1
00:00:02,000 --> 00:00:07,000
Downloaded from
YTS.MX

2
00:00:08,000 --> 00:00:13,000
Official YIFY movies site:
YTS.MX

3
00:00:55,222 --> 00:00:58,225
ผู้มีปัญญาและจิตที่อ่อนโยน

4
00:01:06,233 --> 00:01:07,442
ยังจำได้ไหม...

5
00:01:11,738 --> 00:01:13,448
ครั้งหนึ่งที่เรามีทุกอย่าง

6
00:01:18,662 --> 00:01:19,746
เคยฝันถึง...

7
00:01:22,583 --> 00:01:24,126
ครั้งที่เราต้องจากไปบ้างไหม

8
00:01:52,112 --> 00:01:53,405
ครั้งที่เธอนำเราออกไป...

9
00:01:58,869 --> 00:02:00,913
และจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

10
00:02:04,458 --> 00:02:07,794
เล่าโดย ชูอิเทล เอ็ดจ์อิโอฟอร์

11
00:02:10,964 --> 00:02:15,969
แม่ช้างผู้พิทักษ์

12
00:03:37,509 --> 00:03:42,764
เรื่องราวของเราเริ่มต้น ข้างแอ่งน้ำที่มีน้ำเต็มจากพายุ

13
00:03:52,316 --> 00:03:56,778
ในบรรดาสัตว์ที่ยิ่งใหญ่ในที่แห่งนี้ มีช้างงาขนาดใหญ่กลุ่มสุดท้ายของโลก

14
00:03:59,406 --> 00:04:04,036
ลูกหลานของวงศ์ตระกูลที่สูงส่ง ที่เคยอาศัยอยู่ทั่วแดนแอฟริกา

15
00:04:19,927 --> 00:04:22,513
นี่คืออาธีน่า ราชินีแห่งคชสาร

16
00:04:32,940 --> 00:04:37,611
เธอมีอายุ 50 ปี และเป็นช้างแม่แปรก หรือหัวหน้าครอบครัวขยายของเธอ

17
00:04:40,614 --> 00:04:43,033
เช่นเดียวกับพวกเรา เธอมีเพื่อนบ้าน

18
00:04:44,034 --> 00:04:45,661
นี่คือเรื่องราวของพวกเขาเช่นกัน

19
00:04:51,041 --> 00:04:55,087
ครอบครัวของเธอประกอบด้วย ญาติตัวเมียและลูกๆ

20
00:05:08,809 --> 00:05:13,897
ทุกตัวสนิทสนมกันมาก ลูกช้างเหมือนเป็นพี่น้องกันก็ว่าได้

21
00:05:21,613 --> 00:05:25,492
ครอบครัวของอาธีน่าต้องพึ่งพา ประสบการณ์และปัญญาของเธอ

22
00:05:26,076 --> 00:05:29,496
เพราะเธอเป็นผู้ตัดสินใจ เรื่องความอยู่รอดของครอบครัว

23
00:05:32,499 --> 00:05:36,170
ปรินเซส ลูกสาวคนสุดท้องของเธอ มีอายุหนึ่งปี

24
00:05:36,670 --> 00:05:38,589
และใจเย็นเหมือนแม่ของเธอ

25
00:05:43,844 --> 00:05:45,387
แล้วยังมีเวเว่

26
00:05:46,096 --> 00:05:47,514
ลูกชายจอมซนประจำโขลง

27
00:05:59,359 --> 00:06:01,653
เวเว่พยายามผูกมิตร กับปรินเซสอยู่เสมอ

28
00:06:02,613 --> 00:06:07,075
แต่พยายามมากไปหน่อย จนบางครั้งเป็นการหาเรื่องใส่ตัว

29
00:06:19,713 --> 00:06:23,258
ด้วยความที่เป็นตัวผู้ เวเว่จะอยู่ กับครอบครัวจนกระทั่งเป็นวัยรุ่น

30
00:06:24,343 --> 00:06:27,179
จากนั้นจะออกไปเข้าร่วม โขลงที่มีแต่ตัวผู้ล้วน

31
00:06:30,057 --> 00:06:32,768
มีมี่คือสมาชิกใหม่ล่าสุดของครอบครัว

32
00:06:33,393 --> 00:06:34,937
เธอเกิดท่ามกลางพายุฝน

33
00:06:38,065 --> 00:06:41,401
วันนี้เป็นวันแรกของเธอ ในการเรียนรู้ชีวิต

34
00:06:51,036 --> 00:06:54,831
ตลอดสองปีนี้ เธอจะต้องพึ่งพา น้ำนมแม่อย่างเต็มที่

35
00:07:00,087 --> 00:07:04,216
มาลา แม่ของเธอ จะให้กำเนิด ลูกช้างเพียงครั้งเดียวทุกห้าปี

36
00:07:04,842 --> 00:07:07,094
ลูกช้างทุกตัวจึงมีค่ามาก

37
00:07:12,850 --> 00:07:15,060
แม้ว่ามาลาจะเป็นผู้ให้นม

38
00:07:15,769 --> 00:07:17,855
แต่มีมี่จะได้รับความรัก จากช้างทุกตัว

39
00:07:18,397 --> 00:07:21,066
การเลี้ยงลูกช้างหนึ่งตัว ต้องอาศัยการร่วมแรงของทั้งโขลง

40
00:07:36,790 --> 00:07:39,251
นี่คืออาณาจักรของอาธีน่า

41
00:07:39,877 --> 00:07:42,504
ในเวลานี้ ที่แห่งนี้มีทุกสิ่ง ที่โขลงช้างต้องการ

42
00:07:46,466 --> 00:07:49,511
ทุกวัน อาธีน่าจะพาครอบครัว ของเธอไปที่แอ่งน้ำหลัก

43
00:07:51,305 --> 00:07:53,307
ซึ่งอาจทำให้เพื่อนบ้านรำคาญใจ

44
00:07:56,768 --> 00:07:58,145
แต่พวกเขาต้องพึ่งพาช้าง

45
00:07:59,897 --> 00:08:03,650
เพราะช้างเป็นผู้สร้างแอ่งน้ำ และเป็นผู้รักษาไว้ให้คงอยู่

46
00:08:12,993 --> 00:08:17,664
แต่กบบูลฟร็อกอาจรู้สึกว่า งานก่อสร้างนี้ไม่จบสิ้นเสียที

47
00:08:32,346 --> 00:08:36,058
เพื่อนบ้านส่วนใหญ่ของครอบครัวนี้ อาศัยอยู่สูงไม่เกินเล็บช้าง

48
00:08:39,811 --> 00:08:45,025
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง สัตว์ทุกตัว ต้องพึ่งพาเพื่อนตัวยักษ์อย่างช้าง

49
00:08:55,953 --> 00:08:58,664
แอ่งน้ำแห่งนี้เป็นบ้าน ของสัตว์ทุกตัว

50
00:08:59,706 --> 00:09:01,583
แต่ยามที่พระอาทิตย์เริ่มส่องแสง

51
00:09:02,960 --> 00:09:04,169
น้ำก็จะเริ่มแห้งเหือด

52
00:09:04,795 --> 00:09:07,256
สัตว์ทุกตัวจึงต้องรีบเลี้ยงดู ครอบครัวของตน

53
00:09:10,050 --> 00:09:12,261
กบบูลฟร็อกลงมือทันที

54
00:09:13,220 --> 00:09:15,305
อีกไม่นานคงมีลูกอ๊อดให้เชยชม

55
00:09:20,394 --> 00:09:23,897
เบื้องล่างใต้กบบูลฟร็อก ปลาคิลลี่ฟิชไม่มีทางรู้เลย

56
00:09:23,981 --> 00:09:27,150
ว่าครอบครัวของอาธีน่าจะช่วย พวกตนอย่างไร หรือเมื่อไร

57
00:09:28,193 --> 00:09:31,154
ตอนนี้ปลาคิลลี่ฟิช สนใจแต่กันและกันเท่านั้น

58
00:09:36,326 --> 00:09:40,038
ทุกครั้งที่ตัวผู้กอดตัวเมีย เธอจะวางไข่หนึ่งฟอง

59
00:09:42,082 --> 00:09:43,125
แล้วฝังไว้

60
00:10:02,269 --> 00:10:05,981
พอตกกลางคืน อาธีน่ารู้ ว่าจะต้องตื่นตัวเป็นพิเศษ

61
00:10:06,773 --> 00:10:11,195
ครอบครัวของอาธีน่าจะนอนหลับในท่ายืน เพื่อปกป้องเวเว่และมีมี่ได้ดีกว่า

62
00:10:22,706 --> 00:10:24,041
แต่สำหรับเพื่อนบ้านบางกลุ่ม

63
00:10:26,627 --> 00:10:28,670
ปาร์ตี้เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น

64
00:10:45,312 --> 00:10:50,192
ถ้าคุณเป็นกบโฟมฟร็อกตัวเมีย การมีคู่เพียงตัวเดียวนั้นย่อมไม่พอ

65
00:10:50,943 --> 00:10:53,904
เธอจะเชิญกบทั้งบาง มาร่วมงานปาร์ตี้โฟม

66
00:10:58,992 --> 00:11:02,329
นับเป็นงานรื่นเริงแรกของฤดูกาล ที่จัดขึ้นในแอ่งน้ำของอาธีน่า

67
00:11:06,416 --> 00:11:09,253
กบโฟมฟร็อกตัวเมียจะวางไข่ ในหวอดที่ตัวผู้สร้างขึ้น

68
00:11:10,295 --> 00:11:12,256
จากนั้นไข่จะเติบโต ข้างในอย่างปลอดภัย

69
00:11:21,974 --> 00:11:25,269
กลับขึ้นไปที่ผิวน้ำ ห่านอียิปต์ชิงนำหน้าไปแล้ว

70
00:11:28,522 --> 00:11:30,691
ห่านตัวเมียวางไข่ไปแล้ว เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน

71
00:11:36,196 --> 00:11:39,074
ลูกห่านต้องใช้เวลา สองเดือนก่อนที่จะพร้อมบิน

72
00:11:41,368 --> 00:11:44,663
ก่อนถึงตอนนั้น แอ่งน้ำแห่งนี้ จะเป็นบ้านของลูกห่านน้อย

73
00:12:02,723 --> 00:12:06,310
ด้วยความที่มีมี่ยังเด็กมาก อาธีน่าจะไม่ไปไกลจากแหล่งน้ำ

74
00:12:07,477 --> 00:12:12,232
เธอจะระมัดระวังจนกว่าลูกช้าง เริ่มมีน้ำหนักเพิ่มและแข็งแรงขึ้น

75
00:12:15,986 --> 00:12:18,488
นี่เป็นครั้งแรกที่เวเว่ พบช้างที่อายุน้อยกว่า

76
00:12:19,406 --> 00:12:21,533
เลยพยายามเต็มที่ที่จะผูกมิตร

77
00:12:44,598 --> 00:12:46,850
ในขณะที่นกบางพันธุ์ เพิ่งจะเริ่มสร้างรัง

78
00:12:47,434 --> 00:12:48,977
นกอีกกลุ่มกำลังจะสร้างเสร็จ

79
00:12:50,187 --> 00:12:52,189
ช่างเป็นคืนที่ยาวนาน สำหรับกบโฟมฟร็อก

80
00:12:53,398 --> 00:12:54,858
พวกกบเริ่มเหนื่อยล้า

81
00:12:59,947 --> 00:13:03,075
แต่สำหรับนักปาร์ตี้ตัวนี้ อย่างน้อยก็มีแท็กซี่กลับบ้าน

82
00:13:18,131 --> 00:13:21,218
บางครั้งกบโฟมฟร็อกถูกพาไปนั่งกินลม

83
00:13:21,718 --> 00:13:22,970
ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่

84
00:13:49,246 --> 00:13:51,498
กบโฟมพอใจกับการนั่งอาบแดด

85
00:13:54,001 --> 00:13:55,794
แต่ผิวของลูกช้างอาจไหม้ได้

86
00:13:56,503 --> 00:13:59,673
เวเว่เลยพามีมี่ไปหาร่มเงาหลบแดด

87
00:14:13,687 --> 00:14:15,272
ขณะที่การใช้ชีวิตเป็นเรื่องง่าย

88
00:14:15,355 --> 00:14:18,817
อาธีน่าสามารถผ่อนคลาย และปล่อยให้เด็กๆ ได้พัก

89
00:14:22,279 --> 00:14:24,865
แต่เวเว่ไม่เคยพักได้นาน

90
00:14:25,866 --> 00:14:27,826
เวเว่ตื่นเต้นกับการมาของมีมี่

91
00:14:28,285 --> 00:14:30,746
จึงพยายามปลุกเพื่อนใหม่ ให้ตื่นมาเล่นด้วยกัน

92
00:14:38,462 --> 00:14:40,214
มีมี่ต้องพักผ่อนเมื่อมีโอกาส

93
00:14:41,715 --> 00:14:45,260
เธอต้องแข็งแรงขึ้น เพื่อที่จะตามครอบครัวได้ทัน

94
00:14:54,478 --> 00:14:58,190
แม่ห่านต้องการพาลูกๆ ไปสู่ความปลอดภัยของแอ่งน้ำ

95
00:15:00,734 --> 00:15:02,319
นี่เป็นวันแรกของลูกห่านเช่นกัน

96
00:15:02,736 --> 00:15:06,073
หลังผ่านคืนที่เหน็ดเหนื่อย ลูกห่านยังไม่รีบร้อนที่จะไปไหน

97
00:15:10,202 --> 00:15:15,249
อีกอย่าง สิ่งที่แม่ห่านกำลังขอ ต้องใช้ศรัทธาอย่างแรงกล้า

98
00:15:26,760 --> 00:15:28,512
ลูกห่านเกิดความสับสน

99
00:15:28,595 --> 00:15:32,057
ระหว่างความต้องการที่จะอยู่รวมกัน กับการไปร่วมกับพ่อแม่

100
00:16:13,724 --> 00:16:15,809
นกที่บินผ่านทำให้ลูกห่านเชื่อ

101
00:16:16,476 --> 00:16:20,898
ว่าการอยู่ใกล้พ่อแม่ จะทำให้มีโอกาสรอดสูงสุด

102
00:16:27,946 --> 00:16:31,491
ในทุกครอบครัวจะมีหนึ่งสมาชิก ที่รั้งท้ายและสายเสมอ

103
00:16:32,409 --> 00:16:33,619
เราจะเรียกเขาว่าสตีเฟน

104
00:16:35,495 --> 00:16:37,998
พ่อแม่เชื่อว่าลูกๆ จะตามทันกันเอง

105
00:16:38,498 --> 00:16:41,001
เลยไม่รู้ว่าสตีเฟน ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

106
00:17:45,232 --> 00:17:49,319
แต่บางครั้ง การอยู่รั้งท้าย และสายเสมออาจเป็นโชคดี

107
00:17:57,911 --> 00:17:59,830
ความรู้ของอาธีน่าเกี่ยวกับอาณาจักร

108
00:17:59,913 --> 00:18:03,500
ได้รับการส่งต่อจากแม่สู่ลูกสาว มานานหลายศตวรรษ

109
00:18:05,836 --> 00:18:08,422
งาของอาธีน่ามีขนาดใหญ่ที่สุด ในบรรดาช้างแม่แปรก

110
00:18:14,595 --> 00:18:17,890
รอยบิ่นเกิดจากการขุดหญ้า และไม้เลื้อยเป็นเวลาหลายปี

111
00:18:26,940 --> 00:18:31,111
ไม้เลื้อยที่อาธีน่าชอบที่สุด จะออกดอกเพียงไม่กี่วันในแต่ละปี

112
00:18:31,778 --> 00:18:33,572
และเธอรู้ว่าจะต้องไปหาที่ไหน

113
00:18:36,533 --> 00:18:39,536
การมีใจจดจ่ออยู่กับอาหาร ทำให้โขลงช้างไม่ทันสังเกต

114
00:18:39,620 --> 00:18:41,538
สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นบริเวณเท้า

115
00:18:42,539 --> 00:18:44,958
บรรดาเพื่อนบ้าน จึงต้องคอยหลีกทางกันเอง

116
00:18:57,221 --> 00:19:00,307
กิ้งก่าใช้การอำพรางเพื่อป้องกันตัว

117
00:19:12,819 --> 00:19:15,781
แต่มีบางครั้งที่การเลือก ที่จะอยู่นิ่งๆ และพรางตัว

118
00:19:16,657 --> 00:19:18,408
อาจเป็นการตัดสินใจที่แย่ที่สุด

119
00:19:29,336 --> 00:19:30,963
เธอน่าจะตื่นตกใจที่สุด

120
00:19:33,507 --> 00:19:35,217
เท่าที่กิ้งก่าตัวหนึ่งจะรู้สึกได้

121
00:20:04,872 --> 00:20:06,290
สำหรับครอบครัวของอาธีน่า

122
00:20:06,373 --> 00:20:09,877
จังหวะชีวิตที่นี่ในฤดูอุดมสมบูรณ์ ดำเนินไปอย่างนุ่มนวล

123
00:20:11,545 --> 00:20:13,505
เธอปล่อยให้ลูกโขลง กินไปจนอากาศเริ่มร้อน

124
00:20:14,047 --> 00:20:15,924
จากนั้นก็จะพาไปดื่มน้ำ

125
00:20:21,972 --> 00:20:24,141
แม้ผ่านไปเพียงสี่วันหลังจากเกิดพายุ

126
00:20:25,475 --> 00:20:28,187
แต่หวอดของกบโฟมฟร็อก ได้อบในแสงแดด

127
00:20:29,146 --> 00:20:30,105
จนตอนนี้พร้อมแล้ว

128
00:20:49,499 --> 00:20:54,254
ในอีกไม่กี่สัปดาห์ แอ่งน้ำแห่งนี้ จะกลายเป็นบ้านของลูกอ๊อดตัวน้อย

129
00:20:59,259 --> 00:21:02,596
ในขณะที่ฟักออกมา ครอบครัว ของอาธีน่าคงไม่ทันสังเกต

130
00:21:05,265 --> 00:21:06,517
แต่จะไม่เล็ดลอดสายตา

131
00:21:06,600 --> 00:21:09,353
ปลาคิลลี่ฟิชและเต่าเทอร์ราพิน ที่อาศัยอยู่ข้างใต้แน่นอน

132
00:21:23,784 --> 00:21:25,619
เต่าตัวใหญ่ที่สุดเท่านั้น ที่ยืดคอถึง

133
00:21:35,712 --> 00:21:40,467
รางวัลอันโอชะคือเมอแรงก์ สอดไส้ลูกอ๊อดอ่อนนุ่ม

134
00:22:11,665 --> 00:22:13,584
นี่เป็นครั้งแรกที่มีมี่ได้ลงน้ำ

135
00:22:14,418 --> 00:22:16,086
เธอจึงเริ่มจากตรงน้ำตื้น

136
00:22:16,920 --> 00:22:18,881
และเธอไม่ต้องอาศัยกำลังใจใดๆ

137
00:22:27,598 --> 00:22:31,101
สำหรับครอบครัวของอาธีน่า นี่คือสรวงสวรรค์

138
00:22:36,690 --> 00:22:41,069
แต่ถ้าฝนไม่ตกอีกครั้ง แอ่งน้ำจะหายไปในไม่กี่สัปดาห์

139
00:22:45,324 --> 00:22:49,161
ถ้าเป็นเช่นนั้น อาธีน่าตระหนักว่า ทั้งโขลงจะต้องออกจากอาณาจักร

140
00:22:50,579 --> 00:22:53,332
ดังนั้นต้องใช้ประโยชน์ จากเวลานี้ให้มากที่สุด

141
00:23:02,674 --> 00:23:05,469
ปรินเซสเรียนรู้ว่าอะไรกินได้ จากการเลียนแบบแม่

142
00:23:06,887 --> 00:23:08,639
แต่ลูกช้างยังอยู่ในช่วงดื่มนม

143
00:23:09,389 --> 00:23:13,227
ทำให้เวเว่มีเวลาฝึกฝน ทักษะการใช้เท้าและงวง

144
00:23:19,650 --> 00:23:23,153
แต่คงต้องใช้เวลาหลายเดือน ก่อนที่จะควบคุมได้เก่งระดับนี้

145
00:23:32,371 --> 00:23:35,040
อาธีน่าตระหนักว่าฤดูแล้ง กำลังจะมาเยือน

146
00:23:35,999 --> 00:23:38,710
และทางเดียวที่จะเตรียมรับมือได้ คือการเพิ่มน้ำหนักตัว

147
00:23:39,837 --> 00:23:41,713
นั่นแปลว่าต้องกินให้มากที่สุด

148
00:23:47,261 --> 00:23:50,180
แต่สิ่งที่เข้าไป... ย่อมต้องออกมา

149
00:23:54,101 --> 00:23:57,396
สำหรับด้วงมูลสัตว์ นี่คือของขวัญที่ฟ้าประทาน

150
00:24:45,485 --> 00:24:47,779
ข่าวได้กระจายไปทั่วทุกหนแห่ง

151
00:24:48,488 --> 00:24:49,865
ด้วงจำนวนมากกำลังแห่กันมา

152
00:24:50,824 --> 00:24:52,993
จึงไม่มีเวลาให้กินอย่างสบายอารมณ์

153
00:24:54,244 --> 00:24:57,789
ต้องรีบปั้นมูลช้างเป็นก้อน แล้วกลิ้งออกไปให้เร็วที่สุด

154
00:24:58,665 --> 00:25:00,459
เพราะมีพวกหัวขโมยที่คอยจ้องอยู่

155
00:25:58,976 --> 00:26:03,021
ตอนนี้ผู้ชนะต้องหาพื้นดิน ที่นุ่มพอที่จะฝังก้อนมูลนี้

156
00:26:03,647 --> 00:26:05,524
จึงจะเริ่มกินอย่างสงบได้

157
00:26:13,657 --> 00:26:15,242
นอกจากให้อาหารด้วงมูลสัตว์แล้ว

158
00:26:15,993 --> 00:26:19,371
ครอบครัวของอาธีน่ายังมีบริการ ทำสวนฟรีให้อาณาจักรอีกด้วย

159
00:26:23,000 --> 00:26:26,128
เมล็ดพืชส่วนใหญ่ที่กินเข้าไป จะไม่ได้ถูกย่อย

160
00:26:27,087 --> 00:26:30,632
โดยจะฝังตัวในปุ๋ยก้อนกลม ในทุกที่ที่โขลงช้างเดินทางไป

161
00:26:39,892 --> 00:26:41,768
เจ้าเต่ากำลังรอใครสักคน

162
00:26:43,687 --> 00:26:48,400
และหากจะทำตามแผนที่ตั้งใจไว้ เจ้าเต่าต้องรีบหม่ำตอนที่ยังมีโอกาส

163
00:26:56,283 --> 00:27:01,830
ไม่มีวี่แววของฝน อากาศร้อนขึ้น ทุกวัน อารมณ์ก็เริ่มร้อนแรง

164
00:27:10,214 --> 00:27:13,217
เมื่อมีช้างกำลังมา และครอบครัวยังอ่อนวัยอยู่

165
00:27:14,927 --> 00:27:17,012
ห่านต้องรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยไว้

166
00:27:18,555 --> 00:27:22,184
แต่ด้วยระดับน้ำที่ลดลง และโขลงช้างที่ร้อนรุ่ม

167
00:27:22,267 --> 00:27:23,644
นี่จึงเป็นเรื่องยาก

168
00:27:38,033 --> 00:27:40,661
พวกห่านรู้ว่าควรนิ่งเฉย ต่อการกลั่นแกล้ง

169
00:27:47,835 --> 00:27:52,047
ช้างน้อยจึงไปแก้เขินกับนกพิราบแทน

170
00:28:24,746 --> 00:28:27,916
เป็นอีกครั้งที่สตีเฟนอยู่รั้งท้าย

171
00:28:28,542 --> 00:28:29,793
และถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

172
00:28:55,986 --> 00:28:58,322
แต่ครั้งนี้ สตีเฟนหลงทาง

173
00:29:08,207 --> 00:29:10,375
สำหรับเจ้าเต่า ชีวิตกำลังไปได้ดี

174
00:29:11,084 --> 00:29:13,212
เต่าตัวเมียลงมาดื่มน้ำแล้ว

175
00:29:14,129 --> 00:29:16,673
การดักรอเธอเป็นเรื่องง่าย

176
00:29:17,216 --> 00:29:21,386
แต่ถ้าจะให้เธอประทับใจ เจ้าเต่า ต้องพิสูจน์ว่าตนอึดพอๆ กับเธอ

177
00:29:24,056 --> 00:29:25,682
โดยการออกเดินเล่น

178
00:29:28,352 --> 00:29:30,062
สักพักใหญ่

179
00:29:39,821 --> 00:29:42,783
สตีเฟนไม่เคยเห็นสัตว์เหล่านี้มาก่อน

180
00:29:49,581 --> 00:29:51,750
แต่สตีเฟนต้องเอาตัวรอดให้ได้

181
00:29:51,834 --> 00:29:55,170
ถ้ายังอยากมีโอกาส กลับไปพบครอบครัวอีกครั้ง

182
00:30:44,136 --> 00:30:45,929
จากการอยู่รั้งท้ายและสายเสมอ

183
00:30:46,388 --> 00:30:49,224
สตีเฟนได้พัฒนา มาเป็นผู้หลงทางที่โชคดี

184
00:31:08,911 --> 00:31:13,040
เพื่อนบ้านบางกลุ่มของอาธีน่า จะแวะมาต่อเมื่อทุ่งหญ้าเริ่มแห้ง

185
00:31:13,498 --> 00:31:14,666
และมีอาหารให้กิน

186
00:31:17,586 --> 00:31:20,881
นกจาบคาอยู่กับครอบครัว ของอาธีน่าเพียงไม่กี่วัน

187
00:31:21,673 --> 00:31:24,593
ซึ่งเป็นช่วงที่ตั๊กแตนในอาณาจักร กำลังน่าอร่อยที่สุด

188
00:31:26,261 --> 00:31:28,597
โดยอาศัยครอบครัวช้าง ในการไล่ตั๊กแตนออกมา

189
00:31:52,955 --> 00:31:57,251
มิตรภาพของนกจาบคาจะคงอยู่ ตราบเท่าที่มีตั๊กแตน

190
00:32:01,797 --> 00:32:04,758
ทันทีที่กินเสร็จ นกจาบคาจะจากไป

191
00:32:11,139 --> 00:32:14,601
สตีเฟนตื่นเต้นกับตั๊กแตนไม่แพ้ใคร

192
00:32:18,897 --> 00:32:22,734
สตีเฟนอาจขาดทักษะ แต่มีความพยายาม

193
00:32:29,408 --> 00:32:33,245
ที่ความสูงเท่าเล็บช้าง ด้วงมูลสัตว์ยังคงมุ่งมั่นทำภารกิจ

194
00:32:34,580 --> 00:32:37,332
อาจดูเหมือนเจ้าด้วงกำลังผลัก ก้อนมูลไปข้างหน้า

195
00:32:37,416 --> 00:32:41,086
แต่ที่จริงแล้ว เจ้าด้วงกำลังเลี้ยง ลูกบอลกลับหลังต่างหาก

196
00:32:43,338 --> 00:32:46,466
เจ้าด้วงมองไม่เห็นทาง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจ

197
00:32:48,177 --> 00:32:52,014
ความมุ่งมั่นของเจ้าด้วง ดูจะใหญ่กว่าขนาดของร่างกาย

198
00:32:53,765 --> 00:32:57,144
เมื่อได้ครองบอลแล้ว ก็ยากที่จะยอมเสียไป

199
00:33:00,105 --> 00:33:02,608
ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะตัวใหญ่เพียงใด

200
00:33:49,821 --> 00:33:51,823
ทีมของอาธีน่ายังทำประตูไม่ได้

201
00:33:51,907 --> 00:33:53,784
แต่ได้เตะบอลออกนอกสนามไปแล้ว

202
00:33:54,493 --> 00:33:57,788
ซึ่งทำให้ด้วงมูลสัตว์ ได้ครองบอลอีกครั้ง

203
00:34:12,177 --> 00:34:15,304
ครอบครัวของอาธีน่า ได้พบกับเพื่อนบ้านไม่บ่อยนัก

204
00:34:18,976 --> 00:34:22,603
ทุกครั้งที่เต่าเทอร์ราพิน ได้ยินเสียงช้างมา ก็จะรีบปลีกตัวไป

205
00:34:42,875 --> 00:34:44,501
แต่พายุผ่านไปหลายสัปดาห์แล้ว

206
00:34:45,460 --> 00:34:49,547
ตอนนี้น้ำตื้นเขินมาก จนไม่มีที่ให้ซ่อนตัว

207
00:35:03,645 --> 00:35:06,273
แม้แต่ปลาคิลลี่ฟิชยังพบตัวเอง อยู่บนที่สูงและแห้ง

208
00:35:08,400 --> 00:35:10,694
แอ่งน้ำนี้เคยเป็นโลกทั้งใบ ของปลาคิลลี่ฟิช

209
00:35:11,570 --> 00:35:15,824
แต่เพราะน้ำเหลือน้อยมาก เวลาของปลาคิลลี่ฟิชใกล้จะหมดลง

210
00:35:24,917 --> 00:35:26,710
เมื่อปาร์ตี้ในสระเริ่มจะวุ่นวาย

211
00:35:27,836 --> 00:35:29,338
ทุกตัวเสี่ยงที่จะถูกเหยียบ

212
00:35:33,008 --> 00:35:35,636
ตัวที่ออกมาได้จึงรีบหนีออกมา

213
00:35:43,268 --> 00:35:45,479
แต่นั่นก็ดึงดูดความสนใจมากขึ้น

214
00:36:09,795 --> 00:36:11,672
ช้างใช้ชีวิตด้วยการสัมผัส

215
00:36:12,965 --> 00:36:16,927
โดยใช้งวงและเท้าที่มีความรู้สึกไว เพื่อสำรวจสิ่งใหม่

216
00:36:18,554 --> 00:36:21,932
ไม่มีความมุ่งร้าย มีแต่ ความอยากรู้อยากเห็น

217
00:36:36,405 --> 00:36:39,449
ในสังคมช้าง ความก้าวร้าว เกิดขึ้นไม่บ่อย

218
00:36:42,911 --> 00:36:44,413
แม้แต่ระหว่างตัวผู้ด้วยกัน

219
00:36:44,496 --> 00:36:47,624
ตอนที่เข้าร่วมครอบครัวของอาธีน่า ที่แหล่งดินโป่งของอาณาจักร

220
00:36:51,253 --> 00:36:54,173
กลับมีการต้อนรับ

221
00:36:54,256 --> 00:36:56,300
การรับรู้สถานะของกันและกัน

222
00:36:58,135 --> 00:36:59,303
และการแบ่งปัน

223
00:37:24,703 --> 00:37:27,789
การขุดดินโป่งต้องอาศัยการฝึกฝน

224
00:37:28,832 --> 00:37:32,961
เป็นการทำงานระหว่างเท้ากับงวง ตามด้วยการควบคุมลมหายใจ

225
00:37:40,636 --> 00:37:42,638
สำหรับเวเว่ นี่คือความท้าทาย

226
00:37:44,556 --> 00:37:48,185
ถ้าเวเว่หายใจแรงเกินไป ฝุ่นคันๆ ก็จะพุ่งเข้าไปในงวง

227
00:37:49,895 --> 00:37:52,648
แต่เวเว่พยายามเรียนรู้ วิธีการกลั้นจาม

228
00:38:08,205 --> 00:38:13,168
เป็นสิ่งที่ต้องใช้สมาธิมาก จนเพื่อนคลาดสายตาไป

229
00:38:30,769 --> 00:38:32,521
ดูเหมือนมีมี่จะหิวอยู่เสมอ

230
00:38:33,564 --> 00:38:35,107
แต่เธอไม่เคยดูดนมได้นาน

231
00:38:41,113 --> 00:38:43,782
เป็นช่วงเดียวที่มิลลี่ พี่สาวของเธอ จะเข้ามามีบทบาท

232
00:38:45,033 --> 00:38:46,994
โดยการกันเวเว่ออกไป

233
00:38:51,957 --> 00:38:53,917
มาลาผลิตน้ำนมได้ไม่มาก

234
00:38:56,795 --> 00:38:58,964
และมีมี่ต้องการน้ำนมทุกหยดที่มี

235
00:39:15,147 --> 00:39:18,275
ในช่วงเย็นของแต่ละวัน สัตว์ทุกตัวต่างเหน็ดเหนื่อย

236
00:39:25,407 --> 00:39:29,244
แม่ห่านไม่มีทางรู้เลย ว่าสตีเฟนยังไม่ปรากฏตัว

237
00:40:01,443 --> 00:40:05,280
แอ่งน้ำส่วนใหญ่ทั่วอาณาจักร ได้แห้งเหือดไปเกือบหมดแล้ว

238
00:40:06,031 --> 00:40:08,075
ส่วนอาธีน่าเริ่มอยู่ไม่สุข

239
00:40:09,368 --> 00:40:11,537
เธอรู้ว่าถึงเวลา ที่จะต้องเดินทางแล้ว

240
00:40:12,371 --> 00:40:16,458
แต่เธอกังวลว่ามีมี่ อาจยังไม่แข็งแรงพอที่จะเดินทาง

241
00:40:19,628 --> 00:40:21,964
มีมี่เหมือนจะติดขัดในสถานการณ์

242
00:40:22,047 --> 00:40:24,341
ที่ลูกช้างส่วนใหญ่จะเรียนรู้ได้ไว

243
00:40:36,895 --> 00:40:40,816
เป็นเรื่องยากที่เพื่อนของเธอ จะดูออกว่าเธอกำลังมีปัญหา

244
00:40:40,899 --> 00:40:42,484
หรือเพียงเหนื่อยล้ามาก

245
00:40:52,995 --> 00:40:55,247
แต่เมื่ออาธีน่าลั่นให้ "ไปต่อ"

246
00:40:55,831 --> 00:40:57,666
ทั้งโขลงจะต้องทำตาม

247
00:41:01,753 --> 00:41:04,631
สำหรับลูกช้างแล้ว ไม่มีสิ่งใดจะเลวร้าย

248
00:41:04,715 --> 00:41:07,176
ไปกว่าการถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

249
00:41:18,770 --> 00:41:22,816
ไม่ใช่อาธีน่าเท่านั้นที่รู้สึก ถึงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลง

250
00:41:28,363 --> 00:41:32,034
เพียงข้ามคืน ครอบครัวใหม่ ของกบบูลฟร็อกก็มีขางอกออกมา

251
00:41:33,285 --> 00:41:36,747
และถูกบังคับให้ขึ้นจากน้ำ มาใช้ชีวิตใหม่บนบก

252
00:41:43,545 --> 00:41:47,674
นับเป็นเรื่องโชคดีที่กระดูกใหม่ ของกบน้อยยังอ่อนมาก

253
00:42:14,076 --> 00:42:17,538
แต่ก็ไม่ควรท้าชะตาเกินไป กับช้างที่มีมวลรวมสามตัน

254
00:42:49,361 --> 00:42:52,739
อาธีน่ายังไม่ได้เริ่ม การลี้ภัยจากฤดูแล้ง

255
00:42:53,699 --> 00:42:55,701
เพราะมีมี่ยังไม่พร้อม

256
00:43:02,708 --> 00:43:04,543
เธอยังต้องการกำลังใจจากแม่

257
00:43:29,985 --> 00:43:33,363
เมื่อฤดูแล้งคืบคลานมาถึง ไม่มีทางเลือกนอกจากเดินหน้า

258
00:43:35,407 --> 00:43:38,535
แต่บางครั้ง ธรรมชาติจะส่งยิ้ม

259
00:43:38,994 --> 00:43:41,038
และคืนสิ่งที่เคยพรากไป

260
00:44:11,443 --> 00:44:14,029
หวังว่าคืนอันโดดเดี่ยวของสตีเฟน

261
00:44:14,112 --> 00:44:17,324
ได้ทำให้รู้ว่าตนต้องการ ครอบครัวมากแค่ไหน

262
00:44:25,707 --> 00:44:28,126
ลูกกบกลุ่มสุดท้าย พร้อมจะขึ้นฝั่งแล้ว

263
00:44:29,711 --> 00:44:32,464
แต่กลุ่มที่ขึ้นฝั่งมาก่อนนั้น ตัวใหญ่กว่า

264
00:44:33,632 --> 00:44:34,633
และกำลังรออยู่

265
00:44:59,950 --> 00:45:02,202
ต้นทุนชีวิตที่ดีของกบบูลฟร็อก

266
00:45:03,620 --> 00:45:07,249
ประกอบด้วยปากที่กว้าง และญาติที่ตัวเล็ก

267
00:45:22,514 --> 00:45:25,684
การที่ฝนไม่ตกในอาณาจักร มาหลายสัปดาห์เริ่มจะส่งผลร้าย

268
00:45:26,351 --> 00:45:28,812
แต่ถ้าอาธีน่าเคยไม่แน่ใจ ในสิ่งที่จะเกิดขึ้น

269
00:45:29,271 --> 00:45:31,940
การมาถึงของนกฝูงใหญ่ คือคำยืนยัน

270
00:45:53,212 --> 00:45:57,549
เมื่อแผ่นดินรอบๆ เริ่มแห้งแล้ง นกเควเลียจำเป็นต้องอพยพ

271
00:46:17,694 --> 00:46:20,822
การมาถึงอย่างล้นหลาม ของนกเควเลียสร้างความกดดัน

272
00:46:28,830 --> 00:46:33,001
นกเควเลียดื่มน้ำในหนึ่งวัน เท่าครอบครัวอาธีน่าดื่มทั้งสัปดาห์

273
00:47:02,614 --> 00:47:06,201
พอถึงเวลาที่จะไปต่อ นกเควเลีย ได้ดื่มน้ำจากแอ่งจนหมดเสียแล้ว

274
00:47:18,380 --> 00:47:20,966
ครอบครัวของอาธีน่า จะใช้โคลนเป็นครีมกันแดด

275
00:47:22,092 --> 00:47:24,011
พฤติกรรมนี้สำคัญมาก สำหรับปลาคิลลี่ฟิช

276
00:47:24,887 --> 00:47:27,306
เพราะปลาคิลลี่ฟิช ได้ซ่อนไข่ไว้ในโคลน

277
00:47:31,143 --> 00:47:33,979
ไข่ได้พัฒนาเป็นปลาตัวเล็ก แต่ยังไม่ได้ฟักออกมา

278
00:47:35,480 --> 00:47:37,733
โดยจะสามารถอยู่นอกน้ำได้ เป็นเวลาหลายสัปดาห์

279
00:47:38,984 --> 00:47:41,069
เมื่อครอบครัวของอาธีน่าออกเดินทาง

280
00:47:41,486 --> 00:47:43,780
จะมีผู้โดยสารตัวเล็กๆ ติดสอยไปด้วย

281
00:47:48,410 --> 00:47:52,539
ด้วยวิธีนี้ ลูกปลาคิลลี่ฟิช จะได้เคลื่อนย้ายระหว่างแอ่งน้ำ

282
00:47:53,165 --> 00:47:54,499
โดยการขี่หลังช้าง

283
00:48:14,770 --> 00:48:16,855
อาธีน่ารู้ว่าเธอควรออกเดินทางแล้ว

284
00:48:17,523 --> 00:48:21,360
แต่แหล่งน้ำถาวรที่อยู่ใกล้ที่สุด อยู่ห่างออกไปเกือบร้อยไมล์

285
00:48:23,362 --> 00:48:27,366
เธอเลื่อนการเดินทางออกไป โดยหวังว่ามีมี่จะแข็งแรงขึ้น

286
00:48:32,955 --> 00:48:37,084
ช่วงนี้มาลาหวงลูกมาก จนแม้แต่เวเว่ก็เข้าใกล้ไม่ได้

287
00:48:43,382 --> 00:48:46,134
มิลลี่ พี่สาวของมีมี่ ช่วยปลอบน้องได้

288
00:48:46,218 --> 00:48:49,137
แต่ไม่มีน้ำนม ซึ่งเป็นสิ่งที่มีมี่ ขาดแคลนอย่างมาก

289
00:48:52,516 --> 00:48:56,103
เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ ว่าอาธีน่าตัดสินใจถูกหรือไม่

290
00:48:59,231 --> 00:49:00,649
ตอนนี้อาธีน่าไม่มีทางเลือก

291
00:49:01,900 --> 00:49:03,360
อาณาจักรไม่มีน้ำ

292
00:49:04,653 --> 00:49:06,655
และแอ่งน้ำข้างหน้ากำลังจะแห้งเหือด

293
00:49:08,240 --> 00:49:10,450
โขลงช้างต้องมุ่งหน้าไปยังที่ลี้ภัย

294
00:49:48,697 --> 00:49:51,575
ตอนนี้มาลาและมิลลี่ต้องช่วยกัน

295
00:50:36,828 --> 00:50:38,580
ไม่ว่าอาธีน่าจะอยากทำแค่ไหน

296
00:50:39,164 --> 00:50:43,961
แต่แม่แปรกไม่สามารถเอาความต้องการ ของมีมี่อยู่เหนือทั้งครอบครัว

297
00:51:18,620 --> 00:51:20,956
ระหว่างที่มาลาและมีมี่ลงไปดื่มน้ำ

298
00:51:21,790 --> 00:51:23,959
อาธีน่าพาช้างตัวอื่นไปหาอาหาร

299
00:51:24,543 --> 00:51:27,045
เพราะเธอต้องดูแล ความต้องการของช้างทุกตัว

300
00:52:21,266 --> 00:52:26,021
อาการกระหายน้ำอย่างหนักของมีมี่ แปลว่าน้ำนมของมาลาหมดแล้ว

301
00:52:27,606 --> 00:52:28,774
แต่มาลาคงไม่รู้

302
00:52:29,942 --> 00:52:33,445
มาลารู้ว่าลูกช้างที่อ่อนแอ อาจติดโคลนได้ง่าย

303
00:52:34,279 --> 00:52:37,824
สัญชาตญาณของเธอจึงบอก ให้ทำทุกอย่างเพื่อกันมีมี่ออกไป

304
00:53:24,329 --> 00:53:25,956
มีมี่ยังไม่ได้หย่านม

305
00:53:26,498 --> 00:53:28,500
ดังนั้น ถ้ามีมี่ไม่ได้รับน้ำนม

306
00:53:29,168 --> 00:53:30,752
แปลว่ามีมี่ไม่ได้รับอาหาร

307
00:54:03,285 --> 00:54:06,413
ย่อมมีบางคราที่แม่เองก็ต้องการ ความช่วยเหลือจากลูก

308
00:54:19,510 --> 00:54:21,136
นี่แหละคือครอบครัว

309
00:55:04,680 --> 00:55:06,473
วันต่อมา อากาศร้อนขึ้น

310
00:55:07,015 --> 00:55:09,601
ความลำบากใจของอาธีน่า ยิ่งเพิ่มขึ้นเช่นกัน

311
00:55:13,939 --> 00:55:16,149
เธอไม่อยากทิ้งมีมี่ไว้ข้างหลัง

312
00:55:16,233 --> 00:55:19,069
แต่เธอจะให้ทั้งครอบครัว ตกอยู่ในอันตรายไม่ได้เช่นกัน

313
00:55:30,789 --> 00:55:33,041
อาธีน่ารู้ว่าได้มาถึง แอ่งน้ำแห่งสุดท้ายแล้ว

314
00:55:34,126 --> 00:55:36,170
และวันนี้ แอ่งน้ำจะแห้งเหือด

315
00:55:39,798 --> 00:55:44,303
เต่าเทอร์ราพินรับรู้ได้เช่นกัน จึงมุดตัวลงโคลนเมื่อยังมีโอกาส

316
00:55:46,221 --> 00:55:50,309
เจ้าเต่ายอมเสี่ยงกับการถูกเหยียบ มากกว่าการเสียทีให้กับฤดูแล้ง

317
00:56:03,238 --> 00:56:05,365
มาลาจะไม่ยอมแพ้

318
00:56:41,610 --> 00:56:46,573
แต่สุดท้าย หัวใจดวงเล็กๆ ของมีมี่ไม่สามารถพาเธอไปต่อ

319
00:59:35,617 --> 00:59:38,412
สำหรับผู้เป็นแม่ ไม่มีอะไรเลวร้ายกว่านี้

320
01:00:00,559 --> 01:00:04,897
บางครั้ง แม้จะเศร้าเพียงใด ความตายอาจเป็นความปรานี

321
01:00:21,496 --> 01:00:25,667
แต่สำหรับเวเว่ การสูญเสียเพื่อน เป็นเรื่องที่ทำใจยากอย่างยิ่ง

322
01:00:38,931 --> 01:00:41,558
อาธีน่ารู้ว่าจะชักช้ากว่านี้ไม่ได้

323
01:00:42,601 --> 01:00:45,687
การไปถึงที่ลี้ภัยฤดูแล้ง ต้องใช้เวลาเดินทางถึงสามวัน

324
01:00:46,605 --> 01:00:48,106
และเธอล่าช้ามามาก

325
01:00:49,107 --> 01:00:51,527
จนไม่เหลือแหล่งน้ำ ให้แวะดื่มระหว่างทาง

326
01:01:10,879 --> 01:01:13,674
ไม่มีเวลาให้หยุดเพื่อปลอบเวเว่

327
01:01:36,822 --> 01:01:38,991
ข้างหลังโขลงช้าง ที่ซึ่งเคยเป็นแอ่งน้ำ

328
01:01:39,491 --> 01:01:42,536
ตอนนี้ได้กลายเป็นพื้นดินอ่อนนุ่ม ที่ด้วงมูลสัตว์ตามหา

329
01:01:49,918 --> 01:01:52,129
ปลาคิลลี่ฟิชกลายเป็นเพียงความทรงจำ

330
01:01:58,093 --> 01:02:02,598
กบบูลฟร็อกจะขุดลงไปใช้ชีวิตใต้ดิน เป็นเวลาหลายเดือน

331
01:02:08,187 --> 01:02:10,522
ผ่านมาสองเดือนแล้ว ตั้งแต่สตีเฟนได้ฟักออกมา

332
01:02:11,190 --> 01:02:13,525
ตอนนี้ห่านหนุ่มสาวก็โตเต็มวัยแล้ว

333
01:02:27,039 --> 01:02:29,249
และจะมุ่งหน้าไปยังที่ลี้ภัยเช่นกัน

334
01:02:40,219 --> 01:02:43,263
โดยบินไปในเส้นทางเดียว กับโขลงช้าง

335
01:02:47,809 --> 01:02:51,563
ทุกวัน อาธีน่าจะหยุดพักสั้นๆ เพื่อให้ลูกโขลงได้กินอาหาร

336
01:02:55,984 --> 01:02:57,528
ช้างทั้งหลายใจดีกับเวเว่มากขึ้น

337
01:02:58,487 --> 01:03:00,280
แม้แต่ปรินเซสก็ใจเย็นมากขึ้น

338
01:03:15,587 --> 01:03:17,506
มิลลี่ไม่มีน้ำนมที่จะให้

339
01:03:18,173 --> 01:03:20,759
แต่การดูดของเวเว่ทำให้ทั้งคู่สบายใจ

340
01:03:38,777 --> 01:03:43,031
เส้นทางออกจากอาณาจักรของอาธีน่า เป็นเส้นทางช้างในความทรงจำ

341
01:03:43,824 --> 01:03:47,286
ที่เธอได้เรียนรู้จากแม่ของเธอ และไม่เคยลืม

342
01:03:53,834 --> 01:03:55,711
มีพื้นที่แห้งแล้งที่ต้องข้ามผ่าน

343
01:05:02,986 --> 01:05:04,446
แต่ไม่ได้มีเพียงโขลงช้าง

344
01:05:05,906 --> 01:05:08,325
สัตว์ทุกตัวมุ่งหน้าไปยังที่ลี้ภัย

345
01:05:35,018 --> 01:05:38,063
ที่ลี้ภัยคือแอ่งน้ำ ที่มีน้ำหล่อเลี้ยงจากใต้ดิน

346
01:05:39,189 --> 01:05:42,860
แม้แต่ในช่วงที่แย่ที่สุดของฤดูแล้ง ก็จะมีน้ำสำหรับสัตว์ทุกตัว

347
01:06:18,061 --> 01:06:21,648
ครอบครัวของสตีเฟน เป็นผู้ลี้ภัยร่วมกับช้าง

348
01:06:23,233 --> 01:06:26,403
โดยจะรออยู่ที่นี่จนกระทั่งฝนตก จึงจะกลับบ้านได้

349
01:07:13,867 --> 01:07:16,578
อาธีน่าจะมาที่นี่ ในปีที่แห้งแล้งที่สุดเท่านั้น

350
01:07:18,205 --> 01:07:22,042
นับเป็นโอกาสเดียวที่จะมีช้างอีกตัว ในสถานะทัดเทียมกับเธอ

351
01:07:56,994 --> 01:08:01,206
นี่คือซาตาว ราชาแห่งคชสาร

352
01:08:03,083 --> 01:08:05,586
ช้างงาที่มีขนาดใหญ่ระดับตำนาน

353
01:08:14,845 --> 01:08:17,305
ซาตาวเป็นช้างยักษ์ที่อ่อนโยน

354
01:08:19,057 --> 01:08:20,975
ต่อทุกหมู่เหล่าที่เชื่อฟัง

355
01:09:15,738 --> 01:09:17,866
ทั้งปี ซาตาวอาศัยอยู่ ในพื้นที่ห่างไกล

356
01:09:18,825 --> 01:09:22,203
และจะใช้โอกาสนี้เพื่อหา ช้างตัวเมียที่พร้อมผสมพันธุ์

357
01:09:34,508 --> 01:09:37,135
นูซูเป็นช้างสาว จากครอบครัวของอาธีน่า

358
01:09:38,428 --> 01:09:39,763
แต่เธอท้องแก่ใกล้คลอด

359
01:10:01,201 --> 01:10:04,955
นับเป็นครั้งแรกตั้งแต่มีมี่ตาย ที่เวเว่ได้มีเวลาเล่นสนุก

360
01:10:08,166 --> 01:10:10,836
นี่เป็นโอกาสที่จะได้พบ ลูกช้างจากครอบครัวอื่น

361
01:10:18,969 --> 01:10:23,056
เมื่อเหน็ดเหนื่อยจากการเล่นสนุก ยังมีครอบครัวที่คอยช่วยเหลือเสมอ

362
01:10:41,992 --> 01:10:46,413
เมื่อฤดูแล้งดำเนินต่อไป อาหารในที่ลี้ภัยเริ่มไม่เพียงพอ

363
01:10:52,669 --> 01:10:56,507
ทุกเย็น ครอบครัวของอาธีน่า ต้องยิ่งเดินทางไกลเพื่อหาอาหาร

364
01:11:20,030 --> 01:11:23,909
หลังจากที่ออกไปทุกครั้ง ทั้งโขลงต้องกลับมาที่แอ่งน้ำ

365
01:11:38,465 --> 01:11:39,675
แอ่งน้ำหล่อเลี้ยงชีวิต

366
01:11:40,717 --> 01:11:43,136
แต่ในขณะเดียวกันก็รั้ง โขลงช้างไว้ที่นี่

367
01:11:43,220 --> 01:11:45,347
และสถานการณ์เริ่มจะแย่ลง

368
01:11:55,148 --> 01:11:58,902
โขลงช้างเหลือพลังงานไม่มาก เพราะอาหารใกล้หมดเต็มที

369
01:12:01,572 --> 01:12:05,909
สถานที่ที่เคยเป็นที่ลี้ภัย กลับกลายเป็นสถานจองจำ

370
01:12:17,629 --> 01:12:19,173
เมื่อฝนยังไม่ตก

371
01:12:19,756 --> 01:12:22,968
ฤดูแล้งกลายเป็นภัยแล้ง

372
01:12:23,760 --> 01:12:27,639
ผลกระทบและผู้ประสบภัยเริ่มมีมากขึ้น

373
01:12:55,042 --> 01:12:56,543
อาธีน่าไม่กล้าออกไป

374
01:12:57,211 --> 01:13:00,130
เพราะไม่มีแหล่งน้ำอื่น ในระยะที่เดินถึง

375
01:13:17,981 --> 01:13:23,028
ในภัยแล้งเช่นนี้ สิ่งที่คร่าชีวิต ไม่ใช่การขาดน้ำ แต่เป็นความอดอยาก

376
01:13:27,324 --> 01:13:31,036
สัตว์ทุกตัวทำได้แค่รอเวลา

377
01:14:07,531 --> 01:14:12,244
ในชีวิต 50 ปีของอาธีน่า เธอไม่เคยเจอภัยแล้งที่รุนแรงเช่นนี้

378
01:14:17,541 --> 01:14:21,420
การตัดสินใจครั้งนี้ เป็นครั้งสำคัญที่สุด

379
01:14:31,471 --> 01:14:34,975
ครั้งนี้มีชีวิตของทั้งครอบครัว เป็นเดิมพัน

380
01:14:36,643 --> 01:14:39,271
ถ้าอยู่ต่อ ทั้งโขลงจะต้องอดตาย

381
01:14:40,647 --> 01:14:42,608
แต่ถ้าออกไปโดยที่กะเวลาพลาด

382
01:14:43,567 --> 01:14:44,985
ทั้งโขลงจะตายเพราะขาดน้ำ

383
01:14:49,573 --> 01:14:54,369
ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไร หน้าที่นี้เป็นของเธอผู้เดียว

384
01:15:13,096 --> 01:15:14,598
ศรัทธาในตัวเธอนั้นมีมาก

385
01:15:15,516 --> 01:15:19,811
เมื่อเธอตัดสินใจกลับอาณาจักร จึงไม่มีผู้ใดลังเล

386
01:15:25,943 --> 01:15:27,986
เพราะเธอคือช้างแม่แปรก

387
01:15:29,613 --> 01:15:31,281
โขลงช้างจะติดตามเธอไปทุกที่

388
01:16:21,498 --> 01:16:24,543
อาณาจักรของเธอย่ำแย่ไม่ต่างกัน

389
01:16:54,531 --> 01:17:00,704
ตรงที่เคยเป็นแอ่งน้ำ สัตว์ ที่ขุดลงไปยังมีชีวิต แต่ถูกฝังไว้

390
01:17:04,458 --> 01:17:07,294
โดยถูกกักในภาวะ ที่ไม่สามารถเคลื่อนไหว

391
01:17:19,640 --> 01:17:22,476
สิ่งที่ต้องเกิด เพื่อทุกชีวิต เพื่อทำลายคำสาป

392
01:17:23,602 --> 01:17:24,686
คือฝนต้องตก

393
01:17:43,497 --> 01:17:44,873
ในพื้นที่แห้งแล้ง

394
01:17:45,499 --> 01:17:48,335
ครอบครัวช้างพยายามเต็มที่ ในการปกป้องเวเว่จากแสงอาทิตย์

395
01:18:03,642 --> 01:18:06,395
แต่เวเว่ต้องใช้สองก้าว เพื่อให้ทันหนึ่งก้าวของช้างอื่น

396
01:18:12,526 --> 01:18:14,444
ทำให้เวเว่ต้องเหนื่อยมาก

397
01:18:53,567 --> 01:18:55,444
เมื่ออาธีน่าหยุดเดินในที่สุด

398
01:18:56,361 --> 01:19:01,074
เหตุผลไม่ใช่เพื่อหาอาหาร แต่เพื่อระลึกถึงสมาชิกผู้ล่วงลับ

399
01:19:27,935 --> 01:19:30,771
ในเวลาชั่วครู่ ความกังวลเรื่องภัยแล้งถูกพักไว้

400
01:19:31,522 --> 01:19:34,441
เพื่อร่วมระลึกถึงชีวิตที่เคยมี

401
01:19:35,734 --> 01:19:38,570
และทำความเข้าใจในวิถีชีวิตของตน

402
01:20:12,646 --> 01:20:15,691
ปลายทางที่กำลังมุ่งไป ยังคงได้รับผลจากภัยแล้ง

403
01:21:08,285 --> 01:21:10,704
เดินอีกเพียงหนึ่งวัน ก็จะถึงอาณาจักรแล้ว

404
01:21:11,538 --> 01:21:15,042
มีสิ่งเดียวเท่านั้น ที่ทำให้อาธีน่าหยุดได้

405
01:21:24,843 --> 01:21:27,471
หลังอุ้มท้องมานานเกือบสองปี

406
01:21:29,056 --> 01:21:30,724
นูซูก็คลอดลูก

407
01:21:35,646 --> 01:21:37,314
เธอได้ลูกสาว

408
01:21:45,239 --> 01:21:47,491
ลูกของนูซูไม่รู้ว่าตน เกิดมาในสถานการณ์แบบใด

409
01:21:50,536 --> 01:21:53,163
สิ่งที่เธอสนใจคืออาหารมื้อแรก

410
01:22:03,006 --> 01:22:06,218
ส่วนเวเว่ก็กระตือรือร้น ที่จะผูกมิตรตามเคย

411
01:22:44,715 --> 01:22:47,342
ดูเหมือนว่าเธอได้เกิดมา ในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด

412
01:22:52,639 --> 01:22:54,349
แต่อาธีน่าไม่คิดอย่างนั้น

413
01:22:57,269 --> 01:23:01,190
เป็นเวลาหลายพันปีที่เชื่อกันว่า ช้างสามารถเรียกฝนได้

414
01:23:03,483 --> 01:23:07,237
ความจริงคือเธอสัมผัสได้ ว่าฝนกำลังจะมา

415
01:23:07,321 --> 01:23:09,406
แม้จะยังอยู่ไกลเกินร้อยไมล์ก็ตาม

416
01:23:39,686 --> 01:23:43,065
มีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะคืน ความสมดุลสู่อาณาจักร

417
01:24:37,369 --> 01:24:39,538
หนึ่งปีแล้วที่โขลงช้าง ไม่ได้เห็นน้ำไหล

418
01:24:40,038 --> 01:24:41,415
เลยตกใจกับสิ่งที่เห็น

419
01:25:05,189 --> 01:25:09,735
ในแอฟริกา การเกิดช่วงที่ฝนเริ่มตก เป็นนิมิตหมายแห่งโชคลาภ

420
01:25:12,696 --> 01:25:14,990
เพราะการที่ฝนตกนั้นน่ายินดีเสมอ

421
01:25:57,241 --> 01:26:01,912
รอยทางที่ช้างเดินจะนำทางน้ำ ไปสู่แอ่งน้ำอีกครั้งหนึ่ง

422
01:26:17,177 --> 01:26:19,972
ส่วนใต้ดิน ฝนเป็นเสียง ที่ปลุกให้ตื่น

423
01:28:03,617 --> 01:28:06,703
เฉกเช่นทุกรอยยิ้ม ย่อมทิ้งความประทับใจบนใบหน้า

424
01:28:07,704 --> 01:28:11,124
ทุกการเดินทาง ย่อมทิ้งรอยประทับบนทวีปแห่งนี้

425
01:28:18,131 --> 01:28:20,259
ห่านหนุ่มสาวยังคงเกาะกลุ่มกัน

426
01:28:21,301 --> 01:28:24,513
แต่อีกไม่นานคงจะเริ่ม มองหาคู่ของตัวเอง

427
01:28:38,402 --> 01:28:42,739
และอีกตามเคย สตีเฟนรั้งท้ายและสายเสมอ

428
01:29:04,303 --> 01:29:07,097
แผนการเอาชนะใจของเจ้าเต่า เป็นไปอย่างเชื่องช้าและมั่นคง

429
01:29:08,348 --> 01:29:10,267
แต่ในที่สุดเต่าสาวก็ยอมใจอ่อน

430
01:29:37,794 --> 01:29:41,632
แอ่งน้ำแห่งนี้ได้กลับมาเป็น สายหล่อเลี้ยงชีวิตอีกครั้งหนึ่ง

431
01:30:00,484 --> 01:30:03,779
สำหรับเวเว่ ไม่มีที่ใดจะสุขใจ เท่าที่บ้าน

432
01:30:07,407 --> 01:30:10,953
แล้วอะไรจะดีไปกว่า การมีเพื่อนใหม่ร่วมบ้านเดียวกัน

433
01:30:25,759 --> 01:30:28,762
ภัยแล้งครั้งใหญ่ มักนำมาซึ่งฝนตกครั้งใหญ่

434
01:30:30,264 --> 01:30:34,309
ความอุดมสมบูรณ์ที่คืนสู่อาณาจักร เริ่มดึงดูดครอบครัวอื่นๆ เข้ามา

435
01:30:34,393 --> 01:30:36,854
แบบที่ไม่ได้เกิดขึ้น มานานหลายทศวรรษ

436
01:30:53,954 --> 01:30:58,625
ในช่วงไม่กี่วัน ช้างรวมตัวกัน เป็นโขลงมหึมาที่มีมากถึง 1,000 ตัว

437
01:30:59,418 --> 01:31:02,713
นับเป็นการรวมตัวของช้าง ครั้งใหญ่ที่สุดของโลก

438
01:31:32,326 --> 01:31:35,454
การเดินทางครั้งนี้ ทำให้เวเว่และปรินเซสสนิทกัน

439
01:31:36,455 --> 01:31:39,166
และเป็นก้าวแรกของการเรียนรู้

440
01:31:39,249 --> 01:31:41,251
ที่จะช่วยทั้งสองไปตลอดทั้งชีวิต

441
01:31:44,296 --> 01:31:46,465
ภัยแล้งจะต้องเกิดขึ้นอีกหลายครั้ง

442
01:31:47,591 --> 01:31:51,803
แต่ครอบครัวของอาธีน่า จะไม่มีวันลืมสุดยอดช้างแม่แปรก

443
01:31:52,471 --> 01:31:55,641
ผู้นำทางลูกโขลงออกไป และพากลับมาสู่บ้านในที่สุด

444
01:32:20,958 --> 01:32:24,127
โลกนี้เหลือช้างงาขนาดใหญ่ เพียงไม่กี่ตัว

445
01:32:29,883 --> 01:32:34,596
วันนี้ มุมเล็กๆ ในทวีปแห่งนี้ ยังคงเป็นของช้าง

446
01:32:39,226 --> 01:32:42,354
ทำให้เรานึกย้อนไปถึงช่วงเวลา

447
01:32:45,148 --> 01:32:48,193
เมื่อครั้งที่ช้างเคยครองทั้งแอฟริกา

448
01:33:06,920 --> 01:33:13,010
ขออุทิศแด่ซาตาวและอาธีน่า

449
01:33:13,760 --> 01:33:15,262
ซาตาว

450
01:33:15,345 --> 01:33:18,515
ถูกฆ่าตายโดยนายพราน ระหว่างการสร้างภาพยนตร์เรื่องนี้

451
01:33:18,599 --> 01:33:21,602
ซาตาวเป็นช้างงาที่ใหญ่ที่สุดในโลก

452
01:33:22,352 --> 01:33:25,606
อาธีน่า

453
01:33:25,689 --> 01:33:31,069
พบเห็นครั้งสุดท้าย ขณะนำครอบครัวออกนอกอาณาจักร

454
01:33:32,946 --> 01:33:38,785
เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับช้าง และวิธีที่คุณสามารถช่วยช้างได้

455
01:35:48,165 --> 01:35:54,171
อุทิศแด่ อลัน รูท เพื่อนและที่ปรึกษาของเรา

456
01:36:05,390 --> 01:36:07,392
คำบรรยายโดย ธัญญา ศรีธัญญลักษณา