1
00:00:13,120 --> 00:00:17,200
ตอนผมเป็นเด็ก
วันนึงปู่เอาปืนลูกซองกลับบ้านมาด้วย

2
00:00:21,400 --> 00:00:24,040
จําได้ว่าความคิดแรกที่แล่นเข้ามาในหัวผมคือ

3
00:00:24,880 --> 00:00:27,800
"เห้อ ชีวิตคงง่ายขึ้นเยอะ

4
00:00:27,800 --> 00:00:30,600
ถ้าฆ่าย่าทิ้งให้จบๆ ไปซะ"

5
00:00:33,480 --> 00:00:35,040
แต่มันก็แค่ความคิด

6
00:00:35,640 --> 00:00:37,640
แค่คิดเฉยๆ

7
00:00:40,120 --> 00:00:43,800
(ในปัจจุบัน มีฆาตกรมากกว่า 160,000 คน)

8
00:00:43,800 --> 00:00:46,560
(ถูกจองจําอยู่ในเรือนจําสหรัฐฯ)

9
00:00:48,120 --> 00:00:54,160
(ในจํานวนนี้ มากกว่า 20,000 คน
เป็นวัยรุ่นในวันที่ลงมือกระทําผิด)

10
00:00:57,120 --> 00:00:59,640
ผมเองก็อยากย้อนเวลากลับไป
บอกตัวเองว่าอย่าทํา

11
00:01:00,320 --> 00:01:03,120
ทําอย่างอื่นไปเลย แต่อย่าทําอย่างนั้น

12
00:01:03,120 --> 00:01:04,560
(ห้องใหม่)

13
00:01:04,560 --> 00:01:09,400
และผมเกลียดที่มันส่งผลกระทบต่อใครหลายคน
ในทางที่ไม่ดีหลายอย่าง

14
00:01:09,400 --> 00:01:11,040
โดยเฉพาะแอชลีย์

15
00:01:12,600 --> 00:01:15,720
(นี่คือเรื่องราว
ของผู้ต้องขังหมายเลข 02313973)

16
00:01:15,720 --> 00:01:19,720
(และผู้ต้องขังหมายเลข 02097700)

17
00:01:23,040 --> 00:01:26,560
การเสียชีวิตของเหยื่อในคดี
คือเรื่องที่หนักหน่วงสําหรับฉัน

18
00:01:29,720 --> 00:01:34,520
และฉันคิดว่าตัวเองยัง
ปลงกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้จนถึงวันนี้

19
00:01:37,360 --> 00:01:39,560
ฉันไม่ใช่ฆาตกรจริงๆ

20
00:01:39,560 --> 00:01:44,320
แต่นั่นคือตราบาปที่จะติดตัวฉันไปตลอดชีวิต

21
00:01:54,320 --> 00:01:57,000
ผมคิดว่าเราทุกคนสามารถเป็นบุคคลอันตรายได้

22
00:01:57,000 --> 00:01:59,480
คนบอกว่าเราเป็นปีศาจ

23
00:02:00,480 --> 00:02:02,840
ผมไม่ได้จะมาบอกว่าผมบริสุทธิ์

24
00:02:02,840 --> 00:02:05,120
ผมเพิ่งฆ่าคนไปอย่างเลือดเย็น

25
00:02:05,120 --> 00:02:08,480
(เราคือฆาตกร)

26
00:02:11,400 --> 00:02:15,800
(สูญสิ้นความบริสุทธิ์)

27
00:02:22,240 --> 00:02:27,720
{\an8}(ปารีส รัฐเท็กซัส)

28
00:02:29,000 --> 00:02:32,320
ถ้ามีคนมาเคาะประตูบ้านเราหลังเที่ยงคืน

29
00:02:33,280 --> 00:02:34,880
ให้รู้เลยว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล

30
00:02:36,840 --> 00:02:38,480
ภรรยาผมรู้สึกกังวลใจ

31
00:02:39,200 --> 00:02:42,120
{\an8}และพอนึกย้อนกลับไป เธออาจคิดถูกแล้วก็ได้

32
00:02:44,400 --> 00:02:47,880
พอเปิดประตู ผมมองเห็นคู่รักหนุ่มสาวยืนอยู่

33
00:02:49,600 --> 00:02:53,000
ตัวเปียก หนาวเหน็บ

34
00:02:54,080 --> 00:02:56,800
พวกเขาบอกว่ารถเสีย

35
00:02:59,800 --> 00:03:03,600
ผมเลยบอกว่าจะขับไปส่งสักสองสามกิโล

36
00:03:03,600 --> 00:03:05,160
ให้ถึงที่ที่พวกเขาอยากไป

37
00:03:10,120 --> 00:03:15,000
สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น
อยู่นอกเหนือความเข้าใจของผมโดยสิ้นเชิง

38
00:03:15,600 --> 00:03:18,800
{\an8}(ภาพจากสถานที่เกิดเหตุ)

39
00:03:18,800 --> 00:03:23,120
{\an8}ผมนึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะทําแบบนั้นได้

40
00:03:51,800 --> 00:03:56,360
ฉันชื่อแอชลีย์ มอร์ริสัน ถูกตัดสินจําคุก 30 ปี

41
00:03:57,720 --> 00:03:59,600
ตอนที่โดนจับ ฉันอายุ 17

42
00:04:04,840 --> 00:04:06,440
ผมชื่อคริสเตียน ซิมส์

43
00:04:07,080 --> 00:04:09,720
ต้องโทษจําคุก 35 ปี
ฐานฆ่าโดยไตร่ตรองไว้ก่อน

44
00:04:12,760 --> 00:04:14,600
ตอนที่ถูกจับ ผมอายุ 16

45
00:04:16,640 --> 00:04:20,080
(คริสเตียน ซิมส์และแอชลีย์ มอร์ริสัน
ทั้งคู่ถูกตัดสินว่ามีความผิด)

46
00:04:20,080 --> 00:04:23,120
(ในคดีฆาตกรรมแอนนี่ โลอิส ซิมส์ ในปี 2014)

47
00:04:25,240 --> 00:04:26,800
{\an8}ชีวิตผมเจอเรื่องแย่ๆ มาเยอะ

48
00:04:26,800 --> 00:04:28,320
{\an8}(โอ.แอล. ลูเธอร์ ยูนิต, รัฐเท็กซัส)

49
00:04:28,320 --> 00:04:29,560
{\an8}เยอะเกินไป

50
00:04:31,560 --> 00:04:33,480
เกินที่ผมจะรับไหว

51
00:04:33,480 --> 00:04:37,480
แต่ละคนก็มีจุดแตกหักของตัวเอง
และผมคิดว่าผมไปถึงจุดนั้นแล้ว

52
00:04:39,920 --> 00:04:42,000
{\an8}(วิลเลียม พี. ฮอบบี้ ยูนิต, รัฐเท็กซัส)

53
00:04:42,000 --> 00:04:43,440
{\an8}เวลาที่นึกย้อนกลับไป

54
00:04:44,760 --> 00:04:47,800
{\an8}ฉันรู้สึกสูญเสียอะไรไปครั้งใหญ่

55
00:04:48,920 --> 00:04:51,760
และมักจะมีคําถามว่า

56
00:04:52,920 --> 00:04:53,840
"สมมติ..."

57
00:05:02,960 --> 00:05:08,360
(ปี 2008 แอชลีย์ มอร์ริสัน
ย้ายมาที่เมืองปารีส รัฐเท็กซัส พร้อมครอบครัว)

58
00:05:08,360 --> 00:05:12,800
(ยินดีต้อนรับสู่ย่านประวัติศาสตร์ใจกลางเมือง
ปารีส เท็กซัส ที่ที่ชาวเท็กซัสมุ่งสู่ความสําเร็จ)

59
00:05:13,600 --> 00:05:16,760
เราย้ายไปเท็กซัสตอนฉันอายุ 11

60
00:05:17,240 --> 00:05:20,080
(โรงละครชุมชน)

61
00:05:21,360 --> 00:05:22,840
ที่นั่นเป็นเมืองเล็กๆ

62
00:05:22,840 --> 00:05:24,360
(แอนทีค มอลล์)

63
00:05:24,920 --> 00:05:27,560
คนที่นั่นอยู่กันมาหลายต่อหลายรุ่น

64
00:05:30,280 --> 00:05:33,400
ที่โรงเรียนที่เราไปเรียน

65
00:05:33,400 --> 00:05:36,560
ฉันเป็นเด็กเงียบๆ ขี้อาย

66
00:05:38,400 --> 00:05:40,120
ไม่มั่นใจในตัวเอง

67
00:05:41,240 --> 00:05:44,240
จะบอกว่าเป็นพวกเนิร์ดก็ได้

68
00:05:45,320 --> 00:05:46,760
มีคนแกล้งฉันอยู่แล้ว

69
00:05:48,160 --> 00:05:50,440
แต่วงโยธวาทิตมอบเป้าหมายในชีวิตให้ฉัน

70
00:05:51,000 --> 00:05:54,360
ฉันได้ขึ้นเป็นหัวหน้ากลุ่มเครื่องดนตรีที่ฉันเล่น

71
00:05:55,160 --> 00:05:58,160
เพื่อนฉันอยู่วงโยธวาทิตเกือบทุกคน

72
00:06:00,160 --> 00:06:05,480
(คริสเตียน ซิมส์เข้าวงโยธวาทิต
หลังจากแอชลีย์หนึ่งปี)

73
00:06:08,880 --> 00:06:12,040
ฉันกับคริสเตียนเจอกัน
เพราะเราเล่นคลาริเน็ตทั้งคู่

74
00:06:12,040 --> 00:06:15,600
ในตอนแรก เขาไม่สุงสิงกับใครเลย

75
00:06:15,600 --> 00:06:18,760
ไม่คุยกับใคร ไม่มีเพื่อน

76
00:06:20,960 --> 00:06:23,800
ฉันจําได้ว่าชอบความลึกลับในตัวเขา

77
00:06:23,800 --> 00:06:30,080
ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเขาคือ เขาเป็นคนที่ไม่...

78
00:06:30,080 --> 00:06:34,200
แทบจะแตะต้องไม่ได้เลย
เพราะไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขา

79
00:06:36,160 --> 00:06:37,840
นั่นยิ่งทําให้ฉันสนใจเขา

80
00:06:44,200 --> 00:06:45,480
{\an8}(โอ.แอล. ลูเธอร์)

81
00:06:45,480 --> 00:06:49,560
{\an8}ตอนเป็นวัยรุ่น ผมค่อนข้างเก็บตัว

82
00:06:51,400 --> 00:06:53,160
ผมอยู่กับปู่ย่า

83
00:06:53,160 --> 00:06:55,560
และถ้าจะให้พูดกันตรงๆ คือ ผมเกลียดมาก

84
00:06:55,560 --> 00:06:57,440
อยู่แล้วไม่มีความสุขเลย

85
00:06:57,920 --> 00:06:59,960
ย่าผมเขาไม่ค่อย...

86
00:07:02,240 --> 00:07:03,560
จะว่ายังไงดีล่ะ

87
00:07:04,360 --> 00:07:06,280
ย่าเป็นคนไม่ผ่อนปรน

88
00:07:07,240 --> 00:07:09,040
พูดตรงๆ เลยนะ

89
00:07:09,040 --> 00:07:13,120
ย่าถึงขั้นพยายาม
ทําลายมิตรภาพที่ผมมีกับเพื่อนหลายคน

90
00:07:14,280 --> 00:07:17,080
ผมก็เลยไม่ให้โอกาสตัวเองได้สนิทกับคนอื่น

91
00:07:17,080 --> 00:07:20,040
ผมตั้งใจพาตัวเองออกมาอยู่ห่างๆ

92
00:07:22,400 --> 00:07:26,240
แต่กับแอชลีย์
จะบอกว่าเธอทําให้ผมรู้สึกเป็นที่ยอมรับก็ได้

93
00:07:28,000 --> 00:07:30,400
ครั้งแรกที่เจอแอชลีย์ มอร์ริสัน ผมอยู่ป.หก

94
00:07:30,400 --> 00:07:32,640
ส่วนเธออยู่ม.หนึ่ง

95
00:07:36,400 --> 00:07:38,480
เธอเป็นคนสวย

96
00:07:39,120 --> 00:07:41,600
ไม่รู้จะเรียกว่าเคมีตรงกันได้ไหม

97
00:07:41,600 --> 00:07:44,400
ก็ตลกดี เราเหมือนเป็นคู่แข่งกันยังไงไม่รู้

98
00:07:45,160 --> 00:07:48,040
แล้วเธอก็ส่งข้อความหาผม
และมันก็เริ่มจากตรงนั้น

99
00:07:49,080 --> 00:07:51,720
(วิลเลียม พี. ฮอบบี้ ยูนิต
กรมราชทัณฑ์เท็กซัส)

100
00:07:51,720 --> 00:07:55,520
พอได้รู้จักคริสเตียน เขาบอกฉันว่า

101
00:07:55,520 --> 00:08:00,880
ปู่กับย่ารับเขาเป็นลูกบุญธรรม

102
00:08:00,880 --> 00:08:03,440
เพราะชีวิตที่บ้านเขาไม่โอเค

103
00:08:03,440 --> 00:08:05,640
พ่อแม่เขาเลี้ยงดูเขาไม่ได้

104
00:08:07,440 --> 00:08:09,920
เพราะงั้นเขาก็เลยรู้สึกว่าตัวเองไม่มีบ้าน

105
00:08:11,560 --> 00:08:17,280
เขาเคยเล่าเรื่องปู่ย่าให้ฟัง
เล่าว่าเขาไม่มีความสุขเท่าไหร่นัก

106
00:08:20,320 --> 00:08:23,840
ฉันกับแม่ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ดีมากนัก

107
00:08:25,280 --> 00:08:29,400
แต่คริสเตียนทําให้ฉันรู้สึกว่า
ในที่สุดฉันก็ได้เจอกับคนที่เข้าใจฉัน

108
00:08:29,400 --> 00:08:36,360
การได้รู้สึกว่ามีคนเข้าใจเรา สักครั้งในชีวิต
คือความรู้สึกที่ดีมาก

109
00:08:37,080 --> 00:08:40,120
นั่น... คิดว่าตอนนั้นแหละ

110
00:08:40,120 --> 00:08:43,040
นั่นคือตอนที่ฉันตกหลุมรักเขา

111
00:08:46,680 --> 00:08:48,360
เราหลงกันมาก

112
00:08:49,640 --> 00:08:51,760
พอมองย้อนกลับไป
ตอนนั้นฉันไม่เป็นตัวเองด้วยซ้ํา

113
00:08:51,760 --> 00:08:54,800
ฉันเหมือนเป็นร่างแยกของเขา

114
00:08:54,800 --> 00:08:57,360
ไม่สําคัญว่าฉันต้องการอะไร คิดอะไร

115
00:08:57,360 --> 00:09:00,520
ฉันทําทุกอย่างเพื่อเขา และตอนนั้นฉันก็ยินดี

116
00:09:04,440 --> 00:09:06,800
เรารักกันในเวลาไม่นาน

117
00:09:07,400 --> 00:09:09,720
เราเจอหน้ากันทุกวัน

118
00:09:10,200 --> 00:09:11,960
คงเพราะผมตกหลุมรักล่ะมั้ง

119
00:09:11,960 --> 00:09:14,600
หรือไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่ผมเปิดใจให้เธอ

120
00:09:14,600 --> 00:09:17,320
ผมสนิทกับเธอ คุยกับเธอเรื่องต่างๆ

121
00:09:17,320 --> 00:09:19,680
ที่ผมไม่คุยกับใครเลย

122
00:09:21,960 --> 00:09:25,120
นั่นน่าจะเป็นสิ่งที่ดึงดูดเราเข้าหากันล่ะมั้ง

123
00:09:25,120 --> 00:09:27,400
เราพยายามปลอบประโลมกันและกัน

124
00:09:33,640 --> 00:09:36,920
มีคืนนึง ฉันกับแม่เถียงกันใหญ่โต

125
00:09:38,640 --> 00:09:43,240
และสัญชาตญาณแรกของฉันคือ
เล่าให้คริสเตียนฟัง

126
00:09:43,240 --> 00:09:45,520
เพราะเขาจะปกป้องฉัน เขาจะอยู่เคียงข้างฉัน

127
00:09:46,120 --> 00:09:49,280
เขากับฉันมาเจอกัน เราแต่งเรื่องขึ้นมา

128
00:09:49,280 --> 00:09:51,680
เพื่อให้เขาย้ายมาอยู่กับฉันได้

129
00:09:53,080 --> 00:09:55,840
เพราะฉันคิดว่าทําแบบนั้นแล้วเขาจะปกป้องฉันได้

130
00:09:58,160 --> 00:10:03,120
(ตุลาคม 2014 คริสเตียนย้ายมาอยู่กับแอชลีย์
ที่บ้านพ่อแม่ของแอชลีย์)

131
00:10:03,120 --> 00:10:07,240
(ตอนนั้นพวกเขาอายุ 16 และ 17 ปี)

132
00:10:10,080 --> 00:10:11,680
ทีแรกมันก็ดี

133
00:10:13,520 --> 00:10:20,480
แต่ฉันไม่เคยรู้เรื่องสุขภาพจิตเขาเลย
จนกระทั่งเขาย้ายมาอยู่กับที่บ้านฉัน

134
00:10:22,800 --> 00:10:25,560
ฉันว่าตอนนั้นฉันไม่ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้

135
00:10:27,800 --> 00:10:30,840
เขาโกรธมากกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

136
00:10:32,360 --> 00:10:34,960
เขาจะโกรธเวลาอยู่กับน้องๆ ฉัน

137
00:10:34,960 --> 00:10:39,000
โดยเฉพาะน้องคนเล็กซึ่งตอนนั้นอายุแค่สามขวบ

138
00:10:39,560 --> 00:10:43,200
และเขาเก็บปืนไว้ในบ้าน
เป็นกระบอกที่เขาเอาติดตัวมาด้วย

139
00:10:43,720 --> 00:10:45,960
นั่นแหละที่น่ากลัว

140
00:10:49,200 --> 00:10:50,640
ทีแรกมันก็ดี

141
00:10:51,280 --> 00:10:55,200
ไม่ต้องอยู่กับย่าที่ทําให้ชีวิตผมเหมือนตกนรก

142
00:10:57,000 --> 00:10:59,440
แต่ดูเหมือนว่า ยิ่งอยู่กันไป

143
00:10:59,440 --> 00:11:01,480
มันก็เริ่มไม่ราบรื่นขึ้นทุกที

144
00:11:02,600 --> 00:11:06,440
เหมือนไม่มีอะไรเข้าที่เข้าทาง มีแต่แย่ลงเรื่อยๆ

145
00:11:07,520 --> 00:11:09,280
และผมอยากหนีไปจากมัน

146
00:11:10,160 --> 00:11:13,640
อยู่มาวันหนึ่งผมก็ "ช่างแม่ง ฉันจะไปจากที่นี่"

147
00:11:15,200 --> 00:11:18,520
สุดท้ายผมก็บอกแอชลีย์ว่า
"เฮ้ ไม่รู้ว่าเธออยากมาด้วยรึเปล่านะ

148
00:11:19,200 --> 00:11:20,360
แต่ฉันจะไปจากที่นี่"

149
00:11:20,880 --> 00:11:22,840
และเธอบอกว่า "ฉันอยากไปด้วย"

150
00:11:22,840 --> 00:11:23,960
ผมบอกเธอ...

151
00:11:25,640 --> 00:11:26,640
อืม...

152
00:11:28,360 --> 00:11:31,640
เอาเถอะ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจมากับผม

153
00:11:35,720 --> 00:11:38,440
เรามีแผนเดียว คือหนีไปด้วยกัน

154
00:11:38,440 --> 00:11:42,160
ตามประสาวัยรุ่นทั่วไป

155
00:11:43,920 --> 00:11:46,520
แต่มันเปลี่ยนไปจากนั้น

156
00:11:48,400 --> 00:11:52,320
เขาพูดขึ้นมาว่า อยากฆ่าปู่กับย่า

157
00:11:52,320 --> 00:11:53,880
ปล้นของมีค่าไปให้หมด

158
00:11:53,880 --> 00:11:56,920
ไปเริ่มต้นชีวิตของเราเอง
ไม่มีกฎ ไม่มีใครมากะเกณฑ์

159
00:11:58,040 --> 00:11:59,160
ฉันไม่โอเคกับเรื่องนั้น

160
00:12:01,360 --> 00:12:04,000
ถามว่าฉันเชื่อเขาไหม ก็ไม่ค่อย

161
00:12:05,160 --> 00:12:09,760
แต่ฉันจําได้ว่าตอนนั้นฉันไม่มีความสุข

162
00:12:09,760 --> 00:12:11,080
ที่อยู่กับเขา

163
00:12:12,600 --> 00:12:16,560
แต่เขาลากครอบครัวฉันมาเกี่ยวด้วย
ขู่จะทําร้ายพวกเขา

164
00:12:18,800 --> 00:12:24,120
ตอนที่เขาพูดว่า
"ถ้ากําจัดเหตุผลที่ถ่วงไม่ให้เธอไปกับฉันซะ

165
00:12:24,120 --> 00:12:28,280
แค่นั้นเธอก็ไปกับฉันได้แล้ว" ไม่ว่ายังไงก็ต้องไป

166
00:12:29,520 --> 00:12:32,760
ในตอนนั้น
ประเด็นมันไม่ใช่ฉันเชื่อหรือไม่เชื่อเขา

167
00:12:32,760 --> 00:12:35,480
เพราะฉันเลือกที่จะไม่เสี่ยง

168
00:12:35,480 --> 00:12:39,560
ดีกว่าปักใจไม่เชื่อว่าเขาทําอะไรแบบนั้นได้
แล้วมารู้ทีหลังว่าคิดผิด

169
00:12:45,520 --> 00:12:48,720
ฉันจําไม่ได้จริงๆ ว่าวันนั้นเริ่มต้นยังไง

170
00:12:51,120 --> 00:12:54,160
จําได้ว่าเก็บกระเป๋า...

171
00:12:56,480 --> 00:13:02,560
แล้วแม่ก็เข้ามาในห้องนอน ถามว่านี่มันยังไงกัน

172
00:13:02,560 --> 00:13:05,680
ฉันจําได้ว่าตัวเองร้องไห้และบอกแม่ว่า

173
00:13:05,680 --> 00:13:10,000
"หนูต้องออกไปจากบ้านหลังนี้
พวกหนูจะย้ายออก เราจะไปจากที่นี่"

174
00:13:10,000 --> 00:13:12,560
ตอนที่จะเดินผ่านประตูออกมา ก็โดนแม่ผลักไล่

175
00:13:12,560 --> 00:13:14,960
แม่เอากุญแจฉันไป เอามือถือฉันไป

176
00:13:14,960 --> 00:13:19,160
ฉันไม่คิดจะกลับไป ฉันไม่ไหวกับครอบครัวนั้นแล้ว

177
00:13:24,880 --> 00:13:28,360
(หลังเวลาเที่ยงคืน
ของวันที่ 17 ธันวาคม 2014 ไม่นาน)

178
00:13:28,360 --> 00:13:31,200
(แอชลีย์ก็ออกจากบ้านของครอบครัว
แล้วไปกับคริสเตียน)

179
00:13:33,480 --> 00:13:35,200
เราเริ่มออกเดิน

180
00:13:35,720 --> 00:13:37,160
ตอนนั้นเป็นตอนกลางคืน

181
00:13:39,320 --> 00:13:41,040
เราเดินกันอยู่นาน

182
00:13:44,640 --> 00:13:46,560
จนในที่สุดก็ไปถึงบ้านหลังหนึ่ง...

183
00:13:48,560 --> 00:13:51,960
เราเคาะประตู ขอให้เขาขับรถไปส่ง

184
00:13:57,160 --> 00:13:58,920
ผู้ชายคนนั้นขับไปส่งเรา

185
00:13:58,920 --> 00:14:02,720
ที่ไหนสักแห่งที่ไม่ไกลจากบ้านปู่ย่าของคริสเตียน

186
00:14:13,240 --> 00:14:17,160
(หลังจากฟ้าสางไม่นาน
ทั้งสองก็เดินไปที่บ้านอาของคริสเตียน)

187
00:14:17,160 --> 00:14:19,040
(ที่อาศัยอยู่ใกล้กัน)

188
00:14:19,040 --> 00:14:22,080
(พวกเขาพบว่าไม่มีใครอยู่ในบ้าน)

189
00:14:25,320 --> 00:14:26,800
เราไปที่บ้านของอาผม

190
00:14:27,520 --> 00:14:28,760
ประตูล็อกอยู่

191
00:14:28,760 --> 00:14:32,480
ผมทุบกระจก เปิดหน้าต่าง เข้าไปข้างใน

192
00:14:33,440 --> 00:14:36,400
ผมค้นดูทั่วบ้าน แล้วก็เจอปืนกระบอกนั้น

193
00:14:36,400 --> 00:14:39,600
ผมตรวจดูกระสุน ใส่มันกลับเข้าไป

194
00:14:39,600 --> 00:14:44,240
บอกแอชลีย์ว่า
"เดี๋ยวอีก 15 นาทีฉันจะกลับมา รอที่นี่นะ"

195
00:14:44,240 --> 00:14:45,280
แล้วผมก็ออกไป

196
00:14:51,240 --> 00:14:55,760
(คริสเตียนถือปืนไรเฟิลเดินไปที่บ้านปู่ย่า)

197
00:14:55,760 --> 00:15:00,520
(ให้แอชลีย์รออยู่ข้างหลัง)

198
00:15:03,440 --> 00:15:05,480
ผมเดินไปที่บ้านปู่ย่า

199
00:15:08,960 --> 00:15:11,120
มองเห็นย่าอยู่ในบ้าน

200
00:15:12,240 --> 00:15:14,520
ผมหยิบก้อนหินขึ้นมาจากทางรถที่เทกรวดไว้

201
00:15:15,040 --> 00:15:20,080
แล้วก็ปาหินใส่อ่างล้างมือที่อยู่หลังบ้าน
ล่อให้ย่าออกมา

202
00:15:21,600 --> 00:15:23,480
ไม่รู้แฮะ นี่มัน...

203
00:15:26,600 --> 00:15:27,680
แล้ว...

204
00:15:28,240 --> 00:15:30,920
ย่าก็ออกมา ทันทีที่ย่ามองมาที่ผม ผมก็เหนี่ยวไก

205
00:15:38,760 --> 00:15:40,480
แล้วผมก็เดินเข้าไปหาย่า

206
00:15:41,320 --> 00:15:42,680
ย่ายังตัวสั่นๆ อยู่

207
00:15:43,320 --> 00:15:45,840
ผมเลยคิดว่า "สงสัยจะยังไม่ตาย"

208
00:15:45,840 --> 00:15:47,920
ก็เลยยิงไปอีกนัด เข้าที่หลังศีรษะ

209
00:15:54,320 --> 00:15:55,280
"ฉิบหายแล้ว"

210
00:15:55,960 --> 00:15:59,160
นั่นคือความคิดแรกในหัว "ฉิบหายแล้ว"

211
00:15:59,160 --> 00:16:00,600
"นี่ฉันทําอะไรลงไป"

212
00:16:07,040 --> 00:16:11,800
(หลังจากยิงคุณย่า คริสเตียนกลับไปหาแอชลีย์)

213
00:16:13,720 --> 00:16:17,640
เขากลับมา ท่าทางคุ้มคลั่ง

214
00:16:18,160 --> 00:16:22,680
ฉันรู้ว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล
รู้ว่าตอนนั้นมีอะไรผิดปกติ

215
00:16:25,400 --> 00:16:26,720
เขาชูปืนขึ้น โบกไปมา

216
00:16:26,720 --> 00:16:29,200
พูดว่า "เร็วเข้า เก็บข้าวของ ขึ้นรถ"

217
00:16:30,000 --> 00:16:32,760
ตะคอกใส่ฉันเพราะฉันไม่เร็วพอ

218
00:16:34,000 --> 00:16:35,480
ฉันสับสน

219
00:16:37,920 --> 00:16:40,600
เขาบอกฉันว่าเขาฆ่าย่าของเขา

220
00:16:43,680 --> 00:16:47,680
ฉันว่าในทีแรกฉันไม่ได้เข้าใจจริงๆ

221
00:16:47,680 --> 00:16:49,560
หรือแม้แต่หลังจากนั้นก็ด้วย

222
00:16:50,800 --> 00:16:56,160
เขาเล่าให้ฉันฟัง แต่ก็อย่างที่พูดไป
ฉันไม่ได้เชื่อเขาเท่าไหร่

223
00:16:58,040 --> 00:17:01,600
ไม่รู้ว่าสมองฉันหยุดรับข้อมูลไปตอนไหน

224
00:17:01,600 --> 00:17:03,880
ในระหว่างเรื่องทั้งหมดนั้น

225
00:17:05,320 --> 00:17:08,320
มันเหมือนเป็นความจริงที่ฉันไม่อยากเผชิญหน้า

226
00:17:09,120 --> 00:17:12,240
เขาบอกให้ทําอะไร ฉันก็ทําโดยไม่ลังเล

227
00:17:12,760 --> 00:17:15,240
ฉันไม่เคยคิดจะเอาตัวรอดเลย

228
00:17:17,880 --> 00:17:20,920
จนตอนนี้ฉันยังก็ไม่รู้ว่า
ทําไมตอนนั้นไม่คิดจะทําแบบนั้น

229
00:17:29,160 --> 00:17:33,080
(ทั้งคู่ขโมยรถของย่าของคริสเตียนและหนีไป)

230
00:17:33,080 --> 00:17:39,200
(4 ชั่วโมงต่อมา ปู่ของคริสเตียนก็พบศพภรรยา)

231
00:17:47,800 --> 00:17:52,400
(ไม่มีห้องว่าง)

232
00:17:54,440 --> 00:17:57,800
(แอชลีย์กับคริสเตียนถูกจับในวันต่อมา)

233
00:17:57,800 --> 00:18:03,600
(พวกเขาขับรถไปไกลกว่า 320 กิโลเมตร
ไปพักที่โมเต็ลในรัฐโอคลาโฮมา)

234
00:18:05,680 --> 00:18:09,480
ผมบอกตํารวจทันทีว่าผมลงมือคนเดียว
เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย

235
00:18:10,720 --> 00:18:15,240
ถ้าให้พูดตามตรง เธอไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรเลย

236
00:18:16,560 --> 00:18:17,520
เธอ...

237
00:18:19,040 --> 00:18:23,480
เธอไม่ควรต้องมาติดคุก
เพราะความผิดพลาดที่ผมก่อ

238
00:18:48,920 --> 00:18:55,640
ไม่รู้จะหาคําไหนมาอธิบาย
ความรู้สึกของการที่ตื่นขึ้นมาในเช้าวันนึง

239
00:18:55,640 --> 00:18:59,760
แล้วได้รู้ว่าที่ผ่านมาเรานั่งข้างฆาตกร
บนรถโรงเรียน

240
00:19:01,640 --> 00:19:04,200
จนถึงวันนี้ผมก็ยังทําความเข้าใจไม่ค่อยได้

241
00:19:05,920 --> 00:19:07,560
แต่ผมคิดว่า

242
00:19:07,560 --> 00:19:11,160
ถ้าไม่มีแอชลีย์มาเกี่ยว
เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดตั้งแต่แรก

243
00:19:12,800 --> 00:19:14,120
{\an8}ผมชื่อเอริค เชลตัน

244
00:19:14,120 --> 00:19:18,320
{\an8}และผมเรียนที่เดียวกับแอชลีย์ มอร์ริสัน
และคริสเตียน ซิมส์

245
00:19:22,640 --> 00:19:24,880
(ออลรีเจียนแบนด์, เอริค เชลตัน
ยูโฟเรียม วงซิมโฟนี)

246
00:19:24,880 --> 00:19:28,840
ผมรู้จักคริสเตียนมาได้สัก 12 หรือ 13 ปีแล้ว

247
00:19:30,640 --> 00:19:34,840
ผมคงบรรยายว่าคริสเตียนเป็นคนเก็บตัว

248
00:19:36,040 --> 00:19:38,640
ดูออกว่าเป็นเด็กที่ฉลาดมาก

249
00:19:39,240 --> 00:19:41,160
ฉลาด ตั้งใจเรียน

250
00:19:42,320 --> 00:19:45,080
แค่ไม่ใช่คนที่เข้าสังคมเก่ง

251
00:19:47,800 --> 00:19:51,680
คริสเตียนเคยเจอเรื่องเลวร้ายมาในอดีต
ข้อนั้นไม่ต้องสงสัย

252
00:19:52,760 --> 00:19:56,320
แต่เขาเรียนได้เกรดดี

253
00:19:56,840 --> 00:20:00,400
แค่คุยด้วยก็ดูออกแล้วว่าอนาคตไกล

254
00:20:00,400 --> 00:20:02,680
เขามีแผนการ เขามีเป้าหมาย

255
00:20:06,360 --> 00:20:09,560
แอชลีย์โตกว่าผมกับคริสเตียนปีนึง

256
00:20:11,880 --> 00:20:15,720
ถ้าคุณอยู่ม.ปลาย
อายุต่างกันหนึ่งปีถือเป็นช่องว่างที่ใหญ่มาก

257
00:20:17,800 --> 00:20:20,560
ลักษณะความสัมพันธ์ของพวกเขาคือ

258
00:20:20,560 --> 00:20:23,360
ถ้าเธอเดินไปไหน
เขาจะก้มลงจูบพื้นที่เท้าเธอสัมผัส

259
00:20:23,360 --> 00:20:25,640
ถ้าแอชลีย์บอกให้คริสเตียนกระโดดหน้าผา

260
00:20:25,640 --> 00:20:30,160
คริสเตียนก็จะทํา
แถมยังจะถามเธอด้วยว่าอยากให้เขาใส่ชุดไหน

261
00:20:33,240 --> 00:20:35,760
เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคน
เราก็พูดลําบาก

262
00:20:35,760 --> 00:20:38,040
เพราะผมไม่รู้แน่ชัดร้อยเปอร์เซ็นต์

263
00:20:38,040 --> 00:20:40,840
แต่ผมเห็นความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่

264
00:20:41,760 --> 00:20:43,240
เธออยากได้อะไร ได้

265
00:20:44,360 --> 00:20:47,080
แต่พอเกิดเรื่องไม่ดี

266
00:20:47,080 --> 00:20:48,280
ในลักษณะนี้ขึ้น

267
00:20:48,280 --> 00:20:50,080
ที่มีบทลงโทษ

268
00:20:50,760 --> 00:20:54,360
จู่ๆ เธอก็บอกว่าตัวเองไม่มีส่วนเลย

269
00:20:55,880 --> 00:20:57,640
นั่นคือสิ่งที่คาใจผม

270
00:21:08,120 --> 00:21:10,240
(สํานักงานศาล ลามาร์เคาน์ตี้)

271
00:21:10,240 --> 00:21:14,680
คดีนี้ ตั้งแต่ทีแรกเราก็มองว่า

272
00:21:15,720 --> 00:21:18,480
คนที่เกี่ยวข้องมีสองคน

273
00:21:19,760 --> 00:21:24,080
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันหาคําตอบไม่ได้คือ
ทําไมถึงเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น

274
00:21:25,560 --> 00:21:28,560
ฉันมองว่าไม่มีแรงจูงใจที่ชัดเจน

275
00:21:30,480 --> 00:21:31,840
{\an8}ฉันชื่อจิล เดรก

276
00:21:31,840 --> 00:21:35,520
{\an8}และตอนนั้นฉันเป็นผู้ช่วยอัยการเขต
ที่ลามาร์เคาน์ตี รัฐเท็กซัส

277
00:21:35,520 --> 00:21:37,680
ที่ที่เกิดเหตุฆาตกรรมนี้ขึ้น

278
00:21:41,440 --> 00:21:44,320
ฉันมีส่วนเกี่ยวข้องในคดีนี้มาตั้งแต่แรก

279
00:21:45,640 --> 00:21:50,800
พอมีคนโทรมา และเรารู้ว่าเป็นครอบครัวซิมส์

280
00:21:51,640 --> 00:21:53,640
เราทุกคนพูดว่า
"พระเจ้าช่วย คริสเตียน ซิมส์

281
00:21:53,640 --> 00:21:56,080
เขาเป็นเหยื่อในคดีก่อนหน้านี้"

282
00:21:56,080 --> 00:21:59,760
และความทรงจําของตอนนั้นเริ่มผุดกลับขึ้นมา

283
00:22:02,160 --> 00:22:08,160
ย้อนไปเมื่อปี 2006
คริสเตียนเป็นเหยื่อในคดีล่วงละเมิดเด็ก

284
00:22:09,720 --> 00:22:12,520
เป็นคดีที่น่ากลัวมาก

285
00:22:12,520 --> 00:22:19,240
แฟนของแม่คริสเตียน ซิมส์ ล่วงละเมิดเขา
ทั้งทางร่างกาย และอาจจะทางเพศด้วย

286
00:22:19,240 --> 00:22:21,600
ในตอนที่คริสเตียนอายุแปดขวบ

287
00:22:27,680 --> 00:22:30,400
แม่ผมไปคบกับผู้ชายคนหนึ่ง

288
00:22:30,400 --> 00:22:33,280
เขาชื่อแอนโทนี่ เทรนตัน บาร์เบอร์
ผมจําชื่อเขาได้

289
00:22:34,600 --> 00:22:37,200
ไม่รู้แฮะ เรื่องนี้เล่ายากอยู่เหมือนกัน

290
00:22:37,200 --> 00:22:40,200
เขาเป็นพวกที่คุณคงเรียกว่าจิตเสื่อม

291
00:22:41,600 --> 00:22:44,000
เกิดเรื่องอะไรขึ้นหลายอย่าง

292
00:22:44,000 --> 00:22:46,960
มีการทุบตี กับการทําอะไรอย่างอื่นอีก

293
00:22:46,960 --> 00:22:49,600
ผมกลัว ฉี่รดที่นอน

294
00:22:49,600 --> 00:22:53,200
และวิธีแก้อย่างหนึ่งของเขาคือ
เขาจะใช้ไม้หนีบผ้า

295
00:22:53,200 --> 00:22:56,480
หนีบไปที่ ส่วนลับของผม

296
00:22:57,560 --> 00:22:59,760
น่าจะบอกว่าล่วงละเมิดทางเพศได้

297
00:23:03,600 --> 00:23:08,280
ในฐานะอัยการคดีการล่วงละเมิดเด็ก
ฉันทําใจฟังได้ยากมาก

298
00:23:08,280 --> 00:23:12,920
สิ่งต่างๆ ที่คริสเตียนบอกว่าเกิดกับเขา
ซึ่งฉันรู้ว่าบางอย่างเกิดขึ้นจริงๆ

299
00:23:13,480 --> 00:23:15,920
ฉันปวดใจมากที่ต้องมาฟัง

300
00:23:15,920 --> 00:23:17,840
(ลดความเร็ว สนามเด็กเล่น)

301
00:23:17,840 --> 00:23:23,520
นั่นคือสถานการณ์ที่เลวร้ายมาก
ที่จะเกิดกับเด็กสักคน

302
00:23:25,640 --> 00:23:28,160
(ปี 2007 สํานักงานของจิล เดรก)

303
00:23:28,160 --> 00:23:32,520
(ดําเนินคดีต่อแอนโทนี่ "เทรนต์" บาร์เบอร์
ข้อหาล่วงละเมิดเด็ก)

304
00:23:34,640 --> 00:23:38,080
(เขาถูกตัดสินจําคุก 20 ปี)

305
00:23:38,080 --> 00:23:43,440
(และคริสเตียนตกอยู่ในการดูแลของปู่กับย่า)

306
00:23:45,400 --> 00:23:50,200
ปู่กับย่าของเขาเป็นครอบครัวที่เป็นที่รู้จัก
ผู้คนนับหน้าถือตา

307
00:23:51,000 --> 00:23:55,000
พยายามทําดีที่สุด ที่จะมอบบ้านให้เขาพักพิง

308
00:23:55,000 --> 00:23:59,960
แต่เด็กคนนี้เจอโรคเครียด
หลังเผชิญเหตุการณ์สะเทือนขวัญ

309
00:23:59,960 --> 00:24:03,320
เขาต้องหาทางแก้ไขปัญหาพวกนี้

310
00:24:03,320 --> 00:24:06,200
ตลอดช่วงชีวิตวัยรุ่น

311
00:24:06,200 --> 00:24:10,480
พวกเราพากันหวังว่า
การได้ไปอยู่ในบ้านที่อบอุ่นกับครอบครัวซิมส์

312
00:24:10,480 --> 00:24:11,840
จะเป็นการช่วยเหลือเขา

313
00:24:15,480 --> 00:24:17,760
ผมย้ายไปอยู่กับปู่ย่า

314
00:24:18,880 --> 00:24:21,080
และขอโทษที่หยาบคาย แต่ช่างแม่ง

315
00:24:21,080 --> 00:24:23,520
ไหนๆ แล้วก็เล่าเลยแล้วกัน

316
00:24:25,120 --> 00:24:27,160
เราไม่ควรพูดถึงผู้ล่วงลับในทางไม่ดี

317
00:24:27,160 --> 00:24:29,720
แต่ย่าผมเป็นคนที่เลวร้ายที่สุด

318
00:24:29,720 --> 00:24:31,760
เป็นคนที่มีพิษภัยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา

319
00:24:32,800 --> 00:24:36,160
ย่าผมล่วงละเมิดผม
ทั้งทางจิตใจ ร่างกาย และทางเพศ

320
00:24:38,840 --> 00:24:40,680
ย่าจะเข้ามาหาผมตอนกลางดึก

321
00:24:40,680 --> 00:24:43,400
ทําแบบเดียวกับที่เทรนต์ทํา เว้นแต่

322
00:24:43,400 --> 00:24:46,920
แทนที่จะทุบตีผม
ย่าจะทําให้ผมเจ็บปวดด้วยวิธีอื่น

323
00:24:48,040 --> 00:24:51,600
ย่าจะจับส่วนลับของผมแล้วบิดมัน

324
00:24:51,600 --> 00:24:56,560
ไม่รู้สิ สิ่งต่างๆ ที่ย่าทํา
จัดว่าเป็นพวกซาดิสม์ขนานแท้ได้เลย

325
00:24:58,160 --> 00:24:59,400
เลวร้ายยิ่งกว่าเทรนต์

326
00:25:05,240 --> 00:25:07,600
น่าสนใจมาก

327
00:25:08,240 --> 00:25:12,960
นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินการกล่าวหาลักษณะนี้

328
00:25:13,560 --> 00:25:18,680
เวลาที่ได้ยินใครบอกว่าถูกล่วงละเมิด
ฉันไม่ชอบที่จะปัดทิ้ง

329
00:25:20,400 --> 00:25:23,800
ฉันบอกได้เลย ฉันไม่แน่ใจว่าฉันเชื่อไหม

330
00:25:23,800 --> 00:25:29,640
ถ้าย่าเขาทําอะไรที่เป็นชนวนเหตุให้เขาฆ่าเธอ

331
00:25:30,360 --> 00:25:34,120
งั้นเขาก็น่าจะบอกทนายของเขา
ตั้งแต่ที่มีการพิจารณาคดี

332
00:25:37,400 --> 00:25:41,640
(คดีของคริสเตียน ซิมส์ ไม่มีการพิจารณาคดี)

333
00:25:43,120 --> 00:25:48,680
(แต่เขาสารภาพผิดเพื่อแลกกับโทษจําคุก 35 ปี)

334
00:25:50,840 --> 00:25:57,600
ฉันตกใจมากที่ได้ยินคริสเตียน
พูดว่าย่าเขาล่วงละเมิดเขา

335
00:25:58,560 --> 00:26:00,520
ถ้าตอนนี้มีข้อมูลนี้ออกมา

336
00:26:00,520 --> 00:26:05,280
พวกเราต้องตามสืบสวนและนํามาพิจารณาแน่นอน

337
00:26:05,280 --> 00:26:08,080
เราจะทําอย่างนั้น
อัยการย่อมแสวงหาความยุติธรรม

338
00:26:09,040 --> 00:26:12,040
แต่นี่เขาเล็งปืนไปที่เธอ ยิงเข้าที่แก้ม

339
00:26:12,040 --> 00:26:13,880
ยิงแสกหน้าเลย

340
00:26:14,360 --> 00:26:16,000
และสําหรับฉัน

341
00:26:16,000 --> 00:26:21,400
ที่เขาพูดแบบนั้นก็เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น

342
00:26:21,400 --> 00:26:23,600
เรื่องที่เขาต้องติดคุกเพราะฆ่าเธอ

343
00:26:33,560 --> 00:26:38,080
(ด้วยรักและอาลัยถึง
แอนนี่ โลอิส ซิมส์)

344
00:26:43,160 --> 00:26:46,160
แม่ฉันเป็นแม่ที่ดีที่สุดที่ชีวิตนี้จะมีได้

345
00:26:48,680 --> 00:26:51,840
เป็นคนที่รักและเมตตา

346
00:26:54,920 --> 00:27:00,240
การที่คริสเตียนพูดว่าแม่ฉันเคยทารุณเขา

347
00:27:00,240 --> 00:27:02,240
เป็นเรื่องน่าเจ็บแค้นมาก

348
00:27:03,960 --> 00:27:06,520
{\an8}เหมือนเอามีดมากรีดหัวใจกัน

349
00:27:07,320 --> 00:27:09,040
เอามาแทงข้างหลังกัน

350
00:27:09,760 --> 00:27:15,560
พ่อแม่ฉันทําเพื่อเธอขนาดไหน
แต่เธอตอบแทนแบบนี้

351
00:27:18,840 --> 00:27:20,040
ฉันชื่อลอรี่ เกียร์

352
00:27:21,120 --> 00:27:24,200
ฉันเป็นลูกของแอนนี่ โลอิส ซิมส์

353
00:27:29,680 --> 00:27:32,440
นี่เป็นรูปของพ่อกับแม่ฉัน

354
00:27:32,440 --> 00:27:36,000
น่าจะถ่ายตอนที่ออกมาจากโบสถ์

355
00:27:36,000 --> 00:27:38,080
นั่นแม่ฉันยืนอยู่ในห้องครัว

356
00:27:38,720 --> 00:27:39,600
ใช่

357
00:27:39,600 --> 00:27:43,080
ถ้าตอนนี้ยังโทรถาม
สูตรอาหารจากแม่ได้อยู่ก็น่าจะดี

358
00:27:44,960 --> 00:27:47,840
ตอนที่พ่อแม่ฉันรับคริสเตียนมาอยู่ด้วย

359
00:27:47,840 --> 00:27:51,320
แน่นอนตอนนั้นมันคือ "นี่คือสิ่งที่เราต้องทํา"

360
00:27:52,040 --> 00:27:55,400
และแม่ฉันไม่มีทางทารุณเขาแน่นอน

361
00:27:55,400 --> 00:28:00,880
แม่ไม่ใช่คนแบบนั้น ไม่มีทางทําเรื่องแบบนั้น

362
00:28:00,880 --> 00:28:04,640
พวกเขาเลี้ยงคริสเตียน
เหมือนที่เลี้ยงฉันกับพี่ชาย

363
00:28:05,520 --> 00:28:08,720
แต่คริสเตียนผ่านเรื่องเลวร้ายมา

364
00:28:08,720 --> 00:28:13,000
พวกเขาก็พยายามจะมอบความช่วยเหลือให้
หาที่ปรึกษาให้

365
00:28:13,000 --> 00:28:17,120
มอบบ้านที่อบอุ่นและมั่นคงให้

366
00:28:17,120 --> 00:28:20,240
พยายามส่งเสริมเขาจากทางนั้น

367
00:28:22,320 --> 00:28:26,880
สิ่งใดก็ตามที่จําเป็นต่อเขา เขาได้รับทุกอย่าง

368
00:28:31,840 --> 00:28:37,840
ครั้งแรกที่ฉันได้รู้เรื่องแอชลีย์
คือตอนที่พวกเขาไปงานพรอมด้วยกัน

369
00:28:37,840 --> 00:28:39,800
ฉันเห็นรูปภาพ

370
00:28:40,560 --> 00:28:47,080
จากรูปก็ดูออกเลยว่าเขาชอบเธอมาก

371
00:28:49,400 --> 00:28:54,040
พอมีแอชลีย์เข้ามา คริสเตียนก็เปลี่ยนไปเลย

372
00:28:56,280 --> 00:29:00,320
เขากลายเป็นเด็กที่ต่อต้าน ชอบเถียง

373
00:29:00,320 --> 00:29:02,440
เป็นคนประมาณนั้น

374
00:29:04,680 --> 00:29:09,680
ฉันว่าคริสเตียนคงไม่ทําเรื่องแบบนี้

375
00:29:09,680 --> 00:29:14,040
ถ้าเขาไม่ได้เจอและมีความสัมพันธ์กับแอชลีย์

376
00:29:17,480 --> 00:29:19,240
ฉันเกลียดแอชลีย์ มอร์ริสัน

377
00:29:20,600 --> 00:29:22,800
เราไม่ควรเกลียดคนอื่น แต่ฉันเกลียด

378
00:29:25,160 --> 00:29:30,160
ฉันเชื่อว่าแอชลีย์มีความผิด
พอๆ กับคริสเตียน ร้อยเปอร์เซ็นต์

379
00:29:32,600 --> 00:29:35,120
เธอคิดว่าตัวเองจะทําอะไรก็ได้ที่ต้องการ

380
00:29:36,400 --> 00:29:40,400
คิดว่าตัวเองจะไม่ต้องรับผลที่ตามมา

381
00:29:42,760 --> 00:29:45,600
ฉันรู้มาว่าแอชลีย์เล่าเรื่องไม่เหมือนเดิม

382
00:29:47,080 --> 00:29:49,320
ฉันคิดว่าเธอเป็นจอมบงการ

383
00:29:58,320 --> 00:30:01,560
{\an8}(กรมความปลอดภัยสาธารณะแห่งรัฐเท็กซัส)

384
00:30:02,760 --> 00:30:09,000
(ภายหลังถูกจับกุม
แอชลีย์ มอร์ริสันถูกตํารวจสอบปากคํา)

385
00:30:14,040 --> 00:30:17,800
เวลามีสอบปากคํา
เราก็หวังว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

386
00:30:20,240 --> 00:30:24,080
และในตอนที่ผมจะสอบปากคําแอชลีย์
ผมก็หวังว่าเธอจะเล่าให้ผมฟัง

387
00:30:24,080 --> 00:30:26,800
ตามความจริงแท้แน่นอน ว่าเกิดอะไรขึ้น

388
00:30:26,800 --> 00:30:29,640
และตอบทุกคําถามที่ผมถามไป

389
00:30:31,240 --> 00:30:34,400
แต่ถามว่าผมได้อย่างที่หวังรึเปล่า เปล่าเลย

390
00:30:35,480 --> 00:30:36,960
{\an8}ผมชื่อสเตซี่ แมคนีล

391
00:30:36,960 --> 00:30:40,120
{\an8}ผมเป็นเจ้าหน้าที่เท็กซัสเรนเจอร์
ประจําเมืองปารีส รัฐเท็กซัส

392
00:30:41,880 --> 00:30:43,480
{\an8}(กรมความปลอดภัยสาธารณะแห่งรัฐเท็กซัส)

393
00:30:43,480 --> 00:30:45,320
{\an8}ครั้งแรกที่ผมเจอแอชลีย์

394
00:30:46,520 --> 00:30:48,520
ความคิดแรกที่มีต่อเธอคือ

395
00:30:48,520 --> 00:30:53,760
เธอดูเหมือนเด็กม.ปลายอายุ 17 ทั่วๆ ไป

396
00:30:53,760 --> 00:30:56,320
ค่อนข้างไปทางด้อยวุฒิภาวะหน่อย

397
00:30:57,120 --> 00:30:59,800
เธอพูดจาอย่างเป็นอิสระและเปิดเผย

398
00:30:59,800 --> 00:31:02,600
และเธอเลือกที่จะคุยกับผมเลย

399
00:31:02,600 --> 00:31:04,920
โดยที่ไม่รอทนาย

400
00:31:06,640 --> 00:31:09,640
ในตอนนั้นเธอปฏิเสธว่าตนเองไม่รู้

401
00:31:09,640 --> 00:31:12,120
ว่าย่าของคริสเตียนเสียชีวิตแล้ว

402
00:31:13,520 --> 00:31:15,200
และเธอให้การว่า

403
00:31:15,200 --> 00:31:18,680
ตอนที่เดินออกไปจากบ้าน
คริสเตียนไม่มีปืนไรเฟิลอยู่กับตัว

404
00:31:19,920 --> 00:31:21,000
แอชลีย์บอกว่า

405
00:31:21,000 --> 00:31:23,760
"ฉันเป็นแค่แฟนสาวที่โชคร้ายและตื่นกลัว

406
00:31:23,760 --> 00:31:27,440
กลัวว่าคริสเตียนจะทําอะไรกับครอบครัวฉัน

407
00:31:27,440 --> 00:31:30,080
ถ้าฉันไม่ยอมไปกับเขา"

408
00:31:32,200 --> 00:31:37,000
(2 สัปดาห์ให้หลัง
สเตซี่ แมคนีลสอบปากคําแอชลีย์เป็นครั้งที่สอง)

409
00:31:39,080 --> 00:31:40,480
ในการสอบปากคําครั้งที่สอง

410
00:31:40,480 --> 00:31:45,360
เธอพยายามปัดความผิดทางอาญาไปให้พ้นตัว

411
00:31:45,360 --> 00:31:48,040
แต่สิ่งที่เธอทําในวันนั้นจริงๆ แล้ว

412
00:31:48,040 --> 00:31:51,280
เป็นการทําให้ตัวเองเข้าไปพัวพันกว่าเดิม

413
00:31:52,040 --> 00:31:56,040
ในการสอบปากคําครั้งที่สอง
เธอเปลี่ยนข้อมูลสําคัญหลายส่วน

414
00:31:56,800 --> 00:32:01,920
เธอยอมรับว่า
ช่วยคริสเตียนบรรจุกระสุนปืนไรเฟิล

415
00:32:03,440 --> 00:32:08,360
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอยอมรับ
ว่าตอนที่คริสเตียนเดินออกไป เขามีอาวุธอยู่ด้วย

416
00:32:10,440 --> 00:32:14,600
แล้วจากนั้นแอชลีย์ก็ยอมรับว่าคริสเตียนบอกเธอ

417
00:32:14,600 --> 00:32:17,200
ว่าเขามีเจตนาจะเดินไปที่บ้านหลังนั้น

418
00:32:17,200 --> 00:32:19,400
และฆ่าทั้งไมค์ทั้งแอนนี่ โลอิส ซิมส์

419
00:32:21,320 --> 00:32:23,760
{\an8}เธอไม่ได้เล่าให้ใครฟัง ไม่ทําอะไร

420
00:32:23,760 --> 00:32:26,160
{\an8}เธอไม่ได้พยายามป้องกันเหตุร้ายนี้เลย

421
00:32:27,160 --> 00:32:32,160
พวกเขาร่วมมือกันกระทําความผิดนี้

422
00:32:33,560 --> 00:32:37,040
คุณมีส่วนแน่นอนไม่ต้องสงสัย
คุณเป็นจําเลย เป็นฆาตกร

423
00:32:47,840 --> 00:32:51,880
(วันที่ 12 มีนาคม 2015
แอชลีย์ มอร์ริสันถูกตั้งข้อหา)

424
00:32:51,880 --> 00:32:55,920
(คดีฆาตกรรมแอนนี่ โลอิส ซิมส์
ภายใต้ "กฎหมายผู้ร่วมกระทําผิด" ของเท็กซัส)

425
00:32:59,280 --> 00:33:02,600
คุณอาจคิดว่า
"โอเค คุณตั้งข้อหาฆาตกรรมฉันไม่ได้

426
00:33:02,600 --> 00:33:04,960
ถ้าฉันไม่ได้เป็นคนที่เหนี่ยวไกปืน"

427
00:33:06,600 --> 00:33:11,280
ที่เท็กซัส ถ้าคุณมีส่วนช่วยในการก่ออาชญากรรม
ไม่ว่าจะในลักษณะใดก็ตาม

428
00:33:11,280 --> 00:33:12,880
จะเท่ากับคุณลงมือเอง

429
00:33:12,880 --> 00:33:16,040
คุณคือคนกระทํา
ไม่ว่าคุณจะได้เหนี่ยวไกเองหรือไม่ก็ตาม

430
00:33:17,680 --> 00:33:20,800
และเราเชื่อว่า
แอชลีย์ มอร์ริสันให้การช่วยเหลือคริสเตียน

431
00:33:20,800 --> 00:33:24,000
ทั้งก่อน ระหว่าง และหลังเกิดเหตุ

432
00:33:26,600 --> 00:33:29,400
(แอชลีย์ มอร์ริสันปฏิเสธว่า
ตนไม่ได้สมัครใจเป็นผู้ร่วมกระทําผิด)

433
00:33:29,400 --> 00:33:31,560
(และไม่ยอมรับข้อตกลงให้รับสารภาพ)

434
00:33:33,200 --> 00:33:37,920
(เมื่อวันที่ 24 กรกฎาคม 2017
คดีของเธอได้เข้าสู่การพิจารณาคดี)

435
00:33:40,360 --> 00:33:43,240
หนึ่งในหลักฐานสําคัญของการพิจารณาคดี

436
00:33:43,240 --> 00:33:47,400
เป็นข้อความที่แอชลีย์ มอร์ริสัน
พูดคุยกับคริสเตียน ซิมส์

437
00:33:48,040 --> 00:33:53,200
นี่คือข้อความที่มีการส่ง
ในวันที่ 16 ธันวาคม 2014

438
00:33:53,200 --> 00:33:55,320
ซึ่งก็คือสองวันก่อนการฆาตกรรม

439
00:33:55,920 --> 00:33:59,120
คริสเตียน
"ฉันจะไปบ้านปู่ย่าและยกเค้ามาให้หมด"

440
00:33:59,120 --> 00:34:01,280
"เราน่าจะต้องเริ่มลงมือตั้งแต่เช้า"

441
00:34:01,280 --> 00:34:04,800
แอชลีย์ "ใช่ โดยที่ไม่มีรถหรือเงินด้วย"

442
00:34:04,800 --> 00:34:07,600
"ปู่กับย่าฉันมีทั้งหมดนั่นแหละ"

443
00:34:07,600 --> 00:34:09,880
แอชลีย์ "คงงั้นมั้ง"

444
00:34:09,880 --> 00:34:12,120
คริสเตียน "เราลงมือคืนนี้ก็ได้นะ"

445
00:34:12,120 --> 00:34:15,240
แอชลีย์ "ไม่รู้นะว่าแม่จะยอมให้ฉันไปรึเปล่า"

446
00:34:15,240 --> 00:34:17,360
"ยิ่งตอนนี้พ่อเข้ามายุ่งด้วย"

447
00:34:17,360 --> 00:34:19,880
"ช่างหัวพวกเขาสิ ฉันจะฆ่าพ่อเธอ"

448
00:34:19,880 --> 00:34:21,120
"โอเคจ้า"

449
00:34:23,200 --> 00:34:25,920
จากข้อความเหล่านี้

450
00:34:25,920 --> 00:34:29,920
มีความชัดเจนว่าพวกเขาวางแผนจะหนี

451
00:34:29,920 --> 00:34:32,080
จะยกเค้าปู่กับย่า

452
00:34:32,080 --> 00:34:34,680
พวกเขาจะฆ่าใครก็ตามที่ต้องฆ่า

453
00:34:35,560 --> 00:34:37,240
อยู่ในนี้ทั้งหมด

454
00:34:37,240 --> 00:34:40,160
"ฉันจะฆ่าพ่อเธอ" "โอเคจ้า"

455
00:34:40,160 --> 00:34:41,400
คืออะไร

456
00:34:43,640 --> 00:34:45,200
เธอมีส่วนร่วมกระทําผิด

457
00:34:52,640 --> 00:34:56,720
ฉันไม่ได้สารภาพผิด
เพราะฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองผิด

458
00:34:58,160 --> 00:35:01,440
ฉันคิดว่าเดี๋ยวความจริงก็จะปรากฏเอง

459
00:35:01,440 --> 00:35:06,480
และพวกเขาจะได้เห็น...
พวกเขาจะได้มองเห็นฉัน

460
00:35:07,880 --> 00:35:14,360
ทุกอย่างจะไม่เป็นไร และฉันจะได้กลับบ้าน

461
00:35:15,920 --> 00:35:20,520
แต่พวกเขาบอกว่า
ด้วยความที่ฉันไม่ได้แจ้งความก่อนที่จะเกิดเหตุ

462
00:35:20,520 --> 00:35:22,480
หลังจากที่เขาบอกว่าเขาอยากทําอะไร

463
00:35:22,480 --> 00:35:25,320
เท่ากับฉันมีความผิดพอๆ กับคนที่เหนี่ยวไก

464
00:35:25,320 --> 00:35:27,760
ถึงฉันจะไม่ได้เหนี่ยวไกด้วยตัวเองก็ตาม

465
00:35:30,120 --> 00:35:35,200
ฉันไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าย่าตัวเองได้ลง

466
00:35:36,400 --> 00:35:38,960
เขาเล่าให้ฉันฟังก็จริง

467
00:35:39,720 --> 00:35:43,320
แต่อย่างที่บอก ตอนนั้นฉันไม่ได้เชื่อเขา

468
00:35:44,760 --> 00:35:47,920
ผมเข้าใจว่าเราคุยอะไรกันไปบ้าง

469
00:35:47,920 --> 00:35:53,560
แต่นั่นมันก็แค่คําพูดเพ้อเจ้อ
ของคนที่โกรธและเจ็บปวด

470
00:35:53,560 --> 00:35:58,280
เด็กผู้หญิงอายุ 17 ที่ไหนจะคิด

471
00:35:58,280 --> 00:36:02,320
ว่าแฟนที่อายุ 16 จะทําแบบนั้นจริงๆ

472
00:36:02,320 --> 00:36:05,080
ใครจะไปคิดแบบนั้นได้

473
00:36:07,760 --> 00:36:09,080
(2 วันหลังการพิจารณาคดี)

474
00:36:09,080 --> 00:36:11,960
(คณะลูกขุนได้ตัดสินว่า
แอชลีย์ มอร์ริสันมีความผิดในคดีฆาตกรรม)

475
00:36:11,960 --> 00:36:13,960
(เธอถูกตัดสินจําคุก 30 ปี)

476
00:36:13,960 --> 00:36:18,720
(ซึ่งน้อยกว่าคริสเตียน ซิมส์ เพียง 5 ปี)

477
00:36:19,880 --> 00:36:22,400
พูดตามตรง ฉันรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

478
00:36:23,400 --> 00:36:26,520
เพราะในใจฉัน พอมองย้อนกลับไป

479
00:36:27,760 --> 00:36:32,600
ฉันคิดว่าไม่มีอะไรเลยที่ฉันพอจะทําได้
เพื่อเป็นการช่วยเธอ

480
00:36:37,040 --> 00:36:41,520
ฉันได้ฟังแอชลีย์พูดว่าเธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม

481
00:36:43,320 --> 00:36:46,240
แต่เราตั้งข้อหาเธอ
และเธอถูกตัดสินว่ามีความผิด

482
00:36:47,000 --> 00:36:48,400
เรื่องมันก็มีแค่นี้

483
00:36:51,840 --> 00:36:56,440
นี่ก็แค่การที่แอชลีย์ มอร์ริสัน
เปลี่ยนเนื้อเรื่องเอาเองในใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น

484
00:36:56,440 --> 00:36:58,560
เธอจะได้อยู่กับตัวเองได้

485
00:36:58,560 --> 00:37:00,080
ฉันมองว่ามันเป็นแค่ข้ออ้าง

486
00:37:00,080 --> 00:37:02,800
มาถึงตอนนี้ การที่เธอพูดอย่างนั้น

487
00:37:02,800 --> 00:37:07,360
ก็เพื่อที่จะได้รู้สึกดีขึ้น
กับการที่ตัวเองสมัครใจไปกับเขา

488
00:37:15,200 --> 00:37:18,280
ในการพิจารณาคดี อัยการพูดว่า

489
00:37:18,280 --> 00:37:25,360
แอชลีย์ มอร์ริสัน
เป็นผู้ร่วมกระทําผิดอย่างไม่ต้องสงสัย

490
00:37:28,720 --> 00:37:31,680
แต่หลักฐานสําคัญที่ผมสนใจ

491
00:37:31,680 --> 00:37:33,480
คือคําให้การของคริสเตียน ซิมส์

492
00:37:35,280 --> 00:37:38,160
"ผมลงมือคนเดียว เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย"

493
00:37:42,360 --> 00:37:47,360
(หลังถูกตัดสินผิด
แอชลีย์ มอร์ริสันได้ยื่นอุทธรณ์ทันที)

494
00:37:48,520 --> 00:37:50,080
ผมชื่อโรแลนด์ โมเชอร์

495
00:37:50,080 --> 00:37:52,840
และผมเป็นทนายอยู่ในรัฐเท็กซัส

496
00:37:53,480 --> 00:37:58,720
ผมรับทําคดีอาชญากรรม
และผมดูแลงานส่วนใหญ่ในคดีอุทธรณ์ของแอชลีย์

497
00:38:03,080 --> 00:38:05,760
{\an8}ผมคิดว่ามันก็ฟังขึ้น

498
00:38:05,760 --> 00:38:09,520
{\an8}ว่าแอชลีย์มีส่วนเกี่ยวข้อง
กับการกระทําของคริสเตียน ซิมส์

499
00:38:09,520 --> 00:38:11,480
เธอไม่ได้โทรหาตํารวจ

500
00:38:11,480 --> 00:38:14,280
ไม่ได้ปฏิเสธที่จะขึ้นรถไปกับเขา

501
00:38:14,280 --> 00:38:15,760
เธอไปกับเขา

502
00:38:17,440 --> 00:38:23,640
แต่เรามีข้อมูลเพียงพอ
ที่จะแก้ต่างว่าแอชลีย์ถูกบังคับ

503
00:38:25,200 --> 00:38:27,560
ในการใช้กฎหมายผู้ร่วมกระทําผิด
ต้องมีหลักฐานว่า

504
00:38:27,560 --> 00:38:29,600
คุณเป็นผู้มีส่วนร่วมโดยสมัครใจ

505
00:38:29,600 --> 00:38:32,720
ถ้าคุณถูกบังคับ ก็แปลว่าคุณไม่สมัครใจ

506
00:38:34,680 --> 00:38:39,440
คดีของรัฐบอกว่า แอชลีย์ เด็กสาวอายุ 17 ปี

507
00:38:39,440 --> 00:38:46,160
ไม่ได้พยายามขัดขวางหรือแทรกแซง

508
00:38:46,160 --> 00:38:51,440
แฟนหนุ่มของเธอ ที่แสดงอาการ
ไม่มั่นคงทางอารมณ์และมีแนวโน้มจะฆ่าคน

509
00:38:54,320 --> 00:38:58,120
แต่ถ้าแฟนหนุ่มที่มีอาการทางจิต
มาหาถึงหน้าบ้านและบอกว่า

510
00:38:58,120 --> 00:39:02,360
"ฉันจะไปจากที่นี่ เธอต้องมากับฉัน
และวันนี้ฉันจะฆ่าคน"

511
00:39:02,360 --> 00:39:07,240
มันก็มีเหตุผลให้พอสรุปได้ว่า
ถ้าคุณทําอะไรให้เขาไม่พอใจ

512
00:39:07,240 --> 00:39:09,560
หรือถ้าครอบครัวคุณทําอะไรให้เขาโมโห

513
00:39:09,560 --> 00:39:11,920
พวกเขาก็อาจเป็นรายต่อไป

514
00:39:12,440 --> 00:39:15,120
(พลาซ่า)

515
00:39:15,120 --> 00:39:17,840
(ก่อตั้งปี 1844
ปารีส รัฐเท็กซัส)

516
00:39:18,520 --> 00:39:24,600
(ในเดือนมีนาคม 2019
แอชลีย์ มอร์ริสันยื่นอุทธรณ์คําตัดสินสําเร็จ)

517
00:39:24,600 --> 00:39:29,120
(และได้รับการพิจารณาคดีใหม่)

518
00:39:34,960 --> 00:39:38,160
คนที่ต้องรับผิดชอบต่อเรื่องนี้คือคริส

519
00:39:39,080 --> 00:39:40,080
ไม่ใช่แอชลีย์

520
00:39:43,280 --> 00:39:46,280
ฉันคิดว่าเวลาที่คนว่าร้ายแอชลีย์

521
00:39:46,280 --> 00:39:50,680
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ
พวกเขาเชื่อว่าเธอทําไปโดยเจตนา

522
00:39:51,960 --> 00:39:55,080
ซึ่งฉันไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้น

523
00:39:58,400 --> 00:40:02,120
{\an8}ฉันชื่อริกกี มาร์แชล เป็นนักจิตวิทยาคลินิก

524
00:40:03,760 --> 00:40:07,040
ฉันเป็นผู้ประเมินแอชลีย์ มอร์ริสัน

525
00:40:07,840 --> 00:40:12,400
และฉันได้รับอนุญาตอย่างเต็มที่จากแอชลีย์
ให้พูดคุยเกี่ยวกับคดีนี้

526
00:40:15,240 --> 00:40:19,760
ฉันได้เจอกับแอชลีย์อยู่สี่ครั้ง
รวมทั้งหมด 12 ชั่วโมง

527
00:40:21,400 --> 00:40:25,240
เธอมีท่าทางเป็นมิตร แต่เธอมีความบอบช้ําในใจ

528
00:40:26,120 --> 00:40:29,120
ในบางแง่ก็แทบจะเหมือนกับเด็กๆ

529
00:40:29,720 --> 00:40:34,280
และเธอเป็นคนที่อาจถูกชักจูงได้ง่าย

530
00:40:38,920 --> 00:40:44,920
{\an8}การที่เด็กวัยรุ่นถูกตํารวจสอบปากคํา
โดยไม่มีทนายอยู่ด้วย

531
00:40:45,680 --> 00:40:47,160
คงจะน่ากลัวมาก

532
00:40:48,560 --> 00:40:50,840
นั่นไม่ใช่การใช้อํานาจอย่างยุติธรรม

533
00:40:50,840 --> 00:40:52,760
(ห้องสอบปากคํา)

534
00:40:52,760 --> 00:40:56,920
และฉันคิดว่าไม่น่าแปลกใจเลย
ที่เธอเล่าเรื่องไม่เหมือนเดิม

535
00:41:00,880 --> 00:41:02,240
คริสบอกว่า

536
00:41:02,800 --> 00:41:04,960
"ฉันฆ่าพ่อแม่เธอได้นะ

537
00:41:05,640 --> 00:41:08,160
และฉันทําให้ดูเหมือน
เป็นการฆ่ากันแล้วฆ่าตัวตายตามได้"

538
00:41:10,440 --> 00:41:13,800
สําหรับเธอ นั่นฟังดูเหมือนคําขู่จริงๆ

539
00:41:14,480 --> 00:41:16,960
เธอจึงมีแต่ต้องจํายอมไป

540
00:41:18,640 --> 00:41:21,080
คริสเป็นคนวางแผน

541
00:41:21,080 --> 00:41:23,960
คริสเป็นคนลงมือ คริสเป็นคนคิด

542
00:41:23,960 --> 00:41:25,800
นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ

543
00:41:29,760 --> 00:41:33,720
ฉันเกลียดเวลาที่คิดว่า
มีคนได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม

544
00:41:35,320 --> 00:41:40,080
และฉันคิดว่า
น่าจะมีโอกาสได้ผลลัพธ์ที่แตกต่างออกไป

545
00:41:40,080 --> 00:41:41,720
ถ้าเธอได้รับการพิจารณาคดีใหม่

546
00:41:43,520 --> 00:41:46,600
แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้เกิดขึ้น

547
00:41:49,920 --> 00:41:51,880
(เจ็ดเดือนหลังยื่นอุทธรณ์สําเร็จ)

548
00:41:51,880 --> 00:41:54,200
(แอชลีย์ มอร์ริสันสละสิทธิ์พิจารณาคดีครั้งที่สอง)

549
00:41:54,200 --> 00:41:55,840
(และเปลี่ยนไปรับสารภาพ)

550
00:41:55,840 --> 00:42:00,880
(วันที่ 4 มีนาคม 2020
เธอถูกตัดสินจําคุก 30 ปีเป็นครั้งที่สอง)

551
00:42:08,760 --> 00:42:13,200
ระหว่างการพิจารณาคดีครั้งที่สอง
ฉันเปลี่ยนเป็นรับสารภาพผิด

552
00:42:14,120 --> 00:42:17,040
เพราะตอนนั้นฉันผิดจริงๆ

553
00:42:17,040 --> 00:42:18,440
ฉันมีความผิด

554
00:42:21,640 --> 00:42:25,000
ไม่ว่าสภาพจิตใจฉันจะเป็นยังไง

555
00:42:25,000 --> 00:42:30,280
ไม่ว่าครอบครัวฉันจะถูกขู่หรือไม่ก็ตาม

556
00:42:30,280 --> 00:42:33,680
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันมีทางเลือก

557
00:42:33,680 --> 00:42:35,840
ตอนนั้นฉันเลือกที่จะพยายามหยุดเขาได้

558
00:42:35,840 --> 00:42:38,600
ตอนนั้นฉันเลือกที่จะขอความช่วยเหลือได้

559
00:42:40,560 --> 00:42:44,560
ฉันต้องรับผิดชอบต่อการเลือกของฉัน

560
00:42:47,200 --> 00:42:49,600
ฉันไม่รู้ว่าตอนนั้นฉันจะหยุดยั้งมันได้ไหม

561
00:42:50,920 --> 00:42:54,240
แต่ในใจฉันคิดว่าฉันน่าจะพยายาม

562
00:42:57,200 --> 00:42:59,520
(สามเดือนหลังจากสัมภาษณ์ครั้งแรก)

563
00:42:59,520 --> 00:43:03,080
(แอชลีย์ มอร์ริสันตกลงที่จะตอบคําถามเพิ่มเติม)

564
00:43:06,840 --> 00:43:11,200
ฉันได้รับโทษ 30 ปี เริ่มนับใหม่

565
00:43:12,880 --> 00:43:19,600
พูดตามตรง มันรู้สึกไม่ยุติธรรม
ในเมื่อฉันไม่ได้ก่อเหตุฆาตกรรม

566
00:43:21,840 --> 00:43:24,240
ฉันพูดจากมุมมองของฉัน

567
00:43:24,240 --> 00:43:29,920
ฉันพูดจากมุมมองคนที่ได้แต่ดูชีวิตตัวเองหลุดมือไป

568
00:43:31,280 --> 00:43:35,800
แต่ตอนนี้คือโอกาสให้ฉันได้เล่าความจริง

569
00:43:37,520 --> 00:43:41,040
ตอนที่สอบปากคํากับตํารวจ ฉันกลัวมาก

570
00:43:43,160 --> 00:43:46,320
แต่ฉันจําได้ลางๆ ว่าตอนนั้นฉันคิดในใจว่า

571
00:43:47,320 --> 00:43:50,960
"ต่อให้เล่าไปตามจริงว่าเกิดอะไรขึ้น
พวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อหรอก"

572
00:43:51,600 --> 00:43:53,800
ฉันอยากจะทําให้เรื่องราวมันฟังดูดีขึ้น

573
00:43:54,880 --> 00:43:58,720
แค่ฉันเองก็คิดว่า
ถ้าเล่าความจริงซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก

574
00:43:58,720 --> 00:44:03,440
เพราะมาตอนนี้มันทําให้เกิดคําถามว่า
"เรื่องจริงเป็นยังไงกันแน่"

575
00:44:06,360 --> 00:44:08,760
ในตอนที่ผมจะสอบปากคําแอชลีย์

576
00:44:08,760 --> 00:44:11,000
ระหว่างการสอบปากคําครั้งแรกกับครั้งที่สอง

577
00:44:11,000 --> 00:44:13,960
เธอเปลี่ยนข้อมูลสําคัญหลายส่วน

578
00:44:14,680 --> 00:44:19,800
เธอยอมรับว่า
ช่วยคริสเตียนบรรจุกระสุนปืนไรเฟิล

579
00:44:20,960 --> 00:44:25,080
จากนั้นแอชลีย์ก็ยอมรับว่าคริสเตียนบอกเธอ

580
00:44:25,080 --> 00:44:28,560
ว่าเขามีความตั้งใจ
จะฆ่าทั้งไมค์ทั้งแอนนี่ โลอิส ซิมส์

581
00:44:31,160 --> 00:44:34,480
ฉันไม่ได้ไปที่บ้านปู่ย่าเขา

582
00:44:35,120 --> 00:44:37,600
ฉันไม่ได้ก่อเหตุฆาตกรรม

583
00:44:38,720 --> 00:44:42,080
ในความคิดฉัน
ฉันไม่เคยช่วยเขาบรรจุกระสุนปืนไรเฟิล

584
00:44:43,400 --> 00:44:45,320
ที่พื้นมีกระสุนปืนหล่นอยู่เต็มไปหมด

585
00:44:45,320 --> 00:44:48,400
เขาบอกให้ฉันเก็บขึ้นมาและนับให้เขา

586
00:44:48,400 --> 00:44:50,440
ฉันทําแค่นั้นเลย

587
00:44:51,680 --> 00:44:53,680
แน่นอน ถ้ามองย้อนกลับไป

588
00:44:53,680 --> 00:44:57,560
จะเป็นไปได้ไงที่ฉันคิดไม่ถึง
ว่าเขาจะไปทําร้ายคนอื่น ใช่ไหม

589
00:44:58,560 --> 00:45:01,800
ใครๆ ก็คิดอย่างนั้น แต่ในขณะเดียวกัน

590
00:45:01,800 --> 00:45:04,640
เราไม่เชื่อหรอกว่า
คนเราจะทําเรื่องแบบนั้นได้ลง

591
00:45:04,640 --> 00:45:08,080
ยิ่งเป็นคนที่เรารัก คนที่เราเป็นแฟนด้วย

592
00:45:11,280 --> 00:45:15,120
มันชัดเจนมาก
ว่าแอชลีย์ มอร์ริสันให้การช่วยเหลือคริสเตียน

593
00:45:15,120 --> 00:45:18,160
ทั้งก่อน ระหว่าง และหลังเกิดเหตุ

594
00:45:19,040 --> 00:45:21,600
พวกเขาจะฆ่าใครก็ตามที่ต้องฆ่า

595
00:45:22,440 --> 00:45:25,160
คริสเตียน "ฉันจะฆ่าพ่อเธอ"

596
00:45:25,160 --> 00:45:26,840
แอชลีย์ "โอเคจ้า"

597
00:45:27,640 --> 00:45:30,320
"ฉันจะฆ่าพ่อเธอ" "โอเคจ้า"

598
00:45:30,320 --> 00:45:31,680
คืออะไร

599
00:45:32,200 --> 00:45:33,400
เธอมีส่วนร่วมกระทําผิด

600
00:45:34,840 --> 00:45:38,160
ข้อความพวกนั้นดูเลวร้ายมาก ฉันเข้าใจ

601
00:45:38,160 --> 00:45:41,080
ฉันเข้าใจว่าพอมองจากสายตาคนนอก
มันแย่แค่ไหน

602
00:45:41,080 --> 00:45:42,880
และมันดูแย่แค่ไหน

603
00:45:42,880 --> 00:45:47,200
แต่ฉันรู้ว่าตัวเองแค่พูดแบบไม่ใส่ใจคริสเตียน

604
00:45:47,200 --> 00:45:50,960
ทุกครั้งที่ฉันพูดว่า "โอเค" หรือ "โอเคจ้า"

605
00:45:50,960 --> 00:45:53,480
นั่นเท่ากับ "เอาเหอะ" สําหรับเขา

606
00:45:55,160 --> 00:45:57,920
ฉันไม่ได้เชื่อคําพูดเขาเป็นจริงเป็นจัง

607
00:45:58,640 --> 00:46:00,920
แต่มันดันเกิดขึ้นจริงๆ

608
00:46:04,640 --> 00:46:06,560
ฉันนึกเสียใจย้อนหลัง

609
00:46:08,120 --> 00:46:10,400
ที่ไม่ได้พยายามหยุดไม่ให้มันเกิดขึ้น

610
00:46:13,680 --> 00:46:18,960
และถ้าฉันมีโอกาสได้พูดกับครอบครัวซิมส์
ฉันจะบอกพวกเขาว่า

611
00:46:20,040 --> 00:46:23,680
ฉันเสียใจจริงๆ
ต่อให้มันจะชดเชยอะไรไม่ได้ก็ตาม

612
00:46:26,040 --> 00:46:31,080
แต่ในขณะเดียวกัน
จะให้ฉันมารับผิดชอบกับสิ่งที่เขาทําก็ไม่ได้

613
00:46:33,400 --> 00:46:37,480
ฉันเชื่อว่าตัวเองสมควรติดคุก
เพราะไปมีส่วนเกี่ยวข้อง

614
00:46:38,120 --> 00:46:39,000
ใช่

615
00:46:39,520 --> 00:46:43,640
แต่ถ้าถามว่า ฉันเชื่อว่าตัวเองควรติดคุก 30 ปี
เพราะไปมีส่วนเกี่ยวข้องไหม

616
00:46:43,640 --> 00:46:44,840
ไม่

617
00:46:48,000 --> 00:46:50,760
เพราะคนที่เหนี่ยวไก

618
00:46:51,960 --> 00:46:55,080
และวางแผน ยังติดแค่ 35 ปี

619
00:47:02,520 --> 00:47:07,520
(คริสเตียน ซิมส์
ก็ตกลงที่จะตอบคําถามเพิ่มเติมเช่นกัน)

620
00:47:09,840 --> 00:47:14,560
ที่ผมยิงย่าก็เพราะ
ย่าทุบตีและลวนลามผมตอนที่ผมเป็นเด็ก

621
00:47:15,200 --> 00:47:18,360
ผมไม่มีเหตุผลอื่นให้ทําอย่างนั้น

622
00:47:19,640 --> 00:47:22,360
ผมไม่ได้มีแผนอะไรตั้งแต่แรก

623
00:47:23,400 --> 00:47:27,320
ถ้าจะให้พูดตามตรง ผมเป็นคนที่ฉลาดมากนะ

624
00:47:27,320 --> 00:47:31,960
และผมไม่อยากพูดเหมือนคนเลวหรืออะไร

625
00:47:31,960 --> 00:47:36,280
แต่ถ้าผมวางแผนน่ะ
เรื่องมันจะไม่ออกมาแบบนี้เลย

626
00:47:38,280 --> 00:47:42,200
เหตุผลที่ผมไม่ได้พูดเรื่อง
การล่วงละเมิดที่มีมาก่อนหน้านั้น

627
00:47:42,800 --> 00:47:45,760
เพราะผมไม่คิดว่าจะมีคนเชื่อ

628
00:47:48,600 --> 00:47:53,960
การที่คริสเตียนพูดว่าแม่ฉันเคยทารุณเขา

629
00:47:53,960 --> 00:47:56,360
เป็นเรื่องน่าเจ็บแค้นมาก

630
00:47:57,080 --> 00:48:00,240
แม่ไม่มีทางทําเรื่องแบบนั้น

631
00:48:01,320 --> 00:48:04,280
เหมือนเอามีดมากรีดหัวใจกัน

632
00:48:04,760 --> 00:48:05,920
เอามาแทงข้างหลังกัน

633
00:48:05,920 --> 00:48:09,320
พ่อแม่ฉันทําเพื่อเธอขนาดไหน

634
00:48:10,080 --> 00:48:13,080
แต่เธอตอบแทนแบบนี้

635
00:48:14,920 --> 00:48:17,920
ผมไม่รู้จะพูดยังไงหรือทํายังไง
ให้คนอื่นหันมาเชื่อ

636
00:48:17,920 --> 00:48:20,520
พวกเขาไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์
ไม่ต้องเจออย่างที่ผมเจอ

637
00:48:21,360 --> 00:48:23,040
และถ้าผมพูดตามตรง

638
00:48:23,040 --> 00:48:25,760
ผมไม่ได้เสียใจเลยกับการที่ย่าเสียชีวิต

639
00:48:26,680 --> 00:48:31,240
ผมคิดว่าย่าควรได้รับกรรมยิ่งกว่านั้นด้วยซ้ํา

640
00:48:31,840 --> 00:48:35,400
ผมแค่ไม่ชอบที่ผมเป็นคนฆ่า

641
00:48:37,800 --> 00:48:40,400
ผมไม่รู้ว่าแอชลีย์คิดยังไง

642
00:48:42,160 --> 00:48:44,800
แต่ผมคิดว่า สิ่งที่เธอบอกพวกคุณ

643
00:48:44,800 --> 00:48:49,120
ก็คงมีทั้งเรื่องจริงกับเรื่องตอแหลปนๆ กันไป

644
00:48:51,120 --> 00:48:54,480
เธอคงพูดว่าเธอกลัวผม อะไรทํานองนั้น

645
00:48:54,480 --> 00:48:56,640
ผมปฏิบัติกับเธอเหมือนเจ้าหญิง

646
00:48:58,480 --> 00:49:02,640
ไม่เคยทําร้ายเธอเลย

647
00:49:03,920 --> 00:49:06,080
ไม่เคยบังคับให้เธอทําอะไร

648
00:49:37,120 --> 00:49:40,040
{\an8}คําบรรยายโดย อัจฉริยา สุกใส