1
00:00:22,480 --> 00:00:24,920
‎หลายครั้งผมสวดภาวนาให้คุณมัวร์

2
00:00:26,400 --> 00:00:28,240
‎สวดให้ครอบครัวเขาด้วย

3
00:00:35,280 --> 00:00:38,960
‎ผมเข้าใจแล้ว ว่าผมทำเรื่องที่เลวร้ายมาก

4
00:00:43,880 --> 00:00:48,880
‎(ในปี 1976 สหรัฐฯ ได้นำ
‎โทษประหารชีวิตกลับมาใช้ใหม่)

5
00:00:48,960 --> 00:00:54,880
‎(นักโทษกว่า 8,000 รายถูก
‎ตัดสินประหารชีวิตในข้อหาฆาตกรรม)

6
00:00:54,960 --> 00:01:01,440
‎(นี่คือเรื่องราวของนักโทษประหาร
‎หมายเลข 00631555)

7
00:01:01,560 --> 00:01:04,080
‎ผมจมดิ่งในความรู้สึกผิดบาป

8
00:01:05,320 --> 00:01:06,840
‎ชีวิตผมมันจบลงไปแล้ว

9
00:01:10,360 --> 00:01:11,680
‎ผมแค่อยากตาย

10
00:01:14,440 --> 00:01:16,680
‎แต่ก็มีคำถามแวบเข้ามาในหัวเสมอ

11
00:01:16,760 --> 00:01:18,600
‎"ทำไมผมมาอยู่ที่นี่"

12
00:01:19,720 --> 00:01:21,760
‎"ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ ผมอยู่ไปทำไม"

13
00:01:23,480 --> 00:01:24,840
‎"ผมอยู่ไปทำไม"

14
00:01:31,160 --> 00:01:32,720
‎ผมชื่อโทบี ลินน์ วิลเลียมส์

15
00:01:32,800 --> 00:01:36,520
‎ผมก่อคดีฆ่าคนด้วยเหตุฉกรรจ์
‎และถูกตัดสินให้รับโทษประหารชีวิต

16
00:01:46,120 --> 00:01:49,000
‎(ผลงานซีรีส์จาก NETFLIX)

17
00:01:50,920 --> 00:01:52,280
‎เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง

18
00:01:54,560 --> 00:01:56,040
‎ผมเริ่มจากตรงนั้น

19
00:01:56,880 --> 00:01:59,360
‎ผมแค่อยากต่อต้าน อยากสร้างความโกลาหล

20
00:01:59,480 --> 00:02:02,240
‎ผมมองหน้าเขา เดี๋ยวก็รู้ว่าใครฆ่าใคร

21
00:02:02,320 --> 00:02:03,520
‎ฉันตัดสินใจแล้ว

22
00:02:04,480 --> 00:02:05,640
‎ฉันฆ่าเขา

23
00:02:05,720 --> 00:02:09,840
‎ผมไม่เคยตั้งใจจะทำอย่างนั้นเลย

24
00:02:09,920 --> 00:02:11,520
‎ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

25
00:02:15,320 --> 00:02:18,480
‎ผมรู้ตัวว่าจะผมออกมาจากรถ
‎แล้วฆ่าสองคนนั้น

26
00:02:19,240 --> 00:02:21,000
‎ตอนที่เขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

27
00:02:21,600 --> 00:02:23,600
‎สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือ ผมเหนี่ยวไก

28
00:02:24,920 --> 00:02:27,280
‎ผมฆ่าทั้งคู่

29
00:02:28,320 --> 00:02:29,720
‎แทงพวกเขาจนตาย

30
00:02:32,440 --> 00:02:39,080
‎(I AM A KILLER)

31
00:02:40,080 --> 00:02:44,240
‎(SOMETHING HIDEOUS)

32
00:02:45,480 --> 00:02:47,800
‎วันที่ 20 ธันวาคม 1984

33
00:02:47,880 --> 00:02:54,600
‎(โทบี วิลเลียมส์ปล้น ลักพาตัว และยิง
‎จอห์นนีและเดบอราห์ มัวร์)

34
00:03:01,760 --> 00:03:05,760
‎(แกรนบิวรี เท็กซัส)

35
00:03:05,840 --> 00:03:07,960
‎ตอนเป็นเด็ก เราไม่ค่อยฉลาดนัก

36
00:03:10,040 --> 00:03:12,360
‎แล้วเราก็ทำเรื่องที่ไม่ค่อยฉลาด

37
00:03:16,080 --> 00:03:18,640
‎เราควรถูกตัดสินจากเรื่องพวกนั้น
‎ไปตลอดชีวิตมั้ย

38
00:03:19,520 --> 00:03:22,040
‎หรือเราควรได้รับโอกาสเพื่อแสดงว่า

39
00:03:22,120 --> 00:03:24,520
‎"นี่ เราเรียนรู้แล้วนะ เราโตขึ้นแล้ว"

40
00:03:28,680 --> 00:03:30,040
‎36 ปี

41
00:03:30,120 --> 00:03:32,720
‎เป็นระยะเวลาที่ไม่สมเหตุสมผลเลยนะ

42
00:03:36,280 --> 00:03:38,440
‎เมื่อพูดถึงการลงโทษ หนักแค่ไหนถึงจะพอ

43
00:03:56,120 --> 00:04:00,120
‎(บีโต ยูนิต เท็กซัส)

44
00:04:01,040 --> 00:04:05,040
‎ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในชรีฟพอร์ต ลุยเซียนา

45
00:04:09,320 --> 00:04:11,520
‎ผมว่าอะไรๆ น่าจะต่างออกไป

46
00:04:11,600 --> 00:04:14,440
‎ถ้ามีแม่กับพ่อที่รักผมคอยเลี้ยงดู

47
00:04:17,400 --> 00:04:20,360
‎ตอนอายุเจ็ดขวบ ผมรู้ความจริงว่า

48
00:04:20,440 --> 00:04:23,120
‎ผู้หญิงที่ผมเรียกว่าแม่มาตลอด คือยายของผม

49
00:04:27,280 --> 00:04:29,400
‎ตอนที่ผมอายุได้หกสัปดาห์

50
00:04:29,480 --> 00:04:34,400
‎แม่ตัดสินใจยกผมให้ครอบครัว
‎ที่อยากรับอุปการะผม

51
00:04:36,920 --> 00:04:38,920
‎ยายของผมเลยสวนกลับไปว่า

52
00:04:39,000 --> 00:04:42,240
‎"ถ้าแกไม่อยากเลี้ยง ฉันเลี้ยงเอง
‎ฉันจะรับเลี้ยงลูกแกเอง"

53
00:04:46,440 --> 00:04:48,560
‎พ่อผมเขา...

54
00:04:50,960 --> 00:04:52,360
‎เหมือนไม่มีตัวตน

55
00:04:53,160 --> 00:04:55,720
‎เขาติดคุกเพราะคดีฆาตกรรม

56
00:04:55,840 --> 00:04:58,360
‎และเราไม่เคยรู้จักกัน

57
00:05:02,320 --> 00:05:06,000
‎ตอนพ่อผมออกจากคุก เขามาที่ลุยเซียนา

58
00:05:06,080 --> 00:05:08,320
‎ตอนนั้นผมดีใจนะ

59
00:05:08,400 --> 00:05:10,880
‎ผมดีใจมากที่ได้เจอเขา

60
00:05:11,000 --> 00:05:14,480
‎สุดท้ายพอผมย้ายไปอยู่กับเขา

61
00:05:14,560 --> 00:05:18,120
‎ผมก็เริ่มมีปัญหากับลูกๆ ของพ่อ

62
00:05:18,200 --> 00:05:21,600
‎พวกนั้นรุมผมตลอดเวลา

63
00:05:21,720 --> 00:05:25,120
‎เกิดความรุนแรงระหว่างเราเป็นประจำ

64
00:05:29,640 --> 00:05:31,880
‎พอผมอายุได้เก้าขวบ นั่นเป็นครั้งแรก

65
00:05:31,960 --> 00:05:33,520
‎ที่ผมหนีออกจากบ้าน

66
00:05:36,640 --> 00:05:38,800
‎ผมใช้ชีวิตอยู่ข้างถนน นอนข้างถนน

67
00:05:42,720 --> 00:05:46,800
‎ก่ออาชญากรรมไปก็เพื่อเอาชีวิตรอด

68
00:05:51,400 --> 00:05:55,000
‎ผมต้องขโมยและปล้น

69
00:05:55,120 --> 00:05:59,720
‎เข้าไปขโมยของในร้านขายของ เพราะผมหิว

70
00:06:05,200 --> 00:06:08,840
‎ผมเริ่มดื่มเหล้าและเสพยา เริ่มสูบกัญชา

71
00:06:08,920 --> 00:06:11,080
‎ตอนอายุได้ 10 หรือ 11 ขวบ

72
00:06:13,840 --> 00:06:18,480
‎พออายุ 15 ผมก็ก่อคดีลักทรัพย์โดยมีอาวุธ
‎พยายามฆ่า

73
00:06:22,840 --> 00:06:24,120
‎ผมตระเวนปล้นที่ต่างๆ

74
00:06:24,200 --> 00:06:27,320
‎เพราะตอนนั้นผมพยายามหาเงินสักก้อน

75
00:06:27,400 --> 00:06:32,160
‎เพื่อมาซื้อเหล้าและซื้อกัญชาเพิ่ม

76
00:06:32,280 --> 00:06:34,720
‎ผมได้รับโทษจำคุกตลอดชีวิตสำหรับเยาวชน

77
00:06:34,800 --> 00:06:38,240
‎และต้องไปอยู่ที่สถานพินิจเด็กชายที่ลุยเซียนา

78
00:06:43,920 --> 00:06:49,400
‎(โทบี วิลเลียมส์ได้รับการปล่อยตัว
‎จากสถานพินิจ)

79
00:06:49,480 --> 00:06:52,800
‎(ก่อนวันเกิดครบรอบ 20 ปีได้ไม่นาน)

80
00:06:55,040 --> 00:06:57,040
‎พอผมออกมาจากสถานพินิจ

81
00:06:57,120 --> 00:06:58,960
‎รู้สึกเหมือนชีวิตผ่านไปเร็วมาก

82
00:06:59,040 --> 00:07:01,400
‎เพราะฉะนั้นเพื่อให้ตามทัน

83
00:07:01,480 --> 00:07:05,520
‎ผมเลยตั้งใจจะวางแผนปล้นอะไรสักอย่าง

84
00:07:05,600 --> 00:07:08,840
‎อาชญากรรมอะไรก็ได้ที่ทำให้ผมมีเงิน

85
00:07:10,040 --> 00:07:12,960
‎โดยแลกกับความทุกข์ของผู้อื่น

86
00:07:13,600 --> 00:07:17,040
‎นั่นแหละคือทัศนคติของผมในตอนนั้น

87
00:07:23,880 --> 00:07:28,320
‎จอห์นนี มัวร์คือคนที่ผมมีโอกาสได้ทำงานให้

88
00:07:30,240 --> 00:07:36,000
‎เขากับพ่อเขาต้องรับผิดชอบ
‎เรื่องเปิดกิจการรถบ้าน

89
00:07:36,080 --> 00:07:37,960
‎และพวกเขาอยากได้คนช่วย

90
00:07:38,040 --> 00:07:42,400
‎และพวกเขายอมให้ผมทำงาน
‎อยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์

91
00:07:47,640 --> 00:07:50,280
‎คืนหนึ่ง ผมได้ยินชายหนุ่มสองคนคุยกัน

92
00:07:50,400 --> 00:07:54,360
‎ว่าพวกเขาถูกพ่อของคุณมัวร์ไล่ออก

93
00:07:54,440 --> 00:07:57,120
‎และผมเห็นว่านั่นคือโอกาส

94
00:07:57,240 --> 00:08:00,280
‎ที่จะปล้นบ้านคุณมัวร์

95
00:08:02,840 --> 00:08:07,240
‎ผมเชื่อว่าตำรวจจะคิดว่าพวกเขาเป็นคนทำ

96
00:08:07,320 --> 00:08:10,640
‎เพราะพวกเขามีแรงจูงใจในการก่อคดี

97
00:08:10,720 --> 00:08:13,480
‎เพราะเพิ่งถูกคุณมัวร์ไล่ออก

98
00:08:15,440 --> 00:08:18,880
‎แต่ปัญหาคือคุณมัวร์รู้จักผม

99
00:08:18,960 --> 00:08:24,440
‎และทางออกก็คือผมต้องกำจัดคุณมัวร์

100
00:08:25,600 --> 00:08:28,360
‎ผมรู้สึกว่าต้องฆ่าเขา เพื่อกันไม่ให้เขา

101
00:08:28,480 --> 00:08:30,480
‎ไปชี้ตัวผมในห้องพิจารณาคดี

102
00:08:37,920 --> 00:08:39,760
‎ผมรู้ว่าคุณมัวร์มีลูกเล็กๆ

103
00:08:40,480 --> 00:08:43,840
‎เลยตัดสินใจว่าต้องมีคนคอยดูแล

104
00:08:43,960 --> 00:08:46,520
‎เพื่อไม่ให้เด็กเป็นอันตราย

105
00:08:50,320 --> 00:08:52,920
‎ระหว่างที่ผมกำลังไปที่บ้าน

106
00:08:53,000 --> 00:08:56,360
‎ผมเห็นวิลมากับวิคตอเรียเดินมาทางผม

107
00:08:58,360 --> 00:09:01,800
‎วิลมากับวิคตอเรียเป็นหญิงสาวสองคน
‎ที่อาศัยอยู่แถวนั้น

108
00:09:04,320 --> 00:09:08,960
‎ผมบอกว่าเราน่าจะได้เงิน
‎อย่างน้อย 500,000 ดอลลาร์

109
00:09:09,040 --> 00:09:12,320
‎จากการปล้นครั้งนี้

110
00:09:12,400 --> 00:09:14,800
‎แล้วพวกเธอก็ยอมช่วย

111
00:09:19,480 --> 00:09:22,200
‎เราเลยพากันไปที่บ้านของคุณมัวร์

112
00:09:23,960 --> 00:09:25,120
‎ผมเคาะประตู

113
00:09:27,640 --> 00:09:30,920
‎เขาเปิดออกมา และผมเอา .357 จ่อเขา

114
00:09:31,000 --> 00:09:33,400
‎บังคับให้เขาเข้าไปในบ้าน

115
00:09:33,520 --> 00:09:34,880
‎แล้วเขาก็เข้าไป

116
00:09:36,120 --> 00:09:40,800
‎ตอนที่เราเข้าไปในห้องเขา
‎ภรรยากับลูกของเขานอนอยู่บนเตียง

117
00:09:43,800 --> 00:09:48,320
‎ไม่ช้าเราก็เริ่มขนข้าวของในบ้าน
‎ขึ้นรถกระบะของเขา

118
00:09:50,280 --> 00:09:53,480
‎พวกผู้หญิงคอยเฝ้าสองผัวเมียกับลูก

119
00:09:55,640 --> 00:09:58,600
‎แล้วผมก็เอาปืนจี้เขา

120
00:09:58,680 --> 00:10:02,560
‎บอกเขาว่าเราจะไปที่อื่นกัน

121
00:10:05,920 --> 00:10:10,280
‎เราพากันขึ้นรถ แล้วขับมาที่เท็กซัส

122
00:10:10,360 --> 00:10:14,040
‎เพื่อหลอกตำรวจ เพื่อชี้นำว่า

123
00:10:14,120 --> 00:10:16,680
‎คนที่มาจากเท็กซัสเป็นคนก่อคดี

124
00:10:16,760 --> 00:10:19,000
‎แทนที่จะเป็นคนจากลุยเซียนา

125
00:10:29,040 --> 00:10:34,480
‎พอเราเข้าเขตเท็กซัส
‎ผมก็บอกให้คุณมัวร์กับคุณนายมัวร์

126
00:10:34,560 --> 00:10:36,080
‎ลงจากรถ

127
00:10:44,680 --> 00:10:48,000
‎ผมไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไง

128
00:10:48,080 --> 00:10:51,320
‎และผมพยายามรวบรวมความกล้า

129
00:10:51,400 --> 00:10:54,480
‎จากการที่ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะเป็นยังไง

130
00:10:54,560 --> 00:10:57,120
‎เพื่อให้สามารถทำสิ่งนี้

131
00:10:57,200 --> 00:10:59,360
‎ที่ผมไม่เคยทำมาก่อน

132
00:11:04,280 --> 00:11:06,240
‎พอผมรวบรวมความกล้าได้มากพอ

133
00:11:09,200 --> 00:11:11,080
‎ผมก็เล็งปืนแล้วเหนี่ยวไก

134
00:11:24,720 --> 00:11:26,800
‎คุณนายมัวร์หันหลังให้ผม

135
00:11:26,880 --> 00:11:29,920
‎กระสุนทะลุเธอไปโดนเขา

136
00:11:38,080 --> 00:11:42,000
‎ทันทีที่ผมยิงทั้งสองคนเสร็จ

137
00:11:42,080 --> 00:11:45,560
‎ผมอยากยิงคุณมัวร์ซ้ำเพื่อให้แน่ใจว่าเขาตายจริง

138
00:11:45,640 --> 00:11:47,960
‎แต่วิคตอเรีย เธอเดินมาหาผม

139
00:11:48,040 --> 00:11:50,800
‎และเธอบอกว่าเขาตายแน่

140
00:11:50,880 --> 00:11:52,000
‎ทิ้งเขาไว้นี่แหละ

141
00:11:55,720 --> 00:11:57,960
‎เราก็เลยขึ้นรถไปกับเด็ก

142
00:11:59,080 --> 00:12:01,240
‎แล้วทิ้งพวกเขาไว้อย่างนั้น

143
00:12:09,320 --> 00:12:12,040
‎(โทบี วิลเลียมส์ถูกจับ)

144
00:12:12,120 --> 00:12:17,320
‎(สี่ชั่วโมงหลังจากยิงจอห์นนีและเดบอราห์ มัวร์)

145
00:12:25,040 --> 00:12:32,040
‎(วิลเลียมส์ถูกตั้งข้อหาลักพาตัว
‎และฆ่าคนด้วยเหตุฉกรรจ์)

146
00:12:38,120 --> 00:12:41,800
‎(เดอเบอร์รี เท็กซัส)

147
00:12:49,200 --> 00:12:51,800
‎ช่วงเดือนพฤศจิกากับธันวา
‎แถวนี้อากาศหนาวทุกปี

148
00:12:55,920 --> 00:12:58,080
‎ผมอยู่ที่นี่มา 40 กว่าปีแล้ว

149
00:12:59,000 --> 00:13:00,360
‎ตรงนี้เป็นที่ดินของตระกูล

150
00:13:00,440 --> 00:13:02,680
‎ผมก็เลยสร้างบ้านหลังเล็กๆ ไว้ที่นี่

151
00:13:08,840 --> 00:13:12,920
‎ย้อนกลับไปช่วงต้นปี 80
‎ผมนอนหลับอยู่บนเตียง

152
00:13:13,600 --> 00:13:16,200
‎ไม่แน่ใจว่าเป็นเวลากี่โมงของวันใหม่

153
00:13:16,280 --> 00:13:18,560
‎รู้แค่ว่ามันเลยเที่ยงคืนไปนานแล้ว

154
00:13:23,640 --> 00:13:25,240
‎เราได้ยินเสียงเคาะประตู

155
00:13:25,320 --> 00:13:26,880
‎และเสียงคนขอความช่วยเหลือ

156
00:13:29,160 --> 00:13:30,160
‎ผมคิดว่า

157
00:13:30,280 --> 00:13:32,720
‎มันมาปล้นผมแน่ๆ
‎นั่นคือแวบแรกที่คิด

158
00:13:34,400 --> 00:13:35,880
‎น่ากลัวอยู่เหมือนกัน

159
00:13:35,960 --> 00:13:38,520
‎เพราะแถวนี้ไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้มาก่อน

160
00:13:40,400 --> 00:13:41,920
‎ตอนแรกเราแอบมองทางหน้าต่าง

161
00:13:42,000 --> 00:13:45,120
‎เห็นเขายืนอยู่หน้าประตู หน้าบ้านนี่เลย

162
00:13:46,520 --> 00:13:49,800
‎เขาบอกว่า "เมียผมถูกยิง
‎มันยิงผม แล้วก็ยิงเมียผม"

163
00:13:52,600 --> 00:13:54,600
‎เขาเอาสองมือกุมตรงนี้

164
00:13:54,680 --> 00:13:56,920
‎ผมไม่มีทางลืมเรื่องนั้นเด็ดขาด

165
00:13:57,240 --> 00:13:58,640
‎มองเห็นรูกระสุนเลย

166
00:13:58,720 --> 00:14:02,360
‎ผมไม่เห็นเลือด แต่คิดว่าเขาคงเลือดตกใน

167
00:14:07,200 --> 00:14:10,240
‎เขาบอกว่า "ผมรู้ว่าใครทำ ผมรู้ว่าใครทำ"

168
00:14:10,320 --> 00:14:12,080
‎"มันเอารถผมไป

169
00:14:12,200 --> 00:14:13,600
‎จับตัวลูกผมไปด้วย"

170
00:14:16,120 --> 00:14:17,560
‎ผมถามว่า "เมียคุณอยู่ไหน"

171
00:14:18,240 --> 00:14:19,760
‎เขาตอบว่า "อยู่ตรงโน้น"

172
00:14:30,640 --> 00:14:33,040
‎เราอยู่ห่างจากบ้านผมไปประมาณหนึ่งส่วนสี่ไมล์

173
00:14:37,280 --> 00:14:40,720
‎ที่นี่คือจุดเกิดเหตุ ข้างถนนตรงนี้เลย

174
00:14:47,560 --> 00:14:50,360
‎เขาโดดขึ้นท้ายรถกระบะ แล้วเราก็ขับมาตรงนี้

175
00:14:51,840 --> 00:14:54,520
‎ตอนนั้นเองที่เราเห็นผู้หญิงคนนึงนอนอยู่

176
00:14:57,720 --> 00:14:59,200
‎เธอนอนอยู่ตรงนี้

177
00:15:00,120 --> 00:15:01,560
‎ใกล้ๆ ข้างถนนนี่แหละ

178
00:15:01,640 --> 00:15:04,240
‎ขาเธออยู่ตรงนี้ หันหัวมาทางด้านนี้

179
00:15:04,320 --> 00:15:06,440
‎แล้วเธอก็นอนนิ่งเลย ไม่ขยับ

180
00:15:11,240 --> 00:15:13,240
‎ผมไม่เห็นเลือดมากเท่าไหร่

181
00:15:16,800 --> 00:15:18,240
‎ผู้ชายคนนั้นลงจากรถ

182
00:15:18,880 --> 00:15:20,240
‎เขามองภรรยาตัวเอง

183
00:15:20,360 --> 00:15:23,800
‎ไม่รู้สิ เขาคงคิดว่าเธอจะไม่เป็นไรมั้ง

184
00:15:26,840 --> 00:15:29,000
‎แล้วตอนนั้น ตำรวจก็มา

185
00:15:29,840 --> 00:15:33,520
‎มีคนพาเขาขึ้นรถพยาบาล แล้วก็พาตัวเขาไป

186
00:15:37,640 --> 00:15:39,440
‎ผมมารู้ทีหลังว่าเธอตายแล้ว

187
00:15:55,400 --> 00:16:01,720
‎(ชรีฟพอร์ต ลุยเซียนา)

188
00:16:10,720 --> 00:16:12,320
‎นี่รูปเด็บบี

189
00:16:14,720 --> 00:16:17,440
‎เธอไม่ชอบใจหรอกที่ผมถ่ายรูปนี้

190
00:16:17,840 --> 00:16:19,080
‎แต่เธอก็ปล่อยผ่านไป

191
00:16:22,360 --> 00:16:24,320
‎นี่รูปเธอกับคัดเดิลส์

192
00:16:26,000 --> 00:16:27,920
‎คัดเดิลส์เป็นชิวาว่าจิ๋ว

193
00:16:29,120 --> 00:16:30,240
‎ตัวเล็กนิดเดียว

194
00:16:32,840 --> 00:16:34,360
‎คัดเดิลส์กับเด็บบีนอนหลับ

195
00:16:35,360 --> 00:16:37,160
‎มีรูปแนวนี้เยอะเลย

196
00:16:43,120 --> 00:16:44,480
‎ผมชื่อจอห์นนี มัวร์

197
00:16:48,520 --> 00:16:51,000
‎เด็บบีเป็นรักแรกของผม

198
00:16:52,840 --> 00:16:54,200
‎เธอเป็นทั้งภรรยา

199
00:16:54,280 --> 00:16:55,480
‎เพื่อน

200
00:16:55,600 --> 00:16:57,280
‎ที่ปรึกษา

201
00:17:00,040 --> 00:17:01,200
‎เหลือแค่...

202
00:17:02,440 --> 00:17:05,360
‎อีก 19 วันก็จะครบรอบแต่งงานสามปี

203
00:17:05,440 --> 00:17:06,600
‎ในคืนที่เธอตาย

204
00:17:10,440 --> 00:17:15,080
‎ผมเจอเดบอราห์ที่โบสถ์

205
00:17:15,680 --> 00:17:18,440
‎เพื่อนผมเป็นคนแนะนำให้ผมกับเด็บบีรู้จักกัน

206
00:17:18,560 --> 00:17:22,800
‎แล้วเราก็ออกเดตกัน
‎หนึ่งหรือสองสัปดาห์หลังจากนั้น

207
00:17:23,760 --> 00:17:27,560
‎ความรู้สึกดีๆ เกิดขึ้นจากตอนนั้น

208
00:17:31,600 --> 00:17:34,440
‎เราเดตกันอยู่ปีกว่า หรือ 16 เดือน
‎ประมาณนั้นแหละ

209
00:17:34,520 --> 00:17:35,800
‎ก่อนจะแต่งงานกัน

210
00:17:36,920 --> 00:17:38,840
‎เราชอบทำกิจกรรมร่วมกัน

211
00:17:40,080 --> 00:17:41,280
‎เข้ากันได้ดีเลย

212
00:17:45,880 --> 00:17:49,120
‎ลูกชายเราเกิดในปี 1984

213
00:17:50,920 --> 00:17:52,720
‎เห็นแล้วนึกถึงความทรงจำดีๆ

214
00:17:53,600 --> 00:17:56,840
‎แทนที่จะเป็นเรื่องร้ายๆ ผมกลับนึกถึงแต่เรื่องดีๆ

215
00:18:01,400 --> 00:18:04,200
‎ตอนนั้นเราก็ยังเป็นหนุ่มสาวกันอยู่นะ

216
00:18:04,280 --> 00:18:07,560
‎ทุกอย่างไม่ได้ราบรื่นซะทีเดียว

217
00:18:07,640 --> 00:18:09,040
‎แต่เราก็พยายามกัน

218
00:18:11,640 --> 00:18:12,960
‎เธอรักลูกมาก

219
00:18:13,040 --> 00:18:16,240
‎ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว

220
00:18:16,320 --> 00:18:18,480
‎ต้องมาพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่เสมอ

221
00:18:21,520 --> 00:18:23,280
‎เขาคือความสุขของเธอ

222
00:18:25,440 --> 00:18:28,360
‎การดูแลเขาเป็นเหมือนชีวิตเธอ

223
00:18:32,240 --> 00:18:33,600
‎เธอเป็นแม่ที่ดี

224
00:18:34,520 --> 00:18:36,840
‎เธอเป็นเพื่อนที่ดี เป็นคนดี

225
00:18:40,440 --> 00:18:43,440
‎ฟังดูธรรมดาใช่มั้ย แต่เธอพิเศษมาก

226
00:18:49,960 --> 00:18:53,280
‎เด็บบีเสียชีวิตในวันที่ 20 ธันวาคม 1984

227
00:18:57,400 --> 00:18:59,680
‎ผมใช้เวลา 12 ปี

228
00:19:00,640 --> 00:19:02,200
‎กว่าจะถึงจุดที่พอทำใจได้

229
00:19:02,840 --> 00:19:04,040
‎ตอนนี้ทำใจได้รึยังเหรอ

230
00:19:04,120 --> 00:19:06,360
‎ยังไม่ 100% ไม่ ไม่มีทาง

231
00:19:08,040 --> 00:19:09,920
‎ยังชวนให้นึกถึงเรื่องเลวร้ายอยู่

232
00:19:10,000 --> 00:19:12,240
‎แต่ผมพูดถึงมันได้แล้ว

233
00:19:29,280 --> 00:19:33,240
‎(เซนเตอร์ เท็กซัส)

234
00:19:34,840 --> 00:19:38,560
‎มีคำกล่าวในพระคัมภีร์ว่า
‎"ชีวิตของท่านเป็นเช่นไร ท่านเป็นเหมือนหมอก"

235
00:19:40,520 --> 00:19:43,200
‎"ซึ่งปรากฏอยู่เพียงชั่วครู่แล้วก็เลือนหาย"

236
00:19:43,280 --> 00:19:47,320
‎(สำนักงานกฎหมาย จอห์น เอส วอล์คเกอร์)

237
00:19:51,120 --> 00:19:52,800
‎ผมชื่อจอห์น เอส วอล์คเกอร์

238
00:19:52,880 --> 00:19:55,760
‎ผมเป็นทนายความมาประมาณ 50 ปีแล้ว

239
00:19:59,160 --> 00:20:03,360
‎ปี 1984 ผมเป็นอัยการในพาโนลาเคาน์ตี

240
00:20:05,640 --> 00:20:08,400
‎ผมทำคดีมาทุกรูปแบบ

241
00:20:09,160 --> 00:20:10,480
‎ฆ่า ข่มขืน ปล้น

242
00:20:10,560 --> 00:20:12,080
‎ไม่ว่าคดีไหนก็ทำมาหมดแล้ว

243
00:20:12,640 --> 00:20:15,400
‎หนึ่งในนั้นคือคดีระหว่างสหรัฐกับโทบี วิลเลียมส์

244
00:20:16,000 --> 00:20:20,440
‎ลักพาตัวครอบครัวในกรีนวูด
‎แม่ตายสลด สามโจรถูกจับ

245
00:20:20,520 --> 00:20:23,000
‎คดีนี้เป็นที่รู้กันทั่วไป

246
00:20:23,120 --> 00:20:26,160
‎ถึงความโหดเหี้ยมของข้อเท็จจริงในคดี

247
00:20:32,920 --> 00:20:38,400
‎โทบี วิลเลียมส์จี้หรือลักพาตัวเหยื่อ

248
00:20:41,240 --> 00:20:45,040
‎แล้วพาพวกเขาไปที่ชานเมือง

249
00:20:45,120 --> 00:20:48,400
‎ตามถนนสายเปลี่ยวเส้นนี้

250
00:20:51,320 --> 00:20:54,640
‎แล้วสั่งให้พวกเขาถอดเสื้อผ้า

251
00:20:55,520 --> 00:20:57,760
‎ทั้งที่อยู่กลางถนน ในหน้าหนาว

252
00:21:00,040 --> 00:21:02,760
‎พวกเขาร้องไห้ เอามือห่อตัว

253
00:21:03,520 --> 00:21:05,040
‎ท่ามกลางอากาศเย็นเฉียบ

254
00:21:06,040 --> 00:21:07,600
‎อยู่ตรงกลางถนน

255
00:21:10,320 --> 00:21:14,280
‎แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่า
‎อยากเห็นคนขาวสองคนมีเซ็กส์กัน

256
00:21:19,920 --> 00:21:22,560
‎ปกติผมไม่พูดหยาบนะ

257
00:21:22,680 --> 00:21:27,200
‎เขาพูดว่า "กูอยากเห็นคนขาวเอากัน"

258
00:21:36,040 --> 00:21:40,440
‎(โทบี วิลเลียมส์ถูกพิพากษาว่า
‎มีความผิดฐานฆ่าด้วยเหตุฉกรรจ์)

259
00:21:40,520 --> 00:21:43,600
‎(จากกรณีฆ่าเดบอราห์ มัวร์)

260
00:21:44,080 --> 00:21:51,080
‎(เขาถูกตัดสินให้รับโทษประหารชีวิต
‎ในวันที่ 27 กันยายน 1985)

261
00:21:55,920 --> 00:22:00,200
‎ผมคิดว่าเขาต้องได้รับโทษตามคำพิพากษา
‎จริงๆ นะ

262
00:22:05,000 --> 00:22:07,080
‎ผมว่าเขาก็คงคิดเหมือนกัน

263
00:22:10,840 --> 00:22:15,760
‎ผมจำได้ว่าคุณวิลเลียมส์พึมพำกับตัวเอง

264
00:22:17,320 --> 00:22:20,600
‎"รีบมาจัดการให้จบๆ ซะทีเถอะ"

265
00:22:21,960 --> 00:22:23,880
‎(วิลเลียมส์ถูกประหารด้วยการฉีดยา)

266
00:22:23,960 --> 00:22:26,760
‎("ผมรู้ตัวว่าตายแน่")

267
00:22:26,840 --> 00:22:29,120
‎("อยากตายอยู่ในห้องพิจารณาคดีนี่เลย")

268
00:22:29,200 --> 00:22:32,600
‎ผมคิดว่าพฤติกรรมอุกฉกรรจ์ของคุณวิลเลียมส์

269
00:22:32,720 --> 00:22:35,760
‎เป็นเรื่องที่สังคมยอมรับไม่ได้

270
00:22:45,160 --> 00:22:49,080
‎(ชรีฟพอร์ต ลุยเซียนา)

271
00:22:56,560 --> 00:22:57,960
‎มีคนมาเคาะประตู

272
00:22:58,040 --> 00:23:01,760
‎แล้วผมก็เจอปืน .357 จ่อหัว

273
00:23:03,320 --> 00:23:07,520
‎(ยินดีต้อนรับ)

274
00:23:07,600 --> 00:23:09,680
‎มันลากยาวเป็นชั่วโมงเลย

275
00:23:12,240 --> 00:23:14,320
‎โทบีบอกว่าเราจะไปขับรถเล่นกัน

276
00:23:16,160 --> 00:23:17,680
‎เด็บบีกอดจอร์จไว้

277
00:23:18,320 --> 00:23:20,760
‎ส่วนผมก็กอดเธอ

278
00:23:24,240 --> 00:23:27,120
‎เราไม่มีโอกาสคุยกันเลย ได้แต่สบตากัน

279
00:23:27,200 --> 00:23:29,120
‎ผมว่าแค่นั้นก็เข้าใจกันแล้ว

280
00:23:29,200 --> 00:23:31,320
‎และเธอกลัวมาก

281
00:23:32,520 --> 00:23:36,680
‎เธอกอดลูกเรา กอดจอร์จไว้แน่น

282
00:23:41,240 --> 00:23:43,800
‎ลึกๆ ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดี

283
00:23:46,040 --> 00:23:47,920
‎และเด็บบีก็รู้เหมือนกัน

284
00:23:48,000 --> 00:23:50,160
‎ในใจผมไม่มีข้อสงสัยเลย

285
00:23:51,240 --> 00:23:53,000
‎เรื่องนี้ต้องจบไม่สวยแน่

286
00:24:01,840 --> 00:24:05,280
‎ตอนที่พวกผู้หญิงบอกให้เราส่งจอร์จให้

287
00:24:08,680 --> 00:24:11,200
‎โทบีดูนิ่ง

288
00:24:12,240 --> 00:24:14,760
‎และเยือกเย็นมาก เขารู้ตัวว่าทำอะไรอยู่

289
00:24:18,640 --> 00:24:21,880
‎เราถอดเสื้อผ้าออกจริง แต่มันก็...

290
00:24:21,960 --> 00:24:24,280
‎นั่นแหละ ก็แค่นั้น

291
00:24:25,360 --> 00:24:28,000
‎ผมเหลือแค่กางเกงในตัวเดียว

292
00:24:28,080 --> 00:24:30,800
‎เธอเหลือแค่บรากับกางเกงใน

293
00:24:45,120 --> 00:24:46,600
‎ผมไม่ได้ยินเสียงปืนเลย

294
00:24:48,520 --> 00:24:51,160
‎จนถึงวันนี้ ผมไม่ได้ยินเสียงปืนสักนัด

295
00:24:51,240 --> 00:24:53,120
‎รู้ตัวอีกที ผมก็นอนกองบนพื้นแล้ว

296
00:24:57,600 --> 00:25:00,080
‎ผมได้ยินเสียงเด็บบีหายใจรวยริน

297
00:25:04,520 --> 00:25:06,160
‎พอหันไปมอง ผมก็...

298
00:25:08,200 --> 00:25:09,520
‎ก็รู้ว่าเธอตายแล้ว

299
00:25:22,720 --> 00:25:26,280
‎พอไปถึงโรงพยาบาล หมอตรวจร่างกายผม

300
00:25:26,360 --> 00:25:28,680
‎แล้วก็สรุปว่าผมต้องเข้าผ่าตัดด่วน

301
00:25:30,800 --> 00:25:32,680
‎ผมเป็นห่วงลูกมากกว่า

302
00:25:33,480 --> 00:25:35,680
‎ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

303
00:25:38,800 --> 00:25:41,280
‎ผมจำได้ว่าอยู่ในห้องฉุกเฉิน

304
00:25:41,720 --> 00:25:44,000
‎ออกจากห้องฉุกเฉิน มุ่งหน้าไปห้องผ่าตัด

305
00:25:44,880 --> 00:25:49,000
‎แล้วก็มีคนบอกว่าพวกเขาได้รับโทรศัพท์

306
00:25:49,080 --> 00:25:53,360
‎จากผู้หญิงที่เจอเด็กวางอยู่ตรงชานบ้าน

307
00:25:55,840 --> 00:25:58,600
‎พวกเขาเจอลูกผมแล้ว

308
00:25:58,680 --> 00:26:00,760
‎แล้วผมก็ได้เจอเขาก่อน...

309
00:26:02,480 --> 00:26:03,680
‎ขอโทษครับ

310
00:26:08,040 --> 00:26:10,200
‎ผมได้เจอเขาก่อนเข้ารับการผ่าตัด

311
00:26:28,360 --> 00:26:30,880
‎ผมรู้สึกผิดที่ตัวเองรอด

312
00:26:30,960 --> 00:26:32,320
‎แต่เธอไม่รอด

313
00:26:37,320 --> 00:26:40,480
‎แต่อีกใจนึงก็รู้สึกนะ

314
00:26:40,560 --> 00:26:44,160
‎ว่าผมดีใจที่เธอตายอย่างรวดเร็ว

315
00:26:46,240 --> 00:26:47,840
‎เธอไม่ต้องทรมาน

316
00:26:52,000 --> 00:26:54,520
‎ผมดีใจที่เธอไม่ต้องทรมาน

317
00:27:00,920 --> 00:27:04,720
‎ไม่มีทางที่โทบี วิลเลียมส์จะชดใช้

318
00:27:06,080 --> 00:27:07,600
‎ให้สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นได้

319
00:27:08,480 --> 00:27:10,400
‎ไม่มีอะไรมาทดแทนชีวิตคนได้

320
00:27:15,280 --> 00:27:17,560
‎คุณรู้สึกยังไงบ้างกับโทบี วิลเลียมส์ในตอนนี้

321
00:27:20,280 --> 00:27:22,560
‎ผมไม่อยากพูดเรื่องโทบี วิลเลียมส์

322
00:27:25,960 --> 00:27:29,640
‎เพราะคุณไม่อยากให้เขา
‎มีอิทธิพลต่อคุณอีกแล้วรึเปล่าครับ

323
00:27:32,600 --> 00:27:34,800
‎ผมไม่อยากพูดเรื่องโทบี วิลเลียมส์

324
00:27:44,960 --> 00:27:48,120
‎(พิธีศพ)

325
00:27:52,280 --> 00:27:54,800
‎(ดัลลัส เท็กซัส)

326
00:27:54,880 --> 00:27:56,960
‎(แบล็คแอนด์คลาร์ค
‎บริการจัดพิธีศพ)

327
00:27:57,040 --> 00:28:01,200
‎เราตัดสินคนจากอดีตโดยอัตโนมัติไม่ได้

328
00:28:04,520 --> 00:28:05,920
‎คนที่เป็นฆาตกรพวกนี้

329
00:28:06,000 --> 00:28:08,320
‎ไม่ใช่คนที่พวกเขาเคยเป็นในเวลานั้น

330
00:28:11,520 --> 00:28:14,760
‎ยังมีโอกาสที่พวกเขาจะกลับใจ

331
00:28:22,680 --> 00:28:24,520
‎ผมชื่อโทมัส วัตเลย์

332
00:28:25,720 --> 00:28:28,280
‎ผมรู้จักโทบี วิลเลียมส์มาสิบปีแล้ว

333
00:28:32,640 --> 00:28:36,040
‎ผมเป็นหัวหน้าศาสนาจารย์
‎ของเรือนจำจอร์จ บีโต ยูนิต

334
00:28:36,160 --> 00:28:38,280
‎ในเทนเนสซีโคโลนี เท็กซัส

335
00:28:41,120 --> 00:28:43,200
‎ตอนที่เขาอยู่ในคุก เขาเป็นอันธพาล

336
00:28:44,160 --> 00:28:48,320
‎เขามีเรื่อง เล่นยาทุกอย่าง

337
00:28:49,320 --> 00:28:50,680
‎เอ่อ...

338
00:28:51,680 --> 00:28:53,960
‎ขโมยของ โกหก ฆ่าคน

339
00:28:55,520 --> 00:28:58,720
‎เขาทำแต่เรื่องชั่วๆ

340
00:29:08,200 --> 00:29:10,720
‎(ในปี 1992 ศาลอุทธรณ์พบว่า)

341
00:29:10,800 --> 00:29:15,040
‎(หลักฐานที่ระบุว่าวิลเลียมส์บกพร่องทางจิต)

342
00:29:15,120 --> 00:29:17,440
‎(ไม่ได้ถูกนำมาพิจารณาในคดีของเขา)

343
00:29:17,520 --> 00:29:24,520
‎(โทษประหารของเขาถูกยกเลิก
‎และเขาได้รับโทษใหม่เป็นจำคุกตลอดชีวิต)

344
00:29:25,240 --> 00:29:26,880
‎(แบล็คแอนด์คลาร์ค
‎บริการจัดพิธีศพ)

345
00:29:34,960 --> 00:29:37,000
‎(ในการอุทธรณ์ของวิลเลียมส์)

346
00:29:37,080 --> 00:29:40,520
‎(ทีมกฎหมายของเขาแจกแจงรายละเอียด)

347
00:29:40,600 --> 00:29:42,960
‎(ถึงวัยเด็กที่หนักหนาสาหัสของเขา)

348
00:29:43,080 --> 00:29:45,240
‎("เผชิญวิกฤตที่โรงเรียน")

349
00:29:45,320 --> 00:29:46,960
‎("ความบกพร่องทางการเรียนรู้")

350
00:29:47,040 --> 00:29:48,960
‎("รู้สึกโดดเดี่ยวและถูกปฏิเสธ")

351
00:29:49,040 --> 00:29:51,040
‎("อารมณ์รุนแรงเป็นประจำ")

352
00:29:51,120 --> 00:29:52,720
‎("เจ็บปวดทางอารมณ์")

353
00:29:52,800 --> 00:29:55,000
‎("ไม่มีใครต้องการเขา")

354
00:29:55,080 --> 00:29:56,840
‎("รู้สึกถูกปฏิเสธ")

355
00:29:56,920 --> 00:29:58,800
‎("มีบาดแผลทางใจ")

356
00:29:58,880 --> 00:30:00,200
‎("สติปัญญาต่ำ")

357
00:30:00,280 --> 00:30:02,080
‎("ไฮเปอร์อย่างเห็นได้ชัด")

358
00:30:02,160 --> 00:30:03,640
‎("สมาธิสั้น")

359
00:30:03,720 --> 00:30:05,000
‎("ระดับ IQ 53 และ 69")

360
00:30:11,840 --> 00:30:13,520
‎ตอนที่ผมพบโทบี

361
00:30:13,600 --> 00:30:18,080
‎เขากำลังพยายามนิยามตัวเอง

362
00:30:18,160 --> 00:30:21,800
‎ทำความเข้าใจตัวเองในคุก

363
00:30:26,920 --> 00:30:28,120
‎ในชั้นเรียนตอนแรก

364
00:30:28,200 --> 00:30:30,960
‎เขาแค่นั่งฟัง

365
00:30:31,080 --> 00:30:32,880
‎เรื่องที่เราพูด

366
00:30:36,240 --> 00:30:38,360
‎จากนั้นเขาก็เริ่มเล่า

367
00:30:39,440 --> 00:30:43,880
‎เกี่ยวกับแผลใจที่เขาได้รับตอนยังเป็นเด็ก

368
00:30:53,720 --> 00:30:56,560
‎แม่ผม ผมไม่รู้จักเธอ

369
00:30:58,000 --> 00:31:02,600
‎ผมใช้ชีวิตที่ผ่านมาด้วยความรู้สึกแบบนั้น

370
00:31:02,680 --> 00:31:06,000
‎ขนาดแม่ตัวเองยังไม่รัก
‎ชีวิตนี้ก็ไม่มีใครมารักแล้ว

371
00:31:10,440 --> 00:31:12,560
‎ลึกๆ แล้วโทบีเจ็บปวด

372
00:31:12,680 --> 00:31:14,360
‎(จงมอบภาระของท่านไว้กับพระเจ้า)

373
00:31:14,440 --> 00:31:15,960
‎ฟังน้ำเสียงเขาก็รู้

374
00:31:17,560 --> 00:31:20,280
‎เราอยากรู้จักแม่ตัวเองกันทั้งนั้น

375
00:31:21,040 --> 00:31:23,400
‎เราอยากรู้จักพ่อตัวเอง

376
00:31:24,200 --> 00:31:26,640
‎อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร

377
00:31:28,680 --> 00:31:30,480
‎ผมได้รับความรักมาตลอดนะ

378
00:31:30,560 --> 00:31:34,200
‎แต่ถ้าไม่ได้รับความรัก ชีวิตต้องลำบากแน่

379
00:31:34,920 --> 00:31:38,080
‎คุณจะไม่รู้สึกถึงความมีคุณค่า

380
00:31:39,720 --> 00:31:40,880
‎ความเป็นตัวเอง

381
00:31:41,920 --> 00:31:48,480
‎การได้รับความรักจะทำให้
‎คุณค่าความเป็นคนพัฒนาขึ้น

382
00:31:52,320 --> 00:31:54,080
‎ตอนผมอายุสิบขวบ

383
00:31:54,160 --> 00:31:55,720
‎ผมเป็นเพื่อนกับเด็กคนนึง

384
00:31:55,840 --> 00:31:57,040
‎ในชุมชน

385
00:31:57,120 --> 00:32:00,280
‎เราจะเที่ยวไปเรื่อย ขี่จักรยาน

386
00:32:00,360 --> 00:32:03,600
‎และบางครั้งก็ขโมยจักรยานด้วย

387
00:32:03,680 --> 00:32:05,880
‎มีคนนึงในครอบครัวเขา

388
00:32:05,960 --> 00:32:09,640
‎ไม่รู้ว่าเป็นพี่ชาย หรือลุงเขา ที่ผมเจอ

389
00:32:09,760 --> 00:32:13,560
‎ซึ่งผมยกให้เขาเป็นตัวแทนของพ่อหรือพี่ชาย

390
00:32:15,120 --> 00:32:16,120
‎อยู่มาวันนึง

391
00:32:16,240 --> 00:32:20,120
‎เราออกไปตกกุ้งเครย์ฟิชที่คูระบายน้ำในดัลลัส

392
00:32:22,200 --> 00:32:24,760
‎รู้ตัวอีกที เขาก็มองหน้าผม

393
00:32:24,880 --> 00:32:25,880
‎อย่างหื่นกระหาย

394
00:32:25,960 --> 00:32:28,880
‎แล้วในตอนนั้นเอง เขา...

395
00:32:28,960 --> 00:32:30,560
‎เขาข่มขืนผม

396
00:32:30,640 --> 00:32:33,120
‎ผมอยากร้องขอความช่วยเหลือ

397
00:32:33,200 --> 00:32:35,400
‎อยากให้มีใครสักคนมาช่วยผม

398
00:32:35,960 --> 00:32:40,600
‎แต่แล้วผมก็ตัดสินใจได้ว่าไม่อยากให้ใครมาช่วย

399
00:32:40,680 --> 00:32:41,520
‎เพราะว่า

400
00:32:41,640 --> 00:32:42,960
‎พอมาคิดดูแล้ว

401
00:32:43,040 --> 00:32:47,320
‎คนที่มาช่วยผมอาจเยาะเย้ยผม

402
00:32:48,800 --> 00:32:50,000
‎ผมก็เลยนอนเฉยๆ

403
00:32:50,080 --> 00:32:52,440
‎ภาวนาให้มันจบลงเร็วๆ

404
00:32:55,760 --> 00:32:57,400
‎สุดท้ายเขาก็ลุกขึ้น

405
00:32:57,520 --> 00:32:59,440
‎ดึงกางเกงขึ้น

406
00:32:59,520 --> 00:33:02,480
‎แล้วพูดว่า "อย่าไปบอกใครนะ"

407
00:33:03,160 --> 00:33:05,440
‎ผมรู้ตัวว่าถึงเวลาลุกขึ้นได้แล้ว

408
00:33:05,520 --> 00:33:07,360
‎ผมเลยลุกขึ้น ดึงกางเกงขึ้น

409
00:33:07,480 --> 00:33:10,680
‎แล้วก็คลานขึ้นมาจากคูระบายน้ำ

410
00:33:13,040 --> 00:33:14,360
‎ผมไม่เคยบอกใครเลย

411
00:33:15,160 --> 00:33:17,480
‎เรื่องที่ผมออกมาจากตรงนั้น

412
00:33:17,560 --> 00:33:20,520
‎แล้วกลับมาบ้านที่ผมกับยายอาศัยอยู่

413
00:33:20,600 --> 00:33:22,920
‎ผมเอากางเกงในเปื้อนน้ำอสุจิไปทิ้ง

414
00:33:23,000 --> 00:33:25,880
‎แล้วฝังเด็กดีคนนั้นไว้ในส่วนลึกของใจผม

415
00:33:31,800 --> 00:33:33,480
‎"ผมไม่เคย...

416
00:33:33,560 --> 00:33:35,680
‎"ผมไม่เคยบอกใครเลย"

417
00:33:37,360 --> 00:33:38,880
‎ทำไมทั้งๆ ที่เจ็บปวด

418
00:33:39,840 --> 00:33:41,680
‎แต่กลับบอกใครไม่ได้

419
00:33:43,600 --> 00:33:44,600
‎ทำไม

420
00:33:45,840 --> 00:33:47,920
‎เขาร้องขอความช่วยเหลือ

421
00:33:48,000 --> 00:33:50,120
‎มาตลอดชีวิต

422
00:33:55,040 --> 00:33:58,400
‎คงจะไม่สมเหตุสมผลถ้าสรุปว่า

423
00:33:58,480 --> 00:34:02,400
‎นั่นเป็นต้นเหตุให้เขาก่อคดีฆาตกรรม

424
00:34:03,360 --> 00:34:06,440
‎แต่เรารู้ว่ามีหลายเหตุการณ์ในชีวิตเขา

425
00:34:06,560 --> 00:34:09,720
‎ที่มันหนักหนาขึ้นเรื่อยๆ ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ

426
00:34:09,800 --> 00:34:11,560
‎จนพาเขาไปสู่เส้นทางนั้น

427
00:34:11,760 --> 00:34:14,720
‎(โทบี วิลเลียมส์ - วัยเด็ก)

428
00:34:14,840 --> 00:34:18,040
‎โทบีควรได้รับความสงสาร

429
00:34:19,200 --> 00:34:21,640
‎เขาก่อคดีที่โหดเหี้ยม

430
00:34:21,720 --> 00:34:23,320
‎เราต้องไม่ลืมเรื่องนั้น

431
00:34:23,400 --> 00:34:25,760
‎และถ้าเราทำผิด

432
00:34:25,840 --> 00:34:27,800
‎เราก็ต้องได้รับโทษ

433
00:34:28,720 --> 00:34:30,680
‎แต่ขณะเดียวกัน

434
00:34:30,760 --> 00:34:32,600
‎เราต้องรู้จักให้อภัย

435
00:34:33,440 --> 00:34:39,840
‎และภาวนาว่าสักวันโทบีจะเรียนรู้จากเรื่องนี้

436
00:34:39,920 --> 00:34:42,440
‎และกลับตัวกลับใจ

437
00:34:42,520 --> 00:34:44,320
‎นี่คือสิ่งที่ควรจะเป็น

438
00:34:49,880 --> 00:34:56,600
‎(โทบี วิลเลียมส์มีสิทธิ์ได้รับทัณฑ์บน
‎ตั้งแต่เดือนธันวาคม 2004)

439
00:35:02,160 --> 00:35:05,840
‎(แกรนบิวรี เท็กซัส)

440
00:35:09,000 --> 00:35:10,840
‎ผมตกปลาบ่อยเท่าที่ทำได้

441
00:35:15,000 --> 00:35:16,840
‎ตกที่หลังบ้าน

442
00:35:17,480 --> 00:35:18,920
‎ตกบนเรือของผม

443
00:35:21,520 --> 00:35:24,400
‎ไปตกที่ท่าเรือตกปลาแถวบ้าน

444
00:35:28,960 --> 00:35:35,200
‎ตอนเป็นนักโทษ เราอยู่ในห้องขัง

445
00:35:35,320 --> 00:35:38,560
‎ไม่มีโอกาสได้หาความสุขเล็กๆ ให้ชีวิตแบบนี้

446
00:35:41,920 --> 00:35:45,840
‎และ 20 ปีที่ไม่ได้ทำอะไรแบบนี้มันเหมือน...

447
00:35:45,920 --> 00:35:47,600
‎พลาดอะไรไปหลายอย่าง

448
00:35:51,240 --> 00:35:56,560
‎โทบี วิลเลียมส์
‎เป็นเพื่อนร่วมห้องขังคนแรกของผม

449
00:35:56,640 --> 00:35:59,720
‎ระหว่างที่ผมติดคุก
‎ประมาณแปดสัปดาห์แรก

450
00:36:01,520 --> 00:36:04,720
‎เราอยู่ในห้องขังเดียวกัน
‎วันละ 24 ชั่วโมง เจ็ดวันต่อสัปดาห์

451
00:36:05,360 --> 00:36:08,160
‎ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำ

452
00:36:08,240 --> 00:36:10,800
‎นอกจากทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมห้องขัง

453
00:36:10,880 --> 00:36:12,040
‎ที่มีอยู่คนเดียว

454
00:36:12,600 --> 00:36:15,080
‎โทบีกับผมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่นั้น

455
00:36:19,640 --> 00:36:24,520
‎คนชอบคิดว่าโทบีเป็นปีศาจร้าย

456
00:36:25,440 --> 00:36:28,800
‎คิดว่าถ้าเขาอยู่ใกล้ใคร

457
00:36:28,880 --> 00:36:32,240
‎ก็จะพยายามวางแผนทำร้ายคนนั้น

458
00:36:32,320 --> 00:36:35,520
‎พยายามฉวยโอกาส แย่งชิงทรัพย์สิน

459
00:36:35,600 --> 00:36:38,560
‎หรือทำเรื่องชั่วๆ สารพัด

460
00:36:38,640 --> 00:36:40,320
‎แต่โทบีไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย

461
00:36:43,240 --> 00:36:46,120
‎ผมไม่รู้ว่า

462
00:36:47,320 --> 00:36:50,720
‎มีวันไหน สัปดาห์ไหน หรือปีไหนบ้าง

463
00:36:50,800 --> 00:36:52,840
‎ที่เขาไม่รู้สึกผิดบาป

464
00:36:52,920 --> 00:36:54,480
‎กับความผิดที่เขาก่อขึ้น

465
00:36:57,320 --> 00:37:00,600
‎อยู่ในแดนประหาร ในห้องขังคนเดียวทุกวัน

466
00:37:00,680 --> 00:37:03,160
‎สุดท้ายเราจะฉุกคิดได้ว่ามีบางอย่างผิดไป

467
00:37:04,920 --> 00:37:08,480
‎หนทางที่โทบีเลือกคือการพยายามกลับตัว

468
00:37:08,560 --> 00:37:09,560
‎ซึ่งเขาทำได้

469
00:37:12,120 --> 00:37:14,560
‎เขาเริ่มศึกษาหาความรู้

470
00:37:14,640 --> 00:37:18,800
‎เริ่มฟังความคิดเห็นของคนอื่นในหลายๆ เรื่อง

471
00:37:21,320 --> 00:37:23,200
‎เขาเป็นนักโทษชั้นดี

472
00:37:23,320 --> 00:37:25,480
‎มีส่วนร่วมในทุกกิจกรรม

473
00:37:25,560 --> 00:37:27,840
‎ถ้าคุณต้องการอะไร เขาพร้อมช่วย

474
00:37:29,440 --> 00:37:32,440
‎เขาไม่ต้องการอะไร เขาพยายามเป็นผู้ให้

475
00:37:33,720 --> 00:37:35,080
‎เพราะเขาเคยแย่งชิง

476
00:37:40,400 --> 00:37:41,720
‎ตอนนี้โทบีแก่แล้ว

477
00:37:43,200 --> 00:37:47,160
‎และผมคิดว่าตลอดระยะเวลาที่เขาถูกจำคุก

478
00:37:47,240 --> 00:37:48,880
‎เพียงพอจะชดใช้ความผิดแล้ว

479
00:37:49,000 --> 00:37:50,280
‎ผมเชื่ออย่างนั้น

480
00:37:54,440 --> 00:37:56,560
‎เขาไม่ได้ทำอะไร

481
00:37:56,640 --> 00:37:58,800
‎ที่อาจส่งผลให้เขาไม่ได้รับทัณฑ์บน

482
00:37:58,880 --> 00:38:00,920
‎แล้วทำไมเขาไม่ได้รับทัณฑ์บนล่ะ

483
00:38:04,560 --> 00:38:07,880
‎ถ้าคุณขังเขาไว้ในคุกตลอดไป
‎นั่นแหละคือโทษประหาร

484
00:38:08,520 --> 00:38:11,920
‎ถึงจะไม่ได้มีการประหาร
‎แต่ก็เป็นโทษประหารอยู่ดี

485
00:38:12,640 --> 00:38:14,880
‎ต้องหนักแค่ไหนล่ะถึงจะพอ

486
00:38:22,880 --> 00:38:27,120
‎ชรีฟพอร์ต ลุยเซียนา

487
00:38:35,720 --> 00:38:37,720
‎มุมมองชีวิตของผมเปลี่ยนไป

488
00:38:39,840 --> 00:38:41,320
‎ผมมีความสุขกับสิ่งที่ทำ

489
00:38:44,280 --> 00:38:47,320
‎แต่งงานครั้งที่สองมาเกือบ 13 ปีแล้ว

490
00:38:49,440 --> 00:38:51,960
‎นี่ไง ตอนผมโดดลงทะเลเมดิเตอร์เรเนียน

491
00:38:52,680 --> 00:38:55,240
‎- อ๋อ สนุกดีเนอะ
‎- ใช่ หนาวด้วย

492
00:38:56,120 --> 00:38:57,960
‎หนาว แต่เราก็ยังลงไป

493
00:38:59,520 --> 00:39:01,400
‎ภรรยาผมชื่อเบลินดา

494
00:39:03,720 --> 00:39:06,720
‎เธอผ่านเรื่องหนักหนามามากกว่าผม

495
00:39:09,120 --> 00:39:11,280
‎เราพยายามหาความสุข

496
00:39:11,400 --> 00:39:14,240
‎ทำกิจกรรม ท่องเที่ยวตามโอกาส

497
00:39:16,160 --> 00:39:18,480
‎เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง

498
00:39:19,360 --> 00:39:21,760
‎รู้มั้ย ผม...

499
00:39:24,520 --> 00:39:26,240
‎ความคิดถึงไม่เคยหายไป

500
00:39:29,640 --> 00:39:31,360
‎แต่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

501
00:39:33,080 --> 00:39:36,880
‎เบลินดาเข้าใจว่าเด็บบีเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตผม

502
00:39:36,960 --> 00:39:38,960
‎และมันเริ่มต้นจากตรงนั้น

503
00:39:43,480 --> 00:39:47,480
‎ผมคิดว่าคนที่... คนที่ได้รับโทษประหาร

504
00:39:47,560 --> 00:39:50,560
‎สมควรได้รับสิทธิ์อุทธรณ์

505
00:39:50,640 --> 00:39:54,000
‎ผมว่ามันก็ยุติธรรมดี

506
00:39:55,880 --> 00:39:58,800
‎แต่ถ้าพวกเขาทำผิด

507
00:39:58,880 --> 00:40:01,760
‎พวกเขาก็ต้องชดใช้

508
00:40:03,600 --> 00:40:09,120
‎เพราะว่าคนที่... คนที่ตาย อย่างเด็บบี

509
00:40:09,200 --> 00:40:11,360
‎พวกเขาไม่มีสิทธิ์ได้อุทธรณ์

510
00:40:11,440 --> 00:40:15,440
‎ไม่มีสิทธิ์ได้รับโอกาสอีกครั้ง

511
00:40:15,520 --> 00:40:19,960
‎ผมถูกพรากทุกอย่างไปในพริบตา

512
00:40:26,240 --> 00:40:28,720
‎ผมโชคดีมากที่มี

513
00:40:28,800 --> 00:40:30,840
‎น้องสาวกับแม่

514
00:40:30,920 --> 00:40:33,200
‎คอยช่วยผมเลี้ยงจอร์จ

515
00:40:35,000 --> 00:40:37,080
‎แต่เขาไม่ได้อยู่กับแม่

516
00:40:39,440 --> 00:40:41,040
‎เธอไม่ได้...

517
00:40:41,120 --> 00:40:42,600
‎เห็นเขาเดิน

518
00:40:43,920 --> 00:40:46,880
‎ไปโรงเรียน เรียนจบ แต่งงาน

519
00:40:48,840 --> 00:40:50,560
‎จนถึงวันนี้ผมก็ยังคิดว่า

520
00:40:50,640 --> 00:40:52,720
‎เธอไม่มีโอกาสได้เห็น

521
00:40:52,800 --> 00:40:54,760
‎ว่าเขาโตขึ้นมาเป็นยังไง

522
00:40:56,600 --> 00:40:58,120
‎เขาไม่ได้เห็น

523
00:40:58,200 --> 00:41:00,680
‎เธอไม่ได้เห็น เราไม่ได้เห็น

524
00:41:05,560 --> 00:41:12,000
‎(ปัจจุบันจอร์จ มัวร์อายุ 35 ปี
‎และยังคงไปมาหาสู่กับพ่อของเขา)

525
00:41:12,080 --> 00:41:18,680
‎(เขาปฏิเสธการมีส่วนร่วมในสารคดีนี้)

526
00:41:28,560 --> 00:41:32,960
‎(หลังจากเว้นระยะ 90 วันตามกฎหมาย
‎กรมยุติธรรมทางอาญาแห่งรัฐเท็กซัส)

527
00:41:33,040 --> 00:41:36,040
‎(ก็อนุญาตให้สัมภาษณ์โทบี วิลเลียมส์
‎เป็นครั้งที่สอง)

528
00:41:48,120 --> 00:41:49,680
‎ผมมักภาวนาว่าอยากตาย

529
00:41:52,800 --> 00:41:55,640
‎ผมมักสวดอ้อนวอนต่อพระเจ้า
‎ขอให้พระองค์เอาชีวิตผมไป

530
00:41:58,600 --> 00:41:59,760
‎ตอนนี้ไม่แล้ว

531
00:42:01,560 --> 00:42:03,640
‎ขอบคุณพระเจ้า ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

532
00:42:06,000 --> 00:42:08,360
‎ผมรับเชื่อพระเจ้า

533
00:42:08,440 --> 00:42:11,000
‎และเห็นโลกในมุมที่ต่างออกไป

534
00:42:11,120 --> 00:42:13,920
‎เพราะตอนนี้ผมเห็นคุณค่าของชีวิตแล้ว

535
00:42:18,000 --> 00:42:19,480
‎เด็บบีเป็น<i>‎...</i>

536
00:42:19,560 --> 00:42:20,880
‎ภรรยา

537
00:42:20,960 --> 00:42:22,360
‎เพื่อน

538
00:42:22,440 --> 00:42:23,440
‎ที่ปรึกษา

539
00:42:27,160 --> 00:42:30,920
‎ไม่มีทางที่โทบี วิลเลียมส์จะชดใช้

540
00:42:32,240 --> 00:42:33,840
‎ให้สิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นได้

541
00:42:34,680 --> 00:42:36,880
‎ไม่มีอะไรมาทดแทนชีวิตคนได้

542
00:42:40,520 --> 00:42:45,880
‎ก่อนอื่นเลย ผมอยากขอให้คุณจอห์นนี
‎และครอบครัวยกโทษให้ผม

543
00:42:45,960 --> 00:42:48,800
‎ที่เคยทำลายชีวิตของพวกเขา

544
00:42:48,880 --> 00:42:51,200
‎เพราะผมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น

545
00:42:52,000 --> 00:42:53,760
‎ผมรู้ตัวและเข้าใจแล้ว

546
00:42:53,840 --> 00:42:57,760
‎ว่าผมทำเรื่องที่เลวร้ายมาก

547
00:42:57,840 --> 00:43:00,520
‎และถ้าผมย้อนกลับไปแก้ไขได้ ผมจะทำ

548
00:43:05,080 --> 00:43:07,560
‎หลายครั้งผมสวดภาวนาให้คุณมัวร์

549
00:43:09,040 --> 00:43:10,960
‎สวดให้ครอบครัวเขาด้วย

550
00:43:13,560 --> 00:43:17,760
‎ผมคิดว่าต้องเป็นเรื่องยากมาก
‎กว่าที่เขาจะตั้งตัวได้

551
00:43:19,680 --> 00:43:21,520
‎ผมจะพยายามชดใช้ความผิด

552
00:43:21,640 --> 00:43:23,000
‎ผมเขียนหนังสือเล่มนึง

553
00:43:23,120 --> 00:43:26,120
‎ชื่อว่า A Date With Death: Redemption

554
00:43:26,240 --> 00:43:28,320
‎เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงของผม

555
00:43:29,240 --> 00:43:32,440
‎ผมอยากใช้หนังสือเล่มนี้เป็นจุดเริ่มต้น

556
00:43:32,520 --> 00:43:36,360
‎เพื่อก่อตั้งองค์กรไม่แสวงหากำไร
‎ในนามของเด็บบี เกล มัวร์

557
00:43:36,440 --> 00:43:40,320
‎โดยมีเป้าหมายเพื่อช่วยเหลือผู้คนที่ต้องทนทุกข์

558
00:43:40,400 --> 00:43:43,080
‎เพราะอาชญากรรม อย่างที่ผมทำกับเธอ

559
00:43:48,800 --> 00:43:52,640
‎โทบี วิลเลียมส์สั่งให้พวกเขาถอดเสื้อผ้า

560
00:43:53,840 --> 00:43:56,080
‎ทั้งที่อยู่กลางถนน ในหน้าหนาว

561
00:43:57,520 --> 00:44:01,920
‎เขาพูดว่า "กูอยากเห็นคนขาวเอากัน"

562
00:44:04,880 --> 00:44:05,720
‎จริงรึเปล่าครับ

563
00:44:05,840 --> 00:44:07,000
‎ไม่จริงครับ

564
00:44:08,600 --> 00:44:10,080
‎แต่คุณสั่งให้ถอดเสื้อผ้า

565
00:44:10,160 --> 00:44:11,520
‎ใช่ครับ

566
00:44:12,720 --> 00:44:14,800
‎ทำไมคุณไม่บอกเราเรื่องนั้น

567
00:44:15,440 --> 00:44:17,360
‎เอ่อ ผมลืมไป

568
00:44:17,440 --> 00:44:19,800
‎แต่ผมไม่มีปัญหาเลยถ้าจะพูดเรื่องนั้น

569
00:44:19,880 --> 00:44:22,920
‎เป้าหมายคืออยากให้พวกเขายืนเรียงกัน

570
00:44:23,000 --> 00:44:25,120
‎ให้พวกเขายืนเรียงกัน นั่นคือเป้าหมาย

571
00:44:25,200 --> 00:44:27,960
‎ให้พวกเขายืนเรียงกัน จะได้ยิงนัดเดียว

572
00:44:28,800 --> 00:44:32,440
‎ผมอยากหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

573
00:44:32,560 --> 00:44:35,680
‎โดยไม่ทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นกลายเป็นจุดสนใจ

574
00:44:40,200 --> 00:44:47,000
‎(โทบี วิลเลียมส์จำคุกมา 34 ปี
‎จากคดีฆาตกรรมเดบอราห์ มัวร์)

575
00:44:47,080 --> 00:44:53,200
‎(นับจากปี 2004
‎เขาถูกปฏิเสธทัณฑ์บนมาแล้วห้าครั้ง)

576
00:44:53,320 --> 00:44:54,640
‎เป็นเรื่องน่าปวดใจ

577
00:44:54,760 --> 00:44:57,160
‎ที่ต้องอยู่ในเรือนจำนี้ต่อไป

578
00:44:59,840 --> 00:45:02,640
‎ผมเฝ้ารอว่าสักวันจะได้ออกไปจากที่นี่

579
00:45:06,040 --> 00:45:09,280
‎คุณคิดว่าจอห์นนี มัวร์จะรู้สึกยังไง
‎ถ้าคุณถูกปล่อยตัว

580
00:45:10,720 --> 00:45:13,120
‎ว้าว ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย

581
00:45:13,200 --> 00:45:15,800
‎ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเลย

582
00:45:19,240 --> 00:45:21,480
‎ไม่รู้เลยว่าจะตอบยังไง

583
00:45:21,760 --> 00:45:22,760
‎เอ่อ

584
00:45:24,720 --> 00:45:27,520
‎ผมมั่นใจว่าเขาต้องรู้สึกโกรธ

585
00:45:27,600 --> 00:45:30,240
‎ถ้าผมถูกปล่อยตัวจากเรือนจำ

586
00:45:35,600 --> 00:45:40,320
‎(คำบรรยายโดย ณัฏฐินี เจรจาศิลป์)