1
00:00:22,440 --> 00:00:23,920
‎ผมยอมรับเป็นลูกบุตรธรรม

2
00:00:27,120 --> 00:00:28,360
‎ผมมีห้องของตัวเอง

3
00:00:29,200 --> 00:00:31,240
‎มีค่ายฤดูร้อนที่ได้ไปทุกปี

4
00:00:33,680 --> 00:00:35,880
‎ตอนนั้นผมมีความสุขมาก สุดๆ เลย

5
00:00:36,760 --> 00:00:38,800
‎ผมได้ใช้ชีวิต ทำในสิ่งที่ถูกที่ควร

6
00:00:41,200 --> 00:00:42,280
‎สนุกอยู่ตลอดเวลา

7
00:00:44,240 --> 00:00:45,800
‎แต่ทุกอย่างมีผลที่ตามมา

8
00:00:50,840 --> 00:00:55,760
‎(ในปี 1976 สหรัฐฯ ได้นำ
‎โทษประหารชีวิตกลับมาใช้ใหม่)

9
00:00:57,400 --> 00:01:02,360
‎(นักโทษกว่า 8,000 ราย
‎ถูกตัดสินประหารชีวิตในข้อหาฆาตกรรม)

10
00:01:03,760 --> 00:01:08,600
‎(นี่คือเรื่องราวของนักโทษประหาร
‎หมายเลข 990135)

11
00:01:17,560 --> 00:01:21,000
‎ผมอยากให้โลกได้รับรู้
‎ถึงความเจ็บปวดของผม

12
00:01:23,280 --> 00:01:25,680
‎ผมไม่อยากอยู่แล้ว
‎อยากตายๆ ไป

13
00:01:25,760 --> 00:01:27,000
‎ไม่เอาอีกแล้ว

14
00:01:36,640 --> 00:01:39,200
‎(ผลงานซีรีส์ของ NETFLIX)

15
00:01:41,280 --> 00:01:42,600
‎เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง

16
00:01:44,880 --> 00:01:46,160
‎ผมเริ่มจากตรงนั้น

17
00:01:47,360 --> 00:01:49,880
‎ผมแค่อยากต่อต้าน อยากสร้างความโกลาหล

18
00:01:49,960 --> 00:01:52,640
‎ผมมองหน้าเขา เดี๋ยวก็รู้ว่าใครฆ่าใคร

19
00:01:52,720 --> 00:01:54,120
‎ฉันตัดสินใจแล้ว

20
00:01:54,960 --> 00:01:56,080
‎ฉันฆ่าเขา

21
00:01:56,720 --> 00:01:59,760
‎ผมไม่เคยตั้งใจจะทำอย่างนั้นเลย

22
00:01:59,840 --> 00:02:01,960
‎ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

23
00:02:05,720 --> 00:02:08,720
‎ผมรู้ตัวว่าผมออกมาจากรถ
‎แล้วฆ่าสองคนนั้น

24
00:02:09,240 --> 00:02:10,680
‎ตอนที่เขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

25
00:02:11,800 --> 00:02:13,440
‎สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือ ผมเหนี่ยวไก

26
00:02:15,400 --> 00:02:17,080
‎ผมฆ่าทั้งคู่

27
00:02:18,800 --> 00:02:20,240
‎แทงพวกเขาจนตาย

28
00:02:31,400 --> 00:02:36,880
‎(Overkill)

29
00:02:50,640 --> 00:02:53,120
‎พนักงานเสิร์ฟจากสเต๊ก เอ็นเชค
‎โทรมาบอกฉันว่า

30
00:02:55,040 --> 00:02:58,520
‎"พ่อของลูกคุณอยู่ที่นี่
‎นั่งอยู่ที่โต๊ะของเรา

31
00:02:58,600 --> 00:03:00,240
‎สูบบุหรีและดื่ม

32
00:03:01,280 --> 00:03:03,440
‎มาเกือบกว่า 24 ชั่วโมงแล้ว"

33
00:03:04,920 --> 00:03:08,520
‎ฉันรีบไปที่นั่นเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

34
00:03:08,600 --> 00:03:10,080
‎และพยายามคุยกับเขา

35
00:03:11,200 --> 00:03:16,200
‎แต่เขากลับมองฉันด้วยสายตาที่โหดร้ายที่สุด
‎ที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิต

36
00:03:18,760 --> 00:03:22,320
‎แล้วเขาก็พูดว่า
‎"ไปให้พ้นๆ เลย"

37
00:03:24,920 --> 00:03:27,720
‎ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง
‎ได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น

38
00:03:29,520 --> 00:03:31,800
‎แล้วก็กลับไป

39
00:03:33,280 --> 00:03:36,440
‎(สเต๊ก เอ็น เชค ไดรฟ์ ทรู)

40
00:03:38,480 --> 00:03:45,160
‎(หลายชั่วโมงต่อมา เดวิด บาร์เน็ตต์
‎แทงหลานที่รับเลี้ยงมาจนตาย)

41
00:03:45,240 --> 00:03:51,600
‎(ไม่ปรากฏแรงจูงใจใดๆ)

42
00:03:55,480 --> 00:03:59,840
‎(เรือนจำโปโตซี
‎วอชิงตันเคาน์ตี้ มิสซูรี)

43
00:04:01,200 --> 00:04:05,560
‎(เรือนจำโปโตซี
‎ความปลอดภัยคือมาตรฐาน ไม่ใช่เป้าหมาย)

44
00:04:09,240 --> 00:04:12,440
‎(เดวิด บาร์เน็ตต์)

45
00:04:13,200 --> 00:04:14,040
‎พร้อมนะครับ

46
00:04:14,360 --> 00:04:15,840
‎ผมชื่อเดวิด บาร์เน็ตต์

47
00:04:15,920 --> 00:04:18,800
‎ผมถูกตั้งข้อหาฆ่าคนตายสองคน
‎โดยเจตนาไตรตรองไว้ก่อน

48
00:04:18,880 --> 00:04:20,600
‎และได้รับโทษประหารชีวิต

49
00:04:31,240 --> 00:04:33,400
‎ผมเกิดที่เซนต์หลุยส์ มิสซูรี

50
00:04:35,920 --> 00:04:38,880
‎ผมจำสถานที่ที่ผมเคยอยู่ไม่ได้เลย

51
00:04:41,080 --> 00:04:45,800
‎แต่กลิ่นและบรรยากาศของเซนต์หลุยส์
‎เป็นอะไรที่คุณจะไม่มีวันลืม

52
00:04:50,480 --> 00:04:52,920
‎ผมเกิดมาโดยที่แม่ไม่ต้องการ

53
00:04:55,440 --> 00:04:58,720
‎สุดท้ายผมต้องไปอยู่ในความดูแล
‎ของโรเบิร์ต บิ๊กเกอร์สตาฟ

54
00:04:58,800 --> 00:04:59,920
‎เพื่อนของแม่

55
00:05:01,920 --> 00:05:05,280
‎เขาเป็นพวกขี้เหล้าเข้าออกคุกประจำ

56
00:05:12,040 --> 00:05:16,080
‎วัยเด็กในช่วงแรกๆ ของผม
‎เต็มไปด้วยการถูกทำร้าย

57
00:05:16,160 --> 00:05:18,080
‎ถูกทุบตี จมูกหัก

58
00:05:18,160 --> 00:05:20,680
‎ผมได้ใส่แต่เสื้อผ้าเน่าๆ สกปรก

59
00:05:20,760 --> 00:05:23,360
‎มีคราบต่างๆ นานา
‎ไม่ได้อาบน้ำเป็นวันๆ

60
00:05:23,760 --> 00:05:27,760
‎บางครั้งผมต้องใช้ไม้แขวนเสื้อ
‎ไปขโมยอาหารจากเครื่องอัตโนมัติ

61
00:05:33,720 --> 00:05:36,440
‎ผมคิดว่าตัวเองเป็นเหมือนสัตว์ที่ถูกสต๊าฟ
‎แล้ววางไว้บนชั้น

62
00:05:36,520 --> 00:05:38,720
‎เวลาที่มีคนต้องการก็จะมาหยิบไป

63
00:05:39,200 --> 00:05:40,080
‎นอกจากนั้น

64
00:05:40,560 --> 00:05:43,520
‎ความทรงจำในวัยเด็กของผมคือ
‎ผมอยู่ตัวคนเดียว

65
00:05:48,920 --> 00:05:51,320
‎ตอนนั้นผมน่าจะสี่หรือห้าขวบ

66
00:05:52,040 --> 00:05:54,080
‎ที่กระทรวงการบริการด้านครอบครัว

67
00:05:54,160 --> 00:05:57,120
‎รับรู้ถึงการมีอยู่ของผม

68
00:05:59,800 --> 00:06:01,960
‎ผมยังจำผู้หญิงคนนั้นได้จนถึงวันนี้

69
00:06:02,040 --> 00:06:04,640
‎แต่กลับจำหน้าตาของเธอไม่ได้

70
00:06:06,400 --> 00:06:10,640
‎ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงได้เลือนลาง
‎แต่นั่นเป็นอ้อมกอดแห่งความรัก

71
00:06:11,640 --> 00:06:13,000
‎ครั้งแรกที่ผมได้รับ

72
00:06:16,160 --> 00:06:19,480
‎สิ่งเดียวที่ผมจำได้คือเธอพูดว่า
‎"ฉันจะพาเธอไปจากที่นี่"

73
00:06:22,400 --> 00:06:25,000
‎ผมไม่รู้ว่าอยู่กับทางการนานขนาดไหน

74
00:06:26,600 --> 00:06:29,360
‎ตอนที่อยู่ที่นั่น
‎ผมติดตุ๊กตาสัตว์นิ่มๆ

75
00:06:30,160 --> 00:06:31,120
‎ไม่รู้ว่าทำไม

76
00:06:32,280 --> 00:06:33,240
‎แต่ผมได้มันมา

77
00:06:33,720 --> 00:06:36,960
‎(ศูนย์บริการด้านเด็กและครอบครัว
‎แคนซัสซิตี้)

78
00:06:37,040 --> 00:06:40,160
‎ไม่รู้ยังไงทางศูนย์ติดต่อโรเบิร์ต

79
00:06:41,240 --> 00:06:42,560
‎และบอกให้ผมทำตัวดีๆ

80
00:06:43,720 --> 00:06:46,320
‎ตอนที่เขามาเยี่ยม

81
00:06:48,560 --> 00:06:50,720
‎ตอนที่เขามา
‎เราอยู่ด้วยกันสองคนในห้อง

82
00:06:51,400 --> 00:06:53,520
‎แล้วเขาก็อุ้มผมวิ่งหนีออกมา

83
00:06:56,120 --> 00:06:59,320
‎ความทรงจำสุดท้ายที่มีที่นั่นคือ
‎ผมทำตุ๊กตาตัวนั้นตกบนทางเดิน

84
00:07:12,400 --> 00:07:15,920
‎เขาซ่อนผมไว้ในท้ายรถของเขา
‎อยู่สองสัปดาห์

85
00:07:17,800 --> 00:07:20,720
‎มันเหมือนกับมีพายุโถมเข้ามา
‎ทุกวันตลอดเวลา

86
00:07:22,440 --> 00:07:24,480
‎ผมนอนตัวงออยู่ท้ายรถมืดๆ นั่น

87
00:07:24,960 --> 00:07:27,600
‎ผมกลัวมาก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

88
00:07:28,800 --> 00:07:31,920
‎ไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้กินอะไรเลย

89
00:07:35,080 --> 00:07:38,680
‎แต่หลังจากนั้นสองสัปดาห์
‎ทางการก็เจอเรา

90
00:07:40,320 --> 00:07:43,440
‎ในที่สุดเขาก็ถูกจับ
‎แล้วผมก็ไม่เคยเจอเขาอีก

91
00:08:00,760 --> 00:08:07,240
‎(ตอนเดวิดหกขวบ
‎ครอบครัวรีมส์รับเขาไปเลี้ยง)

92
00:08:09,440 --> 00:08:13,200
‎ผมหลงรักครอบครัวนั้นทันที
‎เพราะนั่นคือครอบครัว

93
00:08:17,000 --> 00:08:19,360
‎ริต้าเป็นคนแรกที่ผมเรียกว่าแม่

94
00:08:20,000 --> 00:08:23,440
‎คือเธอไม่ใช่แม่แท้ๆ ของผม
‎แต่ผมรู้สึกว่าถ้าผมมีแม่

95
00:08:24,000 --> 00:08:25,480
‎เธอจะต้องดูแลผมแบบนี้

96
00:08:25,560 --> 00:08:28,280
‎ทุกอย่างที่พวกเขาทำคือ
‎พยายามทำให้ผมดีขึ้น

97
00:08:31,040 --> 00:08:31,880
‎ผมรักพวกเขา

98
00:08:36,680 --> 00:08:41,720
‎แต่วันหนึ่งริต้ามีโอกาสได้ไปเรียนต่างประเทศ

99
00:08:43,000 --> 00:08:45,520
‎พวกเขาบอกเรื่องนี้กับผม
‎ว่าผมไม่ได้ไปด้วย

100
00:08:46,000 --> 00:08:48,680
‎พวกเขาเอาผมไปด้วยไม่ได้
‎พวกเขาจะต้องไปจากที่นี่

101
00:08:48,960 --> 00:08:51,240
‎สิ่งเดียวที่ผมคิดคือ
‎"ผมคงทำอะไรผิด"

102
00:08:53,320 --> 00:08:57,760
‎ผมคิดว่าการถูกทำร้าย
‎ถูกตีมาทั้งชีวิต

103
00:08:58,120 --> 00:08:59,640
‎ในช่วงห้าหกปีนี้

104
00:09:00,680 --> 00:09:01,520
‎ได้หยุดลงแล้ว

105
00:09:02,320 --> 00:09:03,160
‎แล้วมันก็แบบว่า

106
00:09:03,240 --> 00:09:05,960
‎พวกเขาจะทิ้งผมไป
‎เพราะผมทำอะไรบางอย่างผิด

107
00:09:11,920 --> 00:09:14,680
‎(หลังจากอยู่กับครอบครัวรีมส์หกเดือน)

108
00:09:14,760 --> 00:09:18,880
‎(เดวิดกลับเข้าสู่
‎ระบบของสถานสงเคราะห์อีกครั้ง)

109
00:09:19,600 --> 00:09:26,320
‎(ขณะอายุแปดขวบ เขาได้ไปอยู่ที่
‎บ้านของผู้ชายชื่อจอห์น บาร์เน็ตต์)

110
00:09:32,320 --> 00:09:34,080
‎จอห์นเป็นครูสอนคอมพิวเตอร์

111
00:09:35,400 --> 00:09:38,120
‎เขาไม่ใช่คนแบบทั่วๆ ไป

112
00:09:38,200 --> 00:09:39,680
‎เขาฉลาดมาก

113
00:09:41,320 --> 00:09:42,720
‎ผมไม่ทันคิด

114
00:09:42,800 --> 00:09:44,880
‎เรื่องที่ว่าไม่มีผู้หญิงอยู่กับเขา

115
00:09:44,960 --> 00:09:47,280
‎ไม่รู้ว่าเขาไม่ได้แต่งงาน
‎เขาเป็นโสด

116
00:09:47,360 --> 00:09:49,560
‎เขาเหมือนเป็นพ่อและแม่ในคนคนเดียว

117
00:09:50,040 --> 00:09:51,880
‎ผมไม่ขออะไรมากกว่านี้แล้ว

118
00:09:55,880 --> 00:09:57,320
‎เขาเป็นคนที่มีเสน่ห์

119
00:09:58,040 --> 00:09:58,960
‎เอาใจใส่ผู้คน

120
00:10:00,440 --> 00:10:03,360
‎สิ่งหนึ่งที่ผมชอบคือ
‎เขาไม่แตะต้องตัวผม

121
00:10:05,480 --> 00:10:08,200
‎เหมือนกับว่าเขารู้ว่า
‎"เด็กคนนี้ถูกทำร้ายมา

122
00:10:08,280 --> 00:10:09,960
‎ฉันไม่อยากทำให้เขาตกใจ"

123
00:10:11,320 --> 00:10:14,240
‎ตอนนั้นผมไม่รู้ แต่ตอนนี้รู้แล้ว

124
00:10:17,400 --> 00:10:19,800
‎วันหนึ่งเขาพาผมออกไปกินข้าว
‎ให้ผมนั่งลง

125
00:10:19,880 --> 00:10:22,960
‎แล้วพูดว่า "นายอยากเป็นลูกของฉันไหม"

126
00:10:24,160 --> 00:10:25,320
‎ผมตอบว่า "ก็เป็นอยู่แล้ว"

127
00:10:25,400 --> 00:10:28,200
‎และเขาบอกว่า
‎"อยากเป็นลูกบุตรธรรมไหม"

128
00:10:34,560 --> 00:10:36,920
‎ตอนนั้นผมมีความสุขมาก สุดๆ เลย

129
00:10:37,880 --> 00:10:38,960
‎แล้ว

130
00:10:40,240 --> 00:10:41,840
‎ผมยอมรับการเป็นลูกบุตรธรรม

131
00:10:41,920 --> 00:10:43,800
‎เราไปขึ้นศาล

132
00:10:43,880 --> 00:10:47,240
‎เป็นความทรงจำที่มีความสุขที่สุด
‎ในวัยเด็กของผมเลยครับ

133
00:10:47,840 --> 00:10:51,480
‎วันที่ผมได้เป็นลูกบุตรธรรม
‎ผมรู้ว่าจะได้มีผู้ปกครองอย่างถาวร

134
00:10:59,120 --> 00:11:02,360
‎ผมรู้สึกว่าได้ย้ายไป
‎มีวิถึชีวิตที่ดีขึ้นกับจอห์น บาร์เน็ตต์

135
00:11:02,440 --> 00:11:03,440
‎ในเว็บสเตอร์ โกรฟ์

136
00:11:05,160 --> 00:11:07,960
‎เว็บสเตอร์เป็นเมืองระดับกลาง

137
00:11:08,720 --> 00:11:11,880
‎ที่ไม่ใช่ถิ่นยากจนแบบที่ผมโตมา

138
00:11:13,040 --> 00:11:14,360
‎บ้านดูดีมาก

139
00:11:14,600 --> 00:11:18,080
‎ตัวเมืองก็สะอาด
‎บ้านก็มีสภาพที่น่าอยู่

140
00:11:32,120 --> 00:11:35,080
‎หลังจากที่เป็นลูกบุตรธรรมได้สองสามเดือน

141
00:11:36,920 --> 00:11:40,600
‎ผมเริ่มกังวลเกี่ยวกับตัวตนของจอห์น

142
00:11:43,720 --> 00:11:47,880
‎ผมเริ่มโดนตีถ้าทำไม่ได้ตามที่เขาคาดหวัง

143
00:11:48,120 --> 00:11:51,640
‎ซึ่งความคาดหวังของเขา
‎สูงกว่าเด็กในวัยเดียวกับผม

144
00:11:51,720 --> 00:11:55,600
‎เขาบังคับให้ผมทำให้ได้
‎ดีกว่าเด็กในวัยเดียวกัน

145
00:11:58,600 --> 00:12:00,440
‎จอห์นจะทำร้ายร่างกาย

146
00:12:00,520 --> 00:12:05,160
‎ทำให้เกิดร่องรอย เป็นแผล
‎รอยฟกซ้ำ รอยตี อะไรก็แล้วแต่

147
00:12:06,240 --> 00:12:08,080
‎แต่หลังจากนั้นเขาก็จะมาปลอบ

148
00:12:08,320 --> 00:12:11,640
‎เริ่มจากการโอบกอดอย่างแนบชิด

149
00:12:11,720 --> 00:12:14,600
‎แล้วเริ่มจูบใบหู
‎ซึ่งผมรู้สึกว่าไม่ใช่แล้ว

150
00:12:16,200 --> 00:12:19,920
‎แล้วมันก็เกิดบ่อยขึ้น
‎แบบประมาณสัปดาห์ละครั้งสองครั้ง

151
00:12:20,000 --> 00:12:23,120
‎เป็นคืนเว้นคืน จนเป็นทุกคืน
‎"มานั่งตักของฉันสิ

152
00:12:23,200 --> 00:12:24,040
‎มาให้กอดหน่อย"

153
00:12:26,600 --> 00:12:27,840
‎แล้วผมก็รู้สึกได้ว่า

154
00:12:27,920 --> 00:12:30,080
‎มีบางอย่างเกิดขึ้นกับร่างกายของเขา

155
00:12:30,720 --> 00:12:32,960
‎ผมเพิ่งอายุแปดขวบ เก้าขวบ

156
00:12:33,640 --> 00:12:35,000
‎ผมรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

157
00:12:37,120 --> 00:12:39,160
‎เขาสัมผัสผมในแบบที่ไม่ควร

158
00:12:39,640 --> 00:12:42,600
‎อวัยวะเพศ...
‎เขาจะแลบลิ้นเข้ามาในหูของผม

159
00:12:44,840 --> 00:12:48,200
‎ผมเริ่มที่จะปล่อยเบลอ
‎ตอนที่นั่งบนตักของเขา

160
00:12:48,280 --> 00:12:50,920
‎บางครั้งผมก็จำไม่ได้ว่าเขาทำอะไร

161
00:12:51,360 --> 00:12:55,240
‎เพราะผมบอกตัวเองว่า
‎ถ้าไม่อยากรู้สึกก็ต้องทำให้ด้านชา

162
00:12:56,320 --> 00:12:58,720
‎ผมไม่อยากอยู่แล้ว อยากตายๆ ไป

163
00:12:59,320 --> 00:13:00,160
‎ไม่เอาอีกแล้ว

164
00:13:09,680 --> 00:13:15,320
‎(หลังจากวันเกิดเก้าขวบของเดวิด
‎จอห์น บาร์เน็ตต์รับเด็กชายอีกสองคนมาอยู่ด้วย)

165
00:13:15,400 --> 00:13:19,920
‎(คนเล็กสุดชื่อเอริค
‎เขาชื่นชมเดวิดทันที)

166
00:13:23,440 --> 00:13:25,120
‎ผมชอบเอริคทันทีเลย

167
00:13:26,120 --> 00:13:27,280
‎เขาเป็นเด็กน่ารัก

168
00:13:27,840 --> 00:13:28,960
‎เขามักจะเขินอาย

169
00:13:29,040 --> 00:13:32,120
‎ฟันกระต่ายสองซี่หน้า

170
00:13:32,200 --> 00:13:33,960
‎ที่มันจะบิดๆ แล้วผมก็แบบ...

171
00:13:34,040 --> 00:13:36,840
‎ผมรักเขาเลย เขาเป็นแหล่งความสุข

172
00:13:39,320 --> 00:13:42,280
‎แล้วผมก็เริ่มเห็นว่าจอห์นเรียกตัวเอริคไป

173
00:13:42,960 --> 00:13:44,880
‎แบบเดียวกับที่เกิดขึ้นกับผม

174
00:13:46,600 --> 00:13:47,880
‎ผมรู้สึกไร้กำลัง

175
00:13:47,960 --> 00:13:51,760
‎รู้สึกเหมือนตัวเองปล้นวัยเด็กของเขาไป

176
00:13:56,680 --> 00:13:59,160
‎ผมโตสุด ผมควรปกป้องพวกเขา

177
00:14:01,440 --> 00:14:02,280
‎แต่กลับทำไม่ได้

178
00:14:03,080 --> 00:14:05,360
‎แต่ในขณะเดียวกัน
‎ผมก็ดีใจที่ไม่ใช่ผม

179
00:14:06,120 --> 00:14:08,760
‎ผมรู้สึกแย่เพราะยอมให้เขาโดน

180
00:14:18,440 --> 00:14:21,760
‎(พ่อแม่ของจอห์น บาร์เน็ตต์
‎คลิฟฟอร์ดและลีโอนา)

181
00:14:21,840 --> 00:14:25,280
‎(อาศัยอยู่บนถนนเดียวกันกับลูกชาย)

182
00:14:28,520 --> 00:14:30,960
‎ทุกวันอาทิตย์
‎เราจะมารวมตัวกันที่บ้านพ่อแม่ของเขา

183
00:14:31,040 --> 00:14:32,880
‎แล้วก็จะกินอาหารเย็นด้วยกันทั้งครอบครัว

184
00:14:36,160 --> 00:14:39,680
‎ผมรักลีโอนาทันทีที่ได้พบเธอ
‎เธอเป็นคนอบอุ่นและให้การต้อนรับดีมาก

185
00:14:40,320 --> 00:14:41,520
‎เธอสอนผมทำอาหาร

186
00:14:43,480 --> 00:14:46,880
‎เราไม่เคยบอกพวกเขา
‎เกี่ยวกับเรื่องที่จอห์นทำ

187
00:14:49,520 --> 00:14:54,360
‎ผมกังวลกับปฏิกิริยาของคลิฟฟอร์ด
‎เพราะเขาค่อนข้างเข้มงวด

188
00:14:56,200 --> 00:14:57,360
‎แล้วหลายครั้งที่คลิฟฟอร์ด

189
00:14:58,080 --> 00:15:00,520
‎จะตบหัวเรา

190
00:15:00,880 --> 00:15:03,320
‎เหมือนที่พ่อแม่จะทำกับลูก

191
00:15:04,000 --> 00:15:06,520
‎ไม่แรงมากแต่ก็ทำให้
‎ผมรู้สึกได้ถึงแหวนของเขา

192
00:15:07,800 --> 00:15:10,120
‎เขาใส่แหวนรุ่นแบบเดียวกับที่จอห์นใส่

193
00:15:11,560 --> 00:15:14,000
‎ทุกครั้งที่เขาตีผม
‎ผมจะรู้สึกเหมือน

194
00:15:14,080 --> 00:15:17,040
‎โดนจอห์นตีที่หัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
‎ด้วยแหวนของเขา

195
00:15:18,720 --> 00:15:21,880
‎ผมเลยเริ่มเห็นคลิฟฟอร์ดเป็นจอห์น
‎ผมมองข้ามไปไม่ได้

196
00:15:22,960 --> 00:15:25,680
‎ตอนที่เห็นจอห์นก็นึกถึงคลิฟฟอร์ด
‎ตอนที่เห็นคลิฟฟอร์ดก็นึกถึงจอห์น

197
00:15:29,200 --> 00:15:32,560
‎แต่ตอนที่เห็นลีโอนา
‎ผมจะแบบ "ผมขอกอดคุณได้ไหม"

198
00:15:33,920 --> 00:15:35,560
‎เธอเป็นความรักเดียวในครอบครัว

199
00:15:45,560 --> 00:15:51,000
‎(เดวิดอยู่กับจอห์น บาร์เน็ตต์จนอายุ 18)

200
00:15:51,080 --> 00:15:57,040
‎(เขาย้ายออกหลังจากถกเถียงกัน)

201
00:16:02,360 --> 00:16:04,680
‎ผมอยู่กับเพื่อนคนนั้นคนนี้บ้าง

202
00:16:04,760 --> 00:16:07,080
‎ผมไม่บอกพวกเพื่อนว่าเกิดอะไรขึ้น

203
00:16:07,520 --> 00:16:08,800
‎แต่คิดว่าพวกเขาน่าจะรู้

204
00:16:10,680 --> 00:16:13,800
‎ผมยังทำงานอยู่แต่ก็นอนไม่เป็นที่

205
00:16:15,440 --> 00:16:16,960
‎ลีโอนารู้เรื่องเข้า

206
00:16:17,600 --> 00:16:20,560
‎เธอถามผมว่าเป็นยังไง
‎ผมก็ตอบไปว่า "สบายดี"

207
00:16:20,640 --> 00:16:22,360
‎แล้วเธอบอกว่า "ไม่สิ
‎จริงๆ เป็นยังไง"

208
00:16:23,840 --> 00:16:28,440
‎ผมอยากบอกเธอมาก
‎เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับจอห์น

209
00:16:28,880 --> 00:16:30,680
‎ผมอยากมองหน้าเธอแล้วแบบ

210
00:16:31,200 --> 00:16:33,840
‎"คุณไม่รู้เรื่องแผลฟกช้ำ
‎ไม่รู้ว่าเขาพยายาม

211
00:16:33,920 --> 00:16:37,160
‎ง่ายๆ เลยเอาผม
‎ตอนผมเก้าขวบสิบขวบ

212
00:16:37,680 --> 00:16:39,000
‎มาคร่อมตัวผม"

213
00:16:39,080 --> 00:16:41,000
‎ผมอยากบอกเธอเรื่องพวกนั้นให้หมด

214
00:16:41,080 --> 00:16:41,920
‎แต่ก็..

215
00:16:42,280 --> 00:16:44,600
‎อะไรที่ผมพูดไม่ดีเกี่ยวกับจอห์น

216
00:16:44,680 --> 00:16:48,760
‎เธอก็จะแก้ตัว
‎ในทางที่ปกป้องหรือสนับสนุนเขา

217
00:16:50,200 --> 00:16:54,760
‎ผมเลยรู้สึกว่า ถ้าผมพูดอะไรรุนแรง
‎ก็จะถูกปฏิเสธทันที

218
00:17:04,720 --> 00:17:06,720
‎(เช้าวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 1996)

219
00:17:06,800 --> 00:17:10,800
‎(เดวิด บาร์เน็ตต์เข้าไปที่
‎บ้านของปู่ย่าของเขา)

220
00:17:11,320 --> 00:17:15,360
‎(รอให้พวกเขากลับมาจากโบสถ์)

221
00:17:19,360 --> 00:17:20,920
‎ตอนพวกเขากลับมาถึงบ้าน
‎ผมหลับอยู่

222
00:17:21,000 --> 00:17:24,040
‎พอเจอกัน เราก็เริ่มคุยเรื่องต่างๆ

223
00:17:25,480 --> 00:17:27,720
‎สิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้คือพูดกับเธอ

224
00:17:28,560 --> 00:17:29,800
‎แล้วผม

225
00:17:30,400 --> 00:17:35,360
‎ผมพยายามนึกทุกวัน
‎ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง

226
00:17:35,440 --> 00:17:36,960
‎ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้ยังไง

227
00:17:37,040 --> 00:17:39,280
‎คำพูดอะไรที่ทำให้เกิดเรื่องที่เกิดขึ้น

228
00:17:41,920 --> 00:17:45,040
‎เธอพูดถึงเรื่องที่เธอคุยกับจอห์น

229
00:17:47,400 --> 00:17:48,760
‎ผมจำได้ว่าเห็นคลิฟฟอร์ด

230
00:17:49,720 --> 00:17:51,400
‎คลิฟฟอร์ดพูดบางอย่างเกี่ยวกับจอห์น

231
00:17:52,200 --> 00:17:53,040
‎และ...

232
00:17:53,960 --> 00:17:55,880
‎ผมก็ไป... ไม่รู้ว่าไปไหน

233
00:17:56,600 --> 00:17:57,480
‎ผมไปไหนสักที่

234
00:18:03,680 --> 00:18:06,000
‎จนมารู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

235
00:18:06,280 --> 00:18:08,080
‎ก็ตอนที่ยืนมองกำแพง

236
00:18:08,520 --> 00:18:10,680
‎แล้วมองลงไปเห็นคลิฟฟอร์ดอยู่ที่ซ้าย

237
00:18:11,600 --> 00:18:13,800
‎ไม่มีเลือดบนมือของผม

238
00:18:13,880 --> 00:18:16,280
‎ผมเลยไม่รู้ว่าเลือดทั้งหมดนั้นมาจากไหน

239
00:18:21,840 --> 00:18:22,960
‎ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไร

240
00:18:23,040 --> 00:18:25,080
‎ผมกลัวมาก ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

241
00:18:26,720 --> 00:18:28,880
‎ผมรู้สึกว่า "เวรแล้ว ฉันทำอะไรลงไป"

242
00:18:30,160 --> 00:18:33,200
‎ผมมองไปรอบๆ ดูว่า
‎"มีคนอื่นอยู่ที่นี่ไหม"

243
00:18:33,640 --> 00:18:37,360
‎แล้วก็เห็นลีโอน่า ผมเดินไป
‎แล้วเห็นลีโอนานอนอยู่บนพื้นทางเดิน

244
00:18:39,360 --> 00:18:40,280
‎ผมกลัวมาก

245
00:18:42,880 --> 00:18:44,560
‎ผมฆ่าพวกเขาทั้งสองคน

246
00:18:45,160 --> 00:18:46,440
‎ผมแทงพวกเขาจนตาย

247
00:18:51,840 --> 00:18:55,760
‎(เดวิด บาร์เน็ตต์สารภาพกับตำรวจ
‎ภายใน 24 ชั่วโมง)

248
00:18:55,840 --> 00:18:59,080
‎(ว่าเขาฆ่าคนตายสองคน)

249
00:19:05,160 --> 00:19:08,920
‎แผลบาดเจ็บบนร่างกายของพวกเขา
‎จากที่ผมเห็นในรายงาน

250
00:19:09,400 --> 00:19:13,040
‎ก็มีซี่โครงหัก กรามหลุด

251
00:19:13,680 --> 00:19:16,360
‎แผลแทงอีกหลายแห่ง
‎ด้วยมีดหลายเล่ม

252
00:19:17,280 --> 00:19:19,800
‎ผมไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
‎พวกเขาบอกว่ามีดมาจากห้องครัว

253
00:19:19,880 --> 00:19:21,080
‎ผมจำไม่ได้ว่าไปหยิบมันมา

254
00:19:23,000 --> 00:19:26,160
‎ผมฆ่าคนตายด้วยความรุนแรง
‎หรือไม่ก็ในขณะที่โมโหสุดขีด

255
00:19:26,720 --> 00:19:28,000
‎ผมเสียสติไป

256
00:19:28,560 --> 00:19:31,120
‎แล้วก็... ฆ่าคนบริสุทธิ์สองคน

257
00:19:38,960 --> 00:19:41,560
‎(ในเดือนมิถุนายน 1997)

258
00:19:41,640 --> 00:19:46,160
‎(เดวิด บาร์เน็ตต์ถูกดำเนินคดีในสองศาล
‎ข้อหาฆ่าคนโดยเจตนาไตร่ตรองไว้ก่อน)

259
00:20:00,840 --> 00:20:05,360
‎(ศาลเขตเซนต์หลุยส์)

260
00:20:11,160 --> 00:20:14,160
‎ที่นี่เป็นบ้านของเรา
‎อยู่ประมาณแปด เก้า สิบวัน

261
00:20:16,560 --> 00:20:17,840
‎ผมนั่งตรงนี้

262
00:20:18,800 --> 00:20:21,360
‎แถวกลางที่นั่งที่สองจากขวา

263
00:20:23,240 --> 00:20:25,360
‎ความทรงจำไหลกลับมาเลย

264
00:20:28,200 --> 00:20:30,040
‎ผมมองเห็นหน้าของเดวิดตลอดเวลา

265
00:20:31,440 --> 00:20:33,920
‎หน้าของเดวิดไม่เคยหายไป

266
00:20:39,120 --> 00:20:40,440
‎ผมชื่อแอนดี้ เดซีย์

267
00:20:40,520 --> 00:20:46,480
‎ผมเคยเป็นหัวหน้าคณะลูกขุน
‎ในคดีเดวิด บาร์เน็ตต์ 1997

268
00:20:50,640 --> 00:20:56,040
‎คุณต้องรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่แล้ว
‎เพราะความรุนแรงของข้อกล่าวหา

269
00:20:56,120 --> 00:20:57,520
‎ที่มีต่อเดวิด บาร์เน็ตต์

270
00:20:58,840 --> 00:21:01,760
‎ผมเชื่อว่าน่าจะมีการใช้มีดประมาณห้าเล่ม

271
00:21:02,160 --> 00:21:05,800
‎บาดแผลถูกแทงไม่ต่ำกว่า 20 แผล

272
00:21:07,440 --> 00:21:10,640
‎เป็นการทำร้ายที่รุนแรงมาก

273
00:21:11,320 --> 00:21:14,960
‎ถึงขนาดที่ใบมีดหลุดออกจากด้ามจับ

274
00:21:15,640 --> 00:21:19,840
‎มีดแทงลงไปลึกมาก

275
00:21:20,840 --> 00:21:22,160
‎ลงไปถึงโครงสร้างของกระดูก

276
00:21:22,680 --> 00:21:27,360
‎ทำให้เขาต้องกลับไปที่ครัว
‎เพื่อเอามีดมาอีกหลายเล่ม

277
00:21:28,680 --> 00:21:30,600
‎ปู่และย่าของเขา

278
00:21:31,160 --> 00:21:34,160
‎ต้องตายอย่างช้าๆ

279
00:21:35,040 --> 00:21:37,400
‎ด้วยความเจ็บปวดและทรมาน

280
00:21:39,040 --> 00:21:40,840
‎ทำให้เราทุกคนรู้สึกว่า

281
00:21:41,320 --> 00:21:44,960
‎เป็นหน้าที่ของพวกเรา
‎ที่จะต้องผดุงความยุติธรรม

282
00:21:45,040 --> 00:21:49,800
‎(ห้องตัดสินของคณะลูกขุน 417)

283
00:21:49,880 --> 00:21:51,640
‎ในการตัดสินประหารชีวิต

284
00:21:51,720 --> 00:21:54,920
‎เราต้องลงมติเห็นด้วยอย่างเป็นเอกฉันท์
‎ในบรรดาลูกขุนทุกคน

285
00:21:58,720 --> 00:22:03,080
‎ผมจำได้ว่าลุกขึ้นจากโต๊ะ
‎และเดินไปที่หน้าต่าง

286
00:22:04,800 --> 00:22:07,040
‎เกือบจะต้องกลั้นน้ำตาไว้

287
00:22:07,360 --> 00:22:10,840
‎แล้วพูดว่า "เราทั้ง 12 คน
‎ต้องตัดสินแล้ว

288
00:22:11,560 --> 00:22:14,120
‎11 ได้ลงมติแล้ว ผมลงมติไปหรือยังนะ"

289
00:22:15,680 --> 00:22:18,760
‎ผมรู้สึกมั่นใจจริงๆ หรือไม่

290
00:22:19,560 --> 00:22:23,800
‎ที่จะบอกว่าผู้ชายคนนี้
‎ไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป

291
00:22:24,840 --> 00:22:25,800
‎และในที่สุดผมก็มั่นใจ

292
00:22:30,000 --> 00:22:36,560
‎(ในวันที่ 21 มีนาคม 1997 คณะลูกขุน
‎เสนอให้เดวิด บาร์เน็ตต์ถูกประหารชีวิต)

293
00:22:45,840 --> 00:22:50,960
‎(ซาแวนนาห์ จอร์เจีย)

294
00:23:07,200 --> 00:23:08,640
‎"สุขสันต์วันเกิด

295
00:23:09,040 --> 00:23:11,400
‎แด่ แม่ที่รักของผม จากเดวิด ลูกของคุณ"

296
00:23:12,520 --> 00:23:15,600
‎เขาวาดดอกไม้มาเยอะเลย
‎แต่บางทีก็เป็นรูปอื่น

297
00:23:16,440 --> 00:23:19,560
‎เขาไม่เคยลืมวันเกิดของฉัน
‎วันแม่ หรือคริสต์มาส

298
00:23:19,640 --> 00:23:22,440
‎ฉันต้องบอกว่าฉันมีลูกแท้ๆ อยู่สองคน
‎แต่พวกเขากลับลืม

299
00:23:22,920 --> 00:23:24,200
‎เดวิดไม่ลืม

300
00:23:25,240 --> 00:23:26,680
‎เขาน่ารักและเอาใจใส่คนอื่น

301
00:23:27,680 --> 00:23:28,600
‎เขาเรียกฉันว่าแม่

302
00:23:29,480 --> 00:23:30,920
‎สำหรับเขาฉันใกล้เคียงกับแม่ที่สุด

303
00:23:38,520 --> 00:23:40,480
‎ฉันชื่อริต้า รีมส์

304
00:23:41,440 --> 00:23:44,560
‎เดวิด บาร์เน็ตต์เป็นลูกเลี้ยงของเรา

305
00:23:45,120 --> 00:23:49,480
‎ตอนที่เขาอายุหกขวบครึ่ง
‎จนถึงวันเกิดปีที่เจ็ดของเขา

306
00:23:52,120 --> 00:23:54,800
‎เขารู้สึกวิเศษมาก
‎ที่ได้ส่วนหนึ่งของครอบครัว

307
00:23:55,280 --> 00:23:56,280
‎เขาชอบมาก

308
00:23:58,520 --> 00:23:59,440
‎เขาไม่มีความรุนแรง

309
00:24:00,120 --> 00:24:01,760
‎เขาเป็นเด็กดี

310
00:24:04,800 --> 00:24:07,600
‎ฉันคิดว่าเขาน่าจะพัฒนาและเติบโตได้ดี

311
00:24:07,680 --> 00:24:11,560
‎ในสภาพครอบครัวที่มั่นคง
‎ในครอบครัวที่มีความอบอุ่น

312
00:24:12,240 --> 00:24:14,880
‎แต่อีกด้านหนึ่ง
‎บางครั้งเขาก็ดูมีปัญหา

313
00:24:15,600 --> 00:24:16,440
‎คุณจะดูออก

314
00:24:17,160 --> 00:24:19,920
‎ถ้าอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ถูกต้อง
‎เขาจะต้องทำผิดพลาด

315
00:24:24,320 --> 00:24:30,840
‎(ตอนที่ริต้ารับงานที่ต่างประเทศ
‎เดวิดถูกส่งกลับเข้าระบบสังคมสงเคราะห์)

316
00:24:32,000 --> 00:24:36,360
‎(ริต้าไม่ได้ข่าวเดวิดเลย 13 ปี)

317
00:24:36,440 --> 00:24:42,520
‎(จนกระทั่งเธอได้รับการติดต่อ
‎เกี่ยวกับการฆาตกรรม)

318
00:24:44,720 --> 00:24:46,200
‎ตอนที่ฉันรู้ว่าเดวิด...

319
00:24:47,040 --> 00:24:48,200
‎ฆ่าคนสองคนตาย...

320
00:24:50,560 --> 00:24:53,480
‎ฉันช็อคมาก ไม่คาดคิดมาก่อน

321
00:24:54,600 --> 00:24:58,400
‎โดยเฉพาะตอนที่ได้รู้ว่า
‎พวกเขาเป็นคนที่ดี

322
00:24:59,600 --> 00:25:01,560
‎พวกเขาไม่ได้ทำร้ายอะไรเขาเลย

323
00:25:12,840 --> 00:25:18,560
‎(ริต้าติดตามทุกขั้นตอนของคดีของเดวิด)

324
00:25:22,280 --> 00:25:24,480
‎ฉันเข้าไปดูการพิจารณาทุกชั้นของศาล

325
00:25:27,560 --> 00:25:31,720
‎ทนายของเขาตอนนั้น
‎ไม่ได้ใช้ประโยชน์จากพื้นเพของเขาเลย

326
00:25:32,360 --> 00:25:35,280
‎ในกรณีเกี่ยวกับการทำร้าย
‎และสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา

327
00:25:35,920 --> 00:25:38,280
‎ตั้งแต่ที่เขาถูกรับเป็นลูกบุญธรรม
‎จนเขาเข้าคุก

328
00:25:40,160 --> 00:25:42,000
‎ฉันถามเธอว่า

329
00:25:42,080 --> 00:25:45,800
‎ทำไมเรื่องพวกนี้
‎ถึงไม่ถูกนำมาใช้เพื่อช่วยเขา

330
00:25:46,440 --> 00:25:49,840
‎เธอตอบฉันห้วนๆ แค่ว่า

331
00:25:50,640 --> 00:25:52,120
‎"ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นผลดีกับเขา

332
00:25:52,200 --> 00:25:54,280
‎น่าจะเป็นการทำร้ายเขามากกว่า"

333
00:25:54,880 --> 00:25:57,840
‎เธอพูดกับฉันเท่านี้แล้วก็เดินไปเลย

334
00:26:06,720 --> 00:26:10,400
‎(เซนต์หลุยส์ มิสซูรี)

335
00:26:19,560 --> 00:26:21,160
‎เดวิดมีรายชื่อคนยาวเป็นหางว่าว

336
00:26:21,240 --> 00:26:24,160
‎ที่เขาอยากให้มาเป็นพยานให้ที่ศาล

337
00:26:26,760 --> 00:26:30,920
‎ทนายคนแรกของเขา
‎ไม่ได้ติดต่อใครสักคนในลิสต์นั้น

338
00:26:31,560 --> 00:26:32,400
‎ไม่มีเลย

339
00:26:36,720 --> 00:26:41,760
‎ผมชื่อเจสัน คิงดอน
‎เรากำลังเข้าสู่เว็บเตอร์ โกรฟ์

340
00:26:41,840 --> 00:26:43,960
‎เพื่อไปดูสถานที่ที่ผมกับเดวิดเติบโต

341
00:26:47,800 --> 00:26:52,240
‎เดวิดอยู่กับจอห์น บาร์เน็ตต์
‎คนที่รับเขาเป็นลูกบุญธรรม

342
00:26:52,720 --> 00:26:55,960
‎และเด็กผู้ชายอีกสองคนที่จอห์นรับมาด้วย

343
00:26:58,360 --> 00:27:03,480
‎ตอนแรกดูเหมือนว่า
‎พวกเขาเป็นครอบครัวที่เจ๋งมาก

344
00:27:03,560 --> 00:27:07,000
‎ที่มีพ่อเป็นเหมือนโค้ชฟุตบอล

345
00:27:07,080 --> 00:27:09,520
‎เข้ากับเด็กได้ดีและรักกีฬา

346
00:27:10,000 --> 00:27:15,120
‎แต่ไม่ใช่อย่างนั้น
‎พอรู้จักเดวิดได้หกเดือน

347
00:27:15,200 --> 00:27:17,840
‎บางอย่างก็เริ่มเกิดขึ้น

348
00:27:20,440 --> 00:27:22,360
‎พวกเขาจะขังตัวเองไว้ในห้อง

349
00:27:23,080 --> 00:27:24,320
‎และซ่อนตัวจากจอห์น

350
00:27:25,680 --> 00:27:28,600
‎พวกเขากลัวที่จะออกมานอกห้อง
‎และเข้าใกล้จอห์น

351
00:27:28,960 --> 00:27:30,160
‎ถึงขั้นไม่กล้าออกจากห้อง

352
00:27:30,240 --> 00:27:32,200
‎เพื่อไปฉี่ที่ห้องน้ำ

353
00:27:32,280 --> 00:27:34,840
‎พวกเขาจะเปิดหน้าต่างและฉี่ออกหน้าต่าง

354
00:27:37,040 --> 00:27:40,280
‎ปู่และย่าของเดวิดก็อยู่ในบ้านนั้น

355
00:27:43,200 --> 00:27:45,040
‎ห่างกันแค่สองหลังเอง

356
00:27:45,760 --> 00:27:48,160
‎เรารู้สึกสบายใจที่นั่น

357
00:27:48,240 --> 00:27:50,480
‎เราจะไปที่นั่นกันหลังเลิกเรียน

358
00:27:50,560 --> 00:27:52,600
‎พวกเขาจะเตรียมนมกับคุกกี้ไว้ให้

359
00:27:53,720 --> 00:27:56,560
‎น่าแปลกมากที่บ้านหลังนี้
‎น่ากลัวสุดๆ สำหรับเรา

360
00:27:56,640 --> 00:27:59,200
‎แต่หลังนี้กลับน่าอยู่มาก

361
00:28:04,400 --> 00:28:08,720
‎(ขณะที่เจสันและเดวิดอายุ 15
‎พวกเขาเจอรูปโพราลอยด์)

362
00:28:08,800 --> 00:28:12,480
‎(ในลิ้นชักที่ข้างเตียงของจอห์น)

363
00:28:15,160 --> 00:28:16,520
‎รูปนั้น

364
00:28:17,320 --> 00:28:21,120
‎เป็นรูปลำตัวมีส่วนของต้นขา

365
00:28:21,200 --> 00:28:24,600
‎และขา มาจนเกือบถึงช่วงคอ

366
00:28:25,760 --> 00:28:28,160
‎ของเด็กผู้ชายวัยแตกเนื้อหนุ่ม

367
00:28:28,880 --> 00:28:31,120
‎วัยนี้คือวัยที่ยังไม่มีขนลับ

368
00:28:31,200 --> 00:28:35,920
‎แล้วก็มีแขนของจอห์น
‎จับที่อวัยวะเพศของเด็ก

369
00:28:36,840 --> 00:28:38,320
‎จอห์นเป็นคนที่มีขนแขนเยอะ

370
00:28:38,400 --> 00:28:40,880
‎แล้วเขาจะมีแหวนวงหนึ่ง
‎ที่เขาใส่อยู่ประจำ

371
00:28:40,960 --> 00:28:42,240
‎เป็นเหมือนแหวนรุ่น

372
00:28:42,800 --> 00:28:46,880
‎แหวนและแขนนั้นอยู่ในรูปถ่าย

373
00:28:48,360 --> 00:28:49,600
‎เรารู้ว่าคือจอห์น

374
00:28:54,520 --> 00:28:57,480
‎เราคิดว่าเขาไม่น่าจะปฏิเสธรูปนี้ได้

375
00:28:58,520 --> 00:29:00,400
‎หลักฐานแบบนี้ไม่น่ามีใครเถียงได้

376
00:29:00,480 --> 00:29:02,800
‎ไม่น่ามีใครบอกว่ามันไม่จริง

377
00:29:03,840 --> 00:29:05,920
‎เราดีใจกันมาก

378
00:29:06,160 --> 00:29:08,360
‎เรื่องนี้จะได้จบลงสักที

379
00:29:08,440 --> 00:29:11,480
‎จะต้องมีเรื่องสำคัญเกิดขึ้นแน่นอน

380
00:29:16,680 --> 00:29:19,680
‎เราเดินไปที่สถานีตำรวจ

381
00:29:19,760 --> 00:29:23,280
‎แล้วคิดว่า "บางทีรูปนี้
‎น่าจะอธิบายให้เจ้าหน้าที่

382
00:29:23,360 --> 00:29:25,040
‎ในสถานีตำรวจเว็บสเตอร์ โกรฟ์ได้

383
00:29:26,080 --> 00:29:28,680
‎ว่าทำไมเราถึงไม่เชื่อฟัง
‎และโกรธมาก

384
00:29:29,160 --> 00:29:30,880
‎แล้วก็ทำอะไรหลายอย่างที่เราทำ

385
00:29:30,960 --> 00:29:32,800
‎บางทีเธอน่าจะเข้าใจ"

386
00:29:35,360 --> 00:29:38,760
‎ทันทีที่เธอเห็นรูป
‎ผมบอกได้เลยว่าเธอกลัวมาก

387
00:29:38,840 --> 00:29:41,000
‎เธอกลัวรูปนั้นยิ่งกว่าเราอีก

388
00:29:41,080 --> 00:29:42,040
‎เธอ...

389
00:29:42,320 --> 00:29:46,280
‎เลื่อนรูปนั้นกลับมาให้เดวิด
‎แบบเดียวกับที่เราเลื่อนให้เธอ

390
00:29:46,880 --> 00:29:49,440
‎แล้วเธอก็บอกผมทันทีว่า
‎ให้ออกไปจากห้อง

391
00:29:49,520 --> 00:29:51,000
‎(สถานที่ปลอดภัย)

392
00:29:51,080 --> 00:29:53,560
‎ตอนที่เธอพูดกับเขาเสร็จ

393
00:29:54,480 --> 00:29:56,480
‎เขาพุ่งตัวออกมาจากประตูตรงนั้น

394
00:29:57,640 --> 00:29:59,440
‎ผมเห็นว่าเขาถือรูปไว้ในมือ

395
00:29:59,520 --> 00:30:02,520
‎"นายจะเอารูปไปทำอะไร
‎ทำไมนายยังมีรูปนี้อยู่"

396
00:30:03,640 --> 00:30:06,280
‎"พวกเขาจะไม่ทำอะไรให้เราเลย
‎พวกเขาไม่ช่วยเรา"

397
00:30:08,880 --> 00:30:10,000
‎เขาผิดหวังมาก

398
00:30:10,720 --> 00:30:13,840
‎นี่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของเรา
‎เราไม่มีที่อื่นอีกแล้ว

399
00:30:14,400 --> 00:30:16,040
‎ไม่มีใครที่เราจะเชื่อใจได้

400
00:30:18,480 --> 00:30:20,320
‎ผมว่าเรื่องนี้ทำให้เดวิดเปลี่ยนไป

401
00:30:25,400 --> 00:30:30,440
‎(ในปี 2017
‎จอห์น บาร์เน็ตต์เสียชีวิตด้วยโรคชรา)

402
00:30:30,520 --> 00:30:37,480
‎(โดยไม่โดนข้อหาล่วงละเมิดทางเพศ)

403
00:30:46,280 --> 00:30:47,480
‎จอห์นเป็นเพื่อนที่ดี

404
00:30:48,160 --> 00:30:49,360
‎เขาเป็นคนตลก

405
00:30:49,440 --> 00:30:51,960
‎มีลูกเล่นและเป็นที่รักของคนรอบข้าง

406
00:30:53,440 --> 00:30:55,880
‎เขาประสบความสำเร็จ
‎ด้านเทคโนโลยีสารสนเทศ

407
00:30:55,960 --> 00:30:57,400
‎มีตำแหน่งเป็นถึงผู้อำนวยการ

408
00:30:58,120 --> 00:30:59,760
‎แต่ยอมทิ้งเงินเดือนก้อนโต

409
00:30:59,840 --> 00:31:02,360
‎เขาสอนเด็กๆ
‎หลายคนที่ด้อยโอกาส

410
00:31:02,760 --> 00:31:05,680
‎เรื่องการประมวลผลข้อมูล
‎ที่โรงเรียนมัธยมเทคโลโนยีเวสต์เคาน์ตี้

411
00:31:06,600 --> 00:31:09,560
‎เขาเป็นคนขับรถโรงเรียนที่ดีมาก
‎เป็นที่รักของทุกคน

412
00:31:09,640 --> 00:31:12,800
‎ดีถึงขนาดได้รับรางวัล
‎คนขับรถโรงเรียนดีเด่นแห่งปีหลายครั้ง

413
00:31:15,000 --> 00:31:16,240
‎จอห์นยังเป็นคนฉลาดอีกด้วย

414
00:31:16,880 --> 00:31:20,080
‎เขามีความชัดเจนในชีวิต
‎ว่าเขาอยากทำอะไร

415
00:31:20,680 --> 00:31:21,880
‎และนั่นคือเรื่องของเด็ก

416
00:31:23,760 --> 00:31:26,520
‎เขาเป็นทั้งพ่อเลี้ยงและพ่อบุญธรรมที่น่ารัก

417
00:31:26,600 --> 00:31:31,440
‎ลูกๆ ของเขาได้มีโอกาสใช้ชีวิต
‎เติบโต และมีอนาคตที่ดี

418
00:31:34,000 --> 00:31:37,600
‎ผมเฟรด ดอมกี้
‎เป็นเพื่อนสนิทของจอห์น

419
00:31:38,160 --> 00:31:42,720
‎ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้
‎อ่านคำสรรเสริญในงานศพของจอห์น

420
00:31:43,560 --> 00:31:47,280
‎และผมก็อยากให้พวกคุณได้รับรู้ว่า

421
00:31:47,760 --> 00:31:49,440
‎จอห์น บาร์เน็ตต์เป็นคนอย่างไร

422
00:31:52,560 --> 00:31:56,200
‎ผมไม่เคยไปขุดค้นว่า
‎ข้อกล่าวหาของเขามีอะไรบ้าง

423
00:31:56,480 --> 00:32:00,800
‎แต่ผมพูดได้เลยว่าเขาเป็นคนดี

424
00:32:01,640 --> 00:32:05,400
‎ผมไม่จำเป็นต้องรู้อะไรไปมากกว่านี้แล้ว

425
00:32:05,480 --> 00:32:06,360
‎เพราะผมรู้ดี

426
00:32:06,960 --> 00:32:09,440
‎ถ้ามีใครเห็นต่างไปจากนี้

427
00:32:10,400 --> 00:32:13,720
‎พวกเขาจะรู้ดีไปกว่าผมได้ยังไง

428
00:32:14,040 --> 00:32:16,360
‎ผมอยู่กับจอห์น 49 ปีเลยนะ

429
00:32:16,440 --> 00:32:18,760
‎ผมไม่เข้าใจว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง

430
00:32:31,280 --> 00:32:35,240
‎ฉันไม่เคยเห็นเขาแตะต้องตัวเด็กผู้ชายหรืออะไร

431
00:32:42,360 --> 00:32:45,320
‎ไม่เคยเห็นเขาทำอย่างนั้นกับพวกเขาเลย

432
00:32:49,400 --> 00:32:51,040
‎ฉันเซซิล โชดรอสกี

433
00:32:53,120 --> 00:32:56,120
‎ฉันอยู่ม.ปลาย เกรดสิบ
‎ที่เวสต์เคาน์ตี้เทค

434
00:32:57,720 --> 00:33:00,520
‎จอห์น บาร์เน็ตต์เป็นครูสอนคอมของฉัน

435
00:33:02,160 --> 00:33:04,640
‎เขาตัวสูงและนิสัยดี
‎ตาของเขาสีฟ้า

436
00:33:05,960 --> 00:33:09,040
‎เขามีบางอย่างที่ทำให้ฉันอยากเจอเขาในทุกเช้า

437
00:33:09,120 --> 00:33:11,680
‎และพูดคุยกับเขา
‎อยากให้เขายิ้มตอบฉัน

438
00:33:11,760 --> 00:33:14,160
‎ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกพิเศษ

439
00:33:17,160 --> 00:33:18,520
‎ฉันอายุ 14

440
00:33:19,280 --> 00:33:21,640
‎ถูกที่บ้านทุบตีบ่อยๆ

441
00:33:22,680 --> 00:33:24,520
‎ทำให้ฉันได้มาอยู่ที่บ้านของบาร์เน็ตต์

442
00:33:26,280 --> 00:33:31,160
‎ฉันไม่เคยเห็นเขาใช้ความรุนแรง
‎หรือทุบตีพวกเขา หรือละเมิดทางเพศ

443
00:33:33,920 --> 00:33:35,640
‎แต่กับฉันมันต่างออกไป

444
00:33:38,760 --> 00:33:42,400
‎เขาจะรอให้พวกผู้ชายเข้านอนก่อน

445
00:33:43,480 --> 00:33:45,760
‎ฉันก็จะแบบนั่งบนโซฟาอะไรก็แล้วแต่

446
00:33:45,840 --> 00:33:48,800
‎แล้วเขาก็จะเข้าหามาจับมาจูบฉัน

447
00:33:48,880 --> 00:33:51,480
‎เอามือมาลูบคลำส่วนต่างๆ อะไรประมาณนั้น

448
00:33:52,960 --> 00:33:56,560
‎ในหัวของฉัน ฉันคิดว่ามันไม่เป็นไร
‎เพราะฉันรักเขา

449
00:33:58,960 --> 00:34:00,960
‎ฉันเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

450
00:34:03,480 --> 00:34:04,720
‎อาจจะบอกได้ว่า

451
00:34:05,880 --> 00:34:10,040
‎เขาเป็นคนชอบเด็กหรือเคยเป็น
‎และเขาเป็นนักล่า

452
00:34:11,000 --> 00:34:14,720
‎(ศรัทธาคือความเชื่อในสิ่งที่มองไม่เห็น)

453
00:34:16,000 --> 00:34:21,720
‎(เซซิลอยู่ที่บ้านของจอห์น บาร์เน็ตต์หนึ่งฤดูร้อน)

454
00:34:22,240 --> 00:34:27,960
‎(ในช่วงนั้นเองที่เธอได้ใกล้ชิดกับ
‎เดวิด ลูกบุญธรรมของเขา)

455
00:34:31,600 --> 00:34:33,920
‎ฉันกับเดวิด เราเที่ยวเล่นด้วยกัน

456
00:34:34,000 --> 00:34:37,280
‎แล้วก็มีไปเต้นกันร้องเพลง

457
00:34:37,360 --> 00:34:39,120
‎ก็มีเรื่องรักๆ เข้ามา

458
00:34:40,520 --> 00:34:41,600
‎มันเกิดขึ้นเอง

459
00:34:41,920 --> 00:34:42,760
‎แล้วเรา...

460
00:34:45,400 --> 00:34:46,560
‎เรื่องเซ็กส์ก็ด้วย

461
00:34:47,440 --> 00:34:49,520
‎ฉันไม่ได้คุมกำเนิดหรืออะไรเลย

462
00:34:50,960 --> 00:34:51,880
‎แล้ว...

463
00:34:52,480 --> 00:34:54,000
‎พวกเขาบอกว่าฉันท้อง

464
00:34:56,760 --> 00:34:59,000
‎จอห์น บาร์เน็ตต์สั่งให้ฉันไปทำแท้ง

465
00:34:59,080 --> 00:35:00,640
‎เขาเสนอที่จะออกเงินให้

466
00:35:01,520 --> 00:35:03,520
‎เขาโกรธที่ฉันคบกับลูกของเขา

467
00:35:03,600 --> 00:35:06,440
‎ตอนนี้ฉันเข้าใจว่าเขาอาจจะหึง

468
00:35:06,520 --> 00:35:09,400
‎เขาอาจจะไม่พอใจที่
‎ฉันไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว

469
00:35:13,400 --> 00:35:20,400
‎(หลังจากที่เซซิลคลอดลูก
‎เธอกับเดวิดย้ายไปอยู่ด้วยกัน)

470
00:35:23,760 --> 00:35:25,560
‎เดวิดภูมิใจในตัวเซธมาก

471
00:35:25,640 --> 00:35:29,720
‎เขาอยากจะอุ้มลูก
‎อยากป้อนนมลูก

472
00:35:30,640 --> 00:35:33,400
‎เราพยายามทำให้ทุกอย่างออกมาดี

473
00:35:35,360 --> 00:35:37,040
‎แต่มันยังไม่ดีเท่าไหร่

474
00:35:37,640 --> 00:35:38,960
‎เดวิดตื่นสาย

475
00:35:39,040 --> 00:35:44,360
‎เขาสูบบุหรี่กับน้องของฉัน
‎และเล่นไพ่กับเพื่อน

476
00:35:45,680 --> 00:35:49,200
‎ฉันต้องรีบนอนเพราะต้องไปเรียนแต่เช้า

477
00:35:49,280 --> 00:35:50,640
‎เขาเลิกเรียนไปแล้ว

478
00:35:50,720 --> 00:35:54,560
‎ฉันต้องจ่ายเงินจ้างคนที่เลี้ยงเซธ
‎เพราะเดวิดเลี้ยงลูกไม่ได้

479
00:35:56,120 --> 00:35:58,120
‎ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง

480
00:35:59,360 --> 00:36:01,760
‎ฉันอยู่กับเขาต่อไปไม่ได้แล้ว

481
00:36:03,760 --> 00:36:06,440
‎ฉันผลักไสเขาออกไป ฉันรู้ดี

482
00:36:07,160 --> 00:36:08,480
‎ว่าทำให้เขาเสียใจ

483
00:36:08,560 --> 00:36:10,920
‎เขาถูกผลักไสมาตลอดชีวิต

484
00:36:13,040 --> 00:36:14,720
‎แล้วฉันก็ทำอย่างนั้นเหมือนกัน

485
00:36:14,800 --> 00:36:18,360
‎(ชีวิตนำพาให้เราไปที่ที่ไม่คาดคิด
‎ความรักทำให้เรากลับมาบ้าน)

486
00:36:20,240 --> 00:36:24,440
‎(ในปีนั้นเดวิดฆ่าปู่และย่าของเขา)

487
00:36:24,520 --> 00:36:27,720
‎(และถูกตัดสินประหารชีวิต)

488
00:36:44,160 --> 00:36:47,640
‎(หกปีหลังจากดำเนินคดี)

489
00:36:47,720 --> 00:36:52,200
‎(ทนายเริ่มทบทวนโทษประหารของเขา)

490
00:37:00,200 --> 00:37:04,240
‎(แคนซัส ซิตี้ มิสซูรี)

491
00:37:10,120 --> 00:37:13,640
‎ฉันคิดว่าก่อนที่ลูกขุนจะบอกคนคนหนึ่งว่า

492
00:37:13,720 --> 00:37:16,160
‎"เราจะขอให้รัฐมิสซูรีประหารคุณนะ"

493
00:37:16,760 --> 00:37:18,240
‎เราน่าจะมาฟังเรื่องราวของเขา

494
00:37:19,240 --> 00:37:21,000
‎ซึ่งฉันคิดว่ามันไม่มีอยู่ในการดำเนินคดี

495
00:37:23,600 --> 00:37:25,160
‎ฉันชื่ออลิซาเบธ คาร์ไล

496
00:37:25,440 --> 00:37:29,640
‎ฉันเป็นหนึ่งในทนายของเดวิด บาร์เน็ตต์
‎ในคดีในชั้นสุดท้ายของเขา

497
00:37:32,320 --> 00:37:35,560
‎(ทีมของอลิซาเบธ คาร์ไลค้นพบ)

498
00:37:35,640 --> 00:37:40,440
‎(บันทึกที่ยังไม่เคยเปิดเผย
‎เกี่ยวกับวัยเด็กที่ถูกทำร้าย)

499
00:37:43,640 --> 00:37:48,640
‎นี่เป็นรายงานเมื่อเดือนกันยายน 1992

500
00:37:48,720 --> 00:37:53,800
‎ทางการได้นำตัวเด็กชายคนหนึ่ง
‎มาพูดคุยกับพนักงานสืบสวนที่เกลนเดล

501
00:37:54,520 --> 00:37:57,080
‎พวกเขาคุยเกี่ยวกับการทำร้าย

502
00:37:57,160 --> 00:38:00,360
‎หลายรูปแบบทั้งทางร่างกาย
‎และการล่วงละเมิดทางเพศที่ได้รับ

503
00:38:04,720 --> 00:38:11,040
‎(มีเหตุให้สงสัยว่ามีการทำร้ายร่างกาย
‎และการล่วงละเมิดทางเพศ)

504
00:38:14,160 --> 00:38:18,320
‎มีสัญญาณอันตรายและสัญญาณเตือน
‎ทั้งหลายนั้นไม่ได้รับการดูแล

505
00:38:19,760 --> 00:38:21,760
‎ฉันคิดว่ามันน่าเศร้ามาก

506
00:38:22,160 --> 00:38:26,240
‎แต่มันก็ทำให้เราโกรธมากเหมือนกัน

507
00:38:27,800 --> 00:38:30,520
‎ฉันคิดว่าเขาถูกละเลยจากโรงเรียน

508
00:38:30,600 --> 00:38:33,360
‎เขาถูกละเลยจากฝ่ายบริการด้านครอบครัว

509
00:38:33,560 --> 00:38:35,080
‎เขาถูกละเลยจากตำรวจ

510
00:38:36,240 --> 00:38:39,000
‎ทุกที่ที่เขาไปขอความช่วยเหลือ
‎เขาไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ

511
00:38:44,720 --> 00:38:48,640
‎(ในปี 2003 ทีมของคาร์ไล
‎อุทธรณ์โทษประหารชีวิตของเดวิด)

512
00:38:48,720 --> 00:38:53,120
‎(พวกเขาโต้แย้งว่า
‎ฆาตกรรมไม่ได้เกิดขึ้นโดยไตร่ตรองไว้ก่อน)

513
00:38:55,160 --> 00:38:58,160
‎(เดวิด บาร์เน็ตต์ถูกจำคุกมาเป็นเวลา 22 ปี)

514
00:38:58,240 --> 00:39:01,320
‎(ในขณะที่ศาลได้ตัดสิน)

515
00:39:03,880 --> 00:39:05,600
‎(ลาร์สัน พาร์ค)

516
00:39:15,080 --> 00:39:16,880
‎ผมคิดว่าตอนนั้นผมอยู่ที่ห้าง

517
00:39:16,960 --> 00:39:19,000
‎กำลังซื้ออาหารในฟู้ดคอร์ต

518
00:39:19,080 --> 00:39:21,760
‎แล้วจู่ๆ ก็มีข้อความมากมายเข้ามา

519
00:39:22,840 --> 00:39:25,080
‎"เราทำได้ เราทำได้แล้ว
‎เดวิดไม่ต้องตายแล้ว"

520
00:39:26,240 --> 00:39:29,160
‎ผมตะโกนออกมาดังมากในห้าง

521
00:39:29,240 --> 00:39:31,440
‎คนหลายคนมองมาทางผม

522
00:39:32,320 --> 00:39:34,160
‎คือผมดีใจแบบสุดๆ

523
00:39:34,240 --> 00:39:36,680
‎เพราะผมรู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น
‎ไม่ได้รับความยุติธรรม

524
00:39:44,120 --> 00:39:51,120
‎(ในวันที่ 15 มีนาคม 2019
‎โทษของเดวิดลดมาเป็นจำคุกตลอดชีวิต)

525
00:40:12,400 --> 00:40:19,360
‎(หลังจากที่ได้ลดโทษ
‎เขาได้กลับมาเป็นเพื่อนกับเจสันอีกครั้ง)

526
00:40:23,920 --> 00:40:26,520
‎ตอนที่ผมไปเยี่ยมเขาแรกๆ
‎มันยากมาก

527
00:40:27,840 --> 00:40:30,000
‎เดวิดจะร้องไห้อย่างหนัก

528
00:40:31,160 --> 00:40:33,400
‎ผมคิดจริงๆ นะว่า

529
00:40:33,920 --> 00:40:38,120
‎เดวิดไม่รู้ตัวว่า
‎ทำไมเขาถึงควบคุมตัวเองไม่ได้

530
00:40:42,760 --> 00:40:48,160
‎(ถึงเดวิดจะจำไม่ได้ว่าตนได้ฆ่าคนตาย)

531
00:40:48,240 --> 00:40:55,000
‎(เขาได้เปิดเผยเหตุผลที่
‎เขาไปที่บ้านของปู่ย่าในวันนั้น)

532
00:40:58,560 --> 00:41:01,000
‎วันนั้นเขาไม่ได้ไปเพื่อจะฆ่าพวกเขา

533
00:41:01,640 --> 00:41:04,480
‎เดวิดไม่มีเจตนาร้ายต่อพวกเขาเลย

534
00:41:05,480 --> 00:41:06,440
‎เขาแค่บอกว่า

535
00:41:06,920 --> 00:41:10,160
‎"ฉันอยากให้เรื่องทุกอย่างจบลง

536
00:41:10,680 --> 00:41:12,800
‎และอยากให้พวกเขารู้ว่าจอห์นทำอะไร"

537
00:41:15,760 --> 00:41:17,560
‎เขาเลยไปบอกทุกอย่าง

538
00:41:18,240 --> 00:41:21,000
‎เขาบอกว่าจอห์นทำอะไรกับเขาบ้าง

539
00:41:21,080 --> 00:41:23,720
‎เขาบอกว่าจอห์นทำอะไรกับเอริค

540
00:41:24,800 --> 00:41:28,040
‎แต่มันไม่เป็นไปอย่างที่เขาคิด

541
00:41:28,640 --> 00:41:30,280
‎ไม่มีอ้อมกอดที่ปลอบประโลม

542
00:41:31,640 --> 00:41:34,600
‎พวกเขาเสียใจ รู้สึกผิดหวัง
‎ไม่อยากฟังเรื่องนี้อีก

543
00:41:36,240 --> 00:41:39,960
‎คุณคิดดูสิเขาต้องได้ยินสิ่งนั้น
‎จากคนสองคนที่เขาคิดว่ารักเขา

544
00:41:40,040 --> 00:41:41,560
‎เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว

545
00:41:44,080 --> 00:41:47,240
‎แต่ความเจ็บช้ำ ความเกลียดชัง
‎และความโมโหทั้งหมดนั้น

546
00:41:48,000 --> 00:41:52,480
‎ไม่ได้พุ่งตรงไปยังปู่และย่า
‎ไม่ใช่เลย

547
00:41:54,240 --> 00:41:57,360
‎ทุกบาดแผลมุ่งไปที่จอห์น

548
00:41:59,520 --> 00:42:02,320
‎นั่นเป็นจุดพีคที่สุดในชีวิตของเดวิด

549
00:42:02,880 --> 00:42:06,400
‎การที่เขาสารภาพทุกอย่างกับพวกเขา

550
00:42:14,160 --> 00:42:18,840
‎(เรือนจำโปโตซี)

551
00:42:23,320 --> 00:42:24,360
‎ผมเชื่อว่า

552
00:42:25,080 --> 00:42:26,800
‎ผมสมควรที่มาอยู่จุดนี้แล้ว

553
00:42:28,800 --> 00:42:31,440
‎ผมสมควรแล้ว
‎ที่ต้องมาเผชิญกับสถานการณ์นี้

554
00:42:34,160 --> 00:42:35,440
‎ผมโชคดีที่ได้มันมา

555
00:42:40,840 --> 00:42:43,560
‎(สามเดือนหลังจากการสัมภาษณ์ครั้งแรก)

556
00:42:43,640 --> 00:42:47,280
‎(เดวิด บาร์เน็ตต์ยอมตอบคำถามเพิ่มเติม)

557
00:42:53,560 --> 00:42:56,360
‎ผมจำไม่ได้ทุกรายละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้น

558
00:42:57,440 --> 00:42:58,280
‎ผมจำได้

559
00:42:59,000 --> 00:43:02,760
‎ในช่วงเริ่มต้นและจำได้ว่า
‎สุดท้ายแล้วมันน่าหวาดกลัวขนาดไหน

560
00:43:03,400 --> 00:43:05,920
‎มันเริ่มที่ผมกำลังคุยกับพวกเขา

561
00:43:06,440 --> 00:43:08,160
‎อธิบายทุกอย่างให้ฟัง

562
00:43:08,240 --> 00:43:10,560
‎"คืออย่างนี้นะ ผมกลับไปอยู่กับจอห์นไม่ได้"

563
00:43:10,640 --> 00:43:13,120
‎ผมไม่ได้มีคำอะไร

564
00:43:13,720 --> 00:43:15,040
‎ที่กล่าวหาจอห์นโดยตรง

565
00:43:15,120 --> 00:43:16,600
‎"จอห์นทำอย่างนี้กับผม"

566
00:43:17,280 --> 00:43:19,600
‎ผมไม่คิดว่าผมจะทำได้ในตอนนั้น

567
00:43:19,680 --> 00:43:22,480
‎แต่วันนั้น ด้วยวิธีของผม

568
00:43:23,280 --> 00:43:27,680
‎ผมมั่นใจ 100 เปอร์เซ็นต์เลยว่า
‎ได้พยายามบอกเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น

569
00:43:31,080 --> 00:43:33,920
‎ไม่มีวันไหนเลยที่ผมไม่คิดถึงคลิฟฟอร์ดกับลีโอนา

570
00:43:35,520 --> 00:43:36,440
‎พวกเขาอยู่ในใจผม

571
00:43:38,000 --> 00:43:40,440
‎ลีโอนา ผมเชื่อว่าถ้าเธอมายืนอยู่ตรงหน้าผม

572
00:43:40,520 --> 00:43:42,280
‎เธอจะกอดผม
‎แล้วบอกว่าเธอเข้าใจ

573
00:43:43,120 --> 00:43:44,080
‎และให้อภัยผม

574
00:43:44,600 --> 00:43:45,480
‎คลิฟฟอร์ดก็เช่นกัน

575
00:43:51,600 --> 00:43:52,920
‎ผมไม่ได้เกลียดจอห์น

576
00:43:53,680 --> 00:43:55,200
‎ตอนนั้นก็ไม่ได้เกลียด

577
00:43:56,040 --> 00:43:58,440
‎ผมยังรักจอห์นสำหรับสิ่งที่เขาตั้งใจ

578
00:43:58,760 --> 00:44:00,000
‎ผมให้อภัยเขา

579
00:44:00,080 --> 00:44:04,720
‎เขาก็ีมีปัญหาของตัวเอง
‎มีเรื่องที่เขาข้ามผ่านไปไม่ได้

580
00:44:05,080 --> 00:44:09,520
‎เขาถึงได้จำนนต่อความต้องการของตัวเอง
‎ไม่ว่าจะทางจิตใจ

581
00:44:10,440 --> 00:44:11,560
‎ทางร่างกายหรือทางเพศ

582
00:44:11,840 --> 00:44:13,640
‎เขาแค่ก้าวข้ามมันไปไม่ได้

583
00:44:15,520 --> 00:44:18,680
‎ผมยังเคารพเขา

584
00:44:19,080 --> 00:44:22,520
‎และขอบคุณที่เขาพยายามจะเป็นพ่อ

585
00:44:22,920 --> 00:44:23,760
‎ถึงแม้ว่า

586
00:44:24,240 --> 00:44:25,920
‎เขาจะมีปีศาจในตัวเอง

587
00:44:26,280 --> 00:44:27,640
‎อาจจะพูดอย่างนี้ก็ได้

588
00:44:32,640 --> 00:44:38,160
‎(หลังจากที่เขาได้ลดโทษ
‎และต้องเผชิญกับโทษจำคุกตลอดชีวิต)

589
00:44:38,240 --> 00:44:43,480
‎(ตอนนี้เขากำลังอุทธรณ์
‎เพื่อขอการปล่อยตัวโดยการคุมประพฤติ)

590
00:44:47,520 --> 00:44:49,680
‎มีความคิดแปลกๆ อย่างหนึ่ง
‎ที่ผมไม่เคยยอมรับ

591
00:44:50,040 --> 00:44:51,880
‎คือตอนที่ผมได้ลดโทษเป็นจำคุกตลอดชีวิต

592
00:44:51,960 --> 00:44:55,440
‎ผมรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังทรมานผม

593
00:44:55,920 --> 00:44:58,520
‎เพราะผมต้องใช้ชีวิตที่เหลือ
‎แบบนี้ตลอดไป

594
00:44:58,600 --> 00:45:02,200
‎(ทางตัน ที่ดินของเรือนจำรัฐ ห้ามบุกรุก)

595
00:45:02,280 --> 00:45:03,840
‎แต่ไม่ใช่เพียงเท่านั้น

596
00:45:05,120 --> 00:45:06,480
‎ยิ่งผมได้รับการช่วยเหลือ

597
00:45:07,800 --> 00:45:09,200
‎ผมยิ่งอยากจะมีชีวิตอยู่

598
00:45:09,680 --> 00:45:13,400
‎ในระหว่างนักโทษเราจะคุยกันว่า
‎"เออ เราทำพลาด

599
00:45:13,640 --> 00:45:15,560
‎แต่เราก็ไม่ต่างจากคนอื่น

600
00:45:15,640 --> 00:45:17,440
‎เราจะไม่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยความเสียใจ

601
00:45:17,520 --> 00:45:19,600
‎แต่เราจะต้องอยู่กับมันให้ได้
‎และก้าวไปข้างหน้า"

602
00:45:21,640 --> 00:45:23,440
‎ผมเชื่อว่าผมจะได้ออกไป

603
00:45:24,520 --> 00:45:27,160
‎อีกไม่กี่ปีข้างหน้า
‎ทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลง

604
00:45:28,160 --> 00:45:31,320
‎หวังว่าผมจะสามารถ
‎เป็นสมาชิกที่มีประโยชน์ต่อสังคม

605
00:46:03,000 --> 00:46:05,920
‎(คำบรรยายโดย ณัฏฐินี เจรจาศิลป์)