1
00:00:10,677 --> 00:00:12,637
‎ในปี 2021

2
00:00:12,721 --> 00:00:17,934
‎โลกเฝ้าดูครอบครัวช้างป่าจีนหลับใหล

3
00:00:18,018 --> 00:00:22,689
‎ด้วยความอ่อนล้าจากการเดินทางครั้งใหญ่
‎ระยะทางกว่า 400 กิโลเมตร

4
00:00:32,532 --> 00:00:35,243
‎เพราะถูกบีบให้ออกจากป่า
‎ที่อยู่มาตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ

5
00:00:35,326 --> 00:00:37,579
‎เนื่องจากภัยแล้งที่เลวร้ายที่สุด

6
00:00:38,204 --> 00:00:41,249
‎ครอบครัวนี้จึงออกเดินทางหาบ้านใหม่

7
00:00:42,417 --> 00:00:44,085
‎(จีน)

8
00:00:46,546 --> 00:00:49,883
‎หลังจากผ่านพื้นที่ทำการเกษตรขนาดใหญ่

9
00:00:49,966 --> 00:00:52,385
‎พวกมันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

10
00:00:56,056 --> 00:00:59,350
‎แต่สิ่งที่พวกมันทำต่อไปนี้ทำให้ทุกคนทึ่ง

11
00:01:04,355 --> 00:01:07,108
‎ผ่านใต้ถนนหลวงห้าเลนนี้ไป

12
00:01:07,192 --> 00:01:10,320
‎ครอบครัวนี้ก็เข้าใกล้เมืองคุนหมิง

13
00:01:16,868 --> 00:01:20,580
‎ภายในไม่กี่วัน พวกช้างก็มาถึงเขตเมือง

14
00:01:25,293 --> 00:01:29,255
‎ไม่นาน พวกมันก็พบว่า
‎ตัวเองอยู่ในโลกใหม่ที่น่าหวาดกลัว

15
00:01:42,185 --> 00:01:44,270
‎ด้วยความหวาดกลัวระคนสับสน

16
00:01:46,689 --> 00:01:48,566
‎ครอบครัวช้างไม่มีทางเลือก

17
00:01:49,317 --> 00:01:53,196
‎นอกจากหันหลังและเริ่มเดินทางไกลกลับบ้าน

18
00:02:00,787 --> 00:02:03,998
‎ไม่น่าเชื่อว่าถึงพวกมันจะสร้างความเสียหาย

19
00:02:04,082 --> 00:02:08,837
‎ชาวเมืองไม่เพียงแค่ยอมรับได้ แต่ยังช่วยเหลือ

20
00:02:10,088 --> 00:02:14,384
‎ด้วยการใช้เงินหลายแสนดอลลาร์
‎พาพวกมันกลับบ้านอย่างปลอดภัย

21
00:02:21,933 --> 00:02:23,643
‎หลังจากผ่านไปเกือบสองปี

22
00:02:23,726 --> 00:02:26,729
‎กับระยะทางกว่า 1,000 กิโลเมตรบนท้องถนน

23
00:02:27,814 --> 00:02:31,776
‎ขบวนช้างที่อิดโรยก็กลับมาถึงป่าทางใต้

24
00:02:32,402 --> 00:02:34,571
‎ที่ภัยแล้งบรรเทาลง

25
00:02:42,787 --> 00:02:44,289
‎แม้จะดูเป็นไปไม่ได้

26
00:02:44,372 --> 00:02:48,001
‎เรื่องราวในส่วนนี้ของครอบครัวช้าง
‎ก็จบลงอย่างมีความสุข

27
00:02:49,169 --> 00:02:53,089
‎แต่นั่นแสดงให้เห็นว่าเมื่อสัตว์
‎เผชิญกับการเปลี่ยนแปลงใหญ่หลวง

28
00:02:53,756 --> 00:02:57,719
‎แรงกระตุ้นในการย้ายถิ่นฐานอาจเกินต้านทานได้

29
00:03:00,638 --> 00:03:07,604
‎(โลกของเรา 2)

30
00:03:09,856 --> 00:03:13,735
‎(อิสรภาพในการเดินทาง)

31
00:03:22,076 --> 00:03:26,331
‎โลกของเราที่โคจรรอบดวงอาทิตย์นั้นเอียง

32
00:03:28,583 --> 00:03:30,168
‎และในเดือนมกราคม

33
00:03:30,251 --> 00:03:33,922
‎หมายความว่ามันจะเป็นฤดูร้อนทางตอนใต้

34
00:03:37,967 --> 00:03:42,013
‎ถึงจะเป็นเบื้องล่างของโลก
‎อะไรๆ ก็อาจไม่ชัดเจนเสมอไป

35
00:03:45,808 --> 00:03:47,644
‎แม้แต่ในช่วงที่ร้อนที่สุด

36
00:03:47,727 --> 00:03:51,439
‎อุณหภูมิในทวีปแอนตาร์กติกา
‎ก็แทบไม่สูงเกินจุดเยือกแข็ง

37
00:03:52,774 --> 00:03:55,276
‎แต่ด้วยแสงแดดตลอด 24 ชั่วโมง

38
00:03:55,360 --> 00:04:00,073
‎ตอนนี้มันอุ่นพอ
‎ที่จะละลายน้ำแข็งในทะเลทั่วทั้งทวีป

39
00:04:04,702 --> 00:04:08,039
‎และนั่นเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเพนกวินเจนทู

40
00:04:08,122 --> 00:04:11,042
‎ที่ต้องไปยังผืนดินเพื่อแพร่พันธุ์

41
00:04:18,591 --> 00:04:21,719
‎สองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา
‎ชีวิตของพวกมันถูกผลักดัน

42
00:04:21,803 --> 00:04:24,847
‎ให้ต้องเดินทางวันละ 30 กิโลเมตร

43
00:04:24,931 --> 00:04:27,350
‎ไปยังแหล่งอาหารในทะเล

44
00:04:30,561 --> 00:04:34,565
‎ตอนนี้ เมื่อมีอาหารเต็มท้อง
‎พวกมันก็จะมุ่งหน้ากลับไปหาลูกนก

45
00:04:48,162 --> 00:04:50,039
‎หลังจากอยู่ในน้ำมาทั้งวัน

46
00:04:50,790 --> 00:04:53,960
‎คงต้องใช้เวลาสักพักกว่าขาจะชินกับการเดิน

47
00:05:06,639 --> 00:05:09,809
‎เพนกวินเจนทูต้องการกองหินที่ปลอดน้ำแข็ง

48
00:05:09,892 --> 00:05:13,021
‎เพื่อวางไข่และเลี้ยงดูลูกๆ

49
00:05:14,605 --> 00:05:18,276
‎ดังนั้นการกลับบ้าน
‎จึงมักเป็นการเดินเตาะแตะขึ้นเขา

50
00:05:18,359 --> 00:05:20,528
‎ไปยังยอดผาที่ลมโบก

51
00:05:25,575 --> 00:05:30,371
‎ลูกๆ ของพวกมันฟักออกมาเมื่อแปดสัปดาห์ก่อน
‎และตอนนี้เกือบโตเต็มที่แล้ว

52
00:05:32,540 --> 00:05:35,001
‎ในช่วงฤดูร้อนอันสั้นของทวีปแอนตาร์กติกา

53
00:05:35,084 --> 00:05:38,880
‎ขนปีกพวกมันจะงอกทันก่อนฤดูหนาววกมาพอดี

54
00:05:46,387 --> 00:05:50,058
‎ยิ่งลูกนกจ้ำม่ำ มันก็จะยิ่งต้องการอาหาร

55
00:05:54,270 --> 00:05:58,107
‎และพ่อแม่บางตัวก็ดูจะไม่ตามใจพวกมัน

56
00:06:09,994 --> 00:06:12,413
‎แต่การกระทำแบบนี้มีข้อดี

57
00:06:18,002 --> 00:06:20,546
‎การให้ลูกนกลงแรงก่อนจะได้อาหาร

58
00:06:20,630 --> 00:06:23,341
‎ทำให้พ่อแม่ประเมินพวกมันด้านพละกำลัง…

59
00:06:25,885 --> 00:06:26,969
‎ความทรหด

60
00:06:28,388 --> 00:06:29,722
‎และความสัมพันธ์ของอวัยวะได้

61
00:06:43,820 --> 00:06:47,782
‎ความหวังจะได้อาหารดึงดูดพวกลูกนกลงน้ำ

62
00:06:50,701 --> 00:06:52,954
‎ถึงจะไม่ได้ลงจริงๆ ก็ตาม

63
00:06:56,082 --> 00:06:58,334
‎ดูเหมือนว่าแม้แต่กับเพนกวิน

64
00:06:58,418 --> 00:07:03,297
‎ก้าวแรกในการลงน้ำเย็นๆ
‎ก็ต้องใช้ความกล้าเล็กน้อย

65
00:07:10,972 --> 00:07:13,266
‎แต่แค่ตัวเดียวที่นำไป

66
00:07:13,891 --> 00:07:15,560
‎ตัวอื่นๆ ก็พร้อมตาม

67
00:07:23,568 --> 00:07:28,865
‎การลงแอ่งน้ำตื้นๆ ใต้ร่มเงา
‎เป็นการทดสอบขนกันน้ำที่ปลอดภัย

68
00:07:33,536 --> 00:07:35,872
‎และเนื่องจากที่นี่มีหน้าร้อนที่สั้นมากๆ

69
00:07:36,622 --> 00:07:38,916
‎พวกนกจะต้องได้ใช้มันในไม่ช้า

70
00:07:44,046 --> 00:07:45,256
‎อีกไม่นาน

71
00:07:45,339 --> 00:07:49,594
‎ทะเลรอบทวีปแอนตาร์กติกา
‎จะถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งอีกครั้ง

72
00:07:51,971 --> 00:07:57,059
‎ฉะนั้นเพนกวินน้อยต้องไปยังน่านน้ำเปิดเดี๋ยวนี้
‎ถ้าอยากจะได้อาหาร

73
00:08:01,981 --> 00:08:03,191
‎แต่พวกมันหวั่นใจ

74
00:08:06,068 --> 00:08:07,778
‎เนื่องด้วยเหตุผลสมควร

75
00:08:11,407 --> 00:08:15,453
‎ใครจะไปอยากลงทะเล
‎ที่มีแมวน้ำเสือดาวขนาดสามเมตรอยู่

76
00:08:19,707 --> 00:08:21,501
‎และไม่ใช่แค่ตัวเดียว

77
00:08:23,711 --> 00:08:24,712
‎แต่เป็นสาม

78
00:08:27,757 --> 00:08:31,844
‎สมชื่อเสือดาว พวกมันล่าโดยซุ่มโจมตีเหยื่อ

79
00:08:34,096 --> 00:08:37,350
‎และลูกเพนกวินเจนทูก็เป็นเหยื่อที่ล่าได้ง่าย

80
00:08:42,480 --> 00:08:45,024
‎แต่ถึงจะอันตราย

81
00:08:45,107 --> 00:08:47,693
‎ความอยากอาหาร
‎ของเหล่าเพนกวินนั้นมิอาจต้านได้

82
00:08:57,370 --> 00:09:01,040
‎เจนทูเป็นเพนกวินที่เร็วที่สุดในโลก

83
00:09:14,178 --> 00:09:18,140
‎ถ้าหลบเลี่ยงการซุ่มโจมตีได้ พวกมันก็มีโอกาส

84
00:09:27,316 --> 00:09:30,570
‎เพนกวินน้อยเกาะกลุ่มกันเพื่อความปลอดภัย

85
00:09:38,452 --> 00:09:41,747
‎แต่ด้วยความสับสน เพนกวินตัวหนึ่งจึงแตกฝูง

86
00:09:42,582 --> 00:09:44,792
‎ตอนนี้จึงเป็นหนึ่งต่อหนึ่ง

87
00:10:08,190 --> 00:10:09,650
‎ความหวังเดียวของเจ้าเพนกวิน

88
00:10:09,734 --> 00:10:12,737
‎คือการอาศัยความว่องไว
‎และความทรหดของตัวเอง

89
00:10:13,237 --> 00:10:17,617
‎ยิ่งไล่ล่านานเท่าไหร่ โอกาสรอดก็ยิ่งมากขึ้น

90
00:10:34,717 --> 00:10:38,888
‎เพนกวินน้อยดวงปังตัวนี้ไปรวมฝูงได้แล้ว

91
00:10:45,019 --> 00:10:47,730
‎และทะเลเปิดก็กำลังรออยู่

92
00:10:54,654 --> 00:10:59,241
‎(เดือนกุมภาพันธ์)

93
00:11:00,868 --> 00:11:02,078
‎ในเดือนกุมภาพันธ์

94
00:11:02,161 --> 00:11:05,831
‎ปลายเหนือสุดของโลกจะชี้ออกจากดวงอาทิตย์

95
00:11:12,713 --> 00:11:15,007
‎ดังนั้นในช่วงกลางฤดูหนาวของอาร์กติก

96
00:11:15,091 --> 00:11:17,551
‎จะมีแต่ความมืดแทบไม่ขาดสาย

97
00:11:17,635 --> 00:11:21,055
‎แสงไฟเดียวที่โผล่มาคือจากแสงออโรรา

98
00:11:23,724 --> 00:11:26,894
‎แสงสวรรค์พวกนี้เกิดขึ้น

99
00:11:26,977 --> 00:11:30,898
‎เมื่ออนุภาคมีประจุไฟฟ้าจากดวงอาทิตย์

100
00:11:30,981 --> 00:11:32,942
‎ชนกับสนามแม่เหล็กโลก

101
00:11:38,572 --> 00:11:43,285
‎นี่คือช่วงเวลาที่สัตว์นับไม่ถ้วน
‎เริ่มต้นการเดินทางอันยาวนาน

102
00:11:43,369 --> 00:11:45,496
‎สู่แถบเหนือ

103
00:11:50,793 --> 00:11:53,546
‎ทางทิศใต้ ห่างไป 5,000 กิโลเมตร

104
00:11:53,629 --> 00:11:57,508
‎ห่านหิมะเพิ่งเริ่มการย้ายถิ่นประจำปี

105
00:12:04,306 --> 00:12:07,351
‎นำฝูงโดยห่านโตเต็มไวมากประสบการณ์

106
00:12:07,435 --> 00:12:10,813
‎พวกมันบินตามน้ำแข็งละลาย
‎ที่เกิดไล่ขึ้นไปทางเหนือ

107
00:12:13,899 --> 00:12:16,402
‎และบินจากอ่าวเม็กซิโก

108
00:12:16,485 --> 00:12:19,196
‎ไปยังแหล่งแพร่พันธุ์ในแถบขั้วโลกเหนือ

109
00:12:30,666 --> 00:12:32,084
‎พวกมันจะไปถึงทุ่งทุนดรา

110
00:12:32,168 --> 00:12:36,338
‎ทันเวลาที่หน้าร้อนแสนยาวนาน
‎สร้างสภาวะที่เหมาะ

111
00:12:36,422 --> 00:12:38,549
‎แก่การเลี้ยงดูลูกๆ พอดี

112
00:12:44,597 --> 00:12:47,808
‎พวกมันใช้แลนด์มาร์กทางธรรมชาติ
‎อย่างทะเลสาบและแม่น้ำ

113
00:12:47,892 --> 00:12:50,728
‎เพื่อไม่ให้พวกมันกระจัดกระจายออกนอกทาง

114
00:12:54,231 --> 00:12:55,441
‎แต่วันนี้

115
00:12:55,524 --> 00:12:58,068
‎โลกเบื้องล่างนั้นแตกต่างกันมาก

116
00:12:58,152 --> 00:13:00,905
‎จากโลกที่บรรพบุรุษของพวกมันบินข้ามผ่าน

117
00:13:04,366 --> 00:13:06,619
‎ที่ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นทุ่งหญ้าสะวันนาทอดยาว

118
00:13:06,702 --> 00:13:09,789
‎บัดนี้กลายเป็นพื้นที่เกษตรอุตสาหกรรม

119
00:13:16,003 --> 00:13:19,799
‎แต่นั่นไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับห่านซะทีเดียว

120
00:13:20,925 --> 00:13:22,343
‎การจะไปให้ถึงอาร์กติก

121
00:13:22,426 --> 00:13:26,013
‎ฝูงห่านต้องเติมพลังอย่างสม่ำเสมอตลอดทาง

122
00:13:26,806 --> 00:13:29,683
‎ดังนั้นแปลงเกษตร
‎ในประเทศอู่ข้าวอู่น้ำของอเมริกา

123
00:13:29,767 --> 00:13:32,019
‎จึงกลายเป็นจุดแวะพักที่จำเป็น

124
00:13:36,690 --> 00:13:39,360
‎แหล่งอาหารที่กินได้แทบไม่มีวันหมด

125
00:13:39,443 --> 00:13:41,987
‎ทำให้ประชากรห่านหิมะ

126
00:13:42,071 --> 00:13:44,657
‎เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา

127
00:13:48,577 --> 00:13:53,374
‎แต่การเป็นหนึ่งในห่านที่มีจำนวน
‎มากที่สุดในโลกนั้นมีราคาที่ต้องจ่าย

128
00:14:02,007 --> 00:14:06,470
‎ไม่ใช่ทุกอย่างในโลกยุคใหม่นี้จะเป็นอย่างที่เห็น

129
00:14:34,790 --> 00:14:38,210
‎ในแต่ละปี หนึ่งในสี่ของห่านล้านตัวถูกยิง

130
00:14:44,258 --> 00:14:45,926
‎(อ่าวเม็กซิโก)

131
00:14:46,010 --> 00:14:48,929
‎ห่านหิมะจำเป็นต้องฟันฝ่า
‎นักล่ามหาภัยอยู่เป็นระยะ

132
00:14:49,013 --> 00:14:51,140
‎ตามเส้นทางส่วนใหญ่ของพวกมัน

133
00:14:51,223 --> 00:14:55,644
‎แต่สิ่งที่คั่นกลางระหว่าง
‎เส้นทางบินอพยพสองเส้นในอเมริกา

134
00:14:55,728 --> 00:14:58,898
‎เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำ ที่ซึ่งพวกมันจะได้รับการคุ้มครอง

135
00:15:05,654 --> 00:15:07,907
‎โลเอสบลัฟส์ในมิสซูรี

136
00:15:09,950 --> 00:15:12,661
‎เป็นจุดแวะพักที่สำคัญที่สุดจุดหนึ่ง

137
00:15:12,745 --> 00:15:14,622
‎ในการเดินทางขึ้นเหนือของพวกมัน

138
00:15:17,082 --> 00:15:20,210
‎ระยะเวลาพักจะขึ้นอยู่กับสภาพอากาศ

139
00:15:25,382 --> 00:15:28,719
‎ในเดือนกุมภาพันธ์
‎ลมหนาวที่พัดลงมาจากแถบขั้วโลกเหนือ

140
00:15:28,802 --> 00:15:31,764
‎อาจทำให้อุณหภูมิลดลงกะทันหัน

141
00:15:38,354 --> 00:15:40,105
‎และถ้าที่นี่หนาวจัด

142
00:15:40,189 --> 00:15:43,442
‎สภาพอากาศในที่ที่พวกมันจะไป
‎จะแย่กว่านี้มาก

143
00:15:45,778 --> 00:15:49,740
‎ฉะนั้นตอนนี้ เที่ยวบินขึ้นเหนือทั้งหมดจึงถูกระงับ

144
00:15:57,915 --> 00:15:59,708
‎พวกมันเป็นห่านหิมะก็จริง

145
00:16:01,251 --> 00:16:04,046
‎แต่ดูเหมือนพวกมัน
‎ไม่สะดวกใจที่จะอยู่กับน้ำแข็งเลย

146
00:16:14,181 --> 00:16:16,100
‎เนื่องจากขอบทะเลสาบกลายเป็นน้ำแข็ง

147
00:16:16,183 --> 00:16:19,061
‎พวกห่านเลยมากองกันตรงกลาง

148
00:16:20,562 --> 00:16:24,191
‎ยิ่งวุ่นวายมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำอะไรไม่ค่อยถูก

149
00:16:28,445 --> 00:16:30,864
‎และสิ่งนั้นเหมาะกับผู้มาเยือนชนิดนี้

150
00:16:37,955 --> 00:16:40,040
‎นกอินทรีหัวขาวมาที่นี่

151
00:16:41,458 --> 00:16:43,460
‎โดยบินข้ามอเมริกาเหนือ

152
00:16:45,629 --> 00:16:50,384
‎และพวกมันกะเวลามา
‎ให้ตรงกับตอนที่ห่านหิมะอยู่พอดี

153
00:17:06,316 --> 00:17:09,528
‎ห่านตัวใหญ่เกินกว่าจะโฉบจับได้

154
00:17:09,611 --> 00:17:12,656
‎พวกอินทรีจึงใช้กลยุทธ์ในการล่าที่ต่างไป

155
00:17:16,243 --> 00:17:19,955
‎การบินเข้าใส่ห่าน
‎ทำให้ฝูงห่านกลัวและบินแตกกระเจิง

156
00:17:26,128 --> 00:17:30,090
‎ยิ่งพวกห่านเกาะกันแออัด ก็ยิ่งดีสำหรับนกอินทรี

157
00:17:44,897 --> 00:17:48,067
‎ด้วยความตื่นตระหนก พวกห่านจึงชนกันเอง

158
00:17:48,776 --> 00:17:50,694
‎จนแขนขาหัก

159
00:17:52,905 --> 00:17:55,949
‎ห่านที่บาดเจ็บถูกทิ้งไว้บนน้ำแข็งอย่างไม่ไยดี

160
00:17:57,159 --> 00:17:59,745
‎ไม่ก็หนีขณะอยู่ในน้ำไม่ได้

161
00:18:06,460 --> 00:18:11,757
‎ทุกตัวยังคงสุ่มเสี่ยงจนกว่าลมหนาวนี้จะผ่านไป

162
00:18:12,549 --> 00:18:16,929
‎การโยกย้ายครั้งใหม่ยังไม่สามารถทำได้
‎เพราะน้ำแข็งและหิมะ

163
00:18:26,063 --> 00:18:30,317
‎กลับมาที่แถบขั้วโลกเหนือ
‎ดวงอาทิตย์เริ่มสาดแสงแรงขึ้น

164
00:18:32,361 --> 00:18:33,695
‎แต่ช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์

165
00:18:33,779 --> 00:18:36,907
‎แสงของมันยังโผล่แทบไม่พ้นขอบฟ้า

166
00:18:38,992 --> 00:18:42,162
‎ในสภาวะที่หนาวเหน็บเช่นนี้
‎อาหารการกินมีน้อยมาก

167
00:18:42,246 --> 00:18:44,915
‎และสัตว์ส่วนใหญ่ก็จะหนีลงใต้

168
00:18:44,998 --> 00:18:46,959
‎ไม่ก็จำศีลไปเลย

169
00:18:54,007 --> 00:18:56,301
‎แต่เจ้าตัวนี้ไม่ทำอะไรแบบนั้น

170
00:18:57,886 --> 00:19:01,932
‎แมวป่าลิงซ์ แมวที่อยู่เหนือสุดของโลก

171
00:19:08,605 --> 00:19:12,651
‎ความหนาวเย็นช่วยคุ้มครองมันอย่างดี
‎มันเลยไม่หนีไปไหน

172
00:19:15,654 --> 00:19:19,950
‎แต่มันอาจต้องเดินทางหาอาหารไกลมาก

173
00:19:28,125 --> 00:19:30,002
‎มีการบันทึกไว้ว่าเคยมีแมวตัวหนึ่ง

174
00:19:30,085 --> 00:19:33,839
‎เดินมากกว่า 3,000 กิโลเมตร
‎ในเวลาเพียงหนึ่งปีด้วย

175
00:19:35,340 --> 00:19:37,551
‎ไกลเกินกว่าที่คิดว่าเป็นไปได้

176
00:19:37,634 --> 00:19:40,888
‎(มหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ)

177
00:19:47,269 --> 00:19:52,649
‎แมวตัวนี้ดำรงชีวิตได้ด้วยเหยื่อชนิดเดียว

178
00:19:54,401 --> 00:19:58,113
‎และตอนนี้ แถวนี้ก็มีน้อยมากๆ

179
00:20:02,367 --> 00:20:04,161
‎กระต่ายสโนว์ชู

180
00:20:09,583 --> 00:20:12,461
‎การหาเจอสักตัวเป็นแค่ครึ่งหนึ่งของภารกิจ

181
00:20:36,526 --> 00:20:39,988
‎แมวป่าลิงซ์ต้องกินอาหารทุกสองสามวัน

182
00:20:40,072 --> 00:20:42,157
‎มันเลยต้องล่าไม่จบไม่สิ้น

183
00:20:56,129 --> 00:20:57,214
‎โชคยังดี

184
00:20:58,298 --> 00:21:00,759
‎มันได้กลิ่นเหยื่ออีกตัว

185
00:21:10,602 --> 00:21:12,646
‎เจ้ากระต่ายสงบนิ่ง

186
00:21:14,481 --> 00:21:16,817
‎และมั่นใจในการพรางตัวของตน

187
00:21:20,320 --> 00:21:23,615
‎ถ้าวิ่งยาวๆ แมวป่าลิงซ์ตามไม่ทันเหยื่อของมันแน่

188
00:21:23,699 --> 00:21:25,784
‎มันเลยต้องย่องเข้าไปใกล้ๆ

189
00:21:47,139 --> 00:21:49,141
‎ได้กินสักที

190
00:21:54,438 --> 00:21:58,900
‎(เดือนมีนาคม)

191
00:22:00,944 --> 00:22:05,032
‎ขณะที่ซีกโลกเหนือเบนกลับเข้าหาดวงอาทิตย์

192
00:22:05,115 --> 00:22:07,492
‎ทำให้เดือนมีนาคมมีกลางวันที่ยาวนานขึ้น

193
00:22:07,576 --> 00:22:11,413
‎พรองฮอร์นก็เริ่มการย้ายถิ่นฐานประจำปี

194
00:22:16,877 --> 00:22:20,964
‎การเดินทางนี้จะพาพวกมัน
‎ออกจากที่ราบหิมะปกคลุมในไวโอมิงตอนใต้

195
00:22:21,048 --> 00:22:24,426
‎ไปยังหุบเขาเขียวขจีในเทือกเขาร็อกกี

196
00:22:24,509 --> 00:22:26,136
‎ที่ซึ่งพวกมันจะคลอดลูก

197
00:22:34,353 --> 00:22:38,440
‎แต่วันนี้ เส้นทางของพวกมันเปลี่ยนไปจนจำไม่ได้

198
00:22:40,150 --> 00:22:44,613
‎และขั้นแรก พวกมันต้องหาทาง
‎ผ่านโรงผลิตน้ำมันและก๊าซไปให้ได้

199
00:22:47,908 --> 00:22:49,910
‎เจ้าตัวผู้ลองเสี่ยงดวงดู

200
00:23:06,802 --> 00:23:09,012
‎พรองฮอร์นเป็นสัตว์ที่ระวังตัว

201
00:23:09,763 --> 00:23:12,474
‎โดยเฉพาะเวลาเจอมนุษย์

202
00:23:30,700 --> 00:23:32,411
‎ตอนนี้ยังได้อยู่

203
00:23:33,495 --> 00:23:35,747
‎สำหรับสมาชิกในฝูงที่เหลือ

204
00:23:39,292 --> 00:23:41,503
‎เตรียมตัว… ลุย!

205
00:23:55,600 --> 00:23:57,436
‎ในอีกสองสามเดือน

206
00:23:57,519 --> 00:23:59,396
‎พวกมันจะเดินทาง 200 กิโลเมตร

207
00:23:59,479 --> 00:24:02,190
‎เพื่อไปยังจุดตกลูกทางเหนือ

208
00:24:03,275 --> 00:24:07,028
‎เป็นการเดินทางที่ท้าทายมากขึ้นทุกปี

209
00:24:11,116 --> 00:24:14,119
‎รั้วที่ออกแบบมาเพื่อไม่ให้สัตว์เลี้ยงหนี

210
00:24:14,703 --> 00:24:18,206
‎กันพรองฮอร์นออกไปได้ชะงัดพอกัน

211
00:24:33,472 --> 00:24:36,308
‎แต่นี่เป็นเส้นทางที่บรรพบุรุษของพวกมันผ่าน

212
00:24:37,017 --> 00:24:38,602
‎พวกมันจึงต้องฟันฝ่าไปให้ได้

213
00:24:52,741 --> 00:24:58,205
‎ล่าสุด พรองฮอร์นหนึ่งตัวข้ามรั้วเกือบ 150 ครั้ง

214
00:24:58,705 --> 00:25:00,373
‎ในการอพยพขึ้นเหนือ

215
00:25:09,799 --> 00:25:12,844
‎แต่เขาง่ามกับลวดหนาม

216
00:25:14,054 --> 00:25:16,723
‎เป็นการผสมผสานที่ไม่น่าพอใจ

217
00:25:21,978 --> 00:25:25,023
‎และรั้วก็ไม่ใช่ปัญหาเดียว

218
00:25:30,153 --> 00:25:34,324
‎ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือทางหลวง
‎ที่ตัดผ่านเส้นทางของพวกมัน

219
00:25:51,007 --> 00:25:54,469
‎พวกมันอาจเป็นสัตว์บกที่เร็วที่สุดในอเมริกา…

220
00:25:58,473 --> 00:26:00,767
‎แต่ไม่ใช่ว่าจะหลบรถทันเสมอไป

221
00:26:05,814 --> 00:26:08,692
‎การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในช่วง 200 ปีที่ผ่านมา

222
00:26:09,192 --> 00:26:13,488
‎ได้ลดจำนวนพรองฮอร์นลงไปกว่า 90%

223
00:26:16,199 --> 00:26:18,660
‎แต่ก็มีเรื่องดีอยู่บ้าง

224
00:26:22,455 --> 00:26:25,333
‎การที่พรองฮอร์นยึดมั่นในเส้นทางของบรรพบุรุษ

225
00:26:25,417 --> 00:26:30,088
‎ทำให้เราสามารถสร้างสะพานลอย
‎ที่จุดผ่านสำคัญๆ ได้

226
00:26:30,714 --> 00:26:34,426
‎และนั่นทำให้การตายบนท้องถนนแถวนั้น
‎ลดลงเกือบหมด

227
00:26:39,180 --> 00:26:44,102
‎ขณะที่ทั้งฝูงเดินทางขึ้นเหนือต่อ
‎พวกมันก็มาถึงป่าตะวันตก

228
00:26:46,688 --> 00:26:50,483
‎ที่นี่ พวกมันต้องเผชิญกับอุปสรรค
‎ที่ไม่ได้มาจากฝีมือมนุษย์

229
00:26:50,567 --> 00:26:52,027
‎แต่มาจากธรรมชาติ

230
00:27:04,956 --> 00:27:07,042
‎ตอนนี้หิมะกำลังละลาย

231
00:27:07,125 --> 00:27:10,629
‎สื่อได้ว่าพวกมันใกล้ถึงจุดตกลูก

232
00:27:10,712 --> 00:27:13,465
‎ทันกำหนดคลอดพอดี

233
00:27:22,057 --> 00:27:25,268
‎แต่การเปลี่ยนแปลงตามฤดูกาล
‎ก็นำมาซึ่งปัญหาเช่นกัน

234
00:27:25,935 --> 00:27:31,066
‎ข้างหน้านี้คือแม่น้ำโกรวอนต์ของไวโอมิง
‎ที่ตอนนี้เอ่อล้นเพราะหิมะละลาย

235
00:27:33,401 --> 00:27:36,696
‎พรองฮอร์นต้องข้ามให้ได้ เพื่อไปให้ถึงจุดตกลูก

236
00:27:36,780 --> 00:27:39,032
‎แต่พวกมันท่าทางกังวล

237
00:27:40,700 --> 00:27:43,244
‎ไม่ใช่แค่เพราะแม่น้ำอย่างเดียว

238
00:27:43,328 --> 00:27:46,581
‎แต่อาจมีสัตว์นักล่าซ่อนตัวอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วย

239
00:28:04,182 --> 00:28:05,308
‎ในน้ำ

240
00:28:05,809 --> 00:28:09,479
‎ความเร็วของพวกมันบนบกใช้การที่นี่แทบไม่ได้

241
00:28:14,901 --> 00:28:17,696
‎แต่นักล่าอย่างหมาป่าและเสือคูการ์

242
00:28:17,779 --> 00:28:20,573
‎ตอนนี้ก็ถูกล่าจนใกล้สูญพันธุ์

243
00:28:20,657 --> 00:28:23,410
‎ดังนั้นโอกาสที่จะถูกโจมตีที่นี่จึงน้อยมาก

244
00:28:26,162 --> 00:28:28,915
‎แต่แค่พวกพรองฮอร์นไม่รู้เรื่องนี้

245
00:28:33,920 --> 00:28:36,047
‎ยังไงระวังไว้ก่อนก็ดีกว่า

246
00:28:39,259 --> 00:28:40,635
‎ทำให้พวกมันมาไกลได้ขนาดนี้

247
00:28:51,730 --> 00:28:53,815
‎หลังจากออกเดินทางมาหลายสัปดาห์

248
00:28:54,315 --> 00:28:57,527
‎ในที่สุดพวกมันก็มาถึงแหล่งแพร่พันธุ์

249
00:28:58,027 --> 00:29:01,030
‎หุบเขาอันอุดมสมบูรณ์ของเทือกเขาร็อกกี

250
00:29:04,075 --> 00:29:08,788
‎(มหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ)

251
00:29:08,872 --> 00:29:11,207
‎คาบสมุทรบาฆาของเม็กซิโก

252
00:29:11,291 --> 00:29:14,419
‎ไม่ได้สัมผัสฤดูหนาวเย็นยะเยือก
‎เหมือนทางตอนเหนือ

253
00:29:16,755 --> 00:29:20,425
‎ดังนั้นอุณหภูมิน้ำทะเลที่ไม่หนาวจัดในช่วงนี้ของปี

254
00:29:20,925 --> 00:29:23,595
‎ทำให้มันเป็นสถานที่พักผ่อนตามฤดูกาลอันดีเยี่ยม

255
00:29:23,678 --> 00:29:27,182
‎สำหรับนักเดินทางไกล
‎ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกจำพวกหนึ่ง

256
00:29:32,729 --> 00:29:34,564
‎วาฬสีเทา

257
00:29:40,195 --> 00:29:41,905
‎ตอนนี้คือกลางเดือนมีนาคม

258
00:29:41,988 --> 00:29:46,326
‎และเมื่อหกสัปดาห์ก่อน
‎วาฬเพศเมียตัวนี้ให้กำเนิดลูกน้อยที่นี่

259
00:29:50,038 --> 00:29:54,042
‎น่านน้ำที่ประชิดเขตกำบังคลื่นลมนั้น
‎อุ่นและปลอดสัตว์นักล่า

260
00:29:54,793 --> 00:29:57,003
‎เป็นสถานอนุบาลที่ดีเลิศ

261
00:30:00,381 --> 00:30:03,343
‎แต่ความสมบูรณ์แบบนั้นต้องแลกมาด้วยบางอย่าง

262
00:30:06,346 --> 00:30:11,059
‎แม่วาฬตัวนี้ไม่มีอาหาร
‎และมันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เดือนธันวาคม

263
00:30:14,312 --> 00:30:16,856
‎ทันทีที่ลูกของมันแข็งแรงพอ

264
00:30:16,940 --> 00:30:19,901
‎มันจะพาลูกขึ้นเหนือ 8,000 กิโลเมตร

265
00:30:19,984 --> 00:30:23,571
‎ไปยังแหล่งอาหารของพวกมัน
‎ที่ทะเลเบริงในอลาสกา

266
00:30:25,073 --> 00:30:28,243
‎เป็นการย้ายถิ่นที่ยาวนานที่สุด
‎ในบรรดาสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม

267
00:30:35,583 --> 00:30:38,837
‎โชคดีที่ลูกของมันโตไว

268
00:30:44,717 --> 00:30:47,887
‎เพราะบำรุงด้วยน้ำนมกว่า 200 ลิตรต่อวัน

269
00:30:47,971 --> 00:30:51,182
‎เจ้าหนูน้ำหนักหนึ่งตันจึงมีพลังงานเต็มเปี่ยม

270
00:30:56,771 --> 00:31:01,526
‎โชคดีที่แม่ของมันรู้จักที่
‎ที่มันสามารถระบายอารมณ์ได้

271
00:31:04,320 --> 00:31:05,488
‎และนั่นก็คือที่นี่

272
00:31:14,414 --> 00:31:17,792
‎สันดอนทรายเตี้ยๆ กลางทะเลสาบ

273
00:31:19,377 --> 00:31:22,422
‎และเห็นได้ชัดว่ามันเป็นที่ที่ควรมา

274
00:31:25,174 --> 00:31:28,136
‎เมื่อน้ำซัดมาโดนแนวทรายเตี้ยๆ

275
00:31:28,219 --> 00:31:30,346
‎จะทำให้เกิดกระแสน้ำบางเบา

276
00:31:30,430 --> 00:31:33,558
‎ดึงดูดวาฬจากอีกฟากของทะเลสาบ

277
00:31:37,478 --> 00:31:40,982
‎ลูกวาฬจึงได้ทำความรู้จักชุมชนวาฬเป็นครั้งแรก

278
00:31:41,900 --> 00:31:43,985
‎และมันดูเขินอายนิดหน่อย

279
00:31:46,362 --> 00:31:48,114
‎อยู่ใกล้ๆ แม่ไว้ดีกว่า

280
00:31:54,537 --> 00:31:56,164
‎สันดอนทรายเป็นสถานที่ที่เหมาะ

281
00:31:56,247 --> 00:32:00,752
‎ในการฝึกทักษะการว่ายน้ำ
‎ที่จำเป็นต่อการเดินทางขึ้นเหนือ

282
00:32:02,754 --> 00:32:05,590
‎แมงกะพรุนถูกพัดพาตามกระแสน้ำ

283
00:32:05,673 --> 00:32:07,884
‎แต่เจ้าลูกวาฬว่ายทวน

284
00:32:11,137 --> 00:32:15,058
‎ถือซะว่าเป็นลู่วิ่งใต้น้ำที่ช่วยเสริมสร้างความอึด

285
00:32:24,150 --> 00:32:29,322
‎แต่ละปี วาฬสีเทากว่า 1,000 ตัว
‎จะอพยพมาที่ทะเลสาบแห่งเดียวแห่งนี้

286
00:32:32,075 --> 00:32:35,078
‎แต่ไม่ใช่ทุกตัวจะเป็นตัวเมียที่มีลูก

287
00:32:38,247 --> 00:32:41,793
‎ตัวผู้หลายตัวก็เดินทางไกลมาที่นี่เช่นกัน

288
00:32:41,876 --> 00:32:44,170
‎ด้วยความหวังว่าจะได้เจอคู่ครอง

289
00:32:48,800 --> 00:32:51,844
‎แน่นอนว่าแม่วาฬลูกติดนั้นไม่สนใจ

290
00:32:52,470 --> 00:32:55,139
‎แต่ตัวผู้คลั่งรักตัวนี้ยังคงตามตื๊อ

291
00:33:01,771 --> 00:33:05,566
‎และการว่ายหนีดูจะทำให้เจ้าตัวผู้ได้ใจ

292
00:33:15,493 --> 00:33:17,829
‎ชัดเจนว่าการถูกปฏิเสธเป็นสิ่งที่ทำใจรับยาก

293
00:33:17,912 --> 00:33:21,082
‎เมื่อเดินทางมาตั้งครึ่งโลกเพื่อมาที่นี่

294
00:33:24,544 --> 00:33:28,506
‎และตอนนี้ดูเหมือนมัน
‎จะระบายความหงุดหงิดใส่ลูกวาฬ

295
00:33:28,589 --> 00:33:31,426
‎กดลูกวาฬลงไปจากผิวน้ำ

296
00:33:41,060 --> 00:33:43,771
‎ในที่สุดวาฬตัวผู้ก็เข้าใจความนัย

297
00:33:49,152 --> 00:33:51,863
‎ได้เวลาที่สองแม่ลูกต้องขึ้นเหนือแล้ว

298
00:33:53,281 --> 00:33:55,199
‎ตั้งแต่มาถึงที่นี่เมื่อสามเดือนก่อน

299
00:33:55,283 --> 00:33:58,244
‎วาฬตัวเมียน้ำหนักลดลงหนึ่งในสามส่วน

300
00:33:59,662 --> 00:34:03,541
‎ฉะนั้นตอนนี้มันต้องเริ่มเดินทางไกล
‎กลับไปยังแหล่งอาหาร

301
00:34:05,710 --> 00:34:09,088
‎ลูกของมันต้องพึ่งดวงในการเดินทางไปให้ถึง

302
00:34:11,507 --> 00:34:13,926
‎หนึ่งในสามของลูกวาฬสีเทา

303
00:34:14,927 --> 00:34:16,846
‎ไปไม่ถึงจุดหมายปลายทาง

304
00:34:24,062 --> 00:34:27,565
‎(มหาสมุทรแอตแลนติก
‎เส้นศูนย์สูตร)

305
00:34:27,648 --> 00:34:31,319
‎การที่โลกเอียงก่อให้เกิดการย้ายถิ่น

306
00:34:31,861 --> 00:34:36,407
‎แม้แต่ที่เส้นศูนย์สูตร
‎ที่ซึ่งความเอียงส่งผลทางฤดูกาลน้อยมาก

307
00:34:36,491 --> 00:34:40,703
‎ก็ยังมีสัตว์บางชนิดที่เคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา

308
00:34:51,714 --> 00:34:53,132
‎มดกองทัพ

309
00:34:57,929 --> 00:35:01,974
‎แต่ละวัน มดแต่ละตัวจะวิ่งเป็นระยะทาง
‎เท่ากับการวิ่งมาราธอนของมนุษย์

310
00:35:02,058 --> 00:35:03,768
‎เพื่อสะสมอาหาร

311
00:35:13,111 --> 00:35:18,449
‎มดชนิดนี้ถนัดเข้ายึดตัวอ่อนของแมลงอื่นๆ

312
00:35:27,959 --> 00:35:29,836
‎มดงานที่แบกเหยื่ออยู่

313
00:35:29,919 --> 00:35:33,047
‎จะข้ามช่องโหว่ของเศษใบไม้
‎ด้วยความช่วยเหลือจากมดตัวอื่นๆ

314
00:35:33,131 --> 00:35:34,632
‎ที่ประกอบร่างเป็นสะพานที่มีชีวิต

315
00:35:41,389 --> 00:35:46,394
‎ร่องรอยฟีโรโมน
‎นำทางพวกมันไปยังฐานทัพชั่วคราว

316
00:35:51,858 --> 00:35:52,900
‎รวงชั่วคราว

317
00:35:53,734 --> 00:35:58,489
‎เป็นรังที่สร้างขึ้นจากร่างกายมดล้วนๆ

318
00:36:01,868 --> 00:36:03,953
‎ที่ซ่อนอยู่หลังกำแพงที่มีชีวิต

319
00:36:04,036 --> 00:36:06,914
‎คือศูนย์ควบคุมอาณานิคม

320
00:36:06,998 --> 00:36:09,667
‎ราชินีและทารกแรกเกิดของนาง

321
00:36:10,877 --> 00:36:14,589
‎รวงชั่วคราวแขวนอยู่ที่นี่มาตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อน

322
00:36:15,131 --> 00:36:17,383
‎แต่มันกำลังจะเปลี่ยนไป

323
00:36:32,023 --> 00:36:34,317
‎กลางวันผันเป็นกลางคืน

324
00:36:34,400 --> 00:36:37,278
‎และมีกระแสสัญญาณส่งไปทั่วทั้งอาณานิคม

325
00:36:40,448 --> 00:36:44,619
‎สัญญาณเคมีมาจากส่วนลึกภายในรวง

326
00:36:47,413 --> 00:36:48,831
‎สารที่ส่งมานั้นชัดเจน

327
00:36:50,124 --> 00:36:51,876
‎ถึงเวลาย้ายรวงแล้ว

328
00:36:59,175 --> 00:37:02,011
‎แมลงจิ๋วเหล่านี้มีความอยากอาหารล้นเหลือ

329
00:37:03,387 --> 00:37:06,265
‎และกวาดเอาเหยื่อในป่ารอบข้างไปหมดแล้ว

330
00:37:07,350 --> 00:37:11,187
‎ตอนนี้พวกมันต้องย้ายและหาแหล่งอาหารใหม่

331
00:37:16,484 --> 00:37:19,654
‎ตามเส้นทางหาอาหารหลักๆ เส้นหนึ่ง

332
00:37:19,737 --> 00:37:22,907
‎มดงานขนย้ายตัวอ่อนที่เพิ่งฟักออกมา…

333
00:37:25,534 --> 00:37:27,703
‎ระหว่างที่มดทหารคุ้มกันอยู่รอบนอก

334
00:37:31,457 --> 00:37:35,002
‎อาณานิคมนี้อาจมีมดมากถึงครึ่งล้านตัว

335
00:37:36,462 --> 00:37:38,631
‎และจะไม่มีตัวไหนถูกทิ้ง

336
00:37:44,470 --> 00:37:47,014
‎เหตุผลที่พวกมันเดินทางในความมืด

337
00:37:47,098 --> 00:37:48,474
‎ตอนนี้กระจ่างแล้ว

338
00:37:54,021 --> 00:37:56,565
‎เพราะราชินีเดินทางด้วยตนเอง

339
00:37:58,859 --> 00:38:01,696
‎นางตัวใหญ่กว่ามดตัวอื่นๆ

340
00:38:01,779 --> 00:38:03,406
‎และตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา

341
00:38:03,489 --> 00:38:06,075
‎นางวางไข่ทุกนาทีเลยก็ว่าได้

342
00:38:06,158 --> 00:38:08,369
‎นางจึงไม่สามารถเดินทางได้

343
00:38:15,251 --> 00:38:18,963
‎ตอนนี้ในเมื่อหน้าที่แพร่พันธุ์ของนาง
‎ถูกพักไว้ชั่วคราว

344
00:38:19,046 --> 00:38:22,174
‎นางจึงสามารถเดินทาง
‎ไปยังสนามล่าเหยื่อแห่งใหม่ได้

345
00:38:24,010 --> 00:38:28,556
‎นี่เป็นเวลาเดียวที่นางจะปรากฏตัวในที่โล่งแจ้ง

346
00:38:30,808 --> 00:38:34,603
‎และราชินีไม่ใช่นักเดินทางสำคัญ
‎เพียงคนเดียวของกองทัพ

347
00:38:37,064 --> 00:38:40,693
‎ในสถานการณ์ที่ยากจะพบเห็น
‎ซึ่งไม่กี่ปีจะเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง

348
00:38:41,402 --> 00:38:45,364
‎ตัวอ่อนขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น และแบกโดยมดงาน

349
00:38:51,329 --> 00:38:54,874
‎นี่คือมดหนุ่มและราชินีในอนาคต

350
00:38:54,957 --> 00:38:59,170
‎ที่จะออกจากอาณานิคม
‎ไปก่อตั้งราชวงศ์ของตนเองในไม่ช้า

351
00:39:10,931 --> 00:39:14,769
‎กองทัพจะต้องรีบสร้างค่ายทหาร
‎ก่อนที่แดดจะกลับมา

352
00:39:22,318 --> 00:39:27,156
‎พวกมันจะเดินทางต่อไปทุกคืน
‎จนกว่าจะถึงพื้นที่ล่าสัตว์แห่งใหม่

353
00:39:29,950 --> 00:39:33,621
‎พอถึงตอนนั้น ราชินีก็พร้อมที่จะวางไข่อีก

354
00:39:33,704 --> 00:39:36,499
‎และเพิ่มมดงานในอาณาจักรนาง

355
00:39:39,543 --> 00:39:43,381
‎(เดือนเมษายน)

356
00:39:43,464 --> 00:39:45,674
‎(มหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ)

357
00:39:45,758 --> 00:39:47,134
‎กลับมาทางตอนเหนือ

358
00:39:47,218 --> 00:39:49,428
‎แม่วาฬสีเทาและลูกของมัน

359
00:39:49,512 --> 00:39:52,681
‎เดินทางอพยพมาเป็นเวลาสี่สัปดาห์แล้ว

360
00:39:56,477 --> 00:40:00,523
‎ตั้งแต่จากมา น้ำหนักของเจ้าวาฬน้อย
‎เพิ่มขึ้นกว่า 1,000 กิโล

361
00:40:01,440 --> 00:40:04,568
‎แต่แม่ของมันไม่ได้กินอะไรมาหลายเดือนแล้ว

362
00:40:07,696 --> 00:40:09,782
‎และยังต้องข้ามมหาสมุทรอีกไกล

363
00:40:09,865 --> 00:40:13,327
‎กว่าจะได้กินมื้อใหญ่ในทะเลเบริง

364
00:40:20,543 --> 00:40:25,381
‎พวกมันว่ายเลียบฝั่ง ใช้สิ่งที่มองเห็นนำทาง

365
00:40:28,634 --> 00:40:32,221
‎มันเดินทางแบบนี้มาหลายครั้ง
‎ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมา

366
00:40:33,097 --> 00:40:36,142
‎และหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไป
‎จากการเดินทางครั้งแรกของมัน

367
00:40:40,146 --> 00:40:43,607
‎แต่มันยังคงไม่หลบเลี่ยง
‎การเป็นเป้าสายตาของมนุษย์

368
00:40:49,071 --> 00:40:53,033
‎และท่าทางลูกวาฬก็ชอบใจที่ได้เป็นจุดสนใจ

369
00:41:00,332 --> 00:41:04,128
‎ชายฝั่งแคลิฟอร์เนียที่พลุกพล่านดูต่างกันสุดขั้ว

370
00:41:04,211 --> 00:41:06,297
‎กับอ่าวอันร่มเย็นของพวกมันในเม็กซิโก

371
00:41:07,756 --> 00:41:11,051
‎และจากตรงนี้ไปมันจะยิ่งวุ่นวาย

372
00:41:17,349 --> 00:41:21,312
‎ในไม่ช้าทั้งสองก็มาถึงท่าเรือลอสแอนเจลิส

373
00:41:21,937 --> 00:41:23,856
‎ที่ใหญ่ที่สุดในอเมริกาเหนือ

374
00:41:33,449 --> 00:41:36,577
‎มีเรือเกือบ 2,000 ลำมาที่นี่ทุกปี

375
00:41:39,914 --> 00:41:44,627
‎เสียงเครื่องยนต์ที่กระหึ่มไม่หยุด
‎รบกวนภูมิทัศน์ทางเสียงใต้น้ำ

376
00:41:44,710 --> 00:41:49,256
‎ทำให้ปลาวาฬสับสนและเพิ่มความเสี่ยงต่อการชน

377
00:41:53,302 --> 00:41:58,265
‎มีวาฬจำนวนมากเสียชีวิตทุกปี
‎จากการถูกเรือชนในน่านน้ำเหล่านี้

378
00:42:02,937 --> 00:42:04,396
‎วาฬสีเทาตัวนี้

379
00:42:04,480 --> 00:42:07,107
‎เป็นหนึ่งในผู้โชคร้าย

380
00:42:13,113 --> 00:42:17,993
‎วาฬแม่ลูกหลีกเลี่ยงเส้นทางขนส่งที่พลุกพล่านที่สุด

381
00:42:20,663 --> 00:42:24,458
‎แต่ส่วนที่อันตรายที่สุด
‎ของการเดินทางนั้นรออยู่ข้างหน้า

382
00:42:26,877 --> 00:42:28,170
‎อ่าวมอนเทอร์เรย์

383
00:42:28,671 --> 00:42:31,298
‎สามสิบห้ากิโลเมตรจากน่านน้ำเปิด

384
00:42:39,598 --> 00:42:43,435
‎การอยู่ใกล้ชายฝั่งจะทำให้เสียเวลาอันมีค่า

385
00:42:45,896 --> 00:42:49,733
‎แม่วาฬจึงนำลูกข้ามส่วนลึกของอ่าว

386
00:42:51,318 --> 00:42:52,945
‎แต่มันมีความเสี่ยง

387
00:42:56,657 --> 00:42:58,659
‎แม่วาฬรู้ว่าที่นั่นมีอะไร

388
00:43:04,290 --> 00:43:06,750
‎มันเข้าสู่โหมดพรางตัว

389
00:43:08,127 --> 00:43:10,629
‎หยุดการส่งเสียงเรียกใดๆ

390
00:43:10,713 --> 00:43:13,674
‎และขึ้นสู่ผิวน้ำให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้

391
00:43:25,102 --> 00:43:25,936
‎วาฬออร์กา

392
00:43:28,606 --> 00:43:30,107
‎หรือวาฬเพชฌฆาต

393
00:43:31,525 --> 00:43:33,235
‎พวกมันรู้จักน่านน้ำเหล่านี้เป็นอย่างดี

394
00:43:34,153 --> 00:43:36,071
‎และพวกมันกำลังตามล่าหาเหยื่อ

395
00:44:07,436 --> 00:44:10,397
‎วาฬแม่ลูกถูกพบตัวแล้ว

396
00:44:14,068 --> 00:44:17,988
‎วาฬสีเทาโตเต็มวัยมีน้ำหนักสิบเท่าของออร์กา

397
00:44:18,072 --> 00:44:20,574
‎และอาจเป็นศัตรูที่น่าสะพรึงกลัว

398
00:44:22,618 --> 00:44:26,497
‎ฝูงออร์กาจึงว่ายวนเวียน
‎อย่างระแวดระวังเพื่อหาโอกาส

399
00:44:32,461 --> 00:44:33,837
‎พวกมันไม่สนแม่วาฬ

400
00:44:35,381 --> 00:44:37,132
‎แต่จะเอาวาฬตัวลูก

401
00:44:58,654 --> 00:45:02,282
‎พวกมันโดดขึ้นหลังลูกวาฬและดันมันลงไปใต้น้ำ

402
00:45:02,366 --> 00:45:04,159
‎พยายามทำให้มันจม

403
00:45:17,589 --> 00:45:19,007
‎ด้วยความช่วยเหลือจากแม่

404
00:45:19,091 --> 00:45:21,677
‎มันจึงรอดจากการโจมตีครั้งแรกมาได้

405
00:45:28,559 --> 00:45:30,394
‎แต่มันก็บาดเจ็บ

406
00:45:34,565 --> 00:45:37,860
‎และตอนนี้ฝูงออร์กาก็เรียกกำลังเสริมมา

407
00:45:41,447 --> 00:45:44,074
‎ออร์กาเพศผู้ตัวมหึมา ขนาดห้าตัน

408
00:46:00,674 --> 00:46:02,718
‎เมื่อมีพี่เบิ้มมาเสริมทัพ

409
00:46:02,801 --> 00:46:05,471
‎ฝูงออร์กาจึงเปลี่ยนมาโจมตีสุดกำลัง

410
00:46:16,899 --> 00:46:18,859
‎แม่วาฬช่วยอะไรไม่ได้เลย

411
00:46:21,528 --> 00:46:23,197
‎ด้วยการพุ่งชนสุดกำลัง

412
00:46:24,364 --> 00:46:26,366
‎มันเหมือนกับการถูกรถบัสชน

413
00:46:37,669 --> 00:46:40,005
‎ผลลัพธ์เป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้

414
00:46:52,768 --> 00:46:57,189
‎แม่วาฬตัวนี้จำต้องเดินทางต่อไปเพียงลำพัง

415
00:47:08,200 --> 00:47:09,535
‎สำหรับสัตว์หลายชนิด

416
00:47:10,410 --> 00:47:13,455
‎สัญชาตญาณในโยกย้ายนั้นเกินต้าน

417
00:47:14,665 --> 00:47:16,500
‎แม้จะมีอันตรายตรงหน้า

418
00:47:18,752 --> 00:47:21,630
‎แต่ทุกการเดินทางที่จบลงด้วยโศกนาฏกรรม

419
00:47:21,713 --> 00:47:24,591
‎ก็ยังมีผู้ไปถึงจุดหมายจำนวนนับไม่ถ้วน

420
00:47:33,475 --> 00:47:36,770
‎ทำให้พวกมันได้เพลิดเพลินกับสภาวการณ์ที่ดีกว่า

421
00:47:38,230 --> 00:47:39,982
‎และโอกาสใหม่ๆ

422
00:47:42,901 --> 00:47:46,405
‎การย้ายถิ่นฐานเหล่านี้
‎เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสัตว์อื่นด้วยเช่นกัน

423
00:47:54,329 --> 00:47:57,583
‎อย่างไรก็ตาม ปัจจุบัน
‎โลกเปลี่ยนไปเพราะฝีมือมนุษย์

424
00:48:02,337 --> 00:48:04,464
‎ขัดขวางเส้นทางที่ใช้มานมนาน…

425
00:48:07,885 --> 00:48:11,889
‎และสร้างผลกระทบไปไกลถึงสุดขอบโลก

426
00:48:16,560 --> 00:48:17,978
‎แต่ความหวังยังมี

427
00:48:21,565 --> 00:48:24,776
‎เรารู้เรื่องราวการเดินทางเหล่านี้
‎มากกว่าในอดีต

428
00:48:30,574 --> 00:48:31,783
‎และด้วยความช่วยเหลือจากเรา

429
00:48:31,867 --> 00:48:36,371
‎ตอนนี้สัตว์หลายชนิดจึงก้าวข้าม
‎ความท้าทายของโลกสมัยใหม่ได้

430
00:48:40,167 --> 00:48:45,672
‎เพื่อโลกที่สมบูรณ์และสัมพันธ์กัน
‎เราต้องรักษาเสรีภาพในการเดินทาง

431
00:48:50,218 --> 00:48:51,553
‎และเมื่อเราทำเช่นนั้น

432
00:48:51,637 --> 00:48:54,890
‎การเดินทางอันจำเป็นของสรรพสัตว์ทุกตัว

433
00:48:54,973 --> 00:48:57,601
‎จะยังคงดำเนินต่อไปอีกหลายปี

434
00:50:38,618 --> 00:50:41,496
‎คำบรรยายโดย พฤกษา รุ่งศิริทิพย์