1
00:00:06,006 --> 00:00:07,966
‎(ผลงานซีรีส์สารคดีจาก NETFLIX)

2
00:00:11,761 --> 00:00:15,971
‎ฉันรู้ว่าเราไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้แล้ว
‎ศิลปะอาจเป็นอะไรก็ได้ ใครๆ ก็เป็นศิลปิน

3
00:00:16,056 --> 00:00:17,806
‎ผู้คนไปขึ้นศาล

4
00:00:17,892 --> 00:00:21,062
‎"ฉันไม่สามารถทำเค้กให้คู่รักเกย์ได้
‎เค้กแต่งงานน่ะ

5
00:00:21,146 --> 00:00:22,516
‎เพราะเค้กคือศิลปะของฉัน"

6
00:00:23,023 --> 00:00:25,283
‎นอกจากแง่มุมทางการเมือง

7
00:00:25,358 --> 00:00:27,278
‎ที่น่าตำหนิแล้ว ก็ยังมีแง่มุมแบบ…

8
00:00:27,360 --> 00:00:31,240
‎ฉันมีอะไรจะบอกคุณ คุณนักทำขนม
‎ถ้าคุณกินมันได้ มันก็ไม่ใช่ศิลปะ

9
00:00:32,031 --> 00:00:37,081
‎โอเคไหม ดังนั้นถ้าคุณพูดได้ว่า "ฉันจะกินนั่น
‎และดื่มกาแฟหนึ่งแก้ว" นั่นไม่ใช่ศิลปะ

10
00:00:37,162 --> 00:00:38,372
‎มันคือของว่าง

11
00:01:17,494 --> 00:01:18,504
‎- ว่าไง
‎- หวัดดีครับ

12
00:01:18,578 --> 00:01:20,458
‎ช่วยพูดถึงงานเขียนปัจจุบันของคุณได้ไหม

13
00:01:20,538 --> 00:01:24,038
‎พูดถึงงานเขียนปัจจุบันของฉันได้ไหมเหรอ
‎ขอเบอร์หน่อย แล้วจะโทรหา

14
00:01:26,211 --> 00:01:28,711
‎เราจะเรียนรู้อารมณ์ขันได้ยังไง

15
00:01:28,797 --> 00:01:33,087
‎จะมีอารมณ์ขันได้ยังไงเหรอ
‎แบบเดียวกับที่คุณจะมีความสูงได้ไงละ

16
00:01:33,968 --> 00:01:34,928
‎ใช่

17
00:01:35,011 --> 00:01:38,141
‎คุณคิดยังไงกับการที่มีคน
‎เอารูปถ่ายลงอินสตาแกรม

18
00:01:38,223 --> 00:01:41,813
‎ฉันอยู่ข้างนอกแล้วผู้ชายคนหนึ่งบอกว่า
‎"ผมเห็นมันในอินสตาแกรมเลยแวะมา"

19
00:01:41,893 --> 00:01:43,353
‎ใครเอามันไปลงอินสตาแกรม

20
00:01:43,436 --> 00:01:44,976
‎ไม่ ผมรู้ ไม่อยากเชื่อเลย

21
00:01:45,063 --> 00:01:47,403
‎เป็นความคิดที่ไม่ดีนะว่าไหม

22
00:01:58,368 --> 00:02:01,498
‎ฉันจำครั้งแรกที่คิดว่าตัวเองไม่มีพรสวรรค์ได้

23
00:02:02,288 --> 00:02:04,078
‎ฉันเล่นเชลโชตอนเด็กๆ

24
00:02:04,749 --> 00:02:09,129
‎และเรามีวงออร์เคสตราของโรงเรียน
‎ทุกโรงเรียนมีวงออร์เคสตรา

25
00:02:10,088 --> 00:02:12,668
‎โรงเรียนรัฐบาลนี้…
‎โรงเรียนรัฐบาลทุกแห่งมีวงออร์เคสตรา

26
00:02:14,008 --> 00:02:15,928
‎และพวกเขาให้คุณยืมเชลโล

27
00:02:16,553 --> 00:02:19,143
‎ตอนอายุช่วงหนึ่ง ฉันจำไม่ได้ว่าอายุเท่าไหร่

28
00:02:19,222 --> 00:02:22,642
‎โรงเรียนเอาเชลโลพวกนี้คืน

29
00:02:22,725 --> 00:02:27,475
‎และถ้าคุณอยากเล่นต่อ คุณต้องซื้อเชลโล

30
00:02:27,564 --> 00:02:32,114
‎ฉันจำได้ดีว่าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อแม่

31
00:02:32,193 --> 00:02:34,953
‎"เราต้องคืนเชลโลและเราต้องซื้อเชลโล"

32
00:02:35,488 --> 00:02:38,658
‎และฉันจำได้ว่าเรา
‎อาศัยอยู่ในบ้านเล่นระดับหลังเล็ก ๆ

33
00:02:38,741 --> 00:02:42,121
‎มีบันไดสี่ขั้น แล้วก็เป็นห้องครัว

34
00:02:42,203 --> 00:02:45,333
‎และฉันนั่งอยู่บนขั้นบันไดและฟังพ่อแม่คุยกัน

35
00:02:45,415 --> 00:02:48,835
‎และฉันได้ยินพ่อกับแม่พยายามหาวิธีจ่ายค่าเชลโล

36
00:02:48,918 --> 00:02:51,168
‎ฉันเลยเข้าไปในครัว

37
00:02:51,254 --> 00:02:53,844
‎ซึ่งฉันไม่ควรรู้ว่าพวกเขาคุยเรื่องนี้กันอยู่

38
00:02:53,923 --> 00:02:56,763
‎และฉันพูดว่า "ไม่ต้องซื้อเชลโลให้หนูหรอก

39
00:02:57,886 --> 00:02:59,636
‎หนูเล่นไม่เก่ง ไม่เก่งจริงๆ

40
00:02:59,721 --> 00:03:02,891
‎ไม่คุ้มหรอก ไม่คุ้มที่จะจ่ายเงินให้หนูเรื่องนี้"

41
00:03:02,974 --> 00:03:08,064
‎และแม่ฉันพูดว่า "รู้ไหม นั่นเป็นเพราะ
‎ลูกซ้อมไม่มากพอต่างหาก

42
00:03:08,897 --> 00:03:10,857
‎ถ้าลูกซ้อมมากกว่านี้ ลูกจะเก่ง"

43
00:03:11,357 --> 00:03:14,647
‎และฉันบอกว่า
‎"ไม่ ถ้าหนูซ้อมมากขึ้น หนูจะเล่นดีขึ้น

44
00:03:14,736 --> 00:03:16,146
‎แต่หนูจะไม่มีวันเก่ง"

45
00:03:16,237 --> 00:03:20,157
‎แต่ฉันชอบเล่นมันนะ เป็นสิ่งเดียว
‎ที่ฉันจำได้ว่าทำได้ไม่ดีแต่ฉันชอบ

46
00:03:21,451 --> 00:03:24,411
‎เพราะเวลาวงออร์เคสตราเล่นทั้งวง
‎คุณไม่ได้ยินหรอกว่าฉันแย่แค่ไหน

47
00:03:24,495 --> 00:03:26,825
‎มันเป็นประสบการณ์ที่งดงาม

48
00:03:26,915 --> 00:03:28,995
‎และเลนนาร์ด เบิร์นสไตน์
‎เป็นไอดอลวัยเด็กของฉัน

49
00:03:42,013 --> 00:03:45,233
‎เลนนาร์ด เบิร์นสไตน์มีรายการทีวีตอนฉันยังเด็ก

50
00:03:45,308 --> 00:03:46,728
‎ชื่อว่าคอนเสิร์ตของคนหนุ่มสาว

51
00:03:46,809 --> 00:03:48,389
‎และมันเป็นวันอาทิตย์

52
00:03:48,478 --> 00:03:51,518
‎และฉันจะรอดูเลนนาร์ด เบิร์นสไตน์ทุกวันอาทิตย์

53
00:03:51,606 --> 00:03:52,726
‎ฉันชอบเขามาก

54
00:03:53,316 --> 00:03:54,856
‎เด็กจริงๆ ไปดูคอนเสิร์ตพวกนี้

55
00:03:54,943 --> 00:03:56,903
‎ไม่ใช่ฉัน แต่ฉันจะเห็นเด็กๆ เข้าไป

56
00:03:56,986 --> 00:03:59,856
‎น่าจะประมาณสองปี
‎กว่าฉันจะรู้ว่าพวกเขาเป็นเด็กจริงๆ

57
00:03:59,948 --> 00:04:03,118
‎แบบ "พวกนี้เป็นเด็กจริงๆ เหรอ"
‎ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นนักแสดง

58
00:04:03,201 --> 00:04:07,211
‎โอเค ทีนี้คุณคิดว่าดนตรีคืออะไร

59
00:04:07,789 --> 00:04:09,079
‎ดนตรีคือตัวโน้ต

60
00:04:09,666 --> 00:04:13,166
‎ตัวโน้ตและเสียงที่งดงามรวมกันในแบบที่

61
00:04:13,253 --> 00:04:16,593
‎เรามีความสุขเมื่อได้ฟัง มันเป็นแค่นั้นแหละ

62
00:04:16,673 --> 00:04:18,803
‎เขาจะอธิบายสิ่งต่างๆ ทางทีวี

63
00:04:18,882 --> 00:04:23,432
‎และเขาก็ดูเหมือนภาพที่เด็กๆ นึกถึง
‎วาทยากรวงออร์เคสตราเป๊ะเลย

64
00:04:23,513 --> 00:04:24,933
‎อันนี้ก็ช่วยได้มากเหมือนกัน

65
00:04:30,853 --> 00:04:34,153
‎"นี่คือสิ่งที่ทำได้ด้วยเครื่องดนตรีชิ้นนี้

66
00:04:34,232 --> 00:04:36,322
‎และนี่ไม่ใช่คุณ ฟราน

67
00:04:36,859 --> 00:04:40,279
‎คุณทำแบบนี้ไม่ได้" ไม่สำคัญหรอก
‎ว่าฉันจะซ้อมหนักแค่ไหน ฉันรู้ดี

68
00:04:40,363 --> 00:04:42,243
‎โอเคไหม ก็แค่นั้นแหละ

69
00:04:43,116 --> 00:04:44,486
‎ฉันรู้ว่าพรสวรรค์คืออะไร

70
00:04:44,575 --> 00:04:49,245
‎เพราะฉันรู้ดีว่าตัวฉันไม่มีมัน ในสิ่งนี้

71
00:04:49,330 --> 00:04:52,580
‎ตอนเด็กๆ มีอยู่ช่วงหนึ่ง
‎ฉันอยากเป็นศิลปินและฉันคิดว่า

72
00:04:52,667 --> 00:04:54,337
‎"ทำไมเธอถึงตัดสินใจที่จะไม่เป็น"

73
00:04:54,836 --> 00:04:59,336
‎แล้วฉันก็คิดว่า "เธอตัดสินใจที่จะไม่เป็นศิลปิน
‎มันมีความสุขมากเกินไป ฟราน "

74
00:05:00,425 --> 00:05:03,255
‎เพราะฉันมีความสุขที่ได้วาดรูป

75
00:05:03,344 --> 00:05:09,984
‎มันเหมือนการตัดสินที่รุนแรงว่าฉันเป็นของคนอื่น

76
00:05:10,059 --> 00:05:11,269
‎ฉันโหดร้ายกับตัวเองมาก

77
00:05:11,352 --> 00:05:15,822
‎เหมือนเวลาคนพูดว่า "ทำไมคนยิว
‎ถึงไม่ได้รับอนุญาตให้กินเบคอน

78
00:05:15,898 --> 00:05:17,858
‎และฉันพูดเสมอว่า "อร่อยเกินไป

79
00:05:19,652 --> 00:05:20,862
‎มันอร่อยเกินไป"

80
00:05:20,945 --> 00:05:24,615
‎ณ จุดหนึ่ง มีบางคนพูดว่า "นี่มันอร่อยมาก ไม่"

81
00:05:24,699 --> 00:05:28,579
‎ดังนั้น ณ จุดหนึ่ง ฉันคงคิด ในแบบที่ไม่มีสติ

82
00:05:28,661 --> 00:05:31,291
‎"การวาดรูป มีความสุขเกินไป ไม่"

83
00:05:32,040 --> 00:05:35,710
‎คุณคิดว่าอารมณ์ขันของคุณมาจากไหน
‎มันเป็นธรรมชาติหรือการฝึกฝน

84
00:05:36,210 --> 00:05:40,170
‎ฉันว่าธรรมชาติ เพราะมัน
‎ไม่ได้มีการฝึกฝนขนาดนั้น รับรองได้

85
00:05:40,673 --> 00:05:43,433
‎อันที่จริงมันถูกลงโทษต่างหาก

86
00:05:43,509 --> 00:05:46,599
‎ตอนเป็นเด็ก ฉันเป็นผู้หญิง
‎บางทีคุณอาจไม่เคยรู้ประสบการณ์นี้

87
00:05:46,679 --> 00:05:51,099
‎และแม่ฉันพูดกับฉัน ตอนฉันอายุประมาณ 12

88
00:05:51,184 --> 00:05:55,564
‎"อย่าตลกกับเด็กผู้ชาย ผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงตลก"

89
00:05:56,230 --> 00:05:57,860
‎น่าเสียดายที่แม่คิดผิด

90
00:05:59,108 --> 00:06:02,278
‎แต่สิ่งเดียวที่ฉันเคยชนะตอนม.สาม

91
00:06:02,362 --> 00:06:05,702
‎คือฉันได้รางวัลไหวพริบดี
‎และฉันไม่กล้าเอารางวัลกลับบ้าน

92
00:06:05,782 --> 00:06:08,832
‎คุณเรียนโรงเรียนอะไร
‎ถึงมีการให้รางวัลไหวพริบดีด้วย

93
00:06:08,910 --> 00:06:10,790
‎มันคือโรงเรียนมัธยมต้นมอร์ริสทาวน์

94
00:06:10,870 --> 00:06:13,210
‎ซึ่งเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันเรียนจบ

95
00:06:13,831 --> 00:06:16,461
‎- มีคนที่ไหวพริบดีที่สุดในชั้นเรียนเหรอ
‎- ใช่ ไหวพริบดี

96
00:06:16,542 --> 00:06:18,422
‎แข่งกันไม่โหดเท่าไหร่น่ะ

97
00:06:19,587 --> 00:06:21,667
‎ฉันไม่ได้ต้องแข่งกับออสการ์ ไวลด์

98
00:06:23,841 --> 00:06:27,681
‎ฉันจำได้ว่าตอนฉันยังเด็ก เด็กมาก
‎อายุ 12 หรือ 13 แถวๆ นั้น

99
00:06:27,762 --> 00:06:30,642
‎ฉันอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่ที่ฉันอาศัยอยู่

100
00:06:30,723 --> 00:06:34,943
‎ฉันจำได้ว่านอนอยู่บนสนามหญ้า
‎มองขึ้นไปบนฟ้า คิดว่า

101
00:06:35,019 --> 00:06:36,809
‎"ฉันจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง"

102
00:06:37,313 --> 00:06:40,273
‎ฉันไม่อยากให้คุณคิดว่าฉันมีวัยเด็ก
‎แบบนิยายของชาลส์ ดิกคินส์ ไม่เลย

103
00:06:40,358 --> 00:06:41,778
‎แต่มันไม่เหมาะกับฉัน

104
00:06:42,276 --> 00:06:44,396
‎ไม่ใช่ว่าที่นั่นไม่ดีนะ

105
00:06:44,487 --> 00:06:48,407
‎มันก็แค่ "ไม่ ที่นี่ไม่เหมาะกับฉัน"

106
00:06:49,826 --> 00:06:54,286
‎คุณคิดว่าทำไมคนหนุ่มสาวจำนวนมาก
‎ยังคงมานิวยอร์ก ที่นี่มีอะไร

107
00:06:55,373 --> 00:06:57,713
‎นิวยอร์กไง นั่นแหละคือสิ่งที่มันมี

108
00:06:59,127 --> 00:07:00,417
‎ที่นี่ไม่มีอะไรดีกว่า

109
00:07:01,337 --> 00:07:02,417
‎ต้องมองแบบนั้น

110
00:07:02,505 --> 00:07:05,045
‎ที่ที่พวกเขาจากมาคือสิ่งที่ที่นี่ไม่มี

111
00:07:05,591 --> 00:07:06,511
‎พวกเขาเลยมาที่นี่

112
00:07:06,592 --> 00:07:07,892
‎เหตุผลหนึ่ง

113
00:07:07,969 --> 00:07:11,599
‎ที่คนรุ่นเรามานิวยอร์ก
‎ถ้าคุณเป็นเกย์ก็เพราะคุณเป็นเกย์

114
00:07:12,098 --> 00:07:13,718
‎ตอนนี้คุณเป็นเกย์ที่ไหนก็ได้

115
00:07:13,808 --> 00:07:15,308
‎โอเคไหม

116
00:07:15,393 --> 00:07:19,523
‎แต่เรามาที่นี่เพราะคุณอยู่ที่เหล่านั้นไม่ได้

117
00:07:20,481 --> 00:07:23,031
‎และนั่นทำให้เกิด

118
00:07:23,109 --> 00:07:29,699
‎กลุ่มรักร่วมเพศที่โกรธแค้นที่หนาแน่นมาก
‎ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเมืองเสมอ

119
00:07:30,408 --> 00:07:35,958
‎ไม่มีอะไรดีไปกว่าการที่เมืองมี
‎ประชากรรักร่วมเพศโกรธแค้นที่หนาแน่นอีกแล้ว

120
00:07:36,789 --> 00:07:39,209
‎และเมื่อถึงจุดหนึ่ง
‎ก็มีพวกรักร่วมเพศที่มีความสุขมาก

121
00:07:39,292 --> 00:07:41,632
‎เมื่อคุณพบว่าที่นี่สนุกมาก!

122
00:07:42,753 --> 00:07:48,553
‎หลายคนที่ฉันรู้จักที่มานิวยอร์ก
‎จากที่อื่นนอกจากนิวยอร์ก…

123
00:07:49,677 --> 00:07:52,927
‎หลายคนประสบความสำเร็จมาก

124
00:07:53,514 --> 00:07:55,734
‎มากกว่าคนที่เกิดในนิวยอร์ก

125
00:07:55,808 --> 00:07:59,898
‎และฉันคิดว่านั่นเป็นเพราะ
‎คนที่เกิดในนิวยอร์กเข้าใจว่ามันยากแค่ไหน

126
00:07:59,979 --> 00:08:03,109
‎แต่ถ้าคุณไม่รู้ว่ามันยากแค่ไหน คุณก็แค่มา

127
00:08:03,191 --> 00:08:06,151
‎อย่างฉันเนี่ย เขียนบทกวีตอนเด็ก ๆ

128
00:08:06,235 --> 00:08:08,065
‎ฉันเดินเข้าไปในสำนักงานในโกรฟเพลส

129
00:08:08,154 --> 00:08:13,784
‎ซึ่งเป็นสื่อที่คนนับถือมาก มีความแตกต่างมาก

130
00:08:14,744 --> 00:08:16,334
‎พร้อมหนังสือบทกวีที่ฉันเขียนไว้

131
00:08:16,829 --> 00:08:19,249
‎และฉันเดินเข้าไปเท้าเปล่า ฉันอยากบอกให้รู้

132
00:08:19,332 --> 00:08:20,922
‎ฉันเดินเท้าเปล่าไปทั่วนิวยอร์ก

133
00:08:21,000 --> 00:08:25,050
‎สิ่งที่น่าทึ่งสำหรับฉันคือฉันมีชีวิตอยู่
‎ได้เดินเท้าเปล่าในนิวยอร์ก

134
00:08:25,129 --> 00:08:29,879
‎แล้วฉันก็เดินเข้าไป และวางต้นฉบับ
‎บนโต๊ะของพนักงานต้อนรับ

135
00:08:30,676 --> 00:08:32,886
‎และพูดว่า "ฉันเป็นกวี"

136
00:08:33,513 --> 00:08:35,473
‎คือแบบ "ฉันเป็นกวี" เอาจริงดิ

137
00:08:36,890 --> 00:08:40,770
‎"สวัสดีจอห์น ดอนน์" "ฉันเป็นกวี"

138
00:08:41,479 --> 00:08:44,939
‎"และฉันอยากส่งต้นฉบับนี้" เธอบอกว่า "โอเค"

139
00:08:45,775 --> 00:08:50,565
‎แล้วฉันก็ทิ้งมันไว้ที่นั่น แล้วฉันก็เฝ้ารอทุกวัน

140
00:08:50,655 --> 00:08:52,775
‎รอรับจดหมายที่บอกว่า

141
00:08:52,865 --> 00:08:56,285
‎"เราดีใจเหลือเกินที่ได้ค้นพบว่าคุณคือสุดยอดกวี"

142
00:08:56,369 --> 00:09:00,209
‎สุดท้ายจดหมายก็มาจริงๆ เขียนว่า
‎"อย่างไรก็ขอบคุณ"

143
00:09:01,290 --> 00:09:04,750
‎แต่หลังจากหนังสือเล่มแรกของฉันออกมา
‎หนึ่งในสิ่งแรกๆ ที่ฉันคิดก็คือ

144
00:09:04,835 --> 00:09:07,045
‎"ขอบคุณพระเจ้าที่พวกเขาไม่ตีพิมพ์เล่มนั้น"

145
00:09:07,129 --> 00:09:10,969
‎เพราะแน่นอน ฉันเป็นกวีที่ห่วยแตก
‎และพวกเขาคงต้องพิมพ์มันซ้ำ

146
00:09:11,050 --> 00:09:13,890
‎ดังนั้นฉันโชคดีมากที่ถูกปฏิเสธ

147
00:09:13,970 --> 00:09:19,230
‎ตามที่เขาว่ากันว่าคุณถูกไล่ออกจากม.ปลาย
‎และไปอยู่นิวยอร์ก

148
00:09:19,308 --> 00:09:22,558
‎คุณเอาตัวรอดมาได้ยังไง
‎คุณทำมาหากินอะไรตอนไปนิวยอร์ก

149
00:09:22,645 --> 00:09:24,055
‎มันไม่เคยดูน่ากลัวสำหรับฉัน

150
00:09:24,146 --> 00:09:29,436
‎อย่างน้อยฉันก็ไม่คิดว่าจะทำอะไรไม่ได้

151
00:09:29,527 --> 00:09:30,817
‎(ฟราน เลโบวิตซ์
‎นักเขียน/นักเขียนเรื่องขบขัน)

152
00:09:30,903 --> 00:09:34,203
‎ซึ่งน่าทึ่งมากเมื่อดูจาก
‎ความล้มเหลวสมัยฉันเรียนหนังสือ

153
00:09:34,282 --> 00:09:36,992
‎ซึ่งเป็นอาชีพเดียวของฉันก่อนหน้านั้น

154
00:09:37,076 --> 00:09:41,206
‎คุณไม่สามารถล้มเหลวทางการศึกษา
‎ได้มากไปกว่าการโดนไล่ออกจากม.ปลายแล้ว

155
00:09:41,289 --> 00:09:44,329
‎ฉันเลยไม่เคยมีช่วงชีวิตที่ประสบความสำเร็จ
‎ที่พยุงฉันขึ้นมา

156
00:09:45,126 --> 00:09:46,666
‎แต่ฉันไม่ได้คิดถึงมัน

157
00:09:46,752 --> 00:09:50,672
‎ฉันไปนิวยอร์กเพื่อเป็นนักเขียน แค่นั้นเลย

158
00:09:51,966 --> 00:09:54,136
‎ตอนเด็กๆ ฉันรักการเขียนหนังสือ

159
00:09:54,802 --> 00:09:59,182
‎ฉันรักการเขียนหนังสือ
‎จนได้งานเขียนเพื่อเงินเป็นครั้งแรก

160
00:09:59,682 --> 00:10:01,142
‎จากนั้นฉันเกลียดการเขียนหนังสือ

161
00:10:01,642 --> 00:10:02,642
‎ฉันรู้จัก…

162
00:10:04,270 --> 00:10:09,820
‎เรียกว่าเป็นนักเขียนที่ดีจริงๆ
‎คนเดียวในชีวิตฉันที่รักการเขียน

163
00:10:11,027 --> 00:10:15,777
‎มีคนเดียวที่รักการเขียน คนที่รักการเขียน
‎ส่วนใหญ่เป็นนักเขียนที่ห่วยแตก

164
00:10:15,865 --> 00:10:19,195
‎แน่นอนว่าพวกเขาชอบเขียน
‎ฉันก็ชอบร้องเพลง แต่ฉันเป็นนักร้องที่ห่วยแตก

165
00:10:19,285 --> 00:10:22,615
‎ดังนั้นถ้าคุณชอบทำอะไรที่คุณทำได้ไม่ดีเลย
‎ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

166
00:10:22,705 --> 00:10:23,905
‎ประเด็นอยู่ตรงนี้

167
00:10:23,998 --> 00:10:27,668
‎คุณสามารถทำอะไรหลายอย่างที่คุณไม่เก่งได้

168
00:10:27,752 --> 00:10:33,592
‎และมันไม่ผิดเลยที่จะทำอะไร
‎ที่ไม่ชำนาญ หรือทำได้แย่ หรือเลวร้าย

169
00:10:33,674 --> 00:10:35,094
‎แต่จงเก็บมันไว้กับตัว

170
00:10:35,176 --> 00:10:36,296
‎อย่าเอาไปแบ่งปันใคร

171
00:10:36,927 --> 00:10:42,347
‎ฉันคิดว่าคนเรามีหน้าที่ต้องแสดงให้โลกเห็นสิ่งที่…

172
00:10:43,726 --> 00:10:45,846
‎ไม่ยิ่งใหญ่ คนส่วนใหญ่ทำแบบนั้นไม่ได้

173
00:10:45,936 --> 00:10:48,436
‎แต่ดีกว่าสิ่งที่คนส่วนใหญ่แสดงให้โลกเห็น

174
00:10:48,522 --> 00:10:51,322
‎เดี๋ยวนี้ผู้คนแสดงทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ

175
00:10:53,986 --> 00:10:56,196
‎ในทางศีลธรรมก็ไม่มีอะไรผิดหรอก

176
00:10:57,323 --> 00:11:00,493
‎แต่ฉันสงสัยว่าคนพวกนี้ที่…

177
00:11:00,576 --> 00:11:02,906
‎คนที่ทำแบบนี้มาตลอด คนที่อายุน้อย

178
00:11:02,995 --> 00:11:04,825
‎คนที่อยู่ในโลกนี้มาตลอด

179
00:11:05,790 --> 00:11:08,250
‎ฉันอยากรู้ว่าพวกเขาจะตัดสินอะไรยังไง

180
00:11:09,418 --> 00:11:15,048
‎นึกออกไหม และเพราะโดยพื้นฐานแล้ว
‎การสร้างความแตกต่างคืออาชีพของฉัน

181
00:11:15,132 --> 00:11:16,722
‎และการตัดสินคืออาชีพของฉัน

182
00:11:17,218 --> 00:11:21,008
‎ฉันคิดว่าไม่มีคนรุ่นใหม่ที่เป็นแบบฉัน

183
00:11:21,931 --> 00:11:23,771
‎พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้เป็นเหมือนฉัน

184
00:11:23,849 --> 00:11:27,269
‎ไม่ใช่ว่าชีวิตฉันโรยด้วยกลีบกุหลาบนะ
‎ไม่ใช่ว่าคนรักฉันในแบบที่ฉันเป็น

185
00:11:27,353 --> 00:11:29,693
‎แต่พวกเขา…

186
00:11:30,815 --> 00:11:34,275
‎พวกเขาวิจารณ์กันแบบบ้าคลั่งมาก

187
00:11:34,360 --> 00:11:37,200
‎แบบว่า "ฉันเกลียดทรงผมคุณ คุณสมควรตาย"

188
00:11:37,279 --> 00:11:42,119
‎นึกออกไหม หรือไม่ก็ยกย่องคนอื่นมากเกินไป

189
00:11:42,660 --> 00:11:45,870
‎"เยี่ยมมาก คุณเยี่ยมมาก
‎ทำต่อไปนะ คุณเยี่ยมมาก"

190
00:11:46,497 --> 00:11:48,827
‎ซึ่งถ้าเป็นฉันจะพูดว่า

191
00:11:49,417 --> 00:11:52,547
‎"ทรงผมคุณเหรอ ไม่ควรมีใครถูกฆ่า
‎เพราะทรงผมของคุณ

192
00:11:52,628 --> 00:11:56,008
‎แต่งานเขียนของคุณ หยุดเถอะ
‎อย่าทำต่อ คุณไม่เก่ง"

193
00:11:57,216 --> 00:12:01,176
‎ฉันเคยถามคุณ เพราะคุณมักจะ
‎แสดงออกว่าคุณชอบเขียนหนังสือมากแค่ไหน

194
00:12:01,262 --> 00:12:03,352
‎ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่นักเขียนมักจะพูด

195
00:12:03,889 --> 00:12:04,719
‎(โทนี มอร์ริสัน)

196
00:12:04,807 --> 00:12:09,267
‎ฉันถามว่าทำไมคุณถึงชอบเขียนหนังสือ คุณบอกว่า
‎"เพราะไม่อย่างนั้น ชีวิตฉันจะติดหนึบ"

197
00:12:11,313 --> 00:12:17,823
‎ต้องขอบอกว่าหลังจากที่ฉันเขียนหนังสือ
‎เล่มแรกเสร็จ เรื่องดวงตาสีฟ้าสุดฟ้า

198
00:12:17,903 --> 00:12:23,493
‎มีช่วงเวลาแห่งความเศร้าโศกที่ลึกซึ้งมากและฉัน…

199
00:12:23,576 --> 00:12:29,456
‎ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ฉันคาดเดาความรู้สึกนั้นได้
‎เมื่อฉันเขียนนิยายจบ

200
00:12:30,916 --> 00:12:33,286
‎และเมื่อเขียนฉบับปรุบปรุงล่าสุดเสร็จ

201
00:12:33,377 --> 00:12:36,667
‎เลือกแล้วเลือกอีกอยู่อย่างนั้น

202
00:12:36,756 --> 00:12:39,836
‎ดูให้แน่ใจว่าเป็นคำนี้นะ ไม่ใช่คำนั้น

203
00:12:40,676 --> 00:12:41,756
‎แต่มันเป็นเรื่องจริง

204
00:12:41,844 --> 00:12:46,934
‎"ชีวิตติดหนึบ" อาจจะแรง
‎ไปหน่อยนะฟราน แต่มัน…

205
00:12:47,016 --> 00:12:48,976
‎ฉันยกคำพูดคุณมานะ เป๊ะๆ เลย

206
00:12:51,187 --> 00:12:56,027
‎สิ่งสำคัญที่นักเขียนต้องการ หรือจิตรกร
‎หรือศิลปินประเภทอื่นๆ คือพรสวรรค์

207
00:12:56,108 --> 00:13:00,238
‎และสิ่งที่ยอดเยี่ยมเกี่ยวกับพรสวรรค์
‎ก็คือมันเป็นสิ่งหนึ่ง

208
00:13:00,321 --> 00:13:01,701
‎เป็นสิ่งเดียวที่ฉันคิดออกเลยละ

209
00:13:01,781 --> 00:13:06,991
‎ที่ถูกแจกจ่ายไปให้ประชากรทั่วโลกแบบสุ่มจริงๆ

210
00:13:07,077 --> 00:13:11,117
‎มันไม่เกี่ยวกับอะไรทั้งนั้น คุณซื้อมันไม่ได้

211
00:13:11,207 --> 00:13:14,287
‎คุณเรียนมันไม่ได้ คุณสืบทอดมันจากใครไม่ได้

212
00:13:14,794 --> 00:13:17,214
‎ไม่ได้ มันไม่ใช่กรรมพันธุ์ โอเคไหม

213
00:13:17,296 --> 00:13:21,966
‎มันโปรยปรายไปเหมือนทรายทั่วโลก
‎และมันอาจเกิดขึ้นที่ไหนก็ได้

214
00:13:22,051 --> 00:13:24,801
‎แน่นอนว่ามีหลายที่ที่คุณอาจมีพรสวรรค์นี้

215
00:13:24,887 --> 00:13:26,637
‎แต่คุณไม่สามารถแสดงมันออกมาได้

216
00:13:26,722 --> 00:13:29,232
‎มีที่แบบนั้นเยอะมาก แต่…

217
00:13:30,559 --> 00:13:33,809
‎และมันอาจเป็นเหตุผลที่คนเรามักจะ

218
00:13:33,896 --> 00:13:36,396
‎โดยเฉพาะในประเทศนี้

219
00:13:36,482 --> 00:13:41,152
‎ที่มองหาคำอธิบายความสำเร็จของหนังสือหรือ…

220
00:13:41,237 --> 00:13:43,527
‎ที่ว่า "ความสำเร็จ"
‎ฉันไม่ได้หมายถึงด้านการค้านะ

221
00:13:43,614 --> 00:13:44,704
‎นอกเหนือจากพรสวรรค์

222
00:13:45,783 --> 00:13:47,873
‎เพราะมันทำให้คนโกรธ

223
00:13:49,662 --> 00:13:51,792
‎อีดิธ วอร์ทันรวยแค่ไหนตอนเริ่มทำอาชีพนี้

224
00:13:51,872 --> 00:13:54,252
‎รวยมาก อีดิธ วอร์ทันรวยมาก

225
00:13:54,333 --> 00:13:56,963
‎เธอรวยมหาศาล โอเคไหม

226
00:13:57,044 --> 00:14:00,554
‎สิ่งสำคัญที่ทำให้อีดิธ วอร์ทัน
‎เป็นนักเขียนที่ยอดเยี่ยมคือพรสวรรค์

227
00:14:01,048 --> 00:14:05,508
‎แต่ข้อได้เปรียบของความร่ำรวย
‎และชนชั้นของเธอคือเหตุผลที่เรามีหนังสือเล่มนี้

228
00:14:05,594 --> 00:14:07,014
‎ซึ่งน่าประทับใจมาก

229
00:14:07,096 --> 00:14:11,726
‎แต่มันหายากมากที่คนในชนชั้นนั้นจะเขียนหนังสือ

230
00:14:11,809 --> 00:14:15,099
‎ดังนั้นคนส่วนใหญ่ที่เขียนถึงชนชั้นนั้น
‎จึงอยู่ข้างนอก

231
00:14:15,187 --> 00:14:17,767
‎นั่นมัน… สำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะ

232
00:14:17,857 --> 00:14:20,277
‎มีผู้หญิงรวยๆ อีกมากมาย

233
00:14:20,359 --> 00:14:23,699
‎ในยุคของอีดิธ วอร์ทัน
‎และพวกเขาไม่ได้เขียนหนังสือพวกนี้

234
00:14:23,779 --> 00:14:27,369
‎ดังนั้นในเมื่อมีผู้หญิงรวยๆ อยู่ตลอด
‎ก็เป็นเรื่องดีที่จะมีแบบนี้สักคน

235
00:14:27,449 --> 00:14:32,579
‎มีจดหมายฉบับหนึ่งที่ผมกำลังจะอ่าน
‎จากนิวยอร์กไทมส์ วันที่ 31 กรกฎาคม

236
00:14:33,205 --> 00:14:35,035
‎ในบทความนี้ที่ผมอ่านเมื่อคืนก่อน

237
00:14:35,124 --> 00:14:39,504
‎"ผู้บริหารในกระทรวงศึกษาธิการของเมือง
‎ยกเลิกการสอบทักษะการอ่าน

238
00:14:39,587 --> 00:14:42,667
‎ที่ใช้ข้อความเรื่องเอจออฟอินโนเซนส์
‎ของเอดิธ วอร์ทัน"

239
00:14:44,049 --> 00:14:47,469
‎และข้อความที่เป็นปัญหาเริ่มต้นว่า
‎เครื่องหมายคำพูดเปิด

240
00:14:47,553 --> 00:14:53,773
‎"เป็นที่เห็นพ้องกันโดยทั่วไปในนิวยอร์กว่า
‎เคาน์เตสโอเลนสกา 'สูญเสียความงามไป'"

241
00:14:55,644 --> 00:15:00,114
‎คำร้องเรียนคือ เครื่องหมายคำพูดเปิด
‎"เด็กผู้หญิงคนใดที่สอบ" เครื่องหมายคำพูดปิด

242
00:15:00,691 --> 00:15:03,321
‎จะประสบกับการพูดถึง
‎การสูญเสียความงามของคุณซึ่งเป็นการ

243
00:15:03,402 --> 00:15:05,402
‎เครื่องหมายคำพูดเปิด "สะกิดต่อม"

244
00:15:06,697 --> 00:15:07,617
‎เครื่องหมายคำพูดปิด

245
00:15:07,698 --> 00:15:11,788
‎นี่ยังไม่พูดถึงพวกเคาน์เตส ที่อาจจะ…

246
00:15:12,411 --> 00:15:15,961
‎ฉันคอยดูแลไม่ให้เคาน์เตสคนไหนโกรธอยู่เสมอ

247
00:15:17,791 --> 00:15:19,291
‎นี่มันบ้าชัด ๆ

248
00:15:20,294 --> 00:15:22,714
‎โอเคไหม แต่ฉันดีใจมากนะ

249
00:15:22,796 --> 00:15:27,636
‎จะว่าไปนี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้พวกเขา
‎อ่านอีดิธ วอร์ทันได้ ดังนั้น…

250
00:15:31,555 --> 00:15:32,675
‎(สตีวี วันเดอร์) (มาร์วิน เกย์)

251
00:15:32,765 --> 00:15:37,015
‎ศิลปิน ถ้าเขาเป็นศิลปินจริงๆ
‎เขาสนใจแค่เรื่องเดียว

252
00:15:37,102 --> 00:15:40,562
‎และนั่นคือการปลุกความคิดคน

253
00:15:41,190 --> 00:15:44,610
‎เพื่อให้มนุษย์เพศชายและหญิงตระหนักรู้

254
00:15:44,693 --> 00:15:49,373
‎ว่ามีสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เราเห็นบนพื้นผิว

255
00:15:49,448 --> 00:15:51,738
‎(รีเมมเบอร์มาร์วินเกย์
‎กำกับโดย อาร์. โอลิเวียร์)

256
00:15:51,825 --> 00:15:55,195
‎มันจึงสะท้อนอยู่ในเพลงของศิลปินตัวจริงเสมอ

257
00:15:55,287 --> 00:15:57,037
‎หรือผลงานของเขา ภาพวาดของเขา

258
00:16:13,722 --> 00:16:16,182
‎เราจะไปที่ต้นเพลงเดี๋ยวนี้เลย ไปที่ต้นเพลง

259
00:16:16,266 --> 00:16:17,306
‎ต้นเพลง

260
00:16:19,061 --> 00:16:20,561
‎นี่คือคอร์ดวนซ้ำ

261
00:16:25,234 --> 00:16:28,364
‎เราจะเล่นแบบนี้สี่่ชุด

262
00:16:29,989 --> 00:16:30,819
‎ชอบว่ะ

263
00:16:43,043 --> 00:16:45,423
‎ฉันเข้าใจว่าหลายๆ อย่างสร้างขึ้นมายังไง

264
00:16:45,504 --> 00:16:50,344
‎ไม่ใช่ว่าฉันทำได้ แต่ฉันรู้ว่า
‎คุณวาดภาพยังไง คุณวาดรูปยังไง

265
00:16:50,426 --> 00:16:52,676
‎แต่ฉันไม่รู้ว่าคุณแต่งเพลงยังไง

266
00:16:52,761 --> 00:16:54,761
‎เอาละทุกคน เล่นให้ฉันรอบหนึ่ง

267
00:16:57,433 --> 00:17:00,893
‎ฉันรู้ว่าคุณเขียนเนื้อเพลงยังไง
‎แต่ไม่รู้ว่าแต่งดนตรียังไง

268
00:17:00,978 --> 00:17:03,938
‎และฉันนึกได้ว่าบางครั้งฉันก็ดูหนัง

269
00:17:04,022 --> 00:17:09,112
‎ที่มีคอนเสิร์ตใหญ่ๆ ของนักดนตรีดังๆ

270
00:17:09,737 --> 00:17:12,237
‎และมีกล้องเต็มไปหมดที่ถ่ายอยู่ตรงนั้น

271
00:17:12,321 --> 00:17:14,701
‎และคุณจะเห็นใบหน้าของผู้คน

272
00:17:14,782 --> 00:17:19,452
‎และเวลาฉันเห็นภาพแบบนี้
‎ฉันมักจะสนใจคนดูมาก

273
00:17:19,538 --> 00:17:20,908
‎และฉันเห็นสิ่งนี้ และฉัน…

274
00:17:20,998 --> 00:17:25,128
‎คุณเห็นว่าผู้คนมีความสุข
‎และซาบซึ้งกับดนตรีนี้มากแค่ไหน

275
00:17:25,711 --> 00:17:28,421
‎โดยเฉพาะเพลงยอดนิยมในวัยเยาว์ของพวกเขา

276
00:17:28,505 --> 00:17:31,465
‎ไม่สำคัญว่าเพลงยอดนิยมในวัยเด็กของพวกเขา

277
00:17:31,550 --> 00:17:36,810
‎จะเป็นแฟรงก์ ซินาตราหรือบิลลี โจเอล
‎หรือเดวิด โบอี หรือคิวทิป

278
00:17:36,889 --> 00:17:39,929
‎นี่คือ "จำตอนที่เราไปเดตกันครั้งแรกไม่ได้เหรอ

279
00:17:40,017 --> 00:17:41,437
‎เพลงนี้ไง จำได้ไหม"

280
00:17:41,518 --> 00:17:43,768
‎เรื่องนี้สำคัญกับผู้คนมาก

281
00:17:44,563 --> 00:17:47,233
‎และพวกเขารักคนที่มอบสิ่งนี้ให้กับพวกเขา

282
00:17:47,316 --> 00:17:49,356
‎และเรื่องทั้งหมดก็เป็นปริศนาสำหรับพวกเขา

283
00:17:49,443 --> 00:17:53,493
‎ไม่มีใครได้รับความรักเหมือนนักดนตรี

284
00:17:53,572 --> 00:17:56,452
‎ไม่มีศิลปะ… นักดนตรีเป็นที่รักของผู้คน

285
00:17:56,533 --> 00:17:58,123
‎เป็นที่รักมาก

286
00:17:58,202 --> 00:18:03,752
‎เพราะพวกเขามอบความสามารถ
‎ในการแสดงอารมณ์และความทรงจำให้กับคนฟัง

287
00:18:03,832 --> 00:18:05,752
‎ศิลปะรูปแบบอื่นทำแบบนั้นไม่ได้

288
00:18:05,834 --> 00:18:08,054
‎ฉันคิดจริงๆ ว่านักดนตรี…

289
00:18:08,128 --> 00:18:10,458
‎น่าจะมีนักดนตรีและพ่อครัวนี่แหละ

290
00:18:10,547 --> 00:18:13,757
‎ที่ทำให้ชีวิตมนุษย์มีความสุขที่สุด

291
00:18:13,842 --> 00:18:19,642
‎และเพลงโมทาวน์เป็นที่นิยมมากสมัยฉันเป็นวัยรุ่น

292
00:18:19,723 --> 00:18:22,483
‎เวลาฉันได้ยินมันทีไร ฉันจะมีความสุขขึ้นทันที

293
00:18:23,018 --> 00:18:25,018
‎มันทำให้ฉันมีความสุขมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

294
00:18:25,104 --> 00:18:27,114
‎นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีเหตุผลเลย

295
00:18:27,606 --> 00:18:31,526
‎แล้วฉันคิดว่าโมทาวน์
‎เป็นเพลงที่เจ๋งที่สุดในโลกรึเปล่า

296
00:18:31,610 --> 00:18:32,990
‎ฉันไม่คิด

297
00:18:33,070 --> 00:18:36,910
‎แต่ถ้าคุณถามฉันว่า "วินาทีที่คุณได้ยินเพลงนี้
‎คุณมีความสุขขึ้นไหม" ฉันมีความสุขขึ้น

298
00:18:37,491 --> 00:18:40,741
‎นั่นเป็นสิ่งสำคัญมากที่ต้องทำเพื่อมนุษย์

299
00:18:40,828 --> 00:18:44,618
‎ดนตรีทำให้คนมีความสุขมากขึ้น
‎และไม่เป็นอันตรายต่อพวกเขา

300
00:18:44,706 --> 00:18:46,626
‎สิ่งที่ทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นส่วนใหญ่จะเป็นอันตราย

301
00:18:47,751 --> 00:18:49,001
‎ดังนั้นมันพิเศษมาก

302
00:18:49,086 --> 00:18:51,416
‎มันเหมือนยาเสพติดที่ไม่ทำให้คุณตาย

303
00:18:52,339 --> 00:18:58,219
‎มีหลายอย่างที่ต้องพูดถึง
‎การได้สัมผัสกับศิลปินคนอื่นๆ

304
00:18:58,303 --> 00:18:59,183
‎ได้ใช้เวลาร่วมกัน

305
00:18:59,263 --> 00:19:00,853
‎การใช้เวลาร่วมกันเป็นเรื่องสำคัญ

306
00:19:00,931 --> 00:19:01,891
‎มีร้านแม็กซ์และ…

307
00:19:01,974 --> 00:19:04,734
‎ร้านแม็กซ์และอีกหลายล้านแห่ง
‎และอีกหลายล้านแห่งก่อนหน้านั้น

308
00:19:04,810 --> 00:19:08,520
‎นั่นคือนิวยอร์ก นั่นคือปารีส
‎เป็นคนละช่วงเวลา คนละเมืองกัน

309
00:19:09,815 --> 00:19:11,015
‎แต่มันสำคัญมาก

310
00:19:11,108 --> 00:19:14,188
‎และฉันจำตอนที่ไมเคิล บลูมเบิร์ก
‎ออกกฎหมายการสูบบุหรี่นั่นได้

311
00:19:15,362 --> 00:19:17,782
‎และฉันก็ยังจะคุยกับเขา

312
00:19:17,865 --> 00:19:24,075
‎ฉันถามว่า "คุณรู้ไหมว่า
‎ศิลปินที่นั่งเล่นในบาร์และร้านอาหาร

313
00:19:24,163 --> 00:19:26,793
‎พูดคุย และดื่มเหล้า และสูบบุหรี่เรียกว่าอะไร"

314
00:19:26,874 --> 00:19:30,044
‎เขาพูดว่า "อะไร" ฉันบอก
‎"มันเรียกว่าประวัติศาสตร์ศิลปะ"

315
00:19:30,127 --> 00:19:34,457
‎คิดดูนะ ถ้าปิกาโซต้องลุกขึ้น
‎ออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก

316
00:19:35,424 --> 00:19:36,974
‎เขาอาจพลาดอะไรบางอย่างไป

317
00:19:37,050 --> 00:19:41,850
‎คุณจะบอกว่านักกีฬาที่เก่ง
‎เทียบเท่ากับศิลปินที่เก่งไหม

318
00:19:44,057 --> 00:19:46,807
‎ฉันจะบอกว่านักกีฬาที่เก่ง
‎เทียบเท่ากับนักเต้นที่เก่ง

319
00:19:48,145 --> 00:19:49,605
‎แต่ไม่เท่ากับนักเขียนที่เก่ง

320
00:19:51,356 --> 00:19:52,226
‎ผมไม่เห็นด้วย

321
00:19:52,816 --> 00:19:54,186
‎ฉันรู้ แหม ตกใจจัง

322
00:19:56,153 --> 00:19:57,493
‎ฉันอึ้งสุดๆ เลยเนี่ย

323
00:19:57,571 --> 00:19:59,201
‎ผมจะบอกว่า สำหรับผม…

324
00:19:59,281 --> 00:20:02,411
‎คนเดียวที่ไม่เห็นด้วยกับฉัน
‎มากพอๆ กับคุณคือญาติฉัน

325
00:20:02,492 --> 00:20:09,002
‎ผมไม่… ไมเคิล จอร์แดนเทียบเท่ากับซินาตรา

326
00:20:09,082 --> 00:20:10,422
‎ไมเคิลแองเจโล…

327
00:20:12,628 --> 00:20:15,048
‎เคาท์ เบซี ดุค เอลลิงตัน

328
00:20:15,714 --> 00:20:18,224
‎เขาอยู่ในระดับนั้น และคุณ… สำหรับผมนะ!

329
00:20:18,300 --> 00:20:22,300
‎เขาอาจอยู่ในระดับนั้นในกีฬาของเขา
‎ฉันไม่ได้บอกว่าไม่อยู่ ฉันไม่รู้

330
00:20:22,387 --> 00:20:25,307
‎ทุกคนบอกว่าเขาเป็นนักบาสที่เก่งที่สุด
‎ฉันเชื่อคุณ

331
00:20:25,390 --> 00:20:27,770
‎ฉันจะไม่เถียงกับคุณเรื่องนั้น

332
00:20:27,851 --> 00:20:30,901
‎แต่มันไม่ใช่ว่าเขาแค่เก่ง… แต่เป็นคนที่… คือแบบ

333
00:20:31,396 --> 00:20:37,736
‎ไม่ว่าคุณจะทำงานในสาขาไหน
‎เมื่อคุณไปถึงระดับนั้น มันเหมือนเป็นพวกขั้นเทพ

334
00:20:37,819 --> 00:20:40,819
‎แน่นอน ฉันเห็นด้วย พวกเขาอยู่ในระดับสูงสุด

335
00:20:40,906 --> 00:20:45,826
‎แต่ 40 ปีหลังจากที่เขาตาย
‎จะไม่มีใครฟังบันทึกของไมเคิล จอร์แดน

336
00:20:45,911 --> 00:20:47,701
‎เหมือนที่คุณฟังเพลงของดุค เอลลิงตันได้

337
00:20:47,788 --> 00:20:50,618
‎คุณมีดุค เอลลิงตันได้เสมอ เพราะมันมี…

338
00:20:50,707 --> 00:20:52,957
‎ไม่ใช่แค่บันทึกในแง่ของแผ่นเสียงนะ

339
00:20:53,043 --> 00:20:54,543
‎มันมีบันทึกการทำงานของเขา

340
00:20:54,628 --> 00:20:58,718
‎งานก็เหมือนกัน
‎ไมเคิล จอร์แดนไม่ได้เล่นบาสเกตบอลต่อ

341
00:20:58,799 --> 00:21:00,469
‎เขาไม่ได้ทิ้งบันทึกที่ถาวรไว้

342
00:21:00,550 --> 00:21:03,010
‎คุณดูการแข่งบาสเกตบอลเก่าๆ
‎ของไมเคิล จอร์แดนไหม

343
00:21:03,095 --> 00:21:04,005
‎ก็ดูได้นะ

344
00:21:04,096 --> 00:21:05,056
‎ฉันรู้ว่าดูได้

345
00:21:05,138 --> 00:21:08,348
‎โอเคไหม ฉันรู้ว่าคุณอาจจะดู แต่คุณดูไหม

346
00:21:08,976 --> 00:21:11,396
‎ความตื่นเต้นมันอยู่ตรงที่เกมจบยังไงไม่ใช่เหรอ

347
00:21:11,895 --> 00:21:13,015
‎- ใช่ แต่…
‎- คุณรู้ผลแล้ว

348
00:21:13,105 --> 00:21:13,975
‎แต่หลังจาก…

349
00:21:14,481 --> 00:21:17,611
‎ปิกาโซยังวาดรูปอยู่รึเปล่า
‎เขายังวาดรูปอยู่รึเปล่า

350
00:21:17,693 --> 00:21:20,703
‎เปล่า แต่รูปที่เรามีเป็นรูปเดียวกับที่เขาวาด

351
00:21:21,780 --> 00:21:24,070
‎- หมายความว่าไง
‎- ไม่มีอะไรน่าสงสัยเลย

352
00:21:24,157 --> 00:21:28,247
‎คุณจะไม่พูดว่า "มันออกมาได้ยังไง
‎นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ดูรูปของปิกาโซ

353
00:21:28,328 --> 00:21:31,498
‎แต่เหตุผลหนึ่งที่คุณดูการแข่งบาส
‎ก็เพื่อดูว่าใครจะชนะไม่ใช่เหรอ

354
00:21:31,581 --> 00:21:35,211
‎ถ้าคุณรู้แล้วว่าใครชนะ
‎ไมเคิล จอร์แดนชนะไปแล้ว คุณดูซ้ำอีกครั้งไหม

355
00:21:35,294 --> 00:21:38,764
‎ดูสิ คุณจะคิดว่า "เขาทำแบบนั้นได้ยังไงวะ"

356
00:21:38,839 --> 00:21:41,799
‎โอเค นั่นคงเป็นวิธีการดูการแข่งบาสแบบหนึ่ง

357
00:22:09,661 --> 00:22:11,501
‎ไปต่อกันที่ภาพวาดสตรีแห่งอัลเจียร์ส

358
00:22:11,580 --> 00:22:13,580
‎สตรีแห่งอัลเจียร์สของปิกาโซ ภาพวาดสุดวิเศษ

359
00:22:13,665 --> 00:22:16,955
‎เปิดที่เท่าไหร่ดี
‎เปิดที่ 100 ล้านดอลลาร์ 100 ล้าน

360
00:22:17,044 --> 00:22:18,424
‎หนึ่งร้อยห้าล้าน

361
00:22:18,503 --> 00:22:24,513
‎ปิกาโซผู้ยิ่งใหญ่ ภาพเปลือย ใบไม้สีเขียว
‎และรูปปั้นครึ่งตัว จากปี 1932 เริ่มที่ 58 ล้าน

362
00:22:24,593 --> 00:22:29,013
‎ทำไมล่ะ 129 ล้าน
‎ใครจะให้ผม 130 บ้าง หมายเลข 47 อาจจะสู้

363
00:22:29,097 --> 00:22:31,977
‎ที่ 92 ล้านดอลลาร์… 93 ล้าน

364
00:22:32,059 --> 00:22:35,559
‎รอเดี๋ยว 147 เห็นไหมครับ 147

365
00:22:35,645 --> 00:22:38,395
‎เก้าสิบสามล้าน กับคุณคนนี้

366
00:22:38,482 --> 00:22:41,032
‎ไม่ต้องรอ 147 ผมจะขายให้คุณเลย

367
00:22:41,109 --> 00:22:46,619
‎เก้าสิบห้าล้านดอลลาร์
‎โอกาสสุดท้ายที่ 95… 95 ล้าน

368
00:22:48,533 --> 00:22:52,543
‎เป็นการประมูลที่กล้าหาญมาก ขอบคุณมากครับ
‎อยู่ที่ 160 ล้านดอลลาร์ครับทุกท่าน

369
00:22:52,621 --> 00:22:57,461
‎ขอเตือนนะครับ สตรีแห่งอัลเจียร์สของปิกาโซ
‎ขายที่นี่ ที่คริสตี้

370
00:22:57,542 --> 00:22:59,422
‎หนึ่งร้อยหกสิบล้านดอลลาร์

371
00:23:00,253 --> 00:23:01,253
‎เป็นของคุณแล้ว ขาย

372
00:23:02,923 --> 00:23:06,893
‎คุณคิดว่าในแง่ของวัฒนธรรมของเราตอนนี้
‎ศิลปะรูปแบบไหน

373
00:23:06,968 --> 00:23:11,008
‎ที่… พูดยังไงดี ขาดแคลนมากที่สุดในตอนนี้

374
00:23:11,848 --> 00:23:13,558
‎- หมายถึงแบบไหนแย่ที่สุดใช่ไหม
‎- ใช่

375
00:23:13,642 --> 00:23:14,482
‎ใช่นะ

376
00:23:17,396 --> 00:23:18,556
‎ใช่

377
00:23:18,647 --> 00:23:21,147
‎- การแข่งขันมันสูง
‎- ใช่ มันยาก

378
00:23:23,318 --> 00:23:26,108
‎อะไรมีโอกาสใช้เล่ห์กลได้มากที่สุดล่ะ

379
00:23:26,196 --> 00:23:31,986
‎ฉันขอตอบว่าทัศนศิลป์ หรือที่เราเรียกว่าทัศนศิลป์

380
00:23:32,786 --> 00:23:37,076
‎และแน่นอน หนึ่งในไม่กี่อย่าง…
‎ฉันไม่ใช่คนเดียวที่คิดแบบนั้น

381
00:23:37,165 --> 00:23:40,035
‎ฉันคิดว่าเรื่องนี้มีคนเห็นด้วยเยอะมาก

382
00:23:40,127 --> 00:23:41,417
‎มันค่อนข้างขี้โกงน่ะ

383
00:23:42,045 --> 00:23:43,205
‎ใช่

384
00:23:44,214 --> 00:23:45,514
‎- เห็นด้วยไหม
‎- ผมเห็นด้วย

385
00:23:45,590 --> 00:23:50,300
‎แต่ผมเอาแต่คิดถึงราคา
‎และความพิเศษ ใช่ ความขี้โกง

386
00:23:50,387 --> 00:23:52,847
‎- นั่นคือสิ่งที่เราได้ยิน ราคา
‎- ราคา

387
00:23:52,931 --> 00:23:59,021
‎ถ้าคุณไปงานประมูล
‎เวลารูปของปิกาโซออกมา เงียบกริบ

388
00:24:00,230 --> 00:24:03,070
‎แต่พอค้อนทุบราคาปุ๊บ คนปรบมือ

389
00:24:03,817 --> 00:24:07,357
‎โอเคไหม เราอยู่ในโลกที่พวกเขา
‎ปรบมือให้ราคา ไม่ใช่ปิกาโซ

390
00:24:07,446 --> 00:24:08,486
‎ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

391
00:24:12,993 --> 00:24:14,623
‎โอเคไหม ฉันหมายถึง…

392
00:24:14,703 --> 00:24:18,083
‎พวกเขาปรบมือให้ราคา พวกเขาควรปรบมือ
‎ตอนที่รูปของปิกาโซออกมาสิ

393
00:24:18,165 --> 00:24:20,245
‎- ผมรู้
‎- เขาวาดรูปเก่งไม่ใช่เหรอ

394
00:24:22,878 --> 00:24:24,838
‎ไม่ใช่ "คุณซื้อเก่งไม่ใช่เหรอ"

395
00:24:40,604 --> 00:24:41,694
‎ว้าว!

396
00:24:56,495 --> 00:24:59,075
‎ฉันไปคลับแจ๊สบ่อยมากตอนรุ่นๆ

397
00:24:59,164 --> 00:25:01,634
‎สมัยที่มีนักดนตรีแจ๊สเก่งๆ หลายคน

398
00:25:02,125 --> 00:25:06,625
‎ฉันน่าจะเห็นนักดนตรีแจ๊สเก่งๆ
‎มีชีวิตอยู่ครบทุกคนในชีวิตฉัน

399
00:25:06,713 --> 00:25:08,923
‎- หลายครั้งด้วย
‎- คุณชอบใคร

400
00:25:09,007 --> 00:25:11,337
‎- ฉันว่ามิงกัสนะ
‎- ชาร์ลี มิงกัสเหรอ

401
00:25:11,426 --> 00:25:12,796
‎ฉันรู้จักเขาค่อนข้างดี

402
00:25:12,886 --> 00:25:14,046
‎เอาปืนมาทำอะไร

403
00:25:15,347 --> 00:25:19,097
‎มีคนปล้นผม พวกมันบุกเข้ามา
‎และเอาทุกอย่างไปวันที่ผมย้ายมาวันแรก

404
00:25:24,189 --> 00:25:25,109
‎ใครปล้นคุณ

405
00:25:27,442 --> 00:25:29,532
‎มิตรหรือศัตรูไม่รู้ ผมไม่รู้

406
00:25:30,111 --> 00:25:33,491
‎ต้องเป็นเพื่อนแหละ
‎เพราะมันตรงไปที่กล่องอัญมณีของผมเลย

407
00:25:34,699 --> 00:25:38,699
‎ต้องเป็นคนที่รู้จักผม
‎ใครสักคน ไม่ใช่เพื่อน แต่เป็นคนใกล้ชิด

408
00:25:41,289 --> 00:25:42,789
‎เขาเคยยิงเท้าตัวเอง

409
00:25:42,874 --> 00:25:46,464
‎เพราะภรรยาของเขา
‎ซึ่งตอนนั้นเป็นแฟนของเขา เลิกกับเขา

410
00:25:46,545 --> 00:25:48,085
‎เขาเลยยิงเท้าตัวเอง

411
00:25:48,171 --> 00:25:50,921
‎แล้วเดินเลือดไหล
‎ขึ้นบันไดไปบนอะพาร์ตเมนต์ของเธอ

412
00:25:51,007 --> 00:25:52,427
‎เพื่อให้เห็นว่าเธอทำอะไรกับเขา

413
00:25:52,926 --> 00:25:55,136
‎จงใจยิงเท้าตัวเอง

414
00:25:56,471 --> 00:26:01,101
‎ฉันเป็นเพื่อนกับชาลส์
‎เพราะภรรยาของเขาเป็นเจ้าของนิตยสาร…

415
00:26:01,184 --> 00:26:03,484
‎หนังสือพิมพ์ พวกเขาเรียกว่าหนังสือพิมพ์ใต้ดิน

416
00:26:03,562 --> 00:26:06,862
‎เป็นเจ้าของนิตยสารฉบับแรกในแบบที่

417
00:26:06,940 --> 00:26:10,360
‎เป็นหนังสือพิมพ์พับสี่ทบที่ฉันทำงานให้ตอนอายุ 19

418
00:26:10,443 --> 00:26:12,573
‎เธอเป็นเจ้าของมัน ฉันเลยรู้จักเขา

419
00:26:12,654 --> 00:26:13,914
‎สอง สาม สี่

420
00:26:24,583 --> 00:26:27,843
‎เขาเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก อารมณ์ร้อนสุดๆ

421
00:26:27,919 --> 00:26:31,209
‎เขาเคยโกรธฉันครั้งหนึ่ง
‎ตอนอยู่ระหว่างการแสดงที่แวนการ์ด

422
00:26:31,298 --> 00:26:34,508
‎พอเขาเห็นฉัน เขากระโดดลงมาจากเวที
‎วิ่งขึ้นบันได…

423
00:26:34,593 --> 00:26:38,143
‎และเขาอ้วนนะ เขาไม่ใช่ผู้ชายแนวนักกีฬา

424
00:26:38,221 --> 00:26:42,431
‎และฉันคิดว่าเขาแก่แล้ว น่าจะอายุ 40 ปลายๆ

425
00:26:42,559 --> 00:26:46,189
‎แต่ฉันยังเด็กอยู่ ประมาณ 19 แต่วิ่งไม่เก่งเลย

426
00:26:46,271 --> 00:26:50,821
‎และเขาวิ่งตามฉัน ตะโกนใส่ฉัน
‎ไปตามเซเวนท์อะเวนิว

427
00:26:50,900 --> 00:26:52,530
‎จนเกือบถึงถนนคานาล

428
00:26:52,611 --> 00:26:56,491
‎จนในที่สุดฉันวิ่งต่อไม่ไหวแล้ว
‎และฉันล้มลงไปบนถนน

429
00:26:56,990 --> 00:26:59,740
‎แล้วเขาก็… ซึ่งเขาควรเล่นดนตรีอยู่นะ

430
00:26:59,826 --> 00:27:02,406
‎คนที่เหลือในวงอยู่บนเวทีที่แวนการ์ด

431
00:27:02,495 --> 00:27:04,455
‎ซึ่งตอนนี้อยู่ห่างออกไป 20 ช่วงตึก

432
00:27:04,539 --> 00:27:07,169
‎ฉันล้มลงแบบนี้ แล้วเขาก็ล้มลง

433
00:27:07,250 --> 00:27:10,460
‎แล้วเขาก็นั่งลงและมองฉัน
‎เขาพูดว่า "อยากไปกินข้าวไหม"

434
00:27:12,505 --> 00:27:13,715
‎ฉันเลยชี้ให้เขาเห็นว่า

435
00:27:13,798 --> 00:27:18,088
‎"คุณอยู่ระหว่างการแสดงนะ และคนมาดูคุณ"

436
00:27:18,178 --> 00:27:23,268
‎เขาเป็นนักกินชื่อดังขนาดที่ว่า
‎การเดินผ่านไชน่าทาวน์กับเขา

437
00:27:23,350 --> 00:27:26,560
‎จะมีเชฟออกมาจากชั้นใต้ดินเพื่อปรบมือให้เขา

438
00:27:27,103 --> 00:27:29,403
‎สิ่งนี้ทำให้แม่ฉันรักเขา

439
00:27:29,481 --> 00:27:31,271
‎เขามาที่บ้านพ่อแม่ฉันในวันขอบคุณพระเจ้า

440
00:27:31,358 --> 00:27:32,228
‎- จริงเหรอ
‎- จริง

441
00:27:32,317 --> 00:27:34,647
‎แม่ฉันรักเขา เขากินเก่งมาก

442
00:27:36,154 --> 00:27:38,534
‎แม่บอกว่า "อีตาชาลส์นั่นกินเก่งจริงๆ"

443
00:27:38,615 --> 00:27:40,525
‎เขาไม่ได้แค่เติมอาหารหลายจานนะ

444
00:27:40,617 --> 00:27:43,237
‎แต่หลังจากนั้น เขายังเข้าไปในครัว
‎และกินไก่งวงจนหมด

445
00:27:44,871 --> 00:27:48,381
‎คนส่วนใหญ่มองว่าเขาเป็นอัจฉริยะด้านดนตรี
‎แม่ฉันมองว่าเขาเป็นคนกินเก่ง

446
00:27:49,793 --> 00:27:52,093
‎- ฉันเคยกินมื้อเช้ากับดุค เอลลิงตัน
‎- ครับ

447
00:27:52,170 --> 00:27:54,840
‎- กับชาลส์ และ…
‎- ที่ไหนครับเนี่ย

448
00:27:54,923 --> 00:27:57,473
‎ร้านรูเบนส์ ซึ่งเคยเป็นร้านอาหารที่เปิดทั้งคืน

449
00:27:57,550 --> 00:28:00,220
‎ซึ่งเคยตั้งอยู่บนถนนสาย 58 และฟิฟท์อะเวนิว

450
00:28:00,303 --> 00:28:05,733
‎และดุค เอลลิงตันเป็นคนเดียว
‎ที่ฉันเห็นชาลส์ มิงกัสยอมเชื่อฟัง

451
00:28:06,643 --> 00:28:11,363
‎สมัยที่ชาลส์หนุ่มๆ เขาเล่นในวง
‎ของดุค เอลลิงตัน และถูกไล่ออก

452
00:28:12,107 --> 00:28:16,567
‎และชาลส์เป็นคนที่จองหองมาก

453
00:28:17,487 --> 00:28:19,487
‎เขาไม่อยากให้ใครพูดกับเขา

454
00:28:19,572 --> 00:28:22,032
‎เขาดูถูกคนส่วนใหญ่

455
00:28:22,117 --> 00:28:25,867
‎และคนเดียวที่ฉันเห็นเขา
‎ยอมเชื่อฟังคือดุค เอลลิงตัน

456
00:28:25,954 --> 00:28:29,334
‎เขาเคารพดุค เอลลิงตันมาก
‎จนแทบไม่กล้ามองหน้าเขา

457
00:28:29,833 --> 00:28:32,963
‎และดุค เอลลิงตันตะโกนใส่เขา "ชาลส์!"

458
00:28:33,044 --> 00:28:37,094
‎"ขอโทษครับ ดุค" เหมือนเป็นคนละคนเลย

459
00:28:37,173 --> 00:28:39,933
‎เหมือนแบบ "เกิดอะไรขึ้นกับชาลส์"
‎นึกออกไหม

460
00:28:40,009 --> 00:28:42,349
‎ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีคนแบบนั้นในชีวิต

461
00:28:42,429 --> 00:28:47,479
‎ไม่ว่าพวกเขาจะจองหองแค่ไหน
‎หรือยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ตาม

462
00:28:48,810 --> 00:28:51,810
‎ในความคิดของฉัน
‎ชาลส์เป็นศิลปินที่ยอดเยี่ยมมาก

463
00:28:51,896 --> 00:28:54,726
‎แต่ในความคิดของชาลส์ ดุค เอลลิงตันสำคัญกว่า

464
00:29:09,873 --> 00:29:13,923
‎ถ้าคุณชื่นชมผลงานของใครสักคน
‎คุณซึมซับมันเข้าไปจำนวนหนึ่ง

465
00:29:14,794 --> 00:29:18,424
‎ตอนนี้มันกำลังมาถึงจุดที่นักแต่งเพลงร่วมสมัย…

466
00:29:18,506 --> 00:29:20,006
‎(ดุค เอลลิงตัน) (ลีโอนาร์ด เบิร์นสไตน์)

467
00:29:20,091 --> 00:29:24,761
‎และคนที่ควรจะเป็นนักแต่งเพลงแจ๊สสมัยใหม่

468
00:29:25,722 --> 00:29:28,062
‎พวกเขาจบมาจากโรงเรียนดนตรีเดียวกัน

469
00:29:28,141 --> 00:29:28,981
‎ใช่เลย

470
00:29:29,058 --> 00:29:32,308
‎และมันยากมากที่จะหาว่า
‎ขอบเขตที่รับได้อยู่ตรงไหน

471
00:29:32,395 --> 00:29:35,145
‎แต่แน่นอนว่าคุณเป็นหนึ่งในผู้บุกเบิกเรื่องนั้น

472
00:29:35,231 --> 00:29:37,111
‎แต่ผมไม่ได้จบมาจากโรงเรียนดนตรี

473
00:29:37,192 --> 00:29:41,992
‎ใช่ แต่คุณเป็นหนึ่งในคนกลุ่มแรก
‎ที่แต่งเพลงที่เรียกว่าซิมโฟนิกแจ๊ส

474
00:29:42,071 --> 00:29:45,031
‎ผมมีโรงเรียนดนตรีอยู่ในแคปิตอลเธียร์เตอร์

475
00:29:45,116 --> 00:29:46,616
‎ใช่แล้ว ใช่เลย

476
00:29:46,701 --> 00:29:48,661
‎ฟังเพลงซิมโฟนีก่อนดูหนัง

477
00:29:48,745 --> 00:29:50,955
‎บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่เราแตกต่างกันจริงๆ

478
00:29:51,039 --> 00:29:54,709
‎ตรงที่คุณแต่งเพลงซิมโฟนิกแจ๊ส
‎ส่วนผมแต่งเพลงแจ๊สซิมโฟนี

479
00:29:56,211 --> 00:29:57,881
‎- รักคุณนะพวก
‎- อะไรแบบนั้น

480
00:30:10,350 --> 00:30:11,980
‎เห็นกระดุมข้อมือคาลเดอร์ของฉันไหม

481
00:30:12,519 --> 00:30:16,689
‎แซนดี้ โรเวอร์ให้ฉันยืม
‎เธอเป็นหลานของอเล็กซานเดอร์ คาลเดอร์

482
00:30:16,773 --> 00:30:18,823
‎เขาทำกระดุมนี่ด้วยมือของเขาเอง

483
00:30:18,900 --> 00:30:23,780
‎ไม่ได้ออกแบบลายเส้นของกระดุมข้อมือ
‎เหมือนที่ศิลปินทำกันสมัยนี้ เขาทำมันขึ้นมาเลย

484
00:30:23,863 --> 00:30:27,163
‎เขาคงทำไว้ใช้เองนั่นแหละ คาลเดอร์น่ะ

485
00:30:27,242 --> 00:30:31,042
‎เขาไม่ได้ทำให้ฟราน
‎เขาทำเครื่องประดับเยอะมาก

486
00:30:31,120 --> 00:30:34,120
‎มีการแสดงที่เดอะเม็ต
‎แสดงเครื่องประดับของคาลเดอร์เท่านั้น

487
00:30:34,207 --> 00:30:35,537
‎และมันวิเศษมาก

488
00:30:35,625 --> 00:30:38,585
‎และมีชีวประวัติของคาลเดอร์ที่น่าทึ่งมาก

489
00:30:38,670 --> 00:30:41,590
‎น้องสาวของเขา ตอนเขาอายุเจ็ดขวบ

490
00:30:41,673 --> 00:30:45,093
‎ให้คีมอันหนึ่งกับเขา
‎ในวันคริสต์มาสและเขาเขียนถึงเรื่องนี้

491
00:30:45,176 --> 00:30:48,806
‎"นี่คือคริสต์มาสที่ดีที่สุดในชีวิตผม
‎ผมได้คีมมาหนึ่งอัน!"

492
00:30:48,888 --> 00:30:51,178
‎และเขาใช้มันทำสิ่งเหล่านี้

493
00:30:51,266 --> 00:30:54,516
‎และฉันคิดว่ากระดุมนี้อาจทำด้วยคีมอันเดียวกัน

494
00:30:54,602 --> 00:30:57,062
‎ฉันคิดว่ามันน่าทึ่งมาก

495
00:30:58,106 --> 00:31:00,276
‎คำบรรยายโดย กมลรัตน์ ชุติเชาวน์กุล