

834
00:46:38,236 --> 00:46:39,654
(สหพันธ์แห่งชาติ ด้านปัญหาสุขภาพจิต)

835
00:46:39,737 --> 00:46:42,490
และแก้ปัญหา เป็นทรัพยากรที่ขาดไม่ได้

836
00:46:44,242 --> 00:46:46,870
แต่ถ้าเรามีครอบครัว ที่พร้อมที่จะเรียนรู้

837
00:46:47,370 --> 00:46:50,707
และพร้อมที่จะไม่ทำให้เรารู้สึกแย่ ที่มีความอ่อนไหว

838
00:46:50,790 --> 00:46:53,418
แต่อยู่เคียงข้างและช่วยเรา

839
00:46:54,085 --> 00:46:56,713
ผลลัพธ์ที่จะได้รับนั้นน่าทึ่ง

840
00:46:59,507 --> 00:47:02,010
ไม่ใช่ว่า "เป็นอะไร" นั่นไม่ใช่คำถามที่ถูกต้อง

841
00:47:02,093 --> 00:47:06,180
แต่เกิดอะไรขึ้นที่ทำให้คนคนนั้น

842
00:47:06,264 --> 00:47:10,977
มีพฤติกรรมไม่หยุด หรือต่อเนื่องแบบนั้น

843
00:47:11,060 --> 00:47:14,189
วลีนี้ หรือจะเรียกอะไรก็ตาม

844
00:47:14,272 --> 00:47:16,191
- ค่ะ - ฝังอยู่ในสมองผม

845
00:47:16,274 --> 00:47:18,610
- "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ" - เมื่อไรที่มีอะไรเกิดขึ้น…

846
00:47:18,693 --> 00:47:23,114
แม้ว่าผมจะเป็นฝ่ายรับ ความเกลียดชังและคำวิจารณ์แรงๆ

847
00:47:23,198 --> 00:47:25,617
ผมจะระลึกถึงคำนี้เพราะ…

848
00:47:25,700 --> 00:47:27,285
- "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ" - เกิดอะไรขึ้นกับคุณ

849
00:47:27,368 --> 00:47:28,369
เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา

850
00:47:28,453 --> 00:47:31,581
เพราะ "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ" ไม่ใช่การกล่าวหา

851
00:47:31,664 --> 00:47:37,712
เป็นการ "บอกฉันที เกิดอะไรขึ้น" แทน "คุณมีปัญหาอะไร"

852
00:47:37,795 --> 00:47:41,299
ดิฉันคิดว่าใช้ได้กับทุกคน

853
00:47:43,593 --> 00:47:46,554
สิ่งเดียวที่ยังทำให้ดิฉัน ร้องไห้จนถึงทุกวันนี้

854
00:47:46,971 --> 00:47:50,058
แม้ผ่านชีวิตมาหกทศวรรษ คือการตระหนักว่า…

855
00:47:50,141 --> 00:47:51,643
(โอปราห์)

856
00:47:51,726 --> 00:47:55,897
ตอนที่ดิฉันเพิ่งย้ายมาที่มิลวอกี จากเทศมณฑลแอตตาลา รัฐมิสซิสซิปปี

857
00:47:56,606 --> 00:47:59,943
และไม่เคยอยู่ห่างจากคุณยายมาก่อน

858
00:48:00,735 --> 00:48:07,617
แล้วอยู่ดีๆ ถูกโยนเข้ารถ และถูกส่งไปที่มิลวอกี

859
00:48:08,034 --> 00:48:10,912
และบอกว่าเราจะไม่ได้เจอกับคุณยายอีก

860
00:48:11,538 --> 00:48:13,581
ตอนนี้จะต้องไปอยู่กับคุณแม่

861
00:48:13,665 --> 00:48:15,542
แม่ที่ดิฉันไม่รู้จัก

862
00:48:16,209 --> 00:48:18,795
เพราะคุณแม่เป็นหนึ่งในกลุ่ม การอพยพครั้งใหญ่ครั้งนั้น

863
00:48:18,878 --> 00:48:22,757
ที่ขึ้นเหนือไป และทิ้งลูกไว้กับบรรดาคุณยาย

864
00:48:24,759 --> 00:48:28,096
คุณแม่พักพิงอยู่ที่บ้านคนชนชั้นกลาง

865
00:48:28,179 --> 00:48:31,099
ของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีสีผิวอ่อนมากจนเหมือนคนขาว

866
00:48:32,141 --> 00:48:35,979
ครั้งแรกที่เดินเข้าไป ดิฉันรู้เลย

867
00:48:36,813 --> 00:48:38,898
ว่าเธอไม่ชอบดิฉัน เพราะสีผิวของดิฉัน

868
00:48:38,982 --> 00:48:41,317
และในคืนแรกเลย

869
00:48:42,151 --> 00:48:43,528
เธอไม่ยอมให้ดิฉันเข้าบ้าน

870
00:48:44,904 --> 00:48:50,034
แล้วมีเฉลียงหน้าบ้านที่หันเข้าหาถนน

871
00:48:50,118 --> 00:48:52,495
ดิฉันต้องนอนตรงนั้นบนโซฟา

872
00:48:52,579 --> 00:48:54,038
และคุณแม่ของดิฉัน…

873
00:48:55,582 --> 00:48:57,000
ซึ่งมีลูกอีกคน…

874
00:48:57,625 --> 00:48:59,669
เป็นครั้งแรกที่ดิฉันพบ น้องสาวต่างแม่…

875
00:49:01,421 --> 00:49:02,547
ไม่ได้ปกป้องดิฉัน

876
00:49:02,630 --> 00:49:05,216
ไม่ได้พูดว่า "ไม่ได้ ลูกของฉันต้องเข้ามาในบ้าน"

877
00:49:06,009 --> 00:49:07,719
และในทันที

878
00:49:08,428 --> 00:49:12,140
ที่คุณแม่พูดว่า "เอาละ ลูกจะต้องนอนข้างนอกนี้"

879
00:49:14,142 --> 00:49:15,768
ดิฉันรู้ว่าดิฉันอยู่คนเดียว

880
00:49:16,936 --> 00:49:18,396
วันนี้ในรายการ The Oprah Winfrey Show

881
00:49:18,479 --> 00:49:20,732
เราจะเปิดโอกาสให้คนหลายคน ได้พบกับครูคนโปรดของพวกเขา

882
00:49:20,815 --> 00:49:24,485
บางคนไม่ได้เจอกัน มาสิบ ยี่สิบ หรือสามสิบปี

883
00:49:24,569 --> 00:49:27,488
แต่ก่อนอื่น ดิฉันขอเล่าถึงครูคนโปรดของดิฉัน

884
00:49:28,072 --> 00:49:31,075
ถ้าอยากเห็นดิฉันร้องไห้ ครูของดิฉันเป็นผู้ช่วยชีวิตดิฉัน

885
00:49:31,159 --> 00:49:32,368
คุณแมรี ดันแคน

886
00:49:33,745 --> 00:49:35,705
ครูดันแคน

887
00:49:46,341 --> 00:49:50,511
ถ้าดิฉันมีนักเรียนเต็มห้อง ที่เหมือนคุณโอปราห์

888
00:49:50,595 --> 00:49:52,639
ดิฉันคงตัวลอยไม่แตะพื้นเลย

889
00:49:52,722 --> 00:49:56,434
เป็นเวลานานหลายปี

890
00:49:56,517 --> 00:49:59,395
ที่สถานที่นั้นเป็นที่เดียว ที่ดิฉันรู้สึกเป็นที่รัก

891
00:50:02,148 --> 00:50:06,402
และนั่นคือเหตุผลที่มีช่วงเวลาหลายปี ที่ดิฉันอยากเป็นครู

892
00:50:07,153 --> 00:50:11,741
เพื่อให้เด็กคนอื่นๆ ได้รับในสิ่งที่ครูของดิฉันให้ดิฉัน

893
00:50:11,824 --> 00:50:16,371
ดิฉันรักครูดันแคนมาก เพราะเธอ ทำให้ดิฉันได้เผยตัวตนที่ดีที่สุด

894
00:50:16,454 --> 00:50:19,040
เป็นปีที่ดิฉันรู้ว่า ดิฉันสามารถเป็นคนสำคัญได้

895
00:50:19,123 --> 00:50:21,834
เธอทำให้ดิฉันรู้สึกสำคัญ

896
00:50:21,918 --> 00:50:25,713
ดิฉันคิดว่าเด็กหลายคน ต้องการรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า

897
00:50:25,797 --> 00:50:30,176
และครูทำให้ดิฉันรู้สึกว่ามีแรง ที่จะฝ่าฟันทุกอย่างในโลกใบนี้

898
00:50:30,260 --> 00:50:35,098
เพราะการมีใครก็ตามที่ใส่ใจเรา

899
00:50:35,181 --> 00:50:37,475
เป็นจุดเปลี่ยนของทุกอย่าง

900
00:50:37,559 --> 00:50:39,394
สำหรับดิฉัน นั่นคือครูของดิฉัน

901
00:50:39,477 --> 00:50:42,689
นั่นเป็นเหตุผลที่ดิฉัน รู้ว่าโรงเรียนสำคัญมาก

902
00:50:42,772 --> 00:50:46,776
การศึกษาช่วยชีวิตเราไม่ได้ แต่บรรเทาทุกข์ให้เราได้

903
00:50:47,485 --> 00:50:51,030
สำหรับดิฉัน การศึกษา บรรเทาทุกข์อันใหญ่หลวง

904
00:50:51,573 --> 00:50:53,241
ในการสร้าง

905
00:50:55,869 --> 00:50:59,205
คุณค่าและความสำคัญ ที่ดิฉันไม่ได้รับจากที่บ้าน

906
00:51:00,081 --> 00:51:01,249
ดิฉันไม่รู้สึกเลย

907
00:51:02,458 --> 00:51:03,585
ไม่เลย

908
00:51:03,668 --> 00:51:05,753
(26 สิงหาคม 2006)

909
00:51:05,837 --> 00:51:08,298
ดิฉันเชิญทุกคนมาวันนี้เพื่อบอก

910
00:51:08,381 --> 00:51:11,634
ว่าทุกคนจะได้ร่วม เป็นนักเรียนกลุ่มแรก

911
00:51:11,718 --> 00:51:12,844
ของสถาบันความเป็นผู้นำ…

912
00:51:14,554 --> 00:51:15,847
(โอปราห์ วินฟรีย์ สถาบันภาวะผู้นำสำหรับเด็กผู้หญิง)

913
00:51:15,930 --> 00:51:17,015
(เมเยอร์ตัน แอฟริกาใต้)

914
00:51:17,098 --> 00:51:23,187
ปี 2007 Oprah Winfrey Leadership Academy เปิดในแอฟริกาใต้

915
00:51:23,271 --> 00:51:28,151
สำหรับเด็กผู้หญิงที่มีความมุ่งมั่น แต่ขาดแคลนทุนทรัพย์

916
00:51:30,486 --> 00:51:33,948
ดิฉันเป็นผู้คัดเลือก นักเรียนสองกลุ่มแรกของโรงเรียน

917
00:51:34,032 --> 00:51:37,911
ดิฉันไปตามหมู่บ้านและเมืองเล็กๆ

918
00:51:37,994 --> 00:51:42,457
เพื่อคัดเลือกเด็กผู้หญิง ที่มีไฟในตัวเอง

919
00:51:42,540 --> 00:51:44,709
ที่จะพัฒนาชีวิตตัวเอง

920
00:51:44,792 --> 00:51:46,377
ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี

921
00:51:46,461 --> 00:51:50,882
ลูกสาวของ Oprah Winfrey Leadership Academy for Girls

922
00:51:50,965 --> 00:51:53,718
แต่ในสัปดาห์แรกของการเรียน

923
00:51:53,801 --> 00:51:58,848
ดิฉันสังเกตเห็นพฤติกรรม ที่แปลกประหลาดจากเด็กผู้หญิงบางคน

924
00:51:58,932 --> 00:52:00,975
แบบว่า "เด็กผู้หญิงกลุ่มนี้เป็นอะไร

925
00:52:01,059 --> 00:52:03,394
พวกเขาไม่มีสมาธิ ใจไม่อยู่กับตัว"

926
00:52:03,478 --> 00:52:06,898
ดิฉันเลยโทรหาดร. บรูซ เพอร์รี

927
00:52:06,981 --> 00:52:11,819
เขาบอกดิฉันว่า "เด็กๆ ของคุณมีบาดแผลทางใจ

928
00:52:12,820 --> 00:52:18,576
พวกเขาอยู่ในความวุ่นวายจนเคยชิน จนสมองไม่สามารถจัดการ

929
00:52:18,660 --> 00:52:22,997
กับการอยู่ในพื้นที่แห่งความสงบ ความใส่ใจ และการได้รับการสนับสนุน

930
00:52:24,499 --> 00:52:26,751
ในเวลานั้น ดิฉันไม่เข้าใจโรคซึมเศร้า

931
00:52:27,919 --> 00:52:33,967
เราไม่พร้อมที่จะจัดการ กับบาดแผลทางใจหรือปัญหาสุขภาพจิต

932
00:52:34,759 --> 00:52:36,928
อาการซึมเศร้า ภาวะวิตกกังวล

933
00:52:41,849 --> 00:52:45,562
ทุกปีดิฉันจะกลับไปสอนคอร์ส ที่ชื่อว่า ชีวิต 101

934
00:52:47,981 --> 00:52:52,068
ดิฉันใช้หนังสือของไมเคิล ซิงเกอร์ ชื่อ The Untethered Soul

935
00:52:52,151 --> 00:52:55,280
เขาพูดถึงหนามที่เราทุกคนแบก

936
00:52:56,197 --> 00:53:00,743
สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิต ที่ถูกปกปิด ที่ถูกกดไว้

937
00:53:00,827 --> 00:53:02,996
ที่เราไม่ได้ดูแล

938
00:53:03,079 --> 00:53:07,166
ที่ทำให้เราเข้าไปอยู่ในสถานการณ์ ที่เราไม่เข้าใจว่าเกิดได้อย่างไร

939
00:53:07,250 --> 00:53:09,586
นั่นเป็นเพียงเพราะหนามถูกเสียดสี

940
00:53:10,169 --> 00:53:13,882
แล้วหนามอะไรที่เราต้องถอน

941
00:53:14,549 --> 00:53:18,011
เด็กผู้หญิงคนแรกตอบว่า "หนามของหนูคือความโกรธ

942
00:53:18,970 --> 00:53:21,556
หนูมีความโกรธมากมายเหลือเกิน"

943
00:53:22,473 --> 00:53:24,475
นี่คือห้องเรียน ที่มีเด็กผู้หญิง 72 คน

944
00:53:24,559 --> 00:53:26,144
"หนูมีความโกรธมากมายเหลือเกิน"

945
00:53:26,769 --> 00:53:29,105
เธอบอกว่า "เพราะตอนที่หนูอายุสี่ขวบ…

946
00:53:30,523 --> 00:53:33,943
หนูพยายามบอกคุณยาย ว่าคุณลุงมายุ่งกับหนู

947
00:53:36,070 --> 00:53:39,616
คุณยายตอบว่า "หนู พูดอะไรอย่างนั้น นั่นลุงหนูนะ"

948
00:53:40,200 --> 00:53:43,912
คุณยายเพิกเฉยต่อหนู แล้วตอนหนูอายุเจ็ดขวบ ลุงข่มขืนหนู"

949
00:53:45,705 --> 00:53:46,956
แล้วเธอบอกว่า…

950
00:53:53,004 --> 00:53:54,672
"ทุกครั้งที่หนูกลับบ้าน…

951
00:53:57,091 --> 00:53:58,801
หนูต้องอยู่กับคุณลุงคนนั้น

952
00:54:01,054 --> 00:54:03,473
และคุณยายก็รู้

953
00:54:05,433 --> 00:54:07,560
หนูทำอะไรไม่ได้

954
00:54:07,644 --> 00:54:10,271
หนูโกรธมาก"

955
00:54:12,190 --> 00:54:17,612
มีความเงียบ เพราะไม่มีใครเชื่อว่าเธอจะพูดออกมา

956
00:54:19,030 --> 00:54:22,200
ดิฉันบอกว่า "หนูไม่ใช่คนเดียว ที่มีเรื่องราวแบบนี้

957
00:54:23,034 --> 00:54:26,412
ครูเชื่อว่าหนูไม่ใช่คนเดียว ที่เกิดเรื่องแบบนี้

958
00:54:26,913 --> 00:54:30,416
และครูขอให้เด็กคนอื่นๆ ในห้องนี้…

959
00:54:34,420 --> 00:54:36,172
ที่เกิดเรื่องราวแบบนี้ให้ยืนขึ้น

960
00:54:39,175 --> 00:54:41,135
และครูอยากให้เด็กๆ ยืนเคียงข้างเธอ

961
00:54:41,928 --> 00:54:44,055
การยืนเคียงข้างเธอ แปลว่าเราจะยืนเคียงข้างตัวเองด้วย

962
00:54:44,138 --> 00:54:46,099
เพราะคุณยาย เลือกที่จะไม่ยืนเคียงข้างเธอ

963
00:54:46,182 --> 00:54:47,934
ใครจะยืนเคียงข้างเธอ

964
00:54:48,017 --> 00:54:51,604
แต่ครูขอให้ยืนเฉพาะคนที่รู้ ว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไร

965
00:54:52,105 --> 00:54:54,357
และตัวเรามีเรื่องราวที่คล้ายกัน"

966
00:54:54,858 --> 00:55:00,613
ในห้องเรียนที่มีนักเรียน 20… จาก 72 คน มีนักเรียนยืนขึ้น 24 คน

967
00:55:05,368 --> 00:55:08,371
ในอายุเก้า สิบ สิบเอ็ด และสิบสองปี…

968
00:55:09,789 --> 00:55:13,084
ดิฉันถูกลูกพี่ลูกน้อง อายุ 19 ปีข่มขืน

969
00:55:15,670 --> 00:55:17,755
ดิฉันไม่รู้ว่าการข่มขืนคืออะไร

970
00:55:18,590 --> 00:55:21,050
ไม่ได้รู้จักคำนั้นเลย

971
00:55:21,134 --> 00:55:24,470
ดิฉันไม่รู้ว่าเซ็กซ์คืออะไร ไม่รู้เลย…

972
00:55:24,554 --> 00:55:26,514
ไม่รู้ว่าเด็กเกิดขึ้นได้อย่างไร

973
00:55:26,598 --> 00:55:28,558
ดิฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับดิฉัน

974
00:55:31,603 --> 00:55:33,146
และดิฉันเก็บไว้เป็นความลับ

975
00:55:38,735 --> 00:55:39,903
แล้ว…

976
00:55:44,115 --> 00:55:45,992
เป็นสิ่งที่ดิฉันแค่ยอมรับ

977
00:55:49,370 --> 00:55:51,873
ว่าเด็กผู้หญิงคนหนึ่งไม่ปลอดภัย…

978
00:55:56,586 --> 00:55:58,046
ในโลกที่เต็มไปด้วยผู้ชาย

979
00:56:02,800 --> 00:56:06,971
เราไม่ได้ผ่านบาดแผลทางใจ ที่เกิดขึ้นในวัยเด็กโดยไร้รอยแผล

980
00:56:07,597 --> 00:56:11,476
เราอาจผ่านพ้นและหาทางของตัวเอง

981
00:56:11,559 --> 00:56:13,686
แต่ในระหว่างทางนั้นเจ็บปวดแน่นอน

982
00:56:13,770 --> 00:56:14,812
(เสียงของดร. บรูซ เพอร์รี)

983
00:56:14,896 --> 00:56:15,897
(นักวิชาการอาวุโส ChildTrauma Academy)

984
00:56:15,980 --> 00:56:17,524
มีรอยแผล มีความท้าทาย

985
00:56:18,149 --> 00:56:20,151
ผมว่านี่เป็นสิ่งสำคัญมาก

986
00:56:20,235 --> 00:56:21,528
ที่ผู้คนจะต้องเข้าใจ

987
00:56:21,611 --> 00:56:24,072
ว่าทุกคนมีสิ่งที่แบกไว้

988
00:56:24,531 --> 00:56:28,493
ทุกคนมีความทุกข์ เราเพียงไม่รู้ว่าคืออะไร

989
00:56:29,327 --> 00:56:31,871
จึงสำคัญมากเมื่อเราทำงาน ด้านสุขภาพจิตใดก็ตาม

990
00:56:31,955 --> 00:56:33,957
ที่จะได้เรียนรู้เรื่องราวของคนนั้น

991
00:56:35,792 --> 00:56:37,377
การเล่าเรื่อง

992
00:56:37,460 --> 00:56:41,714
การที่สามารถพูดออกมาว่า "นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน"

993
00:56:42,757 --> 00:56:44,342
สำคัญมาก

994
00:56:45,760 --> 00:56:49,097
ดิฉันไม่ได้เล่าเรื่องนี้เพื่อตัวเอง

995
00:56:50,265 --> 00:56:52,475
เพราะถ้าจะพูดกันตรงๆ เรื่องนี้เป็นเรื่องยากที่จะเล่า

996
00:56:53,226 --> 00:56:55,144
ดิฉันมีความอับอายในเรื่องนี้มาก

997
00:56:56,271 --> 00:56:59,899
ดิฉันจะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจอย่างไร ว่าดิฉันมีข้อได้เปรียบ มีเงิน

998
00:56:59,983 --> 00:57:02,569
มีอำนาจ แต่ดิฉันทุกข์

999
00:57:02,652 --> 00:57:04,362
เราจะพูดอย่างไร

1000
00:57:05,238 --> 00:57:08,533
สิ่งที่ดิฉันสนใจ คือดิฉันไม่ได้จะเล่าเรื่องของดิฉัน

1001
00:57:08,616 --> 00:57:10,827
เพราะอยากให้ใครสงสารดิฉัน ดิฉันโอเค

1002
00:57:12,912 --> 00:57:15,123
แต่อยากให้เปิดใจสำหรับคนอื่นๆ

1003
00:57:15,707 --> 00:57:18,501
เพราะดิฉันกำลังบอกว่าเคยผ่านมาแล้ว และผู้คนต้องการความช่วยเหลือ

1004
00:57:20,962 --> 00:57:25,717
ส่วนหนึ่งของการรักษาตัวของดิฉัน คือการที่สามารถคุยกับคุณ

1005
00:57:32,181 --> 00:57:34,058
ผมไม่กลัวแล้ว

1006
00:57:35,518 --> 00:57:39,314
เพราะผมไม่กลัวที่จะพูดว่าใช่ ผมเป็นโรคซึมเศร้า

1007
00:57:40,273 --> 00:57:41,941
ใช่ ผมมีภาวะวิตกกังวล

1008
00:57:42,859 --> 00:57:45,862
และในช่วงเวลาเหล่านั้น ที่ผมรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไร

1009
00:57:47,155 --> 00:57:49,908
ช่วงเวลาที่ผมโกรธและเสียใจ

1010
00:57:49,991 --> 00:57:52,452
และมีอารมณ์ถาโถมมากมาย ผมมีหมด

1011
00:57:53,453 --> 00:57:56,539
นั่นคือตัวผมทั้งหมด ผมรู้สึกหมด

1012
00:57:57,040 --> 00:57:59,751
แต่รู้อะไรไหม ผมดีใจที่ผมมีทุกความรู้สึก

1013
00:58:00,501 --> 00:58:04,214
ผมว่าคนที่รับรู้ ถึงปัญหาทางสุขภาพจิตของตัวเอง

1014
00:58:04,297 --> 00:58:05,840
เหมือนซูเปอร์ฮีโรจริงๆ

1015
00:58:06,758 --> 00:58:09,093
ถ้าเราประสบกับอะไร

1016
00:58:09,177 --> 00:58:12,222
นั่นไม่ได้หมายความว่าลูกๆ เรา หรือคนอื่นๆ

1017
00:58:12,305 --> 00:58:13,890
จะต้องประสบกับสิ่งที่เราประสบ

1018
00:58:15,642 --> 00:58:19,771
ผมรู้ว่าเป็นความรับผิดชอบ และหน้าที่ของผมที่จะทำลายวงจรนั้น

1019
00:59:30,508 --> 00:59:32,510
คำบรรยายโดย ธัญญา ศรีธัญญลักษณา