1
00:00:06,027 --> 00:00:07,987
‎(ผลงานซีรีส์สารคดีจาก NETFLIX)

2
00:00:11,782 --> 00:00:15,995
‎ฉันรู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้แล้ว
‎ศิลปะอาจเป็นอะไรก็ได้ ใครๆ ก็เป็นศิลปิน

3
00:00:16,077 --> 00:00:17,830
‎ผู้คนไปขึ้นศาล

4
00:00:17,913 --> 00:00:21,083
‎"ฉันไม่สามารถทำเค้กให้คู่รักเกย์ได้
‎เค้กแต่งงานน่ะ

5
00:00:21,167 --> 00:00:22,543
‎เพราะเค้กคือศิลปะของฉัน"

6
00:00:23,044 --> 00:00:25,296
‎นอกจากแง่มุมทางการเมือง

7
00:00:25,379 --> 00:00:27,298
‎ที่น่าตำหนิแล้ว ก็ยังมีแง่มุมแบบ…

8
00:00:27,381 --> 00:00:31,260
‎ฉันมีอะไรจะบอกคุณ คุณนักทำขนม
‎ถ้าคุณกินมันได้ มันก็ไม่ใช่ศิลปะ

9
00:00:32,052 --> 00:00:37,099
‎โอเคไหม ดังนั้นถ้าคุณพูดได้ว่า "ฉันจะกินนั่น
‎และดื่มกาแฟหนึ่งแก้ว" นั่นไม่ใช่ศิลปะ

10
00:00:37,183 --> 00:00:38,392
‎มันคือของว่าง

11
00:01:17,515 --> 00:01:18,516
‎- ว่าไง
‎- หวัดดีครับ

12
00:01:18,599 --> 00:01:20,476
‎ช่วยพูดถึงงานเขียนปัจจุบันของคุณได้ไหม

13
00:01:20,559 --> 00:01:24,063
‎พูดถึงงานเขียนปัจจุบันของฉันได้ไหมเหรอ
‎ขอเบอร์หน่อย แล้วจะโทรหา

14
00:01:26,232 --> 00:01:28,734
‎เราจะเรียนรู้อารมณ์ขันได้ยังไง

15
00:01:28,818 --> 00:01:33,114
‎จะมีอารมณ์ขันได้ยังไงเหรอ
‎แบบเดียวกับที่คุณจะมีความสูงได้ไงละ

16
00:01:33,989 --> 00:01:34,949
‎ใช่

17
00:01:35,032 --> 00:01:38,160
‎คุณคิดยังไงกับการที่มีคน
‎เอารูปถ่ายลงอินสตาแกรม

18
00:01:38,244 --> 00:01:41,831
‎ฉันอยู่ข้างนอกแล้วผู้ชายคนหนึ่งบอกว่า
‎"ผมเห็นมันในอินสตาแกรมเลยแวะมา"

19
00:01:41,914 --> 00:01:43,374
‎ใครเอามันไปลงอินสตาแกรม

20
00:01:43,457 --> 00:01:45,000
‎ไม่ ผมรู้ ไม่อยากเชื่อเลย

21
00:01:45,084 --> 00:01:47,419
‎เป็นความคิดที่ไม่ดีนะว่าไหม

22
00:01:58,389 --> 00:02:01,517
‎ฉันจำครั้งแรกที่คิดว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ได้

23
00:02:02,309 --> 00:02:04,103
‎ฉันเล่นเชลโชตอนเด็กๆ

24
00:02:04,770 --> 00:02:09,149
‎และเรามีวงออร์เคสตราของโรงเรียน
‎ทุกโรงเรียนมีวงออร์เคสตรา

25
00:02:10,109 --> 00:02:12,695
‎โรงเรียนรัฐบาลนี้…
‎โรงเรียนรัฐบาลทุกแห่งมีวงออร์เคสตรา

26
00:02:14,029 --> 00:02:15,948
‎และพวกเขาให้คุณยืมเชลโล

27
00:02:16,574 --> 00:02:19,160
‎ตอนอายุช่วงหนึ่ง ฉันจำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่

28
00:02:19,243 --> 00:02:22,663
‎โรงเรียนเอาเชลโลพวกนี้คืน

29
00:02:22,746 --> 00:02:27,501
‎และถ้าคุณอยากเล่นต่อ คุณต้องซื้อเชลโล

30
00:02:27,585 --> 00:02:32,131
‎ฉันจำได้ดีว่าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อแม่

31
00:02:32,214 --> 00:02:34,967
‎"เราต้องคืนเชลโลและเราต้องซื้อเชลโล"

32
00:02:35,509 --> 00:02:38,679
‎และฉันจำได้ว่าเรา
‎อาศัยอยู่ในบ้านเล่นระดับหลังเล็ก ๆ

33
00:02:38,762 --> 00:02:42,141
‎มีบันไดสี่ขั้น แล้วก็เป็นห้องครัว

34
00:02:42,224 --> 00:02:45,352
‎และฉันนั่งอยู่บนขั้นบันไดและฟังพ่อแม่คุยกัน

35
00:02:45,436 --> 00:02:48,856
‎และฉันได้ยินพ่อกับแม่พยายามหาวิธีจ่ายค่าเชลโล

36
00:02:48,939 --> 00:02:51,192
‎ฉันเลยเข้าไปในครัว

37
00:02:51,275 --> 00:02:53,861
‎ซึ่งฉันไม่ควรรู้ว่าพวกเขาคุยเรื่องนี้กันอยู่

38
00:02:53,944 --> 00:02:56,780
‎และฉันพูดว่า "ไม่ต้องซื้อเชลโลให้หนูหรอก

39
00:02:57,907 --> 00:02:59,658
‎หนูเล่นไม่เก่ง ไม่เก่งจริงๆ

40
00:02:59,742 --> 00:03:02,912
‎ไม่คุ้มหรอก ไม่คุ้มที่จะจ่ายเงินให้หนูเรื่องนี้"

41
00:03:02,995 --> 00:03:08,083
‎และแม่ฉันพูดว่า "รู้ไหม นั่นเป็นเพราะ
‎ลูกซ้อมไม่มากพอต่างหาก

42
00:03:08,918 --> 00:03:10,878
‎ถ้าลูกซ้อมมากกว่านี้ ลูกจะเก่ง"

43
00:03:11,378 --> 00:03:14,673
‎และฉันบอกว่า
‎"ไม่ ถ้าหนูซ้อมมากขึ้น หนูจะเล่นดีขึ้น

44
00:03:14,757 --> 00:03:16,175
‎แต่หนูจะไม่มีวันเก่ง"

45
00:03:16,258 --> 00:03:20,179
‎แต่ฉันชอบเล่นมันนะ เป็นสิ่งเดียว
‎ที่ฉันจำได้ว่าทำได้ไม่ดีแต่ฉันชอบ

46
00:03:21,472 --> 00:03:24,433
‎เพราะเวลาวงออร์เคสตราเล่นทั้งวง
‎คุณไม่ได้ยินหรอกว่าฉันแย่แค่ไหน

47
00:03:24,516 --> 00:03:26,852
‎มันเป็นประสบการณ์ที่งดงาม

48
00:03:26,936 --> 00:03:29,021
‎และเลนนาร์ด เบิร์นสไตน์
‎เป็นไอดอลวัยเด็กของฉัน

49
00:03:42,034 --> 00:03:45,246
‎เลนนาร์ด เบิร์นสไตน์มีรายการทีวีตอนฉันยังเด็ก

50
00:03:45,329 --> 00:03:46,747
‎ชื่อว่าคอนเสิร์ตของคนหนุ่มสาว

51
00:03:46,830 --> 00:03:48,415
‎และมันเป็นวันอาทิตย์

52
00:03:48,499 --> 00:03:51,543
‎และฉันจะรอดูเลนนาร์ด เบิร์นสไตน์ทุกวันอาทิตย์

53
00:03:51,627 --> 00:03:52,753
‎ฉันชอบเขามาก

54
00:03:53,337 --> 00:03:54,880
‎เด็กจริงๆ ไปดูคอนเสิร์ตพวกนี้

55
00:03:54,964 --> 00:03:56,924
‎ไม่ใช่ฉัน แต่ฉันจะเห็นเด็กๆ เข้าไป

56
00:03:57,007 --> 00:03:59,885
‎น่าจะประมาณสองปี
‎กว่าฉันจะรู้ว่าพวกเขาเป็นเด็กจริงๆ

57
00:03:59,969 --> 00:04:03,138
‎แบบ "พวกนี้เป็นเด็กจริงๆ เหรอ"
‎ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นนักแสดง

58
00:04:03,222 --> 00:04:07,226
‎โอเค ทีนี้คุณคิดว่าดนตรีคืออะไร

59
00:04:07,810 --> 00:04:09,103
‎ดนตรีคือตัวโน้ต

60
00:04:09,687 --> 00:04:13,190
‎ตัวโน้ตและเสียงที่งดงามรวมกันในแบบที่

61
00:04:13,274 --> 00:04:16,610
‎เรามีความสุขเมื่อได้ฟัง มันเป็นแค่นั้นแหละ

62
00:04:16,694 --> 00:04:18,821
‎เขาจะอธิบายสิ่งต่างๆ ทางทีวี

63
00:04:18,903 --> 00:04:23,450
‎และเขาก็ดูเหมือนภาพที่เด็กๆ นึกถึง
‎วาทยากรวงออร์เคสตราเป๊ะเลย

64
00:04:23,534 --> 00:04:24,952
‎อันนี้ก็ช่วยได้มากเหมือนกัน

65
00:04:30,874 --> 00:04:34,169
‎"นี่คือสิ่งที่ทำได้ด้วยเครื่องดนตรีชิ้นนี้

66
00:04:34,253 --> 00:04:36,338
‎และนี่ไม่ใช่คุณ ฟราน

67
00:04:36,880 --> 00:04:40,301
‎คุณทำแบบนี้ไม่ได้" ไม่สำคัญหรอก
‎ว่าฉันจะซ้อมหนักแค่ไหน ฉันรู้ดี

68
00:04:40,384 --> 00:04:42,261
‎โอเคไหม ก็แค่นั้นแหละ

69
00:04:43,137 --> 00:04:44,513
‎ฉันรู้ว่าพรสวรรค์คืออะไร

70
00:04:44,596 --> 00:04:49,268
‎เพราะฉันรู้ดีว่าตัวฉันไม่มีมัน ในสิ่งนี้

71
00:04:49,351 --> 00:04:52,604
‎ตอนเด็กๆ มีอยู่ช่วงหนึ่ง
‎ฉันอยากเป็นศิลปินและฉันคิดว่า

72
00:04:52,688 --> 00:04:54,356
‎"ทำไมเธอถึงตัดสินใจที่จะไม่เป็น"

73
00:04:54,857 --> 00:04:59,361
‎แล้วฉันก็คิดว่า "เธอตัดสินใจที่จะไม่เป็นศิลปิน
‎มันมีความสุขมากเกินไป ฟราน "

74
00:05:00,446 --> 00:05:03,282
‎เพราะฉันมีความสุขที่ได้วาดรูป

75
00:05:03,365 --> 00:05:09,997
‎มันเหมือนการตัดสินที่รุนแรงว่าฉันเป็นของคนอื่น

76
00:05:10,080 --> 00:05:11,290
‎ฉันโหดร้ายกับตัวเองมาก

77
00:05:11,373 --> 00:05:15,836
‎เหมือนเวลาคนพูดว่า "ทำไมคนยิว
‎ถึงไม่ได้รับอนุญาตให้กินเบคอน

78
00:05:15,919 --> 00:05:17,880
‎และฉันพูดเสมอว่า "อร่อยเกินไป

79
00:05:19,673 --> 00:05:20,883
‎มันอร่อยเกินไป"

80
00:05:20,966 --> 00:05:24,636
‎ณ จุดหนึ่ง มีบางคนพูดว่า "นี่มันอร่อยมาก ไม่"

81
00:05:24,720 --> 00:05:28,599
‎ดังนั้น ณ จุดหนึ่ง ฉันคงคิด ในแบบที่ไม่มีสติ

82
00:05:28,682 --> 00:05:31,310
‎"การวาดรูป มีความสุขเกินไป ไม่"

83
00:05:32,061 --> 00:05:35,731
‎คุณคิดว่าอารมณ์ขันของคุณมาจากไหน
‎มันเป็นธรรมชาติหรือการฝึกฝน

84
00:05:36,231 --> 00:05:40,194
‎ฉันว่าธรรมชาติ เพราะมัน
‎ไม่ได้มีการฝึกฝนขนาดนั้น รับรองได้

85
00:05:40,694 --> 00:05:43,447
‎อันที่จริงมันถูกลงโทษต่างหาก

86
00:05:43,530 --> 00:05:46,617
‎ตอนเป็นเด็ก ฉันเป็นผู้หญิง
‎บางทีคุณอาจไม่เคยรู้ประสบการณ์นี้

87
00:05:46,700 --> 00:05:51,121
‎และแม่ฉันพูดกับฉัน ตอนฉันอายุประมาณ 12

88
00:05:51,205 --> 00:05:55,584
‎"อย่าตลกกับเด็กผู้ชาย ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงตลก"

89
00:05:56,251 --> 00:05:57,878
‎น่าเสียดายที่แม่คิดผิด

90
00:05:59,129 --> 00:06:02,299
‎แต่สิ่งเดียวที่ฉันเคยชนะตอนม.สาม

91
00:06:02,383 --> 00:06:05,719
‎คือฉันได้รางวัลไหวพริบดี
‎และฉันไม่กล้าเอารางวัลกลับบ้าน

92
00:06:05,803 --> 00:06:08,847
‎คุณเรียนโรงเรียนอะไร
‎ถึงมีการให้รางวัลไหวพริบดีด้วย

93
00:06:08,931 --> 00:06:10,808
‎มันคือโรงเรียนมัธยมต้นมอร์ริสทาวน์

94
00:06:10,891 --> 00:06:13,227
‎ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเรียนจบ

95
00:06:13,852 --> 00:06:16,480
‎- มีคนที่ไหวพริบดีที่สุดในชั้นเรียนเหรอ
‎- ใช่ ไหวพริบดี

96
00:06:16,563 --> 00:06:18,440
‎แข่งกันไม่โหดเท่าไหร่น่ะ

97
00:06:19,608 --> 00:06:21,693
‎ฉันไม่ได้ต้องแข่งกับออสการ์ ไวลด์

98
00:06:23,862 --> 00:06:27,699
‎ฉันจำได้ว่าตอนฉันยังเด็ก เด็กมาก
‎อายุ 12 หรือ 13 แถวๆ นั้น

99
00:06:27,783 --> 00:06:30,661
‎ฉันอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่ที่ฉันอาศัยอยู่

100
00:06:30,744 --> 00:06:34,957
‎ฉันจำได้ว่านอนอยู่บนสนามหญ้า
‎มองขึ้นไปบนฟ้า คิดว่า

101
00:06:35,040 --> 00:06:36,834
‎"ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง"

102
00:06:37,334 --> 00:06:40,295
‎ฉันไม่อยากให้คุณคิดว่าฉันมีวัยเด็ก
‎แบบนิยายของชาลส์ ดิกคินส์ ไม่เลย

103
00:06:40,379 --> 00:06:41,797
‎แต่มันไม่เหมาะกับฉัน

104
00:06:42,297 --> 00:06:44,425
‎ไม่ใช่ว่าที่นั่นไม่ดีนะ

105
00:06:44,508 --> 00:06:48,429
‎มันก็แค่ "ไม่ ที่นี่ไม่เหมาะกับฉัน"

106
00:06:49,847 --> 00:06:54,309
‎คุณคิดว่าทำไมคนหนุ่มสาวจำนวนมาก
‎ยังคงมานิวยอร์ก ที่นี่มีอะไร

107
00:06:55,394 --> 00:06:57,729
‎นิวยอร์กไง นั่นแหละคือสิ่งที่มันมี

108
00:06:59,148 --> 00:07:00,441
‎ที่นี่ไม่มีอะไรดีกว่า

109
00:07:01,358 --> 00:07:02,443
‎ต้องมองแบบนั้น

110
00:07:02,526 --> 00:07:05,070
‎ที่ที่พวกเขาจากมาคือสิ่งที่ที่นี่ไม่มี

111
00:07:05,612 --> 00:07:06,530
‎พวกเขาเลยมาที่นี่

112
00:07:06,613 --> 00:07:07,906
‎เหตุผลหนึ่ง

113
00:07:07,990 --> 00:07:11,618
‎ที่คนรุ่นเรามานิวยอร์ก
‎ถ้าคุณเป็นเกย์ก็เพราะคุณเป็นเกย์

114
00:07:12,119 --> 00:07:13,745
‎ตอนนี้คุณเป็นเกย์ที่ไหนก็ได้

115
00:07:13,829 --> 00:07:15,330
‎โอเคไหม

116
00:07:15,414 --> 00:07:19,543
‎แต่เรามาที่นี่เพราะคุณอยู่ที่เหล่านั้นไม่ได้

117
00:07:20,502 --> 00:07:23,046
‎และนั่นทำให้เกิด

118
00:07:23,130 --> 00:07:29,720
‎กลุ่มรักร่วมเพศที่โกรธแค้นที่หนาแน่นมาก
‎ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเมืองเสมอ

119
00:07:30,429 --> 00:07:35,976
‎ไม่มีอะไรดีไปกว่าการที่เมืองมี
‎ประชากรรักร่วมเพศโกรธแค้นที่หนาแน่นอีกแล้ว

120
00:07:36,810 --> 00:07:39,229
‎และเมื่อถึงจุดหนึ่ง
‎ก็มีพวกรักร่วมเพศที่มีความสุขมาก

121
00:07:39,313 --> 00:07:41,648
‎เมื่อคุณพบว่าที่นี่สนุกมาก!

122
00:07:42,774 --> 00:07:48,572
‎หลายคนที่ฉันรู้จักที่มานิวยอร์ก
‎จากที่อื่นนอกจากนิวยอร์ก…

123
00:07:49,698 --> 00:07:52,951
‎หลายคนประสบความสำเร็จมาก

124
00:07:53,535 --> 00:07:55,746
‎มากกว่าคนที่เกิดในนิวยอร์ก

125
00:07:55,829 --> 00:07:59,917
‎และฉันคิดว่านั่นเป็นเพราะ
‎คนที่เกิดในนิวยอร์กเข้าใจว่ามันยากแค่ไหน

126
00:08:00,000 --> 00:08:03,128
‎แต่ถ้าคุณไม่รู้ว่ามันยากแค่ไหน คุณก็แค่มา

127
00:08:03,212 --> 00:08:06,173
‎อย่างฉันเนี่ย เขียนบทกวีตอนเด็ก ๆ

128
00:08:06,256 --> 00:08:08,091
‎ฉันเดินเข้าไปในสำนักงานในโกรฟเพลส

129
00:08:08,175 --> 00:08:13,805
‎ซึ่งเป็นสื่อที่คนนับถือมาก มีความแตกต่างมาก

130
00:08:14,765 --> 00:08:16,350
‎พร้อมหนังสือบทกวีที่ฉันเขียนไว้

131
00:08:16,850 --> 00:08:19,269
‎และฉันเดินเข้าไปเท้าเปล่า ฉันอยากบอกให้รู้

132
00:08:19,353 --> 00:08:20,938
‎ฉันเดินเท้าเปล่าไปทั่วนิวยอร์ก

133
00:08:21,021 --> 00:08:25,067
‎สิ่งที่น่าทึ่งสำหรับฉันคือฉันมีชีวิตอยู่
‎ได้เดินเท้าเปล่าในนิวยอร์ก

134
00:08:25,150 --> 00:08:29,905
‎แล้วฉันก็เดินเข้าไป และวางต้นฉบับ
‎บนโต๊ะของพนักงานต้อนรับ

135
00:08:30,697 --> 00:08:32,907
‎และพูดว่า "ฉันเป็นกวี"

136
00:08:33,534 --> 00:08:35,493
‎คือแบบ "ฉันเป็นกวี" เอาจริงดิ

137
00:08:36,911 --> 00:08:40,791
‎"สวัสดีจอห์น ดอนน์" "ฉันเป็นกวี"

138
00:08:41,500 --> 00:08:44,962
‎"และฉันอยากส่งต้นฉบับนี้" เธอบอกว่า "โอเค"

139
00:08:45,796 --> 00:08:50,592
‎แล้วฉันก็ทิ้งมันไว้ที่นั่น แล้วฉันก็เฝ้ารอทุกวัน

140
00:08:50,676 --> 00:08:52,803
‎รอรับจดหมายที่บอกว่า

141
00:08:52,886 --> 00:08:56,306
‎"เราดีใจเหลือเกินที่ได้ค้นพบว่าคุณคือสุดยอดกวี"

142
00:08:56,390 --> 00:09:00,227
‎สุดท้ายจดหมายก็มาจริงๆ เขียนว่า
‎"อย่างไรก็ขอบคุณ"

143
00:09:01,311 --> 00:09:04,773
‎แต่หลังจากหนังสือเล่มแรกของฉันออกมา
‎หนึ่งในสิ่งแรกๆ ที่ฉันคิดก็คือ

144
00:09:04,856 --> 00:09:07,067
‎"ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขาไม่ตีพิมพ์เล่มนั้น"

145
00:09:07,150 --> 00:09:10,988
‎เพราะแน่นอน ฉันเป็นกวีที่ห่วยแตก
‎และพวกเขาคงต้องพิมพ์มันซ้ำ

146
00:09:11,071 --> 00:09:13,907
‎ดังนั้นฉันโชคดีมากที่ถูกปฏิเสธ

147
00:09:13,991 --> 00:09:19,246
‎ตามที่เขาว่ากันว่าคุณถูกไล่ออกจากม.ปลาย
‎และไปอยู่นิวยอร์ก

148
00:09:19,329 --> 00:09:22,583
‎คุณเอาตัวรอดมาได้ยังไง
‎คุณทำมาหากินอะไรตอนไปนิวยอร์ก

149
00:09:22,666 --> 00:09:24,084
‎มันไม่เคยดูน่ากลัวสำหรับฉัน

150
00:09:24,167 --> 00:09:29,464
‎อย่างน้อยฉันก็ไม่คิดว่าจะทำอะไรไม่ได้

151
00:09:29,548 --> 00:09:30,841
‎(ฟราน เลโบวิตซ์
‎นักเขียน/นักเขียนเรื่องขบขัน)

152
00:09:30,924 --> 00:09:34,219
‎ซึ่งน่าทึ่งมากเมื่อดูจาก
‎ความล้มเหลวสมัยฉันเรียนหนังสือ

153
00:09:34,303 --> 00:09:37,014
‎ซึ่งเป็นอาชีพเดียวของฉันก่อนหน้านั้น

154
00:09:37,097 --> 00:09:41,226
‎คุณไม่สามารถล้มเหลวทางการศึกษา
‎ได้มากไปกว่าการโดนไล่ออกจากม.ปลายแล้ว

155
00:09:41,310 --> 00:09:44,354
‎ฉันเลยไม่เคยมีช่วงชีวิตที่ประสบความสำเร็จ
‎ที่พยุงฉันขึ้นมา

156
00:09:45,147 --> 00:09:46,690
‎แต่ฉันไม่ได้คิดถึงมัน

157
00:09:46,773 --> 00:09:50,694
‎ฉันไปนิวยอร์กเพื่อเป็นนักเขียน แค่นั้นเลย

158
00:09:51,987 --> 00:09:54,156
‎ตอนเด็กๆ ฉันรักการเขียนหนังสือ

159
00:09:54,823 --> 00:09:59,202
‎ฉันรักการเขียนหนังสือ
‎จนได้งานเขียนเพื่อเงินเป็นครั้งแรก

160
00:09:59,703 --> 00:10:01,163
‎จากนั้นฉันเกลียดการเขียนหนังสือ

161
00:10:01,663 --> 00:10:02,664
‎ฉันรู้จัก…

162
00:10:04,291 --> 00:10:09,838
‎เรียกว่าเป็นนักเขียนที่ดีจริงๆ
‎คนเดียวในชีวิตฉันที่รักการเขียน

163
00:10:11,048 --> 00:10:15,802
‎มีคนเดียวที่รักการเขียน คนที่รักการเขียน
‎ส่วนใหญ่เป็นนักเขียนที่ห่วยแตก

164
00:10:15,886 --> 00:10:19,222
‎แน่นอนว่าพวกเขาชอบเขียน
‎ฉันก็ชอบร้องเพลง แต่ฉันเป็นนักร้องที่ห่วยแตก

165
00:10:19,306 --> 00:10:22,643
‎ดังนั้นถ้าคุณชอบทำอะไรที่คุณทำได้ไม่ดีเลย
‎ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

166
00:10:22,726 --> 00:10:23,935
‎ประเด็นอยู่ตรงนี้

167
00:10:24,019 --> 00:10:27,689
‎คุณสามารถทำอะไรหลายอย่างที่คุณไม่เก่งได้

168
00:10:27,773 --> 00:10:33,612
‎และมันไม่ผิดเลยที่จะทำอะไร
‎ที่ไม่ชำนาญ หรือทำได้แย่ หรือเลวร้าย

169
00:10:33,695 --> 00:10:35,113
‎แต่จงเก็บมันไว้กับตัว

170
00:10:35,197 --> 00:10:36,323
‎อย่าเอาไปแบ่งปันใคร

171
00:10:36,948 --> 00:10:42,371
‎ฉันคิดว่าคนเรามีหน้าที่ต้องแสดงให้โลกเห็นสิ่งที่…

172
00:10:43,747 --> 00:10:45,874
‎ไม่ยิ่งใหญ่ คนส่วนใหญ่ทำแบบนั้นไม่ได้

173
00:10:45,957 --> 00:10:48,460
‎แต่ดีกว่าสิ่งที่คนส่วนใหญ่แสดงให้โลกเห็น

174
00:10:48,543 --> 00:10:51,338
‎เดี๋ยวนี้ผู้คนแสดงทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ

175
00:10:54,007 --> 00:10:56,218
‎ในทางศีลธรรมก็ไม่มีอะไรผิดหรอก

176
00:10:57,344 --> 00:11:00,514
‎แต่ฉันสงสัยว่าคนพวกนี้ที่…

177
00:11:00,597 --> 00:11:02,933
‎คนที่ทำแบบนี้มาตลอด คนที่อายุน้อย

178
00:11:03,016 --> 00:11:04,851
‎คนที่อยู่ในโลกนี้มาตลอด

179
00:11:05,811 --> 00:11:08,271
‎ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาจะตัดสินอะไรยังไง

180
00:11:09,439 --> 00:11:15,070
‎นึกออกไหม และเพราะโดยพื้นฐานแล้ว
‎การสร้างความแตกต่างคืออาชีพของฉัน

181
00:11:15,153 --> 00:11:16,738
‎และการตัดสินคืออาชีพของฉัน

182
00:11:17,239 --> 00:11:21,034
‎ฉันคิดว่าไม่มีคนรุ่นใหม่ที่เป็นแบบฉัน

183
00:11:21,952 --> 00:11:23,787
‎พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเหมือนฉัน

184
00:11:23,870 --> 00:11:27,290
‎ไม่ใช่ว่าชีวิตฉันโรยด้วยกลีบกุหลาบนะ
‎ไม่ใช่ว่าคนรักฉันในแบบที่ฉันเป็น

185
00:11:27,374 --> 00:11:29,710
‎แต่พวกเขา…

186
00:11:30,836 --> 00:11:34,297
‎พวกเขาวิจารณ์กันแบบบ้าคลั่งมาก

187
00:11:34,381 --> 00:11:37,217
‎แบบว่า "ฉันเกลียดทรงผมคุณ คุณสมควรตาย"

188
00:11:37,300 --> 00:11:42,139
‎นึกออกไหม หรือไม่ก็ยกย่องคนอื่นมากเกินไป

189
00:11:42,681 --> 00:11:45,892
‎"เยี่ยมมาก คุณเยี่ยมมาก
‎ทำต่อไปนะ คุณเยี่ยมมาก"

190
00:11:46,518 --> 00:11:48,854
‎ซึ่งถ้าเป็นฉันจะพูดว่า

191
00:11:49,438 --> 00:11:52,566
‎"ทรงผมคุณเหรอ ไม่ควรมีใครถูกฆ่า
‎เพราะทรงผมของคุณ

192
00:11:52,649 --> 00:11:56,027
‎แต่งานเขียนของคุณ หยุดเถอะ
‎อย่าทำต่อ คุณไม่เก่ง"

193
00:11:57,237 --> 00:12:01,199
‎ฉันเคยถามคุณ เพราะคุณมักจะ
‎แสดงออกว่าคุณชอบเขียนหนังสือมากแค่ไหน

194
00:12:01,283 --> 00:12:03,368
‎ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่นักเขียนมักจะพูด

195
00:12:03,910 --> 00:12:04,745
‎(โทนี มอร์ริสัน)

196
00:12:04,828 --> 00:12:09,291
‎ฉันถามว่าทำไมคุณถึงชอบเขียนหนังสือ คุณบอกว่า
‎"เพราะไม่อย่างนั้น ชีวิตฉันจะติดหนึบ"

197
00:12:11,334 --> 00:12:17,841
‎ต้องขอบอกว่าหลังจากที่ฉันเขียนหนังสือ
‎เล่มแรกเสร็จ เรื่องดวงตาสีฟ้าสุดฟ้า

198
00:12:17,924 --> 00:12:23,513
‎มีช่วงเวลาแห่งความเศร้าโศกที่ลึกซึ้งมากและฉัน…

199
00:12:23,597 --> 00:12:29,478
‎ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ฉันคาดเดาความรู้สึกนั้นได้
‎เมื่อฉันเขียนนิยายจบ

200
00:12:30,937 --> 00:12:33,315
‎และเมื่อเขียนฉบับปรุบปรุงล่าสุดเสร็จ

201
00:12:33,398 --> 00:12:36,693
‎เลือกแล้วเลือกอีกอยู่อย่างนั้น

202
00:12:36,777 --> 00:12:39,863
‎ดูให้แน่ใจว่าเป็นคำนี้นะ ไม่ใช่คำนั้น

203
00:12:40,697 --> 00:12:41,782
‎แต่มันเป็นเรื่องจริง

204
00:12:41,865 --> 00:12:46,953
‎"ชีวิตติดหนึบ" อาจจะแรง
‎ไปหน่อยนะฟราน แต่มัน…

205
00:12:47,037 --> 00:12:48,997
‎ฉันยกคำพูดคุณมานะ เป๊ะๆ เลย

206
00:12:51,208 --> 00:12:56,046
‎สิ่งสำคัญที่นักเขียนต้องการ หรือจิตรกร
‎หรือศิลปินประเภทอื่นๆ คือพรสวรรค์

207
00:12:56,129 --> 00:13:00,258
‎และสิ่งที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับพรสวรรค์
‎ก็คือมันเป็นสิ่งหนึ่ง

208
00:13:00,342 --> 00:13:01,718
‎เป็นสิ่งเดียวที่ฉันคิดออกเลยละ

209
00:13:01,802 --> 00:13:07,015
‎ที่ถูกแจกจ่ายไปให้ประชากรทั่วโลกแบบสุ่มจริงๆ

210
00:13:07,098 --> 00:13:11,144
‎มันไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น คุณซื้อมันไม่ได้

211
00:13:11,228 --> 00:13:14,314
‎คุณเรียนมันไม่ได้ คุณสืบทอดมันจากใครไม่ได้

212
00:13:14,815 --> 00:13:17,234
‎ไม่ได้ มันไม่ใช่กรรมพันธุ์ โอเคไหม

213
00:13:17,317 --> 00:13:21,988
‎มันโปรยปรายไปเหมือนทรายทั่วโลก
‎และมันอาจเกิดขึ้นที่ไหนก็ได้

214
00:13:22,072 --> 00:13:24,825
‎แน่นอนว่ามีหลายที่ที่คุณอาจมีพรสวรรค์นี้

215
00:13:24,908 --> 00:13:26,660
‎แต่คุณไม่สามารถแสดงมันออกมาได้

216
00:13:26,743 --> 00:13:29,246
‎มีที่แบบนั้นเยอะมาก แต่…

217
00:13:30,580 --> 00:13:33,834
‎และมันอาจเป็นเหตุผลที่คนเรามักจะ

218
00:13:33,917 --> 00:13:36,419
‎โดยเฉพาะในประเทศนี้

219
00:13:36,503 --> 00:13:41,174
‎ที่มองหาคำอธิบายความสำเร็จของหนังสือหรือ…

220
00:13:41,258 --> 00:13:43,552
‎ที่ว่า "ความสำเร็จ"
‎ฉันไม่ได้หมายถึงด้านการค้านะ

221
00:13:43,635 --> 00:13:44,719
‎นอกเหนือจากพรสวรรค์

222
00:13:45,804 --> 00:13:47,889
‎เพราะมันทำให้คนโกรธ

223
00:13:49,683 --> 00:13:51,810
‎อีดิธ วอร์ทันรวยแค่ไหนตอนเริ่มทำอาชีพนี้

224
00:13:51,893 --> 00:13:54,271
‎รวยมาก อีดิธ วอร์ทันรวยมาก

225
00:13:54,354 --> 00:13:56,982
‎เธอรวยมหาศาล โอเคไหม

226
00:13:57,065 --> 00:14:00,569
‎สิ่งสำคัญที่ทำให้อีดิธ วอร์ทัน
‎เป็นนักเขียนที่ยอดเยี่ยมคือพรสวรรค์

227
00:14:01,069 --> 00:14:05,532
‎แต่ข้อได้เปรียบของความร่ำรวย
‎และชนชั้นของเธอคือเหตุผลที่เรามีหนังสือเล่มนี้

228
00:14:05,615 --> 00:14:07,033
‎ซึ่งน่าประทับใจมาก

229
00:14:07,117 --> 00:14:11,746
‎แต่มันหายากมากที่คนในชนชั้นนั้นจะเขียนหนังสือ

230
00:14:11,830 --> 00:14:15,125
‎ดังนั้นคนส่วนใหญ่ที่เขียนถึงชนชั้นนั้น
‎จึงอยู่ข้างนอก

231
00:14:15,208 --> 00:14:17,794
‎นั่นมัน… สำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ

232
00:14:17,878 --> 00:14:20,297
‎มีผู้หญิงรวยๆ อีกมากมาย

233
00:14:20,380 --> 00:14:23,717
‎ในยุคของอีดิธ วอร์ทัน
‎และพวกเขาไม่ได้เขียนหนังสือพวกนี้

234
00:14:23,800 --> 00:14:27,387
‎ดังนั้นในเมื่อมีผู้หญิงรวยๆ อยู่ตลอด
‎ก็เป็นเรื่องดีที่จะมีแบบนี้สักคน

235
00:14:27,470 --> 00:14:32,601
‎มีจดหมายฉบับหนึ่งที่ผมกำลังจะอ่าน
‎จากนิวยอร์กไทมส์ วันที่ 31 กรกฎาคม

236
00:14:33,226 --> 00:14:35,061
‎ในบทความนี้ที่ผมอ่านเมื่อคืนก่อน

237
00:14:35,145 --> 00:14:39,524
‎"ผู้บริหารในกระทรวงศึกษาธิการของเมือง
‎ยกเลิกการสอบทักษะการอ่าน

238
00:14:39,608 --> 00:14:42,694
‎ที่ใช้ข้อความเรื่องเอจออฟอินโนเซนส์
‎ของเอดิธ วอร์ทัน"

239
00:14:44,070 --> 00:14:47,490
‎และข้อความที่เป็นปัญหาเริ่มต้นว่า
‎เครื่องหมายคำพูดเปิด

240
00:14:47,574 --> 00:14:53,788
‎"เป็นที่เห็นพ้องกันโดยทั่วไปในนิวยอร์กว่า
‎เคาน์เตสโอเลนสกา 'สูญเสียความงามไป'"

241
00:14:55,665 --> 00:15:00,128
‎คำร้องเรียนคือ เครื่องหมายคำพูดเปิด
‎"เด็กผู้หญิงคนใดที่สอบ" เครื่องหมายคำพูดปิด

242
00:15:00,712 --> 00:15:03,340
‎จะประสบกับการพูดถึง
‎การสูญเสียความงามของคุณซึ่งเป็นการ

243
00:15:03,423 --> 00:15:05,425
‎เครื่องหมายคำพูดเปิด "สะกิดต่อม"

244
00:15:06,718 --> 00:15:07,636
‎เครื่องหมายคำพูดปิด

245
00:15:07,719 --> 00:15:11,806
‎นี่ยังไม่พูดถึงพวกเคาน์เตส ที่อาจจะ…

246
00:15:12,432 --> 00:15:15,977
‎ฉันคอยดูแลไม่ให้เคาน์เตสคนไหนโกรธอยู่เสมอ

247
00:15:17,812 --> 00:15:19,314
‎นี่มันบ้าชัด ๆ

248
00:15:20,315 --> 00:15:22,734
‎โอเคไหม แต่ฉันดีใจมากนะ

249
00:15:22,817 --> 00:15:27,656
‎จะว่าไปนี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พวกเขา
‎อ่านอีดิธ วอร์ทันได้ ดังนั้น…

250
00:15:31,576 --> 00:15:32,702
‎(สตีวี วันเดอร์) (มาร์วิน เกย์)

251
00:15:32,786 --> 00:15:37,040
‎ศิลปิน ถ้าเขาเป็นศิลปินจริงๆ
‎เขาสนใจแค่เรื่องเดียว

252
00:15:37,123 --> 00:15:40,585
‎และนั่นคือการปลุกความคิดคน

253
00:15:41,211 --> 00:15:44,631
‎เพื่อให้มนุษย์เพศชายและหญิงตระหนักรู้

254
00:15:44,714 --> 00:15:49,386
‎ว่ามีสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เราเห็นบนพื้นผิว

255
00:15:49,469 --> 00:15:51,763
‎(รีเมมเบอร์มาร์วินเกย์
‎กำกับโดย อาร์. โอลิเวียร์)

256
00:15:51,846 --> 00:15:55,225
‎มันจึงสะท้อนอยู่ในเพลงของศิลปินตัวจริงเสมอ

257
00:15:55,308 --> 00:15:57,060
‎หรือผลงานของเขา ภาพวาดของเขา

258
00:16:13,743 --> 00:16:16,204
‎เราจะไปที่ต้นเพลงเดี๋ยวนี้เลย ไปที่ต้นเพลง

259
00:16:16,287 --> 00:16:17,330
‎ต้นเพลง

260
00:16:19,082 --> 00:16:20,583
‎นี่คือคอร์ดวนซ้ำ

261
00:16:25,255 --> 00:16:28,383
‎เราจะเล่นแบบนี้สี่่ชุด

262
00:16:30,010 --> 00:16:30,844
‎ชอบว่ะ

263
00:16:43,064 --> 00:16:45,442
‎ฉันเข้าใจว่าหลายๆ อย่างสร้างขึ้นมายังไง

264
00:16:45,525 --> 00:16:50,363
‎ไม่ใช่ว่าฉันทำได้ แต่ฉันรู้ว่า
‎คุณวาดภาพยังไง คุณวาดรูปยังไง

265
00:16:50,447 --> 00:16:52,699
‎แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณแต่งเพลงยังไง

266
00:16:52,782 --> 00:16:54,784
‎เอาละทุกคน เล่นให้ฉันรอบหนึ่ง

267
00:16:57,454 --> 00:17:00,915
‎ฉันรู้ว่าคุณเขียนเนื้อเพลงยังไง
‎แต่ไม่รู้ว่าแต่งดนตรียังไง

268
00:17:00,999 --> 00:17:03,960
‎และฉันนึกได้ว่าบางครั้งฉันก็ดูหนัง

269
00:17:04,043 --> 00:17:09,132
‎ที่มีคอนเสิร์ตใหญ่ๆ ของนักดนตรีดังๆ

270
00:17:09,758 --> 00:17:12,260
‎และมีกล้องเต็มไปหมดที่ถ่ายอยู่ตรงนั้น

271
00:17:12,342 --> 00:17:14,721
‎และคุณจะเห็นใบหน้าของผู้คน

272
00:17:14,803 --> 00:17:19,475
‎และเวลาฉันเห็นภาพแบบนี้
‎ฉันมักจะสนใจคนดูมาก

273
00:17:19,559 --> 00:17:20,935
‎และฉันเห็นสิ่งนี้ และฉัน…

274
00:17:21,019 --> 00:17:25,148
‎คุณเห็นว่าผู้คนมีความสุข
‎และซาบซึ้งกับดนตรีนี้มากแค่ไหน

275
00:17:25,732 --> 00:17:28,443
‎โดยเฉพาะเพลงยอดนิยมในวัยเยาว์ของพวกเขา

276
00:17:28,526 --> 00:17:31,488
‎ไม่สำคัญว่าเพลงยอดนิยมในวัยเด็กของพวกเขา

277
00:17:31,571 --> 00:17:36,826
‎จะเป็นแฟรงก์ ซินาตราหรือบิลลี โจเอล
‎หรือเดวิด โบอี หรือคิวทิป

278
00:17:36,910 --> 00:17:39,954
‎นี่คือ "จำตอนที่เราไปเดตกันครั้งแรกไม่ได้เหรอ

279
00:17:40,038 --> 00:17:41,456
‎เพลงนี้ไง จำได้ไหม"

280
00:17:41,539 --> 00:17:43,792
‎เรื่องนี้สำคัญกับผู้คนมาก

281
00:17:44,584 --> 00:17:47,253
‎และพวกเขารักคนที่มอบสิ่งนี้ให้กับพวกเขา

282
00:17:47,337 --> 00:17:49,380
‎และเรื่องทั้งหมดก็เป็นปริศนาสำหรับพวกเขา

283
00:17:49,464 --> 00:17:53,510
‎ไม่มีใครได้รับความรักเหมือนนักดนตรี

284
00:17:53,593 --> 00:17:56,471
‎ไม่มีศิลปะ… นักดนตรีเป็นที่รักของผู้คน

285
00:17:56,554 --> 00:17:58,139
‎เป็นที่รักมาก

286
00:17:58,223 --> 00:18:03,770
‎เพราะพวกเขามอบความสามารถ
‎ในการแสดงอารมณ์และความทรงจำให้กับคนฟัง

287
00:18:03,853 --> 00:18:05,772
‎ศิลปะรูปแบบอื่นทำแบบนั้นไม่ได้

288
00:18:05,855 --> 00:18:08,066
‎ฉันคิดจริงๆ ว่านักดนตรี…

289
00:18:08,149 --> 00:18:10,485
‎น่าจะมีนักดนตรีและพ่อครัวนี่แหละ

290
00:18:10,568 --> 00:18:13,780
‎ที่ทำให้ชีวิตมนุษย์มีความสุขที่สุด

291
00:18:13,863 --> 00:18:19,661
‎และเพลงโมทาวน์เป็นที่นิยมมากสมัยฉันเป็นวัยรุ่น

292
00:18:19,744 --> 00:18:22,497
‎เวลาฉันได้ยินมันทีไร ฉันจะมีความสุขขึ้นทันที

293
00:18:23,039 --> 00:18:25,041
‎มันทำให้ฉันมีความสุขมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

294
00:18:25,125 --> 00:18:27,127
‎นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีเหตุผลเลย

295
00:18:27,627 --> 00:18:31,548
‎แล้วฉันคิดว่าโมทาวน์
‎เป็นเพลงที่เจ๋งที่สุดในโลกรึเปล่า

296
00:18:31,631 --> 00:18:33,007
‎ฉันไม่คิด

297
00:18:33,091 --> 00:18:36,928
‎แต่ถ้าคุณถามฉันว่า "วินาทีที่คุณได้ยินเพลงนี้
‎คุณมีความสุขขึ้นไหม" ฉันมีความสุขขึ้น

298
00:18:37,512 --> 00:18:40,765
‎นั่นเป็นสิ่งสำคัญมากที่ต้องทำเพื่อมนุษย์

299
00:18:40,849 --> 00:18:44,644
‎ดนตรีทำให้คนมีความสุขมากขึ้น
‎และไม่เป็นอันตรายต่อพวกเขา

300
00:18:44,727 --> 00:18:46,646
‎สิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นส่วนใหญ่จะเป็นอันตราย

301
00:18:47,772 --> 00:18:49,023
‎ดังนั้นมันพิเศษมาก

302
00:18:49,107 --> 00:18:51,442
‎มันเหมือนยาเสพติดที่ไม่ทำให้คุณตาย

303
00:18:52,360 --> 00:18:58,241
‎มีหลายอย่างที่ต้องพูดถึง
‎การได้สัมผัสกับศิลปินคนอื่นๆ

304
00:18:58,324 --> 00:18:59,200
‎ได้ใช้เวลาร่วมกัน

305
00:18:59,284 --> 00:19:00,869
‎การใช้เวลาร่วมกันเป็นเรื่องสำคัญ

306
00:19:00,952 --> 00:19:01,911
‎มีร้านแม็กซ์และ…

307
00:19:01,995 --> 00:19:04,747
‎ร้านแม็กซ์และอีกหลายล้านแห่ง
‎และอีกหลายล้านแห่งก่อนหน้านั้น

308
00:19:04,831 --> 00:19:08,543
‎นั่นคือนิวยอร์ก นั่นคือปารีส
‎เป็นคนละช่วงเวลา คนละเมืองกัน

309
00:19:09,836 --> 00:19:11,045
‎แต่มันสำคัญมาก

310
00:19:11,129 --> 00:19:14,215
‎และฉันจำตอนที่ไมเคิล บลูมเบิร์ก
‎ออกกฎหมายการสูบบุหรี่นั่นได้

311
00:19:15,383 --> 00:19:17,802
‎และฉันก็ยังจะคุยกับเขา

312
00:19:17,886 --> 00:19:24,100
‎ฉันถามว่า "คุณรู้ไหมว่า
‎ศิลปินที่นั่งเล่นในบาร์และร้านอาหาร

313
00:19:24,184 --> 00:19:26,811
‎พูดคุย และดื่มเหล้า และสูบบุหรี่เรียกว่าอะไร"

314
00:19:26,895 --> 00:19:30,064
‎เขาพูดว่า "อะไร" ฉันบอก
‎"มันเรียกว่าประวัติศาสตร์ศิลปะ"

315
00:19:30,148 --> 00:19:34,485
‎คิดดูนะ ถ้าปิกาโซต้องลุกขึ้น
‎ออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก

316
00:19:35,445 --> 00:19:36,988
‎เขาอาจพลาดอะไรบางอย่างไป

317
00:19:37,071 --> 00:19:41,868
‎คุณจะบอกว่านักกีฬาที่เก่ง
‎เทียบเท่ากับศิลปินที่เก่งไหม

318
00:19:44,078 --> 00:19:46,831
‎ฉันจะบอกว่านักกีฬาที่เก่ง
‎เทียบเท่ากับนักเต้นที่เก่ง

319
00:19:48,166 --> 00:19:49,626
‎แต่ไม่เท่ากับนักเขียนที่เก่ง

320
00:19:51,377 --> 00:19:52,253
‎ผมไม่เห็นด้วย

321
00:19:52,837 --> 00:19:54,214
‎ฉันรู้ แหม ตกใจจัง

322
00:19:56,174 --> 00:19:57,508
‎ฉันอึ้งสุดๆ เลยเนี่ย

323
00:19:57,592 --> 00:19:59,219
‎ผมจะบอกว่า สำหรับผม…

324
00:19:59,302 --> 00:20:02,430
‎คนเดียวที่ไม่เห็นด้วยกับฉัน
‎มากพอๆ กับคุณคือญาติฉัน

325
00:20:02,513 --> 00:20:09,020
‎ผมไม่… ไมเคิล จอร์แดนเทียบเท่ากับซินาตรา

326
00:20:09,103 --> 00:20:10,438
‎ไมเคิลแองเจโล…

327
00:20:12,649 --> 00:20:15,068
‎เคาท์ เบซี ดุค เอลลิงตัน

328
00:20:15,735 --> 00:20:18,238
‎เขาอยู่ในระดับนั้น และคุณ… สำหรับผมนะ!

329
00:20:18,321 --> 00:20:22,325
‎เขาอาจอยู่ในระดับนั้นในกีฬาของเขา
‎ฉันไม่ได้บอกว่าไม่อยู่ ฉันไม่รู้

330
00:20:22,408 --> 00:20:25,328
‎ทุกคนบอกว่าเขาเป็นนักบาสที่เก่งที่สุด
‎ฉันเชื่อคุณ

331
00:20:25,411 --> 00:20:27,789
‎ฉันจะไม่เถียงกับคุณเรื่องนั้น

332
00:20:27,872 --> 00:20:30,917
‎แต่มันไม่ใช่ว่าเขาแค่เก่ง… แต่เป็นคนที่… คือแบบ

333
00:20:31,417 --> 00:20:37,757
‎ไม่ว่าคุณจะทำงานในสาขาไหน
‎เมื่อคุณไปถึงระดับนั้น มันเหมือนเป็นพวกขั้นเทพ

334
00:20:37,840 --> 00:20:40,843
‎แน่นอน ฉันเห็นด้วย พวกเขาอยู่ในระดับสูงสุด

335
00:20:40,927 --> 00:20:45,848
‎แต่ 40 ปีหลังจากที่เขาตาย
‎จะไม่มีใครฟังบันทึกของไมเคิล จอร์แดน

336
00:20:45,932 --> 00:20:47,725
‎เหมือนที่คุณฟังเพลงของดุค เอลลิงตันได้

337
00:20:47,809 --> 00:20:50,645
‎คุณมีดุค เอลลิงตันได้เสมอ เพราะมันมี…

338
00:20:50,728 --> 00:20:52,981
‎ไม่ใช่แค่บันทึกในแง่ของแผ่นเสียงนะ

339
00:20:53,064 --> 00:20:54,565
‎มันมีบันทึกการทำงานของเขา

340
00:20:54,649 --> 00:20:58,736
‎งานก็เหมือนกัน
‎ไมเคิล จอร์แดนไม่ได้เล่นบาสเกตบอลต่อ

341
00:20:58,820 --> 00:21:00,488
‎เขาไม่ได้ทิ้งบันทึกที่ถาวรไว้

342
00:21:00,571 --> 00:21:03,032
‎คุณดูการแข่งบาสเกตบอลเก่าๆ
‎ของไมเคิล จอร์แดนไหม

343
00:21:03,116 --> 00:21:04,033
‎ก็ดูได้นะ

344
00:21:04,117 --> 00:21:05,076
‎ฉันรู้ว่าดูได้

345
00:21:05,159 --> 00:21:08,371
‎โอเคไหม ฉันรู้ว่าคุณอาจจะดู แต่คุณดูไหม

346
00:21:08,997 --> 00:21:11,416
‎ความตื่นเต้นมันอยู่ตรงที่เกมจบยังไงไม่ใช่เหรอ

347
00:21:11,916 --> 00:21:13,042
‎- ใช่ แต่…
‎- คุณรู้ผลแล้ว

348
00:21:13,126 --> 00:21:14,002
‎แต่หลังจาก…

349
00:21:14,502 --> 00:21:17,630
‎ปิกาโซยังวาดรูปอยู่รึเปล่า
‎เขายังวาดรูปอยู่รึเปล่า

350
00:21:17,714 --> 00:21:20,717
‎เปล่า แต่รูปที่เรามีเป็นรูปเดียวกับที่เขาวาด

351
00:21:21,801 --> 00:21:24,095
‎- หมายความว่าไง
‎- ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลย

352
00:21:24,178 --> 00:21:28,266
‎คุณจะไม่พูดว่า "มันออกมาได้ยังไง
‎นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ดูรูปของปิกาโซ

353
00:21:28,349 --> 00:21:31,519
‎แต่เหตุผลหนึ่งที่คุณดูการแข่งบาส
‎ก็เพื่อดูว่าใครจะชนะไม่ใช่เหรอ

354
00:21:31,602 --> 00:21:35,231
‎ถ้าคุณรู้แล้วว่าใครชนะ
‎ไมเคิล จอร์แดนชนะไปแล้ว คุณดูซ้ำอีกครั้งไหม

355
00:21:35,315 --> 00:21:38,776
‎ดูสิ คุณจะคิดว่า "เขาทำแบบนั้นได้ยังไงวะ"

356
00:21:38,860 --> 00:21:41,821
‎โอเค นั่นคงเป็นวิธีการดูการแข่งบาสแบบหนึ่ง

357
00:22:09,682 --> 00:22:11,517
‎ไปต่อกันที่ภาพวาดสตรีแห่งอัลเจียร์ส

358
00:22:11,601 --> 00:22:13,603
‎สตรีแห่งอัลเจียร์สของปิกาโซ ภาพวาดสุดวิเศษ

359
00:22:13,686 --> 00:22:16,981
‎เปิดที่เท่าไหร่ดี
‎เปิดที่ 100 ล้านดอลลาร์ 100 ล้าน

360
00:22:17,065 --> 00:22:18,441
‎หนึ่งร้อยห้าล้าน

361
00:22:18,524 --> 00:22:24,530
‎ปิกาโซผู้ยิ่งใหญ่ ภาพเปลือย ใบไม้สีเขียว
‎และรูปปั้นครึ่งตัว จากปี 1932 เริ่มที่ 58 ล้าน

362
00:22:24,614 --> 00:22:29,035
‎ทำไมล่ะ 129 ล้าน
‎ใครจะให้ผม 130 บ้าง หมายเลข 47 อาจจะสู้

363
00:22:29,118 --> 00:22:31,996
‎ที่ 92 ล้านดอลลาร์… 93 ล้าน

364
00:22:32,080 --> 00:22:35,583
‎รอเดี๋ยว 147 เห็นไหมครับ 147

365
00:22:35,666 --> 00:22:38,419
‎เก้าสิบสามล้าน กับคุณคนนี้

366
00:22:38,503 --> 00:22:41,047
‎ไม่ต้องรอ 147 ผมจะขายให้คุณเลย

367
00:22:41,130 --> 00:22:46,636
‎เก้าสิบห้าล้านดอลลาร์
‎โอกาสสุดท้ายที่ 95… 95 ล้าน

368
00:22:48,554 --> 00:22:52,558
‎เป็นการประมูลที่กล้าหาญมาก ขอบคุณมากครับ
‎อยู่ที่ 160 ล้านดอลลาร์ครับทุกท่าน

369
00:22:52,642 --> 00:22:57,480
‎ขอเตือนนะครับ สตรีแห่งอัลเจียร์สของปิกาโซ
‎ขายที่นี่ ที่คริสตี้

370
00:22:57,563 --> 00:22:59,440
‎หนึ่งร้อยหกสิบล้านดอลลาร์

371
00:23:00,274 --> 00:23:01,275
‎เป็นของคุณแล้ว ขาย

372
00:23:02,944 --> 00:23:06,906
‎คุณคิดว่าในแง่ของวัฒนธรรมของเราตอนนี้
‎ศิลปะรูปแบบไหน

373
00:23:06,989 --> 00:23:11,035
‎ที่… พูดยังไงดี ขาดแคลนมากที่สุดในตอนนี้

374
00:23:11,869 --> 00:23:13,579
‎- หมายถึงแบบไหนแย่ที่สุดใช่ไหม
‎- ใช่

375
00:23:13,663 --> 00:23:14,497
‎ใช่นะ

376
00:23:17,417 --> 00:23:18,584
‎ใช่

377
00:23:18,668 --> 00:23:21,170
‎- การแข่งขันมันสูง
‎- ใช่ มันยาก

378
00:23:23,339 --> 00:23:26,134
‎อะไรมีโอกาสใช้เล่ห์กลได้มากที่สุดล่ะ

379
00:23:26,217 --> 00:23:32,014
‎ฉันขอตอบว่าทัศนศิลป์ หรือที่เราเรียกว่าทัศนศิลป์

380
00:23:32,807 --> 00:23:37,103
‎และแน่นอน หนึ่งในไม่กี่อย่าง…
‎ฉันไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนั้น

381
00:23:37,186 --> 00:23:40,064
‎ฉันคิดว่าเรื่องนี้มีคนเห็นด้วยเยอะมาก

382
00:23:40,148 --> 00:23:41,441
‎มันค่อนข้างขี้โกงน่ะ

383
00:23:42,066 --> 00:23:43,234
‎ใช่

384
00:23:44,235 --> 00:23:45,528
‎- เห็นด้วยไหม
‎- ผมเห็นด้วย

385
00:23:45,611 --> 00:23:50,324
‎แต่ผมเอาแต่คิดถึงราคา
‎และความพิเศษ ใช่ ความขี้โกง

386
00:23:50,408 --> 00:23:52,869
‎- นั่นคือสิ่งที่เราได้ยิน ราคา
‎- ราคา

387
00:23:52,952 --> 00:23:59,041
‎ถ้าคุณไปงานประมูล
‎เวลารูปของปิกาโซออกมา เงียบกริบ

388
00:24:00,251 --> 00:24:03,087
‎แต่พอค้อนทุบราคาปุ๊บ คนปรบมือ

389
00:24:03,838 --> 00:24:07,383
‎โอเคไหม เราอยู่ในโลกที่พวกเขา
‎ปรบมือให้ราคา ไม่ใช่ปิกาโซ

390
00:24:07,467 --> 00:24:08,509
‎ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

391
00:24:13,014 --> 00:24:14,640
‎โอเคไหม ฉันหมายถึง…

392
00:24:14,724 --> 00:24:18,102
‎พวกเขาปรบมือให้ราคา พวกเขาควรปรบมือ
‎ตอนที่รูปของปิกาโซออกมาสิ

393
00:24:18,186 --> 00:24:20,271
‎- ผมรู้
‎- เขาวาดรูปเก่งไม่ใช่เหรอ

394
00:24:22,899 --> 00:24:24,859
‎ไม่ใช่ "คุณซื้อเก่งไม่ใช่เหรอ"

395
00:24:40,625 --> 00:24:41,709
‎ว้าว!

396
00:24:56,516 --> 00:24:59,101
‎ฉันไปคลับแจ๊สบ่อยมากตอนรุ่นๆ

397
00:24:59,185 --> 00:25:01,646
‎สมัยที่มีนักดนตรีแจ๊สเก่งๆ หลายคน

398
00:25:02,146 --> 00:25:06,651
‎ฉันน่าจะเห็นนักดนตรีแจ๊สเก่งๆ
‎มีชีวิตอยู่ครบทุกคนในชีวิตฉัน

399
00:25:06,734 --> 00:25:08,945
‎- หลายครั้งด้วย
‎- คุณชอบใคร

400
00:25:09,028 --> 00:25:11,364
‎- ฉันว่ามิงกัสนะ
‎- ชาร์ลี มิงกัสเหรอ

401
00:25:11,447 --> 00:25:12,823
‎ฉันรู้จักเขาค่อนข้างดี

402
00:25:12,907 --> 00:25:14,075
‎เอาปืนมาทำอะไร

403
00:25:15,368 --> 00:25:19,121
‎มีคนปล้นผม พวกมันบุกเข้ามา
‎และเอาทุกอย่างไปวันที่ผมย้ายมาวันแรก

404
00:25:24,210 --> 00:25:25,127
‎ใครปล้นคุณ

405
00:25:27,463 --> 00:25:29,549
‎มิตรหรือศัตรูไม่รู้ ผมไม่รู้

406
00:25:30,132 --> 00:25:33,511
‎ต้องเป็นเพื่อนแหละ
‎เพราะมันตรงไปที่กล่องอัญมณีของผมเลย

407
00:25:34,720 --> 00:25:38,724
‎ต้องเป็นคนที่รู้จักผม
‎ใครสักคน ไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นคนใกล้ชิด

408
00:25:41,310 --> 00:25:42,812
‎เขาเคยยิงเท้าตัวเอง

409
00:25:42,895 --> 00:25:46,482
‎เพราะภรรยาของเขา
‎ซึ่งตอนนั้นเป็นแฟนของเขา เลิกกับเขา

410
00:25:46,566 --> 00:25:48,109
‎เขาเลยยิงเท้าตัวเอง

411
00:25:48,192 --> 00:25:50,945
‎แล้วเดินเลือดไหล
‎ขึ้นบันไดไปบนอะพาร์ตเมนต์ของเธอ

412
00:25:51,028 --> 00:25:52,446
‎เพื่อให้เห็นว่าเธอทำอะไรกับเขา

413
00:25:52,947 --> 00:25:55,157
‎จงใจยิงเท้าตัวเอง

414
00:25:56,492 --> 00:26:01,122
‎ฉันเป็นเพื่อนกับชาลส์
‎เพราะภรรยาของเขาเป็นเจ้าของนิตยสาร…

415
00:26:01,205 --> 00:26:03,499
‎หนังสือพิมพ์ พวกเขาเรียกว่าหนังสือพิมพ์ใต้ดิน

416
00:26:03,583 --> 00:26:06,877
‎เป็นเจ้าของนิตยสารฉบับแรกในแบบที่

417
00:26:06,961 --> 00:26:10,381
‎เป็นหนังสือพิมพ์พับสี่ทบที่ฉันทำงานให้ตอนอายุ 19

418
00:26:10,464 --> 00:26:12,592
‎เธอเป็นเจ้าของมัน ฉันเลยรู้จักเขา

419
00:26:12,675 --> 00:26:13,926
‎สอง สาม สี่

420
00:26:24,604 --> 00:26:27,857
‎เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก อารมณ์ร้อนสุดๆ

421
00:26:27,940 --> 00:26:31,235
‎เขาเคยโกรธฉันครั้งหนึ่ง
‎ตอนอยู่ระหว่างการแสดงที่แวนการ์ด

422
00:26:31,319 --> 00:26:34,530
‎พอเขาเห็นฉัน เขากระโดดลงมาจากเวที
‎วิ่งขึ้นบันได…

423
00:26:34,614 --> 00:26:38,159
‎และเขาอ้วนนะ เขาไม่ใช่ผู้ชายแนวนักกีฬา

424
00:26:38,242 --> 00:26:42,455
‎และฉันคิดว่าเขาแก่แล้ว น่าจะอายุ 40 ปลายๆ

425
00:26:42,580 --> 00:26:46,208
‎แต่ฉันยังเด็กอยู่ ประมาณ 19 แต่วิ่งไม่เก่งเลย

426
00:26:46,292 --> 00:26:50,838
‎และเขาวิ่งตามฉัน ตะโกนใส่ฉัน
‎ไปตามเซเวนท์อะเวนิว

427
00:26:50,921 --> 00:26:52,548
‎จนเกือบถึงถนนคานาล

428
00:26:52,632 --> 00:26:56,510
‎จนในที่สุดฉันวิ่งต่อไม่ไหวแล้ว
‎และฉันล้มลงไปบนถนน

429
00:26:57,011 --> 00:26:59,764
‎แล้วเขาก็… ซึ่งเขาควรเล่นดนตรีอยู่นะ

430
00:26:59,847 --> 00:27:02,433
‎คนที่เหลือในวงอยู่บนเวทีที่แวนการ์ด

431
00:27:02,516 --> 00:27:04,477
‎ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างออกไป 20 ช่วงตึก

432
00:27:04,560 --> 00:27:07,188
‎ฉันล้มลงแบบนี้ แล้วเขาก็ล้มลง

433
00:27:07,271 --> 00:27:10,483
‎แล้วเขาก็นั่งลงและมองฉัน
‎เขาพูดว่า "อยากไปกินข้าวไหม"

434
00:27:12,526 --> 00:27:13,736
‎ฉันเลยชี้ให้เขาเห็นว่า

435
00:27:13,819 --> 00:27:18,115
‎"คุณอยู่ระหว่างการแสดงนะ และคนมาดูคุณ"

436
00:27:18,199 --> 00:27:23,287
‎เขาเป็นนักกินชื่อดังขนาดที่ว่า
‎การเดินผ่านไชน่าทาวน์กับเขา

437
00:27:23,371 --> 00:27:26,582
‎จะมีเชฟออกมาจากชั้นใต้ดินเพื่อปรบมือให้เขา

438
00:27:27,124 --> 00:27:29,418
‎สิ่งนี้ทำให้แม่ฉันรักเขา

439
00:27:29,502 --> 00:27:31,295
‎เขามาที่บ้านพ่อแม่ฉันในวันขอบคุณพระเจ้า

440
00:27:31,379 --> 00:27:32,254
‎- จริงเหรอ
‎- จริง

441
00:27:32,338 --> 00:27:34,674
‎แม่ฉันรักเขา เขากินเก่งมาก

442
00:27:36,175 --> 00:27:38,552
‎แม่บอกว่า "อีตาชาลส์นั่นกินเก่งจริงๆ"

443
00:27:38,636 --> 00:27:40,554
‎เขาไม่ได้แค่เติมอาหารหลายจานนะ

444
00:27:40,638 --> 00:27:43,265
‎แต่หลังจากนั้น เขายังเข้าไปในครัว
‎และกินไก่งวงจนหมด

445
00:27:44,892 --> 00:27:48,396
‎คนส่วนใหญ่มองว่าเขาเป็นอัจฉริยะด้านดนตรี
‎แม่ฉันมองว่าเขาเป็นคนกินเก่ง

446
00:27:49,814 --> 00:27:52,108
‎- ฉันเคยกินมื้อเช้ากับดุค เอลลิงตัน
‎- ครับ

447
00:27:52,191 --> 00:27:54,860
‎- กับชาลส์ และ…
‎- ที่ไหนครับเนี่ย

448
00:27:54,944 --> 00:27:57,488
‎ร้านรูเบนส์ ซึ่งเคยเป็นร้านอาหารที่เปิดทั้งคืน

449
00:27:57,571 --> 00:28:00,241
‎ซึ่งเคยตั้งอยู่บนถนนสาย 58 และฟิฟท์อะเวนิว

450
00:28:00,324 --> 00:28:05,746
‎และดุค เอลลิงตันเป็นคนเดียว
‎ที่ฉันเห็นชาลส์ มิงกัสยอมเชื่อฟัง

451
00:28:06,664 --> 00:28:11,377
‎สมัยที่ชาลส์หนุ่มๆ เขาเล่นในวง
‎ของดุค เอลลิงตัน และถูกไล่ออก

452
00:28:12,128 --> 00:28:16,590
‎และชาลส์เป็นคนที่จองหองมาก

453
00:28:17,508 --> 00:28:19,510
‎เขาไม่อยากให้ใครพูดกับเขา

454
00:28:19,593 --> 00:28:22,054
‎เขาดูถูกคนส่วนใหญ่

455
00:28:22,138 --> 00:28:25,891
‎และคนเดียวที่ฉันเห็นเขา
‎ยอมเชื่อฟังคือดุค เอลลิงตัน

456
00:28:25,975 --> 00:28:29,353
‎เขาเคารพดุค เอลลิงตันมาก
‎จนแทบไม่กล้ามองหน้าเขา

457
00:28:29,854 --> 00:28:32,982
‎และดุค เอลลิงตันตะโกนใส่เขา "ชาลส์!"

458
00:28:33,065 --> 00:28:37,111
‎"ขอโทษครับ ดุค" เหมือนเป็นคนละคนเลย

459
00:28:37,194 --> 00:28:39,947
‎เหมือนแบบ "เกิดอะไรขึ้นกับชาลส์"
‎นึกออกไหม

460
00:28:40,030 --> 00:28:42,366
‎ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีคนแบบนั้นในชีวิต

461
00:28:42,450 --> 00:28:47,496
‎ไม่ว่าพวกเขาจะจองหองแค่ไหน
‎หรือยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ตาม

462
00:28:48,831 --> 00:28:51,834
‎ในความคิดของฉัน
‎ชาลส์เป็นศิลปินที่ยอดเยี่ยมมาก

463
00:28:51,917 --> 00:28:54,754
‎แต่ในความคิดของชาลส์ ดุค เอลลิงตันสำคัญกว่า

464
00:29:09,894 --> 00:29:13,939
‎ถ้าคุณชื่นชมผลงานของใครสักคน
‎คุณซึมซับมันเข้าไปจำนวนหนึ่ง

465
00:29:14,815 --> 00:29:18,444
‎ตอนนี้มันกำลังมาถึงจุดที่นักแต่งเพลงร่วมสมัย…

466
00:29:18,527 --> 00:29:20,029
‎(ดุค เอลลิงตัน) (ลีโอนาร์ด เบิร์นสไตน์)

467
00:29:20,112 --> 00:29:24,784
‎และคนที่ควรจะเป็นนักแต่งเพลงแจ๊สสมัยใหม่

468
00:29:25,743 --> 00:29:28,078
‎พวกเขาจบมาจากโรงเรียนดนตรีเดียวกัน

469
00:29:28,162 --> 00:29:28,996
‎ใช่เลย

470
00:29:29,079 --> 00:29:32,333
‎และมันยากมากที่จะหาว่า
‎ขอบเขตที่รับได้อยู่ตรงไหน

471
00:29:32,416 --> 00:29:35,169
‎แต่แน่นอนว่าคุณเป็นหนึ่งในผู้บุกเบิกเรื่องนั้น

472
00:29:35,252 --> 00:29:37,129
‎แต่ผมไม่ได้จบมาจากโรงเรียนดนตรี

473
00:29:37,213 --> 00:29:42,009
‎ใช่ แต่คุณเป็นหนึ่งในคนกลุ่มแรก
‎ที่แต่งเพลงที่เรียกว่าซิมโฟนิกแจ๊ส

474
00:29:42,092 --> 00:29:45,054
‎ผมมีโรงเรียนดนตรีอยู่ในแคปิตอลเธียร์เตอร์

475
00:29:45,137 --> 00:29:46,639
‎ใช่แล้ว ใช่เลย

476
00:29:46,722 --> 00:29:48,682
‎ฟังเพลงซิมโฟนีก่อนดูหนัง

477
00:29:48,766 --> 00:29:50,976
‎บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่เราแตกต่างกันจริงๆ

478
00:29:51,060 --> 00:29:54,730
‎ตรงที่คุณแต่งเพลงซิมโฟนิกแจ๊ส
‎ส่วนผมแต่งเพลงแจ๊สซิมโฟนี

479
00:29:56,232 --> 00:29:57,900
‎- รักคุณนะพวก
‎- อะไรแบบนั้น

480
00:30:10,371 --> 00:30:11,997
‎เห็นกระดุมข้อมือคาลเดอร์ของฉันไหม

481
00:30:12,540 --> 00:30:16,710
‎แซนดี้ โรเวอร์ให้ฉันยืม
‎เธอเป็นหลานของอเล็กซานเดอร์ คาลเดอร์

482
00:30:16,794 --> 00:30:18,838
‎เขาทำกระดุมนี่ด้วยมือของเขาเอง

483
00:30:18,921 --> 00:30:23,801
‎ไม่ได้ออกแบบลายเส้นของกระดุมข้อมือ
‎เหมือนที่ศิลปินทำกันสมัยนี้ เขาทำมันขึ้นมาเลย

484
00:30:23,884 --> 00:30:27,179
‎เขาคงทำไว้ใช้เองนั่นแหละ คาลเดอร์น่ะ

485
00:30:27,263 --> 00:30:31,058
‎เขาไม่ได้ทำให้ฟราน
‎เขาทำเครื่องประดับเยอะมาก

486
00:30:31,141 --> 00:30:34,144
‎มีการแสดงที่เดอะเม็ต
‎แสดงเครื่องประดับของคาลเดอร์เท่านั้น

487
00:30:34,228 --> 00:30:35,563
‎และมันวิเศษมาก

488
00:30:35,646 --> 00:30:38,607
‎และมีชีวประวัติของคาลเดอร์ที่น่าทึ่งมาก

489
00:30:38,691 --> 00:30:41,610
‎น้องสาวของเขา ตอนเขาอายุเจ็ดขวบ

490
00:30:41,694 --> 00:30:45,114
‎ให้คีมอันหนึ่งกับเขา
‎ในวันคริสต์มาสและเขาเขียนถึงเรื่องนี้

491
00:30:45,197 --> 00:30:48,826
‎"นี่คือคริสต์มาสที่ดีที่สุดในชีวิตผม
‎ผมได้คีมมาหนึ่งอัน!"

492
00:30:48,909 --> 00:30:51,203
‎และเขาใช้มันทำสิ่งเหล่านี้

493
00:30:51,287 --> 00:30:54,540
‎และฉันคิดว่ากระดุมนี้อาจทำด้วยคีมอันเดียวกัน

494
00:30:54,623 --> 00:30:57,084
‎ฉันคิดว่ามันน่าทึ่งมาก

495
00:30:58,127 --> 00:31:00,296
‎คำบรรยายโดย กมลรัตน์ ชุติเชาวน์กุล